Του Paul Wyld
Το φθινόπωρο του 2019, ξεκίνησα να δείξω ότι ο Αμερικανός τραγουδιστής της κλασικής ροκ Jim Morrison των Doors δεν είναι μόνο ένας μυστικός δάσκαλος, αλλά και ένας στη δυτική εσωτερική παράδοση.
Ένας μυστικός δάσκαλος είναι ένα ιδιαίτερο είδος ανθρώπου που συνδέεται με μια άλλη πραγματικότητα που αισθάνεται ότι καλείται να εξερευνήσει, μια πραγματικότητα πέρα από αυτό που οι πέντε αισθήσεις μπορούν να αντιληφθούν και ο λογικός νους μπορεί να κατανοήσει. Ο Jim Morrison, Secret Teacher of the Occult: A Journey to the Other Side αφορά την καλλιτεχνική του απάντηση σε αυτή την άλλη πραγματικότητα και γιατί επέλεξε γενναία να την εκφράσει τόσο ανοιχτά.
Η δυτική εσωτερική παράδοση είναι γεμάτη με μυστικούς δασκάλους που αισθάνονται ότι η ισχυρή σύνδεσή τους με αυτήν την άλλη πραγματικότητα απαιτεί έκφραση. Ο Μόρισον ταξίδεψε σε αυτό το μονοπάτι ως σύγχρονος σαμάνος μέσα από τη ροκ μουσική, την ποίηση και τον κινηματογράφο. Ωστόσο, αυτός ο δρόμος προς την αυτοπραγμάτωση είναι συχνά προβληματικός καθώς αυτά τα άτομα συχνά παρεξηγούνται. Στρέφονται προς τα μέσα και ξεκινούν αυτή τη «θυελλώδη αναζήτηση του εαυτού», τον τίτλο ενός διαφωτιστικού έργου του 1990 για την πνευματική αφύπνιση από την Christina και τον Stanislav Grof. Ο Morrison βρήκε το θάρρος να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε αυτή την άλλη πραγματικότητα μέσα από ποιητικούς στίχους και τη σαμανική του παρουσία.
Οι καλλιτεχνικές συνεισφορές του Morrison είναι πολλαπλές. Ήταν ένας από τους πρωτοπόρους τραγουδιστές στην πρώιμη ιστορία της ροκ μουσικής, με τη σημαντικότερη επιρροή του να είναι ο θρυλικός Έλβις Πρίσλεϊ.
Ο Μόρισον έπινε ένα απόγευμα στο αίθριο ενός από τα αγαπημένα του μπαρ στο Δυτικό Χόλιγουντ, το Barney's Beanery, όταν είπε στον Αμερικανό συγγραφέα Τζέρι Χόπκινς ότι ήθελε να διαβάσει μια βιογραφία για τον Έλβις. Ο Χόπκινς αργότερα θα έγραφε μαζί με τον Αμερικανό συγγραφέα Ντάνι Σούγκαρμαν την πρώτη βιογραφία για τον Μόρισον, το No One Here Gets Out Alive του 1980. Εμπνευσμένος από την πρόταση του Μόρισον, ο Χόπκινς έγραψε το Elvis: A Biography, το πρώτο του είδους του, που δημοσιεύτηκε το 1971.
Η ανεξάρτητη ταινία του Μόρισον το 1969 HWY: An American Pastoral του έδωσε μια θέση στην ιστορία του κινηματογράφου. Η πειραματική δημιουργία ταινιών ήταν η αρχική καλλιτεχνική φιλοδοξία του Morrison, που τον οδήγησε να αποκτήσει πτυχίο κινηματογράφου από το UCLA το 1965. Ο Μόρισον έγινε ένας από τους καλύτερους ποιητές της Αμερικής, γράφοντας σε σύντομους στίχους όπως ο αγαπημένος του ποιητής, ο Γάλλος θαύμα του τέλους του δέκατου ένατου αιώνα Αρθούρος Ρεμπώ, ο οποίος επηρέασε επίσης τους Αμερικανούς Beats και τους τραγουδιστές-τραγουδοποιούς Patti Smith και Bob Dylan.
Για να εκτιμήσετε την κοσμική συνείδηση στην τέχνη του Morrison και να τον κατανοήσετε καλύτερα ως άνθρωπο, πρέπει να κοιτάξετε πολύ πιο πίσω.
Δυτική Εσωτερική Παράδοση
Διαφωτιστικές ενδείξεις για τον αληθινό εαυτό του Morrison βρίσκονται στην μακραίωνη δυτική εσωτερική παράδοση. Είναι ένα συναρπαστικό χρονικό μυστηριωδών μυστικών δασκάλων που προσπάθησαν να διατηρήσουν και να επεκτείνουν αυτό που ο συγγραφέας Gary Lachman αποκαλεί «απορριφθείσα γνώση» στο έργο του 2015 The Secret Teachers of the Western World. Ο Lachman αφηγείται τους αγώνες του μυστικού δασκάλου ενάντια σε αυτό που ο Βρετανός ποιητής William Blake αποκάλεσε «τα σφυρηλατημένα από το μυαλό μανάκλες» στο μακρύ ποίημά του The Marriage of Heaven and Hell.
Ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης δίδαξε στον Μέγα Αλέξανδρο όταν ήταν αγόρι – μια ιστορική προσωπικότητα που θαύμαζε πολύ ο Μόρισον – ότι όλα τα ανθρώπινα όντα έχουν την επιθυμία να γνωρίζουν. Η μεγάλη βιβλιοθήκη που ιδρύθηκε στην Αλεξάνδρεια στις ακτές της Μεσογείου της Αρχαίας Αιγύπτου τον τρίτο αιώνα π.Χ. – μια πόλη που πήρε το όνομά της από τον Μέγα Αλέξανδρο – θα ικανοποιούσε την πείνα του αρχαίου κόσμου για γνώση για αρκετούς αιώνες. Κάποιοι λένε ότι η δυτική εσωτερική παράδοση γεννήθηκε από αυτή την αρχαία βιβλιοθήκη, ένα μέρος όπου ο Morrison θα ένιωθε σαν στο σπίτι του.
Ακόρεστη αναζήτηση της γνώσης
Αυτό που κάνει τον Μόρισον έναν τόσο αξιομνημόνευτο μυστικό δάσκαλο είναι η πολεμική ένταση που διοχέτευσε για να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε αυτή την άλλη πραγματικότητα. Είναι σαν ο Μόρισον να συνέχιζε από εκεί που σταμάτησε ο Μέγας Αλέξανδρος, αναστατωμένος που δεν είχαν απομείνει άλλοι κόσμοι για να κατακτήσει. Μόνο αυτή η άλλη πραγματικότητα στην οποία αναφέρθηκε ο Αριστοτέλης περίμενε την εκ νέου ανακάλυψη.
Η επιθυμία του Μόρισον να γνωρίσει ήταν τόσο ισχυρή που έγινε πολεμιστής για τις υψηλότερες φιλοδοξίες και δυνατότητες της ανθρώπινης ψυχής, όπως πολλοί άλλοι μυστικοί δάσκαλοι πριν από αυτόν, όπως η Υπατία, ο Τζορντάνο Μπρούνο, ο Τζέικομπ Μπέμε, ο Τζον Ντι, ο Άλιστερ Κρόουλι και ο Γουίλιαμ Μπλέικ. Η ζωή του Μόρισον έμοιαζε με τη δική τους από πολλές απόψεις, πλούσια σε πνευματική αφύπνιση, κορυφαίες εμπειρίες, εκκεντρικότητα, εξαιρετική ευφυΐα, διαχωρισμό από την κοινωνία ως ξένος, ακόρεστη αναζήτηση γνώσης, διαχρονικά επιτεύγματα, εκπληκτικές πεποιθήσεις, μια ισχυρή αίσθηση αυτού που ο Βρετανός συγγραφέας του εικοστού αιώνα Κόλιν Γουίλσον αποκαλούσε «σκοπό και νόημα», φήμη που συνορεύει με το καθεστώς του παρία, μια χαοτική ζωή που μερικές φορές δυσκόλευε τις διαπροσωπικές σχέσεις. συγκρούσεις με το νόμο και διώξεις.
Ο Μόρισον είχε μεγάλη πείνα για γνώση. Τα δωμάτια στα οποία έζησε κατά τη διάρκεια των γυμνασιακών και πανεπιστημιακών του χρόνων ήταν στοιβαγμένα από το δάπεδο μέχρι το ταβάνι με εκατοντάδες βιβλία, τη δική του προσωπική βιβλιοθήκη ελληνιστικού τύπου Αλεξάνδρειας.
Έκανε λίγη προσπάθεια να τα πάει καλά ακαδημαϊκά, αλλά παρόλα αυτά κέρδιζε υψηλούς βαθμούς, εστιάζοντας στις εργασίες της τάξης που τον ενδιέφεραν και στα διάφορα βιβλία που εμπνεύστηκε, όπως το έργο του Ελβετοαμερικανού καλλιτέχνη Kurt Seligmann του 1948 The History of Magic.
Ο Μόρισον έφτιαχνε ιστορίες για να δικαιολογηθεί από το μάθημα και απέρριπτε προσκλήσεις από δημοφιλείς αδελφότητες για να μην χρειαστεί να συμμορφωθεί. Αυτό που τον έκανε να ξεχωρίσει ήταν μια εκλεκτική σειρά θεμάτων στα οποία θα έλκονταν κάθε μοντέρνο, καλλιτεχνικό, πνευματικά αφυπνισμένο άτομο που ζούσε στα μέσα του εικοστού αιώνα, όπως η συμβολιστική ποίηση, η υπαρξιακή φιλοσοφία, η λογοτεχνία, η αρχαία ιστορία, η σύγχρονη τέχνη, η φροϋδική ψυχολογία, οι μυθιστοριογράφοι και οι ποιητές Beat, η πρωτοποριακή κινηματογράφηση, η μουσική μπλουζ και ο αποκρυφιστικός εσωτερισμός όπως η αλχημεία, η μαγεία, η μαγεία, και δαιμονολογία.
Αυτές οι προτιμήσεις, σε συνδυασμό με την αγάπη του για τον Έλβις Πρίσλεϊ, έβαλαν τον Μόρισον σε ένα προκαθορισμένο μονοπάτι για να μας ξυπνήσει στο στυλ ροκ εν ρολ της κοσμικής συνείδησης, αυτό που ανέφερε στις ζωντανές εμφανίσεις και τα ποιήματά του ως «Παγκόσμιος Νους».
Ο Μόρισον ήταν, από ιδιοσυγκρασία, ρομαντικός. Ενώ ήταν στο γυμνάσιο, διάβασε το έργο του Colin Wilson The Outsider του 1956, το οποίο εξερευνά μια σειρά από ρομαντικές προσωπικότητες καθώς και καλλιτέχνες, φιλοσόφους και όσους παρεξηγήθηκαν από τους συγχρόνους τους. Ο Wilson ήθελε να μάθει γιατί ορισμένες ιδιοφυΐες βίωσαν βαθιά «υψηλά» και «χαμηλά» που οδήγησαν κάποιους σε απαισιοδοξία, κατάθλιψη, εθισμό στα ναρκωτικά, ανίατη ασθένεια και αυτοκτονία.
Ο Wilson τονίζει την Έναστρη Νύχτα του Ολλανδού μετα-ιμπρεσιονιστή ζωγράφου του δέκατου ένατου αιώνα Βίνσεντ Βαν Γκογκ ως έκφραση μιας αυξημένης επίγνωσης που ονομάζει «η κορυφαία εμπειρία». Ο Wilson σημειώνει ότι ο Βαν Γκογκ αυτοκτόνησε ένα χρόνο μετά τη ζωγραφική του αριστουργήματος. Πριν πεθάνει, ο Βαν Γκογκ είπε στον αδελφό του Τεό, «La tristesse durera toujours» («Η θλίψη θα κρατήσει για πάντα»). Ο Μόρισον μοιράστηκε τη ζοφερή άποψη του Βαν Γκογκ για τη ζωή, θρηνώντας στο ποιητικό άλμπουμ του An American Prayer που παρήχθη μετά θάνατον το 1978, «Θα μπορούσε οποιαδήποτε κόλαση να είναι πιο φρικτή από τώρα και πραγματική;»
Ο Μόρισον παραλίγο να συναντήσει τη μοίρα του Βαν Γκογκ σε περισσότερες από μία περιπτώσεις. Στο Three Hours for Magic, The Jim Morrison Special, ο κιθαρίστας των Doors, Robby Krieger, αφηγείται την ιστορία του πώς ο ντράμερ των Doors, John Densmore και ο Krieger, πέρασαν κάποτε μια ολόκληρη νύχτα λέγοντας στον Morrison να μην αυτοκτονήσει. Ο Krieger θυμάται ότι έπρεπε να το κάνει αυτό για τον Morrison περισσότερες από μερικές φορές. Ο Morrison έκανε μια βόλτα πριν την ανατολή του ηλίου και επέστρεψε με εντελώς διαφορετική διάθεση, νιώθοντας ευφορία, λέγοντας ότι «είχε δει το φως» και ότι είχε γράψει ένα νέο τραγούδι, το «People Are Strange», ένα από τα πολλά κλασικά που θα έγραφε ο Morrison για τους Doors. Το άτομο που απειλούσε να αυτοκτονήσει λίγες ώρες νωρίτερα είχε εξαφανιστεί.
Περάστε στην άλλη πλευρά
Ο Μόρισον είχε μια ισχυρή σύνδεση με τον κόσμο των πνευμάτων. Ήταν ανένδοτος ότι τα φαντάσματα των ετοιμοθάνατων ιθαγενών Αμερικανών εργατών που συνάντησε σε ηλικία τριών ετών σε ένα οδικό ταξίδι με την οικογένειά του στο Νέο Μεξικό είχαν μπει στην ψυχή του. Ο Μόρισον θεώρησε αυτή την πνευματική κατοίκηση ως το πιο σημαντικό γεγονός της ζωής του.
Αργότερα, η πνευματική αφύπνιση του Μόρισον έγινε έντονη καθώς η ανάγνωση και το ημερολόγιο που επικεντρώθηκε στο λέιζερ προκάλεσε πολυάριθμες κορυφαίες εμπειρίες που ακολουθήθηκαν από βαθιές πτώσεις στην κατάθλιψη, την πλήξη, τον πανικό, την απελπισία, την απόγνωση, την οργή, τη σύγχυση και τις βίαιες σκέψεις. Η συμπεριφορά του Morrison μερικές φορές ξεπερνούσε την εκκεντρική και παράξενη σε ψυχοπαθητική, ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός σαμάνου. Έψαχνε για βοήθεια, αν και δεν ήξερε πού να τη βρει ή ποιον να εμπιστευτεί, φοβούμενος ότι αν αποκάλυπτε την ταραχώδη εσωτερική του ζωή, κανείς δεν θα τον κοιτούσε ξανά με τον ίδιο τρόπο. Ενώ ήταν μαθητής στο γυμνάσιο George Washington στην Αλεξάνδρεια της Βιρτζίνια, από το 1959 έως το 1961, ο Morrison εξέφρασε ότι είχε ένα προσωπικό ζήτημα που δεν ήθελε να μοιραστεί με τους γονείς του ή την πρώτη του φίλη, Tandy Martin. Επέμεινε στον Τζιμ να μιλήσει με έναν τοπικό Πρεσβυτεριανό ιερέα. Απρόθυμα, ο Τζιμ συμφώνησε. Η συνομιλία τους παραμένει μυστήριο.
Ο Μόρισον θα συναντούσε έναν άλλο άνθρωπο του υφάσματος, τον πάστορα Φρεντ Λ. Σταγκμάγιερ, υπουργό της Ευαγγελικής και Μεταρρυθμισμένης Εκκλησίας. Ο Morrison ήταν φιλικός με τον Stagmeyer, ο οποίος είχε πάει στα παρασκήνια ένα βράδυ μετά από μια συναυλία των Doors. Η συζήτησή τους περιελάμβανε μια αυστηρή προειδοποίηση από τον Stagmeyer. Επεσήμανε στον Μόρισον ότι η πρόθεσή του να εμπνεύσει τους οπαδούς των Doors να «περάσουν στην άλλη πλευρά», να «επανεφεύρουν όλους τους θεούς, όλους τους μύθους των αιώνων» και «να γιορτάσουν σύμβολα από βαθιά δάση ηλικιωμένων» δεν πέρασε απαρατήρητη από τη χριστιανική δεξιά της Αμερικής της δεκαετίας του 1960. Η εχθρότητα των χριστιανικών αρχών προς τους αιρετικούς και τους μυστικούς δασκάλους ήταν πάντα η περίπτωση.
Στο The Secret Teachers of the Western World, ο Lachman συζητά πώς η Καθολική Εκκλησία προσπάθησε να τερματίσει την αναζωογονητική επιρροή της μεγάλης αφύπνισης της Ιταλικής Αναγέννησης, όταν ερμητικά και απόκρυφα κείμενα όπως το Corpus Hermeticum μεταφράστηκαν στα λατινικά. Ξαφνικά, τέτοιες έρευνες στις βαθύτερες εσωτερικές διαστάσεις της πραγματικότητας θεωρήθηκαν ως μια μορφή παραφροσύνης. Ακολούθησε ένα είδος πνευματικού ανταρτοπόλεμου, με τη δημιουργία πολλών μυστικών εταιρειών σε χώρες σε όλη την Ευρώπη και στην Αμερική για να διατηρήσουν «την απορριφθείσα γνώση».
Για τον Τζιμ Μόρισον στη δεκαετία του 1960, η Ιερά Εξέταση είχε περάσει προ πολλού – παρατεταμένες φυλακίσεις, βασανιστήρια και δημόσιες εκτελέσεις δεν συνέβαιναν πλέον – αλλά δεν είχαν αλλάξει πολλά άλλα στη θρησκευτική συντηρητική στάση απέναντι σε αυτό που ο Lachman αποκαλεί πράγματα «νέα, ξένα και άλλα».
Ποινικές διώξεις & Γαλλία
Η τάση του Morrison να το πιέζει τον είχε ήδη συλλάβει σε μια παράσταση των Doors στο New Haven του Κονέκτικατ, το 1967, ο πρώτος ερμηνευτής που συνελήφθη ποτέ επί σκηνής. Ο Μόρισον κατηγορήθηκε αργότερα από την αστυνομία του Μαϊάμι για πολλαπλά αδικήματα, συμπεριλαμβανομένης της άσεμνης έκθεσης μετά τη διαβόητη συναυλία της 1ης Μαρτίου 1969 στους Miami Doors, όπου υποστηρίχθηκε ότι είχε εκτεθεί στο κοινό. Στις 5 Μαρτίου, την ημέρα που εκδόθηκε το ένταλμα σύλληψης του Μόρισον, πράκτορες του FBI στο Μαϊάμι έστειλαν μια σύντομη αναφορά για την απόδοση του Μόρισον στο γραφείο του τότε επίφοβου διευθυντή του FBI J. Edgar Hoover. Αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Ρίτσαρντ Νίξον, ενός παρανοϊκού ανθρώπου που ξεκίνησε μια εκστρατεία για την απέλαση του Τζον Λένον των Beatles, αναγκάζοντας τον Λένον να ακυρώσει μια προγραμματισμένη περιοδεία στην Αμερική το 1971, γνωστή τότε ως περιοδεία κατά του Νίξον, με τους αντιπολεμικούς ακτιβιστές Άμπι Χόφμαν και Τζέρι Ρούμπιν. Κατόπιν αιτήματος του πρώην κυβερνήτη της Φλόριντα Τσάρλι Κριστ κατά τη διάρκεια της θητείας του μεταξύ 2007 και 2011, οι κατηγορίες εναντίον του Μόρισον επανεξετάστηκαν από το Συμβούλιο Επιείκειας της Φλόριντα. Διαπιστώθηκε ότι ήταν αδύναμοι και τον Δεκέμβριο του 2010, ο Μόρισον έλαβε μεταθανάτια χάρη.
Η δεκαετία του 1960 είδε την πρώτη δημοφιλή αποκρυφιστική αφύπνιση του δυτικού κόσμου. Οι νέοι ήθελαν να διασκεδάσουν βιώνοντας το άγνωστο και οι Doors έγιναν μια από τις πιο αγαπημένες τους διεξόδους. Η επιδεικτική εξέγερση του Μόρισον τον έκανε όχι και τόσο «μυστικό δάσκαλο». Ήταν ο μεγαλύτερος γιος ενός από τους πιο εξαιρετικούς αξιωματικούς της Αμερικής, του υποναυάρχου Τζορτζ Μόρισον. Ο «Διοικητής», όπως αποκαλούσε ο Μόρισον τον πατέρα του σε όλη την παιδική του ηλικία, κάποτε υπέβαλε την παραίτησή του στο Αμερικανικό Ναυτικό λόγω των συχνών συλλήψεων του Μόρισον.
Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους του Μόρισον έγινε πραγματικότητα μια φθινοπωρινή μέρα του 1970, καθώς ένα σώμα ενόρκων τριών ανδρών και τριών γυναικών στο Ποινικό Δικαστήριο του Ντέιντ τον έκρινε ένοχο για άσεμνη έκθεση. Ο Μόρισον καταδικάστηκε σε φυλάκιση έξι μηνών, πιθανώς στη διαβόητη φυλακή Raiford της Φλόριντα, ένα εχθρικό μέρος όπου ήξερε ότι θα μπορούσε εύκολα να σκοτωθεί.
Ενώ ήταν ακόμη ελεύθερος με εγγύηση εν αναμονή της έφεσής του, ο Morrison μετακόμισε στο Παρίσι της Γαλλίας το 1971 για να βρει τον εαυτό του ξανά ως ποιητή και ως άνθρωπο. Οι πιέσεις που άφησε πίσω του ήταν μεγάλες. Υπήρξε η ποινική δίκη στο Μαϊάμι, οι συνέπειες από μια ομοσπονδιακή ποινική υπόθεση που ασκήθηκε εναντίον του στο Φοίνιξ της Αριζόνα, για διατάραξη πτήσης εμπορικής αεροπορικής εταιρείας (αυτές οι δύο υποθέσεις έβαλαν το όνομα και το πρόσωπο του Morrison σε εθνικές τηλεοπτικές εκπομπές ειδήσεων σε όλη την Αμερική) και η προσδοκία ότι ο Morrison θα παρέμενε ένας εξαιρετικά πρωτότυπος καλλιτέχνης με τους Doors. Εκτός από τις τεράστιες νομικές αμοιβές του, ο Μόρισον επένδυσε πολλά στην πολυτελή μπουτίκ ρούχων της φίλης του Πάμελα Κούρσον στο Δυτικό Χόλιγουντ, Themis, και στην ακριβή συνήθεια της ηρωίνης, κάτι που ο Μόρισον απεχθανόταν.
Μέχρι το 1970, ο Morrison δεν ήταν πλέον ο ευκίνητος και σέξι «Lizard King» των πρώτων χρόνων των Doors με την αυξανόμενη αγάπη του και η μουσική σκηνή στο Λος Άντζελες δεν εντυπωσιάστηκε με την τάση του να λιποθυμά μεθυσμένος δημόσια. Καθώς οι ποινικές του υποθέσεις περνούσαν από τα δικαστήρια, ο Μόρισον βρήκε καταφύγιο στη δημιουργικότητά του. Μας άφησε μερικά πραγματικά πετράδια. Το 1970 εκδόθηκε το πρώτο του βιβλίο ποιημάτων, The Lords & The New Creatures, ένας λεπτός τόμος γεμάτος με συναρπαστικές και οξυδερκείς ιδέες για τον κινηματογράφο, την ιστορία, την ηδονοβλεψία, την τέχνη, τη σεξουαλικότητα, την αλχημεία, τον σαμανισμό και την αμερικανική αστική ζωή, καθώς και ένα μεγάλο ποίημα που θυμίζει τις εικόνες των σουρεαλιστών ποιητών και ζωγράφων που αγαπούσε ο Morrison. Παρήγαγε και σκηνοθέτησε, με τη βοήθεια των φίλων του στη σχολή κινηματογράφου του UCLA, την ανεξάρτητη ταινία HWY: An American Pastoral, που κυκλοφόρησε το 1969, για έναν δολοφόνο που κάνει ωτοστόπ στην έρημο Μοχάβε και οδηγεί στο Λος Άντζελες με ένα από τα αυτοκίνητα του θύματός του (το Shelby GT1967 του Morrison του 500 χρησιμοποιήθηκε στην ταινία). Ο Morrison συνέβαλε επίσης στη δημιουργία ενός από τα πιο ευρέως αναγνωρισμένα από τα έξι άλμπουμ των Doors, το L.A. Woman, που κυκλοφόρησε το 1971. Παρά αυτές τις επιτυχίες, ο Morrison αποφάσισε ότι χρειαζόταν ένα διάλειμμα από την Αμερική, ότι ήρθε η ώρα να φύγει από το Λος Άντζελες για το Παρίσι, εκμυστηρευόμενος στον μάνατζερ των Doors, Bill Siddons, ότι δεν ήξερε πια ποιος ήταν.
Περιμένοντας να μετακομίσουν στο διαμέρισμά τους στο 4ο διαμέρισμα, ο Morrison και ο Courson έμειναν στο ίδιο δωμάτιο όπου ο Βρετανός συγγραφέας του 19ου αιώνα Oscar Wilde είχε πεθάνει, φτωχός και κλινήρης, στις 30 Νοεμβρίου 1900. Η υγεία του Ουάιλντ δεν ανέκαμψε ποτέ μετά από δύο χρόνια φυλάκισης μετά από καταδίκη για ηθικούς λόγους. Τις εβδομάδες μετά τη συναυλία του 1969, πραγματοποιήθηκε μια συγκέντρωση «ευπρέπειας» σε ένα στάδιο του Μαϊάμι και προσέλκυσε πάνω από 30.000 άτομα. Θα ανέτρεπε ένα εφετείο της Φλόριντα την καταδίκη; Αυτό το άγνωστο άφησε τον Morrison ανήσυχο. Στη συνέχεια, μόλις τρεις μήνες μετά την άφιξή του στο Παρίσι, ο Τζιμ Μόρισον πέθανε εκεί στις 3 Ιουλίου 1971. Ο Μόρισον κηδεύτηκε τέσσερις ημέρες αργότερα στο ίδιο νεκροταφείο με τον Όσκαρ Ουάιλντ, Cimetière du Père Lachaise.
Το βιβλίο του Paul Wyld Jim Morrison, Secret Teacher of the Occult: A Journey to the Other Side εξερευνά τη μυστικιστική και πνευματική πλευρά του διάσημου frontman των Doors. εδώ.
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε στο New Dawn Special Issue Vol 18 No 5.
****
Η αρχαία σαύρα με το όνομα του Jim Morrison
Ο διάσημος τραγουδιστής και στιχουργός Τζιμ Μόρισον του ροκ συγκροτήματος Doors πέθανε το 1971, αλλά από τότε ο τάφος του στο Παρίσι, στο νεκροταφείο Περ Λασέζ, δεν έχει μείνει ποτέ χωρίς κάποιος θαυμαστής του να αφήσει λουλούδια στη μνήμη του. Τώρα, οι επιστήμονες βρήκαν ένα πιο ευφάνταστο τρόπο να απαθανατίσουν το όνομά του, βαφτίζοντας με αυτό μια τεράστια αρχαία σαύρα, της οποίας το απολίθωμα βρέθηκε στη Μιανμάρ.
Η κίνηση έχει ένα πρόσθετο συμβολισμό λόγω του γεγονότος ότι ο ίδιος ο Μόρισον, όσο ζούσε, είχε το παρατσούκλι «Βασιλιάς των Σαυρών» («είμαι ο βασιλιάς των σαυρών, μπορώ να κάνω το οτιδήποτε», λένε οι στίχοι ενός τραγουδιού του). «Ανακαλύψαμε μια βασιλική σαύρα και αυτός ήταν ο βασιλιάς των σαυρών, συνεπώς της ταιριάζει το όνομα», δήλωσε ο παλαιοντολόγος Τζέισον Χεντ του πανεπιστημίου Νεμπράσκα-Λίνκολν, κατά δήλωσή του φανατικός φίλος των Doors, ο οποίος βρήκε τη σαύρα και της έδωσε το ροκ όνομά της, σύμφωνα με το BBC και το «Science».
Η σαύρα, που πήρε την επιστημονική ονομασία «Barbaturex morrisoni», ζούσε στη ΝΑ Ασία πριν από 36 έως 40 εκατ. χρόνια (Ηώκαινος εποχή), είχε μήκος περίπου 1,8 μέτρων και βάρος σχεδόν 30 κιλών. Με μέγεθος γερμανικού ποιμενικού σκύλου, είναι η μεγαλύτερη φυτοφάγος σαύρα που έχει ποτέ βρεθεί, πιο μεγάλη και από πολλά θηλαστικά του περιβάλλοντός της.
Στην εποχή μας, οι περισσότερες σαύρες είναι πλέον πολύ μικρότερες, με μικρές εξαιρέσεις, όπως ο σαρκοφάγος γιγάντιος δράκος του Κόμοντο, που φθάνει τα τρία μέτρα μήκος και ζει στα απομονωμένα νησιά της Ινδονησίας.
Τα απολιθώματα της αρχαίας σαύρας ανακαλύφθηκαν στη δεκαετία του ΄70, αλλά από τότε (όπως συχνά συμβαίνει στην παλαιοντολογία) ήσαν ξεχασμένα σε κάποιο μουσείο, χωρίς να έχουν μελετηθεί, ώσπου οι ερευνητές με επικεφαλής τον Χεντ τα ανέλυσαν.
Από την μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό βιολογίας «Proceedings of Royal Society B» της Βασιλικής Εταιρίας επιστημών της Βρετανίας, μεταξύ άλλων, εξάγεται το συμπέρασμα ότι η σαύρα ζούσε σε ένα περιβάλλον που ήταν κατά 2,5 βαθμούς Κελσίου πιο ζεστό από το σημερινό, κάτι που την είχε βοηθήσει να γιγαντωθεί.
kathimerini.gr – www.bbc.co.uk
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου