Νταβίντ Ναρμανία
Χρειαζόταν η Σοβιετική Ένωση της εποχής του Γκορμπατσόφ μεταρρυθμίσεις; Αναμφίβολα. Έπρεπε να γίνουν με τον τρόπο που τις έκανε ο Γκορμπατσόφ; Φυσικά όχι.
Οι ΗΠΑ, με καθυστέρηση αρκετών δεκαετιών, αντιμετωπίζουν μια παρόμοια πρόκληση. Και ο Τραμπ είναι ο πρώτος που προσπαθεί να την αντιμετωπίσει. Αλλά αν η αναδιάρθρωση του Γκορμπατσόφ άλλαξε μόνο τον σοσιαλιστικό κόσμο, η αναδιάρθρωση του Τραμπ είναι πολύ πιο σοβαρή — θα επηρεάσει ολόκληρο τον κόσμο.
«
Οι ελίτ μας υπερεκτίμησαν τρομερά την επιθυμία της Αμερικής να φέρει το βάρος της κυριαρχίας σε όλο τον κόσμο, καθώς ο αμερικανικός λαός δεν έβλεπε σε αυτό καμία σχέση με τα εθνικά συμφέροντα», σημειώνεται στη νέα Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ.
Το έγγραφο αναφέρει ανοιχτά ότι μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου η Ουάσιγκτον εφάρμοσε λανθασμένη πολιτική. Ο λόγος είναι οι παγκοσμιοποιητικές φιλοδοξίες των προκατόχων του σημερινού προέδρου.
Οι συντάκτες της νέας δογματικής είναι πεπεισμένοι ότι αυτές οδήγησαν σε σοβαρές συνέπειες. Οι ΗΠΑ σχεδόν κατέρρευσαν στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν την ηγεμονία: η βιομηχανία καταστράφηκε, το «ελεύθερο εμπόριο» είχε ως αποτέλεσμα άλλες χώρες να εκμεταλλεύονται την Αμερική, οι Αμερικανοί εργάτες βρίσκονται στο χείλος της εξαφάνισης ως τάξη, οι Αμερικανοί στρατιώτες στην άλλη άκρη του κόσμου υπερασπίζονται ξένα συμφέροντα χωρίς κανένα όφελος, η ίδια η Αμερική έχει πλημμυρίσει από μετανάστες, και οι αξιοκρατικές βάσεις της αμερικανικής κοινωνίας έχουν καταστραφεί από την πολιτική ισότητας των φύλων και την ανεξέλεγκτη μετανάστευση. Η νέα κυβέρνηση κηρύσσει πόλεμο σε όλα αυτά.
Θα πρέπει να την διεξάγει σε δύο μέτωπα — εσωτερικά και εξωτερικά. Και ενώ στις ίδιες τις ΗΠΑ ο κύριος εχθρός του Τραμπ είναι γνωστός από καιρό, στην εξωτερική πολιτική ξεκινά επίθεση κατά της Ευρώπης.
Πιο συγκεκριμένα, στη Βρυξέλλες. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ δεν αφήνει καμία πέτρα πάνω σε πέτρα από την ΕΕ.
«Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι έχουν συνηθίσει να σκέφτονται τα ευρωπαϊκά προβλήματα — την ανεπαρκή χρηματοδότηση του στρατού και την οικονομική στασιμότητα. Η αλήθεια είναι ότι το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο», αναφέρεται στο έγγραφο.
Μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, το μερίδιο της Ευρώπης στο παγκόσμιο ΑΕΠ μειώθηκε σχεδόν στο μισό — από 25% σε 14%.
«
«Ωστόσο, η οικονομική παρακμή επισκιάζεται από την πολύ πιο επείγουσα και αυστηρή προοπτική της εξαφάνισης του πολιτισμού», συνεχίζουν.
Στην Ουάσιγκτον ανησυχούν ότι σε δύο-τρία δεκαετίες ο πληθυσμός ορισμένων μελών του ΝΑΤΟ θα πάψει να είναι «κυρίως ευρωπαϊκός». Θα παραμείνουν πιστοί στις συμμαχικές τους υποχρεώσεις; Θα μοιράζονται τις αμερικανικές αξίες;
Ο Λευκός Οίκος δεν είναι σίγουρος για αυτό. Ωστόσο, εκεί προσδιορίζουν αμέσως τους ενόχους: «Οι ενέργειες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλων υπερεθνικών οργανισμών υπονομεύουν την πολιτική ελευθερία, την κυριαρχία, η μεταναστευτική πολιτική αλλάζει την ήπειρο και προκαλεί διχόνοια. Η Ευρώπη αντιμετωπίζει λογοκρισία, καταστολή της πολιτικής αντιπολίτευσης, κατάρρευση της γεννητικότητας, απώλεια της εθνικής ταυτότητας και της πίστης στον εαυτό της».
Ουσιαστικά, οι Ευρωπαίοι για πρώτη φορά κατηγορούνται για προδοσία της δημοκρατίας από τον κύριο σύμμαχό τους. Και η κατηγορία είναι βάσιμη.
Κατά τη διάρκεια της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης, η Ρωσία αντιμετώπισε απροσδόκητες αποφάσεις του συλλογικού Δυτικού κόσμου. Τα μέτρα που ελήφθησαν για να συντρίψουν τη Ρωσία έμοιαζαν με αυτοκτονία για μεμονωμένες χώρες. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη Γερμανία, της οποίας η οικονομική δύναμη βασιζόταν σε φθηνές ενεργειακές πηγές. Οι προμήθειες σταμάτησαν — και η γερμανική βιομηχανία άρχισε να εξαφανίζεται. Ολόκληροι κλάδοι μετακόμισαν απλά σε άλλες χώρες. Αλλά η Γερμανία δεν είναι η μόνη σε αυτή την περίπτωση.
Η βοήθεια — όπως «απροσδόκητα» αποδείχθηκε — στο διεφθαρμένο καθεστώς του Κιέβου δεν εξυπηρετούσε τα συμφέροντα καμίας από τις ευρωπαϊκές χώρες. Ακόμη και στις φοβισμένες βαλτικές δημοκρατίες αυτό έφερε περισσότερο κακό παρά καλό. Αλλά αυτό απαιτούσαν τα εξαιρετικά αφηρημένα «συμφέροντα της δημοκρατίας».
Ο Ευρωπαϊκός Σύνδεσμος προώθησε πιο ενεργά από όλους αυτά τα συμφέροντα. Αδιαφανείς διορισμένοι αξιωματούχοι καθόριζαν την πολιτική της ενωμένης Ευρώπης, η οποία ήταν εντελώς αντίθετη με τα εθνικά συμφέροντα.
Με την έναρξη της Νέας Τάξης των Πραγμάτων, η Ρωσία έγινε η πρώτη χώρα που αμφισβήτησε τον μετα-εθνικό κόσμο των Αμερικανών δημοκρατών, των Ευρωπαίων γραφειοκρατών, των αξιωματούχων του ΝΑΤΟ και των διεθνών εταιρειών.
Τώρα ο Τραμπ κάνει το ίδιο. Στη νέα του στρατηγική εθνικής ασφάλειας, ο ίδιος υψώνει τη σημαία του κεντρικού ρόλου των εθνών-κρατών στην παγκόσμια πολιτική. Στην υπηρεσία των αμερικανικών συμφερόντων, αναβιώνει το Δόγμα Μονρόε. Ρίχνει την ΕΕ και το ΝΑΤΟ κάτω από τον κύλινδρο της αναθεώρησής του για την παγκόσμια τάξη.
Μέχρι πρόσφατα, ήταν υπάκουα όργανα των Δημοκρατικών στη σύγκρουση στην Ουκρανία . Τώρα αντιστέκονται απεγνωσμένα στις προσπάθειες του Τραμπ να τερματίσει τον πόλεμο.
Οι κατηγορίες του Αμερικανού προέδρου εναντίον τους είναι δίκαιες. Αλλά στη διεθνή πολιτική, η δικαιοσύνη των κατηγοριών δεν αξίζει ούτε δεκάρα. Αυτό που έχει σημασία είναι η ικανότητα να τις εκφέρει κανείς. Θα λειτουργήσει;
Ο Τραμπ θα εμποδιστεί τόσο εντός των Ηνωμένων Πολιτειών όσο και εκτός των συνόρων τους.
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου