Ο Τραμπ, η παρακμή της Ευρώπης και η επιτάχυνση της ιστορίας

Καθώς η δυναμική της διεθνούς ισχύος υφίσταται μια άνευ προηγουμένου αλλαγή, ο Breizh-info.com μίλησε με τον Alain de Benoist για να αποκρυπτογραφήσει τους συνεχιζόμενους μετασχηματισμούς. Ο φιλόσοφος και στοχαστής της Νέας Δεξιάς αναλογίζεται τα πρόσφατα γεγονότα που συγκλόνισαν την παγκόσμια τάξη: το στρατηγικό σημείο καμπής που ξεκίνησε ο Ντόναλντ Τραμπ, τη ρήξη μεταξύ Ουάσιγκτον και Βρυξελλών, την αμερικανική αποδέσμευση στην Ουκρανία και την αυξανόμενη δύναμη των πόλων πολιτισμού που αντιτίθενται στη Δύση.

Σε αυτή τη συνέντευξη, ο Alain de Benoist αναλύει τη σταδιακή κατάρρευση του «κόσμου του χθες» και τις συνέπειες μιας γεωπολιτικής αναδιάταξης που φέρνει την Ευρώπη αντιμέτωπη με τις αντιφάσεις της. Συζητά επίσης το ιδεολογικό αδιέξοδο των ευρωπαϊκών ελίτ, βυθισμένων σε ηθικές μάχες, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος δίνει προτεραιότητα στην εξουσία και τον πραγματισμό. Αντιμέτωπος με έναν πυρετώδη Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος υποστηρίζει τον ευρωπαϊκό επανεξοπλισμό που απέτυχε να προβλέψει, ο Αλέν ντε Μπενουά παρέχει μια διαυγή εκτίμηση της στρατηγικής εξάρτησης της ΕΕ και της αδυναμίας των Ευρωπαίων ηγετών να κατανοήσουν τη λογική της ισχύος που καθοδηγεί τώρα τις διεθνείς σχέσεις.

Από την αυξανόμενη επιρροή προσωπικοτήτων όπως ο J.D. Vance στις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι τον οικονομικό και πολιτικό πόλεμο που διεξήγαγε ο Trump και τον ρόλο της Ρωσίας και της Κίνας σε αυτό το νέο παγκόσμιο παιχνίδι, ο Alain de Benoist ρίχνει μια αιχμηρή ματιά στην επιτάχυνση της ιστορίας και τις επιπτώσεις της για τα ευρωπαϊκά έθνη. Μια σκληρή ανάλυση για να ανακαλύψετε χωρίς παράκαμψη.

---

Breizh-info.com: Πώς ερμηνεύετε την εξέλιξη των διεθνών σχέσεων μετά τις πρόσφατες δηλώσεις του Trump και του Vance για την Ουκρανία και τις επιπτώσεις τους στις σχέσεις μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών;

Alain de Benoist: Έχω γνωρίσει μόνο ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός στη ζωή μου: την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση του σοβιετικού συστήματος. Νομίζω ότι τώρα είμαι μάρτυρας μιας δεύτερης. Οι «παρατηρητές», ως συνήθως, δεν το είδαν να έρχεται. Η ιστορία ξαφνικά επιταχύνεται. Σε σημείο που η καθημερινή επικαιρότητα παίρνει την όψη δυστοπίας.

Η εκλογή του Τραμπ αντιπροσώπευε ήδη μια σημαντική ιστορική ρήξη. Η επανέναρξη, στις 12 Φεβρουαρίου, των επαφών μεταξύ του Λευκού Οίκου και του Κρεμλίνου αποτέλεσε ένα άλλο. Δύο ημέρες αργότερα, στο Μόναχο, ο αντιπρόεδρος J.D. Vance κήρυξε έναν πραγματικό ιδεολογικό πόλεμο σε μια Ευρώπη που κατακλύζεται από τη μετανάστευση και πάσχει από συλλογική αμνησία, χωρίς να κρύβει ότι το βλέπει ως ένα αντίθετο μοντέλο παρακμής και πολιτισμικής αυτοκτονίας. Στη συνέχεια ήρθε η ανακοίνωση ότι η Ουκρανία δεν θα ενταχθεί ποτέ στο ΝΑΤΟ και ότι δεν θα ανακτήσει τα εδάφη που έχασε στο Ντονμπάς ή την Κριμαία. Στις 3 Μαρτίου, ο Ντόναλντ Τραμπ αποφάσισε να σταματήσει κάθε βοήθεια προς την Ουκρανία. Τέλος, γινόμαστε μάρτυρες της διάλυσης της Ατλαντικής Συμμαχίας σε πραγματικό χρόνο. Ναι, ακόμα κι αν εξακολουθούμε να μην έχουμε προοπτική, αυτή είναι μια ιστορική στιγμή.

Breizh-info.com: Τι μας λέει ο παραισθησιογόνος καβγάς της 28ης Φεβρουαρίου στο Οβάλ Γραφείο του Λευκού Οίκου μεταξύ του Ντόναλντ Τραμπ και του Βολοντίμιρ Ζελένσκι;

Alain de Benoist: Η εστίαση στις υψωμένες φωνές είναι σαν να εστιάζουμε στο δάχτυλο που δείχνει τη Σελήνη. Αυτό που έχει σημασία είναι τι ειπώθηκε. Αντιμέτωπος με έναν Ζελένσκι να διακηρύσσει την άρνησή του να σταματήσει έναν πόλεμο που δεν μπορεί να κερδίσει και να απαιτεί «εγγυήσεις ασφαλείας» που οι Αμερικανοί δεν είναι πρόθυμοι να του δώσουν, ο Τραμπ του υπενθύμισε ότι δεν είναι σε θέση να υπαγορεύσει όρους επειδή δεν έχει χαρτιά ή διαπραγματευτικά περιουσιακά στοιχεία για μόχλευση. Του είπε επίσης ότι αν δεν αποδεχθεί αυτό που του προσφέρεται, θα αναγκαστεί να υπογράψει μια ακόμη πιο δυσμενή συμφωνία για τη χώρα του, αν δεν αντιμετωπίσει την πλήρη συνθηκολόγηση.

Πρώτον, σημειώστε ότι δεν υπάρχει τίποτα αφύσικο στη διευθέτηση της μοίρας της Ουκρανίας μεταξύ της Ρωσίας και των Ηνωμένων Πολιτειών, δεδομένου ότι η Ρωσία και το ΝΑΤΟ ήταν οι πραγματικοί εμπόλεμοι. Ο πόλεμος στην Ουκρανία ήταν, από την αρχή, ένας πόλεμος δι' αντιπροσώπων. Ταυτόχρονα, καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι μόνο η Ουκρανία που έχει χάσει. Ο Emmanuel Todd σωστά προέβλεψε: «Η δουλειά του Trump θα είναι να διαχειριστεί την ήττα της Αμερικής εναντίον των Ρώσων». Περί αυτού πρόκειται. Αυτό μας οδηγεί να δούμε αυτόν τον φρικτό αδελφοκτόνο πόλεμο, ο οποίος διαρκεί τώρα τρία χρόνια, υπό διαφορετικό πρίσμα. Ένας πόλεμος που προσωπικά θεωρώ αφόρητο γιατί έχω Ουκρανούς φίλους και Ρώσους φίλους και νιώθω μόνο θλίψη βλέποντας τους να σφάζουν ο ένας τον άλλον.

Όλοι οι σοβαροί ειδικοί γνωρίζουν ότι η κύρια αιτία του πολέμου ήταν η επιθυμία των Αμερικανών να εγκαταστήσουν στρατεύματα του ΝΑΤΟ μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας. Ο Πούτιν αντέδρασε όπως θα αντιδρούσε κάθε Αμερικανός πρόεδρος εάν απειλούνταν με ρωσικούς πυραύλους που αναπτύχθηκαν στα σύνορά του με το Μεξικό ή τον Καναδά. Ο πόλεμος ξεκίνησε έτσι πολύ πριν από το 2022. Και θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Για παράδειγμα, τα εσωτερικά προβλήματα της Ουκρανίας θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν επιλυθεί με την εγκατάσταση ενός ομοσπονδιακού συστήματος στο οποίο το ρωσόφωνο τμήμα της θα απολάμβανε κάποια αυτονομία. Συνέβη όμως το αντίθετο. Ο Μοντεσκιέ έκανε διάκριση μεταξύ εκείνων που ξεκινούν πολέμους και εκείνων που τους καθιστούν αναπόφευκτους. Δεν είναι απαραίτητα τα ίδια. Ο Φρανσουά Φιγιόν δήλωσε πρόσφατα: «Πάντα έλεγα ότι αυτός ο πόλεμος θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν οι δυτικοί ηγέτες είχαν προσπαθήσει να κατανοήσουν τις αιτίες του αντί να τυλίγονται στο στρατόπεδο του καλού». Μετάφραση: αν είχαν αναλύσει την κατάσταση με πολιτικούς όρους, όχι με ηθικούς όρους.

Πράγματι, τίποτα δεν υποχρέωσε τους Ευρωπαίους να υποστηρίξουν ένα στρατόπεδο, είτε της Ουκρανίας είτε της Ρωσίας, ούτε να αντιδράσουν όλοι με τον ίδιο τρόπο (ως «συλλογική Δύση»). Το λιγότερο που θα μπορούσαν να κάνουν ήταν να καθορίσουν τη θέση τους με βάση τα συμφέροντά τους. Για καθαρά ιδεολογικούς λόγους, προτίμησαν να δουν αυτή τη σύγκρουση ως έναν «δίκαιο πόλεμο» όπου ο εχθρός πρέπει να ποινικοποιηθεί και να θεωρηθεί ένοχος. Παίρνοντας θέση από την αρχή, έθεσαν τον εαυτό τους σε μια θέση όπου δεν μπορούσαν πλέον να προσφέρουν διαμεσολάβηση, εγκαταλείποντας έτσι τη δυνατότητα να παρουσιαστούν ως «εξισορροπητική δύναμη».

Ο Τραμπ είναι μεγάλος ρεαλιστής. Μετά από τρία χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων η επικείμενη κατάρρευση της Ρωσίας ανακοινώθηκε εβδομαδιαία στην τηλεόραση, σημειώνει ότι η Ουκρανία έχει χάσει αυτόν τον πόλεμο, παρά τον στρατιωτικό εξοπλισμό και τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια που έχει λάβει, και ότι οι Ευρωπαίοι δεν μπόρεσαν ποτέ, κατά τη διάρκεια αυτών των ίδιων τριών ετών, να θέσουν έναν στόχο για τον πόλεμο. Ωστόσο, ο πόλεμος δεν είναι ποτέ περισσότερο από ένα μέσο για την εξυπηρέτηση ενός στόχου. Clausewitz: «Ο πολιτικός σκοπός είναι ο στόχος, ο πόλεμος είναι το μέσο. Ένα μέσο χωρίς σκοπό είναι αδιανόητο». Οι Ευρωπαίοι δεν γνωρίζουν πλέον καν τι είναι ένας πόλεμος, δηλαδή μια πράξη βίας στόχος της οποίας είναι η ειρήνη. Σε αυτό το θέμα, δεν είχαν ποτέ πολιτικό, διπλωματικό ή στρατηγικό στόχο, προτιμώντας να πιέσουν τον Ζελένσκι να σπεύσει στην παγίδα που είχε στήσει για τον εαυτό του.

Σε αντίθεση με ό, τι λέγεται εδώ και εκεί, ο Τραμπ δεν είναι απομονωτιστής, ούτε είναι «υπερασπιστής της ειρήνης». Όπως πολλοί από τους προκατόχους του, πιστεύει, αντίθετα, ότι η υπεράσπιση των αμερικανικών συμφερόντων απαιτεί συνεχή παρεμβατισμό. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι δεν κρύβει αυτόν τον παρεμβατισμό πίσω από υψηλά ιδανικά, όπως η υπεράσπιση της φιλελεύθερης δημοκρατίας και του κράτους δικαίου («δημοκρατία και ελευθερία»), και ότι αντί να ξεκινήσει πολεμικές περιπέτειες, θέλει να δώσει προτεραιότητα στο εμπόριο. Είναι πολεμοκάπηλος, αλλά εμπορικός πολεμοκάπηλος. Δείτε πώς μιλάει για τη Γροιλανδία, τον Καναδά ή τη Διώρυγα του Παναμά, υιοθετώντας με πολεμικό τρόπο μια ιμπεριαλιστική στάση βασισμένη στον παλιό αμερικανικό μύθο των «συνόρων». Για αυτόν, όλα είναι μια συναλλαγή, όλα μπορούν να αγοραστούν ή να πωληθούν, όλα είναι διαπραγματεύσιμα, όλα στηρίζονται σε επιδείξεις εμπορικής δύναμης, χωρίς ενδοιασμούς. Γνωρίζει πολύ καλά ότι το «ήπιο εμπόριο» δεν αποκλείει ούτε την επιθετικότητα, ούτε τον εκβιασμό, ούτε τις κατακτήσεις. Ο «πασιφισμός» του είναι της ίδιας φύσης: βασίζεται στην απλή παρατήρηση ότι ο στρατιωτικός πόλεμος κοστίζει πολύ περισσότερο από ό, τι αποδίδει και ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι σε καλύτερη θέση να κερδίσουν εμπορικούς πολέμους παρά να επικρατήσουν στο πεδίο της μάχης. Για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα εξουσίας του, σκοπεύει να κρυφτεί πίσω από την απειλή των δασμών, ενώ υποστηρίζει την απορρύθμιση και το ελεύθερο εμπόριο όταν τον βολεύει.

Breizh-info.com: Σύμφωνα με τα μέσα ενημέρωσης, ο Τραμπ μιλάει τώρα με την ίδια φωνή με τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Γίνεται λόγος για μια νέα αμερικανο-ρωσική συγκυριαρχία, ακόμη και μια τριπλή συμμαχία Ουάσιγκτον-Μόσχας-Πεκίνου. Σας φαίνεται αυτό εύλογο;

Alain de Benoist: Αυτό είναι καπνός και καθρέφτες. Οι δύο άνδρες είναι πολύ διαφορετικοί: ο Πούτιν είναι σκακιστής, ο Ντόναλντ Τραμπ περιορίζεται στο γκολφ και το μονοπώλιο. Και πάνω απ' όλα, τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα είναι αντίθετα. Αυτό που είναι αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι ο Trump θέλει να κάνει μια νέα αρχή στις σχέσεις του με τη Μόσχα, επειδή προφανώς πιστεύει ότι η εξομάλυνση με τη Ρωσία του Πούτιν θα είναι πιο κερδοφόρα για την Αμερική από την Ατλαντική Συμμαχία. Αυτό θα μπορούσε να μεταφραστεί σε άρση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, σε κοινά ενεργειακά έργα, ιδιαίτερα στα εδάφη της Αρκτικής, ή ακόμη και στην κατάρτιση ενός σχεδίου που θα απέφευγε τον πόλεμο με το Ιράν. Ίσως ελπίζει επίσης να χαλαρώσει, όχι τη συμμαχία (η λέξη «συμμαχία» δεν υπάρχει στα κινέζικα), αλλά τους δεσμούς «απεριόριστης φιλίας» μεταξύ Πούτιν και Σι Τζινπίνγκ που διακηρύχθηκαν τον Φεβρουάριο του 2022. Αλλά δεν θα συσπειρώσει τη Ρωσία στον «δυτικό ηγεμονισμό». Και επίσης δεν πιστεύω σε μια αμερικανο-κινεζική-ρωσική «ανελεύθερη τριανδρία», καθώς μια τέτοια ρύθμιση θα υπονομευόταν από αντιφάσεις.

Ο Τραμπ είναι σαφώς ένας σπουδαίος χαρακτήρας με παρανοϊκές τάσεις (όχι ασυνήθιστο στην πολιτική). Δεν ενδιαφέρεται για τις ιδέες, την ηθική ή το διεθνές δίκαιο (όχι περισσότερο από τον Νετανιάχου, ωστόσο). Του αρέσουν οι νικητές, προτιμά το χάρισμα από τον νομικισμό. Θαυμάζει μόνο τη δύναμη και πιστεύει ότι όλα μπορούν να κερδηθούν με βαριές απειλές. Με αυτόν, οι σχέσεις εξουσίας αντικαθιστούν το νόμο, ο οποίος τουλάχιστον έχει το πλεονέκτημα να αποσαφηνίζει τα πράγματα.

Ο Τραμπ και ο Πούτιν έχουν από κοινού την άποψή τους για την Ευρώπη ως ένα παλιό κουρασμένο πράγμα, ανίκανο να επιλύσει πολιτικά διεθνή προβλήματα, ανίκανο να επιβληθεί, ένα παλιό διαιρεμένο πράγμα, κατεστραμμένο, συγκλονισμένο, ξεχασμένο το παρελθόν και τις παραδόσεις της, χτυπώντας το στήθος της ενώ ασκεί μόνιμη ηθική λογοκρισία και γενικά ανίκανο να αντιμετωπίσει εξαιρετικές καταστάσεις. Σε μια τέτοια προοπτική, ο υπόλοιπος κόσμος είναι διαιρεμένος μεταξύ εταίρων που δεν υπήρξαν ποτέ ίσοι, αλλά υποτελείς, προστατευόμενοι ή κυριαρχούμενοι, ποτέ σύμμαχοι. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται σε θέση ισχύος έναντι της Κίνας, της πολυπολικότητας ή των απειλών αποδολαριοποίησης. Ας μην ξεχνάμε ότι αν ο Τραμπ θέλει να κάνει την Αμερική «μεγάλη ξανά», είναι κυρίως επειδή δεν είναι πλέον.

Breizh-info.com: Ποια είναι η γνώμη σας για την πυρετώδη δραστηριότητα που αναπτύσσουν οι Ευρωπαίοι, υπό την ηγεσία του Εμανουέλ Μακρόν, για τον επανεξοπλισμό της Ευρώπης;

Alain de Benoist: Οι Ευρωπαίοι είναι αδιόρθωτοι. Δεν έβλεπαν το λαϊκιστικό κύμα να έρχεται, στοιχημάτιζαν στην εκλογή της Κάμαλα Χάρις, βασίζονταν για δεκαετίες στην αμερικανική «ομπρέλα» αντί να αναλάβουν την ευθύνη. Τώρα συνειδητοποιούν ότι, πιστοί στους τύπους, οι Αμερικανοί εγκαταλείπουν τους Ουκρανούς ακριβώς όπως εγκατέλειψαν τους Νοτιοβιετναμέζους και τους Αφγανούς. (Η παροιμία είναι γνωστή: το να είσαι εχθρός της Αμερικής είναι επικίνδυνο· το να είσαι φίλος τους είναι μοιραίο). Επίσης, δεν είδαν τον τροπισμό που εδώ και χρόνια οδηγεί τις Ηνωμένες Πολιτείες μακριά από την Ευρώπη. Τώρα συνειδητοποιούν ότι οι Αμερικανοί, οι οποίοι σώζονται για μια αντιπαράθεση με την Κίνα, απεμπλακούν από την ευρωπαϊκή ασφάλεια, αφήνοντάς τους γυμνούς. Δεν καταλαβαίνουν τι τους συμβαίνει. Αντιμέτωποι με το μέγεθος του χάσματος που έχει σχηματιστεί μεταξύ των δύο πλευρών του Ατλαντικού, δεν μπορούν να το πιστέψουν. Παράλυτοι σαν λαγοί που πιάνονται στους προβολείς, θρηνούν για τη διάλυση του ΝΑΤΟ, ενός οργανισμού που ο Μακρόν το 2019 ισχυρίστηκε ότι βρισκόταν σε κατάσταση «εγκεφαλικού θανάτου».

Αλλά τίποτα δεν χρησιμεύει ως μάθημα γι 'αυτούς. Θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν αυτή τη μετατόπιση για να αναλογιστούν τι τους κόστισε ο πόλεμος στην Ουκρανία. Σπατάλησαν 150 δισεκατομμύρια ευρώ, έχασαν την πρόσβαση στο ρωσικό φυσικό αέριο και πετρέλαιο, έχασαν επίσης δεκάδες δισεκατομμύρια σε επενδύσεις στη Ρωσία, δέχτηκαν σιωπηλά το σαμποτάζ του αγωγού Nord Stream, αλλά φαντάζονται ότι είναι σε θέση να δώσουν στην Ουκρανία εγγυήσεις ασφαλείας και να διασφαλίσουν ότι η σφαγή μπορεί να συνεχιστεί. Η μόνη τους αντίδραση, με άλλα λόγια, είναι να βάλουν ένα άλλο νόμισμα στο μηχάνημα.

Αφού μας επαναλάμβαναν για περισσότερο από μισό αιώνα ότι «Ευρώπη σημαίνει ειρήνη», θέλουν να συνεχίσουν τον πόλεμο, με κίνδυνο να θεωρηθούν πλήρεις εμπόλεμοι. Καθώς δεν μαθαίνουν ποτέ από τα λάθη τους, είναι έτοιμοι να βάλουν το δάχτυλό τους σε μια νέα ταχύτητα, χωρίς να ξέρουν πόσο μακριά θα μας πάει. Ακόμη και οι περιβαλλοντολόγοι κηρύττουν μιλιταρισμό. Μια απερίσκεπτη ορμή σε μια εντελώς παραληρηματική πολεμοκάπηλη κλιμάκωση που δείχνει ότι οι Ευρωπαίοι εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν τίποτα για τη Νέα Παγκόσμια Τάξη, τον νέο Νόμο της Γης, που διαμορφώνεται μπροστά στα μάτια τους. Είχαν επιβιβαστεί σε ένα μεθυσμένο πλοίο. Τώρα θέλουν να ξεκινήσουν έναν νεκρό κομήτη.

Οι ίδιοι άνθρωποι που, για τριάντα χρόνια, κατέστρεψαν όλες τις βιομηχανικές και στρατιωτικές παραγωγικές ικανότητες των ευρωπαϊκών εθνών, τώρα προτείνουν, υπό την ηγεσία της πράκτορα επιρροής Ursula von der Leyen (η ύαινα), να δημιουργηθεί μια ευρωπαϊκή «πολεμική οικονομία» για «επανεξοπλισμό». Ο Μακρόν, επικεφαλής μιας χώρας που απομονώνεται όλο και περισσότερο στη διεθνή σκηνή, πολιτικά παράλυτη και χρεωμένη σε σημείο που οι πληρωμές τόκων για το χρέος (πάνω από 50 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως) αντιπροσωπεύουν τώρα το δεύτερο μεγαλύτερο στοιχείο των κρατικών δαπανών, ονειρεύεται σαφώς να ηγηθεί αυτού του κόμματος πολέμου («είμαστε σε πόλεμο, όποιο κι αν είναι το κόστος, " μια γνωστή μελωδία). Ο γαλλικός στρατός, του οποίου τα οπλοστάσια είναι σχεδόν άδεια και του οποίου ο προϋπολογισμός έχει μειωθεί μέχρι το κόκαλο, είναι ανίκανος να συμμετάσχει για περισσότερες από οκτώ ημέρες σε έναν πόλεμο υψηλής έντασης, αλλά παρόλα αυτά διαβεβαιώνει ότι θα δούμε τι θα δούμε. Ω, πόσο όμορφος είναι ο πόλεμος όταν δεν τον έχετε πολεμήσει ποτέ! Αυτός που συνέστησε στους εταίρους του τον Ιούνιο του 2022 «να μην ταπεινώσουν τη Ρωσία», τώρα ζητά να γίνει ακριβώς το αντίθετο. Είναι ανίκανος να αντισταθεί στον Αλγερινό πρόεδρο ή να αντιμετωπίσει τον πρόεδρο των Κομορών, αλλά τεντώνει τους μυς του, διαβεβαιώνοντας ότι θα αντιμετωπίσει τη «ρωσική απειλή» η οποία, σύμφωνα με τον ίδιο, βαραίνει τη Γαλλία και τη Δυτική Ευρώπη. Μια απειλή που δεν είναι παρά μια γκροτέσκα φαντασίωση της οποίας ο μόνος στόχος είναι να δημιουργήσει φόβο. Μια απειλή που κραδαίνει σαν σκιάχτρο. Αυτή είναι η στιγμή να θυμηθούμε μια εξαιρετική γεωργιανή παροιμία: τα πρόβατα ξοδεύουν τη ζωή τους με φόβο για τον λύκο, αλλά στο τέλος, είναι ο βοσκός που το τρώει!

Για τους Ευρωπαίους, ο πόλεμος δεν στρέφει τους εχθρούς τον έναν εναντίον του άλλου, με την παραδοσιακή έννοια, αλλά έναν «επιτιθέμενο» και έναν «επιτιθέμενο». Σε μια σύγκρουση, κάποιος πρέπει πάντα να κατηγορεί τον «επιτιθέμενο», επειδή είναι ο ένοχος – ακόμα κι αν αυτός ο «επιτιθέμενος» μπορεί κάλλιστα να ενήργησε επειδή βρισκόταν σε κατάσταση νόμιμης άμυνας. Αυτή η αλλαγή στο λεξιλόγιο επιβεβαιώνει τη μεγάλη επιστροφή του «δίκαιου πολέμου». Η αναγωγή του πολέμου σε ένα δίδυμο «επιτιθέμενου» και «θύματος» (όπως στις επιθέσεις με μαχαίρια ή στις σεξουαλικές επιθέσεις) μας κάνει να κολυμπάμε σε καθαρή ηθικολογία. Αυτό μας πηγαίνει πίσω στις παλιές καλές ημέρες της Κοινωνίας των Εθνών, της οποίας γνωρίζουμε την ιστορία, και ακόμη περισσότερο στο Σύμφωνο Briand-Kellogg του 1928, στην εποχή που ο ειρηνισμός συνίστατο στη σκέψη ότι ο πόλεμος θα μπορούσε να τεθεί εκτός νόμου. Σήμερα, είναι η πολεμοχαρής στάση που δίνει τον τόνο. Αλλά είναι εξίσου αντιπολιτικό.

Σίγουρα δεν είναι κακό για τα διάφορα ευρωπαϊκά κράτη να εξοπλιστούν με μια ισχυρή αμυντική βιομηχανία, αλλά υπό την προϋπόθεση ότι θα είναι ανεξάρτητη, δηλαδή υπό την προϋπόθεση ότι θα ξεχάσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση αυτό που θα σώσει τον Zelensky: εάν η Ουκρανία δεν μπορεί πλέον να επωφεληθεί από την αμερικανική βοήθεια, δεν είναι τα πενιχρά μέσα που διαθέτει η Ευρωπαϊκή Ένωση που θα τον κάνουν να κερδίσει. Υπάρχουν επίσης πάρα πολλές αποκλίσεις μεταξύ των κρατών μελών για τον καθορισμό κοινών συμφερόντων ή στόχων μεταξύ τους και, ως εκ τούτου, κοινών επιχειρησιακών πολιτικών. Δεν μπορεί να υπάρξει ευρωπαϊκός στρατός όσο η Ευρώπη δεν είναι πολιτικά ενωμένη, δηλαδή σήμερα είναι μια χίμαιρα. Όσο για μια «ευρωπαϊκή ομπρέλα» που θα προέκυπτε από την απόφαση της Γαλλίας να επεκτείνει την περίμετρο της αποτροπής της στους γείτονές της, θα ήταν ακόμη λιγότερο αξιόπιστη από ό, τι ήταν ποτέ η «αμερικανική ομπρέλα». Όπως έχει επισημάνει ο Jacques Sapir, ποιος μπορεί να σκεφτεί ότι η Γαλλία θα δεχόταν «να διακινδυνεύσει να δει το Παρίσι υαλοποιημένο για να σώσει το Βουκουρέστι, την Πράγα ή τη Βαρσοβία»; Εν ολίγοις, στο άμεσο μέλλον, θα πολλαπλασιάσουμε τις συζητήσεις σχετικά με στρατιωτικά και οικονομικά μέσα που δεν διαθέτουμε και θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε στο νερό.

Breizh-info.com: Ο J.D. Vance, μια ανερχόμενη μορφή του τραμπισμού, φαίνεται να ενσαρκώνει μια νέα αμερικανική δεξιά που είναι αντι-φιλελεύθερη και συντηρητική, αλλά ταυτόχρονα εντελώς ανεμπόδιστη απέναντι στον αριστερισμό. Βλέπετε σε αυτόν έναν διαρκή αναπροσανατολισμό του αμερικανικού συντηρητισμού;

Alain de Benoist: Ο τραμπισμός είναι ένα απίθανο μείγμα πλουτο-λαϊκισμού, τεχνολογικού καισαρισμού, αναρχοκαπιταλισμού, αντικρατικής κυριαρχίας και ελευθεριακής ιδεολογίας. Ο Ντόναλντ Τραμπ σχηματίζει με τον Έλον Μασκ μια καισαρική διωγμό που θυμίζει ακαταμάχητα το τέλος της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Ο J.D. Vance έχει πολύ συμπαθητικές πλευρές, αλλά είναι δύσκολο να γνωρίζουμε ακριβώς τι αντιπροσωπεύει σε αυτόν τον αστερισμό, ο οποίος περιλαμβάνει επίσης αμερικανικούς μύθους: το «πρόδηλο πεπρωμένο» και τη νέα Γη της Επαγγελίας, την ανάλυση της κοινωνίας από το άτομο, την αυτάρκεια της αγοράς, την υπεροχή της οικονομίας και του εμπορίου, την αφοσίωση στην τεχνολογία και τη μεσσιανική αισιοδοξία. Πάνω απ 'όλα, ας μην ξεχνάμε ότι δεν είναι το μεγαλείο της Ευρώπης που θέλει να αποκαταστήσει ο Ντόναλντ, αλλά αυτό της Αμερικής, το οποίο γνωρίζει ότι απειλείται.

Breizh-info.com: Πώς αντιλαμβάνεστε τον βαθύ (ανεπανόρθωτο) διχασμό μεταξύ της συντηρητικής αντι-woke Αμερικής και της προοδευτικής ή αριστερής Αμερικής; Δεν είναι αυτός ο ίδιος δρόμος που ακολουθούν τα ευρωπαϊκά έθνη και οι λαοί;

Alain de Benoist: Δεν είναι απίθανο οι Ηνωμένες Πολιτείες να βρίσκονται στο χείλος ενός εμφυλίου πολέμου ή ενός νέου πολέμου απόσχισης. Αλλά δεν νομίζω ότι αυτό το σενάριο ισχύει για τους Ευρωπαίους. Αυτό που απειλεί περισσότερο την Ευρώπη δεν είναι ο εμφύλιος πόλεμος. Είναι χειρότερο: είναι χάος.

Breizh-info.com: Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ή μάλλον οι ηγέτες της) φαίνεται να εγκλωβίζεται σε ιδεολογικές μάχες, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος γίνεται και πάλι πραγματιστής και βάναυσος. Πρέπει αυτό να θεωρηθεί ως σημάδι παρακμής ή ως απελπισμένη προσπάθεια διατήρησης της ηθικής κυριαρχίας επί των λαών;

Alain de Benoist: Ούτε το ένα ούτε το άλλο – ειδικά αφού η ηθική κυριαρχία δεν είναι ασυμβίβαστη με την παρακμή! Ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση εγκλωβίζεται σε «ιδεολογικές μάχες»· Εγκλωβίζεται σε μια πολύ συγκεκριμένη ιδεολογία της οποίας οι τρεις βασικοί πυλώνες είναι η κοινωνία των ατόμων, ο φιλελεύθερος καπιταλισμός και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μόνο η φιλελεύθερη δημοκρατία, το κράτος δικαίου και η κυριαρχία των αξιών της αγοράς είναι οι συνέπειες.

Breizh-info.com: Τι γίνεται με τον ρόλο της Ευρώπης στη Νέα Παγκόσμια Τάξη που διαμορφώνεται μπροστά στα μάτια μας; Ποιες στρατηγικές πρέπει να υιοθετήσει για να διατηρήσει την επιρροή της;

Alain de Benoist: Είναι ανώφελο να μιλάμε για στρατηγικές όταν οι άνδρες δεν είναι εκεί για να τις συλλάβουν ή να τις εφαρμόσουν. Οι Ευρωπαίοι σήμερα είναι οι ασθενείς του πλανήτη. Δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το ποιο θα μπορούσε να είναι το πεπρωμένο της Ευρώπης, επειδή η λέξη «πεπρωμένο» δεν έχει νόημα γι 'αυτούς. Καθοδηγούμενη από εκτοπλάσματα ή υπνοβάτες, οι οποίοι δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να πολεμήσουν, αλλά σήμερα είναι έτοιμοι να εμπλέξουν τους λαούς τους σε έναν πυρηνικό πόλεμο, η Ευρώπη βρίσκεται σε κατάσταση πολιτισμικής εξάντλησης, σύμφωνα με τις προβλέψεις του Spengler. Αυτά τα τρομερά λόγια του Cioran έρχονται στο μυαλό: «Μάταια η Δύση αναζητά μια μορφή αγωνίας αντάξια του παρελθόντος της».

Breizh-info.com: Έχετε συχνά προειδοποιήσει ενάντια στην ομοιομορφία του κόσμου. Βλέπετε σε αυτή την παγκόσμια μετατόπιση μια ευκαιρία για τους λαούς της Ευρώπης να ανακτήσουν την πολιτιστική και πολιτιστική κυριαρχία;

Alain de Benoist: Ο τελικός αγώνας έχει τώρα ξεκινήσει: είτε ένας πλανήτης που κυβερνάται από μια ενιαία ηγεμονική δύναμη (ή μια ενιαία οικουμενική ιδεολογία), είτε ένας κόσμος αρθρωμένος μεταξύ πολλών πόλων εξουσίας και πολιτισμού, «μεγάλοι χώροι» που αντιστοιχούν στις μεγάλες περιοχές του κόσμου, καθένας από τους οποίους κατευθύνεται από τη χώρα που είναι πιο ικανή να ασκήσει την επιρροή της στην πολιτισμική περιοχή στην οποία ανήκει. Αλλά τίποτα δεν θα είναι δυνατό όσο επιμένουμε να πιστεύουμε ότι ο κόσμος κατοικείται κυρίως από άτομα, όταν μοιράζεται κυρίως μεταξύ διαφορετικών λαών, γλωσσών, εθνών και πολιτισμικών περιοχών, ο καθένας με τις δικές του φιλοδοξίες και αρχές. Ο νέος Νομός της Γης απαιτεί από αυτές τις μεγάλες πολιτισμικές περιοχές να λάβουν υπόψη την ταυτότητά τους ως προτεραιότητα, δηλαδή την ιστορία τους, και να μην παρεμβαίνουν σε άλλες περιοχές για να εφαρμόσουν ψευδο-οικουμενικές αξίες που είναι στην πραγματικότητα δικές τους. «Πολιτισμικά κράτη» ή χάος!

Breizh-info.com: Είναι η τρομερή επιτάχυνση της ιστορίας που βλέπουμε σήμερα πηγή ανησυχίας για εσάς... ή αισιοδοξία;

Δεν είμαι ούτε αισιόδοξος ούτε ανήσυχος. Απλώς προσπαθώ να καταλάβω τι θα συμβεί.

Συνέντευξη που πραγματοποιήθηκε από το YV 

  Περιοδικό Άρκτος | Υποστοίβα