ΜΕΡΟΣ 3ον ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!!!!!--ΦΕΙΡΟΥΖ-ΟΥΜ ΚΑΛΣΟΥΜ-ΟΦΡΑ ΧΑΖΑ

 

ΜΕΡΟΣ 3ον

ΦΕΙΡΟΥΖ!!

Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΛΙΒΑΝΟΥ!!Η φωνή της είναι μετάξι και φλό γα μαζί. Όπως άλλωστε είναι και η ζωή στον πολύπαθο Λίβανο.Αυτή η παράλληλη πορεία, που συμβίωσε τις χαρές της ειρήνης και τις λύπες του πολέμου για δεκαετίες, αποτέλεσε τον θεμέλιο λίθο πάνω στον οποίο χτίστηκε η απεριόριστη αγάπη του Λιβανέζικου λαού για την Φεϊρούζ. Τη μεγαλύτερη φωνή του Λιβάνου και μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φωνές παγκοσμίωςΗ Φεϊρούζ γεννήθηκε το Νοέμβριο του 1935 στη συνοικία Jabal al Arz, στη Βηρυτό. Μια αραβική πόλη, που ζει και αναπτύσσεται στην σκιά της (μυστικής) συμφωνίας Σάικς – Πικό του 1916, μιας συμφωνίας που μοιράζει τα κουφάρια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στην Μέση Ανατολή σε Γαλλία και Αγγλία. Η Βηρυτός, υπό γαλλική επιρροή, υιοθετεί έναν μεσογειακό τρόπο ζωής, κοντά στα δυτικά πρότυπα, περισσότερο εκλεπτυσμένο και κοσμοπολίτικο σε σύγκριση με τις υπόλοιπες αραβικές πρωτεύουσες.Η Φεϊρούζ, που το κανονικό της όνομα είναι Ναουάρ Χαντάντ, μεγαλώνει σε μια φτωχική, χριστιανική οικογένεια. Από μικρή δείχνει μια μεγάλη αγάπη για την μουσική και το τραγούδι, αγάπη που εκδηλώνει στις σχολικές γιορτές. Το 1947, σε μια ανάλογη  εκδήλωση τραγουδά τον εθνικό ύμνο του Λιβάνου. Ένας καθηγητής από το διάσημο Κονσερβατουάρ, ο οποίος βρισκόταν στην αίθουσα προς αναζήτηση ταλέντων, ακούει τη φωνή της και διακρίνει την σπανιότητα της χροιάς της. Της προτείνει αμέσως να παρακολουθήσει μαθήματα φωνητικής, ώστε να ενταχθεί στην χορωδία του ραδιοφώνου. Ξεκινά τα μαθήματα και τραγουδά σε ζωντανές ραδιοφωνικές εκπομπές. Τότε αποφασίζει να αλλάξει το όνομα της σε «Φεϊρούζ», που αποτελεί τουρκικό ψευδώνυμο και σημαίνει «τιρκουάζ πολύτιμος λίθος». Και έτσι, ξεκινά η περιπέτεια…Στο ραδιόφωνο γνωρίζει τον Ασί Ραμπανί και τον αδερφό του Μανσούρ, που εργαζόταν εκεί. Ο Ασί, ένας ιδιοφυής συνθέτης που δουλεύει ως αστυνομικός για να ζήσει, είναι ο δημιουργός αυτού που ονομάζουμε σήμερα λιβανέζικο είδος μουσικής. Τα τραγούδια που γράφει μαζί με τον αδελφό του είναι μια σύνθεση της Λιβανέζικης κουλτούρας, διανθισμένης με έντονες δυτικές πνοές. Χρησιμοποιούνται έτσι όργανα που προέρχονται από την ευρύτερη περιοχή της Ανατολής (ούτι, κανονάκι, σάζι, μπεντίρ, τουμπερλέκι, βιολιά) και όργανα δυτικής προελεύσεως (πιάνο, πλήκτρα, πνευστά, χάλκινα, ντραμς, ηλεκτρικό μπάσο, κιθάρα).Η Φεϊρούζ μπήκε στην δισκογραφία το 1952. Δυο χρόνια μετά, ο Ασί την πείθει να παντρευτούν. Μαζί του απέκτησε 4 παιδιά. Παρόλο που αρχίζει να γίνεται διάσημη σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν παραμερίζει στιγμή τα παιδιά της για την καριέρα της. Δεν συγκινείται από το φανταχτερό περιτύλιγμα της δημοσιότητας. Ζει αποτραβηγμένη από την κοσμική ζωή, χωρίς να γίνεται αποδέκτης της φήμης που της αναλογεί. Οι αρχές που έλαβε από παιδί και ο υπερβολικά συνεσταλμένος χαρακτήρας της,  αποτέλεσαν τους πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίχθηκε αυτή της η στάση.Το γεγονός ότι είναι πολύ δεκτική στο καθετί, την ωθεί στο να παραδοθεί στη δημιουργικότητα του συζύγου της. Η ίδια ομολογεί πως δεν διάλεξε τίποτα από όσα έκανε λόγω των ανασφαλειών της. Ο Ασί είναι αυτός που ουσιαστικά κινεί τα νήματα της ζωής της: από το πού και τί θα τραγουδήσει, μέχρι το πώς θα βγει στην σκηνή και σε ποιο σημείο θα σταθεί... Μαζί με τον αδερφό του, συνθέτει μονάχα επιτυχίες, ασταμάτητα, μέχρι το 1979, οπότε και αποσύρεται για λόγους υγείας. Συνεχίζει επάξια ο γιός της Φεϊρούζ, Ζιάντ, με ελάχιστες εξαιρέσεις.Η πρώτη της μεγάλη εμφάνιση γίνεται στο Διεθνές Φεστιβάλ του Μπααλμπέκ, το καλοκαίρι του 1957, όπου αποθεώνεται. Από τότε, οι σπουδαιότεροι ποιητές και στιχουργοί του Αραβικού κόσμου σπεύδουν να γράψουν τραγούδια ειδικά για τη φωνή της.Όντας χριστιανή, η Φεϊρούζ ψάλλει εδώ και δεκαετίες την ακολουθία της Μεγάλης Παρασκευής στις ορθόδοξες εκκλησίες του Λιβάνου, ντυμένη στα μαύρα και φορώντας μαύρα γυαλιά, για να κρύψει τα δάκρυα στα μάτια της. Τους συγκεκριμένους ύμνους τους έχει ηχογραφήσει σε δίσκο, που κυκλοφόρησε το 1962 και καλείται «Good Friday - Eastern Sacred Songs». Μεταξύ άλλων ψάλλει και το «Η ζωή εν τάφω» στα Ελληνικά.Την περίοδο του εμφυλίου πολέμου στον Λίβανο (1975-1990) παραμένει στην αγαπημένη της πατρίδα, δίχως να σκεφτεί στιγμή να την εγκαταλείψει. Στον κρότο και την βία των όπλων απαντά με την σιωπή της. Εξωτερικεύει όμως την οργή της, το πένθος και τον πόνο του εμφυλίου σε μεγάλες παγκόσμιες σκηνές. Μεταξύ αυτών και το Olympia στο Παρίσι, το 1979.

Στη διάρκεια της πενηντάχρονης μουσικής της καριέρας, έχει πουλήσει πάνω από 80 εκατομμύρια δίσκους σε όλο τον κόσμο και ενώ έχει τραγουδήσει πάνω από 1500 τραγούδια, εντούτοις έχει ηχογραφήσει περίπου τα 800, κάτι που μεταφράζεται σε 90 δίσκους περίπου. Επίσης έχει πάρει μέρος σε 20 θεατρικές παραγωγές, παίζοντας πολλές φορές η ίδια τον πρωταγωνιστικό ρόλο τραγουδώντας.Έχει εμφανιστεί στα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου, σε sold out συναυλίες. Στην εμφάνιση της στην Ολλανδία, τον Ιούνιο του 2011, τα εισιτήρια της παράστασης είχαν εξαφανιστεί μέσα σε 3 ώρες, 3 μήνες πριν την συναυλία.Πέρα από την Μέση Ανατολή (Συρία, Αίγυπτο, Ιορδανία), εμφανίστηκε σε Κουβέιτ, Ιράκ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Κατάρ, Μπαχρέιν, Τυνησία, Αλγερία, Μαρόκο, Γαλλία, Αγγλία, Ελβετία, Ολλανδία, Αυστραλία, Καναδά, ΗΠΑ, Μεξικό, Αργεντινή, Βραζιλία, αλλά και στην Ελλάδα: στο Ηρώδειο, στις 7 Ιουλίου του 2007. Εκείνη την περίοδο είχε αναγγείλει επίσης συναυλίες σε Λονδίνο, Ολλανδία και Παρίσι, αλλά τις ακύρωσε την τελευταία στιγμή. Εμφανίστηκε μόνο στην Αθήνα, αποδεχόμενη την προσωπική πρόσκληση της Μαριάννας Βαρδινογιάννη. Με τη συναυλία της αυτή, συμμετείχε στη διεθνή εκστρατεία για την προστασία του άμαχου πληθυσμού κατά τη διάρκεια ένοπλων συγκρούσεων.Το πιο χαρακτηριστικό σημείο στα τραγούδια της, πέρα από τις εντυπωσιακότατες (προσωπικά μιλώντας) ενορχηστρώσεις, είναι η ίδια της η φωνή... Κουρδισμένη στο όριο, με μοναδική εκφραστικότητα και χροιά τόσο σπάνια όσο ένας «τιρκουάζ λίθος», δεν μπορείς παρά να καθηλωθείς από την εκφραστικότητά της. Ακόμη και αν δεν καταλαβαίνεις λέξη από όσα τραγουδά, λόγω του εμποδίου που δημιουργεί η γλώσσα, δεν μπορείς να μην μαγευτείς από τον τρόπο που αρθρώνει τις συλλαβές, από τον τρόπο με τον οποίο αναπαράγει τις νότες και τα μουσικά διαστήματα. Κλείνεις τα μάτια και ταξιδεύεις. Ειδικά στα αργά κομμάτια, όπως το «Le Beirut» ή το «Wa Habibi», αισθάνεσαι πως παρακολουθείς νοερά μια τελετουργία.

Κάθε της συναυλία αποτελεί παγκόσμιο καλλιτεχνικό γεγονός. Η σπανιότητα των εμφανίσεών της συνηγορεί σε αυτό. Η στάση της ζωής της και οι επιλογές της, στοιχεία που παρέμειναν σταθερά στο πέρας του χρόνου, αποτελούν πόλο έλξης για τα εκατομμύρια των θαυμαστών της. Για αυτό και προστρέχουν από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης για να την ακούσουν. Για τους Άραβες, η παρακολούθηση μιας τουλάχιστον συναυλίας της, έχει ίσως την ίδια σημασία με το προσκύνημα στην Μέκκα.
Στις συναυλίες της δεν χαμογελά. Στέκεται στο κέντρο της σκηνής και σε απόσταση μισού μέτρου από το μικρόφωνο της. Χρησιμοποιεί πάρα πολύ το σώμα της για να τραγουδήσει. Παρόλα αυτά το πρόσωπο της παραμένει αμέτοχο. Σε ότι και αν τραγουδά παραμένει ανέκφραστη. Μοιάζει απόμακρη στον κόσμο. Δεν μιλά στο κοινό, δεν «κάνει παιχνίδι» μαζί του. Μερικοί την χαρακτηρίζουν αυστηρή υπέρ το δέον. Η στητή εικόνα της ξενίζει. Σε ερώτηση δημοσιογράφου για την στάση της αυτή, απαντά πως «είναι τα τραγούδια μου τέτοια, που μιλούν για πόλεμο, για θάνατο. Πώς μπορώ να χαμογελάω; Θα ήταν παράξενο».Τα τραγούδια της έχουν γνωρίσει πάρα πολλές επανεκτελέσεις. Ο Μανώλης Αγγελόπουλος χρησιμοποιεί την μουσική του «Nassam alayna», για να τραγουδήσει το «Μια φωτιά» στον ομώνυμο δίσκο του το 1975. Η Χάρις Αλεξίου τραγουδά το “Wa habibi” στον δίσκο της «Γυρίζοντας τον κόσμο, 1992 - 1996», ενώ ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδά το ίδιο τραγούδι με ελληνικό στίχο στις παραστάσεις της «Μεσογείου» το 2004 στο Ηρώδειο - που μένει όμως ακυκλοφόρητο. Η Μελίνα Κανά τραγουδά το 1996 την σύνθεση του Θανάση Παπακωνσταντίνου «Φεϊρούζ», αναφερόμενη στην μεγάλη ερμηνεύτρια.

Προσωπικά μιλώντας, έχω μαγευτεί από τις μουσικές των τραγουδιών της. Από τον ανατολίτικο ρυθμό που ντύνεται σε τζαζ τόνους. Από τον ευφάνταστο τρόπο με τον οποίο τα τραγουδά. Ενίοτε εντυπωσιακός, σε αναγκάζει σε ένα μόνιμο repeat. Είναι και αυτό το απερίγραπτο βάθος της φωνής της, που κουβαλά τον πόνο της πατρίδας, που εκφράζει την πίκρα των στίχων και εξωτερικεύει τον λυγμό της – λυγμό που σου μεταδίδει στις ακροάσεις της... Το πιο μαγευτικό όμως και συνάμα το πιο λυτρωτικό, είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει τη ζωή της. Ο τρόπος της σκέψης της, η ποιότητά της ως Άνθρωπος. Ίσως τελικά αυτό να μετρά περισσότερο από όλα τα άλλα...

Πηγές: http://www.fairouz.com/   https://www.ogdoo.gr/

ΟΥΜ ΚΑΛΣΟΥΜ

Η Ουμ Καλσούμ (Umm Kulthum) δεν είναι μόνο ένα αηδόνι, μία αξεπέραστη φωνή που βάζει τα συναισθήματά σου στο μπλέντερ και τα ανακατεύει. Δεν είναι μόνο η καλλιτέχνιδα εκείνη που ισορροπεί ανάμεσα στο συναίσθημα που σου γεννάει και την τεχνική αρτιότητα.

Είναι πάνω από όλα, η γυναίκα εκείνη που κατάφερε να επιβάλλει τη μουσική της παρουσία σε βαθιά ανδροκρατούμενες χώρες, να αποκτήσει το σεβασμό των Αράβων ως γυναίκα και να εκφράσει με τη φωνή τις αγωνίες και το πάθος ενός ολόκληρου λαού. Είναι η γυναικεία φωνή που λατρεύτηκε από μία παράδοση ακόμα άκαμπτη σχετικά με τη γυναικεία ύπαρξη. Είναι όχι απλά μία τραγουδίστρια, αλλά μία εθνική φωνή, ένα σύμβολο. Είναι η γυναίκα που απέδειξε την πεποίθηση πως η μουσική ξεπερνά σύνορα, φυλές, εθνικότητες; η φωνή της ενώνει όλους τους ανθρώπους, την ακούς και δακρύζεις. Και ας είσαι Έλληνας, Γάλλος ή Αιγύπτιος. Είναι η γυναίκα που έκανε ροκάδες, μύθους της μουσικής, όπως τον Robert Plant να υποκλιθούν μπροστά της.

Η Ουμ Καλσούμ είναι για τους Άραβες αυτό που είναι για εμάς τους Έλληνες ο Στέλιος Καζαντζίδης. Αν περπατήσεις σε δρόμους της Αιγύπτου, του Μαρόκου, οποιασδήποτε άλλης Αραβικής χώρας, είναι βέβαιο πως θα πέσεις σε ραδιόφωνα πολυκατοικιών που δυνατά βάζουν τραγούδια τους. Η φωνή της, γεμάτη πόνο, δύναμη και σθένος σε αναγκάζει να αφεθείς σε ένα μουσικό ταξίδι, σε συνδυασμό με τον αισθησιασμό που αποπνέει η Αραβική μουσική. Η φωνή της που ‘’λυγίζει’’, η φωνή της που σκιρτά και έχει λυγμό, λιώνει την καρδιά σου. Σε ακινητοποιεί, ξεχνάς τα πάντα εκείνη τη στιγμή. Και ας τραγουδάει τον πιο απλό στίχο, ένα στίχο που θα μπορούσε να είναι ένα σύγχρονο καψουροτράγουδο που σε ένα μήνα ξεχνιέται.

Αυτή είναι η Ουμ Καλσούμ. Τι παραπάνω να γράψεις όταν οι ίδιοι οι Άραβες λένε για τη μεγαλύτερη φωνή τους «πάνω από την Ουμ Καλσούμ είναι μόνο ο Θεός»

Umm Kulthum – Enta Omri

Umm Kulthum – Ya Fuadi

 https://sparmatseto.gr/

 

ΟΦΡΑ ΧΑΖΑ

Η μουσική του Ισραήλείναι ένας συνδυασμός εβραϊκών και μη εβραϊκών μουσικών παραδόσεων που έχουν ενωθεί κατά τη διάρκεια ενός αιώνα για να δημιουργήσετε μια ξεχωριστή μουσική κουλτούρα. Για σχεδόν 150 χρόνια, οι μουσικοί αναζητούν πρωτότυπα στιλιστικά στοιχεία που καθορίζουν το αναδυόμενο εθνικό πνεύμα.[1]Εκτός από τη δημιουργία ενός ισραηλινού στυλ και ήχου, οι μουσικοί του Ισραήλ έχουν συμβάλει σημαντικά στηνκλασική,τζαζ, ^{ποπ ροκ} και άλλα διεθνή είδη μουσικής. Από τη δεκαετία του 1970, υπήρξε μια άνθηση της μουσικής ποικιλομορφίας, με ισραηλινούς μουσικούς ροκ, φολκ και τζαζ να επηρεάσουν και να παίζουν εκτενώς, τόσο τοπικά όσο και στο εξωτερικό. Πολλοί από τους κορυφαίους κλασικούς μουσικούς του κόσμου είναι Ισραηλινοί ή Ισραηλινοί ομογενείς. Τα έργα Ισραηλινών κλασικών συνθετών έχουν εκτελεστεί από κορυφαίες ορχήστρες παγκοσμίως.Η μουσική στο Ισραήλ αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της εθνικής ταυτότητας. Αρχίζοντας από τις ημέρες των πρωτοπόρων, τα εβραϊκά τραγούδια και τα δημόσια τραγούδια (Shira beTsibur) ενθαρρύνθηκαν και υποστηρίχθηκαν από το κατεστημένο. «Τα δημόσια τραγούδια ήταν ένα κοινό χόμπι [των πρώτων αποίκων] και ήταν γι 'αυτούς μια δύναμη στον καθορισμό της ταυτότητάς τους», έγραψε ο Nathan Shahar.[2]Αυτή η άποψη της μουσικής ως οικοδόμησης έθνους συνεχίζεται μέχρι σήμερα. «Βρισκόμαστε στη μέση της δημιουργίας ενός πολιτισμού», έγραψε ο Nahum Heyman, ένας από τους κορυφαίους μουσικούς συνθέτες και ιστορικούς μουσικούς του Ισραήλ.[3]Οι Εβραίοι μετανάστες από την Ευρώπη, την Ασία, τη Μέση Ανατολή και άλλα έφεραν μαζί τους τις μουσικές τους παραδόσεις, συγχωνεύοντάς τις και διαμορφώνοντας τις σε έναν νέο ισραηλινό ήχο. 

Η Όφρα Χάζα ( εβραϊκά : עפרה חזה , 19 Νοεμβρίου 1957 – 23 Φεβρουαρίου 2000) ήταν Ισραηλινή τραγουδίστρια, τραγουδοποιός και ηθοποιός, κοινώς γνωστή στον δυτικό κόσμο ως « η Μαντόνα της Ανατολής »,  ή «η Ισραηλινή Μαντόνα».  Η φωνή της έχει περιγραφεί ως μια «τρυφερή» μετζοσοπράνο .  Το 2023, το Rolling Stone κατέταξε τη Haza στο νούμερο 186 στη λίστα με τους 200 καλύτερους τραγουδιστές όλων των εποχών. Η Χάζα ήταν μια πολιτιστική φιγούρα με μεγάλη επιρροή στο Ισραήλ και θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες πολιτιστικές εικόνες της χώρας,  που βοήθησε στη διάδοση του.. Haza ερμήνευσε μουσική γνωστή ως μείγμα παραδοσιακών μορφών τραγουδιού της Μέσης Ανατολής και του εμπορίου, συνδυάζοντας στοιχεία ανατολικής και δυτικής ενορχήστρωσης, ενορχήστρωσης και dance-beat, καθώς και στίχους από Mizrahi και εβραϊκές λαϊκές ιστορίες και ποίηση.  Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η Haza ήταν ένας διεθνώς επιτυχημένη καλλιτέχνης, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία στην Ευρώπη και την Αμερική και εμφανιζόταν τακτικά στο MTV .  Κατά τη διάρκεια της καριέρας της στο τραγούδι, κέρδισε πολλούς πλατινένιους και χρυσούς δίσκους και η μουσική της αποδείχθηκε ιδιαίτερα δημοφιλής στη σκηνή του κλαμπ.  Μέχρι τη δεκαετία του 1990, στο απόγειο της καριέρας της,  εμφανιζόταν τακτικά σε soundtrack ταινιών,  όπως αυτό του Ντικ Τρέισι (1990) και διάσημα στον Πρίγκιπα της Αιγύπτου (1998) και της Τα φωνητικά χρησιμοποιήθηκαν ευρέως στο hip hop . Ο θάνατός της το 2000 από ασθένεια που σχετίζεται με το AIDS συγκλόνισε την ισραηλινή κοινωνία.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...