Ο κόσμος χρειάζεται μια αναγέννηση – όχι μια επαναφορά!!!

 

Ντέιβιντ Γκόσελιν

«Και οι άνθρωποι πηγαίνουν στο εξωτερικό για να θαυμάσουν τα ύψη των βουνών, τα ισχυρά κύματα της θάλασσας, τις πλατιές παλίρροιες των ποταμών, την πυξίδα του ωκεανού και τα κυκλώματα των αστεριών, αλλά προσπερνούν το μυστήριο του εαυτού τους χωρίς σκέψη».

― Άγιος Αυγουστίνος της Ιππώνος, Εξομολογήσεις

Ο θρήνος για την απώλεια αρχαίων μυστηρίων και παραδόσεων έχει γίνει δημοφιλής στη σύγχρονη εποχή μας, αλλά ο άνθρωπος στερείται πραγματικά μυστηρίου στον εικοστό πρώτο αιώνα; Ή μήπως πολλοί σήμερα απλά απέτυχαν να εκτιμήσουν το μυστήριο που είναι ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός; Εξάλλου, τι θα μπορούσε να είναι πιο μυστηριώδες και μαγικό για έναν αρχαϊκό άνθρωπο και αρχαίους πολιτισμούς από το θαύμα που είναι η σύγχρονη Δύση; Με την προηγουμένως αδιανόητη αφθονία του, την ταχύτητα επικοινωνίας φωτός, τον πλούτο των επιστημονικών θαυμάτων και τη βιομηχανοποιημένη δύναμη, τόσο οι πιο ένθερμοι ατλαντιστές όσο και οι αρχαϊκοί παρατηρητές του αρχαίου κόσμου θα αναγκάζονταν να πιστέψουν ότι ο πολιτισμός μας είχε πέσει κάτω από το ξόρκι των πιο ισχυρών μάγων που είχε δει ποτέ ο κόσμος.

Αλλά από πού ξεπήδησε πραγματικά αυτή η μαγεία και ποια είναι η πραγματική πηγή της;

Για ορισμένους, το ερώτημα έχει καταστεί παρωχημένο. Για παράδειγμα, σύμφωνα με έναν γκουρού του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF) και σύγχρονο θιασώτη του H.G. Wells, όπως ο Yuval Hariri, οι άνθρωποι δεν είναι πλέον «μυστηριώδεις ψυχές», αλλά «ζώα που μπορούν να χακαριστούν». Σύντομα, ισχυρά AIs θα αναδυθούν ως οι νέοι χρησμοί μιας technetronic εποχής, ξεπερνώντας τους ανθρώπους σχεδόν σε κάθε τομέα. Αυτό το «σημείο μοναδικότητας» θα καταστήσει μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας περιττό, οδηγώντας στην εμφάνιση μιας νέας «παγκόσμιας άχρηστης τάξης».

Έτσι μας λένε οι σύγχρονοι μετανθρωπιστές και αποκρυφιστές τεχνητής νοημοσύνης.

Είναι όμως αλήθεια κάτι από αυτά; Και υπάρχει κάποιος τρόπος αρχών για να επαληθεύσουμε τους ισχυρισμούς ότι το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να αντικατασταθεί από εξελιγμένη αναγνώριση προτύπων ή πολύπλοκη ποσοτική ανάλυση που διεξάγεται από αλγόριθμους; Ήταν η γέννηση αναγεννησιακών θαυμάτων όπως το φλωρεντινό ντουόμο του Brunelleschi ή ο Μυστικός Δείπνος του Ντα Βίντσι πραγματικά απλώς προϊόν έξυπνης αναγνώρισης προτύπων ή υπήρχε κάτι πιο άυλο, αλλά κατανοητό, σε αυτά τα περίφημα έργα που πάντρεψαν την επιστήμη και την τέχνη σε ένα θεμελιωδώς νέο επίπεδο; Με άλλα λόγια, όσα 1 και 0 κι αν προστεθούν στην υπολογιστική ισχύ της τεχνητής νοημοσύνης, σε ποιο σημείο αναδύεται μια δημιουργική ανθρώπινη ψυχή ικανή να βιώσει δημιουργικές επιφάνειες;

Αν μπορούμε να παλέψουμε με αυτό το ερώτημα, τα υπόλοιπα γίνονται λεπτομέρειες.

Για να εντοπίσουμε τη στρατηγική φύση αυτού του ζητήματος σήμερα, το οποίο οι μετανθρωπιστές και οι λατρείες της τεχνητής νοημοσύνης πιστεύουν ότι είναι σταθερό, θα επανεξετάσουμε τη μαγικά μετασχηματιστική στιγμή που ήταν η Ευρωπαϊκή Χρυσή Αναγέννηση. Με αυτόν τον τρόπο, θα δείξουμε ότι η φύση της σύγχρονης κρίσης μας δεν έχει να κάνει με την έλλειψη μυστηρίου, αλλά - αν μη τι άλλο, ξεχνώντας το μυστήριο στην καρδιά του δυτικού πολιτισμού.

Οι μεταβαλλόμενες εικόνες του ανθρώπου

Για να εξοικειωθούμε πραγματικά με το μυστήριο που είναι η σύγχρονη Δύση, εξετάστε τη συχνά σκοτεινή ιστορία της ευρωπαϊκής Χρυσής Αναγέννησης. Κατά ειρωνικό τρόπο, η στρατηγική φύση αυτού του σημείου καμπής αποτυπώθηκε με σημαντική επίγνωση από εκείνες τις δυνάμεις που ήταν αφιερωμένες στην αναδιαμόρφωση της ίδιας της δυτικής κλασικής και ιουδαιο-χριστιανικής εικόνας του ανθρώπου που κατέστησε δυνατή την Αναγέννηση εξαρχής.

Η εν λόγω στρατηγική αξιολόγηση βρίσκεται στο βασικό έγγραφο του 1982 "Changing Images of Man", που δημοσιεύθηκε από το Ινστιτούτο Ερευνών του Στάνφορντ (SRI). Όπως υποδηλώνει το όνομα, οι συγγραφείς ασχολούνται με την εξέλιξη της «αυτοεικόνας» του ανθρώπου, από τις πρώτες ημέρες του αρχαϊκού ελληνικού ανθρώπου στον ιουδαιοχριστιανικό άνθρωπο της Αναγέννησης.

Οι συγγραφείς SRI γράφουν:

Σε αντίθεση με την ελληνική έννοια του «ανθρώπου», η ιουδαιοχριστιανική άποψη υποστηρίζει ότι ο «άνθρωπος» είναι ουσιαστικά ξεχωριστός από τον νόμιμο κυρίαρχο της φύσης. Αυτή η άποψη ενέπνευσε έναν απότομο ρυθμό αύξησης των τεχνολογικών εξελίξεων στη Δυτική Ευρώπη καθ 'όλη τη μεσαιωνική περίοδο. Από την άλλη, οι σοβαροί περιορισμοί της σχολαστικής μεθοδολογίας και οι περιοριστικές απόψεις της Εκκλησίας, εμπόδισαν τη διαμόρφωση ενός επαρκούς επιστημονικού παραδείγματος. Μόνο όταν η Αναγέννηση έφερε ένα νέο κλίμα ατομικισμού και ελεύθερης έρευνας δόθηκαν οι απαραίτητες συνθήκες για ένα νέο παράδειγμα.

Είναι ενδιαφέρον ότι οι μελετητές της Αναγέννησης στράφηκαν στους Έλληνες για να ανακαλύψουν εκ νέου την εμπειρική μέθοδο. Οι Έλληνες κατείχαν μια αντικειμενική επιστήμη των πραγμάτων «εκεί έξω», την οποία ο D. Campbell (1959) ονομάζει «επιστημολογία του άλλου». Αυτή ήταν η βασική ιδέα ότι η φύση διέπεται από νόμους και αρχές που θα μπορούσαν να ανακαλυφθούν, και ήταν αυτό που οι μελετητές της Αναγέννησης στη συνέχεια εξελίχθηκαν σε επιστήμη όπως την έχουμε γνωρίσει.

Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι το συγκεκριμένο ίδρυμα ivy league, που βρίσκεται στο Στάνφορντ της Καλιφόρνια, αρχικά ονομαζόταν Ινστιτούτο Ερευνών του Στάνφορντ, αλλά μετονομάστηκε απλά ως «SRI» λόγω της αντίδρασης που προκλήθηκε από τις διαβόητες «μελέτες αντιεξέγερσης για τη Νοτιοανατολική Ασία», δηλαδή την έρευνα για σαδιστικές βομβιστικές επιθέσεις και ψυχολογικές εκστρατείες τρομοκρατίας που διεξήχθησαν κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ και άλλες ξένες αποστολές υπό την ηγεσία του αγγλοαμερικανικού κατεστημένου. Ως αποτέλεσμα της δημόσιας κατακραυγής και των αντιπολεμικών κινημάτων, η SRI επέλεξε να αποστασιοποιηθεί νομικά από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ για να συνεχίσει την πρωτοποριακή «έρευνα» της μακριά από τον δημόσιο έλεγχο και τα αδιάκριτα βλέμματα.

Παραδόξως, αυτό το πρόσφατα μετονομασμένο ερευνητικό όργανο ήταν γνωστό για την καινοτόμο έρευνα μηχανικής και τεχνικής μηχανικής, αλλά το πρόγραμμα «Μεταβαλλόμενες Εικόνες του Ανθρώπου» είχε ως στόχο τη δημιουργία ενός νέου «πνευματικού» παραδείγματος, που ονομάστηκε περίφημα «Νέα Εποχή» ή «Εποχή του Υδροχόου».

Ο σκοπός αυτού του προγράμματος θα ήταν να δελεάσει τον δυτικό πολιτισμό μακριά από αυτό που παραδοσιακά θεωρούνταν ως «πρόοδος», δηλαδή, το είδος της επιστημονικής και οικονομικής ανάπτυξης που κατέστησε δυνατή τη σύγχρονη αφθονία και την «ελεύθερη έρευνα». Στη θέση της, μια εσωτερικά κατευθυνόμενη πνευματικοποιημένη άποψη του ανθρώπου επικεντρωμένη στην αυτοβελτίωση και την εξελικτική «συνείδηση» θα ταίριαζε στο νομοσχέδιο.

Οι συγγραφείς SRI γράφουν:

Το νέο παράδειγμα πιθανότατα θα ενσωματώσει κάποιο είδος έννοιας ιεραρχικού επιπέδου συνείδησης ή επιπέδων υποκειμενικής εμπειρίας. Αυτά θα διακρίνονται με την έννοια ότι έννοιες και μεταφορές κατάλληλες για ένα επίπεδο δεν ταιριάζουν απαραίτητα σε ένα άλλο. Θα είναι ιεραρχικές, όχι με την έννοια ότι το ένα είναι υψηλότερο από το άλλο σε κάποια αξιακή κλίμακα, αλλά με την έννοια της δομικής ιεραρχίας, και επίσης με την έννοια ότι η συνείδηση των έντονων στιγμών δημιουργικότητας συνοδεύεται, με κάποια ελέγξιμη έννοια, περισσότερη επίγνωση από τις περιόδους της «συνηθισμένης συνείδησης», και αυτές με τη σειρά τους περιλαμβάνουν περισσότερη επίγνωση από τον βαθύ ύπνο.

Η έννοια ενός φάσματος δυνητικής συνείδησης υποδηλώνει την επέκταση του φάσματος των αναγνωρισμένων «ασυνείδητων» διαδικασιών (δηλαδή διαδικασιών των οποίων συνήθως δεν έχουμε συνείδηση, αν και φαίνεται να υπάρχει η δυνατότητα άμεσης βίωσής τους) για να συμπεριλάβει ένα ευρύ φάσμα αναφερόμενης εμπειρίας στις επαρχίες της δημιουργικής φαντασίας, της «κοσμικής συνείδησης», της αισθητικής και μυστικιστικής εμπειρίας, ψυχικά φαινόμενα και ο αποκρυφισμός.

Όπως θα πρέπει να γίνει σαφές, η ταχυδακτυλουργία έρχεται μέσω της μετατόπισης της έμφασης από μια χονδροειδώς πλαισιωμένη παραδοσιακή έννοια της προόδου στον εξωτερικό υλικό κόσμο σε μια εσωτερική «πνευματική» πρόοδο, με την ατομική ιερότητα του ανθρώπου να αντικαθίσταται από μια συλλογική «συνείδηση» με επίκεντρο τη Γαία:

Οι συγγραφείς γράφουν:

Η σκοπιμότητα αυτού του χαρακτηριστικού της νέας Εικόνας βασίζεται στην άποψη ότι ο σωστός σκοπός κάθε ατομικής εμπειρίας είναι η εξελικτική και αρμονική ανάπτυξη του αναδυόμενου εαυτού (τόσο ως άτομο όσο και ως μέρος ευρέων συλλογικοτήτων) και ότι η κατάλληλη λειτουργία των κοινωνικών θεσμών είναι να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον που θα ενθαρρύνει αυτή τη διαδικασία. Αυτή είναι η ηθική που πρέπει να αντικαταστήσει την ηθική του ανθρώπου πάνω στη φύση και την ηθική της υλικής ανάπτυξης και κατανάλωσης, που έχουν δημιουργήσει ένα μεγάλο μέρος των προβλημάτων του ανθρώπου, καθώς άρχισε να ασχολείται όλο και περισσότερο με αποκλειστικά υλικές πτυχές της εκμετάλλευσης και του ελέγχου της φύσης για ιδιοτελείς σκοπούς σε έναν εύθραυστο και πεπερασμένο πλανήτη όπου η επιδίωξη τέτοιων στόχων μπορεί να είναι αυτοκτονική.

Έτσι, έχει γίνει κοινό μεταξύ πολλών να βλέπουν την τεχνολογία και την επιστήμη ως ένα είδος αφύσικης, δαιμονικής δύναμης στον σύγχρονο κόσμο, σε αντίθεση με την καθαρή και απελευθερωτική δύναμη της φύσης. Η ειρωνεία είναι ότι οι δυνάμεις της Μάγκνα Μάτερ, της Γαίας, του Κρόνου – της Μητέρας Φύσης και του Χρόνου που καταβροχθίζει – παραδοσιακά θεωρούνταν μάλλον αδίστακτες και αδιάφορες απέναντι στα δεινά της αδύναμης ανθρωπότητας. Από την άλλη, ο πύρινος Τιτάνας Προμηθέας ήταν η συμπονετική φιγούρα που ήρθε να υπερασπιστεί την ανθρωπότητα, θυσιάζοντας τις δικές του ανέσεις και τη δύναμή του για να απελευθερώσει την ανθρωπότητα από την καθυστερημένη κατάσταση που επέβαλε ο γιος του Κρόνου, ο Δίας, και η Ολύμπια φυλή του.

Ενώ το θέμα συχνά υποβιβάζεται στο τμήμα της κλασικής μυθολογίας, μπορεί να υπάρχει περισσότερη ιστορική αλήθεια πίσω από μερικούς από αυτούς τους μύθους από ό, τι ορισμένοι ειδικοί αφήνουν. Για παράδειγμα, στο έργο του Ινστιτούτου Schiller «Ο Προμηθέας και η Ευρώπη», το πιθανό ιστορικό υπόβαθρο για τη μεταγενέστερη μυθοποιημένη ιστορία του Προμηθέα περιγράφεται ως εξής:

Περίπου 12.000 χρόνια πριν, ή κάπως νωρίτερα, ένας στολίσκος πλοίων έφτασε από τον Ατλαντικό Ωκεανό, για να ιδρύσει μια αποικία στην περιοχή του σύγχρονου Μαρόκου, κοντά στα στενά του Γιβραλτάρ, κοντά στα βουνά του Άτλαντα. Οι άποικοι βρήκαν εκεί έναν σχετικά πρωτόγονο πολιτισμό, αυτόν των αρχαίων Βερβέρων, τους οποίους οι άποικοι εκπαίδευσαν στις μεθόδους γεωργίας και έκαναν υπηκόους της αποικίας. Μετά από λίγο καιρό, οι γιοι μιας βασιλικής παλλακίδας, της Ολυμπίας, συνωμότησαν για να δολοφονήσουν τον τυραννικό ηγεμόνα και να καταλάβουν την εξουσία για τον εαυτό τους. Η ηγετική μορφή μεταξύ αυτών των επαναστατημένων γιων της Ολυμπίας, ήταν ο Δίας.

Ο Προμηθέας ήταν ένας από τους νόμιμους κληρονόμους της εξουσίας της αποικίας. Ενώθηκε με τους Ολύμπιους στην αντίθεση με την ίδια την τυραννία, αλλά πολέμησε ενάντια στην κτηνώδη νέα τυραννία που επέβαλαν οι πατροκτόνοι γιοι της Ολυμπίας στον πληθυσμό των Βερβέρων, πάνω από το πτώμα του σφαγμένου πατέρα του Δία.

Αυτό συνέβη μέσα στους ίδιους, Λαούς της Θάλασσας, αποικία της περιοχής του Άτλαντα, η οποία επέκτεινε τον πολιτιστικό της αντίκτυπο σε όλη την ακτή της Μεσογείου, με το αποτέλεσμα της συμμετοχής στην ίδρυση της Αιγύπτου σε μια εποχή τώρα πριν από περίπου 10.000 χρόνια.

…

Η κληρονομιά αυτών των γεγονότων στην περιοχή του αρχαίου Άτλαντα, και η πολιτική διαμάχη μεταξύ του Προμηθέα και των Ολύμπιων θεών, συνεχίστηκε έτσι, κατά κάποιο τρόπο, κατά τη διάρκεια των χιλιετιών που μεσολάβησαν, να αναδύονται ως η ειδωλολατρική μυθολογία του Ολύμπου, όπως αντικατοπτρίζεται σε μέρη όπως τα ομηρικά έπη.

Απεικόνιση της Εποχής του Χαλκού «Λαοί της Θάλασσας» σε τοιχογραφία πομπής πλοίου, Ακρωτήρι, Θήρα.

Για λόγους που θα γίνουν πολύ σαφέστεροι μετά από αυτή την εισαγωγική ενότητα, η προσπάθεια να επαναπροσδιοριστεί η ιστορικά προμηθεϊκή ιουδαιοχριστιανική εικόνα, όπως προέκυψε στην Αναγέννηση, διατυπώθηκε από τον σημερινό εκπαιδευμένο από τους Ιησουίτες επικεφαλής της Καθολικής Εκκλησίας, τον Πάπα Φραγκίσκο.

Στην εγκύκλιό του Laudato Si του 2015, ο Φραγκίσκος γράφει:

Μια ανεπαρκής παρουσίαση της χριστιανικής ανθρωπολογίας οδήγησε σε μια λανθασμένη κατανόηση της σχέσης μεταξύ των ανθρώπων και του κόσμου. Συχνά, αυτό που παραδόθηκε ήταν ένα προμηθεϊκό όραμα κυριαρχίας πάνω στον κόσμο.

Ο οπαδός της Εταιρείας του Ιησού, ο Πάπας Φραγκίσκος, διατυπώνει ακριβώς το ζήτημα με το οποίο ασχολείται η SRI, με κοινό σκοπό την προώθηση μιας πιο γαλαιοκεντρικής ή «πράσινης» άποψης, τόσο εντός όσο και εκτός του χριστιανικού κόσμου. Εξ ου και η εναρκτήρια προσευχή της εγκυκλίου του Φραγκίσκου του 2015:

Δόξα σε σένα, Κύριέ μου, μέσω της αδελφής μας, της Μητέρας Γης, που μας στηρίζει και μας κυβερνά και που παράγει διάφορους καρπούς με χρωματιστά λουλούδια και βότανα. Αυτή η αδελφή τώρα μας φωνάζει εξαιτίας του κακού που της έχουμε προκαλέσει.

Για την SRI και τις σχετικές αποκρυφιστικές, γνωστικές και μυστικές επιχειρήσεις που παρουσιάζονται ως θρησκευτικά τάγματα, συμπεριλαμβανομένης της Εταιρείας του Ιησού, των Ναϊτών, των Ιπποτών της Ιερουσαλήμ κ.λπ., η εμφάνιση αυτής της νέας αντι-Προμηθεϊκής ηθικής θα αναγγελθεί ως η λεγόμενη «Νέα Εποχή» ή «Εποχή του Υδροχόου», ένα νέο πιο «βιώσιμο» κοινωνικό συμβόλαιο, που πρόσφατα προωθήθηκε ως κορυφαίος εκπρόσωπος του WEF «Terra Carta» του βασιλιά Καρόλου .” Με οικονομικούς όρους, η SRI θα την ονόμαζε εποχή «Νέας Σπανιότητας», ενώ οι μετανθρωπιστές αποκρυφιστές AI στο WEF θα την αποκαλούσαν «Κυκλική Οικονομία». Το μόνο πρόβλημα είναι ότι αυτό το «νέο παράδειγμα» και η σχετική εικόνα του ανθρώπου θα περιλαμβάνει πολύ λίγα μέσω του νέου. Αντίθετα, θα χρησίμευε για την αναβίωση πολύ παλιών, αρχαϊκών και γνωστικών απόψεων.

Όπως σημειώνουν οι ίδιοι οι ερευνητές της SRI:

Οι Γνωστικοί, των οποίων οι πεποιθήσεις φαίνεται να ήταν μια σύνθεση της βαβυλωνιακής, ινδικής και αιγυπτιακής, καθώς και της σημιτικής και ζωροαστρικής σκέψης, είχαν άλλη άποψη. Συμφωνώντας με τη σημιτική πίστη σε ένα Αιώνιο και Υπέρτατο Ον, και τη Ζωροαστρική άποψη για τον Κόσμο και τους αλύτρωτους πολίτες του ως σωτήριμους, οι Γνωστικοί πήραν ως κεντρική «σωτήρια» δύναμη της γνώσης την εξαιρετική και βιωματικά οικεία γνώση των μυστηρίων της ύπαρξης.

Αντί να ανησυχούν για την ανύψωση τόσο της υλικής όσο και της δημιουργικής κατάστασης της ανθρωπότητας μέσω επιστημονικών ανακαλύψεων και κλασικών καλλιτεχνικών μορφών δημιουργικότητας, οι οποίες βρίσκονται στο επίκεντρο κάθε αναγέννησης τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση, ο στόχος των αποκρυφιστών SRI θα ήταν να προωθήσουν αμέτρητες νέες μορφές «βιωματικής» γνώσης, μαγείας και μυστικισμού των αρχαϊκών σχολών μυστηρίου. Πουθενά αυτό δεν είναι πιο εμφανές από ό, τι στη μανία των αμέτρητων γκουρού της Νέας Εποχής που προωθούν τη χρήση μαγικών ουσιών που ανοίγουν το μυαλό υπό το πρόσχημα μιας «ψυχεδελικής αναγέννησης» και της αναγέννησης των αρχαίων Ελευσίνιων μυστηρίων. Το ίδιο είναι επίσης εμφανές στην εμμονή με την κρυμμένη «γνώση» των αρχαϊκών πολιτισμών και των UFO, που επί του παρόντος διατηρούνται στην κουλτούρα τόσο των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης όσο και των πολυάριθμων podcast μεγάλων ονομάτων.

Αλλά παρεκκλίνουμε!

Επιστρέφοντας στο SRI, οι συγγραφείς του Changing Images of Man αντιπαραβάλλουν το ζήτημα της σωτηρίας όπως αντιμετωπίζεται από τον παραδοσιακό Χριστιανισμό με τη γνωστική άποψη της σωτηρίας μέσω της ιερής «γνώσης» που κρύβεται σε διάφορες διαστάσεις του κόσμου. Η πρώτη άποψη υποστηρίζει ότι η σωτηρία δεν μπορεί ποτέ να επιτευχθεί πλήρως σε αυτόν τον κόσμο ή να επιτευχθεί αυστηρά μόνο από τον άνθρωπο. Ο τελευταίος πιστεύει ότι μπορεί, ειδικά όταν ο άνθρωπος εξοικειωθεί ξανά με τα αρχαϊκά μυστήρια και τη σοφία των υπερφυσικών όντων που ζουν ανάμεσά μας αυτή τη στιγμή.

Οι συγγραφείς SRI γράφουν:

Η σημασία αυτής της άποψης, σε αντίθεση με την άποψη που τελικά κατέληξε να είναι η «επίσημη», απεικονίζεται στο κατά Θωμά Ευαγγέλιο: Οι μαθητές Του είπαν: Πότε θα έρθει η Βασιλεία; Ο Ιησούς είπε: Δεν θα έρθει με προσδοκία. Δεν θα πουν: "Δείτε εκεί". Αλλά η Βασιλεία του Πατέρα απλώνεται επάνω στη γη και οι άνθρωποι δεν τη βλέπουν. (Λέγοντας 113) Αυτή η ένταση μεταξύ της γνωστικής κατανόησης του αποκαλυπτικού συμβολισμού και εκείνης της πρώτης Εκκλησίας, η οποία τον καταδίκασε ως αιρετικό, είναι η ουσία αυτού που μερικές φορές αποκαλείται «ιουδαιοχριστιανικό πρόβλημα». Είναι ένας αποκαλυπτικός Μεσσίας να έρθει (ή να έρθει ξανά) και έτσι να σώσει μεγαλειωδώς τους εκλεκτούς από το κακό, ή η «Βασιλεία του Πατέρα» είναι ήδη εδώ μέσα μας, μέσα μας και στον κόσμο μας – όπως είναι η «συνείδηση του Βούδα» και το «Φως της Μητέρας» – μόνο περιμένει να αναγνωριστεί και να εκπληρωθεί;

Ξεκινώντας από εκτεταμένη ανθρωπολογική έρευνα στις αρχαϊκές φυλές, την αρχαία μυθολογία και τις συγκριτικές θρησκευτικές μελέτες, οι συγγραφείς περιγράφουν τις απαιτήσεις για μια νέα εικόνα του ανθρώπου που θα μπορούσε να προσαρμόσει τα ιουδαιο-χριστιανικά στοιχεία σε ένα νέο συγκρητιστικό μοντέλο, οδηγώντας σε μια ουσιαστικά γαλαιοκεντρική άποψη που καταργεί τη διάκριση μεταξύ ανθρώπου και φύσης, μια έννοια στην καρδιά της ιουδαιο-χριστιανικής εικόνας.

Η σκοπιμότητα αυτού του χαρακτηριστικού της νέας Εικόνας βασίζεται στην άποψη ότι ο σωστός σκοπός κάθε ατομικής εμπειρίας είναι η εξελικτική και αρμονική ανάπτυξη του αναδυόμενου εαυτού (τόσο ως άτομο όσο και ως μέρος ευρέων συλλογικοτήτων) και ότι η κατάλληλη λειτουργία των κοινωνικών θεσμών είναι να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον που θα ενθαρρύνει αυτή τη διαδικασία. Αυτή είναι η ηθική που πρέπει να αντικαταστήσει την ηθική του ανθρώπου πάνω στη φύση και την ηθική της υλικής ανάπτυξης και κατανάλωσης, που έχουν δημιουργήσει ένα μεγάλο μέρος των προβλημάτων του ανθρώπου, καθώς άρχισε να ασχολείται όλο και περισσότερο με αποκλειστικά υλικές πτυχές της εκμετάλλευσης και του ελέγχου της φύσης για ιδιοτελείς σκοπούς σε έναν εύθραυστο και πεπερασμένο πλανήτη όπου η επιδίωξη τέτοιων στόχων μπορεί να είναι αυτοκτονική.

Ωστόσο, προς μεγάλη τους απογοήτευση, οι συγγραφείς σημειώνουν ότι η γνωστική άποψη έπρεπε να πάει «υπόγεια»:

Επειδή ο γνωστικός δρόμος καταδικάστηκε ως αιρετικός, αναγκαστικά πέρασε στην παρανομία και ως εκ τούτου η επιρροή του στον πολιτισμό μας είναι πολύ λιγότερο ορατή από τα αποτελέσματα των ορθοδόξων απόψεων. Αυτό και απόψεις όπως αυτό, ωστόσο, έχουν διατηρηθεί ζωντανές από μυστικές κοινωνίες όπως οι Σούφι, οι Ελευθεροτέκτονες και οι Ροδόσταυροι, των οποίων η επιρροή στην ίδρυση των Ηνωμένων Πολιτειών πιστοποιείται από τον συμβολισμό της Μεγάλης Σφραγίδας των Ηνωμένων Πολιτειών, στο πίσω μέρος του χαρτονομίσματος του δολαρίου. Η σημιτική/ζωροαστρική/ορθόδοξη χριστιανική εικόνα εν τω μεταξύ κυριάρχησε στη Δυτική Ευρώπη. Αυτή η εικόνα του «ανθρώπου ως ξεχωριστού» έθεσε τις βάσεις για τη βιομηχανική επανάσταση που θα έρθει.

Και εδώ είναι που ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με το πραγματικό μυστήριο που οι σύγχρονοι μάγοι θα προτιμούσαν να αποκρύψουν με υποσχέσεις νέας κοσμικής σωτηρίας και αποκάλυψης, επιστρέφοντας στη στοργική αγκαλιά της «Μητέρας Φύσης».

Το μυστήριο της Αναγέννησης

Τάφος του Νικολάου της Κούζα - Βασιλική του S. Pietro στο Vincoli, Ρώμη

́ ́Αλλά ξέρω ότι η ικανότητα που καθιστά δυνατή την ένωση δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από την ομοιότητα. Και η ανικανότητα πηγάζει από την έλλειψη ομοιότητας. Αν, λοιπόν, έχω καταστήσει τον εαυτό μου με όλα τα δυνατά μέσα όμοιο με την καλοσύνη Σου, τότε, σύμφωνα με το βαθμό αυτής της ομοιότητας, θα είμαι ικανός για την αλήθεια».

Nicholas of Cusa – Το όραμα του Θεού

Το νέο «κλίμα ατομικισμού και ελεύθερης έρευνας» και η απόρριψη της σχολαστικής μεθοδολογίας που σημειώνεται από τους ερευνητές της SRI δεν αποτυπώνεται ίσως πουθενά καλύτερα από ό, τι σε μια επιστολή ενός από τους κορυφαίους κλασικούς ουμανιστές μελετητές της Χρυσής Αναγέννησης, του Francesco Petrarch.

Στο "De Sui ipsius et Multorum Ignorantia" (Περί δικής του άγνοιας και πολλών άλλων), ο Πετράρχης γράφει για την εμμονή με τους αριστοτελικούς τρόπους σκέψης που κυριαρχούσαν στον σχολαστικό κόσμο και τη μεσαιωνική Εκκλησία, καθώς και για τους φετιχισμούς για την εξουσία που έτειναν να συνοδεύουν αυτά τα ψευδο-διανοητικά ρεύματα:

Μερικές φορές ρωτούσα, χαμογελώντας, πώς θα μπορούσε ο Αριστοτέλης να το γνωρίζει αυτό, γιατί δεν αποδεικνυόταν από το φως της λογικής, ούτε μπορούσε να ελεγχθεί πειραματικά. Τότε σιωπούσαν, με έκπληξη και θυμό, σαν να με θεωρούσαν βλάσφημο που ζητούσε οποιαδήποτε απόδειξη πέρα από την αυθεντία του Αριστοτέλη. Γι' αυτό δίκαια δεν είμαστε πλέον φιλόσοφοι, εραστές της αλήθειας, αλλά αριστοτελικοί... αναβιώνοντας το παράλογο έθιμο που μας επιτρέπει να μην κάνουμε καμία ερώτηση εκτός από το αν το είπε... Πιστεύω, πράγματι, ότι ο Αριστοτέλης ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος και ότι ήξερε πολλά. Ωστόσο, δεν ήταν παρά ένας άνθρωπος, και επομένως κάτι, ή πολλά πράγματα, μπορεί να του είχαν διαφύγει. Θα πω περισσότερα.... Είμαι βέβαιος, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι έσφαλε σε όλη του τη ζωή, όχι μόνο όσον αφορά τα μικρά ζητήματα, όπου ένα λάθος μετράει ελάχιστα, αλλά και στα πιο σοβαρά ζητήματα, όπου διακυβεύονταν τα υπέρτατα συμφέροντά του. Και παρόλο που έχει πει πολλά για την ευτυχία, τόσο στην αρχή όσο και στο τέλος της Ηθικής του, τολμώ να ισχυριστώ, ας αναφωνήσουν οι επικριτές μου όπως μπορούν, ότι είχε τόσο πλήρη άγνοια της αληθινής ευτυχίας, ώστε οι απόψεις για το θέμα αυτό οποιασδήποτε ευσεβούς γριάς, ή ευσεβούς ψαρά, βοσκού ή αγρότη, θα ήταν, αν όχι τόσο λεπτομερείς, να είναι περισσότερο στο σημείο από το δικό του.

Ο Πετράρχης λέει, «γιατί δεν αποδείχθηκε από το φως της λογικής, ούτε μπορούσε να δοκιμαστεί με πείραμα». Αυτό που συλλαμβάνει αυτός ο κατεξοχήν κλασικός ανθρωπιστής στην δηκτική κριτική του για τις κυρίαρχες αριστοτελικές/σχολαστικές σχολές είναι η εκ νέου ανακάλυψη του κλασικού ελληνικού πνεύματος έρευνας, δηλαδή της σωκρατικής μεθόδου, που αναβίωσε πρόσφατα στο πλαίσιο της ιουδαιοχριστιανικής εικόνας του ανθρώπου. Στο τελευταίο, ο άνθρωπος νοήθηκε ως imago viva dei και capax dei, δηλαδή μια ζωντανή εικόνα του Θεού (μεγάλο G) ικανή για ευσεβή πράγματα (μικρό g), δυνάμει του φωτός της λογικής του. Το συμπέρασμα ήταν ότι υπήρχε μια σύμπτωση μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού, του μικρόκοσμου και του μακρόκοσμου, των νόμων που διέπουν το μυαλό του ανθρώπου και των νόμων που διέπουν τον κόσμο γενικότερα.

Αυτή η άποψη ενσωματώνεται στην εικόνα του Ιησού Χριστού, ο οποίος έγινε κατανοητός τόσο ως τέλειος άνθρωπος όσο και ως τέλεια θεϊκός, έτσι ώστε μέσω της μίμησης του Χριστού – του Λόγου που έγινε σάρκα – κάθε άτομο θα μπορούσε να μιμηθεί άμεσα το θείο. Σε παλαιότερες εποχές, η γνώση της θείας και μυστικιστικής αποκάλυψης ρυθμιζόταν από ένα πάνθεον αρχαϊκών μυστηριακών σχολών, μάγων και ενός «Εκλεκτού» του οποίου η δουλειά ήταν να ελέγχει τα μυαλά του πληθυσμού. Αυτό επιτεύχθηκε σε μεγάλο βαθμό παρασύροντας τους ανθρώπους σε έναν ατελείωτο δαιδαλικό λαβύρινθο μυστικισμού και δεισιδαιμονίας, γεμάτο με περίτεχνες ψευδαισθήσεις και τελετουργίες που προσδίδουν μια αύρα ιερής σοφίας και κρυμμένης ή «απόκρυφης» γνώσης στους αφοσιωμένους μυημένους και τους «εκλεκτούς» τους.

Ο λαβύρινθος της Κρήτης, περίπου 1551 - 1558 από τον Hieronymus Cock μετά τον Matthijs Cock

Η γνώση κάθε είδους ανώτερης αιτιότητας πέρα από την άμεση αντίληψη κάποιου φυλασσόταν προσεκτικά από έναν λαβύρινθο ομίχλης και μαγείας που επινοούσε μια ιερή τάξη μάγων. Αυτό φυσικά οδήγησε σε μια κοσμοθεωρία γεμάτη δεισιδαιμονίες, στην οποία η κατανόηση του ανθρώπου για τον Θεό, τον κόσμο και τον εαυτό του ήταν ουσιαστικά πέρα από τη Λογική, προσβάσιμη μόνο μέσα από έναν αέναο λαβύρινθο αποκρυφιστικών τελετουργιών, συμβόλων και τελετουργιών που απαιτούσαν από κάποιον να παραμερίσει τις δυνάμεις της λογικής του.

Η ιστορική βάση για την ανάπτυξη αυτού του είδους μαγικού συστήματος και της προηγούμενης πρωτο-μαγικής τάξης των φυλετικών μυημένων αποτυπώνεται στον επικό τόμο του James George Frazer για τη συγκριτική θρησκεία και μυθολογία, The Golden Bough:

Γιατί όταν η ευημερία της φυλής υποτίθεται ότι εξαρτάται από την εκτέλεση αυτών των μαγικών τελετουργιών, ο μάγος ανεβαίνει σε μια θέση μεγάλης επιρροής και φήμης και μπορεί εύκολα να αποκτήσει το βαθμό και την εξουσία ενός αρχηγού ή βασιλιά. Κατά συνέπεια, το επάγγελμα προσελκύει στις τάξεις του μερικούς από τους ικανότερους και πιο φιλόδοξους άνδρες της φυλής, επειδή τους προσφέρει μια προοπτική τιμής, πλούτου και δύναμης που σχεδόν καμία άλλη σταδιοδρομία δεν θα μπορούσε να προσφέρει. Τα οξύτερα μυαλά αντιλαμβάνονται πόσο εύκολο είναι να εξαπατήσουν τον ασθενέστερο αδελφό τους και να παίξουν με τη δεισιδαιμονία του ή το δικό τους πλεονέκτημα. Όχι ότι ο μάγος είναι πάντα απατεώνας και απατεώνας. Συχνά είναι ειλικρινά πεπεισμένος ότι κατέχει πραγματικά εκείνες τις θαυμάσιες δυνάμεις που του αποδίδει η ευπιστία των συνανθρώπων του. Αλλά όσο πιο συνετός είναι, τόσο πιο πιθανό είναι να δει πέρα από τις πλάνες που επιβάλλονται σε πιο θαμπό πνεύμα. Έτσι, τα ικανότερα μέλη του επαγγέλματος πρέπει να τείνουν να είναι περισσότερο ή λιγότερο συνειδητοί απατεώνες. Και είναι ακριβώς αυτοί οι άνθρωποι που, λόγω της ανώτερης ικανότητάς τους, θα έρθουν γενικά στην κορυφή και θα κερδίσουν για τον εαυτό τους θέσεις της υψηλότερης αξιοπρέπειας και της πιο επιβλητικής εξουσίας.

Με την έλευση του Χριστιανισμού, η σχέση ανθρώπου και Θεού, το υλικό και το άυλο, το Ένα και τα Πολλά, γεφυρώθηκαν με τρόπο που δεν είχαν υπάρξει ποτέ πριν. Όταν συνδυάστηκε με την εκ νέου ανακάλυψη της κλασικής ελληνικής επιστημολογικής μεθόδου έρευνας του κόσμου και των νόμων της φύσης, που χαρακτηρίστηκε από τη μέθοδο που αναπτύχθηκε στον διάλογο του Τίμαιου του Πλάτωνα , οδήγησε σε κάτι πραγματικά απροσδόκητο και θαυμαστό, πιάνοντας τους μάγους και τις ολιγαρχικές δυνάμεις που κυριαρχούσαν στον παλιό κόσμο από καθαρή έκπληξη.

Από την άλλη, το άλλοτε ανέγγιχτο αριστοτελικό φιλοσοφικό σύστημα, το οποίο κατέληξε να είναι το κυρίαρχο σύστημα στον κόσμο της ψευδοχριστιανικής βυζαντινής αυτοκρατορικής πολιτικής, έπρεπε να περάσει σε δεύτερη μοίρα σε μια αναζωογονημένη σωκρατική και πλατωνική μέθοδο, η οποία είχε διατηρηθεί από την ακλόνητη αποφασιστικότητα λίγων επιμελών λογίων, ιερέων και διανοουμένων, ιδιαίτερα του αγίου Αυγουστίνου του Ιππώνος.

Η αρχαία διαμάχη συνοψίζεται ίσως καλύτερα στη «Στρατηγική Σημασία των Οικουμενικών Διαπραγματεύσεων» που δημοσιεύθηκε από το Executive Intelligence Review. Εκεί σκιαγραφείται συνοπτικά η ιστορική συνέχεια της συζήτησης μεταξύ του αριστοτελικού και του πλατωνικού ρεύματος και ο ρόλος τους στη διαμόρφωση της συζήτησης γύρω από την εικόνα του ανθρώπου.

Όπως περιγράφει το άρθρο, ο αγώνας μπορεί να ανιχνευθεί σύμφωνα με τις γραμμές μιας ιστορικής διαμάχης για δογματικά ζητήματα μεταξύ της Δυτικής και της Ανατολικής Χριστιανικής Εκκλησίας από την εικονική δημιουργία τους. Για να θέσουμε τις βάσεις για το τι έρχεται στο δεύτερο μισό αυτού του δοκιμίου και να εκτιμήσουμε τις πλήρεις συνέπειες αυτής της συζήτησης και τη στρατηγική της σημασία για τη δυνατότητα μιας νέας Αναγέννησης σήμερα, θα παραθέσουμε γενναιόδωρα:

Η επίσημη ιστορία του δόγματος είναι αυτή. Η υπεράσπιση των βασικών χαρακτηριστικών του δόγματος, τόσο για τον Ιουδαϊσμό όσο και αργότερα για τον Χριστιανισμό, αναπτύχθηκε για πρώτη φορά με βάση τις σημερινές μας γνώσεις από τον Φίλωνα Ιουδαίου τον Αλεξανδρεύ. Η πιο συνοπτική δήλωση του δόγματος εμφανίζεται στους πρώτους στίχους του Ευαγγελίου του Αγίου Ιωάννη της Καινής Διαθήκης, όπως επιβεβαιώνεται με έμφαση από την πίστη της Νίκαιας, συμπεριλαμβανομένης της ρωμαιοκαθολικής έκδοσης του Συμβόλου της Πίστεως της Νίκαιας.

Όλος ο δυτικός χριστιανισμός βασίζεται στην επεξεργασμένη υπεράσπιση αυτού του δόγματος από τον Άγιο Αυγουστίνο.

Στον Ανατολικό Χριστιανισμό, ο έλεγχος από πάνω προς τα κάτω του εκκλησιαστικού μηχανισμού από τη ρωμαϊκή αυτοκρατορική ολιγαρχία που συνδεόταν με τη λατρεία, από τον κακό αυτοκράτορα Κωνσταντίνο μέχρι τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό και άλλους, περιόρισε την υπεράσπιση του Χριστιανισμού κυρίως στην πλατωνική φατρία του ελληνόφωνου κόσμου, εκείνες τις δυνάμεις που προσδιορίστηκαν εδώ και αιώνες μέχρι σήμερα από την υπεράσπιση της διδασκαλίας των κλασικών ελληνικών που συνδέονται με το διάστημα από τον Όμηρο μέχρι τον Πλάτωνα. Ο παρατεταμένος έλεγχος της ηγεσίας της Ανατολικής Εκκλησίας από ψευδοχριστιανούς αιρετικούς, χαρακτηριστικός του Πατριάρχη Γενναδίου κατά τον 15ο αιώνα, προκάλεσε διάσπαση μεταξύ της Δυτικής και της Ανατολικής Εκκλησίας, διάσπαση που καθορίστηκε από την απόρριψη της τέλειας ομοουσιότητας της Τριάδας από τον αιρετικό ψευδοχριστιανό.

…

Η συγγένεια των Ανατολικών Πλατωνικών Πατέρων με το μεταγενέστερο δόγμα του Αγίου Αυγουστίνου βρίσκεται στα διατάγματα και τις αποφάσεις των δύο πρώτων Οικουμενικών Συνόδων, της Νίκαιας και της Κωνσταντινούπολης, οι οποίες παρήγαγαν δύο βασικές αρχές του Χριστιανισμού, το Σύμβολο της Πίστεως της Νίκαιας, μια λειτουργική επιβεβαίωση της πίστης στον Τριαδικό Θεό. και το ευρύτερο σώμα του δόγματος, γνωστό ως πίστη της Νίκαιας, το οποίο, ανεξάρτητα από τους λειτουργικούς τύπους, βεβαιώνει ότι ο ενσαρκωμένος Χριστός είναι ομοούσιος, ή ομοούσιος, με τον Θεό Πατέρα. Οι Ανατολικοί Πλατωνικοί Πατέρες, πάντα μειοψηφία, έπρεπε να αγωνίζονται πάντοτε ενάντια στην εξουσία του αυτοκράτορα και ταυτόχρονα ενάντια στις αριθμητικά συντριπτικές αιγυπτιακές και συναφείς λατρείες, των οποίων η κύρια προσπάθεια επικεντρωνόταν στην αμφισβήτηση υπό διάφορες μορφές, της ομοούσιας ή ομοούσιας φύσης του Χριστού. Μερικές αιρέσεις υποστήριζαν ότι ο Χριστός ήταν μόνο θεϊκός και όχι ανθρώπινος, άλλοι μόνο ανθρώπινοι και όχι θεϊκοί, μερικοί τόσο θεϊκοί όσο και ανθρώπινοι, αλλά των οποίων η θεία φύση είναι διαφορετική από εκείνη του Πατέρα ή από εκείνη του Πατέρα και του Αγίου Πνεύματος. Σε αυτό το τεράστιο χάος των αιρετικών προκλήσεων για τον Χριστιανισμό, η πιο σοβαρή απειλή για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν η λατρεία των Σαβελλιανών που υποστήριζαν την αποκλειστικά θεϊκή φύση του Χριστού, συμπληρώνοντας την αίρεση του Αρειανισμού, παρόμοια με τη σύγχρονη «Θεολογία της Απελευθέρωσης». Οι απλοί επίσκοποι που συνήλθαν στη Νίκαια και την Κωνσταντινούπολη για να καταδικάσουν την αίρεση του Αρειανισμού, γενικά φοβούνταν ότι η αποδοχή της ομοούσιας ρήτρας θα άνοιγε τις πύλες της αίρεσης των Σαβελίων. Χρειάστηκαν οι εξαιρετικές προσπάθειες τριών εξαιρετικών πλατωνιστών Πατέρων, του αγίου Βασιλείου Καισαρείας, του αγίου Γρηγορίου του Ναζιανζηνού και του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, για να επιβληθεί, με ελιγμούς και συμβιβασμούς, το ομοούσιο δόγμα.

Μέρος του συμβιβασμού ήταν η παράλειψη του Filioque από το λειτουργικό πιστεύω της Ανατολικής Εκκλησίας, δηλαδή τη δήλωση ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και από τον Υιό (Filioque στα λατινικά). Ο Άγιος Αυγουστίνος και οι Δυτικοί Πατέρες, αγωνιζόμενοι στις παρυφές της αυτοκρατορίας να φέρουν βαρβαρικές φυλές στον πολιτισμό, δεν είχαν την πολυτέλεια να κάνουν έναν τέτοιο συμβιβασμό επί ποινή αποτυχίας του ευαγγελιστικού τους έργου. Το πρακτικό ζήτημα που κρυβόταν πίσω από την ομοουσιότητα, τον ομοούσιο, και το συνακόλουθο θέμα του Filioque, ήταν: πώς να ελκύσουμε τον άνθρωπο στην πολιτισμένη ζωή, εμπνέοντάς τον να αγωνιστεί να γίνει «θεοειδής» μέσω της μίμησης του σαρκωθέντος Χριστού, του Θεανθρώπου που είναι ομοούσιος, ομοούσιος του Θεού.

Η ρωμαϊκή αυτοκρατορική αριστοκρατία στην Κωνσταντινούπολη, με επικεφαλής τον αυτοκράτορα, ανταπέδωσε ξεκινώντας έναν συστηματικό αγώνα εναντίον του πλατωνισμού σε όλη την Ανατολική Αυτοκρατορία. Είναι πιο ακριβές να πούμε ότι αυτό που χλευάζεται ευρέως ως «βυζαντινή πολιτική» ιδρύθηκε κατά την περίοδο 313-529 ως ένας υψηλού επιπέδου επιστημολογικός πόλεμος μεταξύ πλατωνισμού και αριστοτελισμού.

Τέλος, γίνονται πιο εμφανείς οι πρακτικές πολιτικές συνέπειες για τη σύγχρονη εικόνα του ανθρώπου που απορρέουν από αυτά που διαφορετικά θα φαίνονταν σκοτεινά θεολογικά ζητήματα:

Η πολιτική της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ήταν καθ' όλη τη διάρκεια της ύπαρξής της, ένας πόλεμος μεταξύ δύο ασυμβίβαστων φιλοσοφικών αντιλήψεων. Συνολικά, η αριστοτελική παράταξη διατήρησε το πάνω χέρι. Αλλά η πλατωνική πρόκληση ήταν τρομερή σε όλη τη διάρκεια. Στην πρώτη φάση μετά τις πρώτες Οικουμενικές Συνόδους, η κακή λατρεία-αριστοτελική αριστοκρατία του Βυζαντίου αντέδρασε μέσω μιας γενικής νομικής, διοικητικής και εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης γνωστής ως Ιουστινιάνεια Μεταρρύθμιση, η οποία κορυφώθηκε το 529 με ένα σύνολο αυτοκρατορικών διαταγμάτων που απαγόρευαν τη διδασκαλία της αττικής ελληνικής, απαγόρευαν την ονομασία «Έλληνας» στους πολίτες της αυτοκρατορίας και εξίσωναν νομικά την ελληνική με την «ειδωλολατρική», " και τέλος, κλείνοντας την Πλατωνική Ακαδημία στην Αθήνα - περνώντας στη συνέχεια στον 10ο αιώνα της ύπαρξής της, το αρχαιότερο εκπαιδευτικό και πολιτικό ίδρυμα στον κόσμο.

Όπως είναι γνωστό, η Αναγέννηση περιλάμβανε την εκ νέου ανακάλυψη πρωτότυπων ελληνικών κειμένων και το ενδιαφέρον για την εκμάθηση της κλασικής ελληνικής, η γνώση των οποίων είχε ουσιαστικά χαθεί λόγω της πραγματικής πολιτικής κατάστασης που περιγράφηκε παραπάνω. Χωρίς αυτό, η Αναγέννηση δεν θα ήταν ποτέ δυνατή.

Αξίζει να σημειωθεί ότι τα σχολαστικά και συναφή δόγματα περιελάμβαναν τον περίφημο νόμο της μη αντίφασης του Αριστοτέλη, ο οποίος υποστήριζε ότι ένα πράγμα δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα Α και μη-Α. Αλλά αυτός ο σιδερένιος νόμος αποτελούσε παράδοξο για κάθε σκεπτόμενο χριστιανό, πλατωνιστή ή ανθρωπιστή. Γιατί, πώς θα μπορούσε ο άνθρωπος να είναι και γήινος και θεϊκός; Ή τι βρίσκεται μεταξύ κίνησης και ανάπαυσης; Υπάγονται σε αυτό που πρέπει αναγκαστικά να είναι μια ανώτερη έννοια του δυναμικού, η οποία περικλείει και τα δύο; Αν ο άνθρωπος ήταν από τη φύση του αυστηρά πεπερασμένος, πώς θα μπορούσε να κατανοήσει το άπειρο ή να το γνωρίσει μέσα του; Πώς θα μπορούσε ποτέ να γεφυρωθεί η γέφυρα μεταξύ υλικού και άυλου, Ιδεών και φυσικής πραγματικότητας;

Αν δεν υπήρχε κάποια ανώτερη επιστημολογική προσέγγιση, ο άνθρωπος ήταν για πάντα δεσμευμένος από τα στενά όρια μιας ακατέργαστης υλιστικής λογικής αλυσοδεμένης μόνο στην πιο άμεση αισθητηριακή αντιληπτική αντίληψη της πραγματικότητας. Έτσι, οι αριστοτελικές και σχολαστικές μεθοδολογίες κατέστησαν εντελώς αδύνατη την επίλυση οποιασδήποτε από τις φαινομενικές αντιφάσεις, καθιστώντας τη σύγχρονη επιστήμη σχεδόν αδύνατη, υποβαθμισμένη σε τίποτα άλλο παρά στην απάτη μιας πανούργας τάξης μάγων.

Όπως θα δούμε στην συνέχεια της επόμενης εβδομάδας, αυτό ακριβώς ξεπεράστηκε από τα ηγετικά μυαλά της Χρυσής Αναγέννησης.

(2) Age of Muses | David Gosselin | Substack