ΑΙΩΝΙΑ ΝΕΟΙ-ΑΙΩΝΙΑ ΑΝΩΡΙΜΟΙ-ΑΙΩΝΙΑ ΔΟΥΛΟΙ
Ἡ ἀποθέωση τῆς ἀπεριόριστης καὶ ἀχαλίνωτης νεότητας εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ εἴδη τοῦ συρμοῦ ποὺ προωθεῖ ἡ ὑπεραγορὰ ψυχοναρκωτικῶν τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ. Ὁ ἀπόλυτος καπιταλισμὸς μᾶς παροτρύνει νὰ μείνουμε γιὰ πάντα νέοι. Ἡ θρησκεία τῆς τεχνολογίας μᾶς ὑπόσχεται ὅτι στὸ μέλλον θὰ ζοῦμε διακόσια χρόνια καὶ θὰ εἴμαστε νέοι καὶ ὑγιεῖς. Ἕνα φάντασμα ψυχαναγκαστικῆς ἐφηβείας φαίνεται νὰ ἔχει στοιχειώσει τὸν δυτικὸ κόσμο. Βλέπουμε παντοῦ ξεμωραμένους μεσήλικες καὶ παλιμπαιδίζοντες συνταξιούχους, τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ πραγματικοὶ νέοι εἶναι λιγότεροι ἀπὸ ποτὲ ἄλλοτε καὶ ταυτόχρονα σπρώχνονται στὸ περιθώριο τῆς κοινωνίας, καταδικασμένοι νὰ ζοῦν στὸν δυστοπικὸ κόσμο ποὺ ἔφτιαξαν γι' αὐτοὺς οἱ γηράσκουσες γενιὲς τοῦ τίποτα.
Ἡ λατρεία τῆς νεότητας ἔχει ὡς πρώτιστο θύμα της τὴν νεολαία. Ἡ πλήρης ἀνατροπὴ τῶν παραδοσιακῶν δομῶν καὶ ἡ καθολικὴ ἀποσταθεροποίηση τοῦ κόσμου ποὺ πραγματοποιεῖ ἕνας ἐπελαύνων ὑπερκαπιταλισμὸς ποὺ δὲν δεσμεύεται πιὰ ἀπὸ τίποτα ἔχει ὡς ἰδανικό του θύμα τὸ ἡλικιακὸ ὑποκείμενο ποὺ περισσότερο ἀπ' ὅλα ἐξυμνεῖ. Ἡ νεολαῖα προορίζεται νὰ γίνει ὁ νεοφεουδαρχικὸς δουλοπάροικος τῆς ἐποχῆς τῆς γενικευμένης ἐμπορευματοποίησης καὶ τῆς ὁλοκληρωτικῆς ψηφιοποίησης. Ὁ Μάρξ εἶχε δίκιο: ὁ καπιταλισμὸς ἐπιβιώνει μονάχα ἐπαναστατικοποιώντας διαρκῶς τὴν ὁλότητα τῶν κοινωνικῶν σχέσεων καθὼς κατευθύνεται πρὸς τὴν δημιουργία μίας κεφαλαιοποιημένης κοινωνίας. Καὶ ἡ εἰρωνεία ποὺ τοῦ ἐπιφύλαξε ἡ ἱστορία εἶναι ὁ κινεζικὸς κομμουνιστικὸς καπιταλισμός, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ ὑπαρξιακὸ πρότυπο τοῦ Κόμματος τοῦ Νταβός.
Γιὰ νὰ χρησιμοποιήσουμε τὴν εὔστοχη φράση τοῦ Ντιέγκο Φουσάρο: «Ὁ νεοφιλελευθερισμὸς ἀποκαλύπτεται ὡς ἕνας ἀετὸς μὲ δύο φτεροῦγες: ἡ «Δεξιὰ τοῦ χρήματος» ὑπαγορεύει τοὺς νόμους τῆς οἰκονομικῆς ὑποδομῆς, ἐνῷ ἡ «Ἀριστερὰ τῶν ἠθῶν» παρέχει τὴν ἰδεολογικὴ ὑπερδομὴ ποὺ τοὺς δικαιολογοῦν σὲ συμβολικὸ ἐπίπεδο». Ἄν ἡ «Δεξιὰ τοῦ χρήματος» σαρώνει ὅ,τι ἔχει ἀπομείνει ἀπὸ τὶς κατακτήσεις τοῦ πάλαι ποτὲ ἐργατικοῦ κινήματος ἀπελευθερώνοντας ἀδυσώπητα ὅλους τοὺς νόμους τῆς ἀγορᾶς, ἡ «Ἀριστερὰ τῶν ἠθῶν» δικαιολογεῖ τὴν διάλυση ὅλων τῶν παραδοσιακῶν κοινωνικῶν δεσμῶν, δομῶν, ἀξιῶν καὶ ταυτοτήτων ποὺ στέκονται ἐμπόδιο στὴν ἐπέλαση μίας πλήρως κεφαλαιοποιημένης κοινωνίας καὶ στὸ μεγαλεπήβολο ἔργο ποὺ ἔχει θέσει στὸν ἑαυτό της: τὴν ἀνθρωπολογικὴ μετάλλαξη.
Ἐντὸς αὐτοῦ τοῦ πλαισίου ἡ νεότητα στὸ ἐπίπεδο τῆς φαντασίας πρέπει νὰ γίνει τὸ ἀντικείμενο λατρείας, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ στὸ ἐπίπεδο τῆς πραγματικότητας ἀποτελεῖ τὸ κατ' ἐξοχήν «ἀνθρωπολογικὸ ὑλικό» γιὰ τὴν κατασκευὴ τοῦ «νέου ἀνθρώπου». Ἡ μόνιμη ἐργασιακὴ ἐπισφάλεια, ἡ εὐελιξία καὶ ἡ προσαρμοστικότητα, ποὺ προβάλλονται ὡς ἀναπόφευκτο πεπρωμένο τῆς «προόδου», εἶναι μονάχα ἡ οἰκονομικὴ πλευρὰ τῆς γενικῆς ὑπαρξιακῆς ρευστότητας τῆς νεολαίας. Ὁ ἀπεριόριστος καὶ ἀχαλίνωτος νεανισμὸς εἶναι τὸ βιοψυχικὸ ἰδεῶδες ποὺ δὲν ἔχει σταθεροὺς δεσμοὺς καὶ προσαρμόζεται στὰ πάντα: «ἀπαλλαγμένο» ἀπὸ τίς «καταπιεστικές» σχέσεις τοῦ παρελθόντος εἶναι ἀτομικιστικό, κυνικό, ἐναλλακτικό, μηδενιστικό, ἀπαλλαγμένο ἀπὸ δεσμοὺς τοῦ παρελθόντος: οἰκογένεια, τεκνοποιία, πάγιους βιολογικοὺς καὶ κοινωνικοὺς ρόλους, σταθερὴ ἐργασία, μόνιμη κατοικία, πατρίδα.
Ἡ λατρεία τῆς ἐφηβείας εἶναι ἡ λατρεία τῆς ἀνωριμότητας, παραδομένη στὰ καθημερινὰ προβεβλημένα καπρίτσια τῶν μέσων μαζικῆς ἀποβλάκωσης καὶ τῶν παβλοφικῶν ἀντιδράσεων τῆς κοινωνικῆς μηχανικῆς: δὲν χρειαζόμαστε ἀνθρώπους μὲ ριζωμένες ἀξίες καὶ πάγιες πεποιθήσεις, κοινωνικοὺς δεσμούς, αὐτοπειθαρχία, σοβαρὲς δεσμεύσεις, εὖρος σκέψης καὶ κριτικὴ ἀντίληψη. Ὅσο γιὰ τὴν θρησκεία: ἔχουμε ἤδη τὴν θρησκεία τῆς ἀνθρωποθεότητας! Μεῖνε γιὰ πάντα νέος: Δὲν χρειάζεται νὰ μεγαλώσεις καὶ νὰ ὡριμάσεις πραγματικὰ ποτέ!
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου