Για την πάρτη τους, όχι για την πατρίδα....

 

Του Προφήτη

Μαθήματα Πολιτικής Ιστορίας

“Όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον. Όποιος ελέγχει το παρόν, ελέγχει το παρελθόν”
Τζωρτζ  Όργουελ, “1984”

Ας μου επιτραπεί η χιουμοριστική εφεξής αντιποίηση διδασκαλικής ιδιότητος, για σοβαρό όμως λόγο.

Σήμερα αρχίζουμε την ενότητα ιστορίας “Γιατί δε θέλουν να γνωρίζετε Ιστορία;”. Και ξεκινάμε με το πρώτο θέμα :

-Πέστε μου παιδιά, τί γνωρίζετε ως μεγάλο επίτευγμα της εξωτερικής πολιτικής του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη;
Δεν έκανα λάθος, τον πατέρα εννοώ και τη διακυβέρνηση 1990-1993.

– Εσύ Κουλόφρονε. Εεεπ, τί σου πάσαρε ο Ελιαμεπίδης; Με σκονάκι απ’ το Μαξίμου θες να πεις μάθημα; Έξω κι οι δυο, αλητήριοι!

– Για λέγε τώρα, Λαϊκοδεξιόπουλε.

– Χμμμ, εεε, γκχχχ, έχω διαβάσει, αλλά δε θυμάμαι τίποτα κύριε…

– Κάποιος άλλος; Εσύ Εθνικίσταρε;

– Εεε, όχι κύριε…συγγνώμη, δε μου’ ρχεται κάτι…

– Λοιπόν, ποιος γνωρίζει;

– (Μουρμουρητά) … “λιώσαμε” το βιβλίο αλλά δε θυμόμαστε τίποτα…

– Εύγε παιδιά μου! Άριστα 10, όλοι!

Ορθώς δε γνωρίζετε τίποτα, γιατί τίποτα δεν έκανε.

Όπως μοιραίος υπήρξε στην εσωτερική πολιτική, εθνικά μοιραίος απεδείχθη στην εξωτερική, ακριβώς όπως ο γόνος σήμερα.

Πλην όμως η φαμίλια, που φέρει όλο το ιστορικοπολιτικό φορτίο του “Βενιζελοκομμουνιστικού” στρατοπέδου, όπως αυτό διαμορφώθηκε τη Δεκαετία του ’40 σε αντίθεση με το “Βασιλομεταξικό” εκείνο, έχει φιλοτεχνήσει, συνεχίζουσα ακαταπαύστως, μιαν ιστορική αγιογραφία για τον πατριάρχη της, η οποία αποτελεί τον πυρήνα νομιμοποιήσεως ώστε να νέμεται σήμερα την εξουσία και να καρπούται απ’ αυτήν, αργόσχολη, ασύλληπτα πολιτικοοικονομικά οφέλη.

Ο πατήρ Μητσοτάκης αναλαμβάνει το 1990 την κυβέρνηση “λυσσασμένος” για την εξουσία που θεωρεί ότι του στέρησαν από το 1960. Οπότε προέβαλε ως ο δυναμικός διάδοχος του Γέρου Παπανδρέου στην ηγεσία της καταστροφικής “Ενώσεως Κέντρου”. Του έφραξε όμως τον ιστορικό δρόμο ο εμφανισθείς “εξ Αμερικής μετεωρόλιθος”, όπως χαρακτήριζε ο Μητσοτάκης τον Ανδρέα.

Η μοίρα της πατρίδος έχει σφραγιστεί το 1974 με το νέο Ματζικέρτ, όταν η αλλαγή καθεστώτος αφήνει την Κύπρο αβοήθητη, βορά στον υπαρξιακό εχθρό. Κατόπιν έρχεται το 1981 η κοινωνική επανάσταση, ο μπολσεβικισμός αλά Γκρέκα όταν η προδικτατορική ώσμωση Εαμοκρατίας και Ανδρεϊσμού λεηλατεί το εθνικό κράτος όπως στόχευε από το 1942-49.

Ο Μητσοτάκης παραλαμβάνει μιαν ήδη διαλυμένη χώρα. Οικονομικά, ουσιαστικά χρεοκοπημένη, απλώς όχι επισήμως, και ηθικά σε παραλυσία, αφού τα ποταπά στρώματα με τη νομή της εξουσίας επέβαλαν κοινωνικά και την αχρειότητά τους.

Όλα, μα όλα, τότε συνέβησαν. 1981- 89. Εκεί γεννώνται και τα αίτια της τραγωδίας των Τεμπών που σήμερα, ανιστόρητα γυρεύουν σε ευθυνόμενους μεν αποδιοπομπαίους δε.

Αλλά τα εσωτερικά σε άλλην ενότητα. Διότι, ταυτοχρόνως, ο πατήρ έρχεται στα πράγματα -τη εξαιρέσει των δύο Παγκοσμίων Πολέμων- την καθοριστικότερη στιγμή του 20ου Αιώνος.

Όταν καταρρέει η Σοβιετία, μαζί της ο διπολικός κόσμος, οι διεθνείς ισορροπίες αναδιατάσσονται, η Γερμανία επανενώνεται η δε γειτονιά, τα Βαλκάνια επανατεμαχίζονται παράγοντας πάλι περισσότερη ιστορία απ’ όσην δύνανται να καταναλώσουν.

Και η βασίλισσα Γεωπολιτική, η οποία με κλινοσκέπασμα τη Συμφωνία της Γιάλτας κοιμάται στην Ευρώπη επί σαράντα πέντε χρόνια, ξυπνά αεί πανδαμάτωρ.

Επιταχύνοντας ραγδαίως την ιστορική ροή, την ώρα που η Ελλάδα έχει από τη δανειακή κραιπάλη περιέλθει ήδη σε αφασική ακινησία αβαθούς ευδαιμονίας.

Τα υπαρξιακά θέματα έχουν βαφτισθεί “εθνικά” και σκουπισθεί σοβαροφανώς κάτω απ’ το χαλί, ώστε η πρασινοκόκκινη πλέμπα, κατόπιν και η γαλαζωπή, να επιδοθεί χωρίς ενοχές στον κρατικοδίαιτο συβαριτισμό που έφερε τη χρεοκοπία.

Όμως η ξεροκέφαλη Ιστορία στέλνει πάντα τον λογαριασμό στον εθνικό οφειλέτη.

Μέχρι τότε ο Τούρκος είναι πάντοτε ο αιώνιος, αλλά μοναδικός εμφανής, εχθρός που επιπλέον το 1974 έχει βιάσει την Κύπρο μας αφήνοντας μια πληγή έκτοτε χαίνουσα και τον Ελληνισμό διχαστικά, ψυχικώς αποξενωμένο από την προδοσία της εγκαταλείψεως.

Όμως το 1990 ανοίγουν πάλι όλα τα μέτωπα με τους λοιπούς ιστορικούς γύρωθεν εχθρούς.

Τους οποίους η πολιτική τάξη, δούλη στα γεωστρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ και γενικά αυτού που ονομάζεται “Δύση”, όσο και σε πιέσεις του ετέρου, Ρωσικού Παράγοντος, κάνει επί δεκαετίες σαν να μην υπάρχουν.
Εκμαυλίζοντας ηθικά τους Έλληνες προς μιαν αντίληψη ότι μπορούν να υπάρχουν ελεύθεροι και έτσι να απολαμβάνουν πάσης φύσεως ηδονές χωρίς έγνοιες, βάρη και κυρίως υποχρεώσεις. Για να την εκλέγουν.

Μεταπολεμικά, η Ελλάδα έχει εν μέρει ανασυγκροτηθεί και προοδεύσει με σύνορα κλειστά, που απέτρεπαν την αρνητική αλληλεπίδραση με χώρες, καθεστώτα και κοινωνίες εχθρικές.

Εν μια νυκτί, όλη η μετακομμουνιστική βαλκανική εγκληματικότητα, αθλιότητα, γυφτιά και επιθετικότητα πλημμυρίζει την ηθικά, υλικά, πολιτισμικά, αστυνομικά, στρατιωτικά, αφημένη ανυπεράσπιστη χώρα.

Παρένθεση: Εκεί, και στη μεταπολιτευτική ανάδειξη ως κυριάρχου τάξεως των ποταπών στρωμάτων, οφείλεται η διάχυτη ασχήμια πρωτευούσης, συμπρωτευούσης, πόλεων, κωμοπόλεων, δημοσίου και ιδιωτικού χώρου και βίου που εσχάτως απασχολεί.

Η Αλβανία, το πλέον περίκλειστο καθεστώς της Οικουμένης, όπου μέσα του στραγγαλίζονται οι Βορειοηπειρώτες αδελφοί μας, ανοίγει. Η διαφορά του βιοτικού επιπέδου των δυο χωρών είναι χαώδης, 100 προς 1. Η Αλβανία βρίσκεται στο ελληνικό 1900.

Ο μακαρίτης Τράγκας ξεκινούσε κάθε πρωί την εκπομπή του με χαιρετισμούς στην Αμερικανική Πρεσβεία, υπερηφανευόμενος ανοιχτά για τους δεσμούς του. Είχε επανειλημμένα δηλώσει ότι τότε, οι Αμερικανοί μάς επέβαλαν να ταΐσουμε τους Αλβανούς για να ανέλθει-εξισωθεί κάπως το βιοτικό τους επίπεδο, έτσι να επιβιώσουν και να σταθούν ώστε να τους σύρουν στο Δυτικό Στρατόπεδο ως παράγοντα αντιρωσικής επιρροής στα Βαλκάνια.

Μέχρι τότε, κοιμόμασταν με ανοιχτά παράθυρα. Όταν, όπως επιβεβαιώνει και ο πρύτανης του αστυνομικού ρεπορτάζ Πάνος Σόμπολος [1], ο Μπερίσα ανοίγει τις φυλακές και στέλνει εδώ όλους τους ειδεχθείς εγκληματίες, η ελληνική κοινωνία αρχίζει να γίνεται, με την ευγενική συνεισφορά αρχικά των λοιπών βαλκανοκαυκασίων ανθρωποειδών και κατόπιν των λαθρο, η ζούγκλα που κατέληξε σήμερα.

Η Βουλγαρία δεν έχει ποτέ λησμονήσει τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου και την κατοχή των Θρακικών Παραλίων. Λησμονήσαμε εμείς τους κομιτατζήδες και τον Παύλο Μελά, τη θηριώδη Βουλγαρική Κατοχή, τη φρικωδέστερη για τους Έλληνες κατά τη διάρκεια της Τριπλής το 1941-44, από Γερμανία-Ιταλία-Βουλγαρία, όταν οι Βούλγαροι σφάγιασαν όλη την Ανατολική Μακεδονία-Θράκη.

Πλήρως διαλυμένη οικονομικά και κοινωνικά από τον κομμουνισμό, η Βουλγαρία υποδύεται καιροσκοπικά τον “ψόφιο κοριό” απέναντι στην Ελλάδα, καλύπτοντας τις πραγματικές της επιδιώξεις και επιδιδόμενη σε οικονομική ανόρθωση απομυζώντας ελληνικούς πόρους, από επιχειρηματικότητα, διασκέδαση, εμπόριο, σπουδές, που οι επιλήσμονες Γραικοί αφειδώς της παρέχουν.

Και, ύστερα, αφού ανερμάτιστες ηγεσίες αποδέχθηκαν απροϋπόθετη είσοδό τους στην ΕΕ και πλήρες άνοιγμα συνόρων, με τα λεφτά των Ελλήνων πλέον κατέχουν ιδιοκτησιακά τεράστια τμήματα Μακεδονίας, Θράκης, Χαλκιδικής, Θάσου.

Καθώς η Γερμανία γίνεται πάλι μία αρχίζουν να ακούγονται φωνές για τις υποχρεώσεις της από πολεμικές επανορθώσεις. Όμως, αντί να επικρατήσουν αυτές, ώστε η ενιαία Γερμανία να οδηγηθεί τουλάχιστον σε διαπραγματεύσεις με τις χώρες που το 1939-45 κατέστρεψε, για κάποιες έστω αποζημιώσεις οι οποίες επειδή της χαρίστηκαν το 1952 της επετράπη να δημιουργήσει το οικονομικό “θαύμα” της και δύναται έτσι να επανορθώσει, έστω εν μέρει, οι Γερμανοί μανιασμένοι από σαράντα πέντε χρόνια καταστολής του εθνικού τους στόχου ξεκινούν να υλοποιήσουν το Σχέδιο Χίτλερ για “Χιλιόχρονο Ράιχ”, τον οποίο και το οποίο αν νομίζετε ότι ξέχασαν, πλανάσθε.

Κοάζει σήμερα σύμπασα η Ευρώπη και η ηγέτις της Γερμανία για “αναθεωρητισμό” της Ρωσίας που διεκδικεί πολεμικά τα ιστορικά της εδάφη στη μη χώρα Ουκρανία.

Ξεχνά τον λυσσαλέο ρεβανσισμό της μετά το 1990 και επί τριάντα χρόνια, για επαναδημιουργία ενός αχανούς “Γερμανικού Χώρου” από τη Δυτική μέχρι την Ανατολική Ευρώπη, με μέσον όχι τον πόλεμο, έμαθε, αλλά μια “Ευρωπαϊκή Διεύρυνση” που ουσιαστικά υπήρξε το χιτλερικό Drang nach Osten [2], η “Ώθηση προς Ανατολάς” η οποία είχε φέρει τις χιτλερικές στρατιές έξω απ’ τη Μόσχα.

Δέστε συνδυαστικά τους ιστορικούς χάρτες της “Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους” στο απόγειό της, των εκστρατειών των Τευτόνων Ιπποτών, οι οποίες και δημιούργησαν την ιδιαιτερότητα των “Βαλτικών Χωρών” μέσα σε μια Σλαβική θάλασσα, και της Χανσεατικής Λίγκα.

Είναι ακριβώς η Γερμανικής κυριαρχίας Ευρώπη που δημιουργήθηκε από το 1990 κι εντεύθεν, μέχρι την ανατίναξη του Nord Stream από τους Αμερικανούς, η οποία κάνοντάς τους να πληρώνουν το αμερικανονορβηγικό φυσικό αέριο έξι φορές την τιμή του Ρωσικού τους υποβιβάζει ξανά στην κατηγορία του αναμφισβήτητου στους Αγγλοσάξονες υποτελούς. [3]

Όμως όταν ο Μητσοτάκης ανέρχεται στην εξουσία, η Γερμανία έχει ξεκινήσει από τα εύκολα και πλησίστια, τη Γιουγκοσλαβία. Με διττό στόχο :

Πρώτον την έλκυση αρχικά των δυο εσωτερικών δημοκρατιών ιστορικής της επιρροής, Σλοβενίας και Κροατίας, στη δική της σφαίρα. Με προοπτική και την αρπαγή της Βοσνίας, αφού πρώτα εξουδετερωθεί η Σερβική εκεί Κοινότητα – οι σημερινές εξελίξεις περί “Δυτικών Βαλκανίων” ακολουθούν γραμμικά τις αρχικές.

Και δεύτερον τη συντριβή του Ρωσικής επιρροής Σερβικού εθνικισμού, ο οποίος κρατά ενιαία μιαν όντως ετερογενή συνομοσπονδία.

Η οποία, αφότου ο Τσώρτσιλ το 1941 κατέστρεψε τη μοναρχία της και τις υγιείς εθνικές δυνάμεις, επειδή με το Σύμφωνο Ειρήνης με τον Χίτλερ ήθελαν να αποφύγουν τα δεινά του πολέμου, αλλά η γιουγκοσλαβική ουδετερότητα δε βόλευε την Αλβιώνα – ούτε και η ελληνική οπότε “πάει” ο Μεταξάς, πήρε ιστορική παράταση από την ισχυρή προσωπικότητα του Τίτο, επιδοτούμενου από τη Δύση κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ως αντιστάθμισμα στη Σοβιετία.

Οι γερμανικές επιδιώξεις που αναβιώνουν με εφιαλτική ακρίβεια τις συνθήκες και τα συμμαχικά στρατόπεδα του Β’ ΠΠ περνούν πάνω από το πτώμα της Γιουγκοσλαβίας. Καθώς ο Τίτο φοβούμενος πάντοτε σοβιετική επέμβαση είχε ως θεμέλιο την παλλαϊκή άμυνα, η οποία όφειλε να αποτελεί και ελληνικό δόγμα, όλοι οι γιουγκοσλάβοι φέρουν όπλα. Έτσι ο πόλεμος εύκολα ξεσπά.

Με αποτέλεσμα να επαναληφθεί επακριβώς το σχήμα της σοβιετικής διαλύσεως. Στην κομμουνιστική δικτατορία δεν επιτρέπονται άλλα κόμματα. Έτσι δεν αναδεικνύονται πολιτικά στελέχη, στην κοινωνία υπάρχουν μόνο λαϊκή μάζα, μεσαία κρατικά στελέχη και οι λεγόμενοι κομματικοί απαράτσικ, οι οποίοι είναι και οι μοναδικοί που γνωρίζουν από άσκηση πολιτικής εξουσίας, αυτής της κολοβής εν πάση περιπτώσει.

Η Γιουγκοσλαβία, όπως και η Σοβιετική Ένωση, είναι χωρισμένη σε αυτόνομες δημοκρατίες, καθεμιά με δικό της κομμουνιστικό κόμμα κι αυτό με τον τοπικό γραμματέα, όλα υπό τη σκέπη του κεντρικού ΚΚ.

Όταν διαλύεται, κάθε τοπικός γραμματέας παίρνει από μια δημοκρατία και την ανακηρύσσει χώρα.

Για να γίνει ηγέτης κράτους, από εσωτερικός υπόλογος στο Βελιγράδι. Προσωπική φιλοδοξία και προνόμια, το καύσιμο της εξουσίας.

Ακριβώς το ίδιο έκανε ο Γενικός Γραμματεύς του ΚΚ Ουκρανίας Λεονίντ Κράβτσουκ, πρώτος μετασοβιετικός πρόεδρός της, και οι Ουκρανοί σήμερα θεωρούν εαυτόν αυτόνομη από τη Ρωσία χώρα. Σκόπια και Ουκρανία αντιστοιχίζονται επακριβώς στην καπηλεία της Ιστορίας και στην ιδρυτική διαδικασία. Σημείωση με νόημα : ο Κράβτσουκ έζησε τα τελευταία του και απεβίωσε στη Γερμανία.

Εδώ αντίστοιχον του Κράβτσουκ είχαμε ένα θλιβερό βουλγαρομάζωμα τον Κίρο Γκλιγκόροφ, στον οποίο ο Μητσοτάκης αλλοίμονο επέτρεψε να χορέψει την Ελλάδα στο ταψί.

Έτσι, εκτός των άλλων, μας προκύπτει μια “Δημοκρατία της Μακεδονίας”. Πρόκειται για έναν εθνολογικό συρφετό, ιστορικά κυρίως Βούλγαροι που έχουν αναμειχθεί με Σλάβους, ενώ το καθυστερημένο αλβανικό στοιχείο με τη μεγαλύτερη γεννητικότητα έχει ανέλθει ποσοστιαία στον πληθυσμό. Υπάρχουν και εξωμότες απόγονοι των “Σλαβομακεδόνων” προδοτών που επεχείρησαν με σοβιετικά όπλα να αποσπάσουν Μακεδονία-Θράκη από την Εθνική Επικράτεια. Κάπου 15.000 πολέμησαν με τον κομμουνιστικό “ΔΣΕ” και στο τέλος κατέφυγαν στα Σκόπια. Ο Γκρουέφσκι φέρει το “σλαβοποιημένο” επώνυμο του παππού του Γρούιου.

Η ρίζα της καπηλείας είναι παλιά και ανάγεται στο “Μεγάλο Παιγνίδι”. Η Ρωσία αενάως επιδιώκει να εξέλθει στη θερμή θάλασσα του Αιγαίου – και η Βρετανία να το αποτρέψει. Ως τσαρική, το επιδιώκει με έλεγχο της Ελλάδος, μετά δε τον Κριμαϊκό Πόλεμο με τον Πανσλαβισμό και τη Βουλγαρία. Ως σοβιετική, με τη Βαλκανική Διεθνή, ελεγχόμενη από τον Βούλγαρο Δημητρώφ, ο οποίος όμως υπηρετεί και βουλγαρικά εθνικά συμφέροντα σε αντίθεση με τους κομμουνιστές στην Ελλάδα που είναι τυφλοί πράκτορές της.

Το 1946-48 ο Τίτο τα παίζει όλα για όλα για να αποσπάσει τη Μακεδονία μας και να εξέλθει στο Αιγαίο. Αποτυγχάνει, αλλά έχει ονομάσει την περιοχή για να εγγράψει ιστορική υποθήκη. Θα το επιτύχει μετά θάνατον και ογδόντα χρόνια, από τους ίδιους προδότες. Με χορηγό όμως πλέον τους Αμερικανούς που θέλουν να ελέγξουν τον Κεντρικό Βαλκανικό Διάδρομο, ο οποίος ελέγχει τα Βαλκάνια, να εγκαταστήσουν εκεί το μεγαλύτερο εργαστήριο παρασκευής ναρκωτικών για τροφοδοσία της Ευρώπης, και να εκδιώξουν τους Ρώσους.

Μεταπολεμικά οι Αμερικανοί είναι αυτοί που πρωτίστως και διαχρονικά μας υπονομεύουν στο Μακεδονικό. Θα θυμίσω μόνο ποια ήταν η επίσημη θέση τους το 1944, όταν η μέσω του “Μακεδονισμού” υπονόμευση της Ελλάδος από τους Σλάβους απειλούσε τα συμφέροντά τους.

Η ιστορική αμερικανική Εγκύκλιος του Υπουργού Εξωτερικών Edward Stettinius
(Source: U.S. State Department, Foreign Relations Volume viii, Washington D.C., Circular Airgram (868.014/26 December, 1944)

«Το Υπουργείο Εξωτερικών σημείωσε με εξαιρετικό ενδιαφέρον αυξανόμενες προπαγανδιστικές διαδόσεις και ημιεπίσημες δηλώσεις υπέρ μίας «αυτόνομης Μακεδονίας» που προέρχονται κυρίως από τη Βουλγαρία αλλά επίσης και από Γιουγκοσλαβικές πηγές παρτιζάνων και άλλων, με την πρόθεση να συμπεριληφθούν και Ελληνικές περιοχές στο υπό διαμόρφωση κράτος.

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ θεωρεί τις συζητήσεις περί Μακεδονικού «κράτους», Μακεδονικής «πατρίδας» ή Μακεδονικής «εθνικής συνειδήσεως» Αδικαιολόγητη Δημαγωγία που ΔΕΝ αντιπροσωπεύει Εθνική ή Πολιτική πραγματικότητα και διαβλέπει με τη σημερινή της επανεμφάνιση σε μία πιθανή συγκάλυψη επιθετικών προθέσεων κατά της Ελλάδας».

Εκείνο που κυριαρχεί κατά την πρωθυπουργία του πατρός Μητσοτάκη είναι πως ο ιστορικός χρόνος έχει πυκνώσει και όλοι δουλεύουν πυρετωδώς για τα εθνικά τους συμφέροντα.

Μάλιστα, απ’ όλους τους Βαλκάνιους αλλά και τους λοιπούς του Παραπετάσματος, με κορυφαίον τον Όρμπαν σήμερα, αποδεικνύεται ότι όσοι έχουν υποστεί τον κομμουνισμό ανακύπτουν ως ακραιφνείς εθνικιστές, καλό για την πατρίδα τους.

Εκτός από την Ελλάδα της σταθεράς μετά το 1974 εθνοδιαλύσεως.

Τί κάνει ο Μητσοτάκης για τη χώρα μέσα σε αυτό το τοπίο των πανταχόθεν επιτιθεμένων στα ελληνικά εθνικά συμφέροντα;

Αμύνεται για την πάρτη του.

Κυβερνητικά, δημιουργεί ένα στενό κύκλο αποφάσεων από εμπίστους του, τον πρωινό καφέ, με αποκλεισμένα όλα τα ιστορικά, υψηλόβαθμα στελέχη της ΝΔ.

Εκτελεστικά, παραδίδει τα κλειδιά της πρωθυπουργίας στην κόρη, στην οποία οι υπουργοί οφείλουν ν’ αναφέρουν ακόμα και όταν πάνε προς νερού τους. Τότε, με τη δοτή εξουσία, “φουσκώνουν” τα μυαλά της ότι αξίζει να μας κυβερνήσει, γεγονός που κατόπιν πληρώσαμε ακριβά. Δεύτερος, μοιραίος Μητσοτάκης.

Και, ο πατήρ παίρνει το αεροπλάνο.
Προς …παντού.
Υποτίθεται, για τα εθνικά θέματα.

Υπολογίστηκε ότι διήλθε έναν και πλέον χρόνο από τα τρία της πρωθυπουργίας του σε ταξίδια και συναντήσεις.

Για να κάνει τί; Κατ’ αρχήν Παντσαβολτιές.
Δικάστηκε ντροπιαστικά για την Υπόθεση “ΑΓΕΤ Ηρακλής”, όμως ο Αντρέας σε ανταπόδοση της δικής του αθωώσεως για τα Κοσκωτικά τού έδωσε χάρη.

Αλλά, το βασικό ήταν στα εθνικά θέματα, όπου αστοχίες, αβελτηρίες, ιδιοσυμφέροντα, και κυρίως αυτός ο αταβιστικός, βενιζελικός, κυνικός ωφελιμισμός που παραγράφει και στην πορεία διαγράφει τα ιστορικά ελληνικά δικαιώματα.

Ενώ έλεγε τότε ότι επιδιώκει μια “πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική”. Ο γόνος σήμερα λέει ότι στοχεύει σε έναν “πολυδιάστατο εκσυγχρονισμό”. Πατήρ και Σημίτης, δύο σε ένα, σαμπουάν με κοντίσιονερ.

Στα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό ο πατήρ Μητσοτάκης ακολουθεί μια πολιτική ανοχής και κατευνασμού, η οποία ουδέν επιτυγχάνει, απλώς χαράζει τον δρόμο στο ομόδοξο Σημιταριό για τις εφιαλτικές υποχωρήσεις σε Ίμια, Μαδρίτη, Οτσαλάν και S-300. Για να φτάσει στο απόγειο της μειοδοσίας το 2004, όταν ομού Μητσοτάκης – Σημίτης θα γίνουν στο εσωτερικό διαπρύσιοι κήρυκες του Σχεδίου Ανάν με το οποίο οι Αμερικανοί παρέδιδαν την Κύπρο στους Τούρκους, για να εξασφαλίσουν από Βορρά πρόσβαση στο Ιράκ.

Με την Αλβανία, αντί πρώτον να τεθεί ανοιχτά και ξεκάθαρα θέμα αυτονομίας της μειονότητας, ου μην αλλά το ιστορικό δίκαιο της προσαρτήσεως της Βορείου Ηπείρου στη Μητέρα Πατρίδα, καθώς οι Έλληνες έχυσαν το 1940-41 άπειρο αίμα για να την ελευθερώσουν και τη διεκδικούσαν για τούτο στη Συνδιάσκεψη της Ειρήνης το 1946, τσιμουδιά.

Αντί, δεύτερον, να παραμείνει το καθεστώς φυλάξεως των συνόρων υπό πολεμικές συνθήκες και να επιτραπεί είσοδος μόνο σε Βορειοηπειρώτες, τους οποίους θα διακρίβωναν ελληνικά συνεργεία που θα εισερχόντουσαν στο έδαφος και στα χωριά της ομογένειας, άνοιξαν τα σύνορα και πλημμυρίσαμε από το απεχθές φύλο, το οποίο μας κατέσφαζε ως θύτης, σύμμαχος των Τούρκων καθ΄ όλη τη διάρκεια της δουλείας.

Με τα Σκόπια, η στάση Μητσοτάκη συμπυκνώνεται στην υπέρτατη αδιαφορία της δηλώσεώς του “σε δέκα χρόνια οι Έλληνες θα έχουν ξεχάσει το όνομα”.

Για τη Μακεδονία κινητοποιήθηκαν σθεναρά τεράστιες εθνικές δυνάμεις στις ΗΠΑ και στην Αυστραλία με πάσης φύσεως οργανώσεις εκδηλώσεων, παραστάσεων, διαβημάτων σε ανώτατα κυβερνητικά κλιμάκια. Προδόθηκαν από τη σκόπιμη αδιαφορία του εθνικού κέντρου υπό τον Μητσοτάκη, ο οποίος απλώς εκποιούσε ελληνική ιστορία για να είναι αρεστός στον αμερικανικό και γερμανικό παράγοντα.

Αντιστοίχως προδόθηκε και η εσωτερική εθνική ανάταση που με μνημειώδη συλλαλητήρια απαίτησε δυναμική αντιμετώπιση των Σκοπίων. Αποκαλύπτοντας έτσι τον “ρεαλισμό” του ενδοτισμού της πολιτικής τάξεως συλλήβδην. Διότι η καπηλεία του Τίτο έχει αφεθεί σαράντα χρόνια αναπάντητη από το επίσημο ελληνικό κράτος, αντί με σθένος να καταπολεμηθεί, ο δε Τίτο έχει ανενόχλητος τύχει θερμής υποδοχής σε επισκέψεις του στην Ελλάδα.

Γιατί όταν (ο Τίτο) τα “σπάει” με τον Στάλιν και συνεργάζεται με τη Δύση, οι Αμερικανοί επιβάλλουν στην Ελλάδα να μην ανακινεί την ανοιχτή επιδίωξη αρπαγής της Μακεδονίας. Βάναυσα, κόντρα στο γνήσιο εθνικό της συμφέρον.

Έτσι, όταν η εμφανιζόμενη για τη Μακεδονία ως αδιαλλαξία Σαμαρά, η οποία συνάδει με το εθνικό αίσθημα, εκθέτει για τουλάχιστον αβελτηρία τους λοιπούς, πρώην και επόμενους, ο Μητσοτάκης τον απολύει μετά το Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών.

Χρήσιμος εδώ ένας απολύτως σχετικός ιστορικός παραλληλισμός. Η Σλοβενία στον Μεσαίωνα βρισκόταν στο ίδιο “Θέμα” της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με τμήματα της σημερινής Αυστρίας, την Καρινθία και τη Βιέννη. Εξ ου η ιστορική σύνδεσή της με τον γερμανικό κόσμο. Μάλιστα, στα Σλοβενικά υπάρχει η εξής καθημερινή έκφραση “- Πώς είσαι, καλά; – Σαν να βρίσκομαι στη Γερμανία!”. Για τους Σλοβένους το να βρίσκεσαι στη Γερμανία αποτελεί ευτυχία.

Πριν τον Καρλομάγνο, η Βορειοδυτική Σλοβενία και η Νοτιοανατολική Αυστρία συγκροτούσαν το Πριγκιπάτο της Καραντανίας, από την οποία με παραφθορά προέκυψε η (σημερινή αυστριακή επαρχία) Καρινθία. Προσέξτε: η αναγόρευση του Πρίγκιπα γινόταν με αναβίβαση πάνω στη βάση ενός ιονικού κιονόκρανου, ρωμαϊκής προελεύσεως κατάλοιπο.
Η λεγόμενη Prince’s Stone, στα Γερμανικά Fürstenstein, που βρίσκεται στην αυστριακή Καρινθία. [4]

Απ’ αυτά που εμείς εδώ έχουμε χιλιάδες και τα πετάμε. Για τους βάρβαρους όμως Γερμανοσλαβογότθους του πρώιμου Μεσαίωνα που είχαν βγει απ’ τις σπηλιές και τα δάση της Μεσευρώπης, τους απολύτως χωρίς ιστορία, το κιονόκρανο τους προσέδιδε ιστορική διάσταση!

Μόλις λοιπόν η Σλοβενία έγινε κράτος, το 1991εκδίδει χαρτονόμισμα που έφερε στη μια πλευρά το Fürstenstein. Αμέσως η, κατά τ’ άλλα ειρηνική και απόλεμη, Αυστρία της κηρύσσει “πόλεμο”, απειλεί με κλείσιμο συνόρων, διακοπή εμπορίου ακόμα και δυναμικά μέτρα. Η πλήρως αδύναμη Σλοβενία υποχωρεί ατάκτως και ανακαλεί το χαρτονόμισμα. [5]

Το ίδιο ακριβώς, την ανύπαρκτη ιστορική διάσταση, επιδιώκουν ν’ αποκτήσουν οι Σκοπιανοί Βουλγαροσλάβοι αρπάζοντας το ενδοξότερο κεφάλαιο και έναν Μέγα της Ιστορίας που μας ανήκουν ολοκληρωτικά.

Και οι Μητσοτάκηδες, τότε και σήμερα, δεν κάνουν τίποτα.

Οι Αυστριακοί παραλίγο να κάνουν πόλεμο για ένα ασήμαντο ενθύμιο που εμείς θα αφήναμε να λιώσει, και η πολιτικοί εδώ, His master’s voice, νεκρικά ακίνητοι πλήρως υπόδουλοι στα αμερικανογερμανικά γεωπολιτικά συμφέροντα.

Το αίμα δεν είναι νερό να ξεπλυθεί. Όπου χυθεί, βάφει. Ανεξίτηλα. Για Βόρειο Ήπειρο και Μακεδονία, εκτός του ότι αποτελούν ιστορικά εδάφη μας, έχουμε χύσει αίμα. Και αυτά μας καθιστούν ιστορικούς ιδιοκτήτες τους.

Οι ιστορικές εξελίξεις στα βόρεια απέδειξαν πέραν αμφισβητήσεως ότι η Ελλάς όφειλε να απαιτήσει αλλαγή συνόρων, να επεκτείνει το στρατηγικό της βάθος προς Βορράν, να αποκαταστήσει την ιστορική τάξη και να αναστρέψει την ιστορική αδικία του 1946.

Αλλαγή συνόρων; Θα “σκυλιάσει” ο αντινατιβιστής Κυριάκος και ο κύριος “Τον 21ο Αιώνα ο αναθεωρητισμός είναι απαράδεκτος” Δένδιας.

Όμως, μια στιγμή. Το Ισραήλ δε διεκδικεί συνεχώς από το 1897 και ως κράτος από το 1948, αυτά που θεωρεί “ιστορικά του εδάφη” και ακριβώς σήμερα γι’ αυτά πολεμά;

Η Βρετανία δεν πήγε 12.000 μίλια μακριά για να υπερασπίσει κάτι νησάκια που έχει αρπάξει από την Αργεντινή;

Οι ΗΠΑ δεν επιδιώκουν να διαλύσουν τη Ρωσία ως κρατική οντότητα για ν’ αρπάξουν τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές; Όμως για το λόγο αυτόν ο διαμελισμός της σοβιετικής επικράτειας σε αδύναμα κρατίδια δεν αποτελεί αλλαγή συνόρων. Θυμίζω εδώ ότι ο (συνετός) πατήρ Μπους ήταν κατά της αλλαγής του εδαφικού status quo της Σοβιετικής Ενώσεως και μιας ανεξάρτητης Ουκρανίας. Διότι ορθώς προέβλεπε ότι η ταπείνωση θα γεννούσε κάποιον Πούτιν.

Η Γερμανία το 1991 δεν άλλαξε τα, υποτίθεται απαραβίαστα, ευρωπαϊκά σύνορα διαλύοντας τη Γιουγκοσλαβία και αρπάζοντας Σλοβενία και Κροατία;

Εμείς θα το επιτυγχάναμε και δη αναίμακτα.
Είναι ανώφελο να πληρώνουμε εξοπλισμούς και να διατηρούμε ένοπλες δυνάμεις όταν δεν αποτελούν παράγοντα εθνικής ισχύος και επιβολής εθνικών συμφερόντων. Απέναντι στην τότε λιμοκτονούσα Αλβανία, αρκούσε μόνον ένα τελεσίγραφο χρήσεως ενόπλων μέσων. Και η ενημέρωση των συμμάχων ότι για να τους ζήσουμε, θα πάρουμε.

Για τα Σκόπια, πρώτον, διακινήθηκαν τότε δυο σενάρια, τα οποία δε θα ενέπλεκαν την επίσημη Ελλάδα, ώστε να μη φανεί επιθετική, αν και η απάντηση-τιμωρία στον καταχραστή και κλέφτη καταπατητή οφείλει να στέλνει μηνύματα αποτροπής και στους άλλους επίβουλους.

Και δεύτερον, υπήρξε μια ιστορική ευκαιρία.

Πρώτο σενάριο, η θεωρία του “τρελού στρατηγού”. Ο οποίος “έκοψε καπίστρι”, πήρε αυτοβούλως το 3ο Σώμα Στρατού, εισέβαλε στα Σκόπια και επέβαλε την αλλαγή της ονομασίας, την απαλοιφή των κλεμμένων συμβόλων και αλυτρωτικών χαρτών, και τη συνταγματική δέσμευση για μη χρήση τους στο μέλλον.

Δεύτερο σενάριο με την ίδια επιδίωξη, αλλά εισβολή από τους κυνηγετικούς συλλόγους της Μακεδονίας. Ναι, με δίκαννα, σε ένα κρατίδιο με μηδέν στρατό, μόνο με κάτι ημιάοπλους χωροφύλακες. Τα όπλα της παλλαϊκής άμυνας βρισκόντουσαν σε Σερβία και Κροατία.

Η ιστορική ευκαιρία: Η μοίρα θέλησε να είμαι εξωτερικός μάρτυς. Βρισκόμασταν στην Εθνική Οδό Αθηνών-Λαμίας όταν μας προσπέρασε μια θηριώδης Mercedes 450 SEL με σκούρα τζάμια και πολυπληθή, εμφανή αλλά όχι επίσημη αστυνομική συνοδεία. Από περιέργεια την ακολουθήσαμε από κοντά.

Ο Μιλόσεβιτς κατέβαινε οδικώς, για να συναντήσει τον Μητσοτάκη και να του κάνει στη Βουλιαγμένη όπου κατέλυσε την πρόταση :
Εισβάλλουμε ταυτοχρόνως στα Σκόπια, εγώ από Βορρά, εσύ από Νότο, συναντιόμαστε στο μέσον, τα μοιράζουμε και δημιουργούμε σύνορα Ελλάδος – Σερβίας.

Και ο Μητσοτάκης τί έκανε; …Πήρε τηλέφωνο τον Κολ!

Ο οποίος τού το απαγόρευσε. Όμως ο ίδιος είχε ταξιδέψει στη Μόσχα με 200 εκατ. μάρκα στη βαλίτσα για να αποσπάσει από τον Γκορμπατσόφ την έγκριση για ενοποίηση της Γερμανίας, την πρώτη και θεμελιακή αλλαγή συνόρων μεταπολεμικά στην Ευρώπη.

Αν θυμάστε, όταν πέθανε ο Γκορμπατσόφ ουδείς Ρώσος έκλαψε. Η δε πολιτική ψυχοκόρη του Κολ, Μέρκελ είχε ταξιδέψει στην Αθήνα με βαριές αποσκευές πριν από τη “Συμφωνία των Πρεσπών”.

Θα γράψω ειδικά για τη Βόρειο Ήπειρο, εδώ επιμένω περισσότερο για τη Μακεδονία διότι επαπειλείται η ψήφιση των μνημονίων που θα παραδώσουν οριστικά σε εθνομαζώματα “Μακεδονική” εθνότητα. Ενώ, αν στη Β. Ήπειρο υποκύψαμε στην αντίθεση όλων των τότε μεγάλων, νικητριών δυνάμεων του Β’ ΠΠ, στα Σκόπια υπέκυψε ο πατήρ και υποκύπτει σήμερα ο γόνος, αμφότεροι για την πάρτη τους και όχι για την πατρίδα.

Θα σας πουν ότι “δε γίνεται”, ότι “έχουμε δεσμευτεί”, διότι “το κράτος έχει συνέχεια”.

Ψέμματα!

Η ψωραλέα Βουλγαρία διατηρεί το βέτο, έχει για το Σκοπιανό “της” αλλάξει τρεις κυβερνήσεις, για να αποτρέψει μια “Μακεδονική” γλώσσα που είναι Βουλγαρικά και “Μακεδόνες” που είναι Βούλγαροι!

Κανείς δεν ήθελε να απελευθερώσουμε τη Μακεδονία ΜΑΣ. Οι Άγγλοι, το 1880 την προόριζαν για προίκα στον Βούλγαρο μονάρχη που ως Σαξ-Κόμπουργκ ήταν ανηψιός της Βικτωρίας. Το 1915 μέσω του ατζέντη τους Βενιζέλου ήθελαν πάλι να δώσουμε την Ανατ. Μακεδονία που είχαμε ελευθερώσει το 1912 στους Βούλγαρους για να εισέλθουν στην Αντάντ, με αντάλλαγμα θολές υποσχέσεις στην Ιωνία. Και το 1943 οι άτιμοι Άγγλοι σχεδίαζαν Μακεδονία με πρωτεύουσα τη Νις ενισχύοντας για τούτο τον ΕΛΑΣ – ταυτόχρονα έταζαν τα νησιά του Αιγαίου στους Τούρκους για να τους κάνουν συμμάχους.

Το Σιωνιστικό Κίνημα είχε ως αρχική επιδίωξη ένα Κράτος του Ισραήλ στη Νότιο Βαλκανική με πρωτεύουσα τη “γλυκειά (τους) Σολούν”.

Τέσσερεις και ένας ΑΝΔΡΕΣ ανέτρεψαν τους σχεδιασμούς  Άγγλων, Γάλλων, Σιωνιστών, Ρώσων και όλων των Βαλκανίων, και μας χάρισαν τη Μακεδονία, ξακουστή του Αλεξάνδρου Χώρα που τώρα απαγορεύεται να τραγουδάμε.

Ο φλογερός Ίων Δραγούμης, ο τιτάν Παύλος Μελάς, ο χαλκέντερος Τέλλος Άγρας, ο ανυπέρβλητος Γερμανός Καραβαγγέλης, καλλιέργησαν και φρόντισαν τον σπόρο για να γίνει δένδρο πελώριο.

Και ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος έστρεψε τα στρατεύματα προς τη Θεσσαλονίκη, όταν ο Βενιζέλος ήθελε να τραβήξουμε για Μοναστήρι, αφήνοντας με βεβαιότητα τη Θεσσαλονίκη στους καραδοκούντες Βουλγάρους.

Αυτές τις συγκρίσεις ηγεσίας δε θέλουν να κάνουν οι ελληνόπαιδες, των γιγάντων με τους σπιθαμιαίους, γι’ αυτό δε θέλουν να γνωρίζετε Ιστορία.

Σε όσα είπαμε για τον πατέρα Μητσοτάκη αντίλογος δεν υπάρχει; Τίποτα δεν πέτυχε;

Άφησα το ωραίο για το τέλος. Για να ήγειρε η Ελλάδα απαίτηση πολεμικών αποζημιώσεων από την ενιαία Γερμανία, όφειλε να παρέμβει επί τούτου και να καταθέσει αίτημα στη “Συνθήκη 2+4”, των δύο Γερμανιών και των τεσσάρων νικητριών δυνάμεων, που υπεγράφη στη Μόσχα στις 12 Σεπτεμβρίου 1990. [6]

Ο Μητσοτάκης δεν έκανε τίποτα και κατόπιν δικαιολογήθηκε “ποιος ήμουν εγώ να σταθώ εμπόδιο στην Ιστορία;”. Ήσουν ο υποτίθεται ύπατος τοποτηρητής των παγίων και ιστορικών ελληνικών εθνικών συμφερόντων.

Γι’ αυτό, αν τυχόν οφείλετε και περιμένετε ότι μελλοντικά θα εισρεύσουν γερμανικά χρεωστούμενα και θα ρεφάρετε, καλύτερα να ακολουθήσετε τον Σώρρα. Τα 600 τρισ. από την Τράπεζα της Ανατολής μπορούν να θεωρούνται βεβαιότητα συγκρινόμενα με την πιθανότητα εισπράξεως γερμανικών επανορθώσεων.

Αν βάλω πάλι μέσα στην τάξη τον Ελιαμεπίδη θ’ αρχίσει να λέει για “επιτεύγματα αθέατης διπλωματίας”, για “τη ρύθμιση του Βλαχικού” και συναφείς πομφόλυγες. Στη βιβλιοθήκη μου υπάρχει το “Από πρώτο χέρι” του Νικολάου Γρυλλάκη, τα ξέρω από πρώτο χέρι.

Για τα ιστορικά πρόσωπα κριτήριο αποτελεί ο χρόνος. Επιβεβαιώνει την ορθότητα των επιλογών τους; Έκαναν καλό ή κακό;

Αυγάτισαν τη χώρα τους σε κάθε επίπεδο ή τη σμίκρυναν; Για τον πατέρα Μητσοτάκη η απάντηση στο πρώτο είναι ένα συντριπτικό “Όχι!” και στο δεύτερο ένα όμοιο “Ναι!” .

Αν είχε τότε λυθεί το Μακεδονικό με επιβολή των ελληνικών συμφερόντων δε θα μπορούσε να λάβει χώρα η προδοσία των συμμοριτών. Και, επειδή θέλουν επίσης να μην κάνετε συσχετίσεις: Ο Τούρκος επιδιώκει σταθερά την ανατροπή του 1821 και ως καταπατητής της ιστορικής ιδιοκτησίας των Ελλήνων, της Ελληνικής Αυτοκρατορίας – “Βυζάντιο”, την εξάλειψή μας από το πρόσωπο της Ιστορίας. Κινούμενος προς τούτο ακαταπαύστως και μεθοδικά, αρχίζοντας από το 1908 κι εντεύθεν τις γενοκτονίες.

Στη σύγχρονη όμως φάση των ελληνοτουρκικών, πότε η ξεκάθαρη, απειλητική διεκδίκηση “απογειώθηκε”; Μετά τις “Πρέσπες”.

Λένε, αφού μια χούφτα Βουλγαροσλάβοι τους πήραν με το τίποτα το πολυτιμότερο asset της παγκοσμίου ιστορίας, εμείς θα τους πάρουμε τα πάντα χωρίς καν μια σφαίρα, μόνο με απειλές. Στη ζωή υπάρχουν αίτια και αιτιατά. Να γιατί οι πράξεις ή οι παραλείψεις της ιστορικής ηγεσίας μετρούν.

Διαβάζετε ώρα. Ίσως με το ενδόμυχο ερώτημα, “γιατί τόση ενασχόληση με τον νεκρό;”

Απάντησα πιο πάνω. Αλλά, έτσι σοφοί που είστε, με τόση γνώση, ήδη θα το καταλάβατε ότι ασχολούμαι με τον ζωντανό.

Τον ακριβώς όμοιο, τρίτον μοιραίο Μητσοτάκη.

Ο οποίος με μανία υλοποιεί την αποστολή απο-εθνικοποιήσεως των εθνικών πολιτών, την έκπτωση του εθνικού κράτους σε έναν υπηρέτη των συμφερόντων Αμερικανών και Ευρωπαίων στην ευρύτερη περιοχή και την προοπτική παράδοσής του, κατ’ αρχήν με “Φινλανδοποίηση”, στους Τούρκους, την περικύκλωσή μας από τους οποίους παρακολουθεί αδρανής, παρέχοντάς τους συνεχώς προνόμια εις βάρος της ιστορικής μας υπάρξεως και όποιας έμεινε εθνικής κυριαρχίας.

Οι ένοπλες δυνάμεις αντί ετοιμοπόλεμο σώμα, όταν δεν προορίζονται για μισθοφόροι στην Ουκρανία, γίνονται δύναμη αντιμετωπίσεως φυσικών φαινομένων, κεραυνοί, πυρκαγιές, πλημμύρες.

Κι ενώ ο Τούρκος μεθοδικά κατεδαφίζει το ψυχικό κέντρο του Ελληνισμού, την Αγία Του Θεού Σοφία, για να απαλείψει το υπέρτατο σύμβολο της ελληνικής ιδιοκτησίας της Κωνσταντινουπόλεως, η Ελλάδα, ανοίγοντας στα μουσλίμια τα τζαμιά-μουσεία για το ραμαζάνι, επανεισάγει τη λατρεία του Ισλάμ την οποία οι πρόγονοι με αίμα αποτίναξαν. Με την κραυγή του Γέρου του Μοριά, “Για του Χριστού την Πίστη την Αγία και για της Πατρίδος την Ελευθερία!”.

Ένας πρωθυπουργός Έλληνας, εγκαινιάζοντας το αναστηλωμένο, μνημειώδες Ανάκτορο των Αιγών, την απόλυτη απόδειξη του ότι η Μακεδονία είναι μια και Ελληνική, θα έβγαζε από την τσέπη, θα ύψωνε και θα έσκιζε, εκεί, σε παγκόσμια θέα, το κουρελόχαρτο των “Πρεσπών”, ήδη, ουδέποτε από τους καταχραστές εφαρμοσμένο.

Του Ράμα το ρεντίκολο ουδέποτε θα το πράξει.

Πάμε να το σκίσουμε εμείς!

Σκίζοντας τον γκλομπαλιστή, αντινατιβιστή, μαρξιστή, νεοφιλελέ στην Ευρωκάλπη!

[1] https://www.youtube.com/watch?v=IKu_Q1wEg0U

[2] https://en.wikipedia.org/wiki/Drang_nach_Osten

[3] https://www.youtube.com/watch?v=0HrgrwikDOU

[4] https://en.wikipedia.org/wiki/Prince%27s_Stone

[5] https://tinyurl.com/3utjbdur , Σελ. 194

[6] https://tinyurl.com/4ymx6vzu

antinews.gr