α. Εισαγωγή

Με το σημερινό, εγκαινιάζω μιά σειρά βασικών (εισαγωγικών) γεωπολιτικών αναλύσεων· διότι έχω διαπιστώσει πως η συντριπτική πλειονότητα των συν-Ελλήνων, όχι μόνον δεν χαμπαριάζει τις αιτίες της θανασίμως εχθρικής συμπεριφοράς των άλλων εθνών εναντίον μας, αλλά έχει τελείως παιδαριώδεις αντιδράσεις της τελευταίας στιγμής, σα σκύλος που έφαγε κλωτσιά από ‘κεί που δεν το περίμενε. (Του τύπου: «- Οι κακοί Δυτικοί! Αλλά θα τους δείξουμε εμείς!», κτλ κτλ.)

Επίσης έχω διαπιστώσει πως εμείς οι Έλληνες δεν έχουμε μιά κοινή «γλώσσα», όσον αφορά τις γεωπολιτικές μας επιδιώξεις. Ας πούμε, το: «- Να πάρουμε τημΜπόλιν!» Έ, ωραία, καί πες ότι την πήραμε. Μετά; τί γίνεται μετά; Κανείς δεν λέει!

[Όχι, όχι – ψέμμα! Λένε. Θεωρούν πως, με την απελευθέρωση της Κωνσταντινουπόλεως, αυτομάτως θ’ αναβιώσει η Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Αυτομάτως.

Ναί, δέ λέω… θ’ αναβιώσει αυτομάτως η Αυτοκρατορία των αρχών του 1453 – μιά που ο Μυστράς είναι ήδη ελεύθερος.

Ά ρέ βλήματα!…]

Ή, μήπως, μας αρκεί η Μπόλις… άντε, καί τα Μικρασιατικά παράλια του Αιγαίου, αλλά ν’ αφήσουμε τα υπόλοιπα στην Τουρκία, μετά (δηλαδή, ανατολικώτερα) από μιά λωρίδα 100-150 χιλιομέτρων από την ακτογραμμή, όπως γράφουν (καί δημοσιεύουν σχετικούς χάρτες) μερικοί ανόητοι «πατριωταράδες»;

Ή, ακόμη κι αν φτάσουμε την Ελλάδα (ανατολικώς) στα παλιά όρια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, μέχρι την Αντιόχεια της Συρίας φερ’ ειπείν· μπορούμε να χειριστούμε ένα τόσο μεγάλο κράτος, ή θα μας φάνε οι ίδιες ακριβώς παθογένειες, που έφαγαν καί την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία;

. . . . . . . . . . .

…Αυτά, κι άλλα πολλά παρόμοια, σχεδόν με αναγκάζουν να καθήσω να γράψω την αλφαβήτα της Γεωπολιτικής, όσον αφορά τη χώρα μου καί τους ομοεθνείς μου. Ειλικρινά, δεν μ’ αρέσει ν’ ασχολούμαι ούτε με πολιτική, ούτε με γεωπολιτική, διότι:

  • Χωρίς ισχύ ν’ αλλάξεις τα πράγματα κατά το δοκούν, απλά χάνεις τον καιρό σου – καί σήμερα η Ελλάς δεν έχει ισχύ, ας μην κοροϊδευόμαστε. (Γιά όσους επικαλούνται τους αρχαίους ημών / προσευχές / κομποσχοίνια / αποφθέγματα «η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει»: εντάξει, παίδες· αλλά δεν θα πάρω, ευχαριστώ.)
  • Χωρίς συγκεκριμένους εθνικούς στόχους, ακόμη κι η ισχύς είναι άχρηστη.
  • Τρίτον, δεν μπορώ να περιμένω πότε θα βάλει μυαλό ο κάθε μαλάκας· ειδικά μέσα σε μιά χώρα, η οποία βρίθει παρτάκηδων… όχι ότι μας λείπουν κι οι ξερόλες, βέβαια. (Θυμίζω ότι ο ξερολισμός κι ο παρτακισμός είναι από τις χείριστες μορφές εγωϊσμού.)

Ωστόσο, θα θυσιάσω ακόμη μία φορά τον προσωπικό μου χρόνο, καί μάλιστα γιά αγγαρεία…

…αλλά γιά την Ελλάδα, ρέ γαμώτο!!!

. . . . . . . . . . .

β. Το παρελθόν

Αυτή η λύσσα των ξένων ν’ αποκόψουν τη Μακεδονία από τον εθνικό μας κορμό, πότε ξεκινάει; Πόσο πίσω στον χρόνο;

Μπορεί σαν ιδέα να υπήρχε ασαφώς (καί ως πιθανότητα) από πολύ παλιά, αλλά ουσιαστικά εκδηλώθηκε από το 1770 καί μετά. Από τα Ορλωφικά.

Γιατί;

Διότι ναί μέν βαφτίσαμε τους Ρώσσους, που μέχρι σήμερα είναι πιστοί ορθόδοξοι χριστιανοί, αλλά η Ιστορία είναι Ιστορία. Καί η Ιστορία λέει ότι:

  • Η πρώτη-πρώτη επαφή Ρώσσων καί Βυζαντινών ήταν πολεμική σύγκρουση, είκοσι χρόνια πρίν γίνουν χριστιανοί οι Ρώσσοι.
  • Το 1453 οι Ρώσσοι δεν κινήθηκαν γιά να μας βοηθήσουν, παρά το ότι η πριγκιπική τους γραμμή κρατούσε καί από το Βυζάντιο.

Συνεπώς, οι Δυτικοί, αν καί ήθελαν διακαώς την καταστροφή του Ελληνισμού καί την υποδούλωση της Αυτοκρατορίας στους Οθωμανούς (ελπίζοντας αργότερα να τουμπάρουν τον Μεχμέτ Β’ καί να του την πάρουν απ’ τα χέρια του, δίνοντάς του χάντρες καί καθρεφτάκια), κι ενώ το βράδυ της 29ης Μαΐου 1453 γλεντοκοπούσαν με την είδηση της Αλώσεως, δεν υπολόγιζαν καθόλου τον παράγοντα «Ρωσσία».

[Παρά το «ομόδοξον» με τους Ρωμιούς, που επικαλούνται μερικοί κομποσχοινάκηδες. Ρέ ούφα, καί με τους Βουλγάρους το 1913 ήμασταν ομόδοξοι. Διαβάσατε Ιστορία, να δήτε τί έγινε τότε; Μήπως, πάλι, πήρατε πρέφα τί έγινε λίγο παλιότερα, το 1904-1908, πάλι με τους Βουλγάρους… παρά το ότι τα υψηλόβαθμα στελέχη των «κομιτάτων» ήσαν κυρίως ιουδαίοι καί τέκτονες; ]

Άρχισαν, όμως, ν’ αλαφιάζονται οι Δυτικοί από τότε, που ο Πέτρος ο Μέγας άρχισε να υπογράφει ως «μονάρχης Ρωσσογραικών» (ναί!), κι από τότε που οι Ρώσσοι σχηματοποίησαν δύο από τους εθνικούς τους πόθους, που αφορούν ευθέως εμάς… όχι απλά μας αφορούν, αλλά έρχονται ευθέως κόντρα στα δικά μας εθνικά συμφέροντα:

  • την ανάρρηση στον πατριαρχικό θρόνο της Μπόλης Ρώσσου οικουμενικού πατριάρχη (*),
  • καί την έξοδό τους στο Αιγαίο.

[Είναι κι ο δικέφαλος αετός ως σύμβολο, που τον πήραν οι Ρώσσοι· αλλά αυτόν τον υιοθέτησαν καί αρκετοί άλλοι – κι επομένως δεν τους ξύνιζε το γεγονός, των Δυτικών.]

[(*) Γιατί φωνάζω εγώ να μεταφερθεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο μονίμως στην Ελευσίνα; (Μονάχα ως κίνηση υψηλού συμβολισμού, νομίζετε; ) Κι ας αφήσουμε στημΜπόλιν ένα δευτερεύον πατριαρχείο, καί δεμπανα το πάρουν κι οι Ρώσσοι, κι όποιος άλλος «ορτοντόξ» γουστάρει!

Θα μας κάνει εσαεί μπαλλάκια ο κάθε Ρώσσος κι ο κάθε Τούρκος κι ο κάθε Αμερικάνος (βλέπε εκλογή Αθηναγόρα) ; Άειντ’ από ‘δώ χάμω!]

. . . . . . . . . . .

γ. Ορλωφικά

Αλαφιάστηκαν οι Δυτικοί, αλλά δεν έδωσαν σημασία. Έδωσαν κάποια σημασία, όμως, όταν κατέβηκαν στα Ελληνικά νερά οι αδελφοί Ορλώφ καί ξεσήκωσαν τους Έλληνες. (Μαζί με κάποιο ελληνόφωνο λαμόγιο, ονόματι Παπάζωλη, ή Παπάζογλου.) Βέβαια, καί οι Ορλώφ λέγεται πως δεν ήταν ακριβώς Ρώσσοι, όπως ούτε η Αικατερίνη της Ρωσσίας ήταν Ρωσσίδα. (Γερμανίδα ήταν.) Αν ζούσε η σεξουαλικώς ακόρεστη αυτοκράτειρα, θα μπορούσε ίσως να μας διαφωτίσει εάν των (καί εραστών της) Ορλώφ τους έλειπε κάτι απ’ τα πουλάκια τους, πλήν όμως πρόκειται γιά μάλλον ασήμαντη λεπτομέρεια· όταν την κοπάνησαν οι Ορλώφ καί μας παράτησαν στα κρύα του λουτρού, οι Έλληνες ως έθνος κοντέψαμε να χαθούμε, διότι ο τότε σουλτάνος ήθελε να μας σφάξει όλους.

[Αυτό δεν συνέβη, όχι επειδή θα πολεμούσαμε αγρίως μέχρις εσχάτων, διότι «ο Έλλην, ως απόγονος Εκείνων» κτλ κτλ (καμιά εκατοσταριά επαναστάσεις είχαμε κάνει μέχρι τότε, όλες μα όλες αποτυχημένες), αλλά επειδή σήκωσε ανάστημα στον σουλτάνο ο ναύαρχός του. Ο οποίος, μέσα σε νεκρική σιγή, ρώτησε τον σουλτάνο: «- Κι αν τους σφάξουμε, πολυχρονεμένε μου πατισάχ, τότε ποιός θα μας πληρώνει φόρους;»

Κι ο σουλτάνος, αντί να πάρει καί του ναυάρχου το κεφάλι, έκανε συνοφρυωμένος μιά απαξιωτική χειρονομία, σε στύλ: «άσ’ τα τα παλιόσκυλα να πάνε να γ@μηθούν», καί υπαναχώρησε από την αρχική του επιθυμία. Κι έτσι γλυτώσαμε ως έθνος από την οριστική ιστορική μας εξαφάνιση, χάρη στον ναύαρχο Χασάν.]

. . . . . . . . . . .

Πάλι δεν δώσανε την πρέπουσα σημασία οι Δυτικοί· διότι, καί τα Ορλωφικά ήταν μάλλον προβοκάτσια, παρά επίσημη απόφαση του Ρωσσικού κράτους (απ’ όσα γνωρίζω, η Αικατερίνη ήταν αντίθετη σε άνοιγμα δευτέρου μετώπου στον πόλεμο με την Τουρκία – κι αυτή ήταν, που ανακάλεσε πίσω τους Ορλώφ), καί οι Δυτικοί μάλλον διασκέδασαν με το πάθημά μας, διότι καί οι ίδιοι είχαν κάνει κάτι παρόμοιο (προβοκάτσια), έναν αιώνα πρίν: είχαν ξεσηκώσει τους υπόδουλους Έλληνες με τον Μοροζίνι, αλλά κι αυτοί τους παράτησαν στα κρύα του λουτρού… προς μεγίστην χαράν των Οθωμανών, που ξαναβρήκαν αφορμή να σφάζουν Έλληνες.

. . . . . . . . . . .

δ1. Κιουτσούκ Καϊναρτζή

Εκείνο, όμως, που απετέλεσε το τσίμπημα της σφήκας στον πισινό των Δυτικών, ήταν η συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή. Δηλαδή, τα μετέπειτα των Ορλωφικών. Όπου φάνηκε καθαρά ότι οι Ρώσσοι είχαν πλέον σκοπό να κατέλθουν μόνιμα προς νότον (καί να μπαστακωθούν στις Ελληνικές περιοχές), διαλύοντας την Οθωμανική Αυτοκρατορία καί επεκτείνοντας ακόμη περισσότερο το απέραντο κράτος τους.

Με τη συνθήκη αυτή, η Οθωμανική Αυτοκρατορία άρχισε να στριμώχνεται αγρίως, διότι προβλεπόταν πχ ότι τα υπό Ρωσσική σημαία πλοία (μεταξύ των οποίων καί Ελληνικά) δεν έπρεπε να τα πειράζουν οι Οθωμανοί, κτλ. Κι εννοείται, πάλι ο καυγάς γινόταν καί γιά το εμπόριο – κυρίως μπαχαρικά εξ Ανατολών. Κι εννοείται (δίς), ότι εκείνη που είχε τις περισσότερες αντιρρήσεις στα (καθαρώς, πλέον, διαφαινόμενα) Ρωσσικά γεωπολιτικά σχέδια, ήταν η τότε κοσμοκράτειρα Βρεττανική Αυτοκρατορία. (Γιατί; διότι δεν χωρούσαν δύο τέτοιοι μεγάλοι «παίχτες» στα νερά της Ανατολικής Μεσογείου.)

Από εκεί καί μετά, όσα παπατζηλίκια έλαβαν χώραν εκατέρωθεν μέχρι καί σήμερα (πχ να διαλυθεί η Οθωμανική Αυτοκρατορία / όχι, να μείνει ως έχει / όχι, απλά να περιοριστεί), ονομάστηκαν -κι έγιναν ιστορικώς γνωστά- με το συλλογικό όνομα: «Ανατολικόν Ζήτημα».

. . . . . . . . . . .

δ2. Μυστική πλευρά των πραγμάτων

Είναι γνωστό πως, όσα γεγονότα (πχ πόλεμοι) κι αν εξελιχθούν φανερά, αρκετά άλλα εξελίσσονται παραλλήλως στα κρυφά – καί μας παίρνει πολλά χρόνια να τα μάθουμε, αν τα μάθουμε ποτέ.

Λοιπόν, όσο ο κόσμος έβλεπε στα φανερά Ορλωφικά, συνθήκες, κτλ κτλ, παραλλήλως είχαμε στα παρασκήνια μιά πολύ ενδιαφέρουσα «μονομαχία» έως θανάτου (κυριολεκτώ!) Ρώσσων καί Άγγλων, γιά την παγκόσμια κυριαρχία.

Οι Άγγλοι κάνανε την αρχή, κατασκευάζοντας το 1717 (έστω, στα φανερά – διότι λέγεται πως προϋπήρχε από πολύ πρίν) το σύστημα του τεκτονισμού, ως βοηθητικό / υποστηρικτικό των γεωπολιτικών επεκτατικών σχεδίων τους. Καί πράγματι, έτσι ήταν· πώς νομίζετε ότι κατσικώθηκαν στην Ινδία επί αιώνες, αν δεν φρόντιζαν να κάνουν μασώνους αρκετούς από τους τοπικούς άρχοντες;

Ωστόσο, αυτό το «παιχνιδάκι» με τις «μυήσεις» (καί στην πραγματικότητα στρατηγικό όπλο) το κατάλαβε ένας πανέξυπνος τσάρος, ο Παύλος Α’, ο οποίος θέλησε να το αποσπάσει από τα χέρια των Άγγλων… μετατρέποντας τον τεκτονισμό σε υπόθεση καθαρά Ρωσσική. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να τον δολοφονήσουν Άγγλοι πράκτορες καί τέκτονες που έμεναν στη Ρωσσία, σε συνεργασία με φιλοάγγλους Ρώσσους τέκτονες ευγενείς. Κι έτσι, ο τεκτονισμός έμεινε μέχρι σήμερα στα χέρια κυρίως των αρχικών του εμπνευστών, των αγγλοφώνων.

[Παρένθεση: και η δολοφονία του Ιωάννη Μεταξά από τους Άγγλους είχε σε μεγάλο βαθμό ως αιτία, την ίδια αιτία που «έφαγαν» αυτοί τον Παύλο Α’. Ο Μεταξάς, καίτοι τέκτων κι ο ίδιος, είχε κλείσει τις τεκτονικές στοές στην Ελλάδα (νομίζω ανακαλώντας το διάταγμα του 1928 της ίδρυσής τους ως «φιλανθρωπικών σωματείων»), με σκοπό να τις ξανανοίξει ως καθαρά Ελληνικού προσανατολισμού. Όμως δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το σχέδιό του.]

Λίγα χρόνια πρίν, ο Παύλος Α’ είχε περίπου επαναλάβει το εγχείρημα, προσπαθώντας να προσεταιρισθή το μόνο μεσαιωνικό ιπποτικό τάγμα που απέμεινε στον καιρό του, τους Ιωαννίτες Ιππότες. Τί είχε συμβεί, όμως;

Όταν ο Ναπολέων κατέλαβε τη Βενετία, οι Ιωαννίτες της πόλης (υπακούοντας στον αρχηγό τους, τον «μεγάλο μάγιστρο») είπαν ότι δεν θα σηκώσουν τα όπλα εναντίον αδελφών χριστιανών· με αποτέλεσμα, το τάγμα ουσιαστικά να διαλυθεί. (Σήμερα είναι απλά ένα γραφείο «σωματείου-σφραγίδας» κάπου μέσα στους απέραντους διαδρόμους του Βατικανού.) Ο Παύλος Α’, βλέποντας τα χάλια τους, τους πρότεινε να μεταφέρουν την έδρα τους στη Ρωσσία, ν’ ασπαστούν την Ορθοδοξία, καί να τους αναλάβει υπό την προστασία του. Αλλά αυτοί αρνήθηκαν.

Έτσι, ο Παύλος είχε μπεί άσχημα στο μάτι των Άγγλων (καί γενικώς των Δυτικών) δύο φορές, καί τον σχόλασαν με συνοπτικές διαδικασίες.

. . . . . . . . . . .

Παρένθεση, ξανά.

Τέκτονες υπήρξαν καί δύο μεγάλες μορφές του Ελληνισμού, που όποιος διαβάσει ποιές είναι (αλλά δεν γνωρίζει καταστάσεις), θα τσινήσει· αλλά ήταν: ο Κολοκοτρώνης καί ο Καποδίστριας.

Ο μέν Κολοκοτρώνης έγινε τέκτων στη Λευκάδα, όπου κατέφυγε κυνηγημένος, διότι είχε καταλάβει ότι μόνο με τη θετική συνέργεια της αγγλίτσας είχε ελπίδες να πετύχει ο ξεσηκωμός του Γένους. Όχι ότι πίστευε σε ποδίτσες καί βαλσαμωμένα κοκκοράκια καί νεκροκεφαλές, καί λοιπές αηδίες του είδους. Πάντως, οι πονηροί Άγγλοι -ελπίζοντες σε μελλοντικό κορόϊδο, που θα δρούσε υπέρ των συμφερόντων τους- τον έκαναν συνταγματάρχη του πεζικού τους, εξ ού καί το περίφημο κράνος των Άγγλων θωρακοφόρων, που φορούσε μόνιμα ο Γέρος.

Ο δέ Καποδίστριας ήταν χαμηλόβαθμος τέκτων (3ου βαθμού, «διδάσκαλος») αυτών ακριβώς των Ρωσσικής «επιρροής» τεκτονικών στοών του τσάρου Παύλου Α’. (Καί προφανώς έγινε, γιά να δώσει το «καλό παράδειγμα» στη Ρωσσική αριστοκρατία, ώστε να υποστηριχθούν τα σχέδια του τσάρου.) Γι’ αυτό, όταν ήρθε στην Ελλάδα το 1828 με αγγλίτσικο πολεμικό πλοίο, φανταστήτε πόσο του πρήξαν τ’ @@ του με «φροντιστήριο» οι Άγγλοι καθ’ όλη τη διαδρομή… καθόσον «αδελφός τέκτων».

[Καί τί του λέγαν -όχι απλά του λέγαν, μά τον διέτασσαν (καθ’ ό, ο ανώτερος τέκτων διατάσσει τον κατώτερο)- τόσες μέρες; Μά, δεν είναι προφανές; να μην επιμείνει σε επέκταση της Ελλάδας, διότι θα υπήρχαν άσχημες συνέπειες γιά τη χώρα μας!…]

. . . . . . . . . . .

Προσθέστε, τώρα, στην εικόνα καί τις ανωτέρω ιστορικές «λεπτομέρειες», καί θα καταλάβετε ακόμη μία αιτία της γερής έχθρας Ρώσσων καί Δυτικών.

. . . . . . . . . . .

δ3. Συνέδριο της Βιέννης

Αυτό το συνέδριο έλαβε χώραν στη Βιέννη με συνέδρους τις «Μεγάλες Δυνάμεις» της εποχής εκείνης, από τις 18 Σεπτεμβρίου του 1814, μέχρι τις 9 Ιουνίου 1815. Σκοπός του ήταν κυρίως να διευθετηθούν οι νέες γεωπολιτικές ισορροπίες μετά τους Ναπολεοντείους πολέμους… καί η πλάκα ήταν πως συμμετείχε καί η Γαλλία (διά του διαβόητου Ταλλεϋράνδου), τη στιγμή που ο Ναπολέων επέλαυνε! (Δεν είχε ηττηθεί ακόμη στο Βατερλώ, στις 18 Ιουνίου 1815.) Σα να επελαύνει ο στρατός μας το 1940, καί ο Μεταξάς να συμμετέχει σε συνέδριο με τον Μουσσολίνι, να δούν τί θα κάνουν μετά τον πόλεμο!!!

Παλαβό; ναί· κι όμως, συνέβη έτσι ακριβώς.

Ακριβώς εκεί ετέθησαν οι βάσεις της γεωπολιτικής των Δυτικών μέχρι σήμερα. Μιάς γεωπολιτικής, την οποία εξέφρασε επιγραμματικώς ο μεθύστακας Τσώρτσιλλ: «- Οι Άγγλοι επάνω, οι Γερμανοί κάτω, κι οι Ρώσσοι έξω!»

Παρά, λοιπόν, τις μεγάλες αλλαγές που συνέβησαν αυτά τα 209 χρόνια στην Ευρώπη καί τον κόσμο (δύο ΠΠ, διάλυση της Αυστρο-Ουγγρικής Αυτοκρατορίας, διάλυση της αγγλίτσικης αυτοκρατορίας, κτλ), το μέρος της γεωπολιτικής αυτής που αφορά τους Ρώσσους, ισχύει απαράλλαχτο καί στο ακέραιον:

Οι Ρώσσοι, έξω.

. . . . . . . . . . .

δ4. 1815-2024

Από τότε, τη σκυτάλη «οι Ρώσσοι, έξω» την ανέλαβαν κατά σειράν:

  • Άγγλοι.
  • Γ’ Ράϊχ.
  • Τίτο.
  • Αμερικάνοι…
  • …συνεπικουρούμενοι από εγχώριους ποδίτσες καί ηλίθιους.

Γιάααα να τους δούμε λιγάκι αναλυτικά όλους αυτούς τους λεχρίτες.

Είναι γεγονός πως οι Άγγλοι κατά το 1915-1920 βοήθησαν (όχι χωρίς αντάλλαγμα, δεν κάνουν τίποτε τζάμπα αυτοί) την επέκταση της Ελλάδας, διότι (α) ήθελαν κορόϊδα φαντάρους γιά τα επεκτατικά τους σχέδια, (β) ήθελαν να τη σπάσουν στους Γερμανούς, που είχαν κολλητηλίκια με τους Οθωμανούς (διάβαζε πχ «σιδηρόδρομοι της Βαγδάτης«), καί (γ) ήθελαν να διώξουν από τον «δρόμο του μεταξιού» (καί των μπαχαρικών) ένα ενοχλητικό στεριανό εμπόδιο (την Τουρκία, παναπεί), μιά καί τότε Ινδούς καί Κινέζους τους είχαν οι Άγγλοι στη φάπα, κι έβγαζαν υπερκέρδη από το εμπόριο. Βέβαια, μετά άλλαξαν οι καιροί καί οι άνεμοι, καί οι Άγγλοι θεώρησαν πως πρέπει να ξαναμπούμε στο καβούκι μας του 1911, γι’ αυτό κάνανε πλάτες στον Κεμάλ. (Καί δεν ήταν οι μόνοι Δυτικοί.)

. . . . . . . . . . .

Αλλά, προσέξτε! Οι Άγγλοι βοήθησαν την επέκταση της Ελλάδας προς τα ανατολικά καί μόνον!

Προς βορράν, εφάρμοσαν το «διαίρει καί βασίλευε»: συνήγειραν εθνικισμούς, πχ της Γιουγκοσλαυΐας…

[…Πόσοι γνωρίζουν ότι ο «πολύς» Αρθούρος Ήβανς τό ‘παιζε -στα νιάτα του- δημοσιογράφος τότε στα εδάφη εκείνα, κι έγραφε φλογερά άρθρα υπέρ των εθνών της περιοχής καί κατά των Οθωμανών, με αποτέλεσμα αυτοί να τον μπουζουριάσουν καί να τον βγάλει απ’ τη φυλακή ο πρέσβυς της αγγλίτσας στην Υψηλή Πύλη; ]

…φτιάξανε (διά των τεκτόνων) έθνη καί εθνικισμούς μαϊμού, πχ Αλβανία…

[…Οι πραγματικοί Αλβανοί είναι οι Κοσσοβάροι. Οι λοιποί είναι είτε Έλληνες Ελληνικής συνείδησης (Βορειοηπειρώτες), είτε Ελληνικής καταγωγής εξομώτες (πχ Τσάμηδες, ή καθολικοί φιλο-Ιταλοί). Άλλως τε, δεν υφίσταται «αρχαία Αλβανία». Πρόκειται γιά κράτος-μαϊμού.]

…Καί διά των τεκτόνων καί των ιουδαίων πρωτο-κομμουνιστών της εποχής (συνεπικουρούντος του Βατικανού) άρχισαν -γύρω στα τέλη του 19ου αιώνα- να μουρμουράνε γιά «Μακεδονική εθνότητα».

. . . . . . . . . . .

Την καραμέλλα αυτή, της «Ματσεντονίγιας», την πήρανε μετά οι Χιτλερικοί κάπου στο τέλος του 1943 με αρχές του 1944, κι αφού είχαν προηγηθεί οι σφαλιάρες που άρχισαν να τρώνε μετά το Στάλινγκραντ. Δεν νομίζω ότι το Γ’ Ράϊχ τραβούσε ιδιαίτερα ζόρια να φτιάξει «Ματσεντονίγια», μιά που θεωρούσε ότι: (α) όλα τα Βαλκάνια ήταν με το μέρος του (εκτός απ’ τους αντάρτες, που θεωρούσε πως κάποια στιγμή θα τους εξόντωνε), καί (β) ότι δεν είχε φτάσει ακόμη το τέλος του, αλλά απλώς αναγκαζόταν σε μιά αναδίπλωση.

Η «Ματσεντονίγια», όμως, άρχισε να στήνεται τουλάχιστον σε επίπεδο διαταγών προς τις τοπικές στρατιωτικές μονάδες των Γερμανών, ώστε να βοηθήσουν να στηθούν οι σχετικές υποδομές. (Πχ πινακίδες οδών στα «Ματσεντόνσκυ».)

Γιατί;

Διότι όλα δείχνουν πως το Γ’ Ράϊχ, γνωρίζοντας άριστα το τί γεωπολιτική «γραμμή» χάραξε το συνέδριο της Βιέννης, ήθελε να προλάβει να φτιάξει «Ματσεντονίγια» καλού-κακού, πρίν από μιά ενδεχόμενη ήττα του, γιά να τη χρησιμοποιήσει ως διαπραγματευτικό «ατού» απέναντι στους Δυτικούς σε τυχόν συνθήκες ειρήνης.

. . . . . . . . . . .

Μετά, το ίδιο βιολί το συνέχισε ο αρχηγός του αντάρτικου των Γιουγκοσλαύων, ο Γιόζιπ Μπρός «Τίτο«. (Η Γουκιπήντια δεν αναφέρει κάτι γιά ιουδαϊκή καταγωγή του, αλλά μάλλον ήταν ιουδαίος της Κροατίας.) Κι ενώι οι προπολεμικοί Γιουγκοσλαύοι δεν τραβούσαν τίποτε ζόρια γιά «Ματσεντονίγιες» καί τέτοια πράγματα (την περιοχή την ονόμαζαν «Βαρντάρσκα», ώ ανιστόρητα πωλητικά τσόλια της Ελλάδας!), ο Τίτο εξ αρχής έβαλε ταμπέλα!

Προφανώς επειδή δεν είχε ξεκαθαρίσει ακόμη η κατάσταση στην τότε Γιουγκοσλαυΐα, στη διάσκεψη της Τεχεράνης του 1943 οι τρείς «μεγάλοι» (Ρούσβελτ, Τσώρτσιλλ, Στάλιν) μοίρασαν -γιά μετά τον πόλεμο- την επιρροή τους στη Γιουγκοσλαυΐα μισή-μισή, περιμένοντας να δούν προς τα πού θα γείρει η ζυγαριά. (Πράγματι, το 1948 ο Τίτο ανεξαρτητοποιήθηκε από τον συνασπισμό των λοιπών ανατολικών κομμουνιστικών κρατών. Αλλά δεν έγινε καί φιλοδυτικός, ώστε να ενταχθεί στον δυτικό συνασπισμό.)

Προσωπική εκτίμηση, πάντως, ότι κι ο Τίτο τη «Ματσεντονίγια» δεν την ήθελε τόσο ως έκφραση της δικής του επεκτατικότητας εις βάρος μας (μιά που ήξερε πολύ καλά ότι μετά θα είχε να κάνει με τους Αμερικάνους, αφού ανήκαμε σε άλλο «στρατόπεδο»), αλλά κυρίως την ήθελε ως διαπραγματευτικό «ατού» έναντι των Δυτικών σε ποιός ξέρει ποιές μελλοντικές εξελίξεις.

. . . . . . . . . . .

Τέλος, μετά τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαυΐας, όπου οι ηπαπαραίοι επί σχεδόν μία δεκαετία (1992-2002) έδωσαν ρέστα θρασείας επεμβάσεως σε ξένο κράτος (μην ξεχνάτε, βάλανε το χεράκι τους καί ώστε μόνον η «Ματσεντονίγια» να χωρίσει από τη Γιουγκοσλαυΐα αναιμάκτως), αποκτήσαμε εμείς τσιμπούρι στ’ @@ μας επί 25 χρόνια με τον (ιουδαίο) «διαπραγματευτή» Νίμιτς… ώσπου βρέθηκαν τα πωλητικά τσόλια, που υπέγραψαν πως

  • οι γείτονες θα ονομάζονται (Βόρεια) «Ματσεντονίγια»,
  • θα αναγνωρίζονται ως ξεχωριστό έθνος (κι αδικημένο, καί με αλυτρωτικές βλέψεις εναντίον των γειτονικών τους κρατών),
  • θα σβηστεί από τη συλλογική εθνική μνήμη μας η (μεγάλη καί όντως αλύτρωτη) Ελληνική μειονότητα της περιοχής,
  • θα ανεχόμαστε τα χάδια των ηπαπαραίων προς διαφόρους Βαλκάνιους κατσαπλιάδες, που μας φτύνουν καθημερινώς με ξένες πλάτες…

…κι όλ’ αυτά, γιά να γίνουν τα χατήρια των σιχαμερών ιουδαίων χαζάρων, που κυβερνάνε τις ηπαπάρα.

Γιατί, όμως;

Τί «γιατί», μωρέ; Χάρτη της περιοχής δεν έχετε ξαναδεί;

Ιδού τα Βαλκάνια! Κράτη καί κρατίδια… καί το μεν μαϊμού κράτος «Ματσεντονίγια» παλούκι στον πάτο μας (με το συμπάθειο), το δέ μαϊμού κράτος «Κόσσοβο» παλούκι στον πάτο των Σέρβων. Όλα ανεξαιρέτως, δέ, τα κράτη της περιοχής, τυγχάνουν είτε μέλη του ΝΑΤΟ, είτε ακραιφνώς φιλοδυτικά. Μόνον η Σερβία αλλοιθωρίζει προς Ρωσσία, γι’ αυτό καί λύσσαξαν οι ηπαπαραίοι να τη φέρουν στα νερά τους… να βγάλουν φιλοδυτική Σερβική κυβέρνηση (έ, όχι καί: «- Πώς;»! – αφού η νοθεία καί η εξαγορά συνειδήσεων δίνουν καί παίρνουν), καί να μπάσουν κι αυτή τη χώρα στο ΝΑΤΟ. Μέχρι στιγμής, βέβαια, έφαγαν τα μούτρα τους, αλλά δεν γνωρίζω τις αντοχές των Σέρβων – ή το πόσους προδότες έχουν.

Ως τελικό αποτέλεσμα, με φιλοδυτικά / ΝΑΤΟϊκά Βαλκάνια, μπλοκάρεται η κάθοδος της Ρωσσίας στη Μεσόγειο διά ξηράς.

Αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός των ηπαπαραίων, που συνέχισαν καί συνεχίζουν τη γεωπολιτική των Άγγλων. Γι’ αυτόν ακριβώς τον αήθη καί κακοήθη σκοπό οπισθοχωρούν καί ταπεινώνονται τα εθνικά δίκαια της Ελλάδας, καί τρώμε τη μία φάπα μετά την άλλη. Γιά να μη βγεί η Ρωσσία στη Μεσόγειο!

Καταλάβατε τώρα, γιατί γίνεται όλος ο καυγάς;

. . . . . . . . . . .

Επίλογος

Η ανάλυσή μας έχει ουσιαστικώς τελειώσει, αλλά ως ακραιφνής Έλλην πατριώτης κι εθνικιστής χρωστάω ένα γερό ξεχέσιμο στα εγχώρια ανιστόρητα πωλητικά τσόλια.

Λέω καί ξαναλέω ότι οι τρείς χειρότερες μορφές εγωϊσμού είναι ο ξερολισμός, ο ναρκισσισμός, κι ο παρτακισμός. Έ, λοιπόν, καί οι τρείς απαντώνται στον πωλητικό κόσμο καί στις παρέες του· ο οποίος, όχι μόνον τις έχει υιοθετήσει, αλλά καί τις καλλιεργεί ως πρότυπα προς μίμηση – γιά να διαλύσει την κοινωνία. Αλλά, κατά κανόνα ο εγωϊστής είναι καί μαλάκας, καί πέφτει στην παγίδα που στήνει γιά τους άλλους. (Παράδειγμα προς αποφυγήν, αμέσως παρακάτω.)

Κι έτσι, κάποια πωλητικά άτομα που πήραν κάποτε ένα πτυχιάκι (Νομικής, κυρίως), νομίζουν πως αυτομάτως ξέρουν τα πάντα από πολιτική καί γεωπολιτική, καί ως συνέπεια πετάνε τη μιά μαλακία μετά την άλλη. (Αυτά τα θέματα απαιτούν καί διάβασμα, ξέρετε…) Ή, ακόμη χειρότερα, νομίζουν πως κάτι σπουδαίο κάνουν, γλείφοντας τον κώλο των χαζαρο-ιουδαίων των ηπαπάρα (καί μή εξετάζοντας ποιό είναι σε κάθε περίπτωση το Ελληνικό εθνικό συμφέρον) – ώστε μ’ αυτά τα καμώματα δουλοπρεπούς σκύλου, η Ελλαδίτσα να είναι το χαϊδεμένο παιδί των αφεντικών της Δύσης, νομίζουν. (Ναί, πώς;!)

Κι έχεις, τώρα, μία ευειδή κυράτσα, να σου λέει πως με τη Συμφωνία των Πρεσπών «δώσαμε γροθιά στον εθνικισμό»! (Κάπως έτσι το διατύπωσε, δεν θυμάμαι ακριβώς, αλλά το νόημα είναι αυτό. Η δέ έκφραση «δώσαμε» εννοεί το κόμμα της, όχι όλον τον Ελληνικό Λαό.)

Σε ποιόν εθνικισμό «δώσατε γροθιά», μανδάμ; Η αλήθεια είναι πως ημών των Ελλλήνων πατριωτών μας τη σπάσατε αγρίως, αλλά οι λοιποί Βαλκάνιοι τη «γροθιά» σας τη γράψανε εκεί που δεν πιάνει το μελάνι, μανδάμ. Βλέπετε:

  • Οι Αλβανοί δεν τη θέλουν την κωλοσυμφωνία σας, διότι μπαίνει εμπόδιο στα σχέδιά τους γιά «μεγάλη Αλβανία».
  • Τα ίδια καί οι Κοσσοβάροι.
  • Τα ίδια καί οι Βούλγαροι.
  • Τα ίδια καί οι ίδιοι οι «Ματσεντόνσκυ», διότι δεν γουστάρουν ούτε κάν τον προσδιορισμό «Βόρεια»· τα δέ άρθρα γιά τις αλυτρωτικές βλέψεις τους δεν τα αφαιρέσανε από το Σύνταγμά τους, όπως υπέγραψαν.

Κοινώς, σας γράψανε όλοι οι Βαλκάνιοι στα τέτοια τους· κι εσάς, καί το κόμμα σας. Όμως, με τέσσερα άκρως εθνικιστικά παλούκια στον πωπό σας, μανδάμ, γιάααα αναρωτηθήτε τώρα λιγάκι σε ποιόν «εθνικισμό» δώσατε γροθιά!…

Καί το χαριτωμένο είναι πως οι ηπαπαραίοι δεν ξέρουν τώρα ποιόν κατσαπλιά να πρωτοχαϊδέψουν, μιά που πχ τα συμφέροντα Αλβανών καί «Ματσεντόνσκυ» είναι αντικρουόμενα! Αυτούς τους γκάνγκστερζ υπηρετείτε, μανδάμ. Αλλά θα πληρωθείτε καλά, κι εσείς καί οι χαϊδευόμενοι κατσαπλιάδες, όταν θά ‘ρθει η ώρα οι υπερατλαντικοί φίλοι σας να σας παρατήσουν στα κρύα του λουτρού – όπως το συνηθίζουν, άλλως τε. (Γιά ρωτήστε τους Κούρδους, πχ.)

Άντε στα σιχτήρια τώρα, καί να μην ξανανοίξει το στόμα του το κάθε γίδι, που είναι άσχετο με τέτοια θέματα.

. . . . . . . . . . .

Υγ 1: Βλέπουν οι Δυτικοί καί τον παιδαριώδη παρορμητισμό μας, αλλά καί την εσχάτως εξαπλωνόμενη μόδα των κομποσχοινιών, καί σου λέει αυτοί (εμείς, δηλαδή) είναι βλάκες καί με βραχεία εθνική μνήμη μέν, αλλά θα πέσουν στα χέρια των Ρώσσων κατ’ ευθείαν, αν κάποιος τους (ξανα)χαϊδέψει τ’ αυτιά με «ομοδοξίες» κι ορθοδοξίες καί Ξανφόν Γκιένος (καί προφητείες), όπως το 1770. Άσε που μας τη φυλάνε εμάς, των Δυτικών, με όσα τους έχουμε κάνει!

Γι’ αυτό έβαλαν τον κουκλοχαιρετάκια να «βοηθήσει» με τόσο θράσος την Ουκρανία, ώστε να κοπεί κάθε δεσμός της Ελλάδας με τους Ρώσσους. Να τα βάλουμε, δηλαδή, χωρίς λόγο με μιά πυρηνική υπερδύναμη.

Πανέξυπνο.

Όχι, δεν αναφέρομαι στους Δυτικούς· στη νοημοσύνη του κουκλοχαιρετάκια αναφέρομαι.

Καί των ψηφοφόρων του.

. . . . . . . . . . .

Υγ 2: Το παρόν αφιερώνεται στη «δούκισσα».