Οι μυστικοί κυβερνήτες της ανθρωπότητας είναι μια εξωγήινη, ερπετική φυλή.;;;

 

Ο Άρχοντας του Κόσμου

Ρίτσαρντ Σμόλεϊ αναζητά τι πραγματικά κρύβεται πίσω από τον θρύλο του μυστηριώδους υπόγειου Βασιλείου της Αγκάρθα.

From New Dawn 151 (Ιούλιος-Αύγουστος 2015)

Μια τρέχουσα θεωρία υποστηρίζει ότι οι μυστικοί κυβερνήτες της ανθρωπότητας είναι μια εξωγήινη, ερπετική φυλή. Η πιο γνωστή εκδοχή αυτής της άποψης προέρχεται από τον Βρετανό συγγραφέα Ντέιβιντ Άικ. (Βλ. "Reptilians 'R Us" του Donald Tyson στο New Dawn Special Issue Vol. 9 No. 2).

Είναι πολύ εύκολο να πιστέψουμε ότι οι σημερινοί ηγέτες της ανθρωπότητας λειτουργούν από το ερπετό τμήμα του εγκεφάλου, το οποίο στερείται οποιασδήποτε ικανότητας για αγάπη, συμπόνια ή δικαιοσύνη. Αλλά μια εξωγήινη φυλή; Τι κάνει τα ερπετά εξωγήινους; Βρίσκονται σε αυτόν τον πλανήτη για περισσότερα από 300 εκατομμύρια χρόνια.

Τότε αντιμετωπίζουμε την ανησυχητική πιθανότητα ότι δεν υπάρχει τίποτα λιγότερο εξωγήινο από αυτή την ερπετική παρόρμηση. Στην πραγματικότητα, είναι πιθανότατα προϊόν της γης και της γήινης εξέλιξης. Μπορούμε στη συνέχεια να γυρίσουμε και να ρωτήσουμε αν είναι στην πραγματικότητα οι υψηλότεροι, πιο ανιδιοτελείς τύποι κινήτρων που είναι εμφυτεύματα από έναν εξωγήινο κόσμο.

Ο οραματιστής συγγραφέας Philip K. Dick πίστευε κάτι τέτοιο. Για αυτόν ο «Αθάνατος» ή το «πλάσμα», όπως το αποκαλούσε, είναι μια παρόρμηση που προέρχεται από έξω από τον κόσμο μας, αλλά μπορεί να συνδεθεί με την ανθρώπινη οντότητα για να δημιουργήσει ένα ομοπλάσμα, στο οποίο ο θνητός άνθρωπος προσαρτάται μόνιμα στον αθάνατο. . Η Θεία Εισβολή , ο τίτλος ενός από τα μυθιστορήματα του Ντικ, παραπέμπει σε αυτή την πιθανότητα.

Αυτή η σκέψη μας οδηγεί να δούμε μια ισχυρή ιδέα που βγαίνει από τον κόσμο του εσωτερισμού: ότι, όπως υπάρχουν ορατές ιεραρχίες που τείνουν να διαιωνίσουν τη δική τους δύναμη, υπάρχουν και άλλες, αόρατες ιεραρχίες που κινούν (ή προσπαθούν να μετακινήσουν) ανθρώπινη φυλή προς ανώτερες και καθαρότερες πολιτείες.

Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες εκδοχές αυτής της διδασκαλίας είναι η ιδέα του Κυρίου του Κόσμου, του κεφαλιού μιας αόρατης αλλά καλοπροαίρετης ιεραρχίας που διέπει την ανθρωπότητα. Κυβερνά, δηλαδή, υπό μια ορισμένη έννοια μόνο, επειδή οποιαδήποτε ιεραρχία που έλεγχε πλήρως τη σημερινή ανθρωπότητα δεν θα μπορούσε να είναι καλοπροαίρετη. Έτσι, η ιδέα του Κυρίου του Κόσμου περιλαμβάνει μια άλλη πτυχή: αυτή η ιερή ιεραρχία είναι, για λόγους που δεν είναι τρομερά σαφείς, αποκλεισμένη και κρυμμένη από την πλειοψηφία της ανθρώπινης φυλής. Όπως φυσικά θα ήταν και η επικράτειά του – αν υπάρχει καθόλου με γήινους όρους.

Αυτή η ιδέα φαίνεται να υπήρχε από καιρό στην Ασία, αλλά ήρθε στην προσοχή της μορφωμένης Δύσης μόλις τον δέκατο ένατο αιώνα, πρώτα από έναν Γάλλο νομικό ονόματι Louis Jacolliot, ο οποίος ήταν δικαστής στη νότια Ινδία και είχε συγκεντρώσει τοπικές παραδόσεις όταν ήταν εκεί. Στο βιβλίο του Les fils du Dieu («Οι γιοι του Θεού»), το 1873, αναφέρει έναν θρύλο της «Ασγκάρθα, η πόλη του ήλιου, η πρωτεύουσα του Μπραχμάτμα, έδρα της βραχμίνικης εξουσίας, πρόγονος της Θήβας, της Βαβυλώνας και της Νινευή, η Ρώμη των προκατακλυσμιαίων χρόνων», καταστράφηκε από μια εξέγερση των Kshatriyas (της κάστας των πολεμιστών) γύρω στο 5000 π.Χ.

Η υπόγεια Αγκάρθα

Ήταν ο Γάλλος αποκρυφιστής Alexandre Saint-Yves d'Alveydre που έφερε την ιδέα αυτού του μυστηριώδους βασιλείου στην προσοχή των μυστικιστών και των εσωτεριστών. Στο βιβλίο του Mission de l'Inde («Αποστολή της Ινδίας»), μίλησε για την πόλη Agarttha (το όνομα της οποίας στα σανσκριτικά, σύμφωνα με τον Saint-Yves, σήμαινε «απρόσιτη στη βία») και η οποία συνεχίζει να υπάρχει σε ορισμένες απροσδιόριστες τοποθεσία της Κεντρικής Ασίας, τόσο «στην επιφάνεια και στα έγκατα της γης».

Για τον Saint-Yves, η Agarttha ήταν μια πραγματική και χειροπιαστή πόλη, κρυμμένη αλλά θεωρητικά ανακαλύψιμη. Πράγματι, μέρος του κινήτρου της συγγραφής του βιβλίου του, άφησε να εννοηθεί, ήταν ότι «ορισμένες δυνάμεις, στον ανταγωνισμό μεταξύ τους σε ολόκληρη την Ασία» ήταν αναγκασμένοι να το ανακαλύψουν και να προσπαθήσουν να εισβάλουν σε αυτό. Αναφερόταν στη Μεγάλη Βρετανία και τη Ρωσία, που τότε συμμετείχαν στο «Μεγάλο παιχνίδι» για τον έλεγχο της Κεντρικής Ασίας. Αποκαλύπτοντας την ύπαρξή του, πίστευε ο Saint-Yves, προειδοποιούσε τις αποικιακές δυνάμεις να αφήσουν ήσυχη την Agarttha - για το καλό τους.

Το βιβλίο του Saint-Yves εκδόθηκε το 1886, αλλά ακαριαία. Για σκοτεινούς λόγους, του τραβήχτηκε και κάηκε σχεδόν ολόκληρη η έκδοση. Μόνο ένα ή δύο αδέσποτα αντίτυπα σώθηκαν, γεγονός που κατέστησε δυνατή την πλήρη έκδοση του βιβλίου το 1910, ένα χρόνο μετά τον θάνατό του.

Το Mission de l'Inde – που δημοσιεύτηκε στα αγγλικά με τον τίτλο The Kingdom of Agarttha – είναι ένα σύντομο αλλά μεγαλειώδες έργο, που προβάλλει την ιδέα του «Ηγεμόνας Ποντίφικα» της Agarttha – του Brahmatma. Μετά τη δημοσίευσή του, τράβηξε μεγάλη προσοχή στους γαλλικούς αποκρυφιστικούς κύκλους.

Το 1924, ένα άλλο βιβλίο εμφανίστηκε: ένα απομνημονεύματα με τίτλο Beasts, Men, and Gods του Ferdinand Ossendowski. Ο Ossendowski ήταν Λευκός αξιωματικός στον Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο. Αφού έχασαν οι Λευκοί, έπρεπε να διαφύγει στη Σιβηρία και τη Μογγολία. Μεγάλο μέρος του βιβλίου είναι μια περιγραφή αυτών των περιπετειών, αλλά τα τελευταία κεφάλαια είναι αφιερωμένα σε μερικούς από τους θρύλους που ο Ossendowski είπε ότι είχε ακούσει στην πορεία. Το ένα ήταν από μια υπόγεια γη που λεγόταν «Αγκάρθι». Σύμφωνα με τον Ossendowski, ένας λάμα του είπε:

Πάνω από εξήντα χιλιάδες χρόνια πριν ένας Άγιος [sic] εξαφανίστηκε με μια ολόκληρη φυλή ανθρώπων κάτω από τη γη και δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά στην επιφάνεια της γης. Πολλοί άνθρωποι, ωστόσο, από τότε έχουν επισκεφθεί αυτό το βασίλειο, τη Σακκια Μούνι [ο ιστορικός Βούδας], τον Ουντούρ Γκέγκεν, τον Πάσπα, τον Χαν Μπάμπερ και άλλους. Κανείς δεν ξέρει πού βρίσκεται αυτό το μέρος. Ο ένας λέει Αφγανιστάν, άλλοι Ινδία. Όλοι οι άνθρωποι εκεί προστατεύονται από το Κακό και τα εγκλήματα δεν υπάρχουν στα χέρια του. Η επιστήμη έχει αναπτυχθεί εκεί ήρεμα και τίποτα δεν απειλείται με καταστροφή. Οι υπόγειοι άνθρωποι έχουν φτάσει στην υψηλότερη γνώση. Τώρα είναι ένα μεγάλο βασίλειο, εκατομμύρια άνδρες με κυβερνήτη τον Βασιλιά του Κόσμου. Γνωρίζει όλες τις δυνάμεις του κόσμου και διαβάζει όλες τις ψυχές της ανθρωπότητας και το μεγάλο βιβλίο του πεπρωμένου τους. Αόρατα κυβερνά οκτακόσια εκατομμύρια άνδρες στην επιφάνεια της γης και θα εκπληρώσουν κάθε του εντολή.

Ο Ossendowski ανέφερε επίσης μια προφητεία που υποτίθεται ότι έγινε από τον Βασιλιά του Κόσμου τον χειμώνα του 1890. Προέβλεψε πενήντα χρόνια αιματοχυσίας.

Τότε θα στείλω έναν λαό, τώρα άγνωστο, που θα σκίσει τα ζιζάνια της τρέλας και της κακίας με δυνατό χέρι και θα οδηγήσει όσους παραμένουν πιστοί στο πνεύμα του ανθρώπου στον αγώνα ενάντια στο Κακό. Θα βρουν μια νέα ζωή στη γη εξαγνισμένη από το θάνατο των εθνών. Το πεντηκοστό έτος θα εμφανιστούν μόνο τρία μεγάλα βασίλεια, τα οποία θα υπάρχουν ευτυχώς εβδομήντα ένα χρόνια. Μετά θα υπάρξουν δεκαοκτώ χρόνια πολέμου και καταστροφής. Τότε οι λαοί του Agharti θα ανέβουν από τα υπόγεια σπήλαιά τους στην επιφάνεια της γης.

Είναι δελεαστικό, αν και φυσικά εντελώς κερδοσκοπικό, να συνδέσουμε τα «πενήντα χρόνια αιματοχυσίας» με τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, ακολουθούμενη από μια περίοδο συγκριτικής ειρήνης κάτω από τρία μεγάλα έθνη (Ηνωμένες Πολιτείες, Ρωσία και Κίνα;) που θα διαρκέσει εβδομήντα ένα χρόνια. Αν ξεκινήσετε αυτά τα εβδομήντα ένα χρόνια στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου το 1945, αυτό μας φέρνει στο 2016. Με αυτόν τον υπολογισμό, οι Αγχαρίτες θα αναδυθούν το 2034. Από το 2012 που ήρθαν και έφυγαν, δεν είχαμε νέες ημερομηνίες για το επικείμενο Τέλος του Χρόνου, οπότε όσοι έχουν ανάγκη από κάτι τέτοιο μπορεί να θελήσουν να το εξετάσουν ως πιθανότητα.

Το βιβλίο του Ossendowski έγινε best-seller και τράβηξε την προσοχή στην ιδέα της Agarttha και του Lord of the World. Υπήρξε μεγάλη συζήτηση για το αν ο Ossendowski δανείστηκε τους θρύλους του από τον Saint-Yves. Όσοι λένε ότι όντως επισημαίνουν τις ομοιότητες ακόμη και με επιφανειακές λεπτομέρειες μεταξύ των δύο. Εκείνοι που αρνούνται τη σύνδεση ήταν ο ίδιος ο Ossendowski, ο οποίος είπε ότι δεν είχε ακούσει ποτέ για τον Saint-Yves ή τις θεωρίες του πριν από την έκδοση του βιβλίου του.

Ρενέ Γκενόν

Μια προσωπικότητα που υποστήριξε τον Ossendowski ήταν ο διάσημος Γάλλος εσωτεριστής René Guénon. Σε ένα σύντομο βιβλίο που δημοσιεύτηκε το 1927 και με τίτλο Le roi du monde («Ο Βασιλιάς του Κόσμου», ο αγγλικός τίτλος είναι Ο Άρχοντας του Κόσμου ), ο Γκενόν έγραψε: «Ακόμα και αν γινόταν δεκτό ένα ορισμένο ποσό λογοκλοπής, γεγονός παραμένει ότι ο Ossendowski προβάλλει διάφορες πρωτότυπες ιδέες που σίγουρα δεν βρίσκονται στο Mission de l'Inde και τις οποίες σίγουρα δεν θα μπορούσε να εφεύρει στο σύνολό τους, μόνο και μόνο επειδή ο Ossendowski ήταν «τόσο άγνοια για οτιδήποτε άγγιζε στο εσωτερικό, ότι ήταν προφανώς ανίκανος να αρπάξει την πραγματική τους σημασία».

Το βιβλίο του Γκενόν προκαλεί έκπληξη. Συνήθως δεν είχε παρά περιφρόνηση για το υλικό που έβγαινε από γαλλικούς αποκρυφιστικούς κύκλους όπως ο Saint-Yves. Ως εκ τούτου, η υποστήριξή του για αυτήν την ιδέα ενός κρυμμένου βασιλείου μυημένων μπορεί να φαίνεται περίεργη. Αλλά στην πραγματικότητα ταιριάζει πολύ με την κοσμοθεωρία του Guénon.

Ένα από τα βασικά ελατήρια της σκέψης του Guénon είναι η ιδέα ότι η κοινωνία της σύγχρονης Δύσης δεν είναι ένας θρίαμβος της εξέλιξης (μια ιδέα που περιφρονούσε) αλλά μάλλον μια αντανάκλαση μιας εξαιρετικά εκφυλισμένης εποχής που την εξίσωσε με την ινδουιστική Kali Yuga, ή Age of Σκοτάδι. Ένα απόρροια αυτής της ιδέας είναι η πεποίθηση ότι η ανθρωπότητα είχε πράγματι μια σύνδεση με ένα ιερό κέντρο και ιεραρχία –στην προϊστορική εποχή– αλλά αυτή η σύνδεση έχει συσκοτιστεί και για όλους τους πρακτικούς σκοπούς έχει χαθεί.

Έτσι ήταν φυσικό για τον Γκενόν να εμμείνει στην ιδέα ενός κρυμμένου ιερού βασιλείου. «Αυτός ο «Άγιος Τόπος», τον οποίο υπερασπίζονται φύλακες που τον κρατούν κρυμμένο από βέβηλη θέα ενώ εξασφαλίζουν μια συγκεκριμένη εξωτερική επικοινωνία, είναι από κάθε άποψη απρόσιτη και αόρατη σε όλους εκτός από όσους διαθέτουν τα απαραίτητα προσόντα για είσοδο», έγραψε.

Υπάρχει αυτή η ιερή γη φυσικά ή υπάρχει μόνο με συμβολική έννοια; Ο Γκενόν απάντησε: «Η απλή απάντηση είναι ότι τόσο τα γεωγραφικά όσο και τα ιστορικά γεγονότα έχουν μια συμβολική εγκυρότητα που σε καμία περίπτωση δεν μειώνει το γεγονός ότι είναι γεγονότα, αλλά στην πραγματικότητα, πέρα ​​από αυτή την πραγματικότητα, τους δίνει μεγαλύτερη σημασία».

Ο Άρχοντας του Κόσμου είναι ένα σύντομο αλλά κάπως ασύνδετο βιβλίο, που περιλαμβάνει κεφάλαια για θέματα τόσο διαφορετικά όπως το Δισκοπότηρο, η μυστηριώδης βιβλική φιγούρα του Μελχισεδέκ και ο άγγελος Μέτατρον του Καμπαλιστικού θρύλου. Οι απόψεις του μπορούν να σκιαγραφηθούν ως εξής:

Υπάρχει ένας μυστικός Άρχοντας του Κόσμου, γνωστός ως Μπραχμάτμα, που πιθανώς ταυτίζεται τόσο με τον Μέτατρον όσο και με τον Μελχισεδέκ. Κάτω από αυτό το ισχυρό, γνωστό και ως Μπραχμάτμα, βρίσκονται δύο φιγούρες, ο Μαχάτμα και ο Μαχάνγκα, που αντιπροσωπεύουν τις ιερατικές και βασιλικές λειτουργίες αντίστοιχα. Η κατοικία από την οποία βασιλεύει ο Μπραχμάτμα ονομαζόταν Paradesa πριν από τον ερχομό της Kali Yuga περίπου το 3000 π.Χ. (το όνομα ήταν, λέει ο Guénon, η πηγή της λέξης μας «παράδεισος») και τώρα ονομάζεται Agarttha. Αυτό το «Ανώτατο Κέντρο» αντιπροσωπεύεται σε διάφορες γεωγραφικές τοποθεσίες από ιερές πόλεις, όπως η Ιερουσαλήμ και η Ρώμη, αλλά καμία από αυτές δεν είναι το ίδιο το «κέντρο».

«Η Αγκάρθα», γράφει ο Γκενόν, «δεν υπήρχε πάντα υπόγεια και δεν θα παραμείνει πάντα έτσι». Εξ ου και η προφητεία ότι οι κάτοικοι της Αγκάρθας, κάποια στιγμή στο (πιθανόν εγγύς) μέλλον, θα επιστρέψουν στην επιφάνεια. Για τον Guénon, αυτό συμβολίζει το τέλος της Kali Yuga, τη σκοτεινή φάση του κύκλου στον οποίο ζούμε τώρα. Για την ώρα, όμως, η Αγκάρθα είναι κρυμμένη και αποφραγμένη.

Μερικοί που είναι εξοικειωμένοι με τις ανατολικές παραδόσεις θα δουν μια ομοιότητα μεταξύ της Agarttha και του βασιλείου της Shambhala, γνωστής από τη θιβετιανή βουδιστική παράδοση. Η Σαμπάλα, επίσης, είναι κρυμμένη, απρόσιτη. Περιγράφεται άλλοτε ως πραγματικό μέρος, άλλοτε σχεδόν ως κατάσταση του νου. Μια διαφορά, ωστόσο, είναι ότι η Σαμπάλα θεωρείται ως πόλη (πιθανώς) στη γη και όχι ως υπόγεια. (Δείτε το συνοδευτικό άρθρο στη σελίδα 66 για μια περιγραφή της Σαμπάλα.)

Αυτό το γεγονός οδήγησε έναν Ιταλό συγγραφέα ονόματι Marco Baistrocchi να δημοσιεύσει αρκετά άρθρα σε ένα περιοδικό που ονομάζεται Politica Romana από το 1995 έως το 1997. Ο Baistrocchi ισχυρίστηκε ότι η αλήθεια για την Agarttha ήταν εντελώς διαφορετική: ότι ο Saint-Yves και ο Jacolliot είχαν δανειστεί την ιδέα από ένα μυθιστόρημα του Ο Βρετανός συγγραφέας Sir Edward Bulwer-Lytton. Με τίτλο The Coming Race και δημοσιεύτηκε το 1871, μίλησε για μια υπόγεια φυλή που είχε κυριαρχήσει μια αποκρυφιστική δύναμη ζωής γνωστή ως Vril.

Σύμφωνα με τον Baistrocchi, ο Guénon συνέλαβε αυτή την ιδέα μιας υπόγειας φυλής για μάλλον περίπλοκους λόγους. Κυρίως ήθελε να αποθαρρύνει τους δυτικούς αναζητητές από το να έρθουν σε επαφή με αυθεντικές πηγές της ασιατικής πνευματικότητας. Αντίθετα, ήθελε να τους διοχετεύσει προς τις δυτικές μορφές – πρώτα ένα είδος μυημένου καθολικισμού που ανασυγκροτήθηκε σε μεσαιωνικές γραμμές και, μετά από αυτό σαφώς δεν επρόκειτο να συμβεί, προς το Ισλάμ. (Ο Γκενόν ασπάστηκε το Ισλάμ γύρω στο 1912 και μετακόμισε στο Κάιρο το 1930· έζησε εκεί για την υπόλοιπη ζωή του.) Έτσι ο Γκενόν ακολούθησε τον Σαιν-Ιβ στην προσπάθειά του να εμποδίσει «τους Ευρωπαίους να αποκαταστήσουν την επαφή με τον αληθινό και αυθεντικό ασιατικό κόσμο και πάνω όλα με το δόγμα του Καλατσάκρα από το οποίο προέρχεται ο μύθος της Σαμπάλα», γράφει ο Μπαϊστρόκι. «Με τη βοήθεια των μαθητών του που συνέχισαν να προωθούν τα έργα του, ο Saint-Yves κατάφερε να παραμερίσει την περιέργεια και το ενδιαφέρον για τον Ινδο-Θιβετιανό κόσμο που είχαν καλλιεργήσει ο [HP] Blavatsky και η Θεοσοφική Εταιρεία, παρά τους περιορισμούς τους».

Το επιχείρημα, με τις πλοκές και τις αντίθετες πλοκές του, όπως αυτές στο αδέξιο μυθιστόρημα του Φουκώ, το Εκκρεμές του Φουκώ , μπορεί να είναι δύσκολο να ακολουθηθεί. Σίγουρα η στάση του Γκενόν απέναντι στις παγκόσμιες θρησκείες είναι περίπλοκη. Θεωρεί τον Χριστιανισμό ως εκφυλισμένο, πιστεύοντας ότι οι δεσμοί του με το εσωτερικό παραδοσιακό κέντρο έσπασαν κατά τους ύστερους μεσαιωνικούς χρόνους. Στη Δύση, μόνο πολύ μικρές και ασαφείς μυητικές γενεαλογίες διατηρούν κάποια όψη αυτής της παράδοσης στον Χριστιανισμό. Η θρησκεία που βραβεύει πάνω από όλα είναι ο Ινδουισμός. Το μεγαλύτερο μέρος της μεταφυσικής του θεωρίας προέρχεται από την ινδουιστική σκέψη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ο Γκενόν γράφει αρκετά λίγα για το Ισλάμ.

Από την άλλη πλευρά, είναι αλήθεια ότι η επιρροή του Guénon μετέτρεψε πολλούς από τους οπαδούς του σε μουσουλμάνους – με καταστροφικά αποτελέσματα, σύμφωνα με τον Baistrocchi: «Με την αποστράγγιση των πνευματικών ενεργειών από την Ευρώπη, η κρίση [του σύγχρονου κόσμου] έχει έμμεσα επιταχυνθεί και αναγεννηθεί έχει παρεμποδιστεί. Ταυτόχρονα, το Ισλάμ έχει ενισχυθεί, στο οποίο αυξάνεται από μέρα σε μέρα ένας όλο και πιο άκαμπτος, αντιπνευματικός και αντι-παραδοσιακός φονταμενταλισμός».

Αυτός ο ισχυρισμός μπορεί να είναι ακραίος, αλλά φαίνεται ότι η επιρροή του Γκενόν ήταν ισχυρότερη στον μουσουλμανικό κόσμο και μπορεί να τροφοδότησε τις φονταμενταλιστικές τάσεις στο Ισλάμ. Το βιβλίο του Mark Sedgwick Against the Modern World εξετάζει αυτό το ερώτημα με κάποια λεπτομέρεια. Από μια μη ακαδημαϊκή σκοπιά, ένα παράξενο βιβλίο του Jean-Marc Allemand, Ren é Guénon et les sept tours du diable («Ο Ρενέ Γκενόν και οι επτά πύργοι του διαβόλου»), διερευνά τα «αντιεπιχειρηματικά», δηλαδή, διαβολικά στοιχεία του την εποχή μας και εντοπίζει τα κέντρα τους σε μέρη όπως η Συρία, το Σουδάν και το Ιράκ. (Αυτό το βιβλίο δεν έχει μεταφραστεί στα αγγλικά και έχει εξαντληθεί στα γαλλικά. Για έναν χάρτη αυτών των κέντρων, επισκεφτείτε ένα γαλλικό ιστολόγιο που ονομάζεται «Les chroniques de Rorschach».)

Λάβετε το ζήτημα στο οποίο εμφανίζεται αυτό το άρθρο

CW Leadbeater, Alice Bailey & the Christ

Για να επιστρέψουμε στο κύριο νήμα της ιστορίας μας, οι ταξιδιώτες που ήρθαν σε επαφή με το Θιβέτ στις αρχές του εικοστού αιώνα (όταν ήταν ακόμα σπάνιο) εντυπωσιάστηκαν από τις ομοιότητες μεταξύ της Αγκάρθα, που γνώριζαν από την αποκρυφιστική λογοτεχνία, και του αναμφισβήτητα μη υπόγειου βασιλείου της Σαμπάλα, για την οποία άκουσαν στα ταξίδια τους. Αλλά δεν βρήκαν ιστορίες για ένα υπόγειο βασίλειο. Η Γαλλίδα εξερευνήτρια Alexandra David-Neel είπε ότι ρώτησε τον Δέκατο τρίτο Δαλάι Λάμα (τον προκάτοχο αυτού που βρίσκεται τώρα στην εξουσία) για αυτόν τον μύθο. Μου απάντησε: «Μας παίρνεις για τυφλοπόντικες;» Μια άλλη υψηλή θιβετιανή αρχή, ο Πάντσεν Λάμα, της είπε: «Ξέρεις ότι πέρα ​​από την κατασκευή μηχανών και τέτοια πράγματα, οι Δυτικοί δεν είναι πολύ έξυπνοι, αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσαν να ήταν αρκετά ανόητοι για να φανταστούν τέτοια πράγματα».

Η Agarttha μπορεί με παραμορφωμένο τρόπο να αντικατοπτρίζει τον πολύ πραγματικό Θιβετιανό θρύλο της Shambhala. Αν ο στόχος του Γκενόν ήταν να απομακρύνει τους Δυτικούς από αυτό – κάτι που πολύ αμφιβάλλω – απέτυχε παταγωδώς, κυρίως επειδή ο πραγματικός θρύλος της Σαμπάλα, κεντρικός στον θιβετιανό βουδισμό, έχει γίνει τόσο γνωστός στη Δύση.

Ως αποτέλεσμα αυτής της άμεσης έγχυσης της θιβετιανής γνώσης, ο θρύλος της Αγκάρθα έχει ξεθωριάσει στο παρασκήνιο. Αλλά το θέμα του Κυρίου του Κόσμου παραμένει. Σε διαφορετικές γραμμές προτάθηκε από τον Βρετανό Θεοσοφιστή CW Leadbeater. Ο Leadbeater έγραψε το 1925:

Ο κόσμος μας κυβερνάται από έναν πνευματικό Βασιλιά – έναν από τους Άρχοντες της Φλόγας που ήρθε πολύ καιρό πριν από την Αφροδίτη. Ονομάζεται από τους Ινδουιστές Sanat Kumara, με την τελευταία λέξη να είναι τίτλος, που σημαίνει Πρίγκιπας ή Κυβερνήτης. Άλλα ονόματα που του δόθηκαν είναι ο Ένας Μυσητής, ο Ένας χωρίς Δεύτερο, η Αιώνια Νεολαία των δεκαέξι καλοκαιριών. και συχνά μιλάμε για αυτόν ως Κύριο του Κόσμου. Είναι ο Ανώτατος Κυβερνήτης. στο χέρι του και μέσα στην πραγματική του αύρα βρίσκεται ολόκληρος αυτός ο πλανήτης….

Στο μυαλό του κρατά ολόκληρο το σχέδιο της εξέλιξης σε κάποιο υψηλό επίπεδο για το οποίο δεν γνωρίζουμε τίποτα. είναι η Δύναμη που οδηγεί ολόκληρο τον κόσμο-μηχανή, η ενσάρκωση της Θείας Θέλησης σε αυτόν τον πλανήτη…. Η συνείδησή του είναι τόσο εκτεταμένης φύσης που κατανοεί αμέσως όλη τη ζωή στον πλανήτη μας.

Ο Άρχοντας του Κόσμου, πρόσθεσε ο Leadbeater, είναι ο επικεφαλής της Αδελφότητας, της συλλογής ατόμων που έχουν αφυπνιστεί τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό και εργάζονται για την προώθηση της συλλογικής εξέλιξης της ανθρωπότητας. Η Ιεραρχία των ειδικών που περιγράφει ο Leadbeater είναι εξαιρετικά περίπλοκη. Αλλά, για παράδειγμα, ο Σανάτ Κουμάρα, ο Άρχοντας του Κόσμου, είναι ο επικεφαλής μιας τριάδας ηγεμόνων της ανθρώπινης φυλής, μαζί με τον «Κύριο Βούδα» και τον «Μάχα Τσόχαν».

Η ιδέα του Άρχοντα του Κόσμου αναπτύχθηκε περαιτέρω από τη Βρετανίδα εσωτερίστρια Άλις Μπέιλι, η οποία ξεκίνησε ως Θεοσοφική αλλά έσπασε με τη Θεοσοφική Εταιρεία το 1920 επειδή οι ηγέτες της κοινωνίας αποδοκίμασαν τα υλικά που φέρεται να διοχέτευε από τον Θιβετιανό δάσκαλο Djwhal Khul (προφέρεται « jwal kool»).

Ο Μπέιλι προλέγει την επανεμφάνιση του Χριστού. Αρχικά η Θεοσοφία, η πηγή όλων αυτών των διδασκαλιών, δεν έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στην έννοια του Χριστού, προτιμώντας να βλέπει τον «Χρήστο» ως «το πνευματικό Εγώ» ή τον ανώτερο Εαυτό σε κάθε άτομο. Ωστόσο, τόσο η Leadbeater, ένας Αγγλικανός ιερέας, όσο και η Bailey, ενεργή προσηλυτίστρια του ευαγγελικού Χριστιανισμού στα νιάτα της, έτειναν να βλέπουν τα χριστιανικά θέματα με πιο θετικό τρόπο – και να τα βάζουν στο κέντρο του μύθου τους.

Για τον Bailey ο Χριστός είναι υψηλό μέλος της Ιεραρχίας. Είναι ένας «άβαταρ», ένας θεϊκός αγγελιοφόρος που πρόκειται να επιστρέψει στη γη, αλλά όχι με τον τρόπο που έχει συλληφθεί από τον κυρίαρχο Χριστιανισμό. «Κανείς δεν ξέρει σε ποιο έθνος θα έρθει. Μπορεί να εμφανίζεται ως Άγγλος, Ρώσος, Νέγρος, Λατίνος, Τούρκος, Ινδουιστής ή οποιαδήποτε άλλη εθνικότητα», έγραψε ο Μπέιλι. Αλλά ήταν η προετοιμασία για αυτήν την επανεμφάνιση του Χριστού που ήταν το κύριο έργο της Ιεραρχίας στην εποχή της.

Για το σκοπό αυτό «γίνεται προετοιμασία για την εμφάνιση της Ιεραρχίας στον κόσμο των ανδρών», πρόσθεσε ο Bailey. «Η Ιεραρχία προσανατολίζεται σε μια πολύ στενότερη σχέση με την ανθρωπότητα» και τα μέλη της Ιεραρχίας «έχουν ήδη –ένα προς ένα εισερχόμενο σε εξωτερική δραστηριότητα στο φυσικό επίπεδο».

Αυτή η «εξωτερίκευση της Ιεραρχίας», όπως την ονόμασε ο Μπέιλι, η επανεμφάνιση του Χριστού και η νέα παγκόσμια θρησκεία που θα προκύψει από αυτά τα γεγονότα, είναι όλα για να προωθήσουν το «Σχέδιο». Αυτό το Σχέδιο, έγραψε, «θα καταστήσει διαθέσιμο σε κάθε άνθρωπο όλα τα προηγούμενα επιτεύγματα και γνώσεις, θα αποκαλύψει στον άνθρωπο την αληθινή σημασία του μυαλού και του εγκεφάλου του και θα τον κάνει κύριο αυτού του εξοπλισμού, και επομένως θα τον κάνει πανταχού παρών και τελικά ανοίξτε την πόρτα στην παντογνωσία. Αυτή η επόμενη ανάπτυξη του Σχεδίου θα παράγει στον άνθρωπο μια κατανόηση – έξυπνη και συνεργάσιμη – του θείου σκοπού».

Οι ιδέες του Bailey με τη σειρά τους υιοθετήθηκαν από τον Σκωτσέζο οραματιστή Benjamin Creme, ο οποίος, αποδεχόμενος την ταύτιση του Χριστού από τον Leadbeater με τον Μαϊτρέγια, τον επερχόμενο Βούδα του Βουδισμού, ανακοίνωσε το 1975 ότι ο Μαϊτρέγια είχε ήδη ενσαρκωθεί. Στα χρόνια από τότε, η Creme συνέχισε να ισχυρίζεται ότι ο Μαϊτρέγια, ο «Παγκόσμιος Δάσκαλος είναι εδώ – και χρειάζεται». Ο Κρεμ ισχυρίστηκε μάλιστα ότι ο Μαϊτρέγια εμφανίστηκε στην αμερικανική τηλεόραση, αν και πότε και σε ποια ταυτότητα δεν διευκρινίζεται.

Οι Σκοτεινές Δυνάμεις

Εάν διοικούμαστε από τα εσωτερικά επίπεδα από μια υπερφυσικά σοφή και καλοήθη πνευματική ιεραρχία, γιατί ο κόσμος τόσο συχνά φαίνεται να κυβερνάται από το κακό; Θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει ότι όποιος ήταν Κύριος του Κόσμου όπως γνωρίζουμε θα ήταν κάποιος από τον οποίο θα έπρεπε να μείνει μακριά.

Σε απάντηση, ο Bailey είπε ότι υπάρχουν επίσης «σκοτεινές δυνάμεις… που εργάζονται ενάντια στη ζωντανή αρχή της αγάπης (όπως ενσωματώνεται στην Ιεραρχία).

Όπως πολλοί αποκρυφιστές συγγραφείς, ο Bailey ζωγραφίζει μια διφορούμενη εικόνα αυτών των σκοτεινών δυνάμεων. Μερικές φορές φαίνεται να είναι ένα ουσιαστικό μέρος της κοσμικής τάξης. «Οι σκοτεινές δυνάμεις συνεργάζονται με τη μορφική πλευρά της έκφρασης», γράφει, αλλά στη συνέχεια προσθέτει, «και με την ίδρυση ενός κέντρου ελέγχου που θα είναι εξ ολοκλήρου δικό τους». Έχει κανείς την εντύπωση ότι κατά κάποιον τρόπο αυτές οι σκοτεινές δυνάμεις είναι απαραίτητες (στο ότι είναι απαραίτητη η «μορφική πλευρά της έκφρασης»), αλλά κατά κάποιον άλλο τρόπο αντιπροσωπεύουν ένα είδος διαφθοράς και ανισορροπίας.

Σε κάθε περίπτωση, εάν υπάρχει ένας Άρχοντας του Κόσμου με συνοδό Ιεραρχία, πρέπει επίσης να υπάρχει μια αντίστοιχη ιεραρχία του κακού, που χρησιμοποιεί, σύμφωνα με τα λόγια του Bailey, «χάος, αναστάτωση, έλλειψη εγκατεστημένης ασφάλειας και συνακόλουθο φόβο». Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί, παρά τις προσπάθειες υψηλών όντων στα εσωτερικά επίπεδα, ο κόσμος φαίνεται τόσο συχνά να στραβώνει.

Είναι εύλογο να πιστεύουμε σε πράγματα όπως η Ιεραρχία ή ένας καλοπροαίρετος Άρχοντας του Κόσμου που ζει στο αιθερικό βασίλειο;

Σίγουρα δεν φαίνεται ρεαλιστικό να ψάχνουμε για οτιδήποτε θα αποδείκνυε την ύπαρξη τέτοιων όντων και κοινωνιών με οποιονδήποτε τρόπο που θα ήταν ικανοποιητικό, ας πούμε, σε έναν δημοσιογράφο. Αλλά το γεγονός ότι αυτοί οι θρύλοι επιμένουν και έχουν εμφανιστεί τόσες φορές σε τόσες πολλές διαφορετικές μορφές, κάνει κάποιον να πιστεύει ότι εμείς ως άνθρωποι αναγνωρίζουμε ότι άλλες, μεγαλύτερες δυνάμεις κυβερνούν τη ζωή μας. Ούτε είναι ικανοποιητικό να υποθέσουμε ότι πρόκειται απλώς για τις δυνάμεις της φύσης ή των πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων που υπάρχουν. Υπάρχει μια διαίσθηση, όσο αμυδρή κι αν είναι, ότι υπάρχουν δυνάμεις πίσω από τις σκηνές της φυσικής πραγματικότητας που διαμορφώνουν αυτήν την πραγματικότητα. Είτε βρίσκετε αυτή τη δυνατότητα να σας εμπνέει είτε να σας προβληματίζει, μπορεί τελικά να είναι απλώς θέμα χαρακτήρα, γούστου και φιλοδοξίας σας.

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε στη Νέα Αυγή 151 .