ΤΡΙΤΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ!!!

του Λεονάρντο Ματζέι

Η συζήτηση για τον «Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο» είναι πρόκληση, αλλά απαραίτητη. Είναι πρόκληση γιατί μπορεί να φαίνεται υπερβολικό, είναι απαραίτητο γιατί είναι η εικόνα που μεταφέρει καλύτερα την τρέχουσα κατάσταση.

Στις αρχές του 2024 επικρατεί μια επικίνδυνη ψευδαίσθηση. Σύμφωνα με πολλούς, ο πόλεμος της Ουκρανίας πρόκειται να τελειώσει, ή τουλάχιστον να σβήσει και μετά ίσως να παγώσει σε μια κορεατικού τύπου «λύση». Σύμφωνα με αυτό το όραμα, κάτι παρόμοιο θα έπρεπε να συμβεί και στη Μέση Ανατολή, με τη χαλάρωση του ελέγχου του Ισραήλ στη Γάζα, που κανείς δεν γνωρίζει τι ακριβώς θα ακολουθούσε.

Δυστυχώς, τα πράγματα είναι πολύ, πολύ πιο περίπλοκα.

 

Τι σημαίνει «Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος»;

Αυτό το άρθρο δεν έχει σκοπό να αντιμετωπίσει όλο το φάσμα των γεωπολιτικών ζητημάτων που ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μας. Αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ είναι να καθορίσουμε ένα αποφασιστικό σημείο ανάλυσης. Ο «Μεγάλος Πόλεμος» (πνευματικά δικαιώματα Lucio Caracciolo) έχει τις ρίζες του στη δυτική, επομένως ουσιαστικά αμερικανική, επιλογή να μην παραχωρήσει την τρέχουσα υπεροχή του σε πλανητική κλίμακα. Μια υπεροχή που αμφισβητείται από την εμφάνιση της Κίνας, από την ανάπτυξη των Brics, από το χαμηλότερο οικονομικό βάρος της συνολικής Δύσης, από την εμφανή γενική τάση προς την πολυπολικότητα, από τη μη βιωσιμότητα ενός νομισματικού συστήματος με επίκεντρο το δολάριο.

Στην Ουάσιγκτον έχουν αποφασίσει εδώ και καιρό να αγωνιστούν για να αποτρέψουν τη μετάβαση από τον «νέο αμερικανικό αιώνα», που θεωρήθηκε πριν από είκοσι χρόνια, σε ένα πολυκεντρικό σύστημα στο οποίο πρέπει να επαναδιαπραγματευτούν τη νέα ισορροπία δυνάμεων.

Και το βασικό όργανο αυτού του αγώνα, αν και σίγουρα όχι το μοναδικό, είναι ο στρατιωτικός. Εξ ου και ο συνεχιζόμενος πόλεμος στην Ουκρανία, εξ ου και η γενική τάση προς τον πόλεμο που διαποτίζει ολόκληρη τη Δύση αυτή τη στιγμή.

Ωστόσο, ο πόλεμος δεν είναι ποτέ αποκλειστικά στρατιωτικό γεγονός. Όχι μόνο επειδή, όπως μας υπενθυμίζει ο von Clausewitz, είναι «η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα», αλλά και επειδή άλλοι παράγοντες παίζουν ρόλο στον πόλεμο, συμπεριλαμβανομένων της οικονομίας, του εμπορίου, των διεθνών σχέσεων, των δυνατοτήτων προπαγάνδας και εκείνων που σχετίζονται με την πολιτιστική ηγεμονία και συναίνεση.

Ως εκ τούτου, ονομάζουμε «Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο» μια περίοδο -στην οποία έχουμε ήδη εισέλθει- που χαρακτηρίζεται από τη σύγκρουση, προβλέψιμα όλο και πιο βίαιη, η οποία μπορεί να τελειώσει μόνο με τον καθορισμό νέων ισορροπιών σε πλανητική κλίμακα και, σε καταρράκτη, στις διάφορες περιφερειακές πραγματικότητες.

Στην πράξη, οι διάφοροι παράγοντες του πολέμου τείνουν πάντα να συμπλέκονται. Για παράδειγμα, στη συγκεκριμένη περίπτωση της Ουκρανίας, η δυτική επίθεση είδε πρώτα ένα πολιτικό γεγονός με σαφείς στρατιωτικές επιπτώσεις (η επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά), μετά την πολιτική άρνηση οποιασδήποτε διπλωματικής αντιπαράθεσης με τη Μόσχα και μετά την πλήρη υποστήριξη στρατιωτικής δράσης εναντίον Ουκρανία, σε συνδυασμό με αυτό που η Ουάσιγκτον σκόπευε να είναι το οριστικό όπλο: οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας.

Αυτό το όπλο πέτυχε κάποια αποτελέσματα, αλλά έχασε θεαματικά τον μεγάλο στόχο: την ανατροπή του Πούτιν, ως προϋπόθεση για τον διαμελισμό της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Πρόκειται για μια πολύ σοβαρή αποτυχία, αλλά σημαίνει αυτό ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει ήδη τελειώσει με τη ρωσική νίκη; Ο συγγραφέας θα το ήλπιζε, αλλά δεν το σκέφτεται καθόλου. Σε κάθε περίπτωση, το απλό πάγωμα της τρέχουσας γραμμής του μετώπου θα επικύρωνε πράγματι την αποτυχία της Ουκρανο-Δυτικής στρατηγικής «ανάκτησης», αλλά η Ρωσία θα βρισκόταν επίσης με μόνο μερικό έλεγχο των 4 περιφερειών που προσαρτήθηκαν επίσημα το 2022 και, κυρίως, , με μια Ουκρανία μακριά από κάθε υπόθεση ουδετερότητας και αποναζοποίησης.

Μόνο μια αποφασιστική ρωσική επίθεση, πολύ πέρα ​​από το πεδίο των μαχών που διεξάγονται αυτή τη στιγμή, θα μπορούσε να αλλάξει ουσιαστικά την κατάσταση των πραγμάτων. Φυσικά, σε κάθε περίπτωση η Ουκρανία είναι πλέον ένα αποτυχημένο κράτος, αλλά η συνέχιση ενός πολέμου φθοράς (που περιλαμβάνει επίσης πολλές άμεσες επιθέσεις σε ρωσικό έδαφος, όπως βλέπουμε συνεχώς) θα μπορούσε τελικά να φθείρει και τη Ρωσία.

Είναι σαφές ότι οι στρατηγοί ΗΠΑ-ΝΑΤΟ εξετάζουν ακριβώς αυτό το ενδεχόμενο, αντίστροφα η γιγάντια ευρωπαϊκή χρηματοδότηση δεν θα είχε νόημα (βλ. τα 50 δισ. που διατέθηκαν την περασμένη εβδομάδα), αλλά και αυτές που σίγουρα θα συνεχίσουν να ρέουν από τις ΗΠΑ.

Ωστόσο, ακόμη κι αν παραδεχόμασταν την πιθανότητα μιας αποφασιστικής προέλασης των στρατευμάτων της Μόσχας, όπως η επιβολή «κατάπαυσης του πυρός» στις μαριονέτες του Κιέβου, αυτό δεν θα ήταν το τέλος του πολέμου, αλλά μόνο η ολοκλήρωση της πρώτης φάσης του.

Το αποφασιστικό σημείο, συγγνώμη για την κοινοτοπία, είναι ότι αυτοί που επέλεξαν τον πόλεμο σίγουρα δεν έχουν σκοπό να τον χάσουν χωρίς να έχουν χρησιμοποιήσει πρώτα όλες τις δυνατότητές τους. Με άλλα λόγια: το μπλοκ ΗΠΑ-ΝΑΤΟ θα μελετήσει (όντως ήδη μελετά) τις επόμενες κινήσεις. Και κάθε άλλο παρά συγκαταβατικοί θα είναι. Αλίμονο αν υποτιμήσεις τον εχθρό! Ένα λάθος που σίγουρα δεν θα κάνουν στη Μόσχα.

Στην Ουκρανία, ο δυτικός ιμπεριαλισμός στόχευε σε μέγιστα αποτελέσματα με ελάχιστη προσπάθεια, αφήνοντας τα στρατεύματα του Ζελένσκι μόνα τους με τον κλασικό ρόλο των κανονιοφόρων. Δεν λειτούργησε και το πρόβλημα δεν ήταν στην πραγματικότητα αυτό των όπλων, αλλά μάλλον των ανδρών. Είμαστε πρόθυμοι, τώρα, να στείλουμε στο θάνατο Αμερικανούς, Άγγλους, Γερμανούς, Πολωνούς και Ιταλούς στρατιώτες; Αυτό είναι το πραγματικό ζήτημα που αντιμετωπίζει τώρα η συλλογική Δύση. Ένας κλασικός κόμπος, στον οποίο η πολιτική, η προπαγάνδα και η συναίνεση επανέρχονται στο παιχνίδι.

 

Σύντομη παρέκβαση στη Μέση Ανατολή

Μπορούμε επίσης να δούμε ποια είναι η δυτική στάση στη Μέση Ανατολή.

Εδώ η μεγάλη δράση της Παλαιστινιακής Αντίστασης στις 7 Οκτωβρίου ανέδειξε την ακραία πολιτική ευθραυστότητα του Ισραήλ. Και αν η στρατιωτική ισχύς της σιωνιστικής οντότητας δεν είναι πρόσφατη ανακάλυψη, η απουσία μιας πραγματικής πολιτικής στρατηγικής δεν ήταν ποτέ τόσο κραυγαλέα. Η σύνθεση αυτών των δύο παραγόντων είναι η τρομερή γενοκτονική σφαγή που συντελείται στη Γάζα. Αλλά αυτή η σφαγή δεν είναι σύμπτωμα δύναμης, αλλά αδυναμίας, και αν οι σφαγές ήταν αρκετές, ο Χίτλερ θα είχε κερδίσει τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ωστόσο - και αυτό είναι το σημείο που θέλουμε να υπογραμμίσουμε - ούτε η απουσία πολιτικής διέξοδος, ούτε η αμηχανία ενώπιον του κόσμου για αυτήν την απεριόριστη σφαγή, προκαλούν την εξαφάνιση της πλήρους και αποφασιστικής αμερικανικής κάλυψης για τους Ναζί-Σιωνιστές.Ισραηλινούς. Μια κάλυψη που επεκτείνεται και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τη συλλογική Δύση συνολικά. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά;

Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι αυτό εξαρτάται μόνο από το βάρος της εβραϊκής κοινότητας στις ΗΠΑ και τους εκλογικούς υπολογισμούς που απορρέουν από αυτό. Είναι πιο ρεαλιστικό να σκεφτεί κανείς ότι αυτή η επιλογή έχει να κάνει και με την εποχή που ζούμε, δηλαδή με τη γενικότερη τάση προς τον πόλεμο. Ένας πόλεμος που, για τη Δύση, δεν επιτρέπει πραγματικούς συμβιβασμούς ακόμη και στη Μέση Ανατολή, ακόμη και με το κόστος να θέσει σε κίνδυνο την αρχιτεκτονική των συμμαχιών της στον αραβικό κόσμο.

 

Μόνο λεκτική κλιμάκωση;

Φυσικά, ακόμη και οι ιμπεριαλιστές μερικές φορές μιλάνε πολύ. Και συχνά ο ιμπεριαλισμός αποδεικνύεται πραγματικά μια χάρτινη τίγρη. Επιστρέφοντας όμως στον πόλεμο κατά της Ρωσίας και στο θέμα της έλλειψης στρατιωτών, καλό θα είναι να προσέξουμε όσα ειπώθηκαν στη Δύση και κυρίως στην Ευρώπη τον τελευταίο μήνα.

Μια πλημμύρα πολεμικών διακηρύξεων έχει στην πραγματικότητα πλημμυρίσει την ήπειρο.

Ας ξεκινήσουμε με τη Μεγάλη Βρετανία, που ήταν πάντα το πιο επιθετικό σημείο στο δυτικό φάσμα. Στις 24 Ιανουαρίου, ο αρχηγός του στρατού Πάτρικ Σάντερς ήταν ωμά. Αφού δήλωσε ότι το Ηνωμένο Βασίλειο « πρέπει να στρατολογήσει έναν στρατό από έτοιμους για μάχη πολίτες », ότι « πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι κινούμαστε από τον μεταπολεμικό κόσμο στον προπολεμικό κόσμο », αυτό είναι το συμπέρασμά του:

« Η αεροπορία δεν είναι αρκετή. Πρέπει επίσης να είμαστε αξιόπιστοι για τη χερσαία μας δύναμη. Μέσα στα επόμενα τρία χρόνια, πρέπει να φτάσουμε σε έναν βρετανικό στρατό τουλάχιστον 120.000. Και έτσι κι αλλιώς δεν είναι αρκετό ». Και επειδή « δεν αρκεί », δεδομένου ότι αναμένεται πόλεμος με τη Ρωσία σε 10 χρόνια, ο Σάντερς διευκρινίζει ότι « θα πρέπει να συζητήσουμε » την επανεισαγωγή της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας.

Ας περάσουμε τώρα ξανά τη Μάγχη και ας πάμε στην καρδιά της ηπειρωτικής Ευρώπης. Τις ίδιες μέρες με τις δηλώσεις Σάντερς, ακόμη χειρότερα συνέβαιναν στη Γερμανία. Ο υπουργός Άμυνας Πιστόριους δήλωσε ότι η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία πρέπει να γίνει « kriegstuechtig », δηλαδή ικανή να διεξάγει πόλεμο. Και τον Απρίλιο η Bundestag θα συζητήσει την πιθανή επαναφορά του σχεδίου, με την προσθήκη της δυνατότητας στρατολόγησης ξένων πολιτών, δεδομένου ότι « δεν θα είμαστε ο πρώτος στρατός στην Ευρώπη που θα το κάνει ».

Όλα αυτά βέβαια δικαιολογούνται με αντιρωσικό συναγερμό. Μετά από ένα άρθρο στη Bild , το οποίο έγραφε ότι γνώριζε ένα απόρρητο έγγραφο από το Υπουργείο Άμυνας του Βερολίνου σχετικά με ένα υποτιθέμενο σχέδιο επίθεσης της Ρωσίας στη Βαλτική, ο Πιστόριους έδωσε πλήρη διάθεση στην προπαγάνδα κατά του Κρεμλίνου. Αυτά είναι τα λόγια του: « Πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι, μια μέρα, ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν θα επιτεθεί σε μια χώρα του ΝΑΤΟ... Σύμφωνα με τους ειδικούς μας, αυτό θα μπορούσε να συμβεί σε πέντε έως οκτώ χρόνια ». Βρισκόμαστε ξεκάθαρα αντιμέτωποι με μια μεγάλη προπαγανδιστική επίθεση, με στόχο να παρουσιαστεί η Ρωσία ως απόλυτο κακό. Ας θυμηθούμε όμως ότι η προπαγάνδα είναι και πόλεμος και ότι τα μέτρα επανεξοπλισμού και στρατολόγησης που ανακοινώθηκαν είναι εξαιρετικά απειλητικά.

Και μιλώντας για ένοπλη προπαγάνδα, γνωρίζουμε ήδη ότι, τους επόμενους μήνες, η καρδιά των ασκήσεων του ΝΑΤΟ (για τις οποίες θα μιλήσουμε αργότερα) θα είναι το τεταρτημόριο Γερμανίας-Πολωνίας-Βαλτικής, με τον διάδρομο Suwalki στο κέντρο. Αυτός ο διάδρομος, που χωρίζει τη Λευκορωσία από τον ρωσικό θύλακα του Καλίνινγκραντ, είναι κλειστός προς τα νότια από την Πολωνία και προς τα βόρεια από τη Λιθουανία, και σύμφωνα με τη δυτική προπαγάνδα είναι το αξιοθέατο του Πούτιν. Προφανώς το Κρεμλίνο πάντα το αρνιόταν, αλλά το ΝΑΤΟ επιμένει και οι χώρες που συνορεύουν με τη Βαλτική το εκμεταλλεύονται για να επανεξοπλιστούν σε μεγάλο βαθμό.

Με στόχο να φτάσει τις 300 χιλιάδες προσωπικό, εκ των οποίων 250 χιλιάδες επαγγελματίες και 50 χιλιάδες εθελοντές, η Πολωνία διαθέτει ήδη τον μεγαλύτερο στρατό στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και αν η Εσθονία, η Λετονία και η Λιθουανία ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή υποστηρίζοντας την Ουκρανία και τροφοδοτούσαν ένα κλίμα ολοκληρωτικού πολέμου κατά της Ρωσίας - εξ ου και η ανακοίνωση της δημιουργίας κοινών γραμμών «άμυνας» κατά μήκος των συνόρων - ακόμη περισσότερο Οι πρόσφατες δηλώσεις της Σουηδίας Ο υπουργός Άμυνας Carl-Oskar Bohlin ήταν συμπτωματικός. Παρουσιάζοντας ένα σχέδιο για την ενίσχυση του στρατού, ο Bohlin κάλεσε τον πληθυσμό να προετοιμαστεί για τα χειρότερα. Αυτά είναι τα συμπεράσματά του: « Πολλοί το έχουν ήδη πει πριν από εμένα, αλλά επιτρέψτε μου να το πω πιο έντονα: μπορεί να γίνει πόλεμος στη Σουηδία ». Μια ιδιαίτερα σημαντική φράση σε μια χώρα με μακρά ουδετεριστική παράδοση που μόλις πρόσφατα αποφάσισε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.

Και μιλώντας για εξαφανιζόμενες ουδετερότητες, αξίζει επίσης να αναφερθεί η περίπτωση της Αυστρίας, μιας χώρας που δεν ανήκει στο ΝΑΤΟ, η οποία επίσης αρχίζει να σκέφτεται με πολεμικούς όρους. Πριν από δέκα ημέρες ο υποστράτηγος Peter Vorhofer δήλωσε στην Tiroler Tageszeitung ότι τώρα « ο πόλεμος επέστρεψε ως διάσταση της πολιτικής ». Εξ ου και το συμπέρασμα ενός άλλου στρατηγού, του Guenther Hofbauer, σύμφωνα με το οποίο « ο Bundesheer (ο αυστριακός στρατός) πρέπει και πάλι να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει έναν πόλεμο ».

Και στην Ιταλία; Στη χώρα μας, ενώ ο υπουργός Crosetto έχει επισημάνει την ανάγκη να εξοπλισθούμε με εφεδρεία 10 χιλιάδων ανδρών, ο πρόεδρος της Επιτροπής Άμυνας του Επιμελητηρίου, μέλος της Λέγκας του Βορρά, Nino Minardo, παρουσίασε νομοσχέδιο τις τελευταίες ημέρες για την επίτευξη αυτού του στόχου. , με στόχο τη δημιουργία μιας δύναμης που θα μπορεί να κινητοποιηθεί εντός 48 ωρών, δεδομένου ότι « πρέπει να είμαστε έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο ».

Φυσικά, αυτός ο μακρύς κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί με αποσπάσματα από όσα ειπώθηκαν πρόσφατα από πολιτικούς ηγέτες σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένων των Κάτω Χωρών, της Δανίας, της Τσεχικής Δημοκρατίας και της Φινλανδίας.

Μπροστά σε αυτή τη μάζα πολεμικών προθέσεων, υπάρχει μόνο ένα ερώτημα: είναι απλώς συζήτηση; Μήπως αυτές οι απλώς λεκτικές απειλές αποσκοπούν ίσως να αυξήσουν το τίμημα μιας «κατάπαυσης του πυρός» στην Ουκρανία; Δεδομένου ότι ο εκφοβισμός είναι σίγουρα ένας από τους στόχους αυτής της λεκτικής επίθεσης, είναι απίθανο αυτό να είναι το μόνο ζήτημα.

 

Οι σπουδαίοι ελιγμοί του ΝΑΤΟ

Πέρα από τα λόγια υπάρχουν όντως γεγονότα. Όχι μόνο συνεχίζεται η προμήθεια όπλων στην Ουκρανία, όχι μόνο υπάρχει στόχος (τόσο στην ΕΕ όσο και στις ΗΠΑ) να διπλασιαστεί η πολεμική παραγωγή, αλλά υπάρχει και κάτι περισσότερο, όπως η στρατιωτική συμφωνία που υπογράφηκε τον Ιανουάριο μεταξύ των κυβερνήσεων στο Λονδίνο και το Κίεβο.

Ακόμη πιο σημαντική είναι η έναρξη (που έγινε στις 22 Ιανουαρίου) της νέας άσκησης του ΝΑΤΟ. Οι μεγάλοι ελιγμοί, που ονομάζονται « Steadfast Defender 2024 », θα διαρκέσουν μέχρι τα τέλη Μαΐου και θα είναι οι πιο εντυπωσιακοί από τον Ψυχρό Πόλεμο. Θα συμμετάσχουν και οι 31 χώρες του ΝΑΤΟ (συν τη Σουηδία), με την κινητοποίηση 90 χιλιάδων στρατιωτών και τη χρήση 1.100 οχημάτων μάχης, 80 αεροπλάνων και ελικοπτέρων και 50 πολεμικών πλοίων. Η άσκηση θα αγγίξει το έδαφος 13 χωρών, αλλά (όπως έχουμε ήδη αναφέρει) θα έχει το επίκεντρό της, καθώς και στη Γερμανία (η οποία θα λειτουργεί ως κόμβος στρατευμάτων και στρατιωτικών οχημάτων), στην περιοχή που βρίσκεται πλησιέστερα στα σύνορα με Ρωσία, ιδίως στις χώρες της Βαλτικής, τη Ρουμανία και την Πολωνία. Και η ανάπτυξη της δύναμης αντίδρασης του ΝΑΤΟ θα γίνει στην Πολωνία.

Μέχρι στιγμής οι τεχνικές και υλικοτεχνικές πτυχές. Όμως ο σκοπός αυτής της επιχείρησης εξηγήθηκε από τον ναύαρχο Rob Bauer, πρόεδρο της Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ. Αφού είπαμε ότι η κοινή γνώμη των χωρών της Ατλαντικής Συμμαχίας πρέπει να κατανοήσει ότι « ο πόλεμος είναι ένα φαινόμενο που εμπλέκει ολόκληρη την κοινωνία, η οποία πρέπει να υποστηρίξει τον στρατό με άνδρες και μέσα », ιδού τα αποφασιστικά λόγια του Μπάουερ: « Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το να ζεις ειρηνικά δεν είναι δεδομένο. Και γι' αυτό προετοιμαζόμαστε για μια σύγκρουση με τη Ρωσία ».

Δεν θα χρειαζόταν να προστεθεί κάτι άλλο, αλλά τα λόγια των στρατιωτικών προστέθηκαν προχθές σε αυτά του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ, του πρώην Νορβηγού τραπεζίτη Γενς Στόλτενμπεργκ. Σε συνέντευξη στην κυριακάτικη έκδοση της Die Welt , ο Στόλτενμπεργκ είπε ότι « πρέπει να προετοιμαστούμε για μια αντιπαράθεση (με τη Ρωσία) που θα μπορούσε να διαρκέσει δεκαετίες ».

Και πάλι τίθεται το ερώτημα: είναι δυνατόν να είναι απλώς προπαγάνδα;

 

Σύντομα συμπεράσματα

Έχουμε αναφέρει την ανθολογία των πολεμικών ομιλιών των τελευταίων εβδομάδων γιατί είναι μια πρωτοφανής λεκτική επίθεση. Μια επίθεση που δεν πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Επίσης γιατί ο καπνός της προπαγάνδας έχει σκοπό να περάσει από το ψητό ενός τεράστιου επανεξοπλισμού.

Αναφέραμε στην αρχή τι εννοούμε με τον πόλεμο σήμερα και με τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο πιο συγκεκριμένα. Εδώ επισημαίνουμε ένα άλλο κρίσιμο σημείο. Λέγοντας «Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος» δεν σημαίνει ότι σκεφτόμαστε μια άμεση και άμεση ανταλλαγή μιας μεγάλης ποσότητας ατομικών βομβών μεταξύ των δυνάμεων που τις κατέχουν. Φυσικά, αυτό το αποτέλεσμα δεν αποκλείεται σε καμία περίπτωση, αλλά πριν φτάσουμε σε αυτό η στρατιωτική στρατηγική θα είναι πάντα η επιδίωξη του μέγιστου αποτελέσματος (ο αφανισμός του εχθρού) με την ελάχιστη προσπάθεια και με τον ελάχιστο κίνδυνο.

Από αυτή την άποψη, η ουκρανική υπόθεση έχει ήδη δώσει ένα σημαντικό μάθημα. Αν μέχρι πριν από δύο χρόνια η αντιπαράθεση μεταξύ δύο ατομικών δυνάμεων (και ειδικότερα μεταξύ Ρωσίας και Ηνωμένων Πολιτειών) αποκλείονταν ακριβώς λόγω των κινδύνων που θα συνεπαγόταν και για τις δύο, ο πόλεμος στην Ουκρανία (που είναι πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ μπλοκ) ΝΑΤΟ) απέδειξε το αντίθετο: τουλάχιστον εντός ορισμένων ορίων, ένας πόλεμος μεταξύ ατομικών δυνάμεων μπορεί να λάβει χώρα χωρίς να φτάσει το πυρηνικό κατώφλι.

Επίσης από εδώ η υπέρβαση του πολεμικού ταμπού, χαρακτηριστικό της ισορροπίας του τρόμου που ίσχυε την περίοδο 1945-1991. Επιπλέον, αν δεν ίσχυε αυτό, δεν θα καταλάβαινε κανείς την επαναληπτική έμφαση στα ποσοτικά προβλήματα του πολέμου (πόσοι άνδρες, πόσα τανκς, πόσες σφαίρες...).

Αλλά εάν ο πόλεμος είναι δυνατός, και εάν η υπό την ηγεσία των ΗΠΑ Δύση έχει επιλέξει εδώ και καιρό αυτόν τον δρόμο για να διατηρήσει την υπεροχή της, πώς μπορούμε να μην δούμε με συγκεκριμένους όρους την τραγωδία που διαφαίνεται στον ορίζοντα;

Αυτή η τραγωδία μπορεί να σταματήσει μόνο με δύο τρόπους. Η πρώτη είναι αυτή της λαϊκής κινητοποίησης ενάντια σε όλες τις πολεμοχαρείς κυβερνήσεις της Δύσης. Το δεύτερο είναι αυτό της στρατιωτικής ήττας του μπλοκ ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Αυτός είναι επίσης ο λόγος που ελπίζουμε σε μια ξεκάθαρη ρωσική νίκη στην Ουκρανία.

 

Υστερόγραφο

Τούτου λεχθέντος, το σημαντικό είναι να μην καλλιεργήσουμε ψευδαισθήσεις σχετικά με τη δυνατότητα διακοπής του πολέμου μέσω άλλων, απίθανων, συντομεύσεων. Μεταξύ αυτών, η πιο δημοφιλής εμπιστεύεται τις ελπίδες της (τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον) στη νίκη του Τραμπ.

Αυτή η ελπίδα είναι λογική, ειδικά επειδή αυτό το αποτέλεσμα θα υπονόμευε την κυρίαρχη ολιγαρχία και ολόκληρη την πολιτική δομή των ΗΠΑ. Αλλά, εκτός από το γεγονός ότι το αποτέλεσμα του Νοεμβρίου απέχει πολύ από το δεδομένο και ότι οι «δημοκράτες» σχεδόν σίγουρα θα επιλέξουν μια αλλαγή αλόγου στον αγώνα ακριβώς για να μην χάσουν, πραγματικά δεν ξέρουμε τι είναι δυνατό. Το Trump 2 θα έφερνε... Αυτό που μπορούμε ήδη να γνωρίζουμε με βεβαιότητα, ωστόσο, είναι ότι το αμερικανικό κατεστημένο, του οποίου οι ηγέτες αποφάσισαν τον πόλεμο, δύσκολα θα αφήσει έναν παρόμοιο λόξυγκα να εμποδίσει την πορεία του.

https://www.sinistrainrete.info/