Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ....

Μεταφυσική του καναπέ

του Μάσιμο Σέλις

Μερικές φορές ακόμα και στα πιο αστεία και ασήμαντα πράγματα μπορεί να υπάρχουν σημεία και νοήματα που αξίζει να τονιστούν. Σίγουρα σε κάποιους -ή ίσως σε πολλούς- αυτό το σύντομο άρθρο μας θα κάνει τους ανθρώπους να χαμογελάσουν ή θα φανεί ακατάλληλο, αλλά ίσως μας επιτραπεί να απαντήσουμε ότι η μεταφυσική δεν μπορεί να μείνει χωρίς το αλάτι της ποίησης και χωρίς την πικάντικη γεύση της ειρωνείας. Διαφορετικά το φαγητό θα ήταν πολύ δύσπεπτο. Και φροντίζουμε τον ουρανίσκο και το στομάχι των αναγνωστών μας. Απολαύστε λοιπόν τις «μεταφυσικές μας παραξενιές» και αφήστε τη γεύση να λειτουργήσει μέχρι τέλους.

Ο καναπές είναι ίσως ένα από τα αντικείμενα που, παρά μόνο του, μπορεί να οριστεί ως το έμβλημα αυτής της τελευταίας και αντιεπικής γενιάς. Τόπος αυτοσχέδιας ανάπαυσης ή πιο συχνά υπνωτικής διασκέδασης μπροστά στο κουτί της τηλεόρασης. Είναι ο χώρος που προσδιορίζει το σπίτι μας, όπου νιώθουμε προστατευμένοι από τα άσχημα πράγματα αυτού του κόσμου. Δεν πάμε καν σινεμά πια, γιατί κάθε απόγευμα ή οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, μπορούμε να χαζεύουμε εικόνες και ήχους άνετα βυθισμένους στον καναπέ μας ή ακόμα και στο κρεβάτι.

Ο κόσμος έρχεται σε εμάς χωρίς να μας ζητάει να κάνουμε τον κόπο να πάμε σε αυτόν.

Ο καναπές είναι λοιπόν σύμβολο της νωθρότητας και της παθητικότητας μιας γενιάς που φαίνεται από κάθε πρόθεση και σκοπό χαμένη. Μια γενιά ζαλισμένη και εκμηδενισμένη, ακριβώς γιατί είναι ιδιαίτερα «μορφωμένη» από τις φωνές που διέπουν την κοινωνία. Φωνές πειστικές και μαγευτικές που υπόσχονται μια νίκη και μια ευτυχία που δεν ξεπερνούν τα όρια της σφαίρας της ύλης. Μια «μαλακή» γενιά, όπως ακριβώς τα ζεστά μαξιλάρια πάνω στα οποία λατρεύει να ξαπλώνει. Τεντωμένος και σχεδόν ανίκανος να σταθεί όρθιος με ίσια πλάτη και τεντωμένους μύες για να υπερασπιστεί την ελευθερία και την αξιοπρέπεια που ποδοπατούνται όλο και περισσότερο. Μια φοβισμένη γενιά που αναζητά καταφύγιο σε όλα: είτε είναι δουλειά, είτε εκπαιδευτικά προσόντα, θρησκεία. Που δεν ψάχνει τίποτα που να είναι «πέρα» γιατί της έχουν πει ότι έχει ήδη τα πάντα, και είναι εδώ. Ο καναπές είναι λοιπόν το σύμβολό του, ίσως αστείο και σεμνό, ακριβώς όπως αυτή η γενιά είναι σεμνή, αλλά πιστεύει ότι δεν έχει όμοια με αυτές που προηγήθηκαν. Ένα σύμβολο ναι, αλλά αντίστροφο, γιατί στην πραγματικότητα κρύβει, ξεκινώντας από την ίδια τη λέξη, πολύ διαφορετικές έννοιες και πολύ διαφορετικές εικόνες.

Ο καναπές προέρχεται από την περσική λέξη dīwān και υποδηλώνει τη συνάντηση, αλλά και το δωμάτιο όπου συναντιόμαστε. Το Ντιβάνι ήταν η συνέλευση των ευγενών που μαζεύονταν γύρω από τον Σάχη. Ωστόσο, αν πάμε ακόμα πιο πίσω και άρα βαθύτερα, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι προέρχεται από την ινδοευρωπαϊκή ρίζα DEI (σανσκριτικά DIV) που αναφέρεται στις έννοιες της φωτεινότητας, της λαμπρότητας, της ημέρας. Από αυτή τη ρίζα έχουμε το σανσκριτικό deva που υποδηλώνει θεότητα. Επίσης από αυτήν έχουμε και τα λατινικά λήμματα divus (θείο, που αφορά τους θεούς), divitiae (πλούτος), dies (ημέρα). Και η δίαιταήταν για παράδειγμα η συνέλευση που συγκέντρωσε τον Αυτοκράτορα και τους ευγενείς κατά τη διάρκεια της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Θα μπορούσε κανείς να προχωρήσει παραπέρα, αλλά όσα αναφέρθηκαν είναι αρκετά για να αναδείξουν κατηγορηματικά τον κατεξοχήν φωτεινό, θεϊκό, βασιλικό και ημερήσιο χαρακτήρα του όρου καναπές.

Πώς μπορούμε να μην δούμε ότι αντ' αυτού σήμερα έχει πάρει έναν ανεστραμμένο συμβολισμό; Έχουμε "εκπαιδευτεί από ψηλά" να γνωρίζουμε το ανησυχητικό χιούμορ Εκείνου που κρατάει τα πάντα ψηλά και κινεί τα πάντα. Γιατί να μην το χρησιμοποιούμε με τη σειρά μας με καλοπροαίρετους αναγνώστες; Πιστεύουμε λοιπόν ότι ακόμα και στην αντίστροφη «μεταφυσική του καναπέ» υπάρχει ένα κρυφό σημάδι που μας μιλάει. Υπάρχουν άλλα σύμβολα και σημάδια που ο κόσμος της ανατροπής έχει φτιάξει δικό του για να οδηγήσει μια ανυποψίαστη και αδαή ανθρωπότητα στον τελικό γκρεμό. Δείτε για παράδειγμα τη χρήση του ουράνιου τόξου, το πράσινο χρώμα ή την περιβόητη ημερομηνία του 2030, μια εσχατολογικά έγκυο ημερομηνία! Η αντιστροφή είναι το τυπικό όπλο του Αντιπάλου, που δεν μπορεί να δημιουργήσει τίποτα, παρά μόνο να διαστρεβλώσει αυτό που δημιουργείται. Κι έτσι, ακόμα και ανάμεσα στις απαλές πτυχές του οικιακού καναπέ περνά η διαδρομή μιας ανθρωπότητας που θέλησε να καταδικαστεί στη νύχτα και στη σεληνιακή και αντιθεϊκή διάσταση.

Όπου ο όρος καναπές εκφράζει πλούτο, παρατηρούμε έναν πνευματικά όλο και πιο φτωχό άνθρωπο, που επιθυμεί ηδονικά μόνο μέτριες γνώσεις, μέτριες ενέργειες, μέτριες δουλειές και επιχειρήσεις.

Εκεί που εκφράζει τη φωτεινότητα και τη διαύγεια της ημέρας, παρατηρούμε έναν άνθρωπο που έχει περικυκλωθεί από τις σκιές της νύχτας, συννεφιασμένος από ιδεολογίες που υποδουλώνουν τη λογική και δεν επιτρέπουν την πρόσβαση στους ψηλούς πύργους της διανόησης. Όλα γίνονται σκοτεινά, διφορούμενα, ρευστά.

Εκεί που εκφράζει βασιλεία, παρατηρούμε έναν μαλακό και σκλαβωμένο άνθρωπο. Αποτρέπεται με τη βία, στη συνέχεια γίνεται βίαιο. Μη γνωρίζοντας πώς να ασκήσει και να αφομοιώσει την ευγενή Αρχή της Δικαιοσύνης, καταδικάζεται, χωρίς καν να πολεμήσει, στις πιο παράλογες μορφές αδικίας, χωρίς καν να αντιλαμβάνεται τις αλυσίδες που το κάνουν ντροπιασμένο και σκλάβο.

Εκεί που εκφράζει θεότητα και παράδεισο, παρατηρούμε έναν άνθρωπο βυθισμένο στα νερά του ψυχισμού, εύκολο θύμα συλλογικής ύπνωσης –κάθε αναφορά σε όσα συμβαίνουν εδώ και μερικά χρόνια είναι απολύτως σκόπιμη– και με το βλέμμα του πάντα καρφωμένο στο άνυδρο έδαφος. Ούτε πρέπει να παρατίθενται ορισμένες συναισθηματικές εκφράσεις «πίστης», γιατί τίποτα από αυτά που ειπώθηκαν δεν έρχεται σε αντίθεση με αυτές.

Σήκω λοιπόν, άνθρωπε, από τις ψεύτικες ανέσεις πάνω στις οποίες κάθεσαι. Η εικόνα που μας έρχεται με θεϊκή ειρωνεία από εκεί ψηλά αξίζει να την παρατηρήσουμε προσεκτικά. Ξυπνήστε από την ύπνωση (ύπνωση) και επιστρέψτε στο να κοιτάξετε έξω, πέρα ​​από το ποτήρι. Εκείνοι που κάποτε ασκούσαν σοφά δικαιώματα, έψαξαν στον ουρανό για σημάδια που θα καθοδηγούσαν τις επιλογές τους εδώ στη γη.

Αυτή είναι η στιγμή να θυμόμαστε ότι ο Παράδεισος κυβερνά τη γη και όχι το αντίστροφο. Γιατί από εκεί έρχεται το φως που φωτίζει τη διάνοια και το σώμα. Τα όπλα της τελικής μάχης, μιας μάχης πνευματικής φύσης, πρέπει να ακονιστούν και να λάμπουν κάτω από τις ακτίνες του ήλιου.

Θυμηθείτε: είμαστε φτιαγμένοι για το φως και για τη μέρα. Είμαστε φτιαγμένοι για να είμαστε ανάλαφροι.

 Ideas&Action