του Λουτσιάνο Λάγκο .
Οι διεθνείς εντάσεις, οι συγκρούσεις και οι αλλαγές που συμβαίνουν στο παγκόσμιο σενάριο καταδεικνύουν αδιαμφισβήτητα τη φάση τροποποίησης των ισορροπιών της διεθνούς τάξης που διανύει ο κόσμος.
Μπορεί να ειπωθεί ότι ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό λόγω της επιθυμίας των Ηνωμένων Πολιτειών, ως ηγεμονικής υπερδύναμης, να διατηρήσουν τη χαμένη ηγεσία τους στη διεθνή σκηνή.
Θα μπορούσε κανείς να φανταστεί έναν τέτοιο πόλεμο ως μια πυρηνική αντιπαράθεση μεταξύ των υπερδυνάμεων, ενώ σήμερα η ανταλλαγή χτυπημάτων γίνεται με εντελώς διαφορετικές μεθόδους.
Σήμερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες επιθυμούν απεγνωσμένα να διατηρήσουν την ηγεσία τους μέσω καταστροφικών ενεργειών όχι μόνο εναντίον των αντιπάλων τους, αλλά και εναντίον των συμμάχων τους προς κάθε δυνατή κατεύθυνση. Αυτό αποδεικνύεται τόσο από τις πολυάριθμες ένοπλες συγκρούσεις και επιθέσεις σε όλο τον κόσμο που υποκινούνται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, όσο και από τις κυρώσεις που επιβλήθηκαν σε χώρες που δεν θέλουν να συμμορφωθούν με τις οδηγίες της Ουάσιγκτον και δεν δέχονται να γίνουν μαριονέτες της αμερικανικής υπερδύναμης . Επιπλέον, αυτές οι κυρώσεις επιβάλλονται κατά παράβαση των γενικά αποδεκτών κανόνων και χωρίς την έγκριση διεθνών οργανισμών.
Η Ουάσιγκτον δεν ενδιαφέρεται για τη θέση αυτών των χωρών, και ακόμη λιγότερο για τις καταστροφικές συνέπειες που έχουν συχνά αυτές οι κυρώσεις στους πληθυσμούς τους, αλλά αντίθετα επιβάλλει τις επιταγές της, νιώθοντας τον εαυτό της διαιτητή και αστυνομικό του κόσμου απέναντι όσοι δεν τηρούν τους κανόνες του. Ωστόσο, όλο και περισσότερες χώρες αμφισβητούν αυτήν την πολιτική και αποστασιοποιούνται από τις αποφάσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους με βάση τα δικά τους εθνικά συμφέροντα, όπως αποδεικνύεται από την άρνηση των περισσότερων κρατών σε όλο τον κόσμο να ενταχθούν στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας .
Αντιμέτωπες με την εμφάνιση νέων δυνάμεων, η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία, οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούν να περιθωριοποιήσουν με τον εκβιασμό των κυρώσεων τις χώρες που αρνούνται να ευθυγραμμιστούν με την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική κυριαρχία τους αλλά έρχονται αντιμέτωπες με έναν τοίχο.
Η ελίτ εξουσίας στην Ουάσιγκτον είναι αποφασισμένη να κρατήσει τον κόσμο μονοπολικό για πάντα. Αυτή είναι η καλύτερη συνθήκη για τους ηγεμονιστές, καθώς είναι βέλτιστη για την επιχείρησή τους. Οι μονοπώλιοι γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από ένα μονοπώλιο που είναι εγγυημένο για πάντα. Αυτή η συνθήκη τους επιτρέπει να συσσωρεύουν πολλά κέρδη, να τυπώνουν δολάρια κατά βούληση για να χρηματοδοτούν το επίπεδο κατανάλωσής τους, να χρηματοδοτούν τους πολέμους τους και να ζουν στις πλάτες άλλων.
Αν και η δεδηλωμένη στρατηγική της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής ονομάζει επίσημα μόνο τη Ρωσία και την Κίνα ως αντιπάλους, η ουσιαστική στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών σίγουρα υπονοεί ότι οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι, όσο δουλικοί κι αν είναι, περιλαμβάνονται επίσης στη λίστα των ανταγωνιστών του μονοπωλίου τους.
Η Ουάσιγκτον έχει κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να υπονομεύσει την ευρωπαϊκή ενότητα με βάση την παλιά αρχή «διαίρει και βασίλευε», και ειδικότερα έχει επιδιώξει κάθε πρόσφορο να μειώσει την ικανότητα της γερμανικής βιομηχανίας, που θεωρείται ανταγωνιστής των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ουάσιγκτον ήταν αυτός της συγκόλλησης μεταξύ της βιομηχανικής και τεχνολογικής ικανότητας της Γερμανίας και της ενέργειας και της εξορυκτικής ισχύος της Ρωσίας. Επομένως, ολόκληρη η εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών στόχευε στη δημιουργία του βαθύτερου δυνατού ρήγματος μεταξύ Ρωσίας και Ευρώπης.
Η σύγκρουση στην Ουκρανία, που υποκινήθηκε και υποκινήθηκε από την Ουάσιγκτον, εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό: να διακόψει τις σχέσεις με τη Ρωσία και να κάνει τη Γερμανία και την Ευρώπη να εξαρτώνται πλήρως από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Έχοντας κατά νου αυτόν τον στόχο, ήταν απαραίτητο για την Ουάσιγκτον να προωθήσει την άνοδο βαθιά ανόητων και εύκολα ελιγμών προσωπικοτήτων όπως η Ursula von der Leyen, ο Charles Michel και ο Josep Borrell σε εξέχουσες θέσεις στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, ώστε να μπορούν να επηρεάσουν την ευρωπαϊκή πολιτική την κατεύθυνση των συμφερόντων των Ηνωμένων Πολιτειών και σε πλήρη περιφρόνηση των συμφερόντων της Ευρώπης στο σύνολό της, για να μην αναφέρουμε τις χώρες καταγωγής τους. Ο έλεγχος που ασκείται στον πιθανό ανταγωνιστή των Ηνωμένων Πολιτειών, τη Γερμανία, είναι ακόμη μεγαλύτερος χάρη στον αδύναμο και ξεδιάντροπο ηγέτη τους, Όλαφ Σολτς, και τις αντιρωσικές και φιλοαμερικανικές προσπάθειες λόμπι του Κόμματος των Πρασίνων.
Η μαζική εκστρατεία προπαγάνδας και παραπληροφόρησης που διεξάγεται από τα mega-media του συστήματος έχει δημιουργήσει μια ισχυρή αίσθηση «ρωσοφοβίας» στην Ευρώπη, η οποία ώθησε την ΕΕ να αποκηρύξει όλες τις υπάρχουσες οικονομικές συμφωνίες με τη Μόσχα και να αναστείλει τις εισαγωγές ενέργειας από τη Ρωσία, η οποία έχει σοβαρά ζημίωσε την ανταγωνιστικότητα του ευρωπαϊκού βιομηχανικού συστήματος, αποσταθεροποίησε την πολιτική και κοινωνική κατάσταση των ευρωπαϊκών χωρών και μείωσε περαιτέρω την ανταγωνιστικότητά τους.
Ακριβώς αυτό που ήθελε η Ουάσιγκτον και που βλάπτει ανεπανόρθωτα την ευρωπαϊκή οικονομία.
Οι συνέπειες της ενεργειακής κρίσης που προκλήθηκε από τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, τις οποίες αναζητά η Ουάσιγκτον, θα έχουν τον μεγαλύτερο αντίκτυπό τους τον επόμενο χειμώνα και τότε θα δούμε τις διαδηλώσεις στους δρόμους και την καταστολή των κυβερνήσεων που εκπορνεύουν τα αμερικανικά συμφέροντα. Αυτή θα είναι η στιγμή της αλήθειας για να μάθουμε εάν οι λαοί της Ευρώπης θα μπορέσουν να ξυπνήσουν από την ταραχή τους και να ξαναρχίσουν την υπεράσπιση των συμφερόντων τους.
πηγή: Ide e Azione
μέσω Euro-Synergies
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου