έεεε…. Όχι… Δέν υπάρχει ελπίς!!! Δέν!

Διατί σάλταρα αιφνιδίως, καλοί μου άνθρωποι, καί λέω τέτοια πράγματα;

 

Λοιπόν. Είναι ένα φαρμακείο, που κάθε τρείς καί λίγο αλλάζει αυτοκόλλητα απάνω στα τζάμια του.

Διαφημιστικά· δέ λέω.

Οι φαρμακευτικές εταιρείες τα πληρώνουν, κι όχι ο ίδιος ο φαρμακοποιός· δέ λέω.

Θέμα αισθητικής, περί ορέξεως κολοκυθόπιττα· δέ λέω.

Εφ’ όσον δεν έχω την ανάγκη τέτοιων μαγαζιών, κι εφ’ όσον δεν τα κολλάνε πάνω στα δικά μου τζάμια, κανένα πρόβλημα.

Έλα, όμως, που περνώντας απόψε από εκεί, είδα αυτό:

 

 

Καί κόντεψα να γίνω πελάτης του! (Γιά υπογλώσσια.)

Καλά, το να δείς αναγγελία (υποτίθεται) πένθιμης (υποτίθεται γιά το αφεντικό – σκότωμα τιμών, κι έτσι) Παρασκευής σε κομπιουτεράδικα, έχει νόημα.

Το να δείς σε σουπερμάρκετζ, έχει νόημα.

Αλλά σε φάρμακα, ρέ φούστη μου, τί σκατά νόημα έχει; μου εξηγεί κανείς;

‘Ντάξ’, τα φαρμακεία την σήμερον έχουν ψιλομεταβληθεί σε ιδιότυπα σουπερμάρκετζ. Πουλάνε διάφορα, πλήν φαρμάκων: συμπληρώματα διατροφής, καλλυντικά, αρώματα-μαϊμού (απομιμήσεις), ανατομικές παντόφλες, ξέρω ‘γώ πατερίτσες στο χρώμα της Φερράρι, καί δεν μπορώ να φανταστώ τί άλλο. Αλλά καί Μπλάκ Φράϊνταιη, έστω καί σ’ αυτά τα είδη; Ποιός το περίμενε!!!

 

Γι’ αυτό, σας λέω, ώ συν-Έλληνες! Κάτι δεν πάει καλά, στην όλη ιστορία. Γενικώς, δεν πάμε καλά όλοι μας.

Καί δεν ξέρω αν θα υπάρξει θεραπεία!