ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΑ ΤΑΡΤΑΡΑ

 

Κράτος στα Τάρταρα

Ο κόσμος, ο λαός, ο άνθρωπος, έχει φτάσει σε ένα σημείο που αδυνατεί να αντικρύσει το είδωλό του, αδυνατεί να διαχειριστεί την κατάσταση που τον περιβάλλει και προσπαθεί να βρει διέξοδο στο πρόσκαιρο και το ανώφελο.

“…Εντάξει μωρέ, ας κάνουν ό,τι θέλουν αυτοί. Eμείς να βγάλουμε κάνα ψιλό, να αράξουμε και θα την βρούνε την άκρη κάποια στιγμή, θα σωθεί και το κράτος. Eμείς θα το σώσουμε; Kαι να χάσουμε τη βόλεψή μας; Aς φάμε όσα προλάβουμε, έτσι κι αλλιώς προδότες είναι όλοι…”

Νιώθουν ντροπή και αηδία τα κόκκαλα των ανθρώπων που έδωσαν τη ζωή τους για όλους αυτούς. Κλασική συμπεριφορά ζωντανού στη φάρμα που τρώει μέχρι να σκάσει και όταν σκάσει πάει για σφαγή. Μόνο που το ζώο ούτε σκέφτεται ούτε ξέρει τι το περιμένει.

Η χώρα μας βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και όλοι παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα σαν μια παράσταση που θα φτάσει κάποια στιγμή στο αίσιο τέλος, παιγμένη και γυρισμένη για να λυτρώσει, όπως οι αρχαίες τραγωδίες. Mόνο που εκεί, τα έργα εξέπεμπαν πολιτισμό, πνεύμα και αστείρευτη δημιουργικότητα. Δεν έπεφτε η σκηνή να πλακώσει τους θεατές.

Ο άνθρωπος του αρχαίου ελληνικού κόσμου μετρούσε κάθε μέρα τα όρια και τις αντοχές της δημιουργίας, συνάρπαζε και επέκτεινε τη θεϊκή υπόσταση και προέλευση της διάνοιάς του. Οι νοητικές μηχανές δούλευαν στο έπακρο και η υλική υποδούλωση περιοριζόταν στις φυσικές ανάγκες της ζωής.

Διανύουμε μια περίοδο που όλα τα καινοτόμα στοιχεία του παρελθόντος αποτελούν σύγχρονα αποκαΐδια της λήθης και του ονείρου. Σαν τα χέρια δεμένα να μην μπορούν να αντιδράσουν, σαν ο νους αποσβολωμένος να μην μπορεί να χρησιμοποιήσει τίποτα άλλο, εκτός από τις αδηφάγες κανιβαλιστικές του ορέξεις.

Τα πνευματικά όπλα έχουν σκουριάσει, και η πρωτοβουλία έχει θαφτεί βαθιά στα αζήτητα. Οι πολιτικές ιδεολογίες, οι κομματικοί στρατοί και ο πολιτικός φανατισμός έχουν εισχωρήσει τόσο πολύ στο εσωτερικό μας, που πλέον δεν μπορεί κανένας να αντιταχθεί στο μάτριξ που μας περιτριγυρίζει και μας διατρέχει.

Η πολιτική, η δημοκρατία, ο φασισμός, ο κομμουνισμός, η αναρχία, το παρακράτος, η παγκοσμιοποίηση και κάθε άλλου είδους ιδεολογική προκάτ παρτίδα από το σύστημα, εξυπηρετεί το τίποτα και εξυμνεί το καθόλου. Η αφιέρωση σε κούφια και κενά ιδεώδη, η συμπαράταξη με κάθε πολιτικό σχήμα, ο φανατισμός, το μόνο που κάνουν είναι να οδηγούν σε στασιμότητα και παρακμή. Φασισμός και κομμουνισμός μετρήθηκαν. Η δημοκρατία στη νέα και υποβαθμισμένη μορφή της ακολούθησε, αλλά δεν άντεξε ούτε λεπτό.

Και όχι, δημοκρατία δεν είναι να λέει ο κάθε ένας την ηλιθιότητά του χωρίς  περιορισμούς.

Ζούμε σε μια κοινωνία που πάσχει από έλλειψη πολιτισμού, βούλησης και δημιουργίας. Ποιός πραγματικά νομίζει ότι αυτό το κράτος δημοκρατείται; Ποιός πραγματικά νομίζει ότι τα παιδιά και τα εγγόνια του θα έχουν μέλλον σε αυτόν τον πάσχοντα κόσμο;

Μιλάμε για Αποκάλυψη, όταν εμείς οι ίδιοι νεκρώσαμε την ουσία της ύπαρξής μας. Οι υλικές απολαύσεις, η μεγαλομανία και η υπερηφάνεια, η ανάγκη να υπερισχύουμε του διπλανού και να είμαστε μόνο κατά τα φαινόμενα ανώτεροι, η μαλθακότητα, η ακηδία και η βόλεψη, μας έχουν κάνει άχρηστους και ανήμπορους.

Πράγματα που δεν τα χωράει ο νους και όμως έχουν στριμωχτεί τόσο καλά που θα αρχίσουν να ποτίζουν το DNA μας.

Δεν υπάρχει σύστημα που να μην πέφτει και ιδεολογία που να έχει γερές βάσεις χωρίς συμφέροντα. Δεν υπάρχει ταξική διαφορά χωρίς ανοχή, παρά μόνο πνευματική πτώχευση, μαρασμός και απαξίωση. Ο άνθρωπος έπαψε να είναι άνθρωπος και έγινε θηρίο.

Όταν κοιτά κάποιος με δέος τους πολιτικούς και τους δήθεν κυβερνώντες, πρέπει να βλέπει ανθρώπους θλιβερούς, οι οποίοι ανίκανοι να κάνουν οτιδήποτε καλό, προσπαθούν να απομυζήσουν την ενέργεια του κόσμου. Η δημοκρατία δημιουργήθηκε για να συμβάλλει ο κάθε πολίτης προς μια κατεύθυνση, θετική και ευεργετική για το κράτος, και όχι για να δυναστεύει τα πλήθη ο κάθε μικροπρεπής ιδεολόγος της πλάκας.

Όλα αυτά για τα οποία πάλεψαν οι αρχαίοι Έλληνες και όλα όσα προσπάθησαν να δημιουργήσουν, ένα μέλλον για τα παιδιά τους, κατά τα φαινόμενα για εμάς, τελικά κατέληξαν να κυβερνώνται από έναν ορυμαγδό ξένων. Το πιο τραγικό από όλα είναι η ανοχή και η σύμπραξη στην καταστροφή, που δείχνει αυτός ο λαός. Η ροπή προς την προδοσία και την τρικλοποδιά, που τελικά γίνεται συνένοχος στο χαμό του.

Φτάνει πια με τη σοβαροφάνεια και την πολιτική ορθότητα, τη νομοθεσία και το σύνταγμα που μόνο διακοσμεί, γιατί σε άλλη περίπτωση θα είχαν απομακρυνθεί όλα αυτά τα παράσιτα που αρρωσταίνουν το έθνος και καταστρέφουν τον τόπο. Όποιος θεωρεί κάτι τέτοιο ακραίο, ας ανατρέξει στους νόμους του κράτους. Αν δεν εφαρμόζονται, σημαίνει και ότι δεν υπάρχουν. Απλή επαγωγική σκέψη για εισαγωγικό μάθημα ορθολογισμού.

Ο συνδικαλισμός του χρήματος πρέπει να τελειώσει, η βόλεψη και η παχυλή ατροφική αδράνεια που έχει περιπέσει ο λαός. Την τελευταία φορά που κοιτάξαμε πίσω είδαμε προγόνους θαμμένους στην ησυχία και την εκκωφαντική σιωπή του θανάτου. Η αθανασία επέρχεται μόνο μέσα από τη δημιουργία και την υστεροφημία, όλα τα άλλα καταλήγουν στο κοιμητήρι. Κανέναν κεκοιμημένο με αυτοκίνητο υπεραξίας και βίλα δεν πήρε το μάτι μας τελευταία.

Κάθε άνθρωπος αποτελεί και ένα πνευματικό γαλαξία, έναν κόσμο μέσα στον κόσμο μας, με την ομορφιά και την ασχήμια, το ταλέντο και το ελάττωμα, την επιτυχία και την τιμωρία. Κάθε άνθρωπος μπορεί να δημιουργήσει και να τέρψει, να συμπαρασύρει και να καθηλώσει με τις δυνατότητες που έχει, γιατί πάνω από όλα είναι ένας μικρός θεός.

Η δημοκρατία της αρχαιότητας ήταν από μόνη της προϊόν πολιτισμού και προόδου, ήταν εξέλιξη και καινοτομία, και ουδεμία σχέση έχει με τη σημερινή εκδοχή της που χρησιμοποιείται για να κυβερνήσει μια αγέλη λύκων.

Στα πνευματικά όπλα, στα όπλα της δημιουργίας και της μοναδικότητας του ατόμου, βρίσκεται η λύση στο πρόβλημα. Πάντα εκεί βρισκόταν, στον συνδικαλισμό της πνευματικής ιδεολογίας, που μόνο αυτή διαρρηγνύει τα ιμάτια της ανομίας. Η φιλοσοφία πρέπει να εφαρμοστεί και όχι να κοσμεί λευκές και κρύες σελίδες στο χαρτί.

Χιλιάδες χρόνια μετά, το σπήλαιο του Πλάτωνα κρατάει γερά τα θεμέλια, χιλιάδες χρόνια μετά, τα ψεύτικα είδωλα καθηλώνουν και αποτρέπουν από το φως, το φως του ανθρώπου, το φως του Θεού, το φως της πραγματικής ύπαρξης.

Ζούμε στην εποχή που την ελληνική σημαία, το ιερό των ιερών του τόπου, παρασύρεται από τον αέρα στις βραχονησίδες.
Ζούμε στην εποχή που οι ιθύνοντες συναινούν στην εκχώρηση του ιερού ονόματος της Μακεδονίας χωρίς σταγόνα ιδρώτα.
Ζούμε στην εποχή που ο πατριωτισμός μετατρέπεται σε εθνικισμό και ναζισμό από τον κάθε ανίδεο, γιατί έτσι άκουσε να λένε οι άλλοι.
Ζούμε στην εποχή που τα ιερά και όσια του τόπου έγιναν κόκκινο χαλί στους βαρβάρους.
Ζούμε στην εποχή που οι αφεντάδες καταδίκασαν τον Θεό και τσαλάκωσαν τον Έλληνα, που έτρεμε η γης στις Θερμοπύλες.

Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ’ εγώ κι ο κτίστης.
Κωστής Παλαμάς
(Ο Γκρεμιστής)

 Εμμανουήλ Πηλιτσίδης

- Πτυχιούχος του τμήματος Ιστορίας-Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής σχολής του Α.Π.Θ.
- Συγγραφέας του βιβλίου «Και εγένετο πτώσις» (εκδ. Ρώμη)
ΠΗΓΗ  Macroskopio