ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ...

* Το κείμενο το "εσωσα" από το αδερφόν μπλόγκ ,οπου ετέθει ως σχόλιο στην ανάρτηση τού εργοδότη, Πού βρισκόμαστε, στο τέλος της χρονιάς
                      
Γράφει ο Μποτίλια στ'ο Πέλαγος[  botilastopelagos ]
                   
                                          Η παρούσα ανάρτηση εστιάζεται στο θέμα, που θα τιτλοφορούσα “Οντολογία Τής Ανατροπής”, επιχειρώντας να διερευνήση τίς προοπτικές τού ζητουμένου στην τρέχουσα φάση. Θεωρώ, ότι απαιτείται, προκειμένου η αντίστοιχη αναζήτησή μας να διεξάγεται γόνιμα και προσγειωμένα, να έχουμε αποσαφινίση εκ προοιμίου κατά πρώτον ποία είναι η ουσία τής ανατροπής, που επιδιώκουμε. Επί πλέον, οφείλουμε ταυτοχρόνως να έχουμε διερευνήσει τίς μεθόδους, μέσω τών οποίων οι θιασώτες τού Status Quo, επιχειρούν να επιβάλλουν την διαιώνισή του.
Προαπαιτείται δηλαδή, να έχουμε εντοπίση με στοιχειώδη τουλάχιστον ευκρίνεια τα στοιχεία που συνιστούν τις εν τέλει μύχιες επιδιώξεις τού σύστήματος ή κατεστημένου, καθώς και τις βασικές μεθόδους, με τις οποίες αυτό αναπαράγεται. Εφ’ όσον δεν έχουν εκπληρωθεί αυτές οι προϋποθέσεις, είναι επόμενον η προσπάθειά μας να διακρίνεται από συγκυριακό χαρακτήρα. Να αναλώνεται δηλαδή σε εκφάνσεις τού προβλήματος, χωρίς να δύναται να χειριστή τον πυρήνα που το διέπει. Με τέτοιου είδους ευκαιριακές ενασχολίσεις δεν μπορεί να εισχωρήση η προσπάθειά μας πέραν τών συμπτωμάτων τής εν λόγω συφιλίδος, χωρίς να πλησιάζη κάν την αιτία τής νόσου, τον θώκο, όπου επωάζεται η σπειροχαίτη. Χωρίς να υποτιμώ την πρόκληση τής αντιμετωπίσεως τών συμπτωμάτων (η έξαρσις τών οποίων δύναται να έχει στην συγκεκριμένη συγκυρία μοιραία αποτελέσματα) εάν περιοριστούμε μόνον σε αυτήν, στην καλύτερη τών περιπτώσεων θα επιτύχουμε να ανακυκλώνουμε το πρόβλημα, παίρνοντας κάποιες πρόσκαιρες ανάσες επιβίωσης, αλλά και εμπλουτίζοντας τα πεδία πληροφορίας με το ατελέσφορο τών προσπαθειών μας. Τουναντίον εάν ακολουθήσουμε την οδό, στην οποία μάς προσανατολίζει ο Μύθος, διαπιστώνουμε, ότι η φάση τής συμπτωματολογίας, κατά την οποία εκεί όπου όταν καταστρέφαμε ένα από τα κεφάλια τού τέρατος ξεφύτρωναν δύο, αφορά το παρελθόν και έχει ήδη ολοκληρωθεί. Κατά συνέπεια – συμφώνως προς την συμβολική διδασκαλία τού Μύθου – το καθήκον πλέον προσδιορίζεται χωρίς περιστροφές στην τελειωτική και δια παντός καταστροφή τής κεντρικής κεφαλής τού τέρατος, την οποίαν αφού έτεμνε η ηρωική δραστηριότης, έθαψε εντός τής γης, τοποθετώντας στο εν λόγω σημείο μια μεγάλη πέτρα. Αναφερόμενοι όμως στην συμβολική τού Μύθου, όπως αυτή μάς κληροδότησε η Σοφία τών Προγόνων μας, ήδη μετερχόμεθα σε μια άλλη σφαίρα χειρισμού τού προβλήματος, από αυτήν τού ευκαιριακού και πρόσκαιρου χειροτεχνισμού. Με αυτόν τον τρόπο οδηγούμεθα πλησιέστερον στον χώρο, όπου ελλοχεύει ο αντίπαλος, καθ’ ότι υπερβαίνουμε το πρόσκαιρο και το συγκυριακό, ιχνηλατώντας το βασικότερο τών στοιχείων, που διέπει την μεθοδολογία αυτού τού χώρου, που είναι η άκρως μακροπρόθεσμος και από το απώτερο παρελθόν επελαύνουσα συστηματικώς και βήμα προς βήμα κλιμακούμενη ύφανση τών τειχωμάτων τού μάτριξ.
Ενώ έκαστος Ήρως, ή εκάστη ηρωική σύμφισις ή ομάς, συνιστά απαύγασμα συγκεκριμένης εποχής, το θηρίο εφορμά με σιδηρά συνεκτική συνέχεια, όχι μόνον από τα έγκατα τής προϊστορίας, αλλά και από προγενέστερες ελίξεις τής σπειροειδούς ροής τού κοσμικού δράματος. Σε αυτό ακριβώς όμως συνίσταται η ζωτικής σημασίας αξία τού Μύθου. Καθότι αυτός – καίτοι συνιστά αφήγημα με χρονική ροή – διέπεται από αναφανδόν διαχρονικό χαρακτήρα. Επισυνάπτοντας οργανικά αυτούς που τον ενστερνίζονται ως ζωτικό οδοδείκτη, στην σύνολη ιστορική διαδοχή τού ηρωικού γίγνεσθαι, αποκαθιστά λειτουργική γόνευση (σχέση πατρότητος και μητρότητος) τών επομένων προς τούς προηγουμένους, ώστε η παρέμβασή τους να μην είναι εγκλωβισμένη σε συγκυριακά και παροδικά όρια, ανατρέποντας με αυτόν τον τρόπο το κύριο προτέρημα τών αντιπάλων, που συνίσταται στην μακραίωνη και συντεταγμένα κλιμακούμενη χειραγώγιση τού ανθρωπίνου είδους.
Ως εκ τούτου η στοχευμένη εντριβή στον μύθο (βάση συγκεκριμένων διαδικασιών) δεν δομεί μόνον την προσήκουσα συνειδητότητα, αλλά συνθέτει την μάχιμο ηρωική πανοπλία στην μακρόχρονο τελειοποίησή της, δεδομένου, ότι η λειτουργικότητα τών πεδίων πληροφορίας διέπεται από αυστηρή διαχρονικότητα.
Ειδομένη μέσα από αυτό το πρίσμα καθίσταται κατανοητή και η πάγεια πρακτική τών αντιπάλων, να οικειοποιηθούν ισχυρά σύμβολα τού ηρωισμού με στόχο την δια τής αλλοτριώσεως εξουδετέρωσή τους. Κλασσική περίπτωση αποτελεί η οικειοποίηση τού Αγίου Γεωργίου, ως ιερού συμβόλου τών Στρατιόντι, από το τεκτονικό ίδρυμα. Τοιουτοτρόπως ο Άγιος Γεώργιος, ως κατ’ εξοχήν σύμβολο δρακοκτονίας, που απελευθερώνει τήν Μάνα Γαία από τον ασφυκτικό ενεγκαλισμό τής Δήμητρας, τής Κόρης και τών δυνάμεων τού “κάτω κόσμου”, επιχειρείται να προβληθή ως έμβλημα τών υποταγμένων υπηρετών τού δράκοντος.
Πριν αναφερθώ στην ουσία τής ανατροπής, θέλω να καταθέσω κάποιες απόψεις σχετικά με τις χρονικές διαστάσεις τού προθέματος:
Στις πλείστες τών περιπτώσεων, εκκινούντες από τις κακοδαιμονίες της εκάστοτε συγκυρίας, θεωρούμε την ανάπτυξη μιας άμεσα κλιμακούμενης εξεγερσιακής διαδικασίας, η οποία θα μπορούσε να οδηγήση μεσοπρόθεσμα σε γενικότερες ανατροπές στα εξουσιαστικά δεδομένα, ως ζωτική αναγκαιότητα και ιερό καθήκον τής τρέχουσας στιγμής. Στο βαθμό που αυτό δεν πραγματοποιείται, ενώ κάποιες επί μέρους αξιόλογες κινητοποιήσεις, που συντελούνται κατά καιρούς, μετά από μικρή πάροδο χρόνου οδηγούνται σε αποκλιμάκωση, ενώ η γενικότερη κατάσταση εξακολουθεί να επιδεινώνεται σε βαθμό παροξύνσεως, μάς κυρεύει μένος, απογοήτευση ή και μοιρολατρεία, με αποτέλεσμα να τα βάζουμε με το κοινωνικό υποκείμενο, την ανταπόκριση τού οποίου θερούμε υποτονική ή παθητική ή και άκρως αδιάφορη, αναπτύσσοντας στην συνέχεια μια πρακτική βερμπαλιστικών εξάρσεων, ώστε να ισοφαρίσουμε τα δεδομένα τής ελλειπούσης πρακτικής. Προβαίνουμε σε απαξιωτική καταμέτρηση τών δυνάμεων που θεωρούμε ζωντανές, ασκούμε δρυμεία κριτική στούς χώρους, οι οποίοι προσπαθούν να επωμισθούν πρωτοπορειακά καθήκοντα και ονειδίζουμε τον μέσο ανθρωπάκο, ο οποίος αρνείται να συνταχθεί με τις προτροπές μας.
Αυτές όμως οι πρακτικές συνιστούν πάγειες αντιδράσεις βολονταρισμού και απέχουν μακράν από την σόφρωνα διαδικασία τών ζυμώσεων, που οδηγούν βήμα προς βήμα προς την ωρίμανση τών προϋποθέσεων με την ταυτόχρονη σύνταξη τών δυνάμεων, που μπορούν να επενεργήσουν αλλαγή τών δεδομένων. Δεν είμαστε εις θέσιν να συνεκτιμούμε, ότι η συνάρτηση τών εξουσιαστικών σχέσων δεν αποτελεί ευθεία παράλληλο προς τον χρονικό άξωνα, ούτε αντιλαμβανόμεθα τήν μορφή, που της έχει προσδώσει το ιστορικό γίγνεσθαι, ως ασυνεχούς συναρτήσεως με μικρής διαρκείας εξάρσεις εν μέσω μακρών περιόδων προσαρμογής. Όσο αφορά τα μέλη αυτών τών συναρτήσεων, τα αντιλαμβανώμεθα αμιγή ως προς τις μεταβλητές που αυτά περιέχουν, χωρίς να μπορούμε να διακρίνουμε, ότι αυτές οι μεταβλητές εμπλέκονται μεταξύ τους με λιαν επικίνδυνο και ύπουλο τρόπο, όπου συχνά οι μεταβλητές χ εμφανίζονται ως ψ. Και το κυριότερο – και λίαν κείμενο μακράν τών αντιλήψεών μας – αδυνατούμε να διακρίνουμε εκείνα τα μιγαδικά μέλη, που ανοίγουν θύρες σε άλλα πεδία αναφοράς.
Από την μέχρι σήμερα ιστορική εμπειρία επαίρομαι να ισχυρισθώ, ότι με την ταχύτητα που έχουν προσλάβει οι εξελίξεις, κατά την διάρκεια τής περιόδου μιας γενιάς, θα προκύψη τουλάχιστον μια ασυνεχής έξαρσις στην διαμόρφωση τών εξουσιαστικών σχέσεων, παρέχοντας ιδιαίτερα ευνοϊκές συνθήκες στο υποκείμενο τής ανατροπής. ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΑΡΙΣΤΑ ΤΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ. Αναγνωρίζοντας όμως τόσο την αναγκαιότητα να διαμορφωθή η συγκυρία με το συγκεκριμένο τρόπο, αλλά και την επικινδυνότητα που αυτή εμπεριέχει, επιχειρεί να μεταλλάξη τις μεταβλητές, ώστε να χειραγωγήση την ενέργεια που απελευθερώνεται σε επιθυμητή για αυτήν κατεύθυνση. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν εξουδετερώνει μόνον τον κίνδυνο που εκδηλώθηκε, αλλά επιφέρει πανωλεθρία στο ανατρεπτικό υποκείμενο, επιφέροντάς του αγκυλώσεις μακράς διαρκείας.
Κατά το έτος 2020 από αστρολογικής σκοπιάς θα σχηματισθούν αγρίως άγαρμπα τετράγωνα μεταξύ τού Άρεος στον Κριό και τού Πλούτωνος στον Αιγόκερο. Με την βία που αναμένεται να εκδηλωθή θα θρηνήσουν μανάδες (καθώς προφανώς και μητριές). Αυτό το γνωρίζει το κατεστημένο περισσότερο από καλά, καθότι μελετά, αναλύει και προετοιμάζεται σχετικά (Αρκεί να αναφερθώ στα μοιραία τετράγωνα που σχηματίσθηκαν επάνω στον γενέθλιο χάρτη τού Κώστα Καραμανλή την αποφράδα μέρα τής προσχεδιασμένης δολοφονίας τού Γρηγορόπουλου – φυσικά όχι με δράστη τον Κορκονέα, εισάγοντας την διαδικασία υποδουλώσεως τής χώρας στο ΔΝΤ.). Γι αυτόν τον λόγο πλασσάρει με κάθε τρόπο στούς πιτσιρικάδες το κινηματογραφικό τέρας ωμής, ανεξέλεγκτης και βάρβαρης βιας ΤΖΟΚΕΡ, ώστε να οδηγήση τα επερχόμενα έκτροπα στην επιθυμητή γι αυτό κατεύθυνση. Εσείς κατά τα άλλα υποδείξτε μου καταλληλότερα πρόσωπα για να χύσουν λάδι στην φωτιά κατ’ εντολήν από τους κκ. Χρυσοχοίδη, σπυράκλα και τσεκουράτο. Όσοι θέλετε βία, λίγη υπομονή. Καταφθάνει με την σέσουλα. Για να μην αναφερθώ στο επερχόμενο κραχ. Προσέξτε όμως πού μπορεί αυτή να οδηγήση, χωρίς στοχευμένη παρέμβαση τών τεχνητών τού Πολέμου.
Κάθε καλοθελητής ανατροπέας τής σήμερον εκτιμώ ότι θα βιώση τουλάχιστον δίπαξ στην διάρκεια τού βίου του την έξαρση τής ασυνεχούς συναρτήσεως. Κατά την πρώτη καλείται με τις παρεμβάσεις του να συγκεντρώση βασική πείρα. Κατά την δεύτερη θα κληθή να την αξιοποιήση. Μια από τις ιαπωνικές αρχές τών Σαμουράι αποκαλύπτει, ότι ο μαχητής θα κληθή με το ξίφος του να κόψη την τρίχα διαμήκως στην μέση. Γι αυτό τον λόγο κάνει λόγο ο Εργοδότης για πρόσωπα άνω τών 50. Και λίγα βάζει. Όσοι δεν έχετε συνάξει την πρώτη εμπειρία με τρόπο εμπεριστατωμένο, δεν κατέχετε το σπόρ. Τοποθετηθείτε χωρίς τζάμπα μαγκιές και τρύπια καμποηλίκια στην δεύτερη γραμμή, πίσω μας, πίσω από τούς ενωμοτάρχας, διότι σε ότι βρίσκεται μπροστά μας, αναμένεται να πέση η φάπα βροχή, ανεξάρτητα πού αυτό ανήκει.
Είτε το θέλουμε, είτε όχι, η βία έρχεται. Η βία όμως είναι όπλο τών αδυνάτων. Η δική μας ισχύς περιγράφεται στην τελευταία παράγραφο Των Μυστικών Της Πολεμικής Τέχνης Τού Ναού Σαολίν.
Μια επισήμανση για την πέτρα, που προαναφέρθηκε.
Η πέτρα δεν τοποθετήθηκε άνωθεν τού σημείου ταφής (πλην όμως όχι ενταφιασμού, διότι αυτό θα επέλθει συντόμως) τής κεφαλής.
Αυτή δεν μπήκε άνωθεν τής επιχωματώσεως (ίδε καταβάσια, σπήλαια – αγγλιστί caves εκ τού Κάβειροι – άντρα κλπ.) για να μην μπορή να εξέλθη η κεφαλή, εφ’ όσον αυτή εξακολουθεί να οργώνη – περεταίρω πληροφορίες στο ίδρυμα παίδων “Αγία Βαρβάρα”, από όπου εξαφανίσθησαν περισσότερα από 500 παιδιά, χωρίς να κουνηθή φύλλο, και άντε η εισαγγελεύς κυρία Γιαταγάνα να ωδείρεται.
Αυτή τοποθετήθηκε λίαν μεγάλη ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΥΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ. Και δεν μπορεί όλοι και πάντοτε νά πάσχουμε από ανίατη αχρωματοψία.