«Ο σοσιαλισμός θα θριαμβεύσει καταλαμβάνοντας πρώτα τον πολιτισμό μέσω της διείσδυσης στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τις εκκλησίες και τα μέσα ενημέρωσης μεταμορφώνοντας την συνείδηση της κοινωνίας» - Antonio Gramsci
Όταν ακούτε να αναφέρονται οι πάντες στην αριστερά με μια διάθεση εξωραϊσμού, όταν ακούτε να την συνδέουν με την «πρόοδο» και την «δημοκρατία» (και "αγώνες" που τιμούνε), όταν ακούτε ακόμα και δεξιούς ή και «ακροδεξιούς» (!) να βάζουν εισαγωγικά στην λέξη αριστερά όταν αναφέρονται σε φαινόμενα αυταρχισμού, λογοκρισίας, αδικιών, φοροεπιδρομών και γενικότερα κακής πολιτικής και να λένε ότι «αυτό δεν είναι αριστερά», (ή θέτοντας το ρητορικό ερώτημα «αυτή είναι η αριστερά;») εξαγιάζοντας την ιδεολογία της και ξεπλένοντας το παρελθόν της και υπονοώντας ότι η αριστερά αποτελεί ένα αμόλυντο ηθικά σύστημα που απλώς «δεν εφαρμόζεται», όταν βλέπετε στα διάφορα σήριαλ μονίμως ο αριστερός να ταυτίζεται με τον «προοδευτικό» ή τον «ανθρωπιστή», όταν βλέπετε η Εκκλησία να διοργανώνει συνέδρια με τον τίτλο «Εκκλησία και Αριστερά», τότε καταλαβαίνετε ότι ζείτε σε έναν κόσμο που έχει επικρατήσει η ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς [δες εδώ].
Του Jeff Carlson / ΚΟ
Η κοινωνία μας έχει ωθηθεί αμείλικτα προς τα αριστερά εδώ και δεκαετίες. Αυτό άραγε οφείλεται σε μια απλή εξελικτική διαδικασία - μια φυσιολογική έκβαση μιας πορείας ή μήπως έχει κάποια βαθύτερα αίτια, έναν πιο ενεργό παράγοντα αλλαγής;
Θα πρέπει να πάμε λίγο πίσω στο παρελθόν.
Η Διαλεκτική Διαδικασία δημιουργήθηκε από τον Georg Hegel. Η διαλεκτική διαδικασία χρησιμοποιήθηκε ως διαδικασία για να περιγράψει την αλλαγή. Ο Χέγκελ, κοινωνικός φιλόσοφος, χρησιμοποίησε τη Διαλεκτική Διαδικασία για να περιγράψει πώς οι κοινωνίες θα μπορούσαν να έρθουν σε μια κατάσταση πιο ορθολογικής, αυξημένης σκέψης.
Ο Καρλ Μαρξ πήρε την ιδέα του Χέγκελ για τη Διαλεκτική Διαδικασία και την άλλαξε με λεπτότητα. Ο Μαρξ την χρησιμοποίησε ως μια διαδικασία για να περιγράψει την κοινωνική αλλαγή. Υπάρχουν τρία βασικά μέρη στη Διαλεκτική Διαδικασία:
Η πρώτη είναι η Θέση - ή το σημείο εκκίνησης. Ένας καλύτερος όρος μπορεί να είναι το status quo - αυτό που είμαστε σήμερα.
Ο Μαρξ πίστευε ότι για να αλλάξουν τα πράγματα εκεί θα έπρεπε να υπάρξει κάποια μορφή αντίθεσης στο status quo. Αυτή η αντίθεση είναι το δεύτερο μέρος - η Αντίθεση - ή ο μηχανισμός αλλαγής. Είναι οι άνθρωποι και οι ιδέες που δεν υποστηρίζουν το status quo - η αντίπαλη ομάδα.
Όταν η Θέση και η Αντίθεση συναντηθούν - ή έρθουν σε σύγκρουση - έχετε το τρίτο συστατικό – την Σύνθεση. Μια άλλη λέξη για τη Σύνθεση μπορεί να είναι η Επανάσταση. Ο Μαρξ πίστευε ότι η Σύνθεση ήταν Πρόοδος - μια αναγκαία αντιπαράθεση που θα επέτρεπε στην κοινωνία να προκύψει ως ένα καλύτερο μέρος για τους περισσότερους εμπλεκόμενους.
Ο Μαρξ πίστευε ότι η Διαλεκτική Διαδικασία είναι μια πραγματική διαδικασία - μια σημαντική διάκριση – και καθώς μια πραγματική Διαδικασία δεν τελειώνει - είναι συνεχής. Με άλλα λόγια, μόλις φτάσουμε στη Σύνθεση, η διαδικασία θα ξεκινήσει ξανά. Η Σύνθεση θα γίνει τώρα η Θέση - το Status Quo. Και θα προκύψει νέα αντιπολίτευση.
Και αυτό - με πολύ απλοϊκούς όρους - είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Μαρξ αντιλήφθηκε την εξέλιξη της κοινωνίας με την πάροδο του χρόνου.
Ο Μαρξ εντόπισε επίσης τα δύο βασικά τμήματα μιας κοινωνίας - τη "δομή" ή την οικονομική βάση που δημιουργεί τις δύο τάξεις - τον ιδιοκτήτη των εργαζομένων και των κεφαλαίων και την "υπερδομή" των θεσμών και των πεποιθήσεων που περιβάλλουν την οικονομική βάση.
Ο Antonio Gramsci, θεωρητικός μαρξιστής και ιδρυτικό μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας, πήγε αυτό το κοινωνικό τμήμα ένα βήμα παραπέρα, όταν έσπασε την «υπερδομή» σε καταναγκαστική (κυβερνητική, νομική) και μη καταναγκαστική (εκκλησία, σχολείο, πολιτικό κόμμα) στοιχεία. Ο Gramsci χαρακτήρισε τα μη καταναγκαστικά στοιχεία ως "κοινωνία των πολιτών". Έτσι, ο Gramsci είδε την κοινωνία να αποτελείται από τρία στοιχεία: την οικονομική βάση, το καταναγκαστικό στοιχείο και το μη καταναγκαστικό στοιχείο.
Ο Gramsci στη συνέχεια δημιούργησε τη Θεωρία της Πολιτιστικής Ηγεμονίας (Theory of Cultural Hegemony) - τον τρόπο με τον οποίο τα έθνη χρησιμοποιούν τους πολιτιστικούς θεσμούς για να διατηρήσουν τη δύναμή τους στις καπιταλιστικές κοινωνίες. Κατά την άποψη του Gramsci, η κυρίαρχη τάξη - για να επιτύχει, να διατηρήσει τη δύναμη και το status quo - πρέπει να πείσει τους κυβερνώντες να δεχτούν και να αγκαλιάσουν τις κοινωνικές, ηθικές και πολιτικές αξίες που κατέχει η κυρίαρχη τάξη. Πρόκειται για μια λεπτή αλλά κρίσιμη διάκριση. Ο Gramsci θεώρησε ότι η κυρίαρχη μέθοδος ελέγχου της άρχουσας τάξης προήλθε από το μη καταναγκαστικό στοιχείο. Το καταναγκαστικό στοιχείο χρησιμοποιήθηκε μόνο ως έσχατη λύση.
Η ηγεμονία, πίστευε ο Gramsci, δημιουργήθηκε μέσω των θεσμών της κοινωνίας - της οικογένειας, της εκκλησίας, των σχολείων, της οικονομίας, των πανεπιστημίων και της κυβέρνησης. Αυτά τα θεσμικά όργανα είναι οι δεσμοί που ενισχύουν την εξουσία των κυβερνώντων πάνω στους κυβερνωμένους.
Η απάντησή του στην Πολιτιστική Ηγεμονία ήταν εξαιρετικά απλή. Γυρίστε τη διαδικασία πίσω στην κυβερνώσα ιεραρχία. Αλλάξτε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα όργανα - αλλάξτε την οικογένεια, την εκκλησία, το σχολείο - αλλάξτε τους κοινωνικούς κανόνες και τις πεποιθήσεις. Αυτό θα απαιτούσε την εισαγωγή ενός εντελώς νέου συνόλου αξιών και πεποιθήσεων - μιας νέας ηθικής. Αυτή επίσης η αλλαγή θα γινόταν με αργούς ρυθμούς.
Ο Gramsci υιοθέτησε την σταδιακή διαδικασία (gradualism - βαθμιαία εξέλιξη) - μια πολιτική σταδιακής μεταρρύθμισης ως μέσο για το τέλος της. Αναγνώρισε ότι η διαδικασία αυτή πρέπει να είναι μακρά, μεθοδική και επίμονη. Υποστήριξε την εξέλιξη της επανάστασης - ή όπως το έθεσε "μια μακρά πορεία μέσα από τα θεσμικά όργανα". Ένας αργός μετασχηματισμός από μέσα.
Ο Gramsci στόχευε σε συγκεκριμένες κοινωνικές περιοχές ως μέσο προώθησης της ήρεμης επανάστασής του. Ένας πρωταρχικός στόχος ήταν τα σχολεία. Ο Gramsci ήταν αντίθετος με τα επαγγελματικά σχολεία που ανθούσαν στην Ιταλία. Αντίθετα, υποστήριξε "την δημιουργία ενός ενιαίου τύπου σχολείου που θα μπορούσε να πάρει το παιδί και να το οδηγήσει μέχρι το κατώφλι της επιλογής της εργασίας του, διαμορφώνοντάς τον κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ως άτομο ικανό να σκέφτεται, να σπουδάζει και να κυβερνά - ή να ελέγχει εκείνους που κυβερνούν".
Αυτό έδωσε στον Gramsci την έννοια του διανοούμενου. Για τον Gramsci «όλοι οι άνθρωποι είναι διανοούμενοι, αλλά δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι στην κοινωνία τη λειτουργία των διανοουμένων». Ένιωσε ότι κάθε κοινωνική ομάδα έδωσε τη δική της σειρά «οργανικών» διανοουμένων - γιατρών, καθηγητών, κληρικών, διευθυντών - και αυτοί θεωρούσαν ότι ήταν απαραίτητοι για να προωθήσουν πραγματική αλλαγή. Για να επιτύχει την αντι-ηγεμονία, ο Gramsci απαιτούσε όχι μόνο οι παραδοσιακοί διανοούμενοι - όπως ο ίδιος - αλλά οι οργανικοί διανοούμενοι - οι καθημερινοί επαγγελματίες - διανοούμενοι της εργατικής τάξης - να φτάσουν στον σκοπό του.
Ο Gramsci κοίταξε προς τις Ηνωμένες Πολιτείες και σημείωσε ότι μια πραγματική μαρξιστική "εξέγερση των εργατών" δεν θα ήταν ποτέ επιτυχής εκεί. Θα απαιτούσε πρώτα την υπονόμευση του πολιτισμού - της ηθικής και των κανόνων - των Ηνωμένων Πολιτειών. Θα απαιτούσε μια αλλαγή του πολιτισμού - από τους διανοούμενους και εκείνους που ασκούν επιρροή. Αλλά θα απαιτούσε και κάτι άλλο. Όπως σημειώνει ο Gramsci. «Ο τρόπος ύπαρξης του νέου διανοούμενου δεν μπορεί πλέον να συνίσταται στην ευγλωττία, αλλά στην ενεργό συμμετοχή στην πρακτική ζωή, ως κατασκευαστής, διοργανωτής, “μόνιμος πειστικός” και όχι απλά ένας απλός ρήτορας». Ο Gramsci θεώρησε ότι το κίνημα απαιτούσε κάποιους πιο ανατρεπτικούς, άμεσα συμμετέχοντες - οργανωτές της κοινότητας.
Θα απαιτούσε επίσης τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Οι ιδέες του Gramsci ήρθαν στις Ηνωμένες Πολιτείες όχι μέσα από τον ίδιο - ο Gramsci πέθανε στην απομόνωση, φυλακισμένος από τον Mussolini - αλλά μέσω της Σχολής της Φραγκφούρτης. Ο George Lukacs - ένας μαρξιστής με παρόμοιες ιδέες με εκείνες του Gramsci - είχε αποκτήσει φήμη ως μαρξιστής θεωρητικός μέσω της δημοσίευσης του βιβλίου του «Ιστορία και Ταξική Συνείδηση» (History and Class Consciousness). Η αλληλεπίδραση του Lukacs με έναν άλλο μαρξιστή, τον Felix Weil, οδήγησε στην ίδρυση του Ινστιτούτου Κοινωνικών Ερευνών - το οποίο έγινε γνωστό ως Σχολή της Φρανκφούρτης – ένα μαρξιστικό think-tank. Όταν ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία το 1933, το Ινστιτούτο μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου έγινε συνδέθηκε με το Πανεπιστήμιο Κολούμπια το 1935. [Και ο Lukacs και ο Weil ήταν εβραϊκής καταγωγής, όπως και η πλειοψηφία των «διανοούμενων» της Σχολής της Φρανκφούρτης].
Όταν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος έφθασε στην Αμερική, μερικά από τα πιο σημαντικά μέλη της Σχολής κατέληξαν να εργάζονται στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του Herbert Marcuse (φώτο), ο οποίος στην πραγματικότητα έγινε ηγετικής μορφή στην OSS - προκάτοχο της CIA. Άλλοι, συμπεριλαμβανομένων των Max Horkheimer και Theodor Adorno, μετακόμισαν στο Χόλιγουντ. Η φήμη του Marcuse αυξήθηκε τη δεκαετία του 1960 με το βιβλίο του «Έρωτας και Πολιτισμός» (Eros and Civilization) και ήταν ο Marcuse, ο οποίος δημιούργησε τη φράση “Make love, not war”. Ο Theodor Adorno έγραψε το βιβλίο «Η Αυταρχική Προσωπικότητα» (The Authoritarian Personality) που είχε μεγάλη επιρροή, και στο οποίο υποστήριζε ότι όποιος υπερασπίζεται τον παραδοσιακό πολιτισμό είναι ένας φασίστας. Αυτή η τελευταία πρόταση θα πρέπει να έχει ιδιαίτερη σημασία σήμερα.
Η Σχολή της Φρανκφούρτης χρησιμοποίησε μια τεχνική που εφευρέθηκε από τον Horkheimer που ονομάζεται Κριτική Θεωρία (Critical Theory) - μια κοινωνική θεωρία προσανατολισμένη στην κριτική και την αλλαγή της κοινωνίας στο σύνολό της. Αυτό που λέει αυτή η θεωρία είναι να επικρίνουμε κάθε παραδοσιακό κοινωνικό θεσμό - και να αποφύγουμε ειδικά να προσφέρουμε εναλλακτικές λύσεις - ως μέσο για την καταστροφή του Δυτικού Πολιτισμού. Δεν θα υπάρξει ποτέ καλύτερος, εναλλακτικός τρόπος - μόνο η κριτική. Την ίδια ώρα στο Columbia, η Σχολή της Φραγκφούρτης μετατόπισε την εστίασή της από την Κριτική Θεωρία που στρέφεται στη γερμανική κοινωνία στην Κριτική Θεωρία που στρέφεται στην αμερικανική κοινωνία. Παρόλο που δεν ανέφεραν τον όρο, η κριτική θεωρία παρείχε την προέλευση της "πολιτικής ορθότητας" [Περισσότερα εδώ]. Όπως επισημαίνει ο Raymond V. Raehn, «η πολιτική ορθότητα επιδιώκει να επιβάλει μια ομοιομορφία της σκέψης και της συμπεριφοράς σε όλους τους Αμερικανούς και επομένως είναι ολοκληρωτική στη φύση της». Στην πραγματικότητα πρόκειται για πολιτιστικό μαρξισμό.
Ο στόχος της Σχολής της Φρανκφούρτης ήταν να μετακινήσει την Αμερική σταδιακά προς τα αριστερά χρησιμοποιώντας τις αρχές της Αντι-Ηγεμονίας του Gramsci και την πρακτική της Κριτικής Θεωρίας. Αλλαγή του πολιτισμού της Αμερικής μέσω της "μακράς πορείας του Gramsci μέσω των θεσμικών οργάνων".
Έχει δουλέψει αυτή η διαδικασία;
Το 1958, ο Αμερικάνος συντηρητικός συγγραφέας W. Cleon Skousen (φώτο) έγραψε το διάσημο βιβλίο του «Ο Γυμνός Κομμουνιστής» (The Naked Communist). Σε αυτό, ο Skousen περιέγραψε αυτό που αντιλαμβανόταν ως "τρέχοντες κομμουνιστικούς στόχους". Υπήρχαν συνολικά 45 στόχοι. Επικεντρωνόμαστε σε μερικούς:
- Αναπτύξτε την ψευδαίσθηση ότι ο πλήρης αφοπλισμός των ΗΠΑ θα ήταν μια επίδειξη ηθικής δύναμης.
- Προωθήστε τον ΟΗΕ ως την μόνη ελπίδα για την ανθρωπότητα. Εάν το καταστατικό του ξαναγραφεί, ζητήστε να συσταθεί ως παγκόσμια κυβέρνηση με τις δικές του ανεξάρτητες ένοπλες δυνάμεις.
- Αιχμαλωτίστε ένα ή και τα δύο πολιτικά κόμματα στις Ηνωμένες Πολιτείες.
- Χρησιμοποιήστε τεχνικές αποφάσεις των δικαστηρίων για την αποδυνάμωση των βασικών αμερικανικών θεσμικών οργάνων υποστηρίζοντας ότι οι δραστηριότητές τους παραβιάζουν τα πολιτικά δικαιώματα.
- Πάρτε τον έλεγχο στα σχολεία. Χρησιμοποιήστε τα ως ζώνες μετάδοσης του σοσιαλισμού και της τρέχουσας κομμουνιστικής προπαγάνδας. Κάντε πιο soft το πρόγραμμα μαθημάτων. Πάρτε τον έλεγχο των ενώσεων των εκπαιδευτικών. Βάλτε τη κομματική γραμμή στα εγχειρίδια.
- Αποκτήστε τον έλεγχο όλων των φοιτητικών εφημερίδων.
- Χρησιμοποιήστε τις μαθητικές ταραχές για να προωθήσετε μεγαλύτερες διαμαρτυρίες ενάντια σε προγράμματα ή οργανισμούς που δέχονται επίθεση από τους κομμουνιστικές.
- Διεισδύστε στο Τύπο. Αποκτήστε τον έλεγχο της κριτικής των βιβλίων, της σύνταξης και των θέσεων χάραξης πολιτικής.
- Αποκτήστε τον έλεγχο των θέσεων κλειδιών σε ραδιόφωνο, τηλεόραση και κινηματογραφικές ταινίες.
- Εξαλείψτε την προσευχή ή οποιαδήποτε μορφή θρησκευτικής έκφρασης στα σχολεία με το αιτιολογικό ότι παραβιάζει την αρχή του "διαχωρισμού εκκλησίας και κράτους".
- Δυσφημίστε το αμερικανικό Σύνταγμα αποκαλώντας το ανεπαρκές, ντεμοντέ, εκτός των σύγχρονων αναγκών, εμπόδιο στη συνεργασία μεταξύ των εθνών σε παγκόσμια βάση.
- Δυσφημίστε τους Ιδρυτές Πατέρες. Παρουσιάστε τους ως εγωιστές αριστοκράτες που δεν είχαν καμία ανησυχία για τον "κοινό άνθρωπο".
- Υποστηρίξτε οποιοδήποτε σοσιαλιστικό κίνημα στο να του δοθεί κεντρικός έλεγχος σε οποιοδήποτε μέρος της πολιτιστικής εκπαίδευσης, των κοινωνικών φορέων, των προγραμμάτων κοινωνικής πρόνοιας, των κλινικών ψυχικής υγείας κλπ.
- Δυσφημίστε την οικογένεια ως θεσμό. Ενθαρρύνετε τη διαφωνία και το εύκολο διαζύγιο.
- Ανατρέψτε όλες τις αποικιακές κυβερνήσεις πριν οι γηγενείς πληθυσμοί είναι έτοιμοι για αυτοδιοίκηση.
Το αφήνω στον αναγνώστη να αποφασίσει πόση συνάφεια -και πρόοδο- βρίσκουμε σήμερα σε αυτούς τους "στόχους" που γράφτηκαν το 1958.
"Το τέλος είναι αυτό που θέλετε, τα μέσα είναι πώς το παίρνετε" - Saul Alinsky
"Στην αρχή η πρώτη δουλειά του διοργανωτή είναι να δημιουργήσει τα θέματα ή τα προβλήματα." - Saul Alinsky
"Η γελοιοποίηση είναι το πιο ισχυρό όπλο του ανθρώπου" - Saul Alinsky
Ο Saul Alinsky ήταν (εβραϊκής καταγωγής) Αμερικανός δημοκρατικός σοσιαλιστής. Θεωρείται ο ιδρυτής της σύγχρονης κοινοτικής οργάνωσης. Το 1946, ο Alinsky έγραψε το “Reveille for Radicals” («Εγερτήριο για Ριζοσπάστες»), ένα κείμενο σχετικά με την οργάνωση της κοινότητας. Το 1971, έγραψε το πιο διάσημο έργο του, το “Rules for Radicals” («Κανόνες για Ριζοσπάστες»). Ο Alinsky συνεργάστηκε στενά με το Κομμουνιστικό Κόμμα του Σικάγου, αλλά ήταν προσεκτικός να μην συμμετέχει ποτέ επίσημα στο κόμμα. Ο Αλίνσκι σημείωσε στο Reveille ότι "ο ίδιος ο κομμουνισμός δεν έχει σημασία. Το ζήτημα είναι αν είναι στο πλευρό μας". Βλέπω τον Alinsky ως νεομαρξιστή, ο οποίος επηρεάστηκε έντονα από τον Gramsci και την θεωρία του περί gradualism. Από τους περίφημους 13 κανόνες του Alinsky οι ιδιαίτερα σημαντικοί είναι:
- «Κάνε τον εχθρό να ζει στο δικό του βιβλίο κανόνων. Μπορείτε να τους σκοτώσετε με αυτό επειδή κανείς δεν μπορεί να υπακούει σε όλους τους δικούς τους κανόνες".
- "Η γελοιοποίηση είναι το πιο ισχυρό όπλο του ανθρώπου".
- "Συνεχίστε να ασκείτε πίεση. Ποτέ μην την χαλαρώσετε".
- "Επιλέξτε το στόχο, επικεντρωθείτε σε αυτόν, προσωποποιήστε τον και πολώστε τον. Επιτεθείτε σε ανθρώπους και όχι σε θεσμούς. Oι άνθρωποι βλάπτονται ταχύτερα από ό, τι οι θεσμοί".
Ένας από τους δηλωμένους στόχους του Alinsky ήταν η "ριζοσπαστικοποίηση της μεσαίας τάξης". Για το σκοπό αυτό, ο Alinsky πρότεινε ότι "οι στόχοι πρέπει να διατυπώνονται υπό τον τύπο γενικών γραμμών όπως η ελευθερία, η ισότητα, η αδελφοσύνη, η κοινή ευημερία και η επιδίωξη της ευτυχίας". Ο Alinsky είδε επίσης ότι οι διοργανωτές πρέπει να ντύσουν τους σκοπούς τους με ένα επικάλυμμα ηθικής. "Ο ηθικός εξορθολογισμός είναι απαραίτητος για κάθε είδους δράση, είτε για να δικαιολογηθεί η επιλογή, είτε η χρήση των σκοπών ή των μέσων ... Όλοι οι μεγάλοι ηγέτες επικαλέσθηκαν ηθικές αρχές για να καλύψουν το γυμνό εγωιστικό τους συμφέρον με το ρούχο της ελευθερίας και της ισότητας της ανθρωπότητας".
Ο Alinsky πίστευε στην αλλαγή ως εργαλείο, αλλά όπως ο Μαρξ και η διαλεκτική του διαδικασία, ο Alinsky πίστευε επίσης ότι η αλλαγή ήταν ο στόχος.
Η Χίλαρι Κλίντον έγραψε τη διδακτορική της διατριβή για τον Alinsky και του πήρε συνέντευξη αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της έρευνάς της. Ο Alinsky αργότερα της πρόσφερε μια δουλειά την οποία απέρριψε. Πόσο συνδέθηκαν δεν είναι εντελώς γνωστό, αλλά συνέχισαν να αλληλογραφούν - μέχρι το θάνατό του το 1972. Στην τελευταία επιστολή της προς τον Alinsky, η Κλίντον σημείωσε: "Είχα την χιλιοστή μου συνομιλία για το Reveille και χρειάζομαι κάποιο νέο υλικό για να δώσω στους ανθρώπους. Ανακαλύπτεσαι και πάλι, καθώς οι πολιτικοί της Νέας Αριστεράς αρχίζουν να σκέπτονται σοβαρά τη σκληρή δουλειά και τη μηχανική της οργάνωσης".
Ένας από αυτούς τους πολιτικούς της Νέας Αριστεράς τελικά έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ. Ο Μπαράκ Ομπάμα δεν γνώρισε ποτέ τον Αλίνσκι, ο οποίος πέθανε όταν ο Ομπάμα ήταν μόλις 11 ετών. Αλλά αρκετοί από τους μέντορες του Ομπάμα ήταν μαθητές του Alinsky – ο Jerry Kellman, ο John McKnight και ο Mike Kruglik. Ο Obama εκπαιδεύτηκε για λίγο στο Λος Άντζελες στο Ίδρυμα Βιομηχανικών Περιοχών του Alinsky. Ο Ομπάμα είχε επίσης στενούς δεσμούς με την Ακαδημία Midwest - μια ακαδημία κατάρτισης για ριζοσπάστες ακτιβιστές. Η Ακαδημία Midwest συνεργάστηκε στενά με τους Δημοκρατικούς Σοσιαλιστές της Αμερικής (DSA) και ενσωμάτωσε τόσο τη μέθοδο του Alinsky όσο και τις μαρξιστικές διδασκαλίες. Το 2008 σε επιστολή προς την Boston Globe, ο γιος του, ο David Alinsky, σημείωσε τα εξής:
"Η κατάρτιση του Ομπάμα στο Σικάγο από τους μεγάλους διοργανωτές της κοινότητας δείχνει την αποτελεσματικότητά του ... η μέθοδος του αείμνηστου πατέρα μου λειτουργεί πάντα για να βγάλει προς τα έξω το μήνυμα. Είμαι υπερήφανος που βλέπω ότι το μοντέλο του πατέρα μου για διοργάνωση να εφαρμόζεται με επιτυχία πέρα από την οργάνωση της τοπικής κοινότητας για να επηρεάσει την εκστρατεία των Δημοκρατικών το 2008".
Το σύνθημα του Ομπάμα ήταν “Change”. Όποιος έχει διαβάσει το Reveille for Radicals ή το Rules for Radicals Reveille, μπορεί εύκολα να δει από πού προέκυψε αυτή η φράση. Όπως σημείωσα νωρίτερα, η αλλαγή ήταν ο στόχος του Alinsky.
Ο David Brock, στην βιογραφία της Κλίντον, "The Seduction of Hillary Rodham" (1996), αναφέρεται στην Κλίντον ως "κόρη του Alinsky". Παρά τους προφανείς δεσμούς, η Κλίντον αφιέρωσε μόνο μία παράγραφο στον Αλίνσκι στα απομνημονεύματά της “Living History” - σημειώνοντας ότι, ενώ συμφωνούσε με μερικές από τις ιδέες του, «είχαμε μια βασική διαφωνία. Πίστευε ότι μπορείς να αλλάξεις το σύστημα μόνο από έξω. Εγώ όχι... η απόφασή μου ήταν μια έκφραση της πεποίθησής μου ότι το σύστημα μπορεί να αλλάξει από μέσα».
Η Χίλαρι ονομάστηκε «η κόρη του Αλίνσκι». Άρα ο Αλίνσκι ήταν ο «παππούς του Ομπάμα». Αλλά νομίζω ότι η αληθινή κληρονομιά τους - η γενεαλογία της Αριστεράς - οδηγεί κατευθείαν στον Αντόνιο Γκράμσι.
Το παρόν έχει πάντα ένα παρελθόν ...
ΚΟ / από εδώ amethystos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου