Γράφει ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΤΟΪΛΟΠΟΥΛΟΣ Βασίλης Στοϊλόπουλος
Το «Σύμφωνο Μετανάστευσης» και η Νέα Δημοκρατία.
Ένας βασικός λόγος που πολλοί Έλληνες ψηφοφόροι επέλεξαν στις εκλογές της 7ης Ιουλίου την «ΑΠΑΛΛΑΓΗ» ήταν η πεποίθηση που είχαν ότι η ΝΔ θα διαφοροποιούνταν ριζικά από τον ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον σε δύο βασικά κι «ευαίσθητα» θέματα. Στο Σκοπιανό και στο Μεταναστευτικό.
Ως προς το πρώτο, ήδη από τις πρώτες μέρες της νέας διακυβέρνησης έγινε κατανοητό ότι η «απαίτηση» Δένδια, Βαρβιτσιώτη και λοιπών αξιωματούχων να τηρούν οι «Μακεδόνες» τα συμφωνηθέντα στην κατάπτυστη «Συμφωνία των Πρεσπών» ουσιαστικά σημαίνει την αποδοχή της - κατά γράμμα - και από τη ΝΔ. Τζίφος λοιπόν! Ο Τσίπρας απλά «έσωσε» τη ΝΔ» από «μακεδονικές» περιπέτειες και τώρα καγχάζει περιπαιχτικά που οι πολιτικοί του αντίπαλοι ακολουθούν την πολιτική Τσίπρα-Κοτζιά στο Σκοπιανό, αλλά και για τον εμπαιγμό των Μακεδόνων που με τη μαζική τους ψήφο έδωσαν τη νίκη στη ΝΔ.
Το ίδιο και στο μεταναστευτικό, που ασφαλώς η ΝΔ προσπαθεί όντως να το διαχειριστεί καλύτερα από τους παταγωδώς αποτυχημένους του ΣΥΡΙΖΑ. Το πλαίσιο της μεταναστευτικής πολιτικής της χώρας παραμένει ουσιαστικά το ίδιο : «Ανοιχτά σύνορα», «διάσωση για ανθρωπιστικούς λόγους» και απαθής αποδοχή της Συμφωνίας Μέρκελ-Ερντογάν για το Μεταναστευτικό, μαζί με την «αποσυμφόρηση» των νησιών.
Κανείς δεν θυμάται σήμερα όμως ότι, αν και κρυπτόμενη πριν μερικούς μήνες, η ΝΔ είχε αποδεχτεί και υποστηρίξει το λεγόμενο «Σύμφωνο Μετανάστευσης» που ψηφίστηκε (και από την Ελλάδα) στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ τον περασμένο Ιανουάριο.
Για όσους ξέχασαν, και τώρα οδύρονται και απορούν, το αμφιλεγόμενο σύμφωνο που αποδέχεται και προσπαθεί να εφαρμόσει η ΝΔ για τη μετανάστευση περιλαμβάνει (άκρως φιλομεταναστευτικές) ρυθμίσεις, καθώς το «Σύμφωνο», μεταξύ άλλων :
προβλέπει και ευνοεί, με διάφορους τρόπους, την ελεύθερη, ασφαλή, μαζική και απρόσκοπτη εγκατάσταση μεταναστών με διαφορετικές αξίες, πεποιθήσεις, αρχές και πρότυπα σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης ως καθολικό πλέον ανθρώπινο δικαίωμα.
αφήνει το θέμα της κοινωνικής ενσωμάτωσης στη βούληση των μεταναστών και όχι στους νόμους και στις αποφάσεις των χωρών υποδοχής, που θα είναι «τελικός σταθμός» επειδή έχουν αναπτυγμένο κράτος πρόνοιας και δικαίου (κίνδυνος γκετοποίησης).
απαιτεί από τα κράτη υποδοχής μεταναστών μια σειρά από φιλομεταναστευτικές νομοθετικές ρυθμίσεις, όπως για παράδειγμα τη λήψη μέτρων για την άμβλυνση της κριτικής των γηγενών πολιτών απέναντι στις αρνητικές επιπτώσεις του μεταναστευτικού (λογοκρισία).
διευκολύνει την χωρίς όρους επανένωση των οικογενειών των μεταναστών στη χώρα υποδοχής (συνέχιση της μετανάστευσης).
προωθεί την ασφαλή και ελεύθερη διακίνηση μεταναστών με μεγαλύτερη ασφάλεια (ανοιχτά σύνορα).
Ασφαλώς, πουθενά στο «Σύμφωνο» δεν γίνεται αναφορά στην αντιμετώπιση των αιτιών της μετανάστευσης ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ, στις χώρες προέλευσης μεταναστών, ούτε για τον εγκληματικό ρόλο των πλούσιων χωρών για τη φτώχεια, τους εξοπλισμούς, τους πολέμους και την διαφθορά στις χώρες προέλευσης των μεταναστών. Και ότι «οι πιο φτωχοί δεν έχουν καμιά ελπίδα να ξεκινήσουν για την Ευρώπη. Όποιος πεινά δεν έχει μέσα».
Υπάρχει βέβαια ένα «ελαφρυντικό» για τον ανενημέρωτο ψηφοφόρο : Όντως, η ελληνική κοινή γνώμη είχε παραμείνει τότε στο σκοτάδι, καθότι ΟΛΑ τα κόμματα, ο πανεπιστημιακός και νομικός κόσμος, η Εκκλησία, τα ΜΜΕ και οι αρμόδιοι φορείς το αποσιώπησαν. Μπορεί όμως αυτό να είναι «δικαιολογία» ;
Ένας βασικός λόγος που πολλοί Έλληνες ψηφοφόροι επέλεξαν στις εκλογές της 7ης Ιουλίου την «ΑΠΑΛΛΑΓΗ» ήταν η πεποίθηση που είχαν ότι η ΝΔ θα διαφοροποιούνταν ριζικά από τον ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον σε δύο βασικά κι «ευαίσθητα» θέματα. Στο Σκοπιανό και στο Μεταναστευτικό.
Ως προς το πρώτο, ήδη από τις πρώτες μέρες της νέας διακυβέρνησης έγινε κατανοητό ότι η «απαίτηση» Δένδια, Βαρβιτσιώτη και λοιπών αξιωματούχων να τηρούν οι «Μακεδόνες» τα συμφωνηθέντα στην κατάπτυστη «Συμφωνία των Πρεσπών» ουσιαστικά σημαίνει την αποδοχή της - κατά γράμμα - και από τη ΝΔ. Τζίφος λοιπόν! Ο Τσίπρας απλά «έσωσε» τη ΝΔ» από «μακεδονικές» περιπέτειες και τώρα καγχάζει περιπαιχτικά που οι πολιτικοί του αντίπαλοι ακολουθούν την πολιτική Τσίπρα-Κοτζιά στο Σκοπιανό, αλλά και για τον εμπαιγμό των Μακεδόνων που με τη μαζική τους ψήφο έδωσαν τη νίκη στη ΝΔ.
Το ίδιο και στο μεταναστευτικό, που ασφαλώς η ΝΔ προσπαθεί όντως να το διαχειριστεί καλύτερα από τους παταγωδώς αποτυχημένους του ΣΥΡΙΖΑ. Το πλαίσιο της μεταναστευτικής πολιτικής της χώρας παραμένει ουσιαστικά το ίδιο : «Ανοιχτά σύνορα», «διάσωση για ανθρωπιστικούς λόγους» και απαθής αποδοχή της Συμφωνίας Μέρκελ-Ερντογάν για το Μεταναστευτικό, μαζί με την «αποσυμφόρηση» των νησιών.
Κανείς δεν θυμάται σήμερα όμως ότι, αν και κρυπτόμενη πριν μερικούς μήνες, η ΝΔ είχε αποδεχτεί και υποστηρίξει το λεγόμενο «Σύμφωνο Μετανάστευσης» που ψηφίστηκε (και από την Ελλάδα) στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ τον περασμένο Ιανουάριο.
Για όσους ξέχασαν, και τώρα οδύρονται και απορούν, το αμφιλεγόμενο σύμφωνο που αποδέχεται και προσπαθεί να εφαρμόσει η ΝΔ για τη μετανάστευση περιλαμβάνει (άκρως φιλομεταναστευτικές) ρυθμίσεις, καθώς το «Σύμφωνο», μεταξύ άλλων :
προβλέπει και ευνοεί, με διάφορους τρόπους, την ελεύθερη, ασφαλή, μαζική και απρόσκοπτη εγκατάσταση μεταναστών με διαφορετικές αξίες, πεποιθήσεις, αρχές και πρότυπα σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης ως καθολικό πλέον ανθρώπινο δικαίωμα.
αφήνει το θέμα της κοινωνικής ενσωμάτωσης στη βούληση των μεταναστών και όχι στους νόμους και στις αποφάσεις των χωρών υποδοχής, που θα είναι «τελικός σταθμός» επειδή έχουν αναπτυγμένο κράτος πρόνοιας και δικαίου (κίνδυνος γκετοποίησης).
απαιτεί από τα κράτη υποδοχής μεταναστών μια σειρά από φιλομεταναστευτικές νομοθετικές ρυθμίσεις, όπως για παράδειγμα τη λήψη μέτρων για την άμβλυνση της κριτικής των γηγενών πολιτών απέναντι στις αρνητικές επιπτώσεις του μεταναστευτικού (λογοκρισία).
διευκολύνει την χωρίς όρους επανένωση των οικογενειών των μεταναστών στη χώρα υποδοχής (συνέχιση της μετανάστευσης).
προωθεί την ασφαλή και ελεύθερη διακίνηση μεταναστών με μεγαλύτερη ασφάλεια (ανοιχτά σύνορα).
Ασφαλώς, πουθενά στο «Σύμφωνο» δεν γίνεται αναφορά στην αντιμετώπιση των αιτιών της μετανάστευσης ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ, στις χώρες προέλευσης μεταναστών, ούτε για τον εγκληματικό ρόλο των πλούσιων χωρών για τη φτώχεια, τους εξοπλισμούς, τους πολέμους και την διαφθορά στις χώρες προέλευσης των μεταναστών. Και ότι «οι πιο φτωχοί δεν έχουν καμιά ελπίδα να ξεκινήσουν για την Ευρώπη. Όποιος πεινά δεν έχει μέσα».
Υπάρχει βέβαια ένα «ελαφρυντικό» για τον ανενημέρωτο ψηφοφόρο : Όντως, η ελληνική κοινή γνώμη είχε παραμείνει τότε στο σκοτάδι, καθότι ΟΛΑ τα κόμματα, ο πανεπιστημιακός και νομικός κόσμος, η Εκκλησία, τα ΜΜΕ και οι αρμόδιοι φορείς το αποσιώπησαν. Μπορεί όμως αυτό να είναι «δικαιολογία» ;
Διάβολοι» του χρήματος.
«Όταν η προοπτική για γρήγορο πλουτισμό είναι προφανής, τότε μπορεί γρήγορα η λογική και ηθική του καθενός να αδρανοποιηθούν. Και μόνο μια οικονομική καταστροφή μπορεί να σε κάνει έξυπνο». Αυτά λέγονταν για τον κόσμο του χρήματος πριν από αιώνες , όταν - και τότε - πίσω από κάθε μεγάλο ιστορικό γεγονός (π.χ. Σταυροφορίες) κρύβονταν κι ένα μεγάλο οικονομικό μυστικό (π.χ. νέες αγορές), με νικητές και ηττημένους, όπως και σήμερα.
Σημείο καμπής στην ιστορία του χρήματος είναι όμως το έτος 1543 μ.Χ. Για πρώτη φορά στον χριστιανικό κόσμο ο αυτοκράτορας Κάρολος Ε΄ επέτρεψε επισήμως σε Ολλανδούς εμπόρους να δανείζονται χρήματα με τόκο. Έτσι ανέτειλε - και μεσουρανεί μέχρι σήμερα - η εποχή του Σάϋ-Λοκ, όπως φαίνεται στην αρχή της 3ης σκηνής στον σαιξπηρικό «Έμπορο της Βενετίας»: Σάϋ-Λοκ : «Τρεις χιλιάδες δουκάτα…Μάλιστα (…) Για τρεις μήνες …Μάλιστα! (…) Εγγυητής μπαίνει ο Αντόνιο … Μάλιστα! (…) αν τύχει και δεν με ξεχρεώσεις …. το πρόστιμο θα βάλουμε να είναι μια λίβρα της ακμαίας σάρκας σου, που θα την κόψω και θα την πάρω ….».
Δεν άργησε πολύ όμως, μετά τον τοκογλύφο, να εμφανιστεί και ο έτερος «διάολος του χρήματος», με πολύ πιο «εξευγενισμένη» μορφή, ο κερδοσκόπος. (Είχε προηγηθεί η ολλανδική «Τρέλα της τουλίπας» το 1637 που ήταν το πρωτότυπο των μετέπειτα διεθνών οικονομικών κρίσεων). Λέγονταν Τζων Λώου (1671-1729), σκοτσέζος στην καταγωγή και οικονομική αυθεντία, όχι μόνο για την εποχή του. Τζογαδόρος, θεωρητικός του χρήματος, τραπεζίτης του φτηνού χρήματος, εφευρέτης του χαρτονομίσματος, μεγαλέμπορος όλων των ηπείρων, μεγαλομέτοχος - σπεκουλαδόρος και ιδρυτής της Νέας Ορλεάνης. Έγινε πολύ γρήγορα ο πλουσιότερος άνθρωπος της εποχής του μεταδίδοντας τον πυρετό της κερδοσκοπίας και στους πιο ασήμαντους «φτωχοδιαβόλους» διεθνώς και κάνοντας τον Βολταίρο να αναρωτιέται «αν είναι Θεός, αχρείος ή τσαρλατάνος» αλλά και τον Καρλ Μαρξ να αναφέρεται αργότερα γι αυτόν στο Κεφάλαιο σαν «ένα μίγμα ευχάριστου απατεώνα και προφήτη». Τελικά το ασύλληπτο σε μέγεθος οικονομικό οικοδόμημα του Λώου κατέρρευσε παταγωδώς («Κρίση του Μισισιπή»), προκαλώντας τον πανικό σε χιλιάδες μετόχους που πωλούσαν τις μετοχές τους τόσο γρήγορα όσο γρήγορα τις είχαν αγοράσει. Ήταν ο πρώτος που έμαθε – και πολλές χιλιάδες άλλοι μέχρι σήμερα – ότι μετά από μια τεράστια οικονομική φούσκα που σπάει ξαφνικά η προσγείωση είναι πολύ δύσκολο να είναι ομαλή. Έχασε τα πάντα (εκτός από μια πλούσια συλλογή πινάκων) και πέθανε φτωχός στα 57 του στη Βενετία, στη διάρκεια του καρνάβαλου από πνευμονία. Σήμερα πολλοί εκτιμούν ότι ο Λώου ήταν πρώτα απ' όλα ένας «ιδεαλιστής» οικονομολόγος πρώτου μεγέθους στην ιστορία της οικονομίας και σε πολλά πράγματα πολύ πιο μπροστά από τον ίσως σημαντικότερο οικονομολόγο της νεώτερης εποχής, τον Κέυνς.
Σημείο καμπής στην ιστορία του χρήματος είναι όμως το έτος 1543 μ.Χ. Για πρώτη φορά στον χριστιανικό κόσμο ο αυτοκράτορας Κάρολος Ε΄ επέτρεψε επισήμως σε Ολλανδούς εμπόρους να δανείζονται χρήματα με τόκο. Έτσι ανέτειλε - και μεσουρανεί μέχρι σήμερα - η εποχή του Σάϋ-Λοκ, όπως φαίνεται στην αρχή της 3ης σκηνής στον σαιξπηρικό «Έμπορο της Βενετίας»: Σάϋ-Λοκ : «Τρεις χιλιάδες δουκάτα…Μάλιστα (…) Για τρεις μήνες …Μάλιστα! (…) Εγγυητής μπαίνει ο Αντόνιο … Μάλιστα! (…) αν τύχει και δεν με ξεχρεώσεις …. το πρόστιμο θα βάλουμε να είναι μια λίβρα της ακμαίας σάρκας σου, που θα την κόψω και θα την πάρω ….».
Δεν άργησε πολύ όμως, μετά τον τοκογλύφο, να εμφανιστεί και ο έτερος «διάολος του χρήματος», με πολύ πιο «εξευγενισμένη» μορφή, ο κερδοσκόπος. (Είχε προηγηθεί η ολλανδική «Τρέλα της τουλίπας» το 1637 που ήταν το πρωτότυπο των μετέπειτα διεθνών οικονομικών κρίσεων). Λέγονταν Τζων Λώου (1671-1729), σκοτσέζος στην καταγωγή και οικονομική αυθεντία, όχι μόνο για την εποχή του. Τζογαδόρος, θεωρητικός του χρήματος, τραπεζίτης του φτηνού χρήματος, εφευρέτης του χαρτονομίσματος, μεγαλέμπορος όλων των ηπείρων, μεγαλομέτοχος - σπεκουλαδόρος και ιδρυτής της Νέας Ορλεάνης. Έγινε πολύ γρήγορα ο πλουσιότερος άνθρωπος της εποχής του μεταδίδοντας τον πυρετό της κερδοσκοπίας και στους πιο ασήμαντους «φτωχοδιαβόλους» διεθνώς και κάνοντας τον Βολταίρο να αναρωτιέται «αν είναι Θεός, αχρείος ή τσαρλατάνος» αλλά και τον Καρλ Μαρξ να αναφέρεται αργότερα γι αυτόν στο Κεφάλαιο σαν «ένα μίγμα ευχάριστου απατεώνα και προφήτη». Τελικά το ασύλληπτο σε μέγεθος οικονομικό οικοδόμημα του Λώου κατέρρευσε παταγωδώς («Κρίση του Μισισιπή»), προκαλώντας τον πανικό σε χιλιάδες μετόχους που πωλούσαν τις μετοχές τους τόσο γρήγορα όσο γρήγορα τις είχαν αγοράσει. Ήταν ο πρώτος που έμαθε – και πολλές χιλιάδες άλλοι μέχρι σήμερα – ότι μετά από μια τεράστια οικονομική φούσκα που σπάει ξαφνικά η προσγείωση είναι πολύ δύσκολο να είναι ομαλή. Έχασε τα πάντα (εκτός από μια πλούσια συλλογή πινάκων) και πέθανε φτωχός στα 57 του στη Βενετία, στη διάρκεια του καρνάβαλου από πνευμονία. Σήμερα πολλοί εκτιμούν ότι ο Λώου ήταν πρώτα απ' όλα ένας «ιδεαλιστής» οικονομολόγος πρώτου μεγέθους στην ιστορία της οικονομίας και σε πολλά πράγματα πολύ πιο μπροστά από τον ίσως σημαντικότερο οικονομολόγο της νεώτερης εποχής, τον Κέυνς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου