ΘΕΜΙΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΨΥΧΗ!

η Θεότης που προϊσταται της Παγκοσμίου Ψυχής είναι η Θέμις.

Η Θέμις ταυτίζεται φυσικά ιερατικώς με την Δίκη. Και όπως μας λέγουν τα μυστήρια και οι ποιηταί, ο Όμηρος και άλλοι, κυρίως η Δίκη είναι συμπάρεδρος του Διός.

Το να είσαι συμπάρεδρος του Διός μια Θεότης, σημαίνει ότι εμπερικλείει εν εαυτή όλας τας ιδιότητας και τας αρετάς του Θεού, του υπάρχοντος Θεού, αλλά κατά διάφορον τρόπον εκδεδηλωμένες.

Δηλαδή, εκδεδηλωμένες και τετελεσμένες δημιουργικώς.

Επίσης στα μυστήρια την Θέτιδα την ταυτίζουνε με την Γη, ή με την Γαία.

Ο Αισχύλος μας λέει στον Προμηθέα, όταν μιλάει ο Προμηθέας και λέει: Εμοί δε μήτηρ Θέμις, κατ’ άλλους δε Γαία.

Έχομε δε υπ’ όψιν μας στην αρχαιοτάτη εποχή, όλα τα μαντεία τα αρχαία, στα οποία μαντεύονται υψηλότατες έννοιες, και χρησμοί υψηλότατοι, είναι αφιερωμένα εις την Θέμιδα Γαία.

Αυτό ακριβώς σημαίνει ότι: ταυτοχρόνως η Θέμις είναι μια Θεότης και της ψυχής της Παγκοσμίου, και της Γαίας.

Δηλαδή έχει έναν στενό σύνδεσμο η Θέμις με την Γαία και με την Παγκόσμιο Ψυχή, αλλά και με τα του Διός πράγματα της ποιήσεως.

Επομένως, από εκεί πρέπει να ξεκινήση κανείς και να δη κατ’ ουσίαν και κατά βάθος την διδασκαλία περί στοιχείων.

Σας έχω πει και άλλες φορές ότι: η Θέμις έχει τρεις θυγατέρες. Την Ευνομία, την Δίκη και την Ειρήνη.

Αυτές οι τρεις θυγατέρες εκπροσωπούν όλη την κατάσταση της Δημιουργίας, εν δεσμοίς, εν λόγοις, εν αναλογίαι και εν αρμονίαι.

Άλλωστε όλη η Δημιουργία, δεν είναι τίποτε άλλο από δεσμούς, λόγους, αναλογίες, γεωμετρήσεις, αρμονίες.

Όλα τα όντα εν μορφή εκδεδηλωμένα, εκφράζουν ακριβώς αυτές τις τρεις θυγατέρες της Θέμιδος. Ενεργούσες κάθε μια κατά τον τρόπο της, αλλά και κάθε μια ευρισκομένη εις την άλλην. Αφού είναι αδελφές, εν αλλήλαις υπάρχουσιν και οι μεν και οι δε.

Τις διακρίνουμε δε εμείς χωριστά στην διδασκαλία μας, για να μπορέσουμε να τις κατανοήσουμε περισσότερο, γιατί κάθε μια έχει και τον τρόπο της εκφράσεώς της.

Όλες όμως είναι τριαδικές και μοναδικές θυγατέρες της αυτής θεότητος. Επομένως και οι τρεις θυγατέρες της Θέμιδος, εκπροσωπούν τας θείας αρετάς της θείας Μητρός.

Επαναλαμβάνουμε λοιπόν και λέμε: γιατί αυτές τις θυγατέρες τις λέμε δεσμούς, αναλογίες, λόγους, αρμονίες, συμφωνίες, συστήματα;

Ας αρχίσουμε από την Ευνομία.

Η Ευνομία είναι κατ’ εξοχήν η Θεότης του νόμου. Του θείου Νόμου. Γι’ αυτό λέμε πάντα Ευ νόμος.

Τι είναι νόμος; Νόμος είναι νου διανομή.

Προσέχτε: το Ευ εδώ σε αυτά που λέμε, έχει την έννοια του θείου Κάλλους και της Διακοσμήσεως.

Μυστηριακώς και μυητικώς το Ευ είναι ακριβώς η θεία τέχνη εν τη αγαθοειδή και εν τη καλλοποιώ αυτής υποστάσεως.

Όταν λέμε Ευνομία, δεν είναι μόνο η λειτουργία του νόμου, γιατί ο νόμος είπαμε ότι είναι νου διανομή.

Όμως τι μπορεί να είναι του νου η διανομή;

Αυτός είναι ο Λόγος. Ο Λόγος ως Αρχηγικός Νους που είναι ο Πατήρ ή ο Ποιητής, διότι ένα και το αυτό πράγμα είναι, με την διαφορά, αναλόγως της σχέσεώς των, όσον αφορά με το Εν.

Αλλά Πατήρ και Ποιητής είναι ο δίμορφος Ιανός, που είναι ένας και μοναδικός Θεός. Ύπατος των Θεών, ο Ζευς.

Λέμε λοιπόν ότι: ο νους διανεμόμενος εις την Δημιουργίαν, και γενόμενος Ποίησις είναι Νόμος.

Ευ νόμος, είναι ακριβώς ο νους ως Λόγος, διανέμων την ποιότηταν και το περιεχόμενον της Δημιουργίας, υπαρχούσης εν δημιουργικώ νω, εν αρχηγικώ ή εν ποιητικώ νω, ως ενιαίος και μοναδικός, πάντα δε κατά μιαν ιδέαν αδιάκριτον ενιαίως.

Διανεμόμενος ο νους εδώ, εκπροσωπεί τον λόγον ο οποίος παντού υπάρχει. Δηλαδή σε κάθε εκδήλωση αποκλίσεως του νου, για να ποιήση.

Επομένως είναι πραγματικά νου διανομή η Ευνομία.

Αλλά και τι άλλο έχει η Ευνομία;

Αυτή η διανομή του νου, δεν είναι μόνο απλώς η λειτουργία του λόγου χάριν της αποκλίσεως των πραγμάτων από την μόνιμον και μονοειδή κατάσταση, εις την πολυειδή έκφραση. Αλλά τι άλλο είναι;

Είναι ακριβώς ότι: ο λόγος αυτός, ο νόμος αυτός ο οποίος διανέμεται, αλλά ταυτοχρόνως είναι και ο φορεύς. Τίνος φορεύς;

Της Δημιουργίας ως παραδείγματος ή ως εικόνος.

Το Ευ επομένως, σε αυτάς τας θείας καταστάσεις δεν χωρίζεται από τον νόμο, τον θείο νόμο, γιατί είναι ταυτόσημος, είναι εν ταυτότητι του Όντος.

Όμως ως Θείου νου διανομή διανέμεται, χορηγών πάντα και κατά πάντα, εις τα πρώτα, εις τα μέσα και εις τα έσχατα. Αλλά και εις την επιστροφή τους, δηλαδή και εις την κίνησή τους, και εις την ταυτότητά τους, και εις την ετερότητά τους, αλλά και εις την κίνηση και την στάση τους, ο Λόγος είναι αυτός πάντα ο οποίος προϊσταται, ο οποίος εν ταυτότητι εκφράζεται ταυτοσήμως.

Δηλαδή εν ταυτότητι, εκφράζεται ενιαίως. Εν ετερότητι δε εκφράζεται πολυειδώς. Εν κινήσει εκφράζεται ρέον.

Ρέον σημαίνει ότι εκφράζεται συνεχώς, μετρών και κρατών το συνεχές και το μόνιμον, εν τη αποσχίσει των πραγμάτων, λόγω ακριβώς της δράσεως του νόμου της δυάδος. Δηλαδή της διαστάσεως και της κινήσεως.

Εν στάσει δε πάλι, κρατάει το μόνιμον, το μοναδικό και το σταθερόν.

Εδώ στο μοναδικόν, είναι έντονη η παρουσία του Ευ ως εικόνος, ως μορφής, ως σχήματος, αλλά και γενικώς κάτι τι το οποίον αποτελεί την σταθερή κατάσταση των πραγμάτων, των πέραν από την μοναδικότητα του νου υπαρχόντων.

Εδώ βλέπουμε ότι κρατάει εν τη στάσει, την κατάσταση της υπάρξεως.

Δηλαδή ξαναφέρνει πάλι, κρατώντας πάλι τον νόμο και το Ευ – η ευνομία - με τον αυτόν λόγον που υπάρχει, κρατώντας πάντα την ταυτότητα εκδηλωμένη, είτε ως παράδειγμα, είτε ως εικόνα, είτε ως είδος ή σχήμα, είτε ως σύστημα ή οτιδήποτε άλλο. Έτσι και τα πρώτα και τα δεύτερα και τα μέσα αλλά και τα έσχατα τα κρατάει σε μια κατάσταση ισορροπίας και Ενότητος.

Σας τα λέω απλά, για να κατανοηθούνε και απλά μέσα σας, αν κάτι δεν καταλαβαίνετε μπορείτε να ρωτήσετε.

Λέμε λοιπόν: η Ευνομία όσον αφορά σαν κόρη της Θέμιδος γης, είναι Γεωμετρία. Η Ευνομία, σαν κόρη της Θέμιδος Δίκης είναι Αρμονία.

Δεν χωρίζεται το ένα από το άλλο, αλλά ο ρόλος που παίζει ο λόγος αυτός, ως ο αυτός Λόγος, άλλοτε μεν εκφράζεται ως γεωμέτρησις, άλλοτε δε εκφράζεται ως αρμονία.

Μεταξύ της γεωμετρήσεως και της αρμονίας, υπάρχει ένας άλλος παράγων, μια άλλη αρετή, η Ειρήνη.

Προσέχτε: η μεν Ευνομία, ως κόρη της Θέμιδος Γαίας κρατάει τον αυτόν λόγον πάντοτε. Δηλαδή το εδραίον και μόνιμον.

Όμως στην Ευνομία ως Δίκη: ο αυτός λόγος διανέμεται κατά τον λόγο του Ευ, και όπως έχουμε ξαναπεί, τοις μείζοσι δίνει μείζονα λόγο – όχι ποσότητες – τοις ελάττοσι ελάττονα λόγον.

Αλλά προσέχτε: ο ελάττων λόγος και ο μείζον λόγος, τοις μείζοσι μείζονα, είναι λόγοι ποιοτικοί, είναι λόγοι κοσμήσεως και όχι λόγοι ποσοτικοί ή ποσότητος.

Άρα ο λόγος αυτός – τοις μείζοσι μείζοσι – δίδει ποιότητα στα μείζονα πράγματα.

Ποια είναι αυτά τα μείζονα πράγματα για εμάς;

Εκείνα τα οποία είναι πλησιέστατα προς την πηγήν τους – τα μείζονα – ή προς την Μονάδα ή προς τον Νουν.

Προσέχτε: το μέγα από απόψεως διδασκαλίας, δεν είναι το μέγα το ποσοτικόν, το εν εκτάσει, αλλά είναι το μέγα εν δυνάμει παραδείγματος και εικόνος.

Άρα τοις μείζοσι μείζον ο λόγος, τοις ελάττωσι ελάττων ο λόγος. Τι σημαίνει αυτό; Τοις ελάττωσι ελάττων ο λόγος;

Σημαίνει ότι, ο λόγος κρατάει συνεχώς την ισορροπία και την αρμονία. Παύει πια να έχη, να δημιουργή εναντιότητα, γιατί μετουσιώνει πάσα εναντιότητα σε αντίθεση.

Ερώτησις: Είναι αυτό η Δίκη;

Απάντησις: Ακριβώς αυτό είναι η Δίκη. Αλλά η Ειρήνη τι είναι;

Η Ειρήνη είναι η άλλλη αδελφή, η οποία είναι παράλληλος προς την Δίκη.

Άρα στο μέσον είναι η Γεωμέτρησις. Η γεωμέτρησις είναι Ευνομία, η οποία κρατάει το κέντρο, τον μέσο λόγο. Γιατί;

Γιατί είναι κόρη της Θέμιδος Γης ή της Θέμιδος ως Παγκοσμίου ψυχής που εστιώνει και μορφώνει.

Εστιώνοντας σωματουργεί και μορφώνοντας ειδοποιεί. Η μεν Εστίωσις είναι η Γεωμέτρησις, η δε μορφοποίησις και ειδοποίησις είναι η αρμονία.

Προσέχτε: το ένα με το άλλο δεν χωρίζονται, εμείς τα χωρίζουμε τώρα εδώ στον λόγο μας, για να τα καταλάβουμε στις λεπτομέρειες και στις λειτουργίες τους. Αλλά πάντα μέσα σε κάθε είδος και κάθε μορφή της Δημιουργίας, σε κάθε εικόνα της Δημιουργίας, πρέπει πάντοτε εμείς με τον νουν μας, να διακρίνουμε και όχι να χωρίζουμε.

Να διακρίνουμε χωρίς να χωρίζουμε, την εστίωσιν, την σωματουργίαν με την ειδοποιίαν, η οποία είναι ο εναρμόνιος λόγος, και η σωματουργία είναι ο Αυτός λόγος, ο οποίος εδραιώνει αυτό που εναρμονίως υφίσταται ως υπόστασις.

Αυτό είναι το αποκεκλιμένον στερεόν. Σταθερόν και μεμορφωμένο. Το προσέχετε πως είναι;

Άρα το μεταξύ αυτών των δυο θυγατέρων, πλαισιώνεται από την γεωμέτρηση.

Η μεν Γεωμέτρησις μπαίνει στο κέντρον, η επί τα δεξιά αδελφή της, είναι η Δίκη και επί τα αριστερά η Ειρήνη ή και το αντίθετο.

Προσέχτε: λέμε είναι ομότιμες αδελφές, τρίδυμες.

Δεν είναι η μια μετά την άλλη, αλλά είναι και οι τρεις μαζί.

Επί τα αριστερά δε είναι η Ειρήνη η οποία τι κάνει;

Η Ειρήνη φέρνει την ισορροπία, όχι μόνον εις τας ποιότητας και εις τα είδη και εις τας μορφάς της Δημιουργίας, αλλά φέρνει και την ισορροπία εις τας σχέσεις αυτών των μορφών, των ποιοτήτων, και όλων των πραγμάτων που εστιώνονται σωματουργούμενα, και διαμορφώνονται ειδοποιούμενα.

Όμως εδώ σε αυτά που λέμε, έχομε και τον παράγοντα ύλη, ο οποίος, εάν αφηνότανε έτσι δεν θα υπήρχε δυνατότης Δημιουργίας, γιατί η ύλη από μόνη της είπαμε είναι το μη είναι, είναι το ουδέν και το αχανές.

Είναι το μη έχων ούτε εστίωσιν, ούτε ποιότητα, ούτε τίποτα. Αλλά είναι παράγων και αυτή.

Η Ειρήνη λοιπόν, στην σχέση της ψυχής που είναι παράγων της παγκοσμίου ψυχής με την παγκόσμιον ύλη, τι κάνει;

Προσέχτε: εξισώνει με το να χορηγή. Εις τα μείζονα ελάττωνα. Εις δε τα ελάττωνα μείζονα. Γιατί;

Γιατί εκείνο που είναι μείζον ποιοτικώς και είναι κοντά στην μονάδα του, δίδει τα ελάττωνα ποσοτικώς, για να κρατηθή ως παράγων υπάρξεως του μείζονος.

Τα δε ελάττωνα, τα οποία φθάνουν εις την εσχάτη κατάσταση, που αγγίζει την ύλην αυτήν καθ’ εαυτήν, δίδει μείζονα.

Ερώτησις: Γιατί δίδει μείζονα στην ύλη αυτήν καθ’ εαυτή;

Απάντησις: Γιατί ο Λόγος θέλει να μεταχειρίση την ύλη. Θέλει να την κάνη παράγοντα του ναι, παράγοντα της Δημιουργίας και όχι του δεν. Δηλαδή να κυριαρχήση στην άποιο ύλη το ναι, το ναι σ’ εκείνο το οποίο μορφούται και στερεούται.

Άρα εδώ βλέπουμε ότι η Ειρήνη είναι μέγας παράγων απαραίτητος για την Αρμονία, είναι στερέωσις της Γεωμετρήσεως και βεβαίωσις της Υπάρξεως.

Γι’ αυτό λέμε είναι ισότιμες οι τρεις θυγατέρες.

Μέσα σ’ αυτόν τον πρόλογο, επαναλάβαμε πάλι αυτά που έχομε πει και άλλες φορές για τις κόρες της Θέμιδος, την Δίκη, την Ευνομία και την Ειρήνη, αλλά είναι σημαντικά για τα στοιχεία που έχομε αρχίσει.

Λέμε λοιπόν: που υπάρχουν τα στοιχεία; Τι είναι τα στοιχεία;

Έχομε πει και άλλες φορές ότι τα στοιχεία είναι τέσσερα. Είναι το σώμα της ψυχής και το σώμα του Ουρανού ή του κόσμου.

Όλος ο κόσμος ιχνογραφείται και πραγματούται μέσα στα στοιχεία. Αλλά και τι άλλο είναι τα στοιχεία;

Τα στοιχεία είναι αναίρεσις της ύλης. Αναίρεσις της αρνητικής θέσεως της ύλης, και βεβαίωσις της δημιουργικής δραστηριότητος ή της ποιητικής εκδηλώσεως της ψυχής, για να στερεώση, για να μορφώση, για να εκδηλώση, και να δώση εν τω κόσμω, εν πολυειδή καταστάσι, την Αυτήν κατάσταση.

Προσέχτε: η ψυχή είναι η μήτρα, όπου το ον γονιμοποιεί την ποιητικήν του δύναμη, για να φτιάξη τον κόσμο.

Τα στοιχεία είναι το υλικό των δυνάμεων, των ποιοτήτων, των μορφών, των εικόνων και όλων των πραγματικοτήτων, με τας οποίας θα πάρει το υλικό ο Δημιουργός, για να μορφώση τον κόσμο.

Όχι μόνον κατ’ ιδέαν, αλλά και κατά πραγματικότητα.

Τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει ότι: για να εκφρασθή μια πραγματικότης, από την κατάσταση της ιδέας, πρέπει ο νους που γεννάει την ιδέα αυτή, να την καθορίση, να την βεβαιώση, και να την εκδηλώση για να πραγματωθή.

Η δε πραγμάτωσις της ιδέας, αφού καθορίστηκε, βεβαιώθηκε και πραγματοποιήθηκε από τον νουν, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά είναι η επιστροφή αυτού που πραγματώθηκε, πάλιν εις τον νουν.

Αλλά προσέχτε:

Κατά θέσιν τώρα πια, ποιήματος προς Ποιητήν.

Δηλαδή, κατά λόγον του ετέρου προς το μοναδικό εν ισότητι, ή ισορροπία. Αυτό είναι και ο νόμος της επιστροφής.

Εάν δεν ήτο αυτό το πράγμα, τότε όλα θα ήταν χαμένα, δεν θα υπήρχε ούτε κόσμος, ούτε τίποτα.

Βλέπουμε λοιπόν ότι, όλα τα στοιχεία υπάρχουν εν τη ψυχή, και δια της ψυχής δρουν, και είναι φορείς σε ό,τι έχει η ψυχή ιδανικώς ή ειδητικώς.

Ιδανικώς μεν η Παγκόσμιος ψυχή, ειδητικώς δε η ψυχή του κόσμου, όπου τα στοιχεία τα κάνουνε είδη, μορφές, σχήματα ή ποικίλες καταστάσεις.

Επομένως προσέχτε: αυτό που μέσα στην ψυχή είναι Ολότης, γιατί και η ψυχή σαν προβολή του νου, είναι ανάλογον, είναι ολότης και αυτή.

Όπως ο Νους ή το Πρώτον, το Ον, έχει τα Όλα Ολικώς, έτσι και η ψυχή, γιατί ο νόμος αυτός ισχύει για όλα τα πράγματα, έτσι και σ’ αυτήν την Πρώτη θέση της ψυχής.

Δηλαδή, η εκ της Μονάδος πηγάζουσα απόκλισις έχει τα Όλα ολικώς.

Αυτό σημαίνει Ενότης, αυτό σημαίνει η παρουσία του Ενός τα Όλα Ολικώς.

Επανερχόμεθα λοιπόν και λέμε: η ψυχή σαν προβολή του όντος ή του νου, έχει τα Όλα Ολικώς.

Πως την λέμε την ψυχή όταν έχει τα όλα ολικώς;

Νοητή ψυχή ή θεία ψυχή.

Προσέχτε: εάν η Θέμις είναι η Παγκόσμιος ψυχή και είναι συμπάρεδρος τω Διί και έχει τις ίδιες ιδιότητες, τιε θείες αρετές του Διός, αφού είναι συμπάρεδρος του Διός φυσικά, και δεν κάνει τίποτα ο Ζευς χωρίς την Θέμιδα, γιατί και αυτή έχει τα Όλα Ολικώς κατά τον νουν του Διός, αλλά κατά την κατάσταση της υπάρξεως της Παγκοσμίου ψυχής.

Δηλαδή κατά την κατάσταση της Υπάρξεως του κόσμου ως Ολότητος.

Για να το προσδιορίσουμε τι λέμε, και να μη λέμε μόνο λόγια.

Ας επανέλθουμε όμως στα πριν. Τι είναι τα στοιχεία;

Στην καθαρή τους κατάσταση τα στοιχεία, είναι τα μέρη Ολικώς.

Τα μέρη είναι τα στοιχεία, αλλά προσέχτε: η έννοια του μέρους είναι έννοια που εκφράζει – για την διδασκαλία μας – την αρμονία, τον λόγον, την γεωμέτρησιν και τον αριθμό. Δηλαδή την απόκλιση, την ετερότητα.

Τα στοιχεία λοιπόν είναι τα μέρη Ολικώς.

Τα μέρη είναι τα στοιχεία, και όλο το Όλον, στα στοιχεία γίνεται μέρος, αλλά κατά Ευνομίαν, κατά Δίκην και κατά Ειρήνην.

Ποιος είναι ο Ολικός παράγων, που τα κρατάει πάντα;

Η ψυχή είναι ο παράγων που δίδει το Ολικόν στοιχείον, γιατί εκ της ψυχής πηγάζουν τα πάντα, και εις την ψυχήν απολήγουν τα πάντα, κατά τον νόμον της προβολής, της εκδηλώσεως και της επιστροφής.

Δηλαδή έχουσαι μέσα τους το στοιχείο της τελειότητος, ως Ευ εν τη υπάρξι των, το οποίον το λέμε οι σφαίρες του κόσμου.

Ερώτησις: Είναι αυτό τα Όλα μερικώς;

Απάντησις: Ακριβώς αυτό είναι. Κάθε σφαίρα έχει όλη την Ολότητα του κόσμου ως είδος – ιδέα – αλλά ως είδος εν τη ψυχή εν στοιχείοις. Δηλαδή εν γεωμετρήσει, εν εστιώσει, εν μορφή, εν σωματουργία και ειδοποιεία, εν τη σφαίρα και εν ται σφαίραις του κόσμου ή των κόσμων.

Κατόπιν έχομε τα μέρη μερικώς. Τι είναι τα μέρη μερικώς;

Εκείνο που η ποικιλία των ειδών μεταξύ τους, κατά λόγον Ευνομίας, Αρμονίας, Δίκης και Ειρήνης, εν εαυτοίς εκπροσωπούν. Τι εκπροσωπούν;

Το Ολικόν κάλλος, αλλά εν μερισμώ εκπεφρασμένο, εν εικόσι η εν εικόνες να το πούμε καλλίτερα – για να μη μας πάρουνε στο ξύλο οι της εκπαιδευτικής μεταρυθμίσεως.

Τι είναι αυτό; Είναι η εμφάνισις του κόσμου.

Όχι μόνον εν σφαίραις, αλλά και εν περιεχομένω των σφαιρών.

Αυτό είναι η Διάστασις.

Σε όλα αυτά που λέμε, βλέπουμε πόσο μεγάλο ρόλο παίζουν τα στοιχεία. Έχουνε και τον αριθμητικό λόγο τους, και τον γεωμετρικό μεταξύ τους, αλλά έχουνε και της Ειρήνης τον λόγο, που είναι αριθμητική και αυτή, γιατί ο αριθμός κινείται μεταξύ πέρατος και απειρίας, ή να το πούμε καλλίτερα μεταξύ περιττού και αρτίου.

Κινούμενα τα πράγματα εν αριθμώ, γιατί πρώτα θα κινηθούνε εν αριθμώ, μετά κινούνται εν γεωμετρία και μετά εν τη Γη.

Λέμε λοιπόν, πρώτα κινούνται εν αριθμώ. Κινούμενα τα πράγματα εκ της ψυχής, εν τοις στοιχείοις, εν αριθμώ, λέμε ότι κινούνται καταγωγικώς. Τι σημαίνει καταγωγικώς;

Σημαίνει ότι προβάλλονται εις την ετερότητά τους, γιατί ο Αριθμός είναι η αιτία, είναι η πηγή πάσης ετερότητος;

Κινούμενα εν αριθμώ λέμε είναι καταγωγικά.

Γεωμετρούμενα εστιώνονται και εστιούμενα σωματουργούνται.

Από εκεί αρχίζει η αναγωγή – η άνοδος. Αλλά πως πρέπει να είναι εστιούμενα και σωματουργούμενα;

Πάλι εκ της Γης ανερχόμενα, εκ της γης η οποία όπως έχουμε ξαναπεί είναι Ιδέα και εκπροσωπεί το μόνιμον, το σταθερόν και το αμετάστατον. Το αεί και το ωσαύτως έχων.

Άρα εκ της Γης εστιούμενα ή σωματουργούμενα, που πρέπει να πάνε; Παρακάτω;

Προσέχτε: ό,τι σωματουργείται, έχει και το στοιχείο της γεωμετρήσεως και της αρμονίας. Ό,τι σωματουργείται, τίθεται υπό το κράτος της Ευνομίας και της Δίκης.

Υπό το κράτος της Ευνομίας φέρουν τον νόμον και μέρος του Ευ. Τι είναι το μέρος του Ευ; Η ειδοποιία τους.

Το προσέχετε πως είναι;

Γιατί όσο περισσότερο το Ευ λειτουργεί, λειτουργεί η Ευνομία με τον αυτόν λόγον, ο οποίος ενώνει, εναρμονίζει, στερεώνει και τα πρώτα, και τα μέσα και τα έσχατα.

Τα πρώτα τα στερεώνει με τα μέσα, για να δημιουργήση διάστασιν, και εκ της διαστάσεως ύπαρξιν.

Τα δε έσχατα, είναι το τι μέλλει να φθάση ένα πράγμα που εστιώθηκε, σωματουργήθηκε και αρχίζει να ειδοποιείται, το οποίο έχει μπροστά του, τρόπον τινά το τράτο της λειτουργίας της Ευνομίας, για να κρατήση, και τον νόμο σαν εστίωση, και το Ευ σαν διακόσμηση.

Αυτό είναι η Γεωμέτρησίς του. Τι σημαίνει η γεωμέτρησίς του;

Προσέχτε: την γην δεν την έχει πια ως παράγοντα του δεν, αλλά ως παράγοντα κρατήσεως της μονιμότητος, της υποστάσεως, της υπάρξεως του πράγματος εκείνου του οποίου είναι αμετάκλητον εν τη Δημιουργία.

Και τρίτον έχομε την Δίκη, η οποία όσο περισσότερον γεωμετρείται με το Ευ, δηλαδή δεν είναι πλέον μόνον μορφή, αλλά είναι και είδος.

Η μεν μορφή ή και το είδος ή και το σχήμα, διότι όταν ξεπερνιέται το σχήμα γίνεται μορφή, και όταν ξεπερνιέται η μορφή γίνεται είδος, και όταν ξεπερνιέται το είδος και ξαναγίνεται ιδέα, όχι η ιδέα η ενιαία, αλλά η ιδέα του γεωμετρηθέντος, του εναρμονισθέντος πράγματος.

Δηλαδή η κατ’ αριθμόν Ειρήνη εκφραζομένη ιδέα, αλλά και κατά τον λόγο της Ευνομίας στερεουμένη: και κατά την έκφρασιν της Δίκης, συνεχώς μετουσιωμένη, γιατί η Δίκη, όσο περισσότερο κρατάει το Ευ, της δίδει μείζονα πράγματα.

Προσέχτε: το Ευ εδώ σε αυτά που λέμε, είναι της πρώτης Μονάδος, του πρώτου Νου. Είναι του Θεού το Ευ.

Όσο κρατάει περισσότερο, τους δίδει μείζονα πράγματα, όσο έχει ολιγότερο, τους δίδει ολιγότερα πράγματα, για να μη εξαφανισθή από την ασυμμετρίαν της ύλης, αλλά να έχη συμμετρίαν της σχέσεώς του και των λόγων, οι οποίοι ενωποιούν αυτό το πράγμα που το λέμε Δημιουργία, η οποία κοσμείται και κοσμεί.

Εκείνο που θα ήθελα να σας πω για σήμερα, ώστε να σας το στερεώσω περισσότερο, και να κλείσουμε το θέμα είναι το εξής.

Πάντοτε λέμε ότι τα στοιχεία είναι τέσσερα, γιατί εκπροσωπούν τον νόμο της θείας ζάθεου τετράδος.

Αυτή η θεία τετράς δεν είναι, δεν έχει μόνο αριθμητική έννοια, έχει και γεωμετρική και αρμονική. Είναι θεία, παναρμόνια ζάθεος Τετράς.

Ερώτησις: Ίσως να μας το εξηγούσες λίγο περισσότερο; Τι εννοείς σαν γεωμέτρησις, σαν αρίθμησις και σαν αρμονία;

Απάντησις: Προσέχτε: η τετράς σαν γεωμέτρησις είναι τετράγωνος αριθμός, σαν τέτοιος αριθμός έχει και τις γωνίες και τις πλευρές ίσες.

Ισότης σημαίνει μονιμότης και στερεότης. Είναι η βάσις της στερεότητος.

Σαν γεωμέτρησις λοιπόν, η τετράς εκπροσωπεί την Γη.

Το στοιχείο Γη, που μέσα σ’ αυτό υπάρχουν και όλα τα άλλα στοιχεία. Μονίμως και ακλινώς ως ιδέα του κόσμου.

Άρα, μέσα στην τετράδα την γεωμετρική, υπάρχει όλος ο κόσμος γεωδώς, αλλά και μονίμως, ακλινώς και αμεταστάτως ως Αρχή στερεότητος, μονιμότητος και κρατήματος συνεχώς, της υπάρξεως ή του Είναι, και εν τη πολλαπλότητι του αριθμού ή της γεωμετρήσεως.

Έχομε λοιπόν την τετράδα: σαν αριθμό σαν Ειρήνη είναι ισάκις ισομερής ίσος, γιατί είναι αρτιοπεριττός αριθμός και επομένως είναι δύο άρτιοι αριθμοί ίσοι, που μας κάνουν πάλι μια μονάδα. Μια μονάδα, μια ισότητα και μια στερεότητα.

Επομένως, εδώ σαν αριθμητική σχέση, μεταξύ της μονάδος και της δυάδος ή του πέρατος και της απειρίας, όπου πάλι εδώ ανευρίσκουμε και αριθμητικώς την Γη ή την Γαία, υπάρχουσα κατά τον λόγο ισότητος. Τι γίνεται εδώ λοιπόν; Εξουδετερούται η γη ύλη ως μη ή ως δεν, και υπάρχει ή βεβαιούται πλέον ως ναι, μετά της Παγκοσμίου ψυχής.

Και τρίτον πάλι, έχουμε την τετράδα ως περιέχουσα.

Τι περιέχουσα;

Προσέχτε: μέσα στην τετράδα είναι και όλη η Δεκάς.

Δηλαδή, κατά λόγον δυνάμεως εδώ έχομε την Ευνομία και την Δίκη και την Ειρήνη. Διότι εμπεριέχει μέσα της η τετράς και τον αριθμητικόν λόγον και τον γεωμετρικό, αλλά και τον αρμονικό, ως εμπεριέχουσα όλους τους λόγους της Δημιουργίας.

Όχι μόνον κατά λόγον και κατάστασιν εκδηλώσεως δημιουργικής αλλά και κατάστασιν δυνητικότητος επιστροφής του τελείου, σε κάθε πράγμα που εμπεριέχεται εν αριθμώ ή εν γεωμετρήσει εν τη τετράδι. Αυτός είναι ο παναρμόνιος Λόγος της τετράδος που εκπροσωπεί την Δίκη.

Προσπάθησα έως εδώ να σας τα δώσω, για να μη σας κουράσω, πολύ απλά και στερεά, κολλημένα το ένα με το άλλο. Εύκολα πολύ δεν είναι, αλλά σιγά-σιγά θα την κατανοήσουμε καλλίτερα την διδασκαλία περί των στοιχείων, αλλά και τα τόσα άλλα που έχομε να πούμε συν Θεώ.

Παραλείπω το μαθηματικό μέρος των αναλύσεων, τον γεωμετρικόν ή τον αναλογικόν ή τον αρμονικό, γιατί τότε θα χαθούμε, θα πρέπει να εγκαταλείψουμε τα πάντα στην ζωή μας και να κάνουμε ένα κοινόβιο ασχολούμενοι με ανώτερα μαθηματικά για την υπόλοιπη ζωή μας. Όμως πρέπει να σας πω και ορισμένα πράγματα που είναι απαραίτητα, έστω και αν είναι δύσκολο, γιατί ίσως τότε θα μπορέσουμε να τα παρακολουθήσουμε στο βάθος-βάθος τους, λίγο καλλίτερα.

Σιγά-σιγά θα κατανοηθούν αυτά τα πράγματα, και θα σας δώσω μερικούς τύπους αριθμητικούς, γεωμετρικούς και αρμονικούς, για να δούμε τις σχέσεις των στοιχείων μεταξύ τους, ώστε να μπορέσουμε να καταλάβουμε, πως το ένα υπάρχει κατ’ αναλογίαν και αρμονίαν γεωμετρήσεως με το άλλο, ή πως γεωμετρείται ή εναρμονίζεται το ένα εις το άλλο, και το άλλο εις το άλλο κ.ο.κ.

Εκεί θα δούμε τους λόγους αυτούς τους αριθμητικούς και τους γεωμετρικούς και αρμονικούς, για να δούμε τις σχέσεις των στοιχείων μεταξύ τους, ώστε να μπορέσουμε να καταλάβουμε, πως το ένα υπάρχει κατ’ αναλογίαν και αρμονίαν γεωμετρίσεως με το άλλο, ή πως γεωμετρείται ή εναρμονίζεται το ένα εις το άλλο, και το άλλο εις το άλλο κ.ο.κ.

Εκεί θα δούμε τους λόγους αυτούς τους αριθμητικούς και τους γεωμετρικούς, αλλά και τους αρμονικούς, πως πραγματοποιούνται μέσα στην σχέση αυτή που σας έχω δώσει.

Επάνω εις αυτά θα μιλήσουμε και την προσεχή φορά φυσικά, για να ολοκληρώσουμε κάπως το θέμα και να κατανοήσουμε πληρέστερα τον ρόλο των στοιχείων στην Δημιουργία, με όσο το δυνατόν απλούστερο τρόπο, γιατί πρέπει να γνωρίζουμε ότι, η διδασκαλία μόνο απλά και ενιαίως κατανοείται.

Τέλος και τω Θεώ δόξα.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΒΑΛΑΔΩΡΟΣ       https://intruder1901.blogspot.gr/