ΝΤΟΥΓΚΙΝ!!!!Η ομίχλη της διπλωματίας και ο πολιτισμός-κράτος

 

Στην εκπομπή Κλιμάκωση του Radio Sputnik, ο Αλεξάντερ Ντούγκιν προτείνει ότι η «ομίχλη της διπλωματίας» στις συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις ΗΠΑ-Ρωσίας για την Ουκρανία κρύβει μια πολύ μεγαλύτερη και βαθύτερη διαδικασία: καθώς ο Τραμπ επιδιώκει να αποσύρει τις ΗΠΑ από τη σύγκρουση με τη Ρωσία για να επικεντρωθεί αλλού, η Ρωσία αναδύεται ως ένα πλήρες κράτος-πολιτισμός που επικεντρώνεται στην πνευματική ανδρεία και την αποκατάσταση της ιστορικής εθνικής της ταυτότητας.

---

Περιοδικό Άρκτοσ και 

Αλεξάντερ Ντούγκιν

Radio Sputnik, Escalation Host: Ας ξεκινήσουμε με το πιο καυτό θέμα που συζητείται αυτή τη στιγμή στα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης. Αφορά τις πρόσφατες διαπραγματεύσεις μεταξύ της αμερικανικής αντιπροσωπείας και των εκπροσώπων της Ουκρανίας στη Φλόριντα και το γεγονός ότι αναμένουμε από τον Steve Witkoff να επισκεφθεί τη Μόσχα για να συνεχίσει τη διαπραγματευτική διαδικασία μαζί μας. Από την άποψή σας, τι μπορεί να φέρει μαζί του ο Witkoff και τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτές τις διαπραγματεύσεις στο μέλλον;

Αλεξάντερ Ντούγκιν: Αυτό είναι, φυσικά, ένα εξαιρετικά σημαντικό θέμα και κανείς δεν γνωρίζει την πραγματική κατάσταση των πραγμάτων. Ακριβώς όπως υπάρχει η έννοια της «ομίχλης του πολέμου», υπάρχει επίσης, προφανώς, η «ομίχλη της διπλωματίας». Σε αυτή την περίπτωση, είναι ιδιαίτερα πυκνό. Οποιαδήποτε διαρροή, οποιαδήποτε ανακοίνωση, οποιαδήποτε ανάλυση εμφανίζεται στον Τύπο διαψεύδεται αμέσως από τα εμπλεκόμενα μέρη. Επομένως, είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταλάβουμε τι πραγματικά συμβαίνει. Αυτό είναι ίσως το κύριο σημείο.

Ωστόσο, μέσα από αυτή την πυκνή ομίχλη, μπορούν ακόμη να διακριθούν αρκετά θεμελιώδη σημεία, τα οποία, κατά τη γνώμη μου, μπορούν να θεωρηθούν σταθερά στην κατάσταση.

Πρώτον, ο Τραμπ, κατά γενική ομολογία, θέλει πραγματικά να βγει από αυτόν τον πόλεμο. Σκοπεύει να το σταματήσει και να παρουσιάσει τον εαυτό του ως ειρηνοποιό — αυτός είναι ο κύριος στόχος του. Είναι προφανές ότι είναι βαθιά αδιάφορος για την ίδια την Ουκρανία. Δεν έχει σοβαρά συμφέροντα εκεί. Τώρα προετοιμάζεται για επέμβαση στη Βενεζουέλα και δεν θα απέκλεια ότι ελπίζει να την πραγματοποιήσει γρήγορα και αποτελεσματικά για να δείξει πώς επιλύονται τέτοια ζητήματα με πραγματικούς μεγάλους παίκτες. και, ταυτόχρονα, να σπρώχνει [στον Πούτιν]: «Ε, ισχυρός ηγέτης της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς, τι αργεί τόσο πολύ να τα βάζεις με την Ουκρανία;» Με άλλα λόγια, ο Τραμπ δεν έχει καμία απολύτως επιθυμία να πολεμήσει για την Ουκρανία μέχρι τέλους, πόσο μάλλον να προκαλέσει μια στρατηγική ήττα στη Ρωσία. Δεν το θέλει αυτό και δεν βλέπει καμία ευκαιρία για αυτό. Είναι επικεντρωμένος στην ειρήνη. Αυτή είναι η πρώτη σταθερά.

Η δεύτερη σταθερά. Κατά τη διάρκεια των συναντήσεων στο Άνκορατζ, των διαπραγματεύσεων με τον Witkoff και άλλων επαφών υψηλού επιπέδου - αυτές που διεξήχθησαν για λογαριασμό της Ρωσίας από μια ομάδα ατόμων εξουσιοδοτημένων από τον Πρόεδρο Πούτιν - έχουν ήδη προκύψει τα περιγράμματα του τι θα μπορούσε να είναι ελάχιστα αποδεκτό από εμάς. Δεν γνωρίζουμε λεπτομέρειες, αλλά η ουσία είναι ξεκάθαρη: η επιστροφή τεσσάρων νέων οντοτήτων, η αναγνώρισή τους ως μέρος της Ρωσίας από ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα, η άρση των κυρώσεων και οι σκληροί περιορισμοί στη μεταπολεμική ύπαρξη των υπολειμμάτων της Ουκρανίας. Στην ουσία, απαιτούμε την αναγνώριση της ήττας του καθεστώτος του Κιέβου. Ναι, αυτή δεν είναι μια πλήρης νίκη - η Οδησσός, το Χάρκοβο, το Νικολάεφ και άλλα εδάφη παραμένουν υπό τον έλεγχο αυτής της ναζιστικής-τρομοκρατικής οντότητας που πολεμάμε. Αλλά έχουμε θέσει ένα ορισμένο ελάχιστο όριο, πέρα από το οποίο, με μεγάλη έκταση, αυτό θα μπορούσε να περάσει ως νίκη. Αυτή είναι η κόκκινη γραμμή μας, η κατώτατη γραμμή μας.

Ο Τραμπ, επαναλαμβάνω, δεν νοιάζεται. Είναι αρκετά ικανός να πει: εντάξει, ας το κάνουμε με τον δικό σας τρόπο, απλά τελειώστε γρήγορα και θα το καταλάβουμε αργότερα. Ωστόσο, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ακόμη και αν επιτευχθούν τέτοιες συμφωνίες, θα παραμείνουν ελλιπείς και αναξιόπιστες. Μπορούν να αναθεωρηθούν ανά πάσα στιγμή από τον ίδιο τον Τραμπ, τον διάδοχό του, την Ευρωπαϊκή Ένωση ή οποιονδήποτε άλλο. Αυτή δεν είναι μια διαρκής ειρήνη, αλλά μόνο μια ανάπαυλα. Δεν έχουμε ακόμη επιτύχει μια αρκετά πειστική νίκη για να υπαγορεύσουμε οριστικούς και μη αναστρέψιμους όρους. Είναι μια ανάπαυλα και το ερώτημα είναι ποιος θα τη χρησιμοποιήσει πιο αποτελεσματικά.

Ακόμα κι αν ο Τραμπ αποδεχτεί όλους τους όρους του Άνκορατζ, ακόμα κι αν πει, «Συμφωνώ σε όλα, απλά σταματήστε», θα είναι μόνο μια ανάπαυλα. Στην τρέχουσα κατάσταση πολέμου, απλά δεν είμαστε σε θέση να επιτύχουμε μια σταθερή, μακροπρόθεσμη και βιώσιμη ειρήνη. Απλώς αναβάλλουμε το επόμενο στάδιο. Η συνάντηση με τον Τραμπ στα μισά του δρόμου, ο οποίος θέλει να μείνει στην ιστορία ως ειρηνοποιός, είναι ένα σοβαρό βήμα από την πλευρά μας, γιατί απομακρύνει την άμεση απειλή πυρηνικού πολέμου με τις Ηνωμένες Πολιτείες που κρέμεται πάνω από τον κόσμο τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει λόγος εδώ, και ο λόγος είναι ακριβώς αυτός: μια προσωρινή ανακωχή σε αυτό το μέτωπο, ώστε η ανθρωπότητα να έχει λίγο περισσότερο χρόνο για να υπάρχει.

Τώρα ο Τραμπ φαίνεται να λέει στους Ρώσους: Εντάξει, έχετε τους λόγους σας, ας σας συναντήσουμε στα μισά του δρόμου. το μόνο που μένει είναι να το αποδεχτούν αυτό η Ευρώπη και η Ουκρανία. Αλλά η Ευρώπη και η Ουκρανία απαντούν: σε καμία περίπτωση, σε καμία περίπτωση. Σίγουρα θα εισαγάγουν τουλάχιστον ένα ή δύο, ή ακόμα και μια ντουζίνα σημεία στο έγγραφο που είναι απολύτως απαράδεκτα για τη Μόσχα — είτε πρόκειται για ξένα στρατεύματα, κίνηση προς το ΝΑΤΟ, ένταξη στην ΕΕ, μη αναγνώριση εδαφών κ.λπ. Ένα τέτοιο σημείο, και οι διαπραγματεύσεις θα καταρρεύσουν αμέσως. Αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα.

Επομένως, η ειρήνη που μας προσφέρεται δεν είναι αυτή που επιθυμούμε με πάθος. Είναι απλώς μια ανάπαυλα πριν από έναν νέο πόλεμο, και προσπαθούν ακόμη και να μας αρνηθούν αυτή την ανάπαυλα. Αποδεικνύεται κάπως έτσι: μας πείθουν να πάμε σε μια παράσταση που κατηγορηματικά δεν θέλουμε να δούμε, τα εισιτήρια έχουν ήδη αγοραστεί, συμφωνήσαμε απρόθυμα και τώρα αποδεικνύεται ότι πρέπει να πληρώσουμε τρεις φορές περισσότερα και να σταθούμε στην ουρά για τρεις ώρες. Έτσι ακριβώς νιώθεις.

Ο Witkoff θα φτάσει, θα υπογραμμίσουμε για άλλη μια φορά τις κόκκινες γραμμές μας με έναν χοντρό μαρκαδόρο και θα φύγουν για να σκεφτούν περαιτέρω. Για τον Ζελένσκι και τους Ευρωπαίους προστάτες του, η υπογραφή ενός τέτοιου σχεδίου θα σήμαινε πολιτικό θάνατο, την πλήρη κατάρρευση όλων των ανεπαρκών προσδοκιών τους. Για εμάς δεν είναι νίκη. Ο Τραμπ θα διεκδικήσει τη νίκη: θα πει ότι σταμάτησε έναν άλλο μεγάλο πόλεμο. Για το καθεστώς του Κιέβου, μια τέτοια ειρήνη μοιάζει πράγματι με θάνατο. Και ούτε για εμάς είναι επιθυμητό. Επικεντρωνόμαστε στην πλήρη νίκη και στην εξάλειψη των βαθύτερων αιτιών που έκαναν αυτόν τον πόλεμο αναπόφευκτο.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ομίχλη της διπλωματίας είναι ιδιαίτερα πυκνή αυτή τη στιγμή: τα πάντα κρέμονται κυριολεκτικά από μια κλωστή. Η ειρήνη με τους ελάχιστους όρους μας είναι ένα αποδεκτό μικρότερο κακό, αλλά εξακολουθεί να είναι ένα κακό. Είναι πολύ καλύτερο να συνεχιστεί η επίθεση και να επιτευχθούν πλήρως οι στόχοι της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης. Ειδικά από τη στιγμή που ο Τραμπ σαφώς δεν έχει διάθεση για πυρηνικό πόλεμο.

Παρουσιαστής: Μερικές φορές φαίνεται ότι το ίδιο το Κίεβο δεν είναι πολύ πρόθυμο να υπογράψει τίποτα, δεδομένης της σύνθεσης της διαπραγματευτικής ομάδας. Αρχικά, ο κύριος διαπραγματευτής ήταν ο Yermak, για τον οποίο υπάρχουν πλέον πολλές φήμες. Ο Umerov είναι επίσης μέλος της αντιπροσωπείας και εμπλέκεται επίσης σε σκάνδαλο διαφθοράς. Μήπως ο στόχος είναι να πούμε αργότερα: αυτοί είναι διεφθαρμένοι αξιωματούχοι, δεν είχαν δικαίωμα να υπογράψουν τίποτα;

Αλεξάντερ Ντούγκιν: Μπορείτε να περιμένετε οτιδήποτε από το καθεστώς του Κιέβου, αλλά αρχικά δεν υπήρχε και δεν υπάρχει ούτε ένα άτομο εκεί που να μην είναι ταυτόχρονα διεφθαρμένος αξιωματούχος, τρομοκράτης, ναζί ή απλά ένας διανοητικά ανεπαρκής μανιακός. Επιλέχθηκαν ακριβώς με αυτή την αρχή. Γι' αυτό λέμε: δεν υπάρχει νόμιμη εξουσία εκεί και δεν μπορεί να υπάρξει — θα εμφανιστεί μόνο μετά την πλήρη απελευθέρωση και τη δημιουργία μιας νέας, μελλοντικής κυβέρνησης. Το ζήτημα της νομιμότητας είναι δευτερεύον εδώ. Το κύριο πράγμα είναι η ισορροπία δυνάμεων.

Οι ΗΠΑ δεν θέλουν έναν άμεσο πόλεμο μαζί μας αυτή τη στιγμή. Σεβόμαστε αυτή την απόφαση και είμαστε έτοιμοι να την υποστηρίξουμε. Όσο για το πώς ακριβώς θα αποφευχθεί ο πόλεμος με τις Ηνωμένες Πολιτείες, όλα τα μέσα είναι καλά. Άλλωστε, διαπραγματεύονται και με τρομοκράτες: τους δίνουν λεωφορείο, φαγητό, μερικές φορές ακόμη και αεροπλάνο — μέχρι ένα ορισμένο σημείο, και μετά τους κυνηγούν και τους καταστρέφουν σαν λυσσασμένα σκυλιά. Το ίδιο μπορεί να γίνει και με τους ηγέτες στο Κίεβο: υπογράψτε μερικά χαρτιά σήμερα και αύριο, όταν παρουσιαστεί η ευκαιρία, εξαλείψτε ολόκληρη αυτή την τρομοκρατική συμμορία.

Έχουν πάρει όμηρο μια ολόκληρη χώρα, την Ορθόδοξη Εκκλησία, τον δικό τους πληθυσμό και τη μεγαλύτερη πυρηνική εγκατάσταση της Ευρώπης. Αυτή είναι μια από τις πιο μαζικές και τερατώδεις τρομοκρατικές επιθέσεις στη σύγχρονη ιστορία - στο ίδιο επίπεδο με το ISIS και την Αλ Κάιντα, που απαγορεύονται στη Ρωσία. Το αν ο Ουμέροφ είναι διεφθαρμένος ή όχι είναι εντελώς άσχετο για εμάς. Είναι τρομοκράτες, τελεία.

Η Αμερική εγκαταλείπει τώρα αυτό το καθεστώς με τον ίδιο τρόπο που κάποτε εγκατέλειψε το ISIS και την Αλ Κάιντα, την οποία είχε δημιουργήσει η ίδια: πρώτα τους φροντίζουν, τους εξοπλίζουν και τους χρηματοδοτούν και στη συνέχεια, όταν το έργο γίνεται περιττό, τους βομβαρδίζουν και τους καταστρέφουν. Επομένως, είναι εντελώς άσχετο ποιος ακριβώς θα υπογράψει τα χαρτιά από την πλευρά του.

Για εμάς, η εκεχειρία είναι μια δυσάρεστη αλλά πιθανή παύση που μόνο θα καθυστερήσει την κλιμάκωση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα την αφαιρέσει από την ατζέντα. Είναι πολύ καλύτερο να συνεχίσουμε να απελευθερώνουμε την Ουκρανία με άμεσα στρατιωτικά μέσα — αυτά που, δόξα τω Θεώ, αρχίσαμε επιτέλους να πετυχαίνουμε.

Έχουμε πολεμήσει με τη Δύση σε αυτό το έδαφος περισσότερες από μία φορές στο παρελθόν: κατά τη διάρκεια της Εποχής των Ταραχών, με τον Μαζέπα εναντίον των Σουηδών, με τον Σκοροπάντσκι εναντίον των Γερμανών και με τον Μπαντέρα εναντίον του Χίτλερ. Περίπου μία φορά τον αιώνα, ένα σημαντικό μέρος της Ουκρανίας τάσσεται στο πλευρό του επόμενου δυτικού επιτιθέμενου. Τέτοιος είναι αυτός ο λαός των συνόρων, αυτός ο προδότης λαός, αυτός ο λαός του Ιούδα. Όχι όλοι, φυσικά — υπάρχουν ήρωες, άγιοι και δίκαιοι άνθρωποι ανάμεσά τους. Αλλά μεταξύ των αχρείων, των τρομοκρατών και των δολοφόνων, δεν υπάρχουν νόμιμοι ή αδιάφθοροι ηγέτες.

Και δεδομένου ότι αυτή η χώρα δεν υπήρξε και δεν υπήρξε ποτέ ως ανεξάρτητη ιστορική οντότητα, είναι πλέον απλώς ένα πεδίο μάχης μεταξύ της Ρωσίας και της συλλογικής Δύσης. Αυτό είναι όλο.

Παρουσιαστής: Ας ολοκληρώσουμε το θέμα των διαπραγματεύσεων. Μιλήσαμε για τους λόγους της Αμερικής και τι θέλουμε. Τι γίνεται όμως αν η Ευρώπη παρέμβει και έρθει ένας άλλος Τζόνσον και πει: δεν υπογράφουμε τίποτα, όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ας συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε;

Αλεξάντερ Ντούγκιν: Είναι απολύτως εφικτό, και για να είμαι ειλικρινής, ελπίζω ότι αυτό θα συμβεί. Μέχρι να απελευθερώσουμε ολόκληρη την Ουκρανία και να φανούμε πραγματικά απειλητικοί προς την κατεύθυνση των ευρωπαϊκών πρωτευουσών, δεν θα καταλάβουν τίποτα και δεν θα θέλουν να καταλάβουν. Γι' αυτούς, ακόμη και μια μερική ήττα θα είναι μια απόλυτη καταστροφή, η απόλυτη πολιτική αυτοκτονία. Για εμάς, θα είναι απλώς ένας άβολος, επώδυνος συμβιβασμός, ουσιαστικά, ένα Minsk-3.

Αν δεν χρησιμοποιήσουμε αυτή την ανάπαυλα για την πλήρη, ολοκληρωτική στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας και της οικονομίας, έχουμε τελειώσει. Η Δύση χρησιμοποιεί τον χρόνο της με εγγυημένη αποτελεσματικότητα. Ας σκίσουν λοιπόν τη συμφωνία, ας παρέμβει ένας άλλος Τζόνσον ή οποιοσδήποτε άλλος — αυτή είναι απλώς μια άλλη, πολύ βολική δικαιολογία για να μην πάμε σε αυτό το θέαμα μίσους, στο οποίο κανείς δεν θα μπορούσε να μας αναγκάσει να παρακολουθήσουμε με τη θέλησή μας ούτως ή άλλως.

Παρουσιαστής: Επιστρέφοντας στο θέμα των ουκρανικών σκανδάλων ανώτατου επιπέδου: ποιος, κατά τη γνώμη σας, θα μπορούσε να αντικαταστήσει τον επικεφαλής του γραφείου ή τον αρχηγό του κράτους; Τα ΜΜΕ κατονομάζουν διάφορους υποψηφίους.

Αλεξάντερ Ντούγκιν: Είναι δύσκολο να πω. Είναι απλώς ένα μάτσο τρομοκράτες, τίποτα περισσότερο. Δεν υπάρχουν κανονικοί, αξιοπρεπείς άνθρωποι εκεί. Δεν έχει σημασία ποιος σπρώχνει ποιον έξω, ποιος τρώει ποιον ζωντανό. Ο Ζελένσκι μπορεί να μείνει — είναι πονηρός, αλλάζει θέση κάθε πέντε λεπτά, ένας πραγματικός αιματηρός κωμικός, ένας γελωτοποιός και ένας τοξικομανής. Δεν έχει σημασία για εμάς. Μόνο ένα πράγμα έχει σημασία: η καθημερινή προέλαση των στρατευμάτων μας για την απελευθέρωση των δικών μας ιστορικών εδαφών. Όλα τα άλλα είναι απλώς ασήμαντες εσωτερικές διαμάχες ανάμεσα σε μια αγέλη ύαινες.

Παρουσιαστής: Ο Ντμίτρι Πεσκόφ μόλις επιβεβαίωσε ότι αύριο ο Βλαντιμίρ Πούτιν θα έχει συνομιλίες με τον Στιβ Βίτκοφ, τον ειδικό απεσταλμένο του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών. Στο τελευταίο μέρος του προγράμματός μας, προειδοποίησα ότι είχα μια ερώτηση που σίγουρα θα έκανα. Αφορά το σκάνδαλο διαφθοράς που εκτυλίσσεται αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία και τους σχετικούς ανασχηματισμούς στην τοπική πολιτική. Έχω μια πολύ ξεκάθαρη αίσθηση ότι όλοι τώρα προσπαθούν ενεργά να ξεπλύνουν τον εαυτό τους εις βάρος ενός ανθρώπου που έχει ήδη απαξιώσει εντελώς τον εαυτό του. Ξαφνικά, εμφανίζονται δημοσιεύσεις: οι στενότεροι συνεργάτες του Yermak φέρεται να δημιούργησαν ένα μυστικό chat room για να ανατρέψουν τον «κακό άνθρωπο» που έκλεψε κρατικά χρήματα. Υπάρχει ένα ολόκληρο κύμα κειμένων στο κλασικό πνεύμα του «ο τσάρος είναι καλός, οι βογιάροι είναι κακοί»: δεν ξέραμε τίποτα, πώς θα μπορούσε να είναι αυτό, ο πιο κοντινός μας πρόδωσε... Δεν νιώθεις ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα;

Αλεξάντερ Ντούγκιν: Νομίζω ότι γινόμαστε μάρτυρες μιας αρκετά συνηθισμένης, κοινότοπης και εξαιρετικά απλής επιχείρησης για να αναγκαστεί ο Ζελένσκι να αποδεχτεί τη ρωσική εκδοχή της συνθήκης ειρήνης. Αυτή τη φορά, όπως το βλέπω, είναι έργο της κυβέρνησης Τραμπ. Έχοντας κληρονομήσει την εξουσία, ανέλαβε τον έλεγχο μιας σειράς ειδικών δομών υπηρεσιών - του Εθνικού Γραφείου Καταπολέμησης της Διαφθοράς της Ουκρανίας, της Ειδικής Εισαγγελίας κατά της Διαφθοράς και άλλων - που είχαν δημιουργηθεί πολύ πριν ως όργανα εξωτερικής πίεσης στο καθεστώς του Κιέβου. Τώρα αυτά τα μέσα χρησιμοποιούνται στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους.

Η ουσία είναι απλή: να αναγκάσουμε τον Ζελένσκι να υπογράψει αυτό που έχουμε διατυπώσει. Φυσικά, όλοι εκεί είναι διεφθαρμένοι μέχρι τον πυρήνα και οποιαδήποτε διαμόρφωση μπορεί να κατασκευαστεί: σήμερα ο κύριος διεφθαρμένος αξιωματούχος είναι ο Ζελένσκι, αύριο θα είναι ο Ζαλούζνι, μεθαύριο θα είναι οποιοσδήποτε άλλος. Όλοι αυτοί οι τρομοκράτες μπορούν να κηρυχθούν διεφθαρμένοι ανά πάσα στιγμή. Ποιο από αυτά είναι «καλό» και ποιο «κακό» είναι μια εντελώς ανούσια ερώτηση.

Το κύριο πράγμα τώρα είναι ότι ο Τραμπ έχει αποκτήσει μόχλευση, συμπεριλαμβανομένων των ουκρανικών ειδικών υπηρεσιών, και η Ουκρανία είναι μια πλήρως εξαρτημένη περιοχή, απλώς μια φάρμα για τον μεγάλο λευκό αφέντη από την Ουάσιγκτον. Τώρα αυτοί οι απείθαρχοι απατεώνες, που τρέχουν άγρια σαν σε γάμο στη Μαλίνοβκα, απλώς συνέρχονται: κάποιοι πυροβολούνται ήσυχα στην πίσω αυλή, άλλοι φοβούνται σε σημείο που βρέχουν τα παντελόνια τους. Ο εξωτερικός έλεγχος έχει από καιρό εδραιωθεί σταθερά εκεί, με μηδενική κυριαρχία. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για τις απόψεις των πολιτικών, της κοινωνίας ή των εφημερίδων του και κανείς δεν ενδιαφέρεται τώρα.

Ο Τραμπ, ως επιχειρηματίας, ελέγχει τα περιουσιακά του στοιχεία: απλώς κλείνει ή αναδιαμορφώνει εκείνα που είναι ασύμφορα και άχρηστα. Η αρχή είναι η ίδια παντού: αν θέλετε να αποδυναμώσετε ή να αφαιρέσετε μια φιγούρα, χτυπάτε τον άμεσο κύκλο τους, φυλακίζετε τους βοηθούς τους, τους κατηγορείτε για διαφθορά και ταυτόχρονα είτε αναζητάτε έναν πιο υπάκουο διάδοχο είτε τους αναγκάζετε να σιωπήσουν και να ακολουθήσουν τις οδηγίες των ανώτερων συντρόφων τους.

Επομένως, δεν υπάρχει «ουκρανική κοινωνία» και δεν υπήρξε ποτέ. Δεν υπάρχουν ούτε Ουκρανοί ως ιστορική οντότητα — υπάρχουν μόνο μισθοφόροι μιας τρομοκρατικής ταξιαρχίας και οι όμηροί τους. Οι παγκοσμιοποιητές δημιούργησαν σκόπιμα αυτή τη δικτυωμένη αντι-Ρωσία από τους δικούς μας ανθρώπους ή τους κοντινούς μας ανθρώπους - μόνο και μόνο για να μας προκαλέσουν τον μέγιστο πόνο. Και, πρέπει να παραδεχτούμε, τα κατάφεραν. Ένα τεχνητό κράτος είναι πραγματικά τρομερό πράγμα.

Έτσι, όλο αυτό το «σκάνδαλο διαφθοράς» είναι τόσο διαφανές όσο το γυαλί και η διαφθορά δεν έχει καμία σχέση με αυτό. Ο Τραμπ χρειάζεται απλώς τον Ζελένσκι να υπογράψει γρήγορα τους όρους μας. Ο Ζελένσκι, φυσικά, αντιστέκεται — καταλαβαίνει ότι αυτό θα σήμαινε πολιτικό και πιθανώς φυσικό θάνατο για αυτόν. Οι Ευρωπαίοι τον ενθαρρύνουν: «Κουράγιο, θα κατασχέσουμε ρωσικά περιουσιακά στοιχεία και θα ρίξουμε κι άλλα». Αποδεικνύεται ότι είναι ένα πλοίο που βυθίζεται ή ένα άντρο κλεφτών που περιβάλλεται από ΜΑΤ: μέσα, υπάρχουν επίσης εσωτερικές διαμάχες - ποιος είπε τι, ποιος κοίταξε ποιον με λάθος τρόπο, πληροφοριοδότες που τρέχουν τριγύρω ουρλιάζοντας.

Θα αναγκάσει ο Τραμπ τον Ζελένσκι να υπογράψει όλα όσα απαιτούμε; Για εμάς, επαναλαμβάνω, αυτές δεν είναι οι πιο ευνοϊκές συνθήκες. Είναι σαν να πηγαίνουμε σε μια παράσταση που μισούμε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο. Για διάφορους περίπλοκους λόγους, παρασυρόμαστε εκεί και μπαίνουν εμπόδια στο δρόμο μας. Επομένως, κάθε νέο εμπόδιο είναι μια ανακούφιση για εμάς, ένας άλλος εύλογος λόγος για να μην παρακολουθήσουμε αυτό το μισητό έργο «ειρήνης».

Ο Πεσκόφ μόλις επιβεβαίωσε ότι η Ρωσία είναι έτοιμη για διαπραγματεύσεις. Η διπλωματική ομίχλη συνεχίζεται — και δικαίως, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος σε μια τέτοια κατάσταση. Αλλά δεν θα ξεγελαστούμε από αυτά τα διεφθαρμένα παιχνίδια. Καταλαβαίνουμε ξεκάθαρα: Η Ουκρανία είναι η ενσάρκωση της διαφθοράς, μόνο χειρότερη — είναι τρομοκρατία, ενεργή τρομοκρατία, δολοφόνοι και μανιακοί. Ποιον να κρίνουν, ποιον να συγχωρήσουν, ποιον να αποκαταστήσουν — αυτή είναι η εσωτερική τους δουλειά, δεν μας αφορά καθόλου. Αφήστε τους να συνεχίσουν να κλέβουν, αφήστε τους να κλέψουν τα πάντα, αφήστε τους να πνιγούν από αυτά τα δολάρια - αρκεί να σταματήσουν να σκοτώνουν ανθρώπους: τόσο τους δικούς μας όσο και τους δικούς τους.

Παρουσιαστής: Ας περάσουμε στις εσωτερικές μας ρωσικές υποθέσεις. Κυκλοφόρησε ένα πολύ σημαντικό έγγραφο — «Η στρατηγική της κρατικής εθνικής πολιτικής της Ρωσικής Ομοσπονδίας για την περίοδο έως το 2036». Περιέχει δύο βασικούς ποσοτικούς δείκτες: τουλάχιστον το 95% των πολιτών θα πρέπει να αισθάνεται μια πανρωσική πολιτική ταυτότητα και τουλάχιστον το 85% θα πρέπει να αξιολογεί θετικά την κατάσταση των διεθνικών σχέσεων. Ερώτηση: Μπορούν αυτοί οι δείκτες να μετρηθούν αντικειμενικά χρησιμοποιώντας κοινωνιολογικές έρευνες;

Αλεξάντερ Ντούγκιν: Ξέρετε, η κοινωνιολογία είναι ένα εξαιρετικά περίπλοκο θέμα. Είμαι διδάκτωρ κοινωνιολογίας και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι είναι βαθιά λάθος και απλά αδύνατο να θεωρήσουμε τις κοινωνιολογικές έρευνες ακριβείς μετρήσεις, όπως στη φυσική ή στα μαθηματικά. Οποιαδήποτε διατύπωση μιας ερώτησης από μόνη της επιτρέπει ένα πλήθος ερμηνειών, αποχρώσεων και πλαισίων. Ωστόσο, είναι δυνατό να ληφθούν κάποιες κατά προσέγγιση, αν και όχι απολύτως ακριβείς, αναπαραστάσεις που βασίζονται σε σωστά διεξαχθείσα έρευνα. Αυτό είναι, γενικά, ένα χρήσιμο πράγμα, ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο, αλλά δεν είναι μαθηματική επιστήμη. Όταν προσπαθούμε να μεταφράσουμε τις κοινωνικές διαδικασίες σε αριθμούς, καταλαβαίνουμε αμέσως ότι αυτοί οι αριθμοί δεν είναι απολύτως ακριβείς τιμές, αλλά μάλλον τάσεις, διανύσματα, κατευθύνσεις κίνησης. Επομένως, είναι αδύνατο να υπολογιστεί αυστηρά και αυστηρά το επίπεδο της ρωσικής ταυτότητας ή η πραγματική ισορροπία των διεθνικών σχέσεων με μια αριθμομηχανή στο χέρι. Ωστόσο, δεν είναι μόνο δυνατό αλλά και απαραίτητο να εντοπιστούν τάσεις και γενικές κατευθύνσεις.

Ας επιστρέψουμε όμως στο ίδιο το έγγραφο. Κατά τη γνώμη μου, αυτό το έγγραφο είναι πραγματικά ιστορικό και αφήνει εποχή. Περιέχει τόσες πολλές υπέροχες, βαθιές και μοιραίες ιδέες που έχει γίνει ένα από τα κεντρικά κείμενα κοσμοθεωρίας της εποχής μας, μαζί με το Διάταγμα Νο 809, την Έννοια της Εξωτερικής Πολιτικής και το Διάταγμα Νο 314 για την ιστορική εκπαίδευση.

Ποιο είναι το κύριο σημείο εδώ; Πρώτον, σε επίπεδο επίσημου εγγράφου, σε επίπεδο κρατικής έννοιας, δηλώνεται ευθέως και κατηγορηματικά για πρώτη φορά: η Ρωσία είναι ένας πολιτισμός-κράτος. Ενώ αυτή η θέση είχε ήδη κατοχυρωθεί στην έννοια της εξωτερικής πολιτικής, τώρα έχει εισέλθει και στην εσωτερική πολιτική.

Η Ρωσία είναι ένας πολιτισμός-κράτος τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Αυτό είναι θεμελιωδώς σημαντικό. Δεν είναι απλώς ένα έθνος-κράτος με τη βεστφαλική έννοια, αλλά ένας πολιτισμός-κράτος που ενώνει πολλούς διαφορετικούς λαούς, που είναι υπερεθνικός (αν θέλετε) και, αναμφίβολα, μια υπερεθνική οντότητα με στρατηγική ενότητα. Αυτό αναφέρεται στις πρώτες γραμμές του εγγράφου. Είναι εξαιρετικά σημαντικό. Τώρα ο όρος «πολιτισμός-κράτος» έχει αποκτήσει πλήρη νομική σημασία.

Το δεύτερο θεμελιώδες σημείο είναι η επιβεβαίωση του κεντρικού, συστημικού ρόλου του ρωσικού λαού. Ο ρωσικός λαός είναι ο πυρήνας, η καρδιά της ταυτότητάς μας, ο θεματοφύλακας του πολιτιστικού μας κώδικα, ο φορέας ολόκληρου του πολιτισμού μας. Τονίζεται ξεκάθαρα: ποτέ μόνοι — αδελφοί λαοί και άλλες εθνοτικές ομάδες συμμετείχαν επίσης στην ανάπτυξη αυτού του κώδικα, αλλά παρόλα αυτά, δηλώνεται ξεκάθαρα και κατηγορηματικά ότι ο ρωσικός λαός είναι ο πιο σημαντικός, το κέντρο, ο πυρήνας.

Αυτό δεν είναι λόγος υπερηφάνειας - η υπερηφάνεια δεν υπάρχει καθόλου στον ρωσικό χαρακτήρα. Η ταυτότητά μας είναι ανοιχτή, προσανατολισμένη στην αγάπη, όχι στην κυριαρχία. Και αυτό, επίσης, είναι βαθιά ρωσικό. Αλλά συγκεκριμένα ρωσικά, προσέξτε. Αφήστε όλες τις άλλες εθνοτικές ομάδες να αγκαλιάσουν τη ρωσική ταυτότητα με ειλικρίνεια, αγάπη, βάθος, θάρρος και πατριωτισμό – αγκαλιάστε την και αγαπήστε την – και στη συνέχεια, με βάση τον σεβασμό για τον πυρήνα της ιστορικής μας ταυτότητας, για τον μεγάλο ρωσικό θεοφόρο λαό, θα οικοδομήσουμε πραγματικά αδελφικές διεθνικές σχέσεις και αυτή την αρμονική ισορροπία των εθνοτήτων για την οποία μιλάει η έννοια.

Η έννοια είναι υπέροχη και είναι ιδιαίτερα σημαντικό ότι σταδιακά και σταθερά απομακρυνόμαστε από την έννοια του «έθνους». Όχι ακόμη εντελώς – παραμένουν δύο ή τρία ίχνη προηγούμενων εγγράφων στα οποία φιλελεύθεροι προβοκάτορες προσπάθησαν να καταστρέψουν τον πολιτισμό-κράτος μας εισάγοντας εξωγήινες κατασκευές όπως «αστικό έθνος» ή «πανρωσικό έθνος». Αυτά τα απομεινάρια, φαίνεται, έχουν διατηρηθεί για χάρη της τυπικής συνέχειας. Η προηγούμενη ιδέα ήταν φιλελεύθερη και ρωσοφοβική. Το σημερινό είναι γνήσιο, πλήρες και ευρασιατικό. Ως κάποιος που μελετά εθνολογία, που έγραψε το εγχειρίδιο Εθνοκοινωνιολογία, δίδαξε μαθήματα για πολλά χρόνια και ουσιαστικά θεσμοθέτησε αυτόν τον τομέα στη Ρωσία, είμαι βαθιά γνώστης του θέματος.

Από τη δεκαετία του 1990, η ακαδημαϊκή μας κοινότητα κατοικείται από άτομα που φαινομενικά σπούδασαν εθνολογία και ανθρωπολογία, αλλά στην πραγματικότητα απλώς εργάζονταν για δυτικά κέντρα, μεταδίδοντάς τους δεδομένα παρακολούθησης συγκρούσεων. Δυστυχώς, η επιρροή τους ήταν τεράστια, αλλά τώρα έχει μειωθεί απότομα και η νέα έννοια μόλις και μετά βίας αντικατοπτρίζει την παρουσία τους – μόνο μερικά ίχνη, που εξορύσσονται από τη Δύση, από την εποχή της φιλελεύθερης και δυτικοποιημένης κυριαρχίας στον ακαδημαϊκό μας τομέα.

Το πιο σημαντικό, εγκαταλείπουμε την έννοια του «εθνικού». Παραμένει ακόμα στο Σύνταγμα, αλλά μετά από κάθε «διεθνή» ή «πολυεθνική», υπάρχει πλέον «διεθνική» ή «πολυεθνική» σε παρένθεση. Γιατί έθνος = πολιτική κυριαρχία. Η λέξη «έθνος» ουσιαστικά σημαίνει «κράτος».

Εάν υπάρχει έθνος, τότε υπάρχει αξίωση για κρατική υπόσταση. Αυτό αποτελεί άμεση υπονόμευση της ενότητας της Ρωσίας.

Όταν μιλάμε για «έθνος», μιλάμε για τον πολιτισμό, την καταγωγή, τη γλώσσα, την ιστορία και μερικές φορές την εθνοθρησκευτική ταυτότητα μιας κοινότητας. Αυτή είναι η ακμάζουσα πολυπλοκότητά μας, ο πλούτος μας, το θεμέλιο της αρμονίας και της δύναμης. Αλλά η σύνδεση της εθνικότητας με την πολιτική κυριαρχία είναι απολύτως απαράδεκτη. Είναι αυτό που συνιστά ένα έθνος. Η έννοια του «έθνους» πάντα, εννοιολογικά, επιστημονικά και, κυρίως, νομικά, συνεπάγεται κάποιο βαθμό πολιτικής κυριαρχίας.

Επομένως, η ίδια η χρήση της λέξης «έθνος» εντός του πολυεθνικού, πολυεθνικού ρωσικού πολιτισμού-κράτους προϋποθέτει αναπόφευκτα την ύπαρξη ορισμένων κυρίαρχων πολιτικών οντοτήτων και τοποθετεί μια ωρολογιακή βόμβα κάτω από τη Ρωσία. Ναι, όσο έχουμε μια ισχυρή πατριωτική ηγεσία και έναν μοναδικό ιστορικό ηγέτη που έσωσε τη χώρα από τη διάλυση και αποκαθιστά την κυριαρχία της, δεν υπάρχει κίνδυνος. Αλλά ακριβώς λόγω της έννοιας του «έθνους» στις δημοκρατίες της ένωσης κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση. Γι' αυτό έχουμε κάνει τώρα ένα τεράστιο βήμα προς τα εμπρός: μετά από κάθε «εθνικό» βάζουμε το «εθνικό» σε παρένθεση, τονίζοντας ότι μιλάμε για πολιτισμό, γλώσσα, παραδόσεις και καθημερινή ζωή – όχι για πολιτική και κυριαρχία.

Και όμως, ακόμη και σε αυτό το λαμπρό έγγραφο, παραμένουν ορισμένες διατάξεις που θα μπορούσαν να μας κοστίσουν ακριβά. Για παράδειγμα, η αναφορά σε ένα «ενιαίο αστικό έθνος» είναι μια άμεση εξόντωση του ρωσικού λαού και η αποπροσωποποίηση όλων των άλλων εθνοτικών ομάδων, μια ενοποίηση σύμφωνα με ένα φιλελεύθερο πρότυπο, συμπεριλαμβανομένων των μεταναστών. Υπονομεύει τα θεμέλια της ταυτότητας. Καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί τέτοιες διατυπώσεις έχουν επιμείνει: το δυτικό λόμπι στις ανθρωπιστικές μας επιστήμες, δυστυχώς, είναι ακόμα πολύ ζωντανό – παρά τα τέσσερα χρόνια της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης, παρά την πορεία προς μια νέα κοσμοθεωρία. Κατάφεραν με κάποιο τρόπο να τρυπώσουν στο κείμενο τις ανατρεπτικές έννοιες της «κοινωνίας των πολιτών», του «ρωσικού έθνους» και της ίδιας της λέξης «εθνικό».

Εθνικό = πολιτικά κυρίαρχο. Αυτό σημαίνει. Στη Γαλλία, η εθνικότητα είναι θέμα του να ανήκεις στο κράτος: είσαι Γάλλος, και αυτό είναι όλο. Δεν έχει σημασία αν είστε Αλγερινός, Μαροκινός, Αφρικανός, Άραβας, Κινέζος ή Ρώσος - εάν είστε Γάλλος πολίτης, η εθνικότητά σας είναι γαλλική. Όπου εμφανίζεται η λέξη «έθνος», τίθεται αμέσως το ζήτημα της κυριαρχίας.

Επομένως, το να αποκαλούμε τις δημοκρατίες μας «εθνικές» είναι λάθος – θα ήταν αναγνώριση του δικαιώματός τους στην κυριαρχία. Σήμερα, η κυβέρνηση είναι ισχυρή - κανείς δεν θα τολμούσε. Αλλά αν αποδυναμωθεί έστω και λίγο, η μοίρα της Σοβιετικής Ένωσης θα επαναληφθεί στη Ρωσία. Οι πολιτικοί όροι στα κρατικά έγγραφα δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται ελαφρά ή αλαζονικά: οι λανθασμένοι ορισμοί προκαλούν πολέμους, συγκρούσεις και αποσύνθεση, ενώ τα σωστά ονόματα εγγυώνται ευημερία, ασφάλεια, σταθερότητα, φιλία μεταξύ των λαών και διεθνική αρμονία.

Πρέπει να βάλουμε ένα τέλος στη λέξη «έθνος» μια για πάντα. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως ένα έθνος – υπάρχει ένας πολιτισμός-κράτος. Αυτό είναι ένα διαφορετικό πλαίσιο, διαφορετικοί όροι, μια διαφορετική πολιτική και νομική φιλοσοφία.

Ως εκ τούτου, το έργο της ευθυγράμμισης όλων των κανονιστικών πράξεων, εγγράφων και εννοιών με τις θεμελιώδεις αρχές ενός πολιτισμού-κράτους πρέπει να συνεχιστεί – με την ίδια συνέπεια όπως το έργο για τις παραδοσιακές αξίες, την ιστορική εκπαίδευση και την εφαρμογή αυτών των δύο πραγματικά υπέροχων εννοιών: εξωτερική πολιτική και εσωτερική εθνική πολιτική.

Παρουσιαστής: Και τέλος, μια ερώτηση σχετικά με τον νέο νόμο: από την 1η Μαρτίου, θα εισαχθεί ένας μηχανισμός για την ανάκληση ή την άρνηση πιστοποιητικών διανομής σε ταινίες που δυσφημούν τις παραδοσιακές ρωσικές πνευματικές και ηθικές αξίες. Θα βοηθήσει αυτό στον εξορθολογισμό του νομοθετικού πλαισίου που συζητήσαμε;

Αλεξάντερ Ντούγκιν: Φυσικά και θα γίνει, και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Αυτή είναι μια πραγματικά υπέροχη, πολυαναμενόμενη πρωτοβουλία. Αν διακηρύσσουμε ανοιχτά τις παραδοσιακές αξίες ως θεμέλιο του κράτους, τότε η απαίτηση του άνευ όρων σεβασμού τους στο επίπεδο του πολιτισμού και της τέχνης δεν είναι απλώς λογική. Είναι μια βασική ηθική, κοινωνική και πολιτιστική απαίτηση για όλους όσους θεωρούν τους εαυτούς τους δημιουργικούς. Οτιδήποτε έρχεται σε αντίθεση με αυτές τις αξίες καταστρέφει άμεσα τον λαό μας, δηλητηριάζει την ψυχή του. Είναι τοξικό, είναι απολύτως απαράδεκτο.

Όλες οι ταινίες —και κάθε έργο τέχνης— πρέπει να γίνονται με πρωταρχικό στόχο τον θρίαμβο του πνεύματος επί της ύλης. Εάν ένας ήρωας, ακόμη και σε μια τηλεοπτική σειρά ή μια διαφήμιση, απεικονίζεται ως ένα ον που οδηγείται αποκλειστικά από τον υλικό πλουτισμό, το κέρδος και την κατανάλωση, αυτό θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με σκληρή κριτική. Η κυριαρχία του πνεύματος πάνω στην ύλη είναι μια από τις θεμελιώδεις, βαθύτερες παραδοσιακές αξίες του λαού μας. Από αυτή την πνευματική αρχή, όπως από μια καθαρή πηγή, απορρέουν όλες οι άλλες: δικαιοσύνη, αγάπη για την πατρίδα, υγιής οικογένεια και αληθινός πατριωτισμός.

Και ο φορέας αυτού του πνεύματος, ο πρωταρχικός φύλακας και εκφραστής του, είναι, πρώτα και κύρια, ο ρωσικός λαός. Αυτή είναι η πιο θεμελιώδης, ιερή παραδοσιακή μας αξία, ο πολιτισμικός μας πυρήνας.

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων