η ανθελληνικότητα του πατριαρχείου της Νέας Ρώμης – β-2′

 

η ανθελληνικότητα του πατριαρχείου της Νέας Ρώμης – β-2′

..η αντεθνική δράση της οβραιοχριστιανικιάς εκκλησίας !!

..φύσα αγέρι,

φύσα αγέρι του βουνού !!

Παλαιός

Διαφωτισμός, Ορλωφικά & Εγκύκλιοι πατριαρχείου 18ου αιώνος

Κάποιοι θεωρούν ότι ο Διαφωτισμός ξεκίνησε με την επιστημονική επανάσταση, τον Καρτέσιο, τον Νεύτωνα και τον Λόκ, θα λέγαμε όμως ότι κυρίως με το πνεύμα των κοινωνικοπολιτικών αλλαγών.

Η πρώτη μεγάλη σύγκρουση με το πνεύμα του Διαφωτισμού εκδηλώθηκε στη δίωξη του Μεθόδιου Ανθρακίτη (1660-1736). Ο Μεθόδιος, επηρεασμένος από τη δυτική φιλοσοφία του Malebranche και του Descartes, δίδαξε μαθηματικά, φυσική, ορθολογισμό και τους αρχαίους στην κοινή γλώσσα απαλλαγμένη από αρχαϊσμούς και τυπολατρίες. Το Πατριαρχείο καταδίκασε τη διδασκαλία του το 1721 και το 1723 επικύρωσε την καταδίκη που προέβλεπε την καθαίρεσή του από το ιερατικό αξίωμα, την απαγόρευση να διδάσκει και τον αναθεματισμό του έργου του, το οποίο παραδόθηκε στην πυρά. 

Ο Ιώσηπος Μοισιόδαξ (1725-1800) σπούδασε στη Βενετία και στην Πάδοβα. Το 1777 αναγκάσθηκε σε παραίτηση από τη διεύθυνση της Σχολής στο Ιάσιο. Υπεύθυνοι οι συντηρητικοί της Εκκλησίας που τον διώκουν, τον υβρίζουν, τον απαξιώνουν  και τον στιγματίζουν, οπότε για να αμυνθεί γράφει την Απολογία του (1780), με την οποία αντεπιτίθεται στους εχθρούς του.

Άλλη σημαντική μορφή  ήταν ο Χριστόδουλος Παμπλέκης εξ Ακαρνανίας (1733-1793) – και περισσότερα παρακάτω. Με το έργο του Αληθής πολιτική (1781) εισήγαγε για πρώτη φορά την έννοια της πολιτικής στο νεοελληνικό λεξιλόγιο και στην συζήτηση, με τη φιλελεύθερη έννοια που διαμορφωνόταν τότε στην Ευρώπη. Επίσης το Περί θεοκρατίας στο οποίο κατακεραύνωνε την αρνητική στάση της Εκκλησίας απέναντι στον Διαφωτισμό, καθώς επίσης τις καταχρήσεις και υπερβολές του κλήρου. Στα 1793 το πατριαρχείο με εγκύκλιο που υπέγραφε ο πατριάρχης Νεόφυτος καταδίκασε και αφόρισε το έργο του του. Στην εγκύκλιο αναφερόταν δε ότι έπρεπε να εξαφανισθούν τα δημοσιευθέντα έργα του.

Ο Ρήγας (1757-1798) ήταν ο πιο πιστός μαθητής του Μοισιόδακα, με πλούσιο συγγραφικό, μεταφραστικό, πολιτικό, και ποιητικό έργο, με σκοπό τον διαφωτισμό των υποδούλων, οραματιζόμενος μία πολιτεία φιλελεύθερη, στην οποία οι πολίτες θα ήταν όλοι όσοι. Με ίσως την πιο προωθημένη  πολιτειακή και συνταγματική σύλληψη του νεοελληνικού Διαφωτισμού, στηριζόμενη στην αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Το 1798 στραγγαλίσθηκε από τους Τούρκους, και την 1η Δεκεμβρίου 1798 ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος Ε’ απαγόρευσε με εγκύκλιο το έργο του Ρήγα Νέα Πολιτική Διοίκησις και διέταξε να κατασχεθούν και να σταλούν στο πατριαρχείο όλα τα αντίτυπα! 

Άλλοι ήταν ο Βενιαμίν Λέσβιος (1762-1824), ο Αθανάσιος Ψαλίδας (1767-1829), ο Αδαμάντιος Κοραής (1748-1833), και διάφοροι άλλοι.

Στον Γελαδικό χώρο, οι ιδέες του Διαφωτισμού πέρασαν με τον Ρήγα, τον Παμπλέκη, και τους άλλους, και με τα διάφορα σχολειά και τους απείθαρχους στα πατρωναρίσματα του παπαδαριού, καθηγητάδες και δασκάλους, ταυτόχρονα με την εισροή αφυπνιστικών εντύπων και μεταφράσεων, από την Γιουροπία.

.

Επαναφορά & Χρήση Αρχαίων Ελληνικών Ονομάτων

Ο Ιώσηπος Μοισιόδακας (1730-1800) θερμός υποστηρικτής του Βολταίρου, το 1761 καλούσε τους Έλληνες «να ανακαλέσουν τας Μούσας» και η ανάκληση των Μουσών έγινε με την μαζική ίδρυση σχολείων και την επαναφορά των Ελληνικών ονομάτων. 

Το 1785 στον Ελληνικό χώρο λειτουργούσαν 40 περίπου οργανωμένα σχολεία, και στις αρχές του 19ου αιώνα έφτασαν να λειτουργούν περισσότερα από 300 σχολεία. 

Αρχαία Ελληνικά ονόματα δόθηκαν και στα προεπαναστατικά έντυπα, Λόγιος Ερμής στην Βιέννη, το Μουσείο στο Παρίσι, Ίρις στο Λονδίνο, Αθηνά, Απόλλων, Καλλιόπη, Τριπτόλεμος κ.ά. 

Με την κήρυξη της επανάστασης έγινε και η ονοματοθεσία των πολεμικών πλοίων με ονόματα ενδόξων ανδρών της αρχαιότητας, Θεμιστοκλής, Μιλτιάδης, Λεωνίδας κ.ά. που αντικατάστησαν ονόματα χριστιανών Αγίων. 

Το πατριαρχείο και γενικότερα η Οβραιοχριστιανική εκκλησία επειδή θεωρούσε ασεβές να φέρει κάποιος αρχαίο Ελληνικό όνομα ο πατριάρχης Γρηγόριος Ε’ με αυστηρή εγκύκλιό του, και με την απειλή αναθέματος, ή ακόμη και αφορισμού καταδίκασε αυτήν την καινοτομία, χαρακτηρίζοντάς την «αντιχριστιανική» και απαγόρευσε στους Έλληνες να έχουν αρχαία Ελληνικά ονόματα. 

.

Ο Ρήγας με τα σαλπίσματά του, τον Θούριο και τα ρέστα, έδωσε πνεύμα και ψυχή στον υπόδουλο λαουτζίκο …και του θύμισε άλλες εποχές και καταστάσεις, εμπνέοντάς του θέληση για Λευτεριά και Ανεξαρτησία.

.

…και οι της Δουλικής Υποταγής θιασιώτες

Βέβαια υπήρξαν και οι άλλοι, εκείνοι που τον τον λαουτζίκο τον ήθελαν Δούλο, να σέρνεται στα τέσσερα, και να γλείφει κώλους …που του συνιστούσαν Δουλική Υποταγή …και σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω.

Ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα που έχουμε γράψει και παραθέσει, κάποιοι επιμένουν να ηρωοποιούν σκυφτόδουλα παπαδαριά και καλογέρους …ένα από αυτά το φρόκαλο τον Κοσμά τον Αιτωλός (1714-1779), άγιο να τον γιορτάζουν με χαρές και λιβάνια.

.

Ας δούμε τι έλεγε αυτό το τσόλι :

.

*   ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ 1779 – ΚΟΣΜΑΣ ΑΙΤΩΛΟΣ – Ο ΤΟΥΡΚΟΣ ΣΚΥΛΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ..ΝΑ ΜΑΣ ΦΥΛΑΕΙ

Κοσμάς ο Αιτωλός (Διδαχή Ε’):
«Τριακόσιους χρόνους μετά την Ανάστασιν του Χριστού μας, έστειλεν ο Θεός τον άγιον Κωνσταντίνον και εστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν∙ και το είχαν χριστιανοί το βασίλειον 1150 χρόνους. Ύστερα το εσήκωσεν ο Θεός το βασίλειον από τους Χριστιανούς και ήφερε τον Τούρκο μέσα από την Ανατολήν και του το έδωκε δια εδικόν μας καλόν… Και τι; Άξιος ήτον ο Τούρκος να έχη βασίλειον; Αλλά ο Θεός του το έδωκε δια το καλόν μας. Και διατί δεν ήφερεν ο Θεός άλλον βασιλέα, οπού ήτον τόσα ρηγάτα εδώ κοντά να τους το δώση, μόνον ήφερε τον Τούρκον μέσαθε από την Κοκκινην Μηλιά και του το εχάρισε; Διατί ήξευρεν ο Θεός πως τα άλλα ρηγάτα μας βλάπτουν εις την Πίστιν, και ο Τούρκος δεν μας βλάπτει, άσπρα δώσ’ του και καβαλλίκευσέ τον από το κεφάλι. Και δια να μην κολασθούμεν το έδωκε του Τούρκου και τον έχει ο Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλλον να μας φυλάη».

.

και μετά αναρωτιόμαστε … πως φάγαμε 2-χιλιετίες δουλείας … 

.

Και το ανεπανάληπτο (Διδαχή Γ’):
«Η τέλεια αγάπη είναι να πουλήσεις όλα σου τα πράγματα και να τα δώσεις ελεημοσύνη, κι εσύ να πουληθείς σκλάβος. Και όσα παίρνεις, να τα δίνεις όλα ελεημοσύνη».

Κοσμάς ο Αιτωλός:
«πρέπει, παιδιά μου, να στερεώνετε σχολεία, διατί πάντα εις τα σχολεία γυμνάζονται οι άνθρωποι και ηξεύρουν και μανθάνουν το τι εστί Θεός, το τι είναι οι άγιοι άγγελοι, τι είναι οι κατηραμένοι δαίμονες και τι είναι η αρετή του δικαίου».

Ναι ρε, για τέτοια μόρφωση μιλάμε ...και ακόμη τα σχολειά που ήθελε είναι τα υποτυπώδη ..για εκμάθηση γραφής και ανάγνωσης μόνο ..όχι τίποτις άλλο …τα άλλα απαγορεύονται αυστηρώς …θές να ξιουμνήσουν τα Ζά ..και τότε τι θα κάνουμε ;;

Κύριος σκοπός των υποτυπωδών «σχολείων» ήταν να βρουν ψάλτες και παπάδες. 

«Κι αν έχεις γιο στα γράμματα, βαλ’ τον και στο Ψαλτήρι
του χρόνου σαν και σήμερα να βάλει πετραχήλι»

Εκφράζει πολύ οπισθοδρομικές θέσεις, για την εκπαίδευση των νέων, και αντιδρά μανιωδώς στην ονοματοδοσία των νεογέννητων με Ελληνικά ονόματα, και αντιτίθεται πλήρως  στη χρήση του όρου «Έλληνες». 

Ο Κοσμάς διδάσκει στους υπόδουλους : «Δεν είστενε Έλληνες, δεν είστενε ασεβείς, αιρετικοί, άθεοι, αλλ’ είστενε ευσεβείς ορθόδοξοι χριστιανοί»!

Είπατε κάτι ;;

Ναι ρε, εόιπατε τίποτις ;; ..αυτό το κουμάσι, θέλουν κάποιοι και προωθούν ως ίνδαλμα και πρότυπο !!

.

Αφορισμοί, εγκύκλιοι & λοιπά

ΟΡΛΩΦΙΚΑ

Με τον κατάπλου των Ορλώφ στην Πελοπόννησο, οι Έλληνες ξεσηκώθηκαν και πήραν τ’ άρματα, όμως επειδή δεν υπήρξε συνέχεια και ενίσχυση από την Ρωσσία, τελικά όλο το κίνημα οδηγήθηκε σε αφανισμό, κυνηγητό και σφαγές από τους Τούρκους – η οικογένειά μου συμμετείχε ενεργά στον ξεσηκωμό, και ήταν η 2η διάλυση που υπέστη, θα σας ‘πώ δε σχετικά στο επόμενο.

Ο Κατσώνης, από τους Ορλώφ, και διάφοροι συνδράμοντες Ελληνες ναυτικοί, είχαν κυρίως έδρα τους τις Κυκλάδες, όπου στα εκεί παπαδαριά απευθύνονται και οι ακόλουθοι εγκύκλιοι.

.

Περίοδος Ορλωφικών – Επιστολή πρώτη (25/8/1787)

1.   25/8/1787 – ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ Α’ – ΠΡΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ – ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΩΤΗ

Προκόπιος ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης. 

Ιερώτατε μητροπολίτα Παροναξίας, υπέρτιμε και έξαρχε παντός Αιγαίου Πελάγους, εν αγίω Πνεύματι αγαπητέ αδελφέ και συλλειτουργέ της ημών μετριότητος, κυρ Νεόφυτε, χάρις είη σοι και ειρήνη παρά Θεού.

[…] 

Όθεν επειδή συνέπεσεν ο πόλεμος της κραταιάς ταύτης βασιλείας προς το έθνος των Ρώσσων και είναι ενδεχόμενον εκείνοι με απατηλάς πανουργίας να κινούν και εις τους αυτόθι μεμακρυσμένους ανθρώπους των εκ μέρους των με σχήμα καλογήρων, δια να περιέρχωνται και να απατώσι τους απλουστέρους, και με πανουργίαν και δολιότητα να διαφθείρωσι την πίστιν και το σαδακάτι των αυτόθι ρεαγιάδων της κραταιάς βασιλείας, δια τούτο εντελλόμεθα και τη ιερότητί σου σφοδρώς, να δίδουν είδησιν ευθύς προς την ιερότητά σου, διατί αλλέως θέλουν παιδευθή μεγάλως ύστερον με μεγάλην σφοδρότητα, και όπου εύρης τοιούτον κακοκαλόγηρον οπού να είναι το γένος του και η πατρίς του και η πολιτεία του άγνωστος και αφανής, και οπού να περιέρχηται χωρίς σενέτια, ευθύς να τον αλυσοδέσης και ασφαλώς με άνθρωπόν σου σιδηροδέσμιον να τον εξαποστέλλης προς ημάς ενταύθα εις βασιλεύουσαν χωρίς αναβολήν ή απροσεξίαν σου όντας βέβαιος ότι αν εις κανένα μέρος της επαρχίας σου περιέρχηται τοιούτος καλόγηρος και δεν τον πιάση η ιερωσύνη σου, τότε απροκριματίστως θέλεις πάθει όσα μήτε στοχάζεσαι, δια την αμέλειάν σου ταύτην, χωρίς κανένα έλεος, και θέλεις μετανοεί ανωφελώς. 

Ο Κωνσταντινουπόλεως Προκόπιος και εν Χριστώ αδελφός (κ.λπ.) 

.

Περίοδος Ορλωφικών – Επιστολή δευτέρα (1/8/1788)

2.   1/8/1788 – ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ Α’ – ΠΡΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ – ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

Προκόπιος ελέω θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης. 

Ιερώτατε μητροπολίτα Παροναξίας, υπέρτιμε και έξαρχε παντός Αιγαίου Πελάγους, εν αγίω Πνεύματι αγαπητέ αδελφέ και συλλειτουργέ της ημών μετριότητος, κυρ Νεόφυτε, χάρις είη σοι και ειρήνη παρά Θεού. […] να περιεργάζεσαι μήπως εκ μέρους των πολεμίων προχωρέση εις τους αυτόθι χριστιανούς επαρχιώτας σου εγγράφως ή αγράφως κανένα ζιζάνιον, και αν φανή κανένα τοιούτον, ευθύς και χωρίς τινός αναβολής καιρού να πιάνης τον τοιούτον κακόν άνθρωπον, και τα τοιαύτα εξωλέστατα γράμματα, με είδησιν των αυτόθι ζαμπητάδων γράφοντες προς ημάς εν τάχει και ασφαλώς τα περί της υποθέσεως ταύτης, και προσέτι εις οποίον μέρος της επαρχίας σου εύρης κανένα καλόγηρον αφανή και αγνώριστον πόθεν είναι και διατί περιέρχεται, και χωρίς να έχη εις χείρας του ή ημέτερα ή αρχιερατικά γράμματα, ευθύς κατά τον προσταλέντα σοι πέρυσι υψηλόν βασιλικόν προσκυνητόν ορισμόν, να τον πιάνης και σιδηροδέσμιον ασφαλώς να τον εξαποστέλλης ενταύθα εις Κωνσταντινούπολιν με άνθρωπόν σου προς ημάς, δια γράμματός σου δηλωτικού της κακίας του, δια να τον εμφανίσωμεν και τον εγχειρίσωμεν εις υψηλήν Πόρταν. 

Ο Κωνσταντινουπόλεως Προκόπιος και εν Χριστώ αδελφός (κ.λπ.) 

.

Περίοδος Ορλωφικών – Επιστολή Τρίτη  (8/6/1789)

3.   8/6/1789 – ΝΕΟΦΥΤΟΣ Ζ’ – ΠΡΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ – ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΡΙΤΗ

Νεόφυτος ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός πατριάρχης. 

Ιερώτατε μητροπολίτα Παροναξίας, υπέρτιμε και έξαρχε παντός Αιγαίου πελάγους, εν αγίω Πνεύματι αγαπητέ αδελφέ και συλλειτουργέ της ημών μετριότητος, κυρ Νεόφυτε, και εντιμότατοι κληρικοί, ευλαβέστατοι ιερείς, χρήσιμοι γέροντες και προεστώτες και λοιποί απαξάπαντες ευλογημένοι χριστιανοί της επαρχίας ταύτης, τέκνα ημών εν Κυρίω αγαπητά, χάρις είη υμίν άπασι και ειρήνη παρά Θεού και παρ’ ημών ευχή, ευλογία και συγχώρησις. […] ομού με την άδειαν της πατριαρχείας μας έχοντες χρέος απαραίτητον το προς τους πολυχρονίους αυθέντας μας σαδακάτι, εγράψαμέν σοι σφοδρώς περί των ανωτέρω καθώς και εις όλους τους αρχιερείς πλατύτερον και διεξοδικώτερον, με το να ηκούσαμεν ήδη ότι εις τα αυτόθι περιέρχονται μερικά κουρσαρικά πλοία εχθρών της κραταιάς βασιλείας και αητήττου. 

(Σ.σ. Εννοεί τον Ρωσικό στόλο, που είχε ως βάση του την Πάρο. Στο στόλο αυτό υπηρετούσε ως αξιωματικός ο Λάμπρος Κατσώνης, ο οποίος το 1789 ηγήθηκε απελευθερωτικού κινήματος ως στόλαρχος στο Αιγαίο.) 

Δια τούτο και αύθις γράφοντες δια της παρούσης ημετέρας πατριαρχικής και συνοδικής επιστολής εντελλόμεθα η αρχιερωσύνη σου με αδιάκοπον αγρυπνίαν να περιεργάζησαι, να ερευνάς και να εξετάζης εμμέσως και αμέσως κρυφίως και φανερώς οπού να μην τύχη και κανένας των επαρχιωτών σου δελεαζόμενος μόνον και μόνον από αισχροκέρδειαν, υπάγη εις την δούλευσιν των ρηθέντων εχθρικών πλοίων (σ.σ του Ρωσικού στόλου) ή μήπως εκ μέρους των πολεμίων προσχωρήση εις τους αυτόθι επαρχιώτας σου χριστιανούς εγγράφως η αγράφως κανένα ζιζάνιον ή εν συντόμω ακολουθήση κανένα τι εναντίον της υψηλής θελήσεως των πολυχρονίων αυθεντών μας και ερευνώντας περί τούτου με λεπτομερή ακρίβειαν να εξετάζης επιμελώς να μην τύχη, ο μη γένοιτο, και προσχωρήση κανένας με τρόπον μετασχηματισμένον ή άλλως πως επί ματαίω σκοπώ του να απατήση και να δελεάση τάχα κανένα των πιστών χριστιανών ή και αν φανή κανένας τοιούτος, ευθύς και χωρίς αναβολήν καιρού να πιάνης τον τοιούτον μάταιον άνθρωπον, και τα τοιαύτα άκαρπα γράμματα, γράφοντας προς ημάς εν τάχει και ασφαλώς περί της υποθέσεως ταύτης· ει και προσέτι, εις οποίον μέρος της επαρχίας του εύρης κανένα καλόγηρον αφανή και αγνώριστον, μη έχοντα εις χείρας του ημέτερα πατριαρχικά γράμματα συστατικά ή δηλωτικά της αιτίας δια την οποίαν περιφέρεται εις τα αυτόθι, ευθύς κατά τον προ δύο χρόνων προσταλέντα σοι υψηλόν βασιλικόν προσκυνητόν ορισμόν, να τον πιάνης και σιδηροδέσμιον να τον εξαποστέλλης ασφαλώς εις Κωνσταντινούπολιν με γιασακτζήν σου, ή άνθρωπόν σου, γράφοντας προς ημάς εις πλάτος περί αυτού, οπού να τον εμφανίζωμεν και να τον εγχειρίζωμεν και ημείς εις την υψηλήν Πόρταν· 

Και απλώς ειπείν να προσέχης καλώς όπου αν τύχη και ήθελεν ακολουθήσει καμμία οποιαδήποτε υπόθεσις εις τα αυτόθι, όπου πρέπει να αναφερθή εις την υψηλήν Πόρταν αμέσως κατά το δουλικόν σου χρεωστούμενον σαδακάτι να την φανερώσης προς ημάς δια γράμματός σου, οπού και ημείς να το αναφέρωμεν προς τους πολυχρονίους ημών αυθέντας· ει και αν τυχόν ήθελεν ευρεθή κανένας οπού, ο μη γένοιτο, εκτρεπόμενος της ευθείας οδού και της απαιτουμένης πίστεως, ήθελε φερθή αγνωμόνως, ει και επιχειρισθή κανένα τι εναντίον της υψηλής βουλής και θελήσεως ο τοιούτος απροκριματίστως θέλει παιδευθή με όλην την προσήκουσαν παιδείαν, ως υπεύθυνος και παραβάτης και αυτών των θείων εντολών· 

Ο Κωνσταντινουπόλεως Νεόφυτος και εν Χριστώ αδελφός (κ.λπ.) 

Περίοδος Ορλωφικών – Επιστολή τετάρτη  (2/11/1789)

4.   2/11/1789 – ΝΕΟΦΥΤΟΣ Ζ’ – ΠΡΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ  – ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

Νεόφυτος ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης. 

Ιερώτατε μητροπολίτα Παροναξίας, υπέρτιμε και έξαρχε παντός Αιγαίου πελάγους, εν αγίω Πνεύματι αγαπητέ αδελφέ και συλλειτουργέ της ημών μετριότητος, κυρ Νεόφυτε, και εντιμότατοι κληρικοί, ευλαβέστατοι ιερείς, χρήσιμοι γέροντες και προεστώτες και λοιποί απαξάπαντες ευλογημένοι χριστιανοί της επαρχίας ταύτης, τέκνα ημών εν Κυρίω αγαπητά, χάρις είη υμίν άπασι και ειρήνη παρά Θεού και παρ’ ημών ευχή, ευλογία και συγχώρησις. […] διο οφείλομεν πάντες να πειθαρχώμεν και να υποτασώμεθα και όσαις δυνάμεσι να δουλεύωμεν πιστώς και της χρείας καλούσης να εκχέωμεν το ίδιον αίμα και τοιούτου όντος του χριστιανικού επαγγέλματος, έχετε χρέος να επαγρυπνήτε αεί, μήποτε περιέρχωνται λεληθότως εις τα αυτόθι αγνώριστοι, εν σχήματι καλογήρων μη εχόντων όλως συστατικά αρχιερατικά γράμματα των μερών εκείνων, αφ’ ων ανεχώρησαν, ή άλλοι υποκρινόμενοι ότι εισί ιατροί και έμποροι, υποσπείροντες λόγους δολίους και εναντίους τη αμωμήτω ημών πίστει, και τη οφειλομένη υποταγή προς το επικείμενον ημίν υψηλόν και κραταιόν δοβλέτι και έχοντες μεθ’ εαυτών εντετυπωμένα έγγραφα και άλλα εξωλέστατα βιβλίδια διερεθίζοντες παρακινώσι τους ευήθεις και απλουστέρους των χριστιανών, δελεάζοντες εκείνους δια να κατακρημνίσωσι και να φέρωσιν εις την εαυτών απώλειαν, εξομοιούντες εαυτοίς αντάρτας και αποστάτας. 

Των τοιούτων τοίνυν τα θολερά νάματα ως ψυχοφθόρα, ως κόλασιν αιώνιον προξενούντα, να αποφεύγετε και να βδελύττεσθε· “πας γαρ ο αντιτασσόμενος τη εξουσία τη του Θεού διαταγή ανθέστηκεν, οι δε ανθεστηκότες εαυτοίς κρίμα λήψονται και τιμωρίαν ατελεύτητον”, τους οπωσδήποτε δε φωραθέντας τοιούτους απατεώνας και δολίους και υποσπείροντας λόγους ανταρσίας ή εντετυπωμένα έγγραφα, και άλλα κατά την πονηράν αυτών επίνοιαν εξωλέστατα βιβλιάρια, να φροντίζητε εις το να κρατώνται και να καθυποβάλλωνται εις ειρκτάς και φυλακάς, και να μένωσι περιωρισμένοι εν τηρήσει δημοσία και αμέσως να αναγγείλητε υμίν εν αληθείαις, δια κοινής ενυπογράφου αναφοράς, δηλοποιούντες το δράμα των τοιούτων εξωλεστάτων, και τα ονόματα αυτών, δια να αναφέρωμεν και ημείς κατ’ οφειλήν απαραίτητον τοις πολυχρονίοις και ευμενεστάτοις υμών αυθένταις· έργον έχοντες μετά σπουδής και προσοχής μεγάλης, ίνα μη τις απατηθή εκ των τοιούτων, επειδή όσοι έφθασαν να δελεασθώσιν εξ αβουλίας ή απροσεξίας περιέπεσον εις τα βάραθρα της απωλείας και έπαθον ου μόνον σωματικώς αλλά και ψυχικώς, και ουκ έστιν εκείνοις παρά Θεού ιλασμός και σωτηρία. 

Ο Κωνσταντινουπόλεως Νεόφυτος και εν Χριστώ αδελφός (κ.λπ.) 

Η ΕΝΑΝΤΙΩΣΗ ΣΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΠΑΜΠΛΕΚΗΣ (1733-1793)

Χριστόδουλος Ευσταθίου Παμπλέκης, Ακαρνάν, μονόφθαλμος λόγιος 1733-1793, γεννηθείς στην Επάνω Χώρα του χωριού Μπαμπίνη Ξηροποτάμου Αιτωλοακαρνανίας.

Βιβλία του :

Η Αληθής Πολιτική

Περί φιλοσόφου, φιλοσοφίας, φυσικών, μεταφυσικών, πνευματικών και Θείων

Τρόπαιον της ορθοδόξου Πίστεως

Περί Θεοκρατίας (το κυρίως αντικληρικό και αντιχριστιανικό του κείμενο)

καθώς και Διάφορες μεταφράσεις εκ των Γαλλικών

Αυτά που έγραφε στα βιβλία του, και το ξεμπρόστιασμα των καμωμάτων του Διονυσίου, στα αγιονορείτικα πουσταριά, έφεραν το μένος εναντίον του, και τον αφορισμό του.

ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΩΝ & ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΠΑΜΠΛΕΚΗ

Το 1776 ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Σωφρόνιος Β’ -βέβαια δεν ήταν ο μόνος, ακολούθησαν κι άλλοι- καταδίκασε ως άθεο τον Βολταίρο, επειδή υποστήριζε τον ορθό λόγο.

5.   12/Νοεμ/1793 – ΝΕΟΦΥΤΟΣ  Ζ’ – ΑΦΟΡΙΣΜΟΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΩΝ & ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΠΑΜΠΛΕΚΗ 

«Ὁ πατριαρχικὸς ἀφορισμός των Φιλελευθέρων τοῦ 1793 επί (Νεοφύτου Ζ’ ) συμπεριελάμβανε και  ‟τοὺς Βολταίρους καὶ Φρανκμαζόνας καὶ Ροσσοὺς καὶ Σπινόζας’’ – τοὺς πρωτεργάτες δηλαδὴ τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης.» 

Νεόφυτος Ζ’ ελέω Θεού αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης

Μακαριώτατοι και αγιώτατοι πατριάρχαι των αγιωτάτων αποστολικών θρόνων, της τε μεγάλης πόλεως Αλεξανδρείας και της Θοπόλεως Αντιοχείας και της πάσης Ανατολής και της αγίας πόλεως Ιερουσαλήμ και πάσης Παλαιστίνης· και οι υποκείμενοι τω καθ’ ημάς αγιωτάτω πατριαρχικώ αποστολικώ τε και οικουμενικώ θρόνω, και τοις λοιποίς αγιωτάτοις πατριαρχικοίς θρόνοι, ιερώτατοι μητροπολίται και αρχιεπίσκοποι, και θεοφιλέστατοι επίσκοποι, και πάντες οι απανταχόσε εκκλησιαστιώς προϊστάμενοι του ιερού επαγγέλματος, εν αγίω Πνεύματι αγαπητοί αδελφοί, και συλλειτουργοί της ημών μετριότητος· πανέκλαμπροί τε πρόκριτοι, και ευγενέστατοι άρχοντες του ορθοδόξου Γένους ημών· τιμιώτατοι και χρησιμώτατοι πραγματευταί· και οι κατά πάσαν πόλιν, και χώραν, και γήν, και θάλασσαν απαξαπλώς πάσης τέχνης και επιστήμης, και παντός επαγγέλματος, και επιτηδεύματος ευρισκόμενοι ορθόδοξοι χριστιανποί, ιερωμένοι τε και λαϊκοί, τέκνα ημών αγαπητά, και περιπόθητα, χάρις είη υμίν άπασι, και ειρήνη, και έλεος παρά Θεού Κυρίου Παντοκράτορος, παρ’ ημών δε ευχή ευλογία, και συγχώρησις.

Γνωστόν υμίν εστίν άπασιν, ότι ούτε έπαυσεν απ’ αρχής, ούτε θέλει παύσει ποτέ έως τέλους του κόσμου τούτου ο από Θεού εκτραχηλιάσας διάβολος διεγείρων τον κατ’ εικόνα Θεού και ομοίωσιν άνθρωπον εις αποστασίαν αυτού  του Θεού, και των προσταγμάτων αυτού, τόσον εκείνων οπού αμέσως ελάλησε προς τον άνθρωπον, και εμμέσως με το στόμα των ιδίων των προφητών προς αυτόν,  όσον και εκείνων προς τούτοις των εντολών, τας οποίας ο δι’ αυτόν γενόμενος άνθρωπος επ’ εσχάτων των χρόνων μονογενής Υιός του Θεού και Λόγος εφανέρωσεν αμέσως εις τους αγίους αυτού μαθητάς και αποστόλους, διδάξας αυτούς τα τελειώτατα φρονείν περί των της αδιαιρέτου και ομοουσίου Τριάδος μυστηρίων, και περί πάντων απλώς των αφορόντων εις το καταρτισμόν των εις αυτόν πιστευόντων, πέμψας αυτοίς εν τη τελευταία της Πεντηκοστής ημέρα το πανάγιον και ομοούσιον αυτού Πνεύμα, ίνα φωτίζη και διδάσκη με το μέσον αυτών και των μετ’ αυτούς ιεραρχών τε και διδασκάλων πάντας  τους εις αυτόν πιστεύοντας φυλάττειν  μέχρι στντελείας αιώνος άχρι κεραίας τα ίδια αυτού προστάγματα, και μυστήρια, τέλος έχοντα την των αυρανών βασιλείαν. Πλην όσον είναι Θεού και διαβόλου το μέσον, τοσαύτη είναι η διαφορά της διδασκαλίας του Θεού από την διδασκαλίαν του διαβόλου, τέλος έχουσαν την μετ’ αυτού διαιωνίζουσαν κόλασιν· και διά τούτο απ’ αρχής ενήργησεν αυτού του αλάστορος η διδασκαλία την εξορίαν των πρωτοπλάστων από του παραδείσου διά  του όφεως, τον φόνον διά του Κάϊν, τον της Χαλάνης πύργον δια της δοξομανίας, και μετά την σύγχυσιν των γλωσσών, και τον κατακλυσμόν, και τον των Πενταπολιτών ουρανόθεν πυρπολισμόν, διήγειρεν ο αποστάτης τον δυστυχήν άνθρωπον να αποστατή τελείως από Θεού, και να λατρεύη τη κτίσει παρά τον κτίσαντα, ήλιον δηλονότι, και σελήνην και αστέρας, και είδωλα κωφά και αναίσθητα, και ζώα παντοίου είδους, διδάξας αυτόν απατηλώς να μη δέχηται πατριάεχας δικαίους και σοφούς συμβούλους τους αγίους προφήτας, αλλά μόνη τη συμβουλή αυτού του πονηρού δράκοντος να προσέχη· ος τις καθώς με πρόσχημα ευλαβείας τους περί τον Κορρέ, Δαθάν τε και Αβειρών έπεισε να θυμιάσουν με ξένον πύρ απ’ εναντίας του Ααρών, και με πρόσχημα αληθείας εκίνησεν ως πατήρ του ψεύδους τας γλώσσας των ψευδοπροφητών, απ’ εναντίας των του Θεού προφητών, ούτω μετά ταύτα τους περί Σίμωνα τον μάγον, και Ιούδαν, και Θαδάν τους ψευδαποστόλους εναντίον εκίνησε των θεοκηρύκων Αποστόλων και αληθών μαθητών, και ευαγγελιστών του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Σιωπώμεν εντεύθεν τους από του αυτού Σίμωνος Μενάνδρους, Σατορλίνους, Βασιλείδας, Καρποκράτας, Προδίκους, Βαλεντίνους, Κολοβαρσίους, Βαρβιλιώτας, κέρδονας, Μαρκίονας, εβιίονας, Αρτέμονας, Ελκεσαίους, Σαβελλίους, Αρείους, Νεστορίους, Διοσκόρους, Μοντανούς, και τους λοιπούς αναριθμήτους αιρεσιάρχας, από τους οποίους άλλους με προσωπείον χριστιανών, και άλλους απαρακαλύπτως χωρίς με κανένα περισκέπασμα ευσεβείας ευρίσκων αυτούς ο πολυμήχανος όργανα επιτήδεια της ιδίας του ενεργείας, τα εξώπλισεν εναντίον της ορθοδόξου ημών πίστεως. Τούτους φαμέν, και τους τοιούτους σιωπώμεν, επειδή περικάλυψαν και εσμίκρυναν άπαντας τους τοιούτους εκείνοι, τους οποίους ο παμπόνηρος και μισάνθρωπος δαίμων ηύρεν εις τους παρόντας αιώνας όργανα παντελούς ασεβείας και αθεΐας, τους Βολταίρους λέγομεν, και Φρανκμαζόνας [Francmasons] και Ροσούς και Σπινόζας*, και πρό των τοιούτων πάντων τον επί των ημερών τούτων τα θολερά και δυσώδη αυτών εκροφήσαντα νάματα, και υπέρ πάντας τούτους ασεβήσαντα και αθεΐσαντα, και αυτόχρημα Σατανάν σεσωματωμένον υπάρξαντα, Χριστόδουλον* εκείνον φαμέν τον ετερόφθαλμον τον κακή τύχη ρουμελιώτην· ος από γονέων γεννηθείς ευσεβών και πατρίδος του Χριστού δούλος εν τη αναγεννήσει του θείου βαπτίσματος ονομασθείς, και χριστιοανός ανατραφείς τε αυθηνθείς, Αντιχρίστου φεύ ! παρ’ ελπίδα ο άθλιος εγένετο δούλος· ή μάλλον ειπείν αυτό καθ’ αυτό Αντίχριστος, επειδή όχι μόνον εναντία της του Χριστού διδασκαλίας εφρόνησε, και συνέγραψεν, αλλά ετόλμησεν ο ασεβέστατος να ονομάζει τον τέλειον άνθρωπον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν ψιλόν απλώς άνθρωπον ως έναν των ονομαζομένων χριστών ανθρώπων εις τας αγίας Γραφάς βασιλέα, ή ιερέα, καθώς και υπό των Συνόδων αναθεματισθείς Καρποκράτης και Εβίων εφρόνει, με τους οποίους και την αγίαν Παρθένον και Θεοτόκον Μαρίαν ως μίαν απλώς γυναίκα πρεσβεύει ο αφρονέστατος, και με τον δαβιτικόν όντως άφρονα ειπών, ούκ έστι Θεός τρισυπόστατος δημιουργός του παντός, έπλασεν ο αθεώτατος μίαν ουσίαν άπειρον αρχήν του παντός, δανεισθείς το άπειρον τούτο από τον παλαιόν Αναξίμανδρον τον Μιλήσιον, και από τον νεώτερον Σπινόζα, οπού φρονεί μίαν άπειρον ουσίαν με έκτασιν ύλης πεπροικισμένην, την οποίαν εκτεταμένην ύλην, και αυτός ο ασεβής με πολλούς των αρχαίων Ελλήνων σοφούς δογματίζει, συνάπτων ομού με την ύλην αυτήν και ένα συνάπειρον νούν, οπού έλαβεν ο ανοητότατος από τον Βασιλείδην και Ισίδωρον τους ανοήτους αιρεσιάρχας, και Θαλήν τον Μιλήσιον, με αυτήν πρός αυτούς την διαφοράν, ότι αυτοί μεν οι αιρεσιάρχαι και Έλληνες ως αρχάς εδογμάτιζον των όντων την ύλην, και τον νούν, αυτός δε ο πάντων  άφρονων αφρονέστατος μετά του παλαιού Ορφέως και του νέου Σπινόζα, ως συνάπειρα δογματίζει κατηγορούμενα της πρώτης οπού υπέθετο αρχής απείρου ουσίας, και εξ αυτών και δι’ αυτών των συναπείρων κατηγορουμένων φλυαρεί να ήναι μία απόμοιρα και απόρροια ο άνθρωπος, και επομένως όλα τα μέρη του κόσμου και όλα τα κτίσματα να ήναι μέρη Θεού. Ταύτα του ανδραποδεστάτου τούτου δούλου του Αντίχριστου οπού εις όλους σας φανερώνομεν αντίθεα φρονήματα, ανέγνωμεν εις ένα βιβλιδάριον, όιπερ αυτός ο μηχανορράφος συγγράψας εξέδωκεν εν  Λειψία της Σαξονίας ήδη νεωστί εις τύπον, ομού με μίαν φυλλάδαν, την οποίαν ζηλωτής τις ανώνυμος συνέγραψεν κατ’ αυτού, ου κατά κανόνας εκκλησιαστικούς, ουδέ κατ’ επίγνωσιν, ούτε μην κατ’ αντίρρησιν αναλόγως προς τας ασεβείας και αθεΐας του άφρονος τούτου δούλου του Αντιχρίστου· ούτος γαρ ο παμμίαρος όλην εκπιών την κύλικα των αιρέσεων και ασεβειών, και πάσας εν εαυτώ συλλαβών τας αρνησιθέους ασεβείας, και άλλο πολύμορφον θηρίον γενόμενος, ή πολυσύνθετον τέρας, όλην την αγίαν Γραφήν Παλαιάν τε και Νέαν οπού εις τον άλογον του λόγον δε4ν υποτάσσεται ομού, με τους Βογομίλους και Ματεριαλίστας, ηθέτησεν ως μη εκ Θεού ημίν αποκαλυφθείσας, αλλ’ εξ επινοίας ανθρώπων, τους οποίους ούτε ως όντας προφήτας, ούτε ως όντας αποστόλους και ευαγγελιστάς και κήρυκας των θείων Γραφών και των μυστηρίων και της αληθείας δέχεται ο ασύνετος, αλλ’ άλλους μεν υβρίζει ως φονείς, ως τον θεόπτην Μωϋσήν, και τον θεσβίτην  και πυρίπνουν Ηλίαν, και τον πρωτοκορυφαίον Πέτρον, άλλους δε ως τον ουρανοβάμονα Παύλον κατηγορεί ως ασελγείς, και άλλους από ένα, και άλλους από άλλο αμαρτίας ελάττωμα φρυάττεται ότι ήσαν δεδουλωμένοι. Τους δε ασκητάς και οσίους, οίτινες αγγελικώς έζησαν επί γης και τας ερήμους επόλισαν, και πάντας ωφέλησαν με την ευαγγελικήν και ηθικήν των διδασκαλίαν και με τα αγαθά των και λαμπρά παραδείγματα, αυτός ο ανόσιος ως επιβούλους του εαυτού των κατέκρινε διά την παρθενίαν οπού εφύλαξαν, και δεν εδιάλεξαν την κοινωνίαν του γάμου, αλλ’ έζησαν, λέγει, ώ της γλωσσαλγίας ! ως ζώα εις τας ερήμους άγρια. Βασιλείους δε και Κυρίλλους και Γρηγορίους και Χρυσοστόμους τους μεγάλους της Εκκλησίας φωστήρες, ως φόνων αιτίους και απειθείς Συνόδοις καταδικάζει. Συνόδους δε τας πανσέπτους, αι οποίαι τα ορθά της αγίας ημών Εκκλησίας εκράτυναν δόγματα και τους κακοδόξους κατέκριναν, πάσας αποβάλλει ο παρά πασών αξιοκατάκριτος και απόβλητος, συναποβάλλων ομού με αυτάς τον ορισμόν της αγίας ημών πίστεως, τα τε δώδεκα άρθρα της πίστεως, και αυτούς επομένως τους εκχέοντας το ίδιον αίμα αγίους Μάρτυρας υπέρ της εις Χριστόν πίστεως. Τας δε αποστολικάς και των θεοφόρων Πατέρων ημών παραδόσεις, δι’ ων ημείς πάντα τελεώτερον τα μυστήρια παρελάβομεν μετά των της Εκκλησίας εθίμων και τάξεων, και αν αυτάς αθετήσωμεν τας παραδόσεις εις αυτά βέβαια θέλομεν κινδυνεύσει τα καίρια, θεομισείς αποκαλεί ο θεοστυγέστατος. Το δε κατήγορον της ηκονημένης γλώσσης, ο κατά πατριαρχών, αρχιερέων, και ενί λόγω κατά παντός ιερατικού τάγματος και μοναχικού σχήματος, και κατά παντός απλώς μυστηρίου εκίνησε τις να μη φρίξη ; Βέβαιον είναι ότι και αυτοί οι δαίμονες φρίττουσιν εις τας ασεβείας του πάσας και βλασφημίας του· ότι αυτοί μεν ομολογούσι τον Υιόν του Θεού και λέγουσι, «τι ημίν και σοί, Ιησού Υιέ του Θεού· ήλθες ώδε προ καιρού βασανίσαι ημάς ;» αυτός δε αρνείται τον Υιόν του Θεού συν τω Πατρί και τω Πνεύματι ο αθεώτατος· αυτοί και τους πιστεύσαντας τον Υιόν του Θεού φοβούνται και τρέμουσι, και παρά των λαβόντων την κατ’ αυτών εξουσίαν επιτιμώμενοι φεύγουσιν, ούτος δε ο μισόχριστος γλωσσαλγεί και διώκει τούτους υπέρ τους δαίμονας· αυτοί επαινούσι τας αρετάς των αγίων και εναρέτων ανδρών και θαυμάζουσι, και αυτός τας κατηγορεί και κατακρίνει και ψέγει ο ασυνείδητος · αυτοί καίονται και αφανίζονται από την χάριν και την δύναμιν του κατά διαδοχήν αποστολικήν  των ιεραρχών και ιερών ανδρών τάγματος, και αυτός αν ελάμβανε μίαν απόμοιραν αφανιστικής ενεργείας και δυνάμεως από την άπειρον οπού πρεσβεύει ουσίαν και την συνάπειρον ύλην και τον συνάπειρον νουν, ήθελεν εξολοθρεύση και αφανίση τελείως κάθε προσκύνημα, κάθε μοναστήριον, κάθε ιερόν τάγμα από όλον τον κόσμον, ώς αφανιστικόν τάχα τούτο κατά την μωράν φαντασίαν του, και όλως περιττόν και άχρηστον εις την τούτου σύστασιν, κρίνων μόνο αναγκαίον και χρήσιμον εις σύστασιν του σύμπαντος κόσμου ο ασύστατος δύω τινά, ένα ασεβέστατον φιλόσοφον ωσάν και τον εαυτόνη του διά να διδάσκει πάντοτε τον λαόν όσας αντιθέους ασεβείας και βλάσφημα δόγματα και αρχάς ηριθμήσαμεν από το βλάσφημον βιβλιδάριόν του, καί ένα άρχοντα  διά να βραβεύη εκείνους, οπού υπακούουν εις την πλάνην του αντιχρίστου αυτού μονοφθάλμου Κύκλωπος και μωρού φιλοσόφου, και να καταδικάζη τους παρακούοντας. Όθεν δια να συστήση ασυστάτως τα δύο ταύτα, επινόησε να τα βάλη εις τάξιν ηλικίας μεγάλων ανδρών, και εκείνα αληθώς τα ανδρικά και τέλεια οπού αφορώσιν εις την αρμονίαν και σύστασιν του σύμπαντος κόσμου, καθώς ο ποιητής του παντός και προνοητής πάντων Θεός μας τας εφανέρωσε, με το μέσον των θεοπνεύστων του προφητών, και του μονογςννούς αυτού Υιού και του ομοουσίου αθυτώ Πνεύματος, και των πνευματοφόρων Αποστόλων και θεοφόρων Πατέρων, αυτά λέγομεν επενόησε να τα βάλη εις τάξιν ηλικίας μικρών νηπίων ο νηπιωδέστατος όντως και αφρονέστατος· ος τις προς τω μη φροντίσαι να φρονεή ως ανήρ τέλειος, και να αύξη και προκόπτη ομού με την ηλικίαν και με τα θεοπαράδοτα δόγματα της ακραιφνούς ημών πίστεως και τα λαμπρά αυτής έργα, εφρόντισε και εσπούδαξε να καταργήση αυτά, και να εξαλείψη από την καρδίαν του τα οποία νήπιος ων  ενεστερνίσατο και υπέσχετο εν τω αγίω βαπτίσματι να φυλάξη άχρις εσχάτης αυτού αναπνοής με προκοπήν και αύξησιν, και όχι καθώς έδειξε με παντελή μείωσιν και τελείαν εξάλειψιν αυτών, γενόμενος τωόντι εις την ανδρικήν και τελείαν του ηλικίαν ατελέστατος πάντων και μωρότατος· ότι δεν ησχύνθη, νηπίους ονομάζων τους παλαιούς των Ελλήνων σοφούς ο αναίσχυντος, και άνδρας τους νεωτέρους, να εναγκαλίζηται έπειτα με τους νεώτερους αυτούς τους νηπίους εκείνους παλαιούς κατ’ αυτόν τον νήπιον, και με αυτών τας δόξας ως υπό προσωπείον και μορμολύκειον νεωτέρων σοφών να κομπάζη και να εναβρύνηται· και επί πάσι το προσωπείον εκείνο, οπού δεν εσχίζον ούτως ευκόλως οι παλαιοί εκείνοι ειδωλολάτραι διά να θεοποιούν άλλα από εκείνα, οπού παρέλαβον αλληλοδιαδόχως, τα πάτρια ούτε με ποινάς, ούτε με απειλάς και φόβους, καν γελειότατα ήσαν τα θεοποιούμενα υπ’ αυτών, ως φερ’ ειπείν οι Τρωαδίται εθεοποίουν την Αδράστειαν και τον Έκτορα, οι Λακεδαιμόνιοι τον Αγαμέμνονα, οι Αθηναίοι τον Ποσειδώνα, και οι Αιγύπτιοι τους αιλούρους και κροκοδείλους και όφεις και ασπίδας και κύνας ως θεούς ενόμιζον και εσέβοντο· αυτός ο πάντων αναιδέστατος έσχισε χωρίς τινά δυσκολίαν αυτό τούτο το προσωπείον, και χωρίς καμμίαν ποινήν, ή φόβον, ή απειλήν αρνησάμενος τα παρά πάντων των ορθοδόξων μέχρις αίματος φυλαττόμενα πατροπαράδοτα ημών δόγματα, και τας αγαθάς πράξεις, ουκ ηθέλησε να έη το μέρος του μετά των απ’ αρχής πιστευσάντων εις Χριστυόν Ιησούν ορθοδόξων χριστιανών, εις τους οποίους σωφροσύνη δείκνυται, υπομονή φανερούται, εγκράτεια ασκείται, δικαιοσύνη φυλάττεται, αδικία πολεμείται, αμαρτία εκριζούται, παρθενία τιμ΄ται, τίμιος γάμος τηρείται, νόμος θείος και ανθρώπινος πολιτεύεται, θεοσέβεια πράσσεται, ιερωσύνη λάμπει, αγών ασκήσεως μαρτυρείται, Θεός προσκυνούμενος Τρισυπόστατος ομολογείται, αλήθεια βραβεύει, χάρις περισκέπει, ειρήνη συντηρεί, λόγος άγιος οδηγεί, σοφία διδάσκει, ζωή χαρίζεται, Θεός βασιλεύει· αλλ’ ο κατά τους νοερούς μάλλον ή τους αισθητούς οφθαλμούς πεπωρωμένος του αντίχριστου δούλος δεν έκρινε διά να μένη ομού με τους θεοφρούρητους αυτούς και θεοκόσμητους χριστιανούς, αλλ’ άπαντα απαρνησάμενος έγγραφά τε και άγγραφα δόγματα , ά παρελάβομεν εκ των Πατέρων ημών, και κηρύγματα, και τάξεις, και έθη πάτρια, μόνω τω πατρί αυτού και δεσπότη αντιχρίστω διαβόλω προσεκολλήθη και τοις γνωσίοις αυτούθ υιοίς και δούλοις πιστοίς νέοις τε και παλαιοίς, ως εκ του αποτροπαίου αυτού βιβλιδαρίου επέγνωμεν, και περιληπτικώς εις όλους εστηλιτεύσαμεν. Αλλ’ επειδή εκ του σαπρού δένδρου οι σαπροί αυτού καρποί εγνώσθησαν, και ο επιτιμών αβύσσω και ξηραίνων αυτήν, και ο λέγων τη αβύσσω ερημώθητι, και ποταμούς σου ξηρανώ Θεός (αυτού γάρ εστίν η φωνή : «ανήκα μου τας χεόιρας και εξηράνθησαν, και εγένοντο ωσεί χόρτος ξηρός επί δομάτων»)· επειδή φαμέν ο ξηραίνων αβύσσους κατέκοψε το σαπρόν αυτού δένδρον, και ως άνυδρον και ξηρόν και έρημον από κάθε ευώδη καρπόν το παρέπεμψεν εις το πύρ το αιώνιον, διά να απολαμβάνη μετά των ομοίων αυτώ σαπρών ταπίχειρα της σαπρίας του, και επειδή ουδείς απέμεινεν αιρετικός ανεξέταστος και ανεπιτίμητος και ανεκρίζωτος, καθώς γέγραπται : «πάσα φυτεία, ην ούκ εφύθτευσεν ο Πατήρ μου ο ουράνιος εκριζωθήσεται», τα δε θεία των Ευαγγελίων τέθηλε δόγματα, και εξετάθη μέχρι θαλ΄λασσης των Αποστόλων τα κλήματα, και αι  παραφυάδες την οικουμένην επλήρωσαν, και επληρώθη σύμπασα γή του γνώναι τον Κύριον, ως ύδωρ πολύ κατακαλύψαι θαλάσσας, και της προρρήσεως την αλήθειαν έδειξε των πραγμάτων η μαρτυρία, ρτούτου δή χάριν και ημείς, κατά μίμησιν των προ ημών θεοφόρων Πατέρων, συνελθόντες συνοδικώς εν τω αυτώ πνεύματι μετά του μακαριωτάτου και αγιωτάτου πατριάρχου των Ιεροσολύμων κυρίου Άνθιμου, του εν αγίω Πνεύματι αγαπητού και περιποθήτου ημών αδελφού και συλλειτουργού, και των περί ημάς ιερωτάτων αρχιερέων και υπερτίμων, των εν αγίω Πνεύματι αγαπητών ημών αδελφών και συλλειτουργών, και του ευαγούς ημών κλήρου, εξητάσαμεν απ’ αρχής έως τέλους το άνωθεν σαπρόν βιβλιδάριον, και εδηλώσαμεν ως ηκούσατε. Ίνα δε και της λοιμώδους απαλλάξωμεν δυσωδμίας και σαπρίας του βιβλιδαρίου εκείνου τους ακούοντας, ίνα μη ο σαπρός αυτού λόγος ως γάγγραινα νομήν έξη, και ανστρέψη την τινών πίστιν, έγνωμεν αυτόν πρώτον της σαπρίας τον αίτιον , και ανάξιον του ονόματος Χριστόδουλον τω αιωνίω παραπέμψαι αναθέματι κατά τους υπό του θεορρήμονος Παύλου παραδοθέντας τω Σατανά Υμεναίους και Αλεξάνδρους και Φιλητούς και κατά τους υπό των αγίων Πατέρων ημών συνοδικώς αναθεματισθέντας αιρετικούς, έπειτα  δε επιτιμήσαι εκρίναμεν δίκαιον, και αφορίσαι πάντας απλώς τους έχοντας τούτο το ασεβές βιβλιδάριον, και μη κατακαίοντας, ή τούτο αγοράζοντας του λοιπού, ή δωρεάν λαμβάνοντας και αναγιγνώσκοντας, ή μεταδιδόντας. Μαθηταί γάρ όντες ημείς αλληλοδιαδόχως των αγίων Αποστόλων διά των θεοφόρων Πατέρων, κατ’ εκείνους τους ασεβείς, «ούς τω αναθέματι αυτοί καθυπέβαλον, και ημείς αναθεματίζομεν, ούς δε αφορισμώ, και ημείς αφορίζομεν, ους δε τω επιτιμίω παραδιδόασι, και ημείς ωσαύτως επιτιμώμεν. Αφιλάργυρος γαρ ο τρόπος αρκούμενοι τοις παρούσιν ο βεβηκώς εις τρίτον ουρανόν και ακούσας άρρητα Παύλος ο θείος απόστολος διαρρήδην βοά». Και δή εξ ενός εκείνων και του αυτού αυγαζόμενοι Πνεύματος, και εξ ενός άπαντες και του αυτού ομοφώνως βοώντες στόματος αποφαινόμεθα ούτω. Τω αναξίω του ονόματος Χριστοδούλω, και αξίω του αντιχρίστου δούλω, τω μη ομολογούντι Τριάδα ομοούσιον, μίαν Θεότητα εν τρισί προσκυνουμένην υποτάσεσιν ανάθεμα έστω. Τω υποτιθεμένω μίαν άπειρον ουσίαν ρουμελιώτη, κακή τύχη Χριστοδούλω, με δύο συνάπειρα κατηγορούμενα ύλης εκτεταμένης απείρου, αρχάς των όντων, και δογματίζοντι απόμοιραν και απόρροιαν των αρχών τούτων είναι τον άνθρωπον, και όλον τον κόσμον είναι μέρη αυτών ανάθεμα έστω· «εις γαρ Θεός και Πατήρ, εξ ού τα πάντα, και εις Κύριος Ιησούς Χριστός, δι ού τα πάντα, και εν Πνεύμα άγιοπν εν ώ τα πάντα» Παύλος το Θεότευκτον της εκλογής σκεύος ευαγγελίζεται. Τω τερτυφλωμένω την ψυχήν Κύκλωπι Χριστοδούλω, τω μη ομολογούντι Υιόν Θεού, ούτε κατά την άχρονον και αΐδιον γέννησιν του αϊδίως αυτόν γεννώντος προανάρχου Πατρός, ούτε κατά την εν χρόνω γέννησιν εκ της αειπαρθένου Μαρίας αυτού μητρός της συλλαβούσης αυτόν εκ Πνεύματος αγίου, αλλά βλασφημούντι και λέγοντι είναι αυτόν εκ συναφείας ανδρός και γυναικός, και χριστόν είναι ερεσχελούντι, καθώς οι χριστοί βασιλείς ανάθεμα έστω. Τω μη τας υπό τον άλογον αυτού λόγον υποκειμένας αγίας Γραφάς δεχομένω αλογοτάτω Χριστοδούλω, μήτε προφήτας, μήτυε αποστόλους, μήτε συνόδους, μήτε παραδόσεις, μήτε αγίους, μήτε μυστήρια, μήτε τάγματα ιερωσύνης, αλλ’ ως περιττά και άχρηστα και των κακών αίτια τααύτα πάντα κρίνονται, και δύο μόνα ισχυριζομένω των καλών αίτια αναγκαία, ένα φρονηματίαν φιλόσοφον διδάσκοντα ταύτα πάντα τον λαόν, και ένα άρχοντα βραβευτήν εις τους ταύτα υπακούοντας και παιδευτήν εις τους μη υπακούοντας ανάθεμα έστω. Τω κατά τον Σεμεΐ εκείνον εξυβρίσαντι πάντας απλώς τους ιερούς λειτουργούς του Θεού, και κατά τον χαλκέα Αλέξανδρον τούτοις αντιπαραταξαμένω και ως τυράννους λογισαμένω, και ουδεμίαν έχειν αυτούς παρά Θεού χάριν και εξουσίαν φρυαξαμένω ανάθεμα έστω, Είτις ακούει ή αναγιγνώσκει αναθεματιζόμενον τον ασεβέστατον τούτον και ου αναθεματίζει ανάθεμα έστω. Εί τις του καταπτύστου αυτού βιβλιδαρίου αντιποιείται, και ομοφρονεί τω πατρί αυτού τετυφωμένω Χριστοδούλω ανάθεμα έστω. Ο κατά την εκκλησιαστικήν ακολουθίαν και τάξιν δεξάμενος εφημέριος τον μιαρόν αυτόν μετά το αποχρέμψασθαι την μιαράν αυτού ψυχήν εν τω ευκτηρίω οίκω των εκκλησιαζομένων ορθοδόξων έστω υπό το επίτιμο ν της απραξίας πάσης ιεροπραξίας, και μηδείς παρ’ αυτού ιερόν τι δεχθείη λειτούργημα εν βάρει αλύτου επιτιμίου, έως ού έλθη αυτός πρός την αγίαν του Χριστού Εκκλησίαν αμέσως εις απολογίαν του τοιούτου δεινού και τολμηρού εγκλήματος. Ός τις των χριστιανών μικρός ή μέγας, ανήρ ή γυνή, ιερωμένος ή λαϊκός έχει ή αγοράζει ή δωρεάν λαμβάνει το άνωθεν εξοβελισθέν βιβλιδάριον μετά της προσκεκολλημένης αυτώ φυλλάδας, και αναγιγνώσκει αυτό ή μεταδίδωσι, και ού κατακαίει, ο τοιούτος αφωρισμένος είη παρά πάσης της των ορθοδόξων Εκκλησίας και οπμηγύρεως της από περάτ5ων έως περάτων της οικουμένης. Υμείς δε, τέκνα ημών Κυρίω αγαπητά και περιπόθητα , τη παρούση ημών εγκυκλίω συνοδική επιστολή εντυχάνοντες, εκκαθάρατε εαυτούς από της δυσώδους ζύμης του αναθεματισθέντος άνωθεν σαπρού Χριστοδούλου, και του δυσωδεστάτου αυτού βιβλιδαρίου, ως «ευωδία όντες Χριστού εν τοις σωζομένοις» αποστολικώς ειπείν, και «εν τοις απολλυμένοις, οις μεν οσμή θανά του εις θάνατον, οις δε οσμή ζωής εν ζωήν». Παραιτείσθε τας βεβήλους κενοφωνίας και αντιθέσεις της ψευδονύμου γνώσεως· μηδείς υμάς απατάτω ψευδόχριστος, ή ψευδοπροφήτης, ή ψευδαπόστολος, ή ετεροδιδάσκαλος, οίτινες έρχονται, καθώς είπεν ο Κύριος, εν ενδύμασι προβάτων, έσωθεν δε εισί λύκοι άρπαγες· από των καρπών αυτών επιγνώσεσθαι αυτούς· αγωνιζόμνενοι, ως από αγαθού όντες δένδρου αγαθούς αποδιδόναι τους καρπούς, πλεονάζοντες τούτους, κατά την ευαγγελικήν φωνήν, ο μεν εις τριάκοντα, ο δε εις εξήκοντα, ο δε εις εκατόν, και αποδιοπομπούμενοι τους από ακανθών θέλοντας συλλέγειν σταφυλήν, και από τριβόλων σύκα. Φρονείτε δε πάντες το έν και το αυτό, ως ο απόστολος υμίν παραγγέλλει, ομοζήλως και ομοψύχως, διαφυλάττοντες την προς Θεόν και την προς αλλήλους αγάπην μέχρις αίματος ομοφρόνως, και μηδέν κατά ερίθειαν ή κενοδοξίαν πράττοντες, αλλά τη ταπεινοφροσύνη ηγούμενοι αλλήλους υπερέχοντες εαυτών, ίνα ήτε σκεύη εις τιμήν ηγιασμένα και εύχρηστα εις παν έργον αγαθόν ητοιμασμένα, και ως τέκνα Θεού διάγητε αμώμητα και ακέραια εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης, από παντός στελλόμενοι αδελφού ατάκτως περιπατούντος, μένοντες άχρις εσχάτης υμών αναπνοής πάσι τοις γεγραμμένοις και παραδεδομένοις ημίν άνωθεν αλληλοδιαδόχως παρά των αγίων Πατέρων ημών, και μέχρι κεραίας απαρατρέπτως διατηρούντες, ίνα και η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και η αγάπη του Θεού και Πατρός, και η κοινωνία του αγίου Πνεύματος συν τη παρ’ ημών ευχή και ευλογία είη πάσιν υμίν.

Εν έτει σωτηρίω αψyγ’ κατά μήνα Νοέμβριον, Επινεμήσεως ΙΒ’

+ ο Κωνσταντινουπόλεως πατριάρχης Νεόφυτος αποφαίνεται

+ ο Ιεροσολύμων πατριάρχης Άνθιμος συναποφαίνεται

+ ο Καισαρείας Γρηγόριος

+ ο Εφέσου Σαμουήλ

+ ο Ηρακλείας Μεθόδιος

+ ο Κυζίκου Αγάπιος

+ ο Νικομηδείας Αθανάσιος

+ ο Χαλκιδόνος Ιερεμίας

+ ο Δέρκων Γεράσιμος

+ ο Προύσης Άνθιμος

+ ο Σμύρνης Γρηγόριος

+ ο Άρτης Μακάριος

+ ο Αγκύρας Ιωαννίκιος

+ ο Μελενίκου Λεόντιος

+ ο Αγχιάλου Ιωακείμ

+ ο Μεσημβρίας Θεόκλητος

+ ο Βάρνης Φιλόθεος

+ ο Ξάνθης Ναθαναήλ

+ ο Σωζοπόλεως Ιωαννίκιος

+ ο Μπόσνας Παΐσιος

+ ο Νυσσάβας Γεράσιμος

Πάρτε τώρα και αυτόν τον πουστότραγο τον Γρηγόριο Ε’, τον ανθέλληνα και προδότη, που τον θέλετε άγιο και Εθνομάρτυρα, και τον μοστράρετε στο πανεπιστήμιο ! ..που ρέεε;; ..δίπλα στον Ρήγα ;; ..ούστ στον διάολο Ζωντόβολα !!

6.   1797 – ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ε’ – ΥΠΕΡ ΘΕΟΠΕΜΠΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΣΟΥΛΤΑΝΟΥ

Την εγκύκλιον αυτή δεν μπόρεσα να την βρώ αυτούσια … όμως βρήκα κάποιο κομμάτι που τυχαίνει (;) να είναι ίδιο με μέρος της εγκυκλίου του 1807, καθόσον στην πρώτη πατριαρχία του, είχε εκδώσει Εγκύκλιο με το ίδιο περιεχόμενο, ότι δηλαδή ο Θεός είχε στείλει στους χριστιανούς Έλληνες βασιλιά, τον σουλτάνο, και ότι πρέπει να τιμούμε τη θέληση του Θεού κ.λπ..

παραθέτω παρακάτω το κομμάτι αυτό …βεβαίως για περισσότερα δείτε την εγκύκλιο νο 13 του (Ιαν/1807) – Διά Δουλικήν-Πιστήν Υποταγήν.

Γρηγόριος ελέω Θεού αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, νέας Ρώμης και Oικουμενικός Πατριάρχης.

[…..]

και παρομοίως έχομεν μεγαλώτατον χρέος να έχωμεν τελείαν υποταγήν εις τον κραταιότατον βασιλέα μας, οπού ο παντοδύναμος θεός εδιώρισεν επάνω μας· οπού διά να έχομεν την τοιαύτην υποταγήν εις τον βασιλέα μας, προστάζουσιν οι άγιοι απόστολοι, λέγοντες, «υποτάγητε πάση ανθρωπίνη κτίσει διά τον Κύηριον, είτε βασιλεί, εις υπερέχοντι· είτε ηγεμόσιν, ως δι’ αυτού πεμπομένοις, ως εκδίκησιν μεν κακοποιών, έπαινον δε αγαθοποιών»·  και ου μόνον έχομεν το ίδιον χρέος και να παρακαλώμεν θερμώς τον παντοδύναμον θεόν διά τον πολυχρόνιον βασιλέα μας, καθώς ο άγιος απόστολος γράφει προς τον Τιμόθεον, οπού αναγιγνώσκομεν την α’. του Σεπτεμβρίου μηνός, «παρακαλώ πρώτον  πάντων ποιείσθαι δεήσεις, προσευχάς, εντεύξεις, ευχαριστίας, υπέρ πάντων ανθρώπων, υπέρ βασιλέων, και υπέρ πάντων των εν υπεροχή όντων· ίνα ήρεμον και ησύχιον βίον διάγωμεν εν πάση ευσεβεία και σεμνότητι»· τούτο μεν καλόν, και αποδεκτόν ενώπιον του σωτήρος ημών θεού, ος πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι, και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν· κατ ‘ αυτάς λοιπόν τας προσταγάς των αγίων αποστόλων, έχομεν απαραίτητον χρέος όχι μόνον να έχωμεν κάθε υποταγήν εις τον βασιλέα μας, αλλά και πάντοτε να παρακαλώμεν κύριον τον θεόν με όλην μας την ψυχήν και καρδίαν· τον μεν κραταιότατον βασιλέα μας να πολυχρονίζη και να στερεόνη, τοθυς δε εχθρούς της κραταιοτάτης αυτού βασιλείας να καταχαλά και να αφανίζη και να εξολοθρεύη· ωσάν οπού ο αήττητος βασιλεύς ημών έχει κάθε έγνοιαν, επιμέλειαν, φροντίδα και προθυμίαν διά κάθε καλόν μας, διά κάθε ησυχίαν και ανάπαυσιν των πιστών αυτού ραγιάδων· και καθ’ ημέραν η άκρα του ευσπλαχνία παρηγορεί ημάς με πλούσια ελέη, και με διαφόρους ευεργεσίας·  και προστάζει σφοδρώς να έχωμεν ελευθερίαν εις την εκκλησίαν ημών και εις όλας τας ιεράς τελετάς της αγίας ημών πίστεως, και να μένωμεν παντελώς ανενόχλητοι εις κάθε μας εορτήν και πανήγυριν · και επειδή κατά τας ιεράς αυτάς προσταγάς, έχομεν τέτοιον απαραίτητον χρέος, καθώς με το ίδιον του στόμα λέγει ο κύριος ημών και το ιερόν ευαγγέλιον, «απόδοτε τα του θεού , τω θεώ, και τα του βασιλέως, τω βασιλεί»· διά αυτά όλα εκρίναμεν πρέπον διά το πατρικόν μας χρέος, να εκδώσωμεν το παρόν μας εκκλησιαστικόν και συμβουλευτικόν γράμμα, οπού κατά τας θεϊκάς προσταγάς, να στερεώσωμεν όλα μας τα εν Χριστώ τέκνα, δηλαδή όλους τους ευσεβείς και ορθοδόξους χριστιανού, ιερωμένους και λαϊκούς, μεγάλους τε και μικρούς εις το πιστόν ραγιαλίκι · και να βεβαιώσωμεν όλους σας ότι αυτή η κραταιοτάτη και ανίκητος βασιλεία αγαπά με άκραν φιλοστοργίαν τους πιστούς αυτή ραγιάδες, και θέλει με κάθε τρόπον αυτοί οι πιστοί αυτής ραγιάδες να έχωσι την τιμήν, την ανάπαυσιν, την ησυχίαν και την κάθε καλήν κατάστασιν και την διαφέντευσιν από παντός κακού.

[…]

ΤΑ ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ …ο Θούριος του Ρήγα …για Λευτεριά και Ανεξαρτησία

ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗΣ (ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ – 1757-1798) 

«Ως πότε παλληκάρια, θα ζώμεν στα στενά …καλύτερα μιας ώρας Ελεύθερη Ζωή, παρά σαράντα χρόνους σκλαβιά και φυλακή !»

Ο Ρήγας προδόθηκε και καταδόθηκε από πράκτορα του Πατριαρχείου στις Αυστριακές Αρχές …συνελήφθη μαζί με κάποιους συνεργάτες του, και αφού κρατήθηκε στις Αυστριακές φυλακές, στην συνέχεια παραδόθηκε στις Τουρκικές αρχές και φυλακίσθηκε σε πύργο του Βελιγραδίου μαζί με συνεργούς του …εκεί μετά από βασανιστήρια τους έπνιξαν στο ποτάμι …λέγεται ότι έγινε τούτο εσπευσμένα μην και τυχόν διαφύγει.

Ο Γρηγόριος Ε’ πέταξε απ’ την χαρά του όταν το έμαθε ..λένε !! ..αλλά λυπήθηκε σφόδρα, επειδή δεν μπόρεσε να τον έχει στα χέρια του …ώστε να βγάλει το άχτι του. Βέβαια φρόντισε να κάψει όλα τα φυλλάδια και τα συγγράμματα του Ρήγα …έτσι διέταξε τα υποκάτωθεν του παπαδαριά, να συλλέγουν παν τι αναφερόμενο στον Ρήγα – δείτε στην εν λόγω εγκύκλιο, και ακολούθως την επομένη περί λογοκρισίας και ελέγχου των κυκλοφορούντων βιβλίων.

Δείτε λοιπόν κάμποσα, στην συνέχεια, γι’ αυτό το κάθαρμα τον Γρηγόριο Ε’

7.   1/12/1798 – ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ε’ – ΠΡΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΝ ΣΜΥΡΝΗΣ ΑΝΘΙΜΟΝ (ΠΕΡΙ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΦΥΛΛΑΔΙΩΝ ΡΗΓΑ)

Γρηγόριος ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης.

Ιερότατε  μητροπολίτα Σμύρνης, υπέρτιμε και έξαρχε Ασίας , εν αγίω πνεύματι αγαπητέ αδελφέ και συλλειτουργέ της ημών μετριότητος, κυρ Άνθιμε, χάρις είη τη αρχιερωσύνη σου και ειρήνη από Θεού!

Διὰ της παρούσης ημετέρας πατριαρχικής επιστολης δηλοποιούμεν τη αρχιερωσύνη σου, ότι συνέπεσε εις χείρας ημών εν σύνταγμα εις μίαν κόλλαν χαρτί ολόκληρον, μεγάλην, εις απλήν φράσιν ρωμαϊκήν, επιγραφόμενον «νέα πολιτική διοίκησις των κατοίκων της Ρούμελης, των μικρών εν τη μεσογείω νήσων και της Βλαχομπογδανίας» και ανεμνήσθημεν του ποιμαντικού χρέους.

Και διά τούτο γράφομεν τη αρχιερωσύνῃ σου να επαγρυπνής εις όλα τα μέρη της επαρχίας σου, με ακριβείς ερεύνας και εξετάσεις, όταν εμφανισθή τοιούτον σύνταγμα, ως άνωθεν, εις τύπον ή χειρόγραφον, να συνάξῃς άπαντα τα διασπειρόμενα, και να τα εξαποστέλλῃς εις ημάς εν τάχει, μη επιμένων τα πλείονα, αλλ’ αμέσως όσα αν εμπίπτωσι, κατὰ μικρὸν να εξαποστέλλῃς.

Και πρόσεχε, αδελφέ, ίνα μη φανής παραμελών εις την τοιαύτην ποιμαντικὴν και άγρυπνόν σου ταύτην αρχιερατικὴν επιστασίαν, και εκ της επαρχίας σου εμφανισθή τοιούτον σύνταγμα διασπειρόμενον και δεν το φανερώσῃς προς ημάς και εξαποστείλης τα τοιαύτα, αλλὰ δι’ άλλου τινὸς ή σταλθή ενταύθα ή ακουσθή, ότι αποδεικνύεις σεαυτὸν ανίκανον, και του ποιμαντικού χρέους ελλειπέστατον και αγρήγορον, και εκ τούτου υποπίπτεις εις ανυποληψίαν και ποινὴν παρὰ Θεού και της εκκλησίας, εξ αποφάσεως.

Όθεν εντελλόμεθα σοι σφοδρώς να εγρηγορής όλαις δυνάμεσιν, εν πάσι τοις μέρεσι της επαρχίας σου , και κώμαις και χωρίοις παραλίοις και μεσογείοις, να μην παραμπέση τοιούτον σύνταγμα εις ανάγνωσιν τω χριστιανικώ εμπιστευθέντι σοι λαώ, όπερ να μην εμφανισθή πρώτον τη αρχιεροσύνη σου, ότι πλήρες υπάρχει σαθρότητος εκ των θολερών αυτού εννοιών, τοις δόγμασι της ορθοδόξου ημών πίστεως εναντιούμενον.

Ούτω ποίησον και μη άλλως, εξ αποφάσεως, ίνα και η του Θεού χάρις είη μετά της αρχιερωσύνης σου.

αψϟη’ Δεκεμβρίου ά [1798 Δεκεμβρίου 1]

✝︎Κωνσταντινουπόλεως εν Χριστώ αδελφός

Πάρτε Ελευθερία με το τσουβάλι – Λογοκρισία και Έλεγχος της κυκλοφορίας Βιβλίων και κάθε λογής εντύπων.

8.   1798 – ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ε’ – ΠΡΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΝ ΣΜΥΡΝΗΣ ΑΝΘΙΜΟΝ – ΠΕΡΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΩΣ ΕΚ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟΥ ΒΙΒΛΙΩΝ 

Γρηγόριος ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης.

Ιερότατε  μητροπολίτα Σμύρνης, υπέρτιμε και έξαρχε Ασίας, εν αγίω πνεύματι αγαπητέ αδελφέ και συλλειτουργέ της ημών μετριότητος, κυρ Άνθιμε, και τιμιώτατοι δημογέροντες της πολιτείας ταύτης, τέκνα εν Κυρίω ημίν αγαπητά, χάρις είη υμίν και ειρήνη από Θεού! 

Ει και περί άλλων πραγμάτων, των καθόλου και μερικών πρόνοιαν ποιείται η εκκλησία του Θεού επί κοινή ωφελεία, πως ουκ αναγακαίον καταβαλείν μεγάλην την επιμέλειαν και περί της εξετάσεως και ερεύνης των τυπουμένων εις διάφορα μέρη βιβλίων, ελληνικών τε και ρωμαϊκών, ίνα μη εκ δολίως εν αυτοίς γραφομένων προξενήται λύμη και κοινή βλάβη και κατ’ άμφω ζημία, ψυχική τε και σωματική, προς το ευσεβές ημών πλήρωμα; Όθεν και σκέψεως περί τούτου συνοδικώς γενομέμνης, κατά  βουλήν και κοινήν θέλησιν των προυχόντων του γένους, απεφάνθη παρά πάντων συστηθήναι τυπογραφίαν εν τοις πατριαρχικοίς περιβόλοις, ήτις ελέει θείω εγένετο και εσυστήθη και εκυρώθη δι’ υψηλού βασιλικου προσκηνητού σφοδρού ορισμού δια να εκτυπώνται εν αυτή όλα τα της εκκλησίας ημών ιερά βιβλία, και άλλα ήτοι ρωμαϊκά, ομοίως και τα ελληνικά όσα εστίν αξιόλογα και κοινωφελή και αναγκαία προς εκμάθησιν και διόρθωσιν των ηθών. Και εκ ταύτης της τυπογραφίας να διαδίδωνται παντού τα τυπωθέντα βιβλία. Και διά το ασφαλές αυτής και το μόνιμον, ο υψηλός ορισμός κελεύει, οπού ο κατά καιρόν οικουμενικός πατριάρχης, και ο μέγας δραγουμάνος της κραταιάς βασιλείας, και εις των αρχιερέων, ομοίως και εις των προκριτοτέρων ενταύθα χριστιανών να εφορεύωσιν εις αυτήν την τυπογραφίαν, έχοντες έκαστος και εν τμήμα της σφραγίδος της γενομένης επίτηδες, κατά την περίληψιν του υψηλού ορισμού· οπού να επιτίθεται αύτη όχι μόνον εις τα τυπούμενα ήδη βιβλία εν αυτή τη τυπογραφία, αλλά και εις εκείνα οπού έχουσιν οι βιβλιοπώλαι, όταν εξετασθώσι παρά της εκκλησίας, είτε ρωμαϊκά είτε ελληνικά · και επειδάν φανώσιν ανόθευτα και χρήσιμα, και μηδόλως βλάπτοντα τους αναγιγνώσκοντας ψυχικώς τε και σωματικώς να σφραγισθώσι και αυτά, και ούτως ελευθέρως να πωλώσι, να αγοράζωσι δε αδιστάκτως και οι θέλοντες. Και τούτο εγένετο, κατ’ οίκτον εκκλησιαστικόν το γε νυν έχον, διά να μη προξενηθή βλάβη και ζημία τοις βιβλιοπώλαις· ότι από τούδε και εις το εξής γίνεται παύσις, κατά την απόφασιν του υψηλού ορισμού, των εξ άλλων μερών αποκομιζομένων βιβλίων. Επειδή ου δύνανται μήτε οι βιβλιοπώλαι να πραγματεύωνται τα τοιαύτα, μήτε οι θέλοντες αγοράσαι να αγωράσωσι, διά τε την εκδιδομένηνπερί τα τοιαύτα υψηλήν βασιλικήν προσκηνητήν προσταγήν, και διά τας της εκκλησίας φρικωδεστάτας αράς και τα επιτίμια. ϟ τοι τούτο γράφοντες διά της παρούσης ημών δίδομεν την είδησιν ταύτην, και εντελλόμεθα και παραγγέλλομεν αμεταθέτως όπως, πληροφορούμενοι τα τοιαύτα καλώς παραστήσητε έμπροσθεν υμών πάντας τους αυτόθι βιβλιοπώλας, και διερμηνεύοντες προς αυτούς τον τρόπον της συστηθείσης εν τοις πατριαρχικοίς περιβόλοις τυπογραφίας, και ότι εγένετο τη μονιμότητι και ασφαλεία η επικύρωσις αυτής δι’ υψηλού βασιλικού προσκηνητού ορισμού, παραγγείλητε αυτοίς προηγουμένως ποιήσαι παύσιν τελείαν του να αποδέχωνται εις το εξής βιβλία τυπούμενα εις άλλα μέρη, των διαφόρων ειδών· ότι ου δύνανται να πωλήσωσιν εξ εκείνων ουδέ έν, ούτε θέλει τολμήσει τις να εξαγοράσεη τι κρυφίως ή φανερώς διά τε τον φόβον τον ένεκα παραβάσεως του υψηλού ορισμού, και διά τα επικείμενα τοις τοιούτοις δολίοις φρικωδέστατα επιτίμια. Επομένως δε να ζητήσητε παρ’ ενός εκάστου αυτών καθαράν καταγραφήν των όσων βιβλίων έχουσιν ήδη εκκλησιαστικών, Ελληνικών, Ρωμαϊκών, και πόσα έχουσι του κάθε είδους και την επωνυμίαν του συγγραφέως αυτών · και χωρίς να ελλείψη ουδέ έν, να καταγράψωσι, και να προσφέρη έκαστος ενώπιον υμών και ενός εκάστου βιβλίου την εξέτασιν να ποιήσητε. Και τας καταγραφάς των τοιούτων βιβλίων να εξαποστείλητε αμέσως προς ημάς, εν οις άπασι βιβλίοις θέλει διορίσει και η αρχιερωσύνη σου ένα πιστόν και ειδήμονα άνθρωπόν σου θήναι την σφραγίδαν σου την αυλικήν της επαρχίας κατ’ αρχάς εις όσα έχουσιν άδειαν να πωληθώσιν. Όσα δε εστίν αντιβαίνοντα εις τα της αμωμήτου πίστεως ημών δόγματα, και κατά της επικρατούσης διοικήσεως της κρατιάς ταύτης βασιλείας να αποδοκιμασθώσι και να σημειωθώσιν εν καιρώ εν καταστίχω οποία και πόσα εισί. Κατά γουν την περίληψιν του υψηλού ορισμού και κατά την γενομένην κοινήν και συνοδικήν απόφασιν, θέλετε ποιήσει προθύμως και ευπειθώς ως γράφομεν εξ αποφάσεως, ότι περιμένομεν την περί τούτων απόκρισίν σας · η δε του θεού χάρις είη μεθ’ υμών!

ις’  ᾳψϟή (1798)

Κωνσταντινουπόλεως εν Χριστώ αδελφός και ευχέτης.

ΕΠΤΑΝΗΣΑ …τι θέλετε ν’ αποσκιρτήσετε ;;

Κατά το διάστημα 1797-1799 που τα Επτάνησα βρίσκονταν υπό την κατοχή των Γάλλων, που είχαν εκτοπίσει τους Βενετούς, είχαν γίνει κέντρο των νέων ιδεών, ιδίως η Κέρκυρα, όπου διατυπώθηκε και το σύνθημα «Δημοκρατία ή Θάνατος» που αργότερα στον ηπειρωτικό χώρο έγινε «Ελευθερία ή Θάνατος». 

Εκεί διαμορφώθηκε και το αίτημα για παιδεία και αγωγή του πολίτη, συμφώνως και με το πρόγραμμα του Ρήγα. Το Πατριαρχείο ένιωσε ότι απειλείται, και έγινε ασπίδα του παλιού κόσμου, εκδίδοντας Εγκύκλιο που καταδίκαζε το επαναστατικό κίνημα και τις ριζοσπαστικές ιδέες, γινόμενη προπομπός του Τουρκικού στόλου που κατέπλεε στην Κέρκυρα, για να σβήσει την αναπτυσσόμενη εξέγερση. Το 1798, το Πατριαρχείο εξέδωσε τη Πατρική Διδασκαλία στην οποία, μεταξύ άλλων, έγραφε : «Ο διάβολος δια να απωλέσει τους εκλεκτούς πιστούς εμεθοδεύθη εις τον τρέχοντα αιώνα μίαν άλλην πονηρίαν και απάτην ξεχωριστήν, δηλαδή το νύν θρυλούμενον σύστημα της ελευθερίας»!

Καθώς οι Επτανήσιοι είχαν κινηθεί και αποσκιρτήσει από το Πατριαρχείο, έχοντας αποκτήσει σχετική ανεξαρτησία με την συμβολή Γάλλων και Ρώσσων, δείτε τι τους προτρέπει αυτό το καθίκι ο Γρηγόριος Ε’.

9.   Σεπ/1798 – ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ε’ – ΠΡΟΣ ΕΠΤΑΝΗΣΙΟΥΣ 

Γρηγόριος ελέω Θεού αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης και οικουμενικός Πατριάρχης

Εντιμότατοι κληρικοί και τιμιώτατοι πρόκριτοι και λοιποί απαξάπαντες ευλογημένοι χριστιανοί της Κερκύρας, Κεφαλληνίας, Ζακύνθου, Τζιρίγου, Ιθάκης και Αγίας Μαύρας και των λοιπών, τέκνα εν Κυρίω αγαπητά της ημών μετριότητος, χάρις είη υμίν άπασι και ειρήνη και έλεος παρά Θεού Κυρίου παντοκράτορος, παρ’ ημών δε ευχή, ευλογία και συγχώρησις.

Ο πονηρός και αρχέκακος όφις, αφ’ ου δολίως επλάνεσε την ανθρωπότητα με πολυειδείς απάτας και τρόπους, διά να τους σύρη εις την απωλείαν, τελευταίον, εις τους εσχάτους τούτους αιώνας, επινοήσας το γένος των Γάλλων δεκτικώτερον της πονηρίας, έχυσε δαψιλώς εις τας ψυχάς αυτών τον ιόν της αποστασίας πρός τον Θεόν, και αφού τους έφερεν εις μίαν αλληλομαχίαν και εις την ελεεινήν βασιλοκτονίαν, τότε αμέσως τους έρριψε και εις παντελή αθεΐαν και ασέβειαν. Και τούτο, αφ’ ου η ανωτάτω πρόνοια του Θεού από άκραν φιλανθρωπίαν δεν άφηκεν το γένος  των ανθρώπων απρονόητον και απερίσκεπτον, αλλά το περιώρισε με νόμους πνευματικούς, διά να το περισφίγγη εις την του Θεού υποταγήν, καθώς το στόμα του Θεού λαλεί διά του προφητάνακτος Δαβίδ «Λύχνος τοις ποσί μου ο νόμος σου και φώς ταις τριβοίς μου», και το συνέδεσε με πολιτικούς όρους και βασιλικάς διοικήσεις, διά να περιφρουρήται η ανθρωπότης εξ αμφοτέρων, ψυχικώς μεν διά των θείων νόμων της θρησκείας και της πίστεως, σωματικώς  δε με την διοίκησιν των βασιλικών θεσπισμάτων· ωσάν οπού προγνωρίζει η μθεία δικαιοσύνη και φιλανθρωπία, ότι η ανθρωπότης εκτραχηλίζεται ευκόλως εις ανοδίας εκ συνεργείας του διαβόλου, και αμνημονεί το φως της θεογνωσίας· διά  τούτο κατέστησε τας επιγείους βασιλείας, διά να βαστά εν κημώ και χαλινώ, κατά τον Δαβίδ, τους ανθρώπους εις την ορθότητα και ευταξίαν. 

Οι βασιλείς ουν κατά μίμησιν του Θεού εισί διωρισμένοι εις τον περίγειον τούτον κόσμον, διά να γυμνάζωσι τους ανθρώπους εις την υποταγήν, και να αναχαιτίζωσι τας ορμάς της κακίας με την δοθείσαν εις αυτούς εξουσίαν παρά Θεού· δι’ αυτού γαρ βασιλείς βασιλεύουσι και εική την μάχαιραν ου φορούσι, αποφαίνεται ο θείος Απόστολος Παύλος, αλλ’ εις έπαινον των αγαθοποιών, εκδίκησιν δε των κακοποιών· ότι, αν έλειπεν η βασιλική εξουσία, οι άνθρωποι, ως επιρρεπείς εις την κακίαν -«έγκειται γαρ η διάνοια του ανθρώπου από νεότητος επί τα πονηρά»- έμελλον να κατεξανίστανται ο εις κατά του ετέρου, ώστε να αναστατωθή το παν, και η ανθρωπότης να γένη ένας κυκεών.

Και δι’ αυτό τούτο ο πονηρός διάβολος, διά να φέρη την ανθρωπότητα εις μίαν ακαταστασίαν, ήτις προέρχεται εκ της αναρχίας, ως και η φιλοσοφία πρεσβεύει, εκίνησε τους Γάλλους εις βασιλοκτονίαν και παραχρήμα απεδείχθη φανερώς του διαβόλου το σκοπούμενον, ότι αφαίρεσεν από τας ψυχάς αυτών και την προς Θεού υποταγήν· οίτινες διά να ελκύσωσιν ευκόλως τους ανθρώπους εις την ασέβειαν ταύτην, υπέκρυψαν την προς Θεόν αποστασίαν, με το δέλεαρ της ελευθερίας και με την πρότασιν της ομοιότητος και ισότητος· και αφού κατεπάτησαν τους θεσμούς της θρησκείας των, αθέτησαν άμα και τους όρους της φιλίας, ως είδομεν προφανώς τας ανταποκρίσεις οπού  έδειξαν και εις την Οθωμανικήν κραταιάν ταύτην Βασιλείαν, ήτις και εν καιρώ ανάγκης δεν απεστράφη αυτούς. Αυτοί δε εξ εναντίας εφάνησαν προφανείς αντικείμενοι, και δολίως με διάφορα γράμματα απατηλά ηθέλησαν να ενοχλήσουν την Βασιλείαν ταύτην, και να διεγείρουν τους υποκείμενους λαούς της εις ακαταστασίαν και ανταρσίαν, ων τα αποτελέσματα είναι αλληλομαχία, φονοκτονία και λοιπά· εφ οις ο διάβολος χαίρει, και αγωνίζεται εξ αρχής εις αυτά να καταστήση την ανθρωπότητα· και ύστερα από τόσας δολιότητας, εποίησεν προφανώς και την ληστρικήν αυτών έφοδον εις Αίγυπτον. Όθεν και διά τούτο η κραταιά Βασιλεία αύτη δικαίως εκήρυξε πόλεμον διά ξηράς και θαλάσσης κατ’ αυτών, διά να εκδικηθή τη θεία συνάρσει τους ολετήρας της ανθρωπότητος, τους αντάρτας του Θεού, και τους λυμεώνας της κοινής ευταξίας και ειρήνης. Και επί τούτω αυτώ συνεκάλεσε τους συμμάχους ισχυρούς βασιλείς, τον της Ρωσίας και Βρετανίας, τους και ομοφρονούντας εις αυτόν τον ένθεον σκοπόν, δια να λυτρώσωσι την ανθρωπότητα από τα μέλλοντα κακά, και να διατηρήσωσιν  εις την οικουμένην τας βασιλικάς διοικήσεις εν τοις ορίοις αυτών.

Όθεν η Οθωμανορουσικοβρετανική αρμάδα έρχεται εις τα μέρη ταύτα όχι κατά των νήσων αυτών και των εγκατοίκων, ίνα υποτάξη αυτούς, αλλά μάλλον διά να υποστηρίξη αυτούς εις την αληθή ελευθερίαν, και να τους απαλλάξη του ζυγού και της τυραννίδος, εν η ακουσίως υπέπεσον, και να τους απολυτρώση από την μέλλουσαν ασέβειαν και αθεΐαν, οπού ολίγον κατ’ ολίγον η λύμη των Γάλλων θέλει μεταδώση ανεπαισθήτως εις αυτούς, και εις τους αυτών απογόνους.

Λοιπόν, επειδή η Εκκλησία του Χριστού προνοεί της σωτηρίας των ανθρώπων, και δέεται αενάως υπέρ πάντων, μάλλον δε υπέρ βασιλέων και υπέρ πάντων των εν υπεροχή όντων, κατά τον θείον Απόστολον, διά τούτο διά προσταγής της κραταιάς ταύτης Βασιλείας διακηρύττομεν εις όλους τους ορθοδόξους τους κατοικούντας εν ταις νήσους Κερκύρας, Κεφαλληνίας, Ζακύνθου, Ιθάκης, Τζιρίγου, Αγίας Μάυρας και των λοιπών, ότι θέλησις, σκοπός και απόφασις των συμμαχούντων βασιλέων, ως προείπομεν, είναι διά να υπερασπισθώσι τους όρους της αληθείας και κοινής ευταξίας και ειρήνης, και να εκδικηθώσι τους αντικειμένους και δολιοτρόπους Γάλλους, οίτινες με τα νάματα τα ιοβόλα της νομιζομένης ελευθερίας εγγράφως τε και αγράφως προσπαθούσι να απατήσωσι τους ανθρώπους, και να τους κρημνίσωσιν εις τα βάραθρα της κακίας και αποστασίας. Και προτρέπομεν πάντας υμάς, ως γνήσια μέλη της Εκκλησίας του Χριστού και ζηλωτάς ανέκαθεν των ορθών δογμάτων της πίστεως, της τε ευταξίας και ευνομίας, όπως, άμα τω λαβείν την ημετέραν Πατριαρχικήν ταύτην επιστολήν, ευθύς αποδιώξητε από τας νήσους υμών αυτούς τους αποστάτας του Θεού και υπούλους τυράννους της ανθρωπότητος· και ενούμενοι με τας συμμαχούσας δυνάμεις να συναγωνισθήτε και υμείς με ζήλον και προθυμίαν εις αφανισμόν των απίστων τούτων Γάλλων, διά να αξιωθήτε παρά Θεού μεν ελέους, παρά δε ταύτης της κραταιάς Βασιλείας να απολαύσητε της ελευθερίας και έτι προς των αρχαίων προνομίων σας, εσόμενοι ελεύθεροι εις το εξής πλέον ή εις κάθε άλλον καιρόν. 

Πληροφορούμεν ουν υμάς διά προσταγής και βουλής αμεταθέτου της κραταιάς ταύτης Βασιλείας, ότι θέλετε έχει κάθε πληρεξουσιότητα εις το να εκλέξητε όποιον τρόπον διοικήσεως θέλετε κρίνει εύλογον προς το συμφέρον της πατρίδος σας, ή τον τρόπον δηλαδή της αριστοκρατικής διοικήσεως της Ραγούζης, ή όποιον άλλον τρόπον βουληθήτε.

Όθεν με το να γνωρίζομεν ημείς, και εσμέν πεπληροφορημένοι αναμφιβόλως, ότι η διακήρυξις του πολέμου τούτου κατά των Γάλλων είναι δικαιωτάτη, και ο σκοπός των τριών Δυνάμεων είναι ένθεος και σωτήριος τοις ανθρώποις, και η απόφασις αυτών περί των νήσων τούτων των υποπεσόντων εις τας χείρας των Γάλλων  εξ απάτης είναι διά να τας απολυτρώσωσιν από την λύμην της γαλλικής δολιότητος, ή μάλλον ειπείν αθεΐας, και όχι διά άλλο τι, προκαταλαμβάνοντες πατρικώς συμβουλεύομεν και ενισχύομεν πάντας υμάς με την χάριν του παναγίου Πνεύματος, και σας παραθυρρύνομεν ανενδοιάστως οπού αυτοκίνητοι να συνακολουθήσητε εις τον ένθεον σκοπόν των ειρημένων Δυνάμεων, διά να απολαύσητε βεβαίως και αδιστάκτως της ποθούμενης ελευθεςρίας σας, και να συζήσητε εις το εξής με πολιτικήν ευνομίαν και διοίκησιν, ήτις θέλει είναι πρός Θεόν αρεστή και τους απογόνους υμών σωτήριος, και κλίμαξ της αιωνίου ζωής και μελλούσης μακαριότητος. Και ταύτα μεν ευχετικώς, η δε του Θεού χάρις και η ευχή και η ευλογία της ημών μετριότητος είη μετά πάντων υμών.

Εν μηνί Σεπτεμβρίω, ινδικτιώνος β’ (1798)

✝︎Κωνσταντινουπόλεως εν Χριστώ αδελφός

ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ-ΜΑΝΗ …στην στρούγκα ρε ..στην στρούγκα !!

Το 1798 ο Ναπολέων είχε ξεκινήσει πολέμους σε Ευρώπη και Αφρική-Αίγυπτο και είχε στείλει και ανθρώπους να ξεσηκώσουν την Πελοπόννησο. 

Ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε’, γιά να δέσει το γλυκό, έστειλε εσπευσμένως τον Παΐσιο Τρίκκης, επίσκοπο Σταγών(Καλαμπάκας) να αναχαιτίσει την όποια απόπειρα θα έκαναν οι Πελοποννήσιοι, τον οποίον όρισε πατριαρχικό έξαρχο, και τον εφοδίασε με αυτοκρατορικά γράμματα και πατριαρχικές επιστολές.

.

10. 1798 – ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ε’ – ΠΡΟΣ ΚΑΤΕΥΝΑΣΜΟΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΩΝ (ΜΑΝΙΑΤΩΝ και λοιπών ΕΛΛΗΝΩΝ)

Ο Γρηγόριος Ε’ το 1798 έστειλε τον Παΐσιο Τρίκκης, επίσκοπος Σταγών, ως Πατριαρχικό Έξαρχο  προς Κατευνασμό Μανιατών και λοιπών Πελοποννησίων

Δυστυχώς δεν έχω κάτι απ’ αυτά, οπότε θα αρκεστούμε στην αυτοβιογραφία του Παΐσιου Τρίκκης, την οποία βρίσκουμε καταγεγραμμένη από τον ίδιο, στο εσωτερικό του ναού της μονής των Αποστόλων, στο Κλεινιβό Ασπροποτάμου Καλαμπάκας.

Ας δούμε λοιπόν το μικρό εκείνο κομμάτι που μας ενδιαφέρει, ως γράφει ο Παΐσιος Τρίκκης :

[…..] Υπό ταύτης της θειοτάτηςκαι μακαρίας προνοίας επισκιαζόμενος και επισκεπτόμενος καγώ ο ελάχιστος των αρχιερέων Παΐσιος, ο εκ Τρίκκης εξωρμόμενος της Θετταλίας εκ κομοπόλεως Κλεινοβού και πρότερον εκ τω εκείσε κλήμματι χρηματίσας χρόνους ικανούς επίσκοπος Σταγών, είτε εκείθεν απάρας δια πατριαρχικής συνοδικής προσκλήσεως και επιταγής διέπλευσα εις το αγιόνυμον όρος του άθωνος όπου κατ’ εκκλησιαστικήν διακελευσιν και παντός του ημετέρου γένους επίκρισιν και ψήφον εσυστησάμην εν ελληνικόν σχολείον εν τη τοποθεσία των Καρεών προς γύμνασιν και μαθήτευσιν των καλογεροπαίδων και υποτακτικών και άλλωννέων έξωθεν ερχομένων επί συλλογή εράνου μκαι συνδρομή παρά τε των σεβασμίων μοναστηρίων και παρά των ιερέων σκύτεων και κελίων, εις εκπλήρωσιν του ετησίου μισθού του ελληνικού καθηγητού και μετά την περέωσιν τοιούτου θεάρεστου έργου διακελεύσει εκκλησιαστική ανήλθον εις την βασιλίδαα των πόλεων. Παραμείνας εκείσε μερικόν τινά καιρόν, ου πολλού μέντοι παραρρυέντος καιρού χρείας κατεπειγούσης κατ’ υψηλήν επιταγήν  του βασιλείου κράτους προς την αγιωτάτην εκκλησίαν απεστάλθην έξαρχος εις Πελοπόννησον και Λακωνικήν λέγω, την Μάνην και περιήλθον ταύτας κατά πόλεις και κωμοπόλεις δι’ υψηλού βασιλικού ορισμού και γραμμάτων πατριαρχικών συνοδικών διδάσκων και στηρίζων τον χριστεπόνυμον λαόν και υποτελή επ’ ευνομία ειρήνης και οφειλομένης υποταγής εις το βασίλειον κράτος, καθώτι τότε ο εκ γής και χαμερπών αν υψωθείς Γ΄λαλλος Ναπολέων Μπονεπάρτης, συνάστης και βασιλεύς της Γαλλίας αυτονόμως αναγορευθείς κατεπάτησε και κατακυρίευσεν ικανούς τόπους των πέριξ εκείσε βασιλειών, απέπλευσε δε και εις Αίγυπτον, στρατοπεδεύσας και κρατήσας κακείνης, και δι’ οικείων κατασκόπων και σκευωριών ενέτεινε τα δολερά αυτού δίκτυα της ταραχής και αποστασίας και εν Πελοποννήσω και Λακωνία, της θείας δε προνείας άλλως βουλευσαμένης τα κατ’ εκείνον τον χώρον ή εκείνος ηννόει ειρήνη πάλινκαι ευνομία εγένετο εν τω Πελοποννησιακώ και Λακωνικώ λαώ και ηγ πρέπουσα υποταγή και φορολογία επί το βασίλειον κράτος. Εγώ μετά την εκτέλεσιν του τοιούτου εξαρχικού υπουργήματος απάρας της Πελοποννήσου, ανήλθον εις την βασιλεύουσαν, κακείσαι περιέμεινα χρόνους δέκα, διορισθείς υπό της αγίας εκκλησίας και των προυχόντων του γένους πότε μεν επί την εφορίαν και επιτροπικήν του  εις κουρουτζεσμέν  γενικού και πατριαρχικού σχολείου, πότε δε εις τα νοσοκομεία πόλεως και Γαλατά […..]

έτει σωτηρίω 1818 Ιουνίου 15 ( όταν το καταγράφει ο Παΐσιος Τρίκκης )

.

..έντυπα, και άλλα έντυπα …το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω !!

Το 1789 Κυκλοφόρησε επίσης και το Δοκίμιον του ΑΝΩΝΥΜΟΥ – Αληθής Ιστορία (που έφερε στο φώς ο Δημαράς) …οπότε πλέον το ποτάμι πίσω δεν γυρνά …όσο και να τρώνε οι πουστρότραγοι τα λυσσιακά τους.

Ταυτόχρονα οι τραγόπαπες δεν έμειναν άπραγοι … το 1798 συνέγραψαν την Πατρικήν Διδασκαλία, που φόρτωσαν στον Άνθιμο Ιεροσολύμων, αλλά τους περίλαβε ο Κοραής με στην Αδελφική Διδασκαλία, όπου και λέει (;;) εκτός των άλλων ότι, δεν είναι ο Άνθιμος ο συντάκτης αλλά ο Αθανάσιος Πάριος.

__________________________________________________

Εδώ το PDF και των δύο μερών β-1′ και β-2′

Κάνε κλικ για να αποκτήσεις πρόσβαση ceb7-ceb1cebdceb8ceb5cebbcebbceb7cebdceb9cebacf8ccf84ceb7cf84ceb1-cf84cebfcf85-cf80ceb1cf84cf81ceb9ceb1cf81cf87ceb5ceafcebfcf85-cf84ceb7cf82-ce9dceadceb1cf82-cea1cf8ecebcceb7cf82-ceb2.pdf

===///===

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων