Οι Οικονομικές σας Δυσκολίες Δεν Είναι Προσωπικές Αποτυχίες - Είναι Συμπτώματα της Μεγαλύτερης Μεταφοράς Πλούτου στην Ιστορία

 

Οι Οικονομικές σας Δυσκολίες Δεν Είναι Προσωπικές Αποτυχίες - Είναι Συμπτώματα της Μεγαλύτερης Μεταφοράς Πλούτου στην Ιστορία--

Η Ληστεία των 50 Χρόνων - Πώς το Σύστημα Έκλεψε την Ελευθερία του Πατέρα μου (Και Έρχεται για τη Δική Σας)

Εισαγωγή από Οι Μάσκες Πέφτουν

Το άρθρο που αναδημοσιεύουμε και συνιστούμε να το διαβάσετε, περιγράφει τον κρυμμένο σε κοινή θέα μηχανισμό μεταφοράς πλούτου που κάνει σταθερά τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους και πώς αυτό μπορεί να ανατραπεί.

Επί αυτού του άρθρου παραθέτουμε μία εισαγωγική ανάλυση που συμπληρωματικά εξηγεί από μία διαφορετική οπτική γωνία τον μηχανισμό μεταφοράς πλούτου. Επί πλέον συνδέει αυτό το πρόβλημα με το επίσης κρίσιμο πρόβλημα της λειτουργίας του πολιτεύματος.

Εισαγωγική ανάλυση

Η λειτουργία της μεταφοράς πλούτου υπέρ των ελίτ και το πρόβλημα του πολιτεύματος

Οι κάτοχοι του πλούτου δεν είναι οι πλούσιοι που απλώς έτυχε να γίνουν πλούσιοι φροντίζοντας εγκαίρως να συσσωρεύσουν πλούτο ώστε πέραν ενός ορίου ο πλούτος τους να αυξάνεται από μόνος του αβίαστα.

Είναι άνθρωποι που ήταν συνασπισμένοι σε μυστικές πολιτικοφιλοσοφικές εταιρείες ή είχαν ανάλογη νοοτροπία και αρχές, και που αρχικά ή από κάποιο ιστορικό σημείο και μετά συγκέντρωσαν πλούτο μέσω του τραπεζικού συστήματος που δανείζει αέρα κοπανιστό, δηλαδή χρήμα δημιουργημένο από το μηδέν. Αυτό είναι ο αρχικός μοχλός που τους έδωσε το προβάδισμα πλούτου. Το προβάδισμα αυτό τους έδωσε την δυνατότητα να επηρεάζουν την πολιτική και την νομοθεσία των κρατών προς όφελος τους, ειδικώς δε με την θεσμοθέτηση του αποκλειστικού δικαιώματος έκδοσης του χρήματος-κοπανιστού αέρα από τις τράπεζες (μέσω της εγγραφής λογιστικών καταχωρίσεων που στην σημερινή εποχή γίνεται ψηφιακά) και καθορισμού της νομισματικής πολιτικής των κρατών που περιλαμβάνει και τον καθορισμό των επιτοκίων. Αυτή η σκανδαλώδης εκχώρηση αυτών των δικαιωμάτων από τα κράτη προς αυτούς έχει σαν συνέπεια την δημιουργία κρατικών και ιδιωτικών χρεών προς αυτούς που γίνονται η αιτία μίας μόνιμης και διαχρονικής  οικονομικής αιμορραγίας μέσω τόκων που λειτουργούν σαν φόροι που πληρώνει αδίκως και παραλόγως σε αυτούς η ανθρωπότητα και αυτό αφορά πρακτικώς όλα τα κράτη. Και όσον αφορά τα δημόσια χρέη έχει την επί πλέον συνέπεια της δυνατότητας εκβιασμού και χειραγώγησης των χωρών.

Ο πιο απλός τρόπος απαλλαγής των κρατών από τα χρέη τους όταν αυτά είναι σε εθνικό νόμισμα και κατά το μέρος που τα έχουν δανειστεί από τράπεζες, είναι η έκδοση χρήματος από τα κράτη ως απλή λογιστική εγγραφή και η λογιστική επιστροφή των χρεών στις τράπεζες που θα μηδενίσει το χρέος των κρατών που προήλθε ομοίως από μία απλή λογιστική εγγραφή. Δηλαδή με τις ίδιες «μαγικές» λογιστικές εγγραφές λύνεται αυτό το δυσβάστακτο πρόβλημα. Τα μεν κράτη σταματούν να πληρώνουν τους αντιστοιχούντες τόκους, οι δε τράπεζες να εισπράττουν αυτούς τους τόκους, ενώ τα χρήματα που θα επιστραφούν στις τράπεζες θα διαγραφούν από αυτές με μία λογιστική εγγραφή, όπως ακριβώς τα δημιούργησαν. Οι δε τράπεζες δεν θα υποστούν ζημιά διότι αυτά τα χρήματα ποτέ δεν ήταν δικά τους, ανήκουν στο μηδέν από το οποίο τα «δανείστηκαν» και στο οποίο τα επιστρέφουν.

Επίσης η έκδοση χρήματος και ο έλεγχος της νομισματικής πολιτικής, μπορεί και οδηγήσει σε επιλεκτική κατεύθυνση της ροής των δανείων και γενικότερα των κεφαλαίων στις διαπλεκόμενες οικονομικές δυνάμεις καταλύοντας τον ελεύθερο ανταγωνισμό. 

Έτσι αυτοί έχουν την ευχέρεια να δημιουργούν τους οικονομικούς κύκλους ανάπτυξης-ύφεσης-κρίσης που όντως «κάνουν την κρίση ευκαιρία», ευκαιρία εκρηκτικής αναδιανομής πλούτου υπέρ αυτών.

Αυτό παγίωσε την δύναμή τους ώστε πλέον το προβάδισμα πλούτου που διαθέτουν να επαυξάνεται συνεχώς μακράν οποιουδήποτε ανταγωνισμού. 

Αυτοί επηρεάζουν την πολιτική ελέγχοντας όλες τις πολιτικές παρατάξεις, τις εθνικές και υπερεθνικές νομοθεσίες,  επιβάλλουν την κοινωνική μηχανική στους λαούς ώστε να αποβλακώνονται και να μην μπορούν να αντιδράσουν, και οργανώνουν τους πολέμους μέσω των ελεγχόμενων από αυτούς κυβερνήσεων. Οργανώνουν δε τον εποικισμό με ξένους πληθυσμούς στις χώρες της Ευρώπης για να αντικαταστήσουν τους ιθαγενείς λαούς εξαλείφοντας κάθε δυνατότητα αντίδρασης, και ωθούν σκοπίμως τις κοινωνίες σε εσωτερικές συγκρούσεις και ταραχές που μπορεί να γίνουν ανεξέλεγκτες σε βάρος των ιθαγενών πληθυσμών, ενώ υποκριτικά παριστάνουν τους καλοπροαίρετους διαιτητές που έχουν το καθήκον να «εκπολιτίσουν» τους ιθαγενείς ώστε να μην εκδηλώνουν φανταστικό «ρατσισμό» - ενώ ο πραγματικός ρατσισμός στρέφεται απροκάλυπτα κατά των ιθαγενών. 

Αυτοί συντηρούν την νομοθεσία που επιτρέπει την υπαγωγή σε φορολογικούς παραδείσους. Αυτοί κρύβουν τον πραγματικό τους πλούτο καλύπτοντάς τον μέσω τρίτων προσώπων και εταιρειών σε έναν δαίδαλο στον οποίον χάνονται τα ίχνη τους ώστε να αποφεύγουν την πληρωμή πολύ αυξημένων φόρων που αντιστοιχούν στον ασύλληπτο πλούτο τους. Αυτοί θεσμοθετούν την δυνατότητα υπερσυγκέντρωσης και ελέγχου περιουσιακών στοιχείων σε εταιρείες όπως η Blackrock, που αποκτούν κολοσσιαία δύναμη χειραγώγησης των αγορών και έμμεσης άσκησης πίεσης υπέρ των σχεδίων και των συμφερόντων τους. 

Ο πληθωρισμός δεν προκύπτει αποκλειστικά από την αύξηση της ζήτησης των κατεχόντων τον πλούτο (όπως αναφέρεται στον άρθρο), όπως πχ στην αγορά ακινήτων, αλλά περισσότερο στην ανεξέλεγκτη έκδοση χρήματος στο οποίο οι ήδη πλούσιοι ή διαπλεκόμενοι έχουν προνομιακή πρόσβαση που στην συνέχεια διαχέεται και στην οικονομία μέσω των αγορών ακινήτων. Αλλά το νεοεκδοθέν χρήμα εισέρχεται στην αγορά και μέσω άλλων οδών. 

Αυτοί επιβάλλουν παγκοσμίως το απόλυτο όπλο υποδούλωσης, τα ψηφιακά νομίσματα κεντρικών τραπεζών CBDC’s δηλαδή ψηφιακό Ευρώ, Δολάριο, Ρούβλι, Γιεν κλπ, που προωθούνται συγχρονισμένα σε όλα τα κράτη μέσω των κεντρικών τους τραπεζών. Αυτό το σύστημα που θα καταργήσει σταδιακά τα μετρητά, τα μόνα που θα πετύχει θα είναι η αύξηση της όλο και πιο επινοητικής αυθαίρετης φορολόγησης χωρίς δυνατότητα αντίδρασης ιδίως των μη πλουσίων (η ελίτ έχει οργανώσει και επιβάλει καθεστώς φορολογικής ασυλίας). Επίσης θα πετύχει την απόλυτη περιστολή των ελευθεριών ενώ η εισαγωγή των CBDC’s δεν έχει καμία σχέση με την δήθεν διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος ή με το πρόβλημα των συσσωρευμένων χρεών. Αν μεταβάλλει το χρηματοπιστωτικό και οικονομικό σύστημα θα το κάνει μόνο προς όφελος του ιδίου αυτού συστήματος που θα γίνει ακόμα πιο κερδοφόρο για την ελίτ. 

Για την επίτευξη των απαραίτητων αλλαγών η λύση δεν είναι  να «απαιτήσουν» οι λαοί κάτι από τις κυβερνήσεις τους. Οι λαοί πρέπει να επιβάλλουν όχι να απαιτήσουν. 

Οι εξ ορισμού διεφθαρμένες κυβερνήσεις διαφθείρονται από την υπάρχουσα υπερδομή των ελίτ που πραγματικά κυβερνά. Ο καταλύτης σε αυτό είναι το πολίτευμα. 

Μόνο αν αλλάξει η πολιτειακή δομή μπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση.  

Είναι τελείως παράλογο να έχουμε την δήθεν ελευθερία να επιλέγουμε τον δικτάτορά μας μεταξύ μιάς κλειστής ομάδας μνηστήρων της  εξουσίας, δεδομένου ότι όλοι αυτοί είναι πολιτική ιδιοκτησία των ελίτ που επιβάλλονται μέσω πολυέξοδης προώθησης με πακτωλό χρημάτων από αυτήν.

Αυτοί οι πολιτικοί συνεργάζονται είτε υπογείως μεταξύ τους (ή πιο σωστά συντονιζόμενες άνωθεν) είτε μέσω πολυκομματικών κυβερνήσεων, κοροϊδεύοντας τους ψηφοφόρους τους σε ένα εμετικό πολιτικό θέατρο και παραβιάζοντας κατά κανόνα τις προεκλογικές τους δηλώσεις, που σημαίνει ότι κυβερνούν εν λευκώ, δηλαδή είναι πλέον δικτατορία. 

Οι εξουσίες, εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική πρέπει να είναι διαχωρισμένες. Η δικαστική εξουσία δεν αρκεί να είναι πολιτικά ανεξάρτητη από τις άλλες δύο εξουσίες, διότι και αυτή μπορεί να είναι υποκείμενη στην διαφθορά και την χειραγώγηση από τις ελίτ οπότε γίνεται εργαλείο που στηρίζει τις άλλες δύο εξουσίες χωρίς να υπάρχει ορατή σύνδεση μεταξύ τους. 

Πρέπει να υπάρχει ανακλητότητα των εκλεγμένων κατεχόντων αξιώματα και εξουσίες, ανακλητότητα που θα κρίνεται και από τους ψηφοφόρους. Αυτονοήτως αυτοί δεν πρέπει να έχουν νομική ασυλία ούτε οι νόμοι να τους αντιμετωπίζουν προνομιακά. Αυτό πρέπει να ισχύει και για τις τρεις εξουσίες. Οι νόμοι ομοίως πρέπει να μπορούν να ακυρώνονται μέσω της απόφασης των ψηφοφόρων και υπό προϋποθέσεις. 

Πρέπει να υπάρχουν δημοψηφίσματα καθολικά όπως και τοπικά ιδίως επί θεμελιωδών θεμάτων όπως του εποικισμού της χώρας, ή επί εθνικών θεμάτων, τα οποία θα διενεργούνται με την πρωτοβουλία ορισμένου αριθμού πολιτών. Οι ψηφοφορίες θα πρέπει να προστατεύονται από ενδεχόμενη νοθεία. 

Η νομισματική πολιτική πρέπει να ασκείται εξειδικευμένα από το κράτος που θα εκδίδει και το δικό του νόμισμα με την συνταγματική δέσμευση να μην προκαλεί πληθωρισμό πέραν ενός ελάχιστου βαθμού. 

Ο σκοπός του κράτους δεν θα είναι να κυβερνά γενικώς και αορίστως έστω και τηρώντας ένα σύνταγμα πχ το τρέχον, αλλά να περιορίζει την εξουσία του σε συγκεκριμένους μόνο τομείς.  Τομείς όπως (μεταξύ άλλων) η επιβολή μέτρων προς την κατεύθυνση της κατάλυσης της ακραίας υπερσυσσώρευσης πλούτου, υπερσυσσώρευσης που μέσω του αθέμιτου ανταγωνισμού που δημιουργεί, λειτουργεί καταστροφικά για το σύνολο (όπως περιγράφεται και στο κυρίως άρθρο), η χρηματοδότηση στρατηγικών επενδύσεων σε θεσμικά προσδιορισμένους τομείς, η αποτελεσματική διαφύλαξη της άμυνας της χώρας, η επιβολή του δικαίου, η κοινωνική πρόνοια και λοιπά. Η φορολογία πρέπει να είναι η ελάχιστη δυνατή τόσο όσο να καλύπτονται οι ανάγκες για τους ειδικούς τομείς δράσης του κράτους, ενώ πρέπει να δίνεται έμφαση στην εξάλειψη της φοροαποφυγής και φοροδιαφυγής των ελίτ και στον έλεγχο των κρατικών δαπανών και της δημόσιας περιουσίας ώστε να μην κατευθύνονται με αναρίθμητους τρόπους σε διεφθαρμένα πολιτικά, πελατειακά ή μνημονιακά τρωκτικά με προσχεδιασμένες προσχηματικές μεθοδεύσεις. Ο καταλύτης σε αυτήν την λαίλαπα είναι οι κυβερνήσεις, η πέμπτη αυτή φάλαγγα που γι αυτό πρέπει να έχει περιορισμένες εξουσίες και αρμοδιότητες.
 
Το κράτος πρέπει να μεριμνά κατά προτεραιότητα για την διασφάλιση των δικαίων του έθνους (όχι του εθνικισμού), δηλαδή των ιθαγενών και αυτό ισχύει ιδίως για μη πολυεθνικά κράτη. Και όπως ακριβώς κάθε γονέας δίνει προτεραιότητα στα παιδιά του και τους στενούς συγγενείς έναντι άλλων παιδιών ή γενικότερα άλλων ανθρώπων, τους οποίους θα βοηθάει μόνο όσο μπορεί και κρίνει χωρίς να είναι γι αυτόν τον λόγο «ρατσιστής», ομοίως και το κράτος θα πρέπει να μεριμνά κατά απόλυτη προτεραιότητα για τον ιθαγενή πληθυσμό. 

Επίσης πρέπει να διαφωτίζει τους πολίτες για τα θεμελιώδη ζητήματα των πολιτικών και οικονομικών συσχετισμών και της διαπλοκής των ελίτ, όπως και για τα επιχειρήματα που αντιτίθενται στα επίσημα αφηγήματα της ελίτ και των κυβερνήσεων που συμπορεύονται με αυτήν. Ζητήματα όπως αυτά που θίγονται εδώ, και επίσης περί εθνικών θεμάτων, νομισματικών-τραπεζικών, πολιτικής ορθότητας, των μεθόδων που χρησιμοποιεί η προπαγάνδα και η κοινωνική μηχανική, αλλά και για τον βρώμικο κατά κανόνα ρόλο των μμε, περί της λεγόμενης προπαγανδιστικά κλιματικής κρίσης, αλλά και για κάθε άλλο επίμαχο σοβαρό ζήτημα, ώστε οι πολίτες να είναι ενημερωμένοι και να μην είναι εύκολο να παραπλανώνται. 

Οι δε πολίτες για να έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν θα πρέπει να έχουν τουλάχιστον στοιχειώδες επίπεδο γνώσεων και αντίληψης σε αυτά τα ζητήματα, που πρέπει να ελέγχεται με απλές γραπτές εξετάσεις και να έχουν συμπληρώσει την ηλικία των 20 ή 21 ετών. 

Οι εκλεγόμενοι κυβερνώντες και νομοθετούντες που κατά κανόνα ψηφίζονται από τους ψηφοφόρους με το σκεπτικό «το μη χείρον βέλτιστον», δεν έχουν κάποιο πλεονέκτημα εγκυρότητας ή σοφίας ώστε να αποφασίζουν για κάθε τι. Κατά κανόνα είναι ανίδεοι, ανάξιοι, ηθικά τενεκέδες υποκριτές ηθοποιοί, με μόνο προσόν την προθυμία τους να διαφθαρούν και την ενδοτικότητά τους στην πίεση των λόμπυ ή στις λεπτομερείς εντολές των χειριστών τους. Έτσι δεν έχουν επίσης κανένα ηθικό βάρος ώστε να επιβάλλουν απόψεις που αντιστοιχούν στην αντικουλτούρα woke, και γενικότερα στην πολιτική ορθότητα, ούτε να νουθετούν την κοινωνία με πατερναλιστικό υποκριτικό ύφος επί οποιουδήποτε ζητήματος, ιδίως όταν ο στόχος τους είναι να επιβάλλουν την εκάστοτε ατζέντα των ελίτ χωρίς ίχνος δισταγμού ή ντροπής.

Διότι αυτό που τελικά γίνεται είναι ότι το σύστημα οδηγεί τους πολίτες (τους οποίους έχει μεθοδικά αποβλακώσει από πολύ μικρή ηλικία) σε εξαναγκασμό με ποικίλους τρόπους, ώστε να επιλέξουν όπως πρααναφέρθηκε, μεταξύ προεπιλεγμένων από το ίδιο το σύστημα υποψήφιων δικτατόρων και δικτατορίσκων, οι οποίοι είναι ανίδεοι, ανίκανοι και διεφθαρμένοι, που έχουν σαν μοναδικό «προσόν» την διαφθορά τους και την προθυμία τους να εφαρμόζουν εντολές με άμεση ή έμμεση αμοιβή. Ενώ λοιπόν είναι ανίδεοι δικτάτορες, για κάποιον παράδοξο λόγο παράγουν υποτίθεται εγκύρως, με βιομηχανικό ρυθμό νόμους και διατάγματα που ελέγχουν κάθε πτυχή της ζωής και όλοι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να τους εφαρμόζουν σαν να είναι οι πολιτικοί και οι νομοθέτες όχι απλώς όπως είναι κατά κανόνα στην πραγματικότητα διεφθαρμένοι και ανίκανοι, αλλά σαν να είναι πάνσοφοι ενάρετοι θεοί ή στοργικοί οικογενειάρχες που με αγάπη και την πρέπουσα αυστηρότητα φροντίζουν (στην πραγματικότητα βιάζουν) τα παιδιά τους. 

Το κράτος, το οποιοδήποτε κράτος, δεν πρέπει να έχει πλήρως εκτεταμένες εξουσίες, διότι η ροπή των κρατών είναι υπέρ της καθεστωτικής εγκληματοκρατίας σε βάρος του λαού τους, ενώ κατά κανόνα το κράτος δεν είναι ούτε έντιμο ούτε ικανό ώστε να είναι άξιο εμπιστοσύνης να διαχειρίζεται εκτεταμένες εξουσίες, ακόμα και αν διαθέτει δήθεν ουδέτερη από συμφέροντα τεχνοκρατική υποδομή επανδρωμένη από «τεχνοκράτες», ιδίως όταν αυτή ενισχύεται με την ομοίως δήθεν ουδέτερη από συμφέροντα τεχνητή νοημοσύνη. (Να επισημάνουμε επί τη ευκαιρία ότι η τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι οντότητα ούτε μπορεί να έχει συναισθήματα, αλλά είναι ένα εξελιγμένο λογισμικό, και υπάρχουν τόσες «τεχνητές νοημοσύνες» όσα και τα εγκατεστημένα συστήματα που διαφέρουν μεταξύ τους, ενώ τα αποτελέσματα της τεχνητής νοημοσύνης εξαρτώνται από τον προγραμματισμό-παραμετροποίησή της από τον χρήστη κάτοχο του εκάστοτε συστήματος).  Μάλιστα το κράτος αν διαθέτει αυτές τις υποδομές – τεχνοκρατική και τεχνητής νοημοσύνης - προστιθεμένων και των ψηφιακών νομισμάτων των κεντρικών τραπεζών, τότε γίνεται απείρως επικίνδυνο εργαλείο στα χέρια των ελίτ για την σύνθλιψη των λαών. 

Αλλά το κράτος επίσης δεν πρέπει να είναι απογυμνωμένο από κάθε εξουσία.
Το κράτος πρέπει να είναι εξειδικευμένα στοχοστρεφές, δηλαδή να έχει ως προσανατολισμό να επιτυγχάνει  συγκεκριμένους στόχους επεμβαίνοντας μόνο σε συγκεκριμένα πεδία ή τομείς δράσης, αλλά όχι εξουσιοστρεφές, δηλαδή πρέπει να μην έχει το δικαίωμα να εφαρμόζει την εξουσία του επί οποιουδήποτε πεδίου αυθαίρετα επιλέξει.
Και η επιλογή των πεδίων της επιτρεπόμενης κρατικής παρέμβασης, δράσης και ελέγχου πρέπει να είναι ανεξάρτητο ζήτημα επιλογής μέσω πολιτικών ζυμώσεων με σταθερό σκοπό την ελάχιστη δυνατή διεύρυνση των εξουσιών του. Παραλλήλως η ελευθερία των πολιτών θα επιτρέπεται σπανίως να υποχωρεί, όχι όταν το κράτος απλώς υποστηρίζει πως υπάρχει δημόσιο συμφέρον από αυτό, αλλά όταν τεκμηριώνεται πλήρως ότι υπάρχει δημόσιο συμφέρον και επί πλέον αυτό το συμφέρον είναι πολύ μεγάλο, αφορά όλο τον λαό και δεν μπορεί να επιτευχθεί αλλιώς, και η αντίστοιχη παρέμβαση ανήκει στους τομείς που επιτρέπεται να αναμιγνύεται το κράτος. Η δε εκπλήρωση αυτών των προϋποθέσεων θα υπόκειται σε έγκριση ή πιθανή αναθεώρηση από διάφορους φορείς όπως και από τους ψηφοφόρους αν απαιτηθεί. 

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το κράτος σε μεγάλο βαθμό πρέπει να μοιάζει με ένα λειτουργικό σύστημα (πχ windows) που εγκαθίσταται σε έναν υπολογιστή ώστε να μπορούν να λειτουργούν τα επιμέρους προγράμματα,  αλλά δεν μπορεί να παρεμβαίνει στην λειτουργία αυτών.
---Οι Μάσκες Πέφτουν.

Ακολουθεί το κυρίως άρθρο.

Η Ληστεία των 50 Χρόνων - Πώς το Σύστημα Έκλεψε την Ελευθερία του Πατέρα μου (Και Έρχεται για τη Δική Σας)

Οι Οικονομικές σας Δυσκολίες Δεν Είναι Προσωπικές Αποτυχίες - Είναι Συμπτώματα της Μεγαλύτερης Μεταφοράς Πλούτου στην Ιστορία.

Απόδοση στα ελληνικά: Απολλόδωρος - Erik Wikström | 29 Μαρτίου 2025

Υπάρχει ένα κρυφό μοτίβο στην οικονομία μας που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν βλέπουν ποτέ - αλλά όλοι μας βιώνουμε τις επιπτώσεις του. Το παρακολουθώ εδώ και χρόνια, προβλέποντας τις συνέπειές του, ενώ οι οικονομικοί εμπειρογνώμονες ξύνουν το κεφάλι τους με σύγχυση και οι πολιτικοί μιλούν για όλα τα άλλα. Αυτό το μοτίβο εξηγεί γιατί, παρά την όλη «οικονομική ανάπτυξη» για την οποία ακούτε, η ζωή γίνεται όλο και πιο δύσκολη για τους περισσότερους ανθρώπους.

Δεν κατάλαβα αυτό το μοτίβο μόνο μέσα από βιβλία ή θεωρίες.

Το βίωσα μέσα από τη ζωή -και τον θάνατο- του πατέρα μου.

Μια Ζωή με Κόπο, Μια Στιγμή Πολύ Αργά

Ο πατέρας μου άρχισε να εργάζεται όταν ήταν 15 ετών. Για σχεδόν πέντε δεκαετίες κατασκεύαζε πράγματα με τα χέρια του - βάρκες που μας έδειχνε σιωπηλά όταν περνούσαμε από μπροστά τους. «Βοήθησα να το φτιάξω αυτό», έλεγε με μια δόση υπερηφάνειας, το πιο κοντινό σημείο στο να καυχηθεί.

Ήταν η πεμπτουσία του ειδικευμένου εργάτη - ένας τεχνίτης που μπορούσε να διαμορφώσει το μέταλλο σχεδόν σε οτιδήποτε, ένας συνδικαλιστής που υπερασπιζόταν τους άλλους ακόμα και όταν αυτό του κόστιζε την προαγωγή. Ποτέ δεν έκρυβε αυτό που σκεφτόταν, λέγοντας την αλήθεια στην εξουσία ακόμα και όταν αυτό είχε συνέπειες. Οι άνθρωποι έρχονταν διαρκώς σε αυτόν για υποστήριξη και εκείνος έδινε δωρεάν τον εαυτό του - πιθανώς σε βάρος του. Αλλά αυτός ήταν ο εαυτός του. Η αυθεντικότητά του τον έκανε να τον αγαπούν και να τον παραβλέπουν- δεν έπαιξε τα εταιρικά παιχνίδια που θα μπορούσαν να προωθήσουν την καριέρα του.

Είχαμε αυτό το είδος δεσμού πατέρα-γιου που δεν χρειάζεται πολλά λόγια - μια σιωπηλή κατανόηση, μια σταθερή παρουσία. Αυτό που πάντα με εξέπληττε ήταν η ακλόνητη υποστήριξή του όταν έκανα επιλογές που άλλοι αμφισβητούσαν. Όταν όλοι είχαν άποψη για τη ζωή μου ή για τις παρορμητικές αποφάσεις μου, ο πατέρας μου ήταν απλά εκεί, έτοιμος να βοηθήσει με οποιαδήποτε ιδέα, έργο ή πρόβλημα είχα δημιουργήσει.

Το 2021, πήγα με την οικογένειά μου στο Μεξικό για να ακολουθήσω ένα όραμα που είχε διαμορφωθεί εδώ και χρόνια. Θα δημιουργούσαμε το πρώτο από αυτό που θα γινόταν ένα παγκόσμιο δίκτυο καθαρών θετικών χωριών - τόπων που θα ενσωμάτωναν τη φύση, την καινοτομία και τα αναγεννητικά συστήματα - μια εντελώς νέα καθαρή θετική προσέγγιση στη ζωή.

Όταν αποχαιρετήσαμε την οικογένειά μου στον σιδηροδρομικό σταθμό καθ' οδόν για το αεροδρόμιο, ήταν μια απλή, ειλικρινής στιγμή - το είδος που φαίνεται συνηθισμένο μέχρι να σου έρθει αργότερα, όταν συνειδητοποιείς τι ακριβώς ήταν αυτή η στιγμή.

Ο πατέρας μου φαντασιωνόταν για χρόνια την πρόωρη συνταξιοδότηση, περιμένοντας απλώς την κατάλληλη στιγμή. Αυτή θα ήταν σίγουρα η τελευταία χρονιά της εργασίας του. Μιλούσε για το άνοιγμα ενός μικρού μεταλλικού εργαστηρίου όπου θα μπορούσε επιτέλους να χτίσει και να δημιουργήσει ελεύθερα - αυτό που πάντα αγαπούσε περισσότερο.

Σχεδιάζαμε να επιστρέψουμε στη Σουηδία για το καλοκαίρι, και ήμουν ενθουσιασμένος με την πιθανότητα να έρθουν οι γονείς μου μαζί μας όταν θα επιστρέφαμε στο Μεξικό. Ήθελα ιδιαίτερα να δείξω στον πατέρα μου τι φτιάχναμε, να τον κάνω να πάρει μέρος σε αυτό και να γνωρίσει τους ανθρώπους που άλλαζαν τον κόσμο.

Προσπάθησα να τον πείσω κατά τη διάρκεια ενός τηλεφωνήματός μας, και ενώ παρέμεινε χαρακτηριστικά στωικός, μπορούσα να αισθανθώ ότι η ιδέα τον ενθουσίαζε και αυτόν.

Λίγες ημέρες αργότερα δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από την αδελφή μου και αυτό που μου είπε μου ράγισε την καρδιά σε ένα εκατομμύριο κομμάτια.

Ο πατέρας μου είχε πεθάνει από ξαφνική μαζική καρδιακή προσβολή.

Ήταν 64 ετών.

Η μητέρα μου, σύντροφός του ουσιαστικά από τα 16 τους χρόνια, τον βρήκε στο πάτωμα του σπιτιού τους. Χωρίς προειδοποίηση. Χωρίς αποχαιρετισμό. Ούτε συνταξιοδότηση. Ούτε εργαστήριο. Κανένα μέλλον.

Το άτομο που ήταν η άγκυρα της ζωής μου - απλά έφυγε. Είχαν μείνει τόσα πολλά ανείπωτα, τόσα πολλά να κάνουμε μαζί. Τα παιδιά μου δεν θα ένιωθαν ποτέ ξανά τη σταθερή παρουσία του ή δεν θα μάθαιναν από τη σιωπηλή σοφία του.

Τόσα πολλά χρονοδιαγράμματα, περιπέτειες και όνειρα - σβήστηκαν σε μια στιγμή.

«Το πρόβλημα είναι ότι νομίζεις ότι έχεις χρόνο». Αυτή η φράση με στοιχειώνει τώρα.

Ο πατέρας μου δούλεψε μέχρι εξαντλήσεως σε μια δύσκολη μάχη που ξεκίνησε όταν ήταν 15 ετών. Πέρασε μια ζωή βάζοντας όλους τους άλλους σε προτεραιότητα, σπανίως χαρίζοντας στον εαυτό του κάτι. Δούλευε και υπερεργαζόταν μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε ότι θα μπορούσε επιτέλους να διεκδικήσει κάποια ελευθερία για τον εαυτό του - και τότε το σώμα του παρέδωσε.

Αλλά γιατί ήταν μια δύσκολη μάχη; Γιατί, μετά από σχεδόν 50 χρόνια σκληρής δουλειάς, η ελευθερία παρέμενε απρόσιτη; Γιατί εξακολουθούσε να αγωνίζεται οικονομικά παρά την εργασία μιας ζωής;

Αυτό που με εκπλήσσει περισσότερο εκ των υστέρων είναι το πώς ο πατέρας μου υπέμεινε αυτόν τον αγώνα σιωπηλά. Σπάνια, αν όχι καθόλου, βλέπαμε το “φορτίο” που κουβαλούσε. Ζούσαμε μια ευτυχισμένη ζωή - όχι υπερβολική, αλλά ποτέ δεν αισθανόμασταν φτωχοί. Μόνο όταν μεγάλωσα συνειδητοποίησα ότι πρέπει να περνούσε πράγματα που δεν μας έδειξε ποτέ. Ήθελε να μας προστατέψει από το να νιώσουμε το βάρος του συστήματος που τον κατέβαζε. Αυτή η συνειδητοποίηση, ακόμη και πριν πεθάνει, με παρακίνησε να κάνω ό,τι χρειάζεται για να απεγκλωβιστώ από αυτό το σύστημα και να δημιουργήσω κάτι καλύτερο.

Θα μπορούσα να γράψω ένα ολόκληρο άρθρο για το τι μου αποκάλυψε προσωπικά αυτή η απώλεια, αλλά αυτό είναι για μια άλλη φορά.

Ο θάνατος του πατέρα μου δεν ήταν απλώς μια προσωπική τραγωδία - ήταν η έκφραση ενός μοτίβου που αλέθει εκατομμύρια ζωές, ένα μοτίβο που επιταχύνεται κάθε χρόνο που περνάει.

Αυτό που μπορούσα να δω στην εμπειρία του πατέρα μου είναι ένα σύμπτωμα που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες παντού. Η αιτία είναι μια μαζική μονόδρομη ροή πλούτου που αφαιρεί με μαθηματική ακρίβεια την ασφάλεια και τη σταθερότητα από τις συνηθισμένες ζωές.

Η Μηχανή Μεταφοράς Πλούτου

Για να καταλάβουμε τι συνέβη στον πατέρα μου -και τι συμβαίνει σε εκατομμύρια οικογένειες αυτή τη στιγμή- πρέπει να αποκαλύψουμε την αόρατη μηχανή που κινεί την οικονομία μας.

Φανταστείτε την κοινωνία χωρισμένη σε τέσσερις ομάδες: την εργατική τάξη, τη μεσαία τάξη, την κυβέρνηση και την πλούσια ελίτ.

Η εργατική τάξη περιλαμβάνει εκείνους που εξαρτώνται από τους μισθούς για να επιβιώσουν, εκτελώντας συχνά χειρωνακτικές εργασίες, εργασίες παροχής υπηρεσιών ή χαμηλά αμειβόμενες εργασίες.

Η μεσαία τάξη αποτελεί υποσύνολο της εργατικής τάξης, αλλά συνήθως έχει μεγαλύτερη οικονομική σταθερότητα, εκπαίδευση ή δουλειές λευκού κολάρου. Ενώ όλοι οι άνθρωποι της μεσαίας τάξης είναι εργαζόμενοι, δεν είναι όλοι οι εργαζόμενοι μεσαία τάξη.

Η κυβέρνηση αποτελείται από γραφειοκράτες, πολιτικούς και δημόσιους λειτουργούς που μπορεί να προέρχονται από οποιαδήποτε τάξη, αλλά κατέχουν θεσμική εξουσία.

Η εύπορη ελίτ είναι εκείνοι που κατέχουν αντί να εργάζονται, συσσωρεύοντας πλούτο μέσω επενδύσεων, επιχειρήσεων ή κληρονομικών περιουσιακών στοιχείων. Συχνά επηρεάζουν την κυβέρνηση και τα οικονομικά συστήματα για να διατηρήσουν την κυριαρχία τους.

Για μια σύντομη περίοδο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο πλούτος ήταν πιο ομοιόμορφα κατανεμημένος μεταξύ αυτών των ομάδων. Ακόμη και οι οικογένειες της εργατικής τάξης μπορούσαν να αποκτήσουν σπίτια, να αποταμιεύσουν για τη συνταξιοδότηση και να δημιουργήσουν οικονομική ασφάλεια. Αλλά με την πάροδο του χρόνου, ο πλούτος άρχισε να ρέει συντριπτικά προς μία κατεύθυνση - προς τα πάνω - και αυτό έχει επιταχυνθεί μόνο από τότε.

Αυτή η ροή δεν είναι κάποιο τυχαίο φαινόμενο. Είναι ενσωματωμένη στην ίδια τη δομή της οικονομίας μας.

Ακούστε πώς λειτουργεί: Όλος ο φυσικός πλούτος που διαθέτουμε -σπίτια, εργοστάσια, αγροτικές εκτάσεις, υποδομές- υπάρχει ανεξάρτητα από το ποιος τα κατέχει. Αυτά τα πράγματα παράγουν όλα όσα χρειαζόμαστε και θέλουμε. Το κρίσιμο ερώτημα είναι: σε ποιον ανήκουν;

Όταν ο πατέρας μου άρχισε να εργάζεται στα 15 του, η ιδιοκτησία του πλούτου ήταν αρκετά ευρέως κατανεμημένη ώστε ακόμη και οι άνθρωποι με δουλειές του εργατικού κολάρου μπορούσαν να συσσωρεύσουν περιουσιακά στοιχεία. Μέχρι τη στιγμή που πέθανε, ο πλούτος είχε συγκεντρωθεί δραματικά σε όλο και λιγότερα χέρια, δημιουργώντας μια μονόδρομη ροή χρήματος:

• Η εργατική τάξη πληρώνει ενοίκιο αντί να χτίζει κεφάλαια σε σπίτια.

• Η μεσαία τάξη πληρώνει αυξανόμενο κόστος για την εκπαίδευση, την υγειονομική περίθαλψη και τη στέγαση.

• Η κυβέρνηση πληρώνει τόκους για ένα αυξανόμενο εθνικό χρέος.

Όλες αυτές οι πληρωμές ρέουν προς τα πάνω σε αυτούς που κατέχουν τα υποκείμενα περιουσιακά περιουσιακά στοιχεία.

Κάθε φορά που ο πατέρας μου πλήρωνε ενοίκιο αντί να αποκτήσει σπίτι, τα χρήματα αυτά μεταφέρονταν προς τα πάνω. Κάθε φορά που οι τιμές αυξάνονταν ταχύτερα από τους μισθούς του, η διαφορά έρεε προς τα πάνω. Κάθε φορά που οι φόροι του πήγαιναν για να πληρώσει τόκους για το δημόσιο χρέος αντί για υπηρεσίες, αυτά τα χρήματα έτρεχαν προς τα πάνω.

Αυτή η μεταφορά συμβαίνει σε αμέτρητες καθημερινές συναλλαγές, τόσο συνηθισμένες που δύσκολα τις αντιλαμβανόμαστε:

Όταν μια εταιρεία αυξάνει τις τιμές αλλά δεν αυξάνει τους μισθούς, η διαφορά γίνεται κέρδος που ρέει στους μετόχους, όχι στους εργαζόμενους. Τα αντικείμενα στο ράφι δεν άλλαξαν - άλλαξε μόνο το ποιος παίρνει την αξία.

Όταν πληρώνετε 1.500 δολάρια μηνιαίο ενοίκιο, τα χρήματα αυτά δεν εξαφανίζονται - καταλήγουν σε όποιον έχει το κτίριο. Σε 30 χρόνια, θα πληρώσετε 540.000 δολάρια και δεν θα έχετε τίποτα, ενώ ο ιδιοκτήτης του ακινήτου κερδίζει τόσο τις πληρωμές σας όσο και την ανατίμηση του περιουσιακού στοιχείου.

Η γενιά του πατέρα μου ήταν η τελευταία που θα μπορούσε εύλογα να περιμένει να αποκτήσει ένα σπίτι με ένα μόνο εισόδημα εργατικού κολάρου. Όταν έφτασε στη μέση ηλικία, οι τιμές των κατοικιών είχαν επιταχυνθεί πολύ περισσότερο από την αύξηση των μισθών.

Καθώς αυτή η διαδικασία επιταχύνεται, οι εργαζόμενες οικογένειες συμπιέζονται περισσότερο. Η μεσαία τάξη θα χάσει σταδιακά τον πλούτο και την ασφάλειά της. Η κυβέρνηση υπερχρεώνεται όλο και περισσότερο. Και οι πλούσιοι συσσωρεύουν περισσότερα περιουσιακά στοιχεία, δημιουργώντας ακόμη μεγαλύτερες μελλοντικές μεταβιβαστικές πληρωμές.

Το χρέος και τα προσωπικά δάνεια γίνονται άλλος ένας μηχανισμός άντλησης.

Σε ολόκληρη την κοινωνία, αυτά τα χρέη επιτείνουν τη μεταφορά πλούτου, με τις πληρωμές τόκων να ρέουν προς τα πάνω, ενώ τα υπόλοιπα κεφαλαίου μόλις και μετά βίας συρρικνώνονται. Στην πραγματικότητα, το χρέος είναι το ίδιο το θεμέλιο ολόκληρου του οικονομικού μας συστήματος - αλλά θα το διερευνήσω αυτό βαθύτερα σε άλλο άρθρο.

Σκεφτείτε αυτούς τους αριθμούς: από το 1975, η παραγωγικότητα έχει αυξηθεί κατά 62%, ενώ η ωριαία αμοιβή έχει αυξηθεί μόλις κατά 17%. Πού πήγαν τα υπόλοιπα; Κατευθείαν προς τα πάνω.

Αυτό δεν είναι συνωμοσία - είναι μαθηματικά. Όταν ο πλούτος συγκεντρώνεται, όσοι δεν έχουν περιουσιακά στοιχεία πρέπει να πληρώνουν περισσότερα για να έχουν πρόσβαση σε αυτά. Και όσο αυξάνεται η συγκέντρωση, τόσο αυξάνονται και αυτές οι πληρωμές. Το αποτέλεσμα είναι ένας κόσμος όπου οι άνθρωποι εργάζονται περισσότερο και σκληρότερα για λιγότερη πραγματική ασφάλεια, νιώθοντας πάντα ότι μένουν πίσω παρά τις προσπάθειές τους.

Αυτό που κάνει αυτό το μοτίβο τόσο καταστροφικό είναι ότι επιταχύνεται με την πάροδο του χρόνου. Όσο περισσότερο συγκεντρώνεται ο πλούτος, τόσο πιο γρήγορα μπορεί να συγκεντρωθεί περαιτέρω, σπρώχνοντας την εργατική και τη μεσαία τάξη ακόμη πιο κάτω.

Αυτή η επιτάχυνση δεν είναι θεωρητική. Πάρτε μόνο την πανδημία ως σαφές παράδειγμα. Αν αγνοήσουμε όλες τις άλλες μαλακίες που συνέβησαν εκείνη την περίοδο και επικεντρωθούμε μόνο σε αυτό που μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα, σε μια εποχή όπου η «οικονομία έκλεισε» και ο κόσμος γενικότερα δέχτηκε ένα μεγάλο οικονομικό πλήγμα:

• 573 νέοι δισεκατομμυριούχοι δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.

• Οι εταιρείες στους τομείς της ενέργειας, των τροφίμων και των φαρμάκων κατέγραψαν τα υψηλότερα κέρδη που είχαν ποτέ κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.

• Ενώ οι πλούσιοι ευημερούσαν, 263 εκατομμύρια άνθρωποι ωθήθηκαν στη φτώχεια με ρυθμό ένα εκατομμύριο κάθε 33 ώρες.

• Κατά την ίδια περίοδο οι δισεκατομμυριούχοι είδαν τον πλούτο τους να αυξάνεται κατά 1 δισεκατομμύριο δολάρια κάθε δύο ημέρες.

• Η Moderna και η Pfizer κέρδιζαν 1.000 δολάρια κέρδος κάθε δευτερόλεπτο, αναγκάζοντας τον παγκόσμιο πληθυσμό να κάνει μια πειραματική ένεση που ακόμη προσπαθούμε να κατανοήσουμε τις συνέπειές της.

Οι άνθρωποι μιλούν για το «1%» - αλλά δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού είναι κάπου 81 εκατομμύρια άνθρωποι.

Οι 10 κορυφαίοι - ναι, σωστά διαβάσατε - οι 10 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο έχουν τώρα περισσότερο πλούτο από ό,τι 3,1 δισεκατομμύρια άνθρωποι μαζί (το χαμηλότερο 40% της ανθρωπότητας με βάση το εισόδημα/πλούτο).

Αυτό είναι πολύ λιγότερο από το 1% - άρα δεν είναι «το 1%» - είναι «το 0,00000012%».

Προφανώς δεν εργαζόμαστε μέσα σε ένα σταθερό σύστημα - πρόκειται για μια σπείρα με προβλέψιμες οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες.

Αυτός ήταν ο αόρατος μηχανισμός που αλέθει τη ζωή του πατέρα μου και τόσων άλλων - και θα χειροτερέψει.

Τρεις Kρίσιμες Eπιπτώσεις

Μόλις αυτό το σύστημα μεταφοράς πλούτου εδραιωθεί, δημιουργεί έναν καταρράκτη αποτελεσμάτων που αναδιαμορφώνουν ολόκληρη την κοινωνία μας. Αυτά δεν είναι τυχαία οικονομικά φαινόμενα - είναι οι άμεσες, αναπόφευκτες συνέπειες της συγκέντρωσης του πλούτου.

Κατάρρευση των Mισθών

Το πρώτο αποτέλεσμα είναι η κατάρρευση των μισθών. Όταν ο πλούτος συγκεντρώνεται, συμβαίνει κάτι αντιφατικό: έχουμε έλλειψη πελατών παράλληλα με πλεόνασμα απελπισμένων εργαζομένων.

Σκεφτείτε το - σε μια κοινωνία με μεγαλύτερη ισότητα στον πλούτο, οι περισσότεροι άνθρωποι ξοδεύουν το μεγαλύτερο μέρος από αυτά που κερδίζουν. Αλλά όταν ο πλούτος συγκεντρώνεται σε λιγότερα χέρια, οι πλούσιοι δεν μπορούν να ξοδέψουν όλα τα χρήματά τους - οπότε τα επενδύουν και συσσωρεύουν ακόμη περισσότερα. Εν τω μεταξύ, όλοι οι άλλοι έχουν λιγότερα να ξοδέψουν.

Το αποτέλεσμα; Μια τεράστια δεξαμενή ανθρώπων που ανταγωνίζονται για θέσεις εργασίας από έναν συρρικνούμενο αριθμό εργοδοτών που αντιμετωπίζουν μειωμένη ζήτηση από τους πελάτες.

Ο πατέρας μου το είδε αυτό από πρώτο χέρι στα τελευταία χρόνια της καριέρας του ως διευθυντής παραγωγής - νεαροί εργαζόμενοι πρόθυμοι να δεχτούν χαμηλότερους μισθούς, έμπειροι συνάδελφοι που απολύονταν και συνεχής πίεση για μείωση του κόστους, ενώ τα στελέχη έβλεπαν τους μισθούς τους να εκτοξεύονται στα ύψη. Αυτό δεν συνέβαινε επειδή οι ιδιοκτήτες της εταιρείας του ήταν ιδιαίτερα σκληροί. Ήταν το μαθηματικό αποτέλεσμα ενός συστήματος όπου ο πλούτος είχε συγκεντρωθεί σε σημείο που οι εργαζόμενοι είχαν πολύ μικρή διαπραγματευτική δύναμη.

Τον θυμάμαι να επιστρέφει στο σπίτι απογοητευμένος αφού αναγκάστηκε να εφαρμόσει αποφάσεις που ήταν αντίθετες με τις αξίες του - να βλέπει ανθρώπους που ήξερε ότι άξιζαν τη δουλειά τους να απολύονται, να βλέπει νεοφερμένους να αντικαθιστούν συναδέλφους με εμπειρία δεκαετιών. Το τίμημα ήταν ορατό στο πρόσωπό του. Δεν ήταν απλώς κουρασμένος από τη δουλειά- ήταν εξαντλημένος από τους ηθικούς συμβιβασμούς που απαιτούσε το σύστημα και του έλειπε απλώς να είναι ένας από τους εργαζόμενους.

Οι Tιμές των Περιουσιακών Στοιχείων Εκτοξεύονται στα Ύψη

Το δεύτερο αλυσιδωτό αποτέλεσμα είναι η εκτόξευση των τιμών των περιουσιακών στοιχείων στα ύψη. Οι πλούσιοι συσσωρεύουν πολύ περισσότερα χρήματα από όσα μπορούν να ξοδέψουν, οπότε τα διοχετεύουν στην αγορά περισσότερων περιουσιακών στοιχείων - κατοικιών, γης, μετοχών, επιχειρήσεων. Αυτό ανεβάζει τις τιμές πέρα από αυτά που οι απλοί άνθρωποι μπορούν να αντέξουν οικονομικά με βάση το εισόδημά τους.

Οι γονείς μου σκέφτονταν να αγοράσουν ένα σπίτι όταν ήμουν νέος. Θυμάμαι τον δισταγμό τους και τη δική μου παιδική απροθυμία να μετακομίσω. Αυτό που φαινόταν σαν μια μικρή απόφαση εκείνη την εποχή έκλεισε μια οικονομική πόρτα που μπορεί να μην άνοιγε ποτέ ξανά. Καθώς οι αξίες των ακινήτων επιταχύνθηκαν περισσότερο από την αύξηση των μισθών, η δυνατότητα της ιδιοκατοίκησης απομακρύνθηκε όλο και περισσότερο - όχι μόνο για τους γονείς μου, αλλά και για εκατομμύρια οικογένειες.

Το ίδιο σπίτι που θα του κόστιζε ίσως 2-3 χρόνια εισοδήματος τη δεκαετία του 1970 θα κόστιζε 8-10 χρόνια εισοδήματος μέχρι τη στιγμή που θα πέθαινε. Όχι επειδή το σπίτι βελτιώθηκε, αλλά επειδή ο πληθωρισμός των περιουσιακών στοιχείων ξεπερνά συστηματικά την αύξηση των μισθών σε μια οικονομία συγκέντρωσης πλούτου.

Γεωγραφική Καταστροφή

Το τρίτο αποτέλεσμα είναι η γεωγραφική καταστροφή. Καθώς ο πλούτος συγκεντρώνεται, συγκεντρώνεται και φυσικά σε συγκεκριμένες τοποθεσίες.

Περιοχές χωρίς πλούσιους κατοίκους υποβαθμίζονται, ενώ περιοχές με πλούσιους κατοίκους γίνονται απλησίαστες για όλους τους άλλους. Οι πλούσιοι δημιουργούν θύλακες όπου ευημερούν, ενώ όλοι οι άλλοι ωθούνται στα άκρα.

Μπορείτε να δείτε ξεκάθαρα αυτό το μοτίβο σε μέρη όπως η Βραζιλία, η Ινδία, η Νότια Αφρική, η Γαλλία και φυσικά οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Πλούσιοι θύλακες όπως το Manhattan, το Beverly Hills και η Silicon Valley ευημερούν με πολυτελή ακίνητα, ενώ οι γύρω περιοχές αντιμετωπίζουν άστεγους, υψηλά ποσοστά εγκληματικότητας και οικονομική παρακμή.

Αυτό δεν είναι μόνο ένα φαινόμενο μεγάλης πόλης έναντι μικρής πόλης. Οι μικρές πλούσιες πόλεις μπορούν να γίνουν απίστευτα ακριβές, ενώ οι μεγαλύτερες πόλεις χωρίς πλούσιους κατοίκους υποβαθμίζονται. Οι άνθρωποι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν μέρη όπου οι οικογένειές τους ζούσαν για γενιές και να μετακομίσουν εκεί όπου υπάρχουν χρήματα, δημιουργώντας υπερπληθυσμό, απλησίαστες κατοικίες και κενές κοινότητες αλλού.

Ο πατέρας μου παρέμεινε στη Σουηδία, ενώ εγώ σκεφτόμουν να μετακομίσω στο Μεξικό. Αυτό δεν ήταν απλώς μια προσωπική επιλογή - αντικατοπτρίζει έναν κόσμο όπου η γεωγραφική κινητικότητα γίνεται όλο και περισσότερο αναγκαιότητα παρά επιλογή. Τα μέρη όπου οι προηγούμενες γενιές μπορούσαν να χτίσουν σταθερές ζωές γίνονται είτε απαγορευτικά ακριβά είτε οικονομικά εξαντλημένα. (Ή όλο και πιο φασιστικά, αλλά αυτό είναι ένα διαφορετικό θέμα, αν και όχι άσχετο).

Αυτό δεν θα βελτιωθεί από μόνο του, αλλά θα χειροτερέψει. Πολύ χειρότερα. Κάθε χρόνο, οι πλούσιοι καταλαμβάνουν περισσότερα περιουσιακά στοιχεία, τα οποία δημιουργούν περισσότερα εισοδήματα, επιτρέποντάς τους να αγοράσουν ακόμη περισσότερα περιουσιακά στοιχεία το επόμενο έτος. Εν τω μεταξύ, όλοι οι υπόλοιποι έχουν λιγότερα να ξοδέψουν, μπορούν να αποταμιεύσουν λιγότερα και μένουν ακόμη πιο πίσω.

Γιατί Δεν Ακούμε Γι' Αυτό

Αν αυτή η μεταφορά πλούτου είναι τόσο προφανής, γιατί δεν μιλούν όλοι γι' αυτήν; Γιατί δεν αποτελεί μόνιμο θέμα στις οικονομικές ειδήσεις; Γιατί οι πολιτικοί δεν το αντιμετωπίζουν άμεσα; Φαίνεται αρκετά προφανές ότι αυτό είναι ένα σημαντικό γαμημένο ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε μάλλον γρήγορα, σωστά;

Η σιωπή δεν είναι ατύχημα - είναι ενσωματωμένη στο σύστημα.

Η Παγίδα της Εκπαίδευσης

Ας ξεκινήσουμε με την εκπαίδευση. Οι οικονομικοί εμπειρογνώμονες περνούν χρόνια μαθαίνοντας οικονομικά μοντέλα που αγνοούν σκόπιμα την κατανομή του πλούτου. Ναι, καλά διαβάσατε - αυτά τα μοντέλα δεν λαμβάνουν καν υπόψη τους την ανισότητα.

Είναι σαν να μελετάς τον ωκεανό χωρίς να αναφέρεις το νερό.

Αυτά τα μοντέλα έχουν εμμονή με τους μέσους όρους - ΑΕΠ, ποσοστά ανεργίας, πληθωρισμός - ενώ αγνοούν πλήρως ποιος πραγματικά κατέχει τι. Αλλά οι μέσοι όροι είναι παραπλανητικοί όσο δεν πάει. Αν ο Τζεφ Μπέζος μπει σε ένα καταφύγιο αστέγων, όλοι εκεί γίνονται «εκατομμυριούχοι κατά μέσο όρο», ενώ τίποτα δεν αλλάζει στην πραγματικότητα για τους αστέγους.

Δεν χρειαζόμουν μια φανταχτερή εκπαίδευση στα οικονομικά για να δω αυτό το μοτίβο. Στην πραγματικότητα, το να μην είμαι κατηχημένος, πιθανόν να το έκανε πιο εύκολο να εντοπίσω τι πραγματικά συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας.

Η Παγίδα του Χρήματος

Μόλις κατανοήσετε αυτό το σύστημα μεταφοράς πλούτου, θα αντιμετωπίσετε μια δύσκολη επιλογή. Μπορείτε είτε να χρησιμοποιήσετε αυτή τη γνώση για να προσπαθήσετε να γίνετε πλούσιοι, είτε να προσπαθήσετε να αλλάξετε το σύστημα και να αντιμετωπίσετε συνεχείς αντιδράσεις.

Καταλαβαίνετε πώς η συγκέντρωση πλούτου επηρεάζει τις αγορές; Υπέροχα! Τα hedge funds θα είναι πιθανώς ευτυχείς να σας πληρώσουν εκατομμύρια αν τα βοηθήσετε να επωφεληθούν από αυτό. Θέλετε να εξηγήσετε στο κοινό πόσο άσχημα το έχουν γαμήσει; Καλή τύχη να βρεις μια πλατφόρμα ή να σε πάρουν στα σοβαρά.

Το σύστημα επιβραβεύει αυτούς που το παίζουν και τιμωρεί αυτούς που το αμφισβητούν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι που πραγματικά κατανοούν αυτό το σύστημα είτε επωφελούνται από αυτό αθόρυβα είτε μιλούν από το περιθώριο όπου κανείς δεν ακούει πραγματικά.

Το Ταξικό Χάσμα

Οι ισχυρές φωνές στα οικονομικά και την πολιτική επωφελούνται όλοι από το σημερινό σύστημα. Διαθέτουν ακίνητα σε καυτές αγορές, έχουν μεγάλα επενδυτικά χαρτοφυλάκια και κινούνται σε κύκλους όπου η απόσπαση πλούτου λειτουργεί υπέρ τους.

Αυτό δεν τους κάνει απαραίτητα όλους αυτούς κακούς ανθρώπους - απλώς σημαίνει ότι ζουν σε μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα από τους περισσότερους από εμάς. Όταν κοιτάζουν την οικονομία, βλέπουν μια διαφορετική εικόνα, επειδή το σύστημα λειτουργεί για αυτούς και όλους όσους γνωρίζουν.

Το Πολιτικό Θέατρο

Όλα τα μεγάλα πολιτικά κόμματα αποφεύγουν να αγγίξουν τη βασική αιτία της ανισότητας και θα κάνουν ό,τι μπορούν για να μας αποσπάσουν την προσοχή με άλλα ανούσια ανούσια ζητήματα, ενώ χορεύουν γύρω από το μόνο πράγμα που θα έκανε πραγματικά τη διαφορά.

Η μία πλευρά κηρύττει τις «ελεύθερες αγορές», ενώ κάνει ό,τι μπορεί για να προστατεύσει τον πλούτο των λίγων. Η άλλη επικεντρώνεται στην εκπροσώπηση και την ταυτότητα, ενώ αποδέχεται την ίδια θεμελιώδη οικονομική δομή. Καμία από τις δύο δεν αμφισβητεί τη μονόδρομη ροή του πλούτου.

Δημιουργούν την ψευδαίσθηση μιας έντονης αντιπαράθεσης, ενώ ο μηχανισμός μεταφοράς πλούτου λειτουργεί αδιάλειπτα, ανεξάρτητα από το ποιος είναι στην εξουσία. Τα όρια της «σοβαρής» οικονομικής συζήτησης διατηρούνται προσεκτικά για να αποκλείσουν αυτό που πραγματικά συμβαίνει.

Να κάτι ενδιαφέρον για εσάς:

Οι τρεις πλουσιότεροι άνθρωποι στις ΗΠΑ κατέχουν περισσότερο πλούτο από το κάτω μισό της χώρας -170 εκατομμύρια Αμερικανοί- σε αυτό που θεωρείται η ισχυρότερη οικονομία του κόσμου. Ακόμα πιο ενδιαφέρον αλλά ίσως όχι εκπληκτικό αν προσέξετε, οι ίδιοι άνθρωποι στέκονταν πίσω από τον Donald Trump στην ορκωμοσία του - ο Elon Musk, ο Jeff Bezos και ο Mark Zuckerberg.

---

Το αποτέλεσμα; Οι περισσότεροι άνθρωποι διαισθάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά δεν μπορούν να το προσδιορίσουν. Ξέρουν ότι εργάζονται σκληρότερα για λιγότερη ασφάλεια, αλλά η βασική αιτία είναι αόρατη στις επικρατούσες συζητήσεις.

Αυτή η σιωπή είναι στρατηγική. Όσο δεν βλέπουμε το μοτίβο, δεν μπορούμε να οργανωθούμε για να το αλλάξουμε. Μένουμε να παλεύουμε για αποφάγια, ενώ η μεταφορά πλούτου επιταχύνεται - το σύστημα λειτουργεί καλύτερα όταν οι άνθρωποι που εκμεταλλεύεται δεν καταλαβαίνουν καν πώς συμβαίνει.

Ο πατέρας μου κατανοούσε αυτές τις δυνάμεις σε κάποιο βαθμό. Ως συνδικαλιστικός ηγέτης, είδε από πρώτο χέρι πώς το σύστημα ήταν δομημένο για να αποσπάσει αξία από την εργασία των εργαζομένων. Το πολέμησε με τους τρόπους που είχε στη διάθεσή του. Αλλά αυτός ο μηχανισμός είναι πολύ μεγάλος, πολύ βαθιά ριζωμένος για να ξεπεραστεί μόνο με ατομική αντίσταση.

Ιστορικό Πλαίσιο: Έχουμε Λύσει Αυτό το Πρόβλημα στο Παρελθόν

Εδώ είναι το πράγμα που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν: έχουμε αντιμετωπίσει αυτό ακριβώς το πρόβλημα στο παρελθόν και το έχουμε λύσει. Στο βαθμό που μπορεί να επιλυθεί χωρίς αναστάτωση.

Οι αρχές του 20ού αιώνα έμοιαζαν πολύ με το σήμερα. Ο πλούτος είχε συγκεντρωθεί σε ακραία επίπεδα. Το πλουσιότερο 1% ήλεγχε σχεδόν το ήμισυ του συνολικού πλούτου. Ο μέσος εργαζόμενος υπέμενε βάναυσες συνθήκες με ελάχιστη οικονομική ασφάλεια. Η ιδιοκτησία ενός σπιτιού, η άνετη συνταξιοδότηση ή ακόμη και η απλή επιβίωση ήταν απρόσιτη για τους περισσότερους ανθρώπους.

Σας θυμίζει κάτι;

Τότε τα πράγματα άλλαξαν. Μεταξύ 1930 και 1980, το χάσμα πλούτου συρρικνώθηκε δραματικά. Το πλουσιότερο 1% είδε το μερίδιό του στο συνολικό πλούτο να μειώνεται στο μισό, και για πρώτη φορά στην ιστορία, αναδύθηκε μια ισχυρή μεσαία τάξη που κατείχε ένα σημαντικό μερίδιο των περιουσιακών στοιχείων της κοινωνίας.

Αυτό δεν συνέβη τυχαία. Δεν ήταν κάποιος φυσικός οικονομικός κύκλος. Ήταν το αποτέλεσμα σκόπιμων πολιτικών αποφάσεων που ελήφθησαν ως απάντηση στη Μεγάλη Ύφεση και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο:

✅ Προοδευτική φορολόγηση του πλούτου

✅ Ισχυρή προστασία της εργασίας που έδινε στους εργαζόμενους διαπραγματευτική δύναμη

✅ Χρηματοοικονομικές ρυθμίσεις που απέτρεπαν την υπερβολική κερδοσκοπία

✅ Μαζικές δημόσιες επενδύσεις σε υποδομές, εκπαίδευση και στέγαση

✅ Κατάρρευση των μονοπωλίων για τον περιορισμό της εταιρικής δύναμης

Τα μέτρα αυτά δεν κατέστρεψαν τον καπιταλισμό ούτε εμπόδισαν την καινοτομία. Στην πραγματικότητα, δημιούργησαν την ευρύτερα ευημερούσα εποχή στη σύγχρονη ιστορία. Την περίοδο από το 1945 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1970 σημειώθηκε η ταχύτερη αύξηση του πλούτου της μεσαίας τάξης που έχει καταγραφεί ποτέ (με μια συναρπαστική εξαίρεση στην οποία δεν θα αναφερθώ εδώ). Η αύξηση της παραγωγικότητας μεταφράστηκε στην πραγματικότητα σε υψηλότερους μισθούς. Ένα εισόδημα ήταν αρκετό για να συντηρήσει μια οικογένεια, να αποκτήσει ένα σπίτι και να συνταξιοδοτηθεί με αξιοπρέπεια.

Ο πατέρας μου άρχισε να εργάζεται στο τέλος αυτής της πιο ισορροπημένης περιόδου. Μπήκε σε έναν κόσμο όπου ένας οξυγονοκολλητής χωρίς πανεπιστημιακή εκπαίδευση μπορούσε λογικά να περιμένει να επιτύχει οικονομική ασφάλεια. Το όνειρο να συνταξιοδοτηθεί με αξιοπρέπεια και να ακολουθήσει τα δικά του δημιουργικά ενδιαφέροντα δεν ήταν μακρινό - ήταν ο κανόνας.

Αλλά στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980, η μηχανή μεταφοράς πλούτου ενεργοποιήθηκε ξανά και όλα άλλαξαν.

Μια νέα οικονομική ιδεολογία επικράτησε, υποσχόμενη ότι οι ελεύθερες αγορές -χωρίς περιορισμούς- θα δημιουργούσαν ευημερία για όλους. Αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα ήταν μια αντιστροφή πλήρους ταχύτητας:

🔻 Τα φορολογικά βάρη μετατοπίστηκαν από τους πλούσιους στους εργαζόμενους.

🔻 Οι χρηματοπιστωτικές ρυθμίσεις διαλύθηκαν.

🔻 Η προστασία της εργασίας αποδυναμώθηκε

🔻 Τα δημόσια περιουσιακά στοιχεία ιδιωτικοποιήθηκαν

🔻 Επιταχύνθηκε η εταιρική ενοποίηση

Το αποτέλεσμα; Η ανισότητα του πλούτου έχει επιστρέψει σε επίπεδα που δεν έχουν παρατηρηθεί από τη δεκαετία του 1920. Το μερίδιο του πλούτου που ανήκει στο κορυφαίο 1% έχει υπερδιπλασιαστεί από το 1980, ενώ το κατώτερο 50% των Αμερικανών κατέχει μόλις το 2,5% του πλούτου της χώρας. Και οι 10 πλουσιότεροι άνθρωποι κατέχουν περισσότερο από το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού, το 0,00000012% για το οποίο μιλήσαμε νωρίτερα.

Σουηδία: Από Πρότυπο σε Αντικατοπτρισμό

Εικόνα από ένα τμήμα της γενέτειράς μου, το Göteborg, που ονομάζεται Lindholmen.

Αυτό που κάνει την ιστορία του πατέρα μου ιδιαίτερα αποκαλυπτική είναι ότι συνέβη στη Σουηδία - μια χώρα που κάποτε γιορτάστηκε διεθνώς ως πρότυπο οικονομικής ισότητας.

Η ευημερία και η ισότητα της Σουηδίας δεν συνέβησαν τυχαία. Ήταν το άμεσο αποτέλεσμα του arbetarrörelsen -του εργατικού κινήματος- το οποίο αγωνίστηκε επί δεκαετίες για να διασφαλίσει ότι οι απλοί άνθρωποι έπαιρναν το δίκαιο μερίδιό τους από τον πλούτο του έθνους. Μέσω ισχυρών συνδικάτων, συλλογικών διαπραγματεύσεων και πολιτικής οργάνωσης, οικοδόμησαν ένα σύστημα όπου ο πλούτος ρέει πιο ομοιόμορφα, δημιουργώντας μια από τις πιο ευημερούσες και ισότιμες κοινωνίες στη σύγχρονη ανθρώπινη ιστορία. Ο πατέρας μου ήταν μέρος αυτής της παράδοσης ως συνδικαλιστικός ηγέτης, στεκόμενος αλληλέγγυος με τους συναδέλφους του εργαζόμενους απέναντι στις δυνάμεις που προσπαθούσαν να αποσπάσουν περισσότερα για λιγότερα.

Όμως η Σουηδία έχει υποστεί μια βαθιά μεταμόρφωση τις τελευταίες δεκαετίες. (Κατά μία έννοια, ξεκινώντας από την «ανεξιχνίαστη» δολοφονία του Σουηδού πρωθυπουργού Olof Palme - μια άλλη συναρπαστική ιστορία για μια άλλη φορά).

Η συστηματική κατάργηση του φόρου επί του πλούτου και του φόρου κληρονομιάς δημιούργησε έναν παράδεισο για τους υπερπλούσιους. Οι τιμές των ακινήτων εκτοξεύτηκαν στα ύψη, αυξάνοντας δραματικά τον πλούτο εκείνων που ήδη κατείχαν περιουσιακά στοιχεία, ενώ η ιδιοκτησία ήταν απρόσιτη για τις νεότερες γενιές. Εν τω μεταξύ, τα κεφαλαιακά κέρδη φορολογούνται με συντελεστές πολύ χαμηλότερους από το εισόδημα που κερδίζει ο μέσος εργαζόμενος με πραγματική εργασία. Το χρήμα που βγάζει χρήματα ανταμείβεται, ενώ η εργασία υποτιμάται όλο και περισσότερο.

Αυτό δεν είναι κάποια φυσική εξέλιξη - είναι το αποτέλεσμα σκόπιμων πολιτικών επιλογών που έχουν συγκεντρώσει τον πλούτο προς τα πάνω εξίσου αποτελεσματικά όσο και οπουδήποτε αλλού. Το δίχτυ ασφαλείας για τη δημιουργία του οποίου αγωνίστηκε το εργατικό κίνημα έχει σταδιακά διαβρωθεί, με αποτέλεσμα ακόμη και οι Σουηδοί της μεσαίας τάξης να αντιμετωπίζουν την ίδια δύσκολη μάχη με όλους τους άλλους.

Δεν πρόκειται για κάποιο φυσικό οικονομικό νόμο που λειτουργεί. Είναι το προβλέψιμο αποτέλεσμα των πολιτικών επιλογών που έχουν σχεδιαστεί για να αντιστρέψουν την κατανομή του πλούτου στα μέσα του αιώνα και να συγκεντρώσουν τον πλούτο στην κορυφή.

Ο πατέρας μου έζησε αυτή την αντιστροφή. Ξεκίνησε την καριέρα του σε μια περίοδο όπου ο πλούτος ρέει πιο ομοιόμορφα, για να περάσει τις τελευταίες δεκαετίες του βλέποντας την ισορροπία αυτή να επιδεινώνεται καθώς το σύστημα ευνοούσε όλο και περισσότερο την εξαγωγή πλούτου έναντι της δημιουργίας πλούτου.

Όταν πέθανε το 2022, οι δυνάμεις που αλέθουν τη μεσαία τάξη είχαν περάσει ανεξέλεγκτα για πάνω από 40 χρόνια.

Η βασική διαπίστωση εδώ είναι ταυτόχρονα ανησυχητική και ελπιδοφόρα: αυτό δεν είναι αναπόφευκτο.

Οι οικονομικές δυνάμεις που οδηγούν σε αυτό δεν αποτελούν μυστήριο. Είναι το αποτέλεσμα συνειδητών αποφάσεων και συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών που μπορούν να αντιστραφούν.

Ξέρουμε πώς να το διορθώσουμε, γιατί το έχουμε ξανακάνει. Η λύση δεν είναι κάποια αδοκίμαστη θεωρία ή κάποιο ριζοσπαστικό πείραμα. Είναι ένα σύνολο πολιτικών που κάποτε δημιούργησαν την πιο ευημερούσα και σταθερή μεσαία τάξη στην ιστορία.

Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι αν μπορούμε να λύσουμε την ανισότητα του πλούτου. Είναι αν έχουμε τη συλλογική βούληση να απαιτήσουμε τις αλλαγές που απαιτούνται για να το πετύχουμε.

Τι Σημαίνει Αυτό για Εσάς

Μόλις δείτε αυτό το μοτίβο μεταφοράς πλούτου, γίνεται αδύνατο να το αγνοήσετε.

Αυτό το επίμονο αίσθημα ότι εργάζεστε σκληρότερα αλλά μένετε πίσω; Δεν είναι η φαντασία σας. Το χάσμα μεταξύ παραγωγικότητας και μισθών δεν είναι κάποια αφηρημένη οικονομική έννοια - είναι η διαφορά μεταξύ αυτού που παράγετε και του μέρους αυτού που σας επιτρέπεται να κρατήσετε.

Ο τρόπος με τον οποίο οι τιμές φαίνεται να αυξάνονται πάντα λίγο πιο γρήγορα από το εισόδημά σας; Αυτό δεν είναι σύμπτωση ή τυχαίος πληθωρισμός- είναι μια άμεση αντανάκλαση του τρόπου με τον οποίο εξάγεται ο πλούτος, κινούμενος προς τα πάνω, ενώ η αγοραστική δύναμη των μισθών συρρικνώνεται.

Το γεγονός ότι οι προηγούμενες γενιές μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά ένα σπίτι με ένα εισόδημα, αλλά εσείς παλεύετε με δύο; Αυτό δεν οφείλεται στο ότι είστε χειρότεροι με τα χρήματα - είναι επειδή οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων έχουν σκόπιμα οδηγηθεί πέρα από αυτό που μπορεί να αγοράσει η εργασία.

Μόλις το καταλάβετε αυτό, πολλές από τις απογοητεύσεις που βιώνετε καθημερινά αρχίζουν να βγάζουν νόημα:

• Γιατί αισθάνεστε παγιδευμένοι σε μια δουλειά που μισείτε αλλά δεν έχετε την πολυτέλεια να φύγετε

• Γιατί η ιδιοκατοίκηση φαίνεται όλο και πιο απρόσιτη παρά τις προσπάθειές σας να αποταμιεύσετε

• Γιατί η δημιουργία οικογένειας μοιάζει με οικονομικό στοίχημα και όχι με φυσικό ορόσημο.

• Γιατί η γενέτειρά σας είτε βρίσκεται σε παρακμή είτε γίνεται όλο και πιο απλησίαστη.

• Γιατί το άγχος για τα χρήματα επιμένει ακόμη και όταν «τα κάνετε όλα σωστά»

Η αναγνώριση του μοτίβου δεν λύνει αμέσως αυτά τα προβλήματα, αλλά αλλάζει την αφήγηση και παρέχει κάτι ανεκτίμητο: τη σωστή διάγνωση.

Αντικαθιστά την αυτοκατηγορία με μια δομική κατανόηση του τι πραγματικά συμβαίνει. Οι οικονομικοί αγώνες που βιώνετε δεν είναι (μόνο) επειδή είστε τεμπέλης, ατάλαντος ή κάνετε κακές επιλογές - είναι το προβλέψιμο αποτέλεσμα ενός συστήματος εξαγωγής πλούτου που λειτουργεί ακριβώς όπως έχει σχεδιαστεί: Για να αποσπάσει αξία από τους πολλούς και να την συγκεντρώσει στους λίγους.

Τι Θα Επακολουθήσει;

Αυτή η κατανόηση σας απελευθερώνει από τον ασφυκτικό μύθο ότι η οικονομική σας κατάσταση είναι αποκλειστικά δική σας ευθύνη να την διορθώσετε. Εξηγεί γιατί οι παραδοσιακές συμβουλές -εργαστείτε σκληρότερα, αποκτήστε περισσότερη μόρφωση, αποταμιεύστε περισσότερο- αποτυγχάνουν ολοένα και περισσότερο να σας προσφέρουν οικονομική ασφάλεια.

Αλλά τι σημαίνει αυτό για το μέλλον σας και το μέλλον της οικογένειάς σας;

Αν ο μηχανισμός μεταφοράς πλούτου συνεχίσει να επιταχύνεται, κάθε γενιά θα αντιμετωπίζει μια πιο σκληρή πραγματικότητα από την προηγούμενη. Τα παιδιά σας πιθανότατα θα δουλέψουν ακόμη πιο σκληρά για ακόμη λιγότερη ασφάλεια από ό,τι εσείς. Η γεωγραφική κινητικότητα θα γίνει αναγκαιότητα και όχι επιλογή, αναγκάζοντας τις οικογένειες να χωρίσουν καθώς οι νεότερες γενιές θα κυνηγούν τις ευκαιρίες. Το χάσμα μεταξύ εκείνων που έχουν περιουσιακά στοιχεία και εκείνων που δεν έχουν, θα διευρυνθεί σε ένα χάσμα που θα είναι σχεδόν αδύνατο να ξεπεραστεί.

Και μετά υπάρχει η τεχνητή νοημοσύνη.

Η Τεχνητή Νοημοσύνη δεν είναι απλώς άλλη μια τεχνολογική αλλαγή - είναι μια επιταχυνόμενη συγκέντρωση πλούτου. Καθώς τα ευφυή συστήματα αντικαθιστούν την ανθρώπινη εργασία σε τομείς που κάποτε θεωρούνταν απρόσβλητοι από την αυτοματοποίηση, τα κέρδη θα εισρεύσουν στη χούφτα των δισεκατομμυριούχων ολιγαρχών που κατέχουν αυτά τα συστήματα, όχι στους εργαζόμενους που εκτοπίζονται, και θα σφίξουν ακόμη περισσότερο τη λαβή τους στο κεφάλαιο και τη λήψη αποφάσεων.

Αυτό δεν θα συνεχίσει απλώς το σημερινό μοτίβο εξαγωγής πλούτου - θα το κάνει εκθετικό, δημιουργώντας χάσματα πλούτου πιο αστρονομικά από οτιδήποτε άλλο έχουμε δει στο παρελθόν.

Αυτό δεν είναι μοιρολατρία - είναι η μαθηματική προβολή των σημερινών τάσεων. Αν δεν ελεγχθεί, η μηχανή άντλησης πλούτου θα συνεχίσει να συγκεντρώνει περιουσιακά στοιχεία προς τα πάνω, αποστραγγίζοντας παράλληλα την ασφάλεια από όλους τους άλλους.

Η Επιλογή Μπροστά Μας

Έχετε να επιλέξετε πώς θα ανταποκριθείτε σε αυτή την πραγματικότητα.

Μια επιλογή είναι να επικεντρωθείτε αποκλειστικά στην προσωπική σας κατάσταση, προσπαθώντας να περιηγηθείτε στο σύστημα όσο καλύτερα μπορείτε - αποκτώντας περιουσιακά στοιχεία, δημιουργώντας οικονομική μόχλευση, τοποθετώντας τον εαυτό σας στη σωστή πλευρά του χάσματος. Κάποιοι το πετυχαίνουν αυτό - τουλάχιστον σήμερα - αν και το παράθυρο ευκαιρίας, αν πράγματι υπάρχει, κλείνει γρήγορα.

Ή μπορείτε να συνδυάσετε την προσωπική σας πλοήγηση με την επίγνωση του ευρύτερου σχεδίου, αναγνωρίζοντας ότι οι προσωπικοί σας αγώνες συνδέονται με εκατομμύρια άλλους που βιώνουν την ίδια συστημική εξόρυξη. Και να καταλάβετε ότι η αλλαγή γίνεται δυνατή μόνο όταν αρκετοί άνθρωποι σταματήσουν να αποδέχονται το status quo ως αναπόφευκτο. Αυτή η συνειδητοποίηση είναι το πρώτο βήμα προς τη συλλογική δράση που θα μπορούσε πραγματικά να αλλάξει την υποκείμενη δομή.

Πρόσκληση για Δράση

Αυτή δεν είναι μόνο η ιστορία του πατέρα μου, είναι η ιστορία όλων μας - αλλά στις ιδιαιτερότητές της, αποκαλύπτει κάτι καθολικό. Οι ίδιες δυνάμεις που στέρησαν από τη ζωή του χρόνο, ενέργεια και ευκαιρίες, δρουν και στη δική σας. Η ίδια αργή εργασία, η ίδια σιωπηλή κλοπή, οι ίδιες ανεκπλήρωτες δυνατότητες.

Όταν ένας άνθρωπος εργάζεται από τα 15 έως τα 64 του χρόνια και πέφτει νεκρός πριν μπορέσει τελικά να χτίσει αυτό που πραγματικά θέλει, έχουμε χάσει κάτι περισσότερο από μια ζωή. Έχουμε χάσει τις καινοτομίες που δεν πρόλαβε να δημιουργήσει, τη σοφία που δεν πρόλαβε να μοιραστεί, τον αντίκτυπο που δεν πρόλαβε να κάνει. Πολλαπλασιάστε αυτή την απώλεια με εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια και αρχίζετε να καταλαβαίνετε το πραγματικό κόστος αυτής της μηχανής εξαγωγής πλούτου.

Αυτό δεν αφορά μόνο τα χρήματα. Πρόκειται για το ανθρώπινο δυναμικό που εκτρέπεται συστηματικά από τη φυσική του έκφραση και διοχετεύεται στην ενίσχυση των περιουσιών εκείνων που έχουν ήδη περισσότερα από όσα θα μπορούσαν ποτέ να χρειαστούν. Πρόκειται για γενιές δημιουργικότητας, καινοτομίας και φροντίδας που θυσιάζονται στο βωμό της συσσώρευσης περιουσιακών στοιχείων. Πρόκειται για μια ολόκληρη οικονομική δομή που κρατά τους ανθρώπους να εργάζονται αρκετά σκληρά για να επιβιώσουν, αλλά ποτέ αρκετά ελεύθερα για να ευημερήσουν πραγματικά.

Η αναγνώριση και η ονομασία αυτού του προτύπου είναι το πρώτο βήμα προς την αλλαγή του. Αλλά η συνειδητοποίηση από μόνη της δεν είναι αρκετή. Πρέπει να αρχίσουμε να οργανωνόμαστε ενεργά ενάντια σε αυτό που έρχεται, να σταματήσουμε να συμμορφωνόμαστε με τη δική μας υποδούλωση, να απαιτήσουμε αλλαγή και να τερματίσουμε τον κύκλο του να δίνουμε τη δύναμή μας σε αυτούς που δεν δίνουν δεκάρα για εμάς.

Αυτή η μικροσκοπική ελίτ που ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου δεν έχει καμία δύναμη που δεν της δίνουμε εμείς.

Όταν αρκετοί άνθρωποι αποσύρουν τη συγκατάθεση και την υποστήριξή τους, ακόμα και οι πιο ισχυρές εταιρικές αυτοκρατορίες μπορούν να πέσουν. Έχουμε ήδη δει αναλαμπές αυτής της δυνατότητας - στιγμές που η συντονισμένη δράση έχει σβήσει δισεκατομμύρια από τις αποτιμήσεις εταιρειών που δίνουν προτεραιότητα στο κέρδος και την εξουσία έναντι των ανθρώπων.

Και ξέρουμε τι λειτουργεί. Το έχουμε ξανακάνει στο παρελθόν - αναπροσανατολίζοντας τις ροές του πλούτου, αναδιαρθρώνοντας την οικονομία για να δημιουργήσουμε δεκαετίες ευημερίας που θα μοιράζεται ευρέως. Αυτό δεν συνέβη επειδή οι πολιτικοί έγιναν ξαφνικά γενναιόδωροι. Συνέβη επειδή οι άνθρωποι οργανώθηκαν, απαίτησαν κάτι καλύτερο και αρνήθηκαν να αποδεχτούν το status quo.

Μπορεί να συμβεί ξανά. Αλλά όχι μέσω κενών πολιτικών υποσχέσεων. Όχι περιμένοντας από αυτούς που επωφελούνται από το σύστημα να το αλλάξουν.

Συμβαίνει όταν οι άνθρωποι αναλαμβάνουν δράση:

1. Αποεπενδύστε από εκμεταλλευτικές εταιρείες που διοικούνται από χειραγωγούς.

2. Υποστηρίξτε τοπικές και εργατικές επιχειρήσεις που διανέμουν τον πλούτο αντί να τον συσσωρεύουν.

3. Συγκεντρώστε πόρους για να αποκτήσετε συλλογικά περιουσιακά στοιχεία και να διεκδικήσετε οικονομική ισχύ.

4. Απεργία και διαμαρτυρία όταν είναι απαραίτητο.

5. Απαιτήστε φόρους στον πλούτο και φόρους χρηματοπιστωτικών συναλλαγών από τους πολιτικούς σε όλα τα επίπεδα.

6. Χτίστε δίκτυα αλληλοβοήθειας για την κάλυψη των κοινοτικών αναγκών πέρα από την εμβέλεια της οικονομίας της εξόρυξης.

7. Ή ενωθείτε με τους ανθρώπους που δημιουργούν εναλλακτικά συστήματα έξω από το σημερινό.

Ο δρόμος προς τα εμπρός δεν είναι μυστηριώδης. Είναι ξεκάθαρα σηματοδοτημένο από το ιστορικό προηγούμενο. Το ερώτημα είναι αν αρκετοί από εμάς θα το αναγνωρίσουν εγκαίρως για να αλλάξουν την πορεία του.

Ο πατέρας μου δεν κατάφερε ποτέ να χτίσει το εργαστήριό του. Αλλά ίσως η ιστορία του, και η ευρύτερη αλήθεια που αποκαλύπτει, μπορεί να βοηθήσει να χτιστεί κάτι μεγαλύτερο - ένα κίνημα ανθρώπων που καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, αρνούνται να το αποδεχτούν και δημιουργούν κάτι διαφορετικό.

Ο άνθρωπος που ήταν η άγκυρα μου, ο ήρωάς μου, έφυγε. Αλλά η κατανόηση που μου έδωσε η ζωή του παραμένει. Και τώρα, μοιράζομαι κάτι από αυτό μαζί σας.

Δείτε το μοτίβο. Ονομάστε το. Και να ξέρετε αυτό: δεν είστε μόνοι σας.

Οι οικονομικοί σας αγώνες δεν είναι μια προσωπική αποτυχία - είναι το προβλέψιμο αποτέλεσμα ενός μηχανισμού μεταφοράς πλούτου που επιταχύνεται εδώ και δεκαετίες.

Αλλά τα συστήματα που έχουν σχεδιαστεί από ανθρώπους μπορούν να επανασχεδιαστούν από ανθρώπους.

Η ώρα για αλλαγή δεν είναι σε κάποιο μακρινό μέλλον. Έχει ήδη αρχίσει. Εκατομμύρια άνθρωποι ξυπνούν με την ίδια συνειδητοποίηση. Μαζί, έχουμε τη δύναμη να ανακατευθύνουμε τη ροή του πλούτου πίσω προς εκείνους που τον δημιουργούν και μαζί με αυτόν, να δημιουργήσουμε κάτι πολύ καλύτερο.

Το μόνο ερώτημα που απομένει είναι αν θα δράσουμε πριν να είναι πολύ αργά.

Γιατί αν το δεις, δεν μπορείς να το ξεχάσεις.

Και όταν το δουν αρκετοί άνθρωποι, δεν θα μπορεί να συνεχιστεί χωρίς να αμφισβητηθεί.

Στη μνήμη του πατέρα μου.

Erik

---

—Δικτυογραφία:

The 50-Year Heist: How the System Stole My Father's Freedom (And Is Coming For Yours Next)

πηγή     https://oimaskespeftoun.blogspot.com/