. . . . . . . . . . .

Συνεχίζουμε την περιήγηση στο Κρονοπερίβολο με τα μπουμπούκια του των χριστιανικών αιώνων.

. . . . . . . . . . .

iv. Αιρέσεις

Οι αιρετικοί σκάσανε μύτη από τις πρώτες κιόλας μέρες, που η έκφραση «χριστιανική θρησκεία» απέκτησε κάποιο νόημα.

Το θέμα, όμως, δεν είναι να βγάλουμε τον χάρακα καί να μετρήσουμε πόσο μεγάλο λάθος έκανε ο καθένας· αυτή η δουλειά ήδη έγινε από άλλους – κι όποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να ψάξει τα πρακτικά των Οικουμενικών Συνόδων. (Καί γενικώτερα, τα οποιαδήποτε «επίσημα» κείμενα της Ορθοδοξίας, που αναιρούν αιρέσεις.)

Το θέμα είναι: γιατί εμφανίστηκαν οι αιρετικοί – καί δή, ευθύς εξ αρχής;

. . . . . . . . . . .

Αν κοιτάξουμε σημερινά κοινωνικά ανάλογα, ως προς το πού καί πότε μαζεύεται πλήθος ατόμων -καί γιατί-, θα διαπιστώσουμε πως:

  • μαζεύονται γιά δύο (κύριους) λόγους, το χρήμα καί τη δόξα (αυτοπροβολή),
  • μαζεύονται κατά κανόνα γύρω από κάτι καινούργιο – από πχ κόμμα, έως πχ άθλημα.

Το χρήμα, ευνότητο γιατί. Η δόξα (αυτοπροβολή), πάλι, συνήθως υποκρύπτει αίσθημα κατωτερότητας, οπότε σου λέει: «- Να πάω κάπου, όπου θα γίνω απολύτως αποδεκτός-ή!». (Έ-χμ… όλο λέω πως δεν γνωρίζω από Ψυχολογία, καί όντως δεν γνωρίζω, αλλά όλο κι αναγκάζομαι να μπλέκομαι στα χωράφια της! Ελπίζω μόνο να μην κάνω τραγικά λάθη σε όσα γράφω.)

Το «κάτι καινούργιο», τώρα, οφείλεται στο ότι θεωρητικά όλοι έχουν ισότητα πλεονεκτημάτων απέναντι σ’ αυτό (όπως πχ σε κάτι τηλεπαιχνίδια με μαξιλαρομαχίες, ξέρω ‘γώ, όπου δεν μετράνε σωματότυπος παικτών, ηλικία, κτλ), άρα μπορούν να διακριθούν, άρα αργότερα να γίνουν «χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη» (γειά σου μεγάλε Παλαιέ με τα ρητά σου!), άρα να επιβάλουν τους κανόνες τους καί μόνον αυτούς, καί -συνεπώς- να ικανοποιηθεί ο (αρρωστημένος) εγωϊσμός τους στο έπακρο. Τώρα, βέβαια, οι πιό πονηροί κοιτάνε ν’ ανέβουν στην κορυφή όχι απλά από εγωϊσμό, αλλά καί γιά υλικό όφελος (παραδάκι).

Παραδείγματα μας δίνει άφθονα η εγχώρια κοινωνία (τρομάρα της!) των τελευταίων 50 ετών:

  • Ξημέρωσε μιά μέρα, που όλοι ξύπνησαν «αντιστασιακοί».
  • Ξημέρωσε μιά μέρα, που όλοι ακούγαν αντάρτικα τραγούδια.
  • Ξημέρωσε μιά άλλη μέρα, που όλοι ακούγαν ρεμπέτικα (καί τρέχαν να κολλήσουν σε «κομπανίες»).
  • Ξημέρωσε μιά άλλη μέρα, που όλοι άρχισαν να μπλέκονται με τη ρόκ μουσική (κι έσπευδαν να ενταχθούν σε «σχήματα»).
  • Ξημέρωσε ακόμη μία μέρα, που όλοι ξύπνησαν …σοσιαλιστές.
  • Ακόμη άλλη μία μέρα ανέβηκε ψηλά ο Ήλιος, κι όλοι ξύπνησαν …έμπειροι οικονομολόγοι καί βετεράνικα σαΐνια της Γουώλλ Στρήτ.
  • Άλλες χαρμόσυνες ημέρες ξημέρωσεν ο Θεός, κι όλοι μου γίναν κομπιουτεράδες …βιολόγοι… ειδικευμένοι μηχανικοί / οπαδοί της «πράσινης ανάπτυξης» καί των ανεμογεννητριών… κι όποια άλλη μαλακία θες.

Ή, ‘ξέρω ‘γώ, διαδίδεται ότι ξεκινάει πρωτάθλημα στο νέο άθλημα «ούρησις εις μήκος» (δηλαδή, ποιός θα κατουρήσει πιό μακριά), καί σπεύδουν όλοι να κάνουν ομάδες, να βρούν χορηγούς, να φέρουν συμβόλαια απ’ την τηλεόραση (κάτι μου λέει πως μεγαλύτερη τηλεθέαση θα έχει το γυναικείο πρωτάθλημα του είδους! καρα-lol!!!), κτλ.

Τώρα, βέβαια, αυτά τα …σοβιέτ των αυθορμήτων μαζικών λαϊκών συνελεύσεων, όπου όλοι βλέπουν φώς καί μπαίνουν («- Κι εγώ, ρέ παιδιά! Κάντε λίγο χώρο!»), δεν κρατάνε πολύ. Σύντομα ξεχωρίζουν αυτοί, που -καλώς, ή κακώς- πάνε στην κορυφή… οι ομάδες, μετά τον πρώτο χρόνο ξεχωρίζουν σε Α’ καί Β’ Εθνικής… καί ούτω καθ’ εξής. Οι δέ ανοητώτεροι (πχ οι …βετεράνοι της Γουώλλ Στρήτ) την τρώνε από πίσω (με το συμπάθειο) καί πάνε σπίτι τους σα δαρμένα σκυλιά.

. . . . . . . . . . .

Επανερχόμενοι στους αιρετικούς, διαπιστώνουμε πως όντως, αρκετούς τους τράβηξε το «καινούργιο» της νέας θρησκείας, καί πήγαν να κάνουν τον μάγκα – όσο τα πράγματα ήταν ρευστά, βέβαια. Μόνο που αυτό ίσχυε γιά τους πρώτους δύο, άντε τρείς, άντε τέσσερεις αιώνες μΧ. Όπως καί όσον αφορά την αυτοπροβολή των αυτοκλήτων αυτών «φιλοσόφων» του (τότε ενιαίου) χριστιανισμού. (Ποιός ξέρει; μπορεί το νέο θρησκευτικό ρεύμα αρκετοί απ’ αυτούς να το βλέπανε σαν πνευματική πρόκληση, σαν ίδρυση νέας φιλοσοφικής «σχολής»· κάπως έτσι.)

Όπως καί το παραδάκι, στο οποίο είχαν συνηθίσει ν’ αρμέγουν από τους «πιστούς» οι διάφοροι αγύρτες «ιδρυτές θρησκειών» των τελευταίων αιώνων της Ρωμαϊκής παρακμής. (Βλέπε σημερινούς αυτόκλητους «γκουρού», που σέρνουν πίσω τους πλήθος Δυτικών ηλιθίων.)

Διότι, μετά έχουμε την εξής ιδιομορφία: ο χριστιανισμός γίνεται η επίσημη κρατική θρησκεία!

Προσέξτε! Όχι απλά «κρατούσα» θρησκεία, όπως είναι στο δικό μας Σύνταγμα. (Δηλαδή: πίστευε ό,τι θες, ελεύθερα· ως κράτος, απλά κρατάμε το ορθόδοξο εορτολόγιο γιά τις αργίες.) Αλλά Η θρησκεία, η μία καί μοναδική! Από την οποία πάσα παρέκκλιση απαγορεύεται καί τιμωρείται… ενδεχομένως καί με θανατική ποινή!

Τί σημαίνει αυτό;

Σημαίνει πως ο αιρετικός της εποχής εκείνης εξ αρχής γνωρίζει ότι δεν μπορεί να επιβάλει τους κανόνες του, ακόμη κι αν τον ακολουθεί πολύς κόσμος. Μόνον αν γίνει (ή είναι ήδη) αυτοκράτωρ μπορεί. (Συγκρατήστε το αυτό, γιά παρακάτω.) Επίσης, η μία καί μοναδική θρησκεία, από την οποία η παρέκκλιση τιμωρείται (κτλ), δεν ήταν φαινόμενο μόνο του 4ου αιώνα μΧ. Ήταν φαινόμενο καί των τριών προηγουμένων αιώνων (με αντεστραμμένους τους ρόλους θυτών καί θυμάτων, εννοείται), όπου πλήθος χριστιανοί πλήρωσαν με τη ζωή τους την αντίθεσή τους στις θρησκευτικές πρακτικές της Ρώμης! Άρα, υπήρχε παγιωμένη μιά «αναγκαστική» ατμόσφαιρα απόλυτης υπακοής στο κράτος, ακόμη καί σε καθαρά υποκειμενικό θέμα, όπως το θρησκεύεσθαι. (Τότε, βέβαια, δεν το βλέπανε ως καθαρά υποκειμενικό.)

Άρα, γιατί ξεκινάει ο αιρετικός να λέει τα δικά του; σε τί ελπίζει;

Στο χρήμα, δεν ελπίζει. Στη δόξα (αυτοπροβολή / υστεροφημία), δεν ελπίζει. (´Αντε, λιγάκι.) Τότε;

Όπως το βλέπω, μονάχα σ’ ένα πράγμα: στο να φτιάξει δικόν του πολυπληθή «στρατό» οπαδών, ώστε μιά μέρα να καταλάβει την εξουσία!

Κι εννοείται, με τους δικούς του κανόνες…

…τους Κρόνιους!

. . . . . . . . . . .

Στην προηγούμενη ενότητα, είδαμε επιτροχάδην την καταγωγή δύο από δαύτους· δεν νομίζω, όμως, ότι χρειάζεται να ψάξουμε περισσότερο.

. . . . . . . . . . .

v. «Μέγας» Θεοδόσιος καί «ΠΔ»

Ετούτος εδώ ήταν από τα παιδιά, γιά τα οποία οι γονείς σου σου έλεγαν να μην τα κάνεις παρέα! lol!!!

(Μισ)Άνθρωπος με πολλά ελαττώματα, κυριώτερα των οποίων δύο: ότι ήταν όχι απλά «κρύπτο», αλλά ούλτρα Κρόνιο κατακάθι· καί ότι μισούσε θανάσιμα τους Έλληνες καί κάθε τί Ελληνικό. (Έμ;! Απολύτως εξηγήσιμο, δεδομένου του τί ήταν αυτός…) Τα πιό γνωστά του κατορθώματα ήταν η μαζική σφαγή των Θεσσαλονικέων (με δράστες τους Γότθους μισθοφόρους του, προγόνους των σημερινών Γερμανών – τί πρωτότυπο;!), καθώς καί η εντολή: «Ες έδαφος φέρειν!» γιά όλα τα αρχαία ιερά προσκυνήματα, Ελληνικά καί Ρωμαϊκά (ναούς, μαντεία, κτλ)… η οποία εντολή, όσο φρικαλέα κι αν φαντάζει, ήταν απλά το κερασάκι σττην τούρτα ενός πλήθους άλλων παρομοίων δικών του εντολών, που προηγήθηκαν – μέσα στα δεκαέξι χρόνια που αυτοκρατόρευσε.

[Ειρήσθω, βεβαίως, ότι αυτή η μαζική σφαγή ήταν καθαρή Κρόνια ανθρωποθυσία (σαν τη μεταγενέστερη, του καί …αγιοκαταταχθέντος Ιουστινιανού – μην παραλείψετε να του ανάψετε κανα κερί αυτουνού, εσείς με τα κομποσχοίνια!) – κι όλοι, όσοι πάτε να την εξωραΐσετε κάπως (ως δήθεν αναγκαστική στρατιωτική πράξη καταπνίξεως στασιαστών), άντε καί σιχτήρ!]

Βέεεεβαιααααα!!!… Ενώι ήδη ο χριστιανισμός ήταν η επίσημη κρατική θρησκεία, ενώι (όπως είπαμε) ο χριστιανισμός -ως η μοναδική κρατική θρησκεία- δεν διαδέχθηκε καμμία θρησκεία Διός καί 12 θεών / θεαινών, αλλά τον Sol Invictus, το παλιοτόμαρο το πείραζαν τα αρχαία Ελληνικά ιερά!!!!!

Όμως, έχει διαπράξει καί χειρότερα.

«- Χειρότερα από μαζική δολοφονία, ρέ Εργοδότη; Πάς καλά; Τί είναι χειρότερο από τον φόνο;»

Χμ… Βασίμως υποθέτω ότι χειρότερο αδίκημα / αμάρτημα από τον φόνο είναι η άνευ λόγου στέρηση της ελευθερίας ενός ατόμου, ιδίως της πνευματικής.

. . . . . . . . . . .

Εκείνο το κατόρθωμα του παλιανθρώπου, που δεν είναι γνωστό, αλλά μάλλον τυγχάνει μέγιστης σημασίας, είναι η επιβολή με το στανιό της «ΠΔ» στον «ιερό κανόνα» (δηλαδή στο σύνολο των «επισήμως» αποδεκτών καί εγκεκριμένων από την Εκκλησία ιερών βιβλίων) του χριστιανισμού.

…Ο Ιερώνυμος (άγιος γιά τους Δυτικούς, όσιος γιά μας – δεν πήρε …προαγωγή ακόμη! 🙂 ) μετέφραζε (κατά παραγγελία του τότε πάπα Ρώμης Δαμάσου Α’) την Καινή Διαθήκη στη λαϊκή λατινική γλώσσα της εποχής του, όθεν καί Vulgata (Βουλγκάτα) η -φιλολογική / ιστορική- ονομασία της μετάφρασης αυτής. Είχε, λοιπόν, σχεδόν τελειώσει το έργο του, όταν μπούκαραν κάτι υπηρέτες στο σκριπτόριο (το γραφείο του, δηλαδή), καί αδειάσανε κάτι τσουβάλια με παπύρους.

«- Τ’ είν’ αυτά, ρέ παιδιά;», ρώτησε ο Ιερώνυμος.

«- Ο αυτοκράτωρ (δηλαδή, ο Θεοδόσιος) διέταξε να μεταφράσεις καί την Παλαιά Διαθήκη!», απάντησαν οι υπηρέτες.

«- Μά, η ΠΔ δεν έχει σχέση με τον χριστιανισμό!», διαμαρτυρήθηκε (καί ορθώτατα!) ο Ιερώνυμος.

«- Μπάρμπα, σκάσε καί γράφε! Διαταγή!», απάντησαν οι υπηρέτες. «Εμείς δεν ξέρουμε τίποτε! Είμαστε από χωριό!»

Ο Ιερώνυμος, όμως, τελικώς δεν υπάκουσε, απ’ όσα γνωρίζω. Μάζεψε τα μπογαλάκια του καί την πίκρα του, κι έφυγε. Νομίζω δεν έφυγε μόνος του, αλλά τον σουτάρανε εκτός Ρώμης με εντολή αυτοκράτορα· κάτι σαν ημιεξορία, δηλαδή. Αυτά δεν τα ξεκαθαρίζει η Γουΐκι, αλλά πιστεύω ότι τα έχει απαντήσει η ιστορική έρευνα.

. . . . . . . . . . .

Οπότε, μην τρέχετε οι καλοθελητάδες ν’ αποδείξετε ότι η «ΠΔ» είναι παιδαγωγός εις Χριστόν. Δεν είναι. Τί παιδαγωγία να προσφέρουν, τάχα, οι κόρες του Λώτ, ή οι στρατιωτικές απειλές των ιουδαίων εναντίον μας;

Κι όπως μπήκε η «ΠΔ» με τσαμπουκάδικη διαταγή στον ιερό κανόνα, έτσι καί μπορεί να βγεί: κλωτσηδόν! Δεν χρειάζεται προς τούτο καμμία σύγκληση Οικουμενικής Συνόδου, δηλαδή. (Εμείς επιβάλλεται να το κάνουμε αυτό, κι οι Δυτικοί ας κάνουν ό,τι γουστάρουν.) Την «ΠΔ» θα την κρατήσουμε μονάχα ως πολύτιμη (το τονίζω) πηγή πληροφοριών. Αλλά, ως επίσημο θρησκευτικό βιβλίο της Ορθοδοξίας, τσού!

Μιά τέτοια πράξη, δηλαδή διαγραφή της «ΠΔ» από τον ιερό κανόνα, πιθανώτατα θ’ αποτελέσει την αρχή ξεκαθαρίσματος της σκουριάς καί της σαπίλας από τη νοητική σφαίρα των σημερινών Ελλήνων.

Ώστε, κάποια μέρα, να βρούμε τον πραγματικό εαυτό μας.

. . . . . . . . . . .

Τις (τρομερές) συνέπειες της εντολής αυτής του Θεοδοσίου (γιά την εισαγωγή της «ΠΔ» στον ιερό κανόνα) θα τις συζητήσουμε στο τέλος της όλης ενότητας γ’. Πάντως, βλέπετε καθαρά τη διαφορά του τί μπορεί να πετύχει η «λαϊκή επανάσταση εκ των κάτω», δηλαδή η απόκτηση οπαδών / παραστρατού από έναν αιρετικό (ή ακόμη καί …ιδιοκτήτη ΠΑΕ!), καί η επιβαλλόμενη αυτοκρατορική εντολή «εκ των άνω»: η πρώτη, όχι πολλά πράγματα· η δεύτερη, σχεδόν τα πάντα – αν καί ο οργισμένος λαός μπορεί να τ’ ανατρέψει όλα.

Επειδή, όμως, στην εποχή μας δεν πολυβλέπω πλήθος οργισμένου λαού, να προσέχετε τί ψηφίζετε! Διότι, είδατε: η …απροσεξία έφερε τα ΓΑΠατα, τα Αλεκσάκια, καί τα κουκλοχαιρετάκια. Με όλες τις συνέπειες.

. . . . . . . . . . .

Κλείνουμε την υποενότητα με κάτι εύθυμο – καί ψιλοσχετικό.

Ο Εμμανουήλ Ροΐδης, κάπου μέσα στην περίφημη «Πάπισσα Ιωάννα» του, αναφέρεται στα τρία παροιμιώδη «κακά»: πύρ, γυνή, θάλασσα. Ωστόσο συμπληρώνει (με δηλητηριώδες χιούμορ!) ότι ο άγιος Ιερώνυμος, στην Βουλγκάτα του, «ήτις μισεί τας περιφράσεις» (δηλαδή, κυριολεκτεί), τα τρία αυτά «κακά» τα αναγράφει ως: «ignis, mare, et os vulvae». Παναπεί: φωτιά, θάλασσα, καί …το στόμα του μ@υνιού!

🙂 🙂 🙂

. . . . . . . . . . .

vi. Εικονομαχία

Ακόμη μία περίπτωση ξεκάθαρης επιβολής εκ των άνω Κρονίων διαταγμάτων, με «ιδεολογικό» πρόσχημα. Στην περίπτωση αυτή, το πρόσχημα ήταν ότι ο λαός το παράκανε με την προσκύνηση των εικόνων στις εκκλησίες, διότι πολλοί έπαιρναν κομμάτια των εικόνων (ή ξύνανε τη μπογιά τους), ειδικά των θαυματουργών, γιά φυλαχτά. Ο πραγματικός λόγος, όμως, ήταν πως, αφ’ ενός η χριστιανική θρησκεία, τόσο στο πνευματικό μέρος, όσο καί στο λατρευτικό, όσο καί στο υλικό (ναοί, αγιογραφίες, κτλ), προσανατολιζόταν πλέον προς τις καλύτερες στιγμές της αρχαίας Ελλάδας! Δες, γιά παράδειγμα, τις αγιογραφίες της μονής του όρους Σινά, η οποία (λόγωι απόστασης από τημΜπόλιν) δεν επηρεάστηκε από την Εικονομαχία: οι καλύτερές τους είναι συνέχεια της «νατουραλιστικής» απεικόνισης (δηλαδή: απεικόνισης του αντικειμένου, όπως ακριβώς είναι στην πραγματικότητα) των πορτραίτων του Φαγιούμ. Καθαρή αρχαία Ελλάδα, δηλαδή!

[Ειρήσθω, ότι με τον Χριστό καί τα αρχαία ιερατεία, δηλαδή στο υψηλώτατο επίπεδο, μεσολάβησε κάτι σαν πρωτόκολλο παράδοσης-παραλαβής. Καμμία βία, καμμία επιβολή! (Ας όψονται, όμως, οι τραχείς Ρωμαίοι καί οι Κρόνιοι.) Επίσης, οι αρχαίοι ημών όχι μόνο περίμεναν τον Ερχόμενο, αλλά είχαν προετοιμάσει λεπτομερώς μέχρι καί το λατρευτικό μέρος της νέας ( ; ) θρησκείας – πχ τη μορφή του ναού! (Στον δρόμο, βέβαια, τα πράγματα τελικώς πήραν άλλη τροπή.)

Αυτά που λέω, τα έχω ψάξει εις βάθος και είμαι απόλυτα σίγουρος γι’ αυτά· μόνο που δεν θα τ’ αναπτύξω εδώ.]

Στο μεταξύ, η Εικονομαχία κράτησε περίπου ενάμιση αιώνα (150 χρόνια), κατά την οποία βασίλευσαν αυτοκράτορες όχι Έλληνες. (Τουλάχιστον, όχι στο 100%.) Ίσαυρος ο ένας, Χάζαρος ο άλλος, Αρμένιος ο παράλλος,… καί δέ συμμαζεύεται. Όλοι αυτοί ζήλεψαν τη δόξα του Ακχενάτεν, καί δίχασαν τον λαό τους ενόπλως. Όμως, ίδια συμπεριφορά δείχνει ίδια καταγωγή.

Χρειάστηκε η επέμβαση της (σκληρής, ως χαρακτήρα – τύφλωσε τον ίδιο τον γυιό της!) αυτοκράτειρας Ειρήνης της Αθηναίας, ώστε να επιτευχθεί η πρώτη αναστήλωση των εικόνων. (Η Εικονομαχία διεξήχθη σε δύο φάσεις.) «Αθηναίας», έ; γιά σκεφθήτε…

Το χαριτωμένο ( ; ) είναι ότι η Εκκλησία, γιά όλη αυτή την ιστορία, κάθησε κι έγραψε υβριστικούς γιά τους …Έλληνες ψαλμούς, οι οποίοι ψελνόντουσαν κάθε πρώτη Κυριακή της Σαρακοστής («Κυριακή της Ορθοδοξίας»)!!! Κρόνιοι ξένοι αυτοκράτορες δίχασαν κι έσφαξαν κόσμο γιά τις εικόνες, οι από μακρού χρόνου θρησκευτικώς ανενεργοί Έλληνες έφταιγαν! Τί να πείς!… (Τίποτε· μόνον ότι οι Κρόνιες δυνάμεις ποτέ δεν έπαψαν να δρούν υπογείως.)

Ευτυχώς, τουλάχιστον στην Εκκλησία της Ελλάδος σταμάτησαν αυτά τα κόπρανα να ψέλνονται εδώ καί πολλά χρόνια.

. . . . . . . . . . .

(συνεχίζεται)