Αθανασία, σπαρτοί, κλώνοι, χίμαιρες – η’
ι πέντε σπαρτοί του Ιάσονα, δεν ήταν το μοναδικό είδος σπαρτών που φτιάχτηκε. Στο απώτατο παρελθόν ξαναφτιάχτηκαν σπαρτοί, καί δή σε μεγάλους αριθμούς. (Όχι απλά σε δείγματα γιά τη βιτρίνα! )
iv-α. Νεάντερταλ
Οι παλιότεροι σπαρτοί (που έχω ανιχνεύσει), είναι αυτοί, που οι παλαιοανθρωπολόγοι αποκαλούν «ανθρώπους του Νεάντερταλ».
Περί αυτών, συμφωνώ με την «επίσημη» επιστήμη σε αρκετά (πχ ότι μερικοί αναμείχθηκαν με άλλους «πρωτογόνους» άλλων φυλών – είπαμε… «πρωτόγονοι», λόγωι του επισήμου αφηγήματος, ότι ο πολιτισμός μας έχει εξελιχθεί από το μηδέν, καί δή μία φορά καί μόνον), καί διαφωνώ απολύτως καί καθέτως στα εξής:
Επίσης, κατ’ εμέ η κατασκευή τους ανάγεται στις αρχές του προτέρου του παρόντος «κατακλυσμικού κύκλου» (περίπου από το 28,600 πΧ μέχρι το 9,600 πΧ) · καί όχι στα 100 χιλάρικα χρόνια πρίν, καταπώς ισχυρίζεται η κυρα-επιστήμη. Βλέπετε, απ’ ανάμεσα έχουμε καί παγετωνικές περιόδους (τουλάχιστον στο βόρειο ημισφαίριο, τουλάχιστον στην -κοιτίδα των Νεάντερταλ- βόρεια Ευρώπη), οπότε δεν μπορούμε να κοπανάμε αβέρτα δεκάδες χιλιάδες χρόνια, έτσι, αβασάνιστα… επειδή δεν μας βγαίνουν τα νούμερα, γιά να στηριχθεί το επίσημο επιστημονικό αφήγημα.
Υπήρξαν, δηλαδή, παρελθοντικές εποχές, που η βόρεια Ευρώπη ήταν ακατοίκητη, διότι απλούστατα καλυπτόταν από πάγο μέχρι καί το ύψος Αυστρίας-Ελβετίας.
Οι Νέαντερταλ εμφανίζουν ως χαρακτηριστικά τους:
Οπότε, μπαίνουμε στον πειρασμό ν’ αναρωτηθούμε από ποιό ζώο προέρχονται. Σχετικώς δύσκολο ερώτημα (αν δεν έχεις κάπου να στηριχτείς γιά έρευνα), πλην όμως το κλειδί της απάντησης δίνεται έτοιμο εδώ:
Πολύ περίεργη εικόνα, πράγματι. Καί πολύ ενδιαφέροντα τα όσα λέει η Γουΐκι, περί καταγωγής του αγίου αυτού από «το έθνος των Κυνοκεφάλων, που τρώγανε ανθρώπους» – με τις σχετικές παραδόσεις να απαντώνται μετά τον 11ο αιώνα μΧ μέν, αλλά η επίσημη Εκκλησία να μην τις δέχεται. Ειρήσθω ότι η υπόθεση, πως το κεφάλι σκύλου είναι -περασμένο στον χριστιανισμό- κατάλοιπο της συνήθειας των αρχαίων Αιγυπτίων, να ζωγραφίζουν θεότητες με κεφάλια ζώων (κι εν προκειμένωι του Άνουβι), ελέγχεται ως εσφαλμένη· απλούστατα, επειδή ο Άνουβις έχει κεφάλι τσακαλιού, όχι σκύλου. Δεν υπάρχει, δηλαδή, συνάφεια (συμβολισμού, ή άλλη) στην απεικόνιση του αγίου Χριστοφόρου με την απεικόνιση του Άνουβι.
Όμως, εφ’ όσον οι Νεάντερταλ είναι σπαρτοί με ανάμειξη γονιδίων ανθρώπου καί σκύλου (ή, ενδεχομένως, λύκου), έτσι εξηγούνται όλα μα όλα τα χαρακτηριστικά τους! (Αν καί, γιά να είμαστε ακριβείς, τα τεχνητά όντα με ανάμειξη γονιδίων υπάγονται σε άλλη κατηγορία, στις χίμαιρες. Συνεχίζουμε, όμως, τη συζήτηση.) Καί ο προγναθισμός, καί η τριχοφυΐα, καί η όσφρηση, καί η τηλεπαθητική ικανότητα… καθώς καί οι οίκοι ανοχής με σκύλους στη σημερινή Γερμανία.
Είπαμε, ΔΕΝ εξαφανίστηκαν! Καί ιδού ένας αρκετά γνωστός (στους ποδοσφαιρόφιλους) σημερινός… του οποίου, μάλιστα, το επίθετο σημαίνει κάτι σαν …«σκυλάρας»! (Ο σκύλος στα Ολλανδέζικα είναι «hond», καί στα -συγγενικά τους- Γερμανικά «Hund», εξ ού καί «hound» στα κάπως επίσημα Εγγλέζικα, να το πώ έτσι.) Προσωπικώς, έχω δεί σε ντοκυμανταίρ Ευρωπαϊκών καναλιών κι άλλα τέτοια άτομα, που κάνουν μπάμ από μακριά το τί είναι.
Τώρα, αν ψάξουμε καί γι’ άλλους σημερινούς, θα βρούμε αρκετούς. Καί απ’ το βόρειο (Ευρωπαϊκό) παρακλάδι, καί απ’ το Αφρικάνικο (κατά Σομαλία μεριά – «αιμοχαρείς πειρατές, μάστιγα της ναυσιπλοΐας», γιού νόου; ). Το θέμα είναι, ότι αυτοί (ιδίως οι εξ Αφρικής) ανευρίσκονται ανάμεσα στα μπουμπούκια, που μας κουβαλιένται εδώ ως «πρόσφυγες». Κι εφ’ όσον, τώρα, οι Νεάντερταλ κάποτε κατασκευάστηκαν ως επιθετικά βιορομπότ (κι όχι γιά να …λύνουν εξισώσεις), καταλαβαίνετε τί κίνδυνο αποτελούν γιά τον άμαχο πληθυσμό της Ελλάδας αυτοί οι ανθρωποφάγοι σπαρτοί …»πρόσφυγες», άμα τους αφήσουν αμολητούς! (Να τους χαίρονται, οι αληταράδες που τους έμπασαν στη χώρα.)
Βλέπετε, οι Νεάντερταλ, όπως όλοι οι σπαρτοί, ήταν (καί πιθανώτατα είναι ακόμη σήμερα) ανθρωποφάγοι – ακόμη καί του είδους τους.
[Αυτό, μην το ξεχάσετε ποτέ! Κι εννοείται, βέβαια, ότι ο όρος «ανθρωποφάγος», όταν δεν αναφέρεται σ’ ανθρώπινα θύματα, αναγράφεται καταχρηστικώς ελλείψει καλυτέρου. Τί θα λέμε, δηλαδή; «ανθρωποειδοφάγος»; τελείως αδόκιμο.]
Δεν ήταν μονάχα οι λαϊκοί Βυζαντινοί θρύλοι γιά το ανθρωποφάγο έθνος των Κυνοκεφάλων, που τα ισχυριζόντουσαν αυτά! Η τεκμηρίωση, λοιπόν, της ανθρωποφαγίας (μέσωι παλαιοντολογικών ευρημάτων) εδώ… αλλά, ώ! πόσο προσεκτικά!… μή καί θίξουν κανέναν, οι επιστήμονοι, καί τους την πεί κανείς! Σιγά μή σκιστεί το καλτσόν, ρέ κοπέλλες!
Τώρα, θα με ρωτήσεις… καί πώς βγήκε άγιος ο Χριστόφορος; Απλούστατα, επειδή οι σκύλοι φυλάσσουν κιόλας· δεν επιτίθενται μονάχα. Γι’ αυτό ο συγκεκριμένος άγιος προστατεύει τα παιδάκια. Πάντως, ακόμη καί στην «νορμάλ» αγιογραφία που παρουσιάζει στο άρθρο της η Γουΐκι (πάνω δεξιά), ο αγιογράφος δεν μπόρεσε ν’ αποφύγει το χαρακτηριστικό του προγναθισμού.
Βέβαια, απομένουν δύο σημαντικά ερωτήματα:
Μιά ακόμη σκέψη, γιά να τελειώσουμε την ενότητα.
Εφ’ όσον κάποιοι κάποτε φτιάξανε εργαστηριακό μείγμα ανθρώπου καί σκύλου, τότε με την ίδια λογική καί οι χιμπαντζήδες προέρχονται από πειράματα επάνω στο ανθρώπινο γονιδίωμα… (Γι’ αυτό κι έχουμε τόση ομοιότητα στο dna μας με τα ζωντανά αυτά.)
…καί ΔΕΝ αποτελούν εξελικτικό κρίκο του ανθρώπου – ή, έστω, απόγονο κάποιου κοινού προγονικού είδους.
Το θεωρώ απόλυτα σωστό αυτό. Δεν βλέπω άλλη εξήγηση! Μόνο που, δυστυχώς πάλι, εάν αδυνατώ μία φορά ν’ ανιχνεύσω τους «κατασκευαστές» των Νεάντερταλ, τότε αδυνατώ επί εκατό φορές ν’ ανιχνεύσω τα σχετικά με τους χιμπαντζήδες (εποχή, αιτιολογία κατασκευής τους, κτλ κτλ). Γι’ αυτό καί δεν ξεκίνησα την παράθεση παραδειγμάτων σπαρτών μ’ αυτούς.
iv-β. Αμπορίτζινες
Οι Αμπορίτζινες ( = αυτόχθονες) της Αυστραλίας είναι το πρώτο πακέτο σπαρτών, που έφτιαξε ο Προμηθέας.
Πού το ξέρω;
Απ’ τον «Προμηθέα Δεσμώτη». (Κι εδώ ο τυφλοσούρτης, που μάλλον θα σας χρειαστεί.)
[Του Αισχύλου· που δεν έχουμε κάν αναφορές ότι ο «Δεσμώτης» είναι έργο του Αισχύλου Ευφορίωνος, αλλά το καταλαβαίνουμε από τη δομή του λόγου – λεξιμετρία, χρήση επιρρημάτων, κι έτσι. Καί μάλιστα, το κατατάσσουμε στα έργα ωριμότητας του τραγωδού, ίσως το τελευταίο του. Αυτά, γιά να μαθαίνετε! ]
Καί πώς είμαι τόσο σίγουρος, από ένα καί μοναδικό έργο;
Επειδή έχω στοιχεία· περισσότερα καί πιό ακλόνητα απ’ όσα έχει η Χολλυγουντιανή φαντασία μερικών-μερικών, που από το ίδιο μοναδικό έργο τον βγάζουνε τον Προμηθέα ήρωα καί «θεομάχο».
Πάμε, όμως, να τα δούμε.
Εκείνο που αμέσως μου χτύπησε (σε συνδυασμό με άλλα, που είχα προσέξει) στο κείμενο, ήταν η αναφορά στο «ονείρεμα», που κάνει ο Προμηθέας στον μονόλογό του – εκεί, που αναφέρεται στο πώς ήταν πρώτα οι άνθρωποι, πρίν τους διδάξει αυτός. «Ζούσαν σαν σ’ ονείρεμα» ( = χωρίς συνειδητότητα), λέει -στο περίπου- ο ποιητής, στους στίχους 448-449. (Δυστυχώς, η μετάφραση -στην οποία παραπέμπω- δεν συνοδεύεται από αρίθμηση στίχων.) Έλα, όμως, που η μόνη φυλή που κάνει ευθέως λόγο γιά «ονείρεμα» είναι οι Αμπορίτζινες!!!
Η ίδια η τραγωδία μας προϊδεάζει, διότι ξεκινάει με την παρατήρηση ( = αναγγελία προς τους θεατές του έργου) του Κράτους, ότι φθάσανε σε πολύ μακρυνό μέρος της Γής (καί δή πεδιάδα – πέδον). Εάν, μάλιστα, προσθέσουμε καί τον Ωκεανό (πρόσωπο της τραγωδίας), το γλυκό έδεσε!
Τώρα, βέβαια, θα με ρωτήσεις πώς ήξερε ο Αισχύλος ότι υπάρχει η Αυστραλία… πράγμα που οι «επίσημοι» φιλόλογοι δεν το δέχονται. Όπως δεν δέχονται ούτε τη δυνατότητα ταξιδιών των (παν)αρχαίων ημών σε τόσο μεγάλες αποστάσεις. Τη δουλίτσα τους κοιτάνε, οι άνθρωποι, αλλά εμείς θα τους θυμίσουμε καί τον Κολόμβο, καί τον Θώρ Χάϋερνταλ. Όπως θα τους θυμίσουμε τον διάλογο Διογένη καί Μεγάλου Αλεξάνδρου, που κατέγραψε ο έτερος Διογένης, ο Λάερτιος. Ο Αισχύλος, λοιπόν, ήξερε την Αυστραλία, με τον ίδιο τρόπο που ο Διογένης ο Κυνικός ήξερε την Αμερική: προφανέστατα από κατάλοιπα γνώσεων μιάς αρχαιότερης φάσης της Ελλάδας, με σαφώς υψηλώτερο πολιτισμό σε τεχνολογικές δυνατότητες. Της Ελλάδας πρίν τον Κατακλυσμό, παναπεί.
Συνεχίζουμε.
Εφ’ όσον μιλάμε γιά Αυστραλία, το χαρακτηριστικώτερο τοπίο της είναι ο βράχος του Άϋερ, ή Ουλούρου (στη γλώσσα των ιθαγενών).
Καί είναι ακριβώς ο τόπος, όπου δέθηκε ο Προμηθέας!… γι’ αυτό καί θεωρείται ιερός τόπος απ’ τους Αμπορίτζινες: τιμούν τον κατασκευαστή τους!
Γιατί;
Διότι στο κείμενο του «Δεσμώτη» ο Προμηθέας λέει πως δεν περίμενε να τιμωρηθεί στον έρημο αυτόν «αγείτονα πάγο». Τρείς λέξεις, όλες στον στίχο 270, όλες επιλεγμένες προσεκτικά, που αποδίδουν το τοπίο πολύ καθαρά, …σαν φωτογραφία:
Βέβαια, το κείμενο λέει κι άλλα, άμα τα προσέξεις: ο Προμηθέας ταλαιπωρείται σε «πέτραις πεδαρσίοις» (στίχος 269), παναπεί σε γκρεμούρες· καί όντως, το Ουλούρου είναι 340 μέτρα ψηλό, με χαράδρες. Μιά παρατήρηση, μόνο: «πάγος» στ’ αρχαία Ελληνικά δεν σημαίνει ούτε …πάγος, ούτε «βράχος». Η λέξη προέρχεται από το ρήμα πήγνυμι, που σημαίνει «μπήγω». Λοιπόν, το Ουλούρου καμμία σχέση δεν έχει με τα πετρώματα της δίπλα περιοχής του· έχει «εμπηχθεί» εκεί! Πώς; επειδή ήταν κομμάτι του μακαρίτη του Φαέθωνα, καί έσκασε επάνω στον πλανήτη μας.
[Ειρήσθω ότι, άν ψάξετε το Διαδίκτυο γιά την προέλευση του Ουλούρου, θα διαβάσετε θεωρίες -ναί, κι επίσημες!- να σας πέσουν τα μαλλιά. Κάποτε, λέει, η Αυστραλία ήταν καμιά πενηνταριά …ορόφους ψηλώτερη, αλλά στο μεταξύ η διάβρωση έφαγε, ξαναλέει, όοοοοολη την υπόλοιπη Αυστραλία, κι άφησε το Ουλούρου άθικτο!!! Καί πώς έδρασε αυτή η διάβρωση απόλυτα συμμετρικά, όπως βλέπουμε την πεδιάδα γύρω απ’ το Ουλούρου; Έλα, ντέ! Μυστήριον μέγα! ]
Όμως, πρέπει να δώσουμε πειστικές εξηγήσεις καί στην πιθανή αντίρρηση, ότι δηλαδή το βουνό, όπου δέθηκε ο Προμηθέας, είναι ο (πολύ πιό κοντινός σ’ εμάς από την Αυστραλία) Καύκασος της Κασπίας.
Ειλικρινά, δεν βλέπω από πού προκύπτει αυτό! Στον Καύκασο (ονομαστικώς) γίνονται δύο (αριθμός 2) αναφορές όλες κι όλες στο κείμενο, στους στίχους 422 καί 719. Καί οι αναφορές αυτές γίνονται, γιά να δείξει ο τραγωδός αφ’ ενός ότι τον Προμηθέα τον κλαίει κόσμος καί ντουνιάς (ανακατεύονται μέχρι κι οι Άραβες), καί αφ’ ετέρου γιά να εξηγήσει ο Προμηθέας στην Ιώ τί θα δεί, εκεί που θα πάει θέλοντας καί μή. Αυτά ακριβώς διαβάζει κανείς, εάν γνωρίζει αρχαία Ελληνικά. Αν, τώρα, προσπαθεί να μάθει αρχαία από αγράμματους «Ελληνοκεντρικούς» συγγραφίσκους (καί δή, φερέφωνα κρυφών αφεντικών), τότε …καλά να πάθει!
Βέβαια, μόλις στον 2ο στίχο ο ποιητής λέει ότι τα πρόσωπα του έργου πήγανε σε «Σκυθικό δρόμο, σε ερημιά χωρίς ανθρώπους». Σύμφωνοι, αλλά δεν πρόκειται γιά τη Σκυθία, όπως την εννοούμε σήμερα. Είτε, επομένως, ο «Σκύθης» κάποτε σήμαινε γενικά τον βάρβαρο, είτε πρόκειται γιά λαμογίστικη επέμβαση στο κείμενο, που άλλαξε προϋπάρχουσα διαφορετική λέξη… αλλάζοντας τελείως καί το νόημα.
Τείνω να πιστέψω τη δεύτερη εκδοχή. Βλέπετε, απ’ το κείμενο λείπει η οποιαδήποτε αναφορά στην αγαπημένη συνήθεια των σπαρτών, την ανθρωποφαγία (ακόμη καί ατόμων του είδους τους). Την οποία οι Αμπορίτζινες ασκούσαν μέχρι πρό τινος (ντοκυμανταίρ πρίν χρόνια του Στέλιου Κούλογλου, με αφορμή τη νόσο των «τρελλών αγελάδων»), καί η οποία ανθρωποφαγία απαγορεύτηκε με νόμο του Αυστραλιανού κράτους το 1955.
Τί σχέση έχει, τώρα, η ανθρωποφαγία με τα τρελλά γελάδια; Απλούστατα, επειδή οι γυναίκες των Αμπορίτζινων εμφάνιζαν συχνά περιστατικά συμπτωμάτων σπογγώδους εγκεφαλοπάθειας (όπως λέγεται η νόσος επισήμως) · επειδή, όταν οικογενειακώς τρώγανε τους πεθαμένους τους, οι άντρες τρώγανε τα πιό καλά κοψίδια (μπούτια, κτλ), κι αφήνανε τα εντόσθια (δηλαδή την αιτία της ασθένειας) στις γυναίκες.
Απαγορεύτηκε διά νόμου εις τας Αυστραλίας το ανθρωποφαγείν (ά λα τις, καί απαρέμφατο! ) εδώ κι εξηνταπέντε χρόνια· οκέϋ. Τώρα, βέβαια, γιά το τί γίνεται στη ζούλα… δεν παίρνω όρκο!
Υπάρχει ακόμη μία ένδειξη, ίσως όχι ισχυρή, ότι οι Αμπορίτζινες είναι σπαρτοί: το ότι δεν είναι δυνατόν να καταταγούν σε μία απ’ τις γνωστές ανθρώπινες φυλές· ή, έστω, σε μείξη τους. Απλώς την αναφέρω, διότι δεν γνωρίζω κατά πόσο έχουν γίνει μ’ αυτούς γονιδιακές συγκριτικές μελέτες τα τελευταία χρόνια. Τα πορίσματα εργαστηρίων θα μας απαντούσαν το ερώτημα μία καί καλή, αλλά δεν σκέφτονται όλοι σαν τον μέσο δυτικό άνθρωπο. Ίσως οι Αμπορίτζινες ν’ αρνηθούν ακόμη καί τη δειγματοληψία dna, επικαλούμενοι ποιός-ξέρει-τί· μιά κάποια αόριστη «ιερότητα» του ανθρώπινου σώματος, ξέρω ‘γώ. (Αλλά καί την τυχούσα έλλειψη εμπιστοσύνης τους στον μέσο δυτικό άνθρωπο, κι αυτή δικαιολογημένη θα την εύρισκα!)
Ίσως καί οι «μέσοι δυτικοί άνθρωποι» (ειδικά όσοι κάνουν κουμάντο απ’ τα παρασκήνια στις επιστημονικές έρευνες) -καί παρά τους περί του αντιθέτου μαρτυρούντες πίνακες ζωγραφικής! – να ΜΗΝ θέλουν να φανεί ολόγυμνη η αλήθεια γιά ορισμένες καταστάσεις… εξ ού καί πέρδονται απ’ το στόμα διάφορες νεφελώδεις φιλολογικές ηλιθιότητες περί «ρατσισμού», μέσα στον 21ο αιώνα· μέσα στην εποχή των εργαστηρίων!
-
ι πέντε σπαρτοί του Ιάσονα, δεν ήταν το μοναδικό είδος σπαρτών που φτιάχτηκε. Στο απώτατο παρελθόν ξαναφτιάχτηκαν σπαρτοί, καί δή σε μεγάλους αριθμούς. (Όχι απλά σε δείγματα γιά τη βιτρίνα! )iv-α. Νεάντερταλ
Οι παλιότεροι σπαρτοί (που έχω ανιχνεύσει), είναι αυτοί, που οι παλαιοανθρωπολόγοι αποκαλούν «ανθρώπους του Νεάντερταλ».
Περί αυτών, συμφωνώ με την «επίσημη» επιστήμη σε αρκετά (πχ ότι μερικοί αναμείχθηκαν με άλλους «πρωτογόνους» άλλων φυλών – είπαμε… «πρωτόγονοι», λόγωι του επισήμου αφηγήματος, ότι ο πολιτισμός μας έχει εξελιχθεί από το μηδέν, καί δή μία φορά καί μόνον), καί διαφωνώ απολύτως καί καθέτως στα εξής:
- Ότι εξαφανίστηκαν πρό σαράντα χιλιάδων (40,000) ετών – με παλαιότερες βιβλιογραφικές αναφορές να μιλάνε γιά τριάντα χιλιάδες χρόνια. (Δεν εξαφανίστηκαν.)
- Κι ότι αποτελούν εξελικτικό κρίκο του ανθρώπου. (Δεν αποτελούν.)
Επίσης, κατ’ εμέ η κατασκευή τους ανάγεται στις αρχές του προτέρου του παρόντος «κατακλυσμικού κύκλου» (περίπου από το 28,600 πΧ μέχρι το 9,600 πΧ) · καί όχι στα 100 χιλάρικα χρόνια πρίν, καταπώς ισχυρίζεται η κυρα-επιστήμη. Βλέπετε, απ’ ανάμεσα έχουμε καί παγετωνικές περιόδους (τουλάχιστον στο βόρειο ημισφαίριο, τουλάχιστον στην -κοιτίδα των Νεάντερταλ- βόρεια Ευρώπη), οπότε δεν μπορούμε να κοπανάμε αβέρτα δεκάδες χιλιάδες χρόνια, έτσι, αβασάνιστα… επειδή δεν μας βγαίνουν τα νούμερα, γιά να στηριχθεί το επίσημο επιστημονικό αφήγημα.
Υπήρξαν, δηλαδή, παρελθοντικές εποχές, που η βόρεια Ευρώπη ήταν ακατοίκητη, διότι απλούστατα καλυπτόταν από πάγο μέχρι καί το ύψος Αυστρίας-Ελβετίας.
Οι Νέαντερταλ εμφανίζουν ως χαρακτηριστικά τους:
- Το σαφώς διαφορετικό σχήμα κεφαλιού από τον σημερινό άνθρωπο.
- Τη μυϊκή δύναμη καί το ανεπτυγμένο σωματικό τρίχωμα (όπως τα ζώα).
- Την έντονη χρήση της όσφρησης, άρα καί την πλατυρρινία (όπως τα ζώα), ως φυσική ( ; ) επιλογή.
- Την τηλεπάθεια (όπως αρκετά ζώα, ακόμη καί πολύ γνωστά μας οικόσιτα).
- Την μικρή διάρκεια ζωής (σπάνια πάνω από τα 35 έτη), όπως έχουν γενικά οι σπαρτοί.
- Καί τον προγναθισμό.
Οπότε, μπαίνουμε στον πειρασμό ν’ αναρωτηθούμε από ποιό ζώο προέρχονται. Σχετικώς δύσκολο ερώτημα (αν δεν έχεις κάπου να στηριχτείς γιά έρευνα), πλην όμως το κλειδί της απάντησης δίνεται έτοιμο εδώ:
Πολύ περίεργη εικόνα, πράγματι. Καί πολύ ενδιαφέροντα τα όσα λέει η Γουΐκι, περί καταγωγής του αγίου αυτού από «το έθνος των Κυνοκεφάλων, που τρώγανε ανθρώπους» – με τις σχετικές παραδόσεις να απαντώνται μετά τον 11ο αιώνα μΧ μέν, αλλά η επίσημη Εκκλησία να μην τις δέχεται. Ειρήσθω ότι η υπόθεση, πως το κεφάλι σκύλου είναι -περασμένο στον χριστιανισμό- κατάλοιπο της συνήθειας των αρχαίων Αιγυπτίων, να ζωγραφίζουν θεότητες με κεφάλια ζώων (κι εν προκειμένωι του Άνουβι), ελέγχεται ως εσφαλμένη· απλούστατα, επειδή ο Άνουβις έχει κεφάλι τσακαλιού, όχι σκύλου. Δεν υπάρχει, δηλαδή, συνάφεια (συμβολισμού, ή άλλη) στην απεικόνιση του αγίου Χριστοφόρου με την απεικόνιση του Άνουβι.
Όμως, εφ’ όσον οι Νεάντερταλ είναι σπαρτοί με ανάμειξη γονιδίων ανθρώπου καί σκύλου (ή, ενδεχομένως, λύκου), έτσι εξηγούνται όλα μα όλα τα χαρακτηριστικά τους! (Αν καί, γιά να είμαστε ακριβείς, τα τεχνητά όντα με ανάμειξη γονιδίων υπάγονται σε άλλη κατηγορία, στις χίμαιρες. Συνεχίζουμε, όμως, τη συζήτηση.) Καί ο προγναθισμός, καί η τριχοφυΐα, καί η όσφρηση, καί η τηλεπαθητική ικανότητα… καθώς καί οι οίκοι ανοχής με σκύλους στη σημερινή Γερμανία.
Είπαμε, ΔΕΝ εξαφανίστηκαν! Καί ιδού ένας αρκετά γνωστός (στους ποδοσφαιρόφιλους) σημερινός… του οποίου, μάλιστα, το επίθετο σημαίνει κάτι σαν …«σκυλάρας»! (Ο σκύλος στα Ολλανδέζικα είναι «hond», καί στα -συγγενικά τους- Γερμανικά «Hund», εξ ού καί «hound» στα κάπως επίσημα Εγγλέζικα, να το πώ έτσι.) Προσωπικώς, έχω δεί σε ντοκυμανταίρ Ευρωπαϊκών καναλιών κι άλλα τέτοια άτομα, που κάνουν μπάμ από μακριά το τί είναι.
Τώρα, αν ψάξουμε καί γι’ άλλους σημερινούς, θα βρούμε αρκετούς. Καί απ’ το βόρειο (Ευρωπαϊκό) παρακλάδι, καί απ’ το Αφρικάνικο (κατά Σομαλία μεριά – «αιμοχαρείς πειρατές, μάστιγα της ναυσιπλοΐας», γιού νόου; ). Το θέμα είναι, ότι αυτοί (ιδίως οι εξ Αφρικής) ανευρίσκονται ανάμεσα στα μπουμπούκια, που μας κουβαλιένται εδώ ως «πρόσφυγες». Κι εφ’ όσον, τώρα, οι Νεάντερταλ κάποτε κατασκευάστηκαν ως επιθετικά βιορομπότ (κι όχι γιά να …λύνουν εξισώσεις), καταλαβαίνετε τί κίνδυνο αποτελούν γιά τον άμαχο πληθυσμό της Ελλάδας αυτοί οι ανθρωποφάγοι σπαρτοί …»πρόσφυγες», άμα τους αφήσουν αμολητούς! (Να τους χαίρονται, οι αληταράδες που τους έμπασαν στη χώρα.)
Βλέπετε, οι Νεάντερταλ, όπως όλοι οι σπαρτοί, ήταν (καί πιθανώτατα είναι ακόμη σήμερα) ανθρωποφάγοι – ακόμη καί του είδους τους.
[Αυτό, μην το ξεχάσετε ποτέ! Κι εννοείται, βέβαια, ότι ο όρος «ανθρωποφάγος», όταν δεν αναφέρεται σ’ ανθρώπινα θύματα, αναγράφεται καταχρηστικώς ελλείψει καλυτέρου. Τί θα λέμε, δηλαδή; «ανθρωποειδοφάγος»; τελείως αδόκιμο.]
Δεν ήταν μονάχα οι λαϊκοί Βυζαντινοί θρύλοι γιά το ανθρωποφάγο έθνος των Κυνοκεφάλων, που τα ισχυριζόντουσαν αυτά! Η τεκμηρίωση, λοιπόν, της ανθρωποφαγίας (μέσωι παλαιοντολογικών ευρημάτων) εδώ… αλλά, ώ! πόσο προσεκτικά!… μή καί θίξουν κανέναν, οι επιστήμονοι, καί τους την πεί κανείς! Σιγά μή σκιστεί το καλτσόν, ρέ κοπέλλες!
- Υπάρχουν ενδείξεις, λέει, ότι πρό της ταφής οι Νεάντερταλ αφαιρούσαν τη σάρκα του πεθαμένου! (Μπά; πώς την αφαιρούσαν; καί να την κάνουν, τί; )
- Κι υπάρχουν σημάδια, ξαναλέει, ότι σε μερικούς πεθαμένους έχουμε δαγκωνιές στα κόκκαλά τους!
Τώρα, θα με ρωτήσεις… καί πώς βγήκε άγιος ο Χριστόφορος; Απλούστατα, επειδή οι σκύλοι φυλάσσουν κιόλας· δεν επιτίθενται μονάχα. Γι’ αυτό ο συγκεκριμένος άγιος προστατεύει τα παιδάκια. Πάντως, ακόμη καί στην «νορμάλ» αγιογραφία που παρουσιάζει στο άρθρο της η Γουΐκι (πάνω δεξιά), ο αγιογράφος δεν μπόρεσε ν’ αποφύγει το χαρακτηριστικό του προγναθισμού.
Βέβαια, απομένουν δύο σημαντικά ερωτήματα:
- Ποιοί κατασκεύασαν τους Νεάντερταλ;
- Γιά να τους χρησιμοποιήσουν εναντίον ποιών;
Μιά ακόμη σκέψη, γιά να τελειώσουμε την ενότητα.
Εφ’ όσον κάποιοι κάποτε φτιάξανε εργαστηριακό μείγμα ανθρώπου καί σκύλου, τότε με την ίδια λογική καί οι χιμπαντζήδες προέρχονται από πειράματα επάνω στο ανθρώπινο γονιδίωμα… (Γι’ αυτό κι έχουμε τόση ομοιότητα στο dna μας με τα ζωντανά αυτά.)
…καί ΔΕΝ αποτελούν εξελικτικό κρίκο του ανθρώπου – ή, έστω, απόγονο κάποιου κοινού προγονικού είδους.
Το θεωρώ απόλυτα σωστό αυτό. Δεν βλέπω άλλη εξήγηση! Μόνο που, δυστυχώς πάλι, εάν αδυνατώ μία φορά ν’ ανιχνεύσω τους «κατασκευαστές» των Νεάντερταλ, τότε αδυνατώ επί εκατό φορές ν’ ανιχνεύσω τα σχετικά με τους χιμπαντζήδες (εποχή, αιτιολογία κατασκευής τους, κτλ κτλ). Γι’ αυτό καί δεν ξεκίνησα την παράθεση παραδειγμάτων σπαρτών μ’ αυτούς.
iv-β. Αμπορίτζινες
Οι Αμπορίτζινες ( = αυτόχθονες) της Αυστραλίας είναι το πρώτο πακέτο σπαρτών, που έφτιαξε ο Προμηθέας.
Πού το ξέρω;
Απ’ τον «Προμηθέα Δεσμώτη». (Κι εδώ ο τυφλοσούρτης, που μάλλον θα σας χρειαστεί.)
[Του Αισχύλου· που δεν έχουμε κάν αναφορές ότι ο «Δεσμώτης» είναι έργο του Αισχύλου Ευφορίωνος, αλλά το καταλαβαίνουμε από τη δομή του λόγου – λεξιμετρία, χρήση επιρρημάτων, κι έτσι. Καί μάλιστα, το κατατάσσουμε στα έργα ωριμότητας του τραγωδού, ίσως το τελευταίο του. Αυτά, γιά να μαθαίνετε! ]
Καί πώς είμαι τόσο σίγουρος, από ένα καί μοναδικό έργο;
Επειδή έχω στοιχεία· περισσότερα καί πιό ακλόνητα απ’ όσα έχει η Χολλυγουντιανή φαντασία μερικών-μερικών, που από το ίδιο μοναδικό έργο τον βγάζουνε τον Προμηθέα ήρωα καί «θεομάχο».
Πάμε, όμως, να τα δούμε.
Εκείνο που αμέσως μου χτύπησε (σε συνδυασμό με άλλα, που είχα προσέξει) στο κείμενο, ήταν η αναφορά στο «ονείρεμα», που κάνει ο Προμηθέας στον μονόλογό του – εκεί, που αναφέρεται στο πώς ήταν πρώτα οι άνθρωποι, πρίν τους διδάξει αυτός. «Ζούσαν σαν σ’ ονείρεμα» ( = χωρίς συνειδητότητα), λέει -στο περίπου- ο ποιητής, στους στίχους 448-449. (Δυστυχώς, η μετάφραση -στην οποία παραπέμπω- δεν συνοδεύεται από αρίθμηση στίχων.) Έλα, όμως, που η μόνη φυλή που κάνει ευθέως λόγο γιά «ονείρεμα» είναι οι Αμπορίτζινες!!!
Η ίδια η τραγωδία μας προϊδεάζει, διότι ξεκινάει με την παρατήρηση ( = αναγγελία προς τους θεατές του έργου) του Κράτους, ότι φθάσανε σε πολύ μακρυνό μέρος της Γής (καί δή πεδιάδα – πέδον). Εάν, μάλιστα, προσθέσουμε καί τον Ωκεανό (πρόσωπο της τραγωδίας), το γλυκό έδεσε!
Τώρα, βέβαια, θα με ρωτήσεις πώς ήξερε ο Αισχύλος ότι υπάρχει η Αυστραλία… πράγμα που οι «επίσημοι» φιλόλογοι δεν το δέχονται. Όπως δεν δέχονται ούτε τη δυνατότητα ταξιδιών των (παν)αρχαίων ημών σε τόσο μεγάλες αποστάσεις. Τη δουλίτσα τους κοιτάνε, οι άνθρωποι, αλλά εμείς θα τους θυμίσουμε καί τον Κολόμβο, καί τον Θώρ Χάϋερνταλ. Όπως θα τους θυμίσουμε τον διάλογο Διογένη καί Μεγάλου Αλεξάνδρου, που κατέγραψε ο έτερος Διογένης, ο Λάερτιος. Ο Αισχύλος, λοιπόν, ήξερε την Αυστραλία, με τον ίδιο τρόπο που ο Διογένης ο Κυνικός ήξερε την Αμερική: προφανέστατα από κατάλοιπα γνώσεων μιάς αρχαιότερης φάσης της Ελλάδας, με σαφώς υψηλώτερο πολιτισμό σε τεχνολογικές δυνατότητες. Της Ελλάδας πρίν τον Κατακλυσμό, παναπεί.
Συνεχίζουμε.
Εφ’ όσον μιλάμε γιά Αυστραλία, το χαρακτηριστικώτερο τοπίο της είναι ο βράχος του Άϋερ, ή Ουλούρου (στη γλώσσα των ιθαγενών).
-crop.jpg)
Καί είναι ακριβώς ο τόπος, όπου δέθηκε ο Προμηθέας!… γι’ αυτό καί θεωρείται ιερός τόπος απ’ τους Αμπορίτζινες: τιμούν τον κατασκευαστή τους!
Γιατί;
Διότι στο κείμενο του «Δεσμώτη» ο Προμηθέας λέει πως δεν περίμενε να τιμωρηθεί στον έρημο αυτόν «αγείτονα πάγο». Τρείς λέξεις, όλες στον στίχο 270, όλες επιλεγμένες προσεκτικά, που αποδίδουν το τοπίο πολύ καθαρά, …σαν φωτογραφία:
- «ερήμου»
- «αγείτονος»
- «πάγου».
Βέβαια, το κείμενο λέει κι άλλα, άμα τα προσέξεις: ο Προμηθέας ταλαιπωρείται σε «πέτραις πεδαρσίοις» (στίχος 269), παναπεί σε γκρεμούρες· καί όντως, το Ουλούρου είναι 340 μέτρα ψηλό, με χαράδρες. Μιά παρατήρηση, μόνο: «πάγος» στ’ αρχαία Ελληνικά δεν σημαίνει ούτε …πάγος, ούτε «βράχος». Η λέξη προέρχεται από το ρήμα πήγνυμι, που σημαίνει «μπήγω». Λοιπόν, το Ουλούρου καμμία σχέση δεν έχει με τα πετρώματα της δίπλα περιοχής του· έχει «εμπηχθεί» εκεί! Πώς; επειδή ήταν κομμάτι του μακαρίτη του Φαέθωνα, καί έσκασε επάνω στον πλανήτη μας.
[Ειρήσθω ότι, άν ψάξετε το Διαδίκτυο γιά την προέλευση του Ουλούρου, θα διαβάσετε θεωρίες -ναί, κι επίσημες!- να σας πέσουν τα μαλλιά. Κάποτε, λέει, η Αυστραλία ήταν καμιά πενηνταριά …ορόφους ψηλώτερη, αλλά στο μεταξύ η διάβρωση έφαγε, ξαναλέει, όοοοοολη την υπόλοιπη Αυστραλία, κι άφησε το Ουλούρου άθικτο!!! Καί πώς έδρασε αυτή η διάβρωση απόλυτα συμμετρικά, όπως βλέπουμε την πεδιάδα γύρω απ’ το Ουλούρου; Έλα, ντέ! Μυστήριον μέγα! ]
Όμως, πρέπει να δώσουμε πειστικές εξηγήσεις καί στην πιθανή αντίρρηση, ότι δηλαδή το βουνό, όπου δέθηκε ο Προμηθέας, είναι ο (πολύ πιό κοντινός σ’ εμάς από την Αυστραλία) Καύκασος της Κασπίας.
Ειλικρινά, δεν βλέπω από πού προκύπτει αυτό! Στον Καύκασο (ονομαστικώς) γίνονται δύο (αριθμός 2) αναφορές όλες κι όλες στο κείμενο, στους στίχους 422 καί 719. Καί οι αναφορές αυτές γίνονται, γιά να δείξει ο τραγωδός αφ’ ενός ότι τον Προμηθέα τον κλαίει κόσμος καί ντουνιάς (ανακατεύονται μέχρι κι οι Άραβες), καί αφ’ ετέρου γιά να εξηγήσει ο Προμηθέας στην Ιώ τί θα δεί, εκεί που θα πάει θέλοντας καί μή. Αυτά ακριβώς διαβάζει κανείς, εάν γνωρίζει αρχαία Ελληνικά. Αν, τώρα, προσπαθεί να μάθει αρχαία από αγράμματους «Ελληνοκεντρικούς» συγγραφίσκους (καί δή, φερέφωνα κρυφών αφεντικών), τότε …καλά να πάθει!
Βέβαια, μόλις στον 2ο στίχο ο ποιητής λέει ότι τα πρόσωπα του έργου πήγανε σε «Σκυθικό δρόμο, σε ερημιά χωρίς ανθρώπους». Σύμφωνοι, αλλά δεν πρόκειται γιά τη Σκυθία, όπως την εννοούμε σήμερα. Είτε, επομένως, ο «Σκύθης» κάποτε σήμαινε γενικά τον βάρβαρο, είτε πρόκειται γιά λαμογίστικη επέμβαση στο κείμενο, που άλλαξε προϋπάρχουσα διαφορετική λέξη… αλλάζοντας τελείως καί το νόημα.
Τείνω να πιστέψω τη δεύτερη εκδοχή. Βλέπετε, απ’ το κείμενο λείπει η οποιαδήποτε αναφορά στην αγαπημένη συνήθεια των σπαρτών, την ανθρωποφαγία (ακόμη καί ατόμων του είδους τους). Την οποία οι Αμπορίτζινες ασκούσαν μέχρι πρό τινος (ντοκυμανταίρ πρίν χρόνια του Στέλιου Κούλογλου, με αφορμή τη νόσο των «τρελλών αγελάδων»), καί η οποία ανθρωποφαγία απαγορεύτηκε με νόμο του Αυστραλιανού κράτους το 1955.
Τί σχέση έχει, τώρα, η ανθρωποφαγία με τα τρελλά γελάδια; Απλούστατα, επειδή οι γυναίκες των Αμπορίτζινων εμφάνιζαν συχνά περιστατικά συμπτωμάτων σπογγώδους εγκεφαλοπάθειας (όπως λέγεται η νόσος επισήμως) · επειδή, όταν οικογενειακώς τρώγανε τους πεθαμένους τους, οι άντρες τρώγανε τα πιό καλά κοψίδια (μπούτια, κτλ), κι αφήνανε τα εντόσθια (δηλαδή την αιτία της ασθένειας) στις γυναίκες.
Απαγορεύτηκε διά νόμου εις τας Αυστραλίας το ανθρωποφαγείν (ά λα τις, καί απαρέμφατο! ) εδώ κι εξηνταπέντε χρόνια· οκέϋ. Τώρα, βέβαια, γιά το τί γίνεται στη ζούλα… δεν παίρνω όρκο!
Υπάρχει ακόμη μία ένδειξη, ίσως όχι ισχυρή, ότι οι Αμπορίτζινες είναι σπαρτοί: το ότι δεν είναι δυνατόν να καταταγούν σε μία απ’ τις γνωστές ανθρώπινες φυλές· ή, έστω, σε μείξη τους. Απλώς την αναφέρω, διότι δεν γνωρίζω κατά πόσο έχουν γίνει μ’ αυτούς γονιδιακές συγκριτικές μελέτες τα τελευταία χρόνια. Τα πορίσματα εργαστηρίων θα μας απαντούσαν το ερώτημα μία καί καλή, αλλά δεν σκέφτονται όλοι σαν τον μέσο δυτικό άνθρωπο. Ίσως οι Αμπορίτζινες ν’ αρνηθούν ακόμη καί τη δειγματοληψία dna, επικαλούμενοι ποιός-ξέρει-τί· μιά κάποια αόριστη «ιερότητα» του ανθρώπινου σώματος, ξέρω ‘γώ. (Αλλά καί την τυχούσα έλλειψη εμπιστοσύνης τους στον μέσο δυτικό άνθρωπο, κι αυτή δικαιολογημένη θα την εύρισκα!)
Ίσως καί οι «μέσοι δυτικοί άνθρωποι» (ειδικά όσοι κάνουν κουμάντο απ’ τα παρασκήνια στις επιστημονικές έρευνες) -καί παρά τους περί του αντιθέτου μαρτυρούντες πίνακες ζωγραφικής! – να ΜΗΝ θέλουν να φανεί ολόγυμνη η αλήθεια γιά ορισμένες καταστάσεις… εξ ού καί πέρδονται απ’ το στόμα διάφορες νεφελώδεις φιλολογικές ηλιθιότητες περί «ρατσισμού», μέσα στον 21ο αιώνα· μέσα στην εποχή των εργαστηρίων!
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου