Γράφει ο Dimitris Krontsos Πόση αλήθεια χωράς; Πόση ελευθερία αντέχεις;
Η δύναμη της συναινετικής πραγματικότητας
Το 1951 ο αμερικάνος ψυχολόγος J.E.Asch διεξήγαγε ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα σχετικά με την αδυναμία των πιο πολλών ανθρώπων για πνευματική ανεξαρτησία. Ζωγράφισε μία γραμμή σε ένα χαρτί και σε κάποια απόσταση από αυτή άλλη μια τριάδα γραμμών. Η μία γραμμή από την τριάδα είχε ακριβώς το ίδιο μήκος με αυτήν που ήταν μόνη της, ενώ οι άλλες δύο ήταν καταφανέστατα πιο κοντές ή μακριές. Έπειτα λοιπόν ζήτησε από τον κόσμο που συμμετείχε στο πείραμα και που τον χώριζε σε εξάδες, να ταιριάξει την γραμμή που ήταν ξέχωρη με κάποια από τις γραμμές της τριάδας. Αυτό που δεν είπε στα πειραματόζωα του ήταν ότι οι πρώτοι πέντε κάθε εξάδας είχαν πάρει εντολή να επιλέξουν την εμφανώς πιο κοντή γραμμή από την τριάδα. Κάτι που φυσικά ήταν λάθος. Μαντέψτε τι έγινε. Τα πιο πολλά πειραματόζωα του ψυχολόγου, ο έκτος δλδ κάθε εξάδας, επέλεγαν συνήθως την ίδια λάθος γραμμή που έδειξαν οι πρώτοι πέντε συνεργάτες του ιατρού. Το ακόμη πιο άξιο αναφοράς είναι ότι μόλις λέγανε στα πειραματόζωα ποιο ήταν το πείραμα και ο στόχος του αυτά δεν δέχονταν ότι έκαναν τη λάθος επιλογή κάτω από την πίεση της συμπεριφοράς της μάζας και της κοινής γνώμης.
Το θηρίο εντός
Το 1961 ο Stanley Μilgram διεξάγει ένα από τα πιο αντιδεοντολογικά πειράματα της ιστορίας σχετικά με την δύναμη της υποβολής, την ασυνειδησία και την υπακοή σε αυτόν που έχουμε παραχωρήσει την πνευματική κυριαρχία. Οι συμμετέχοντες λοιπόν χωρίζονταν σε ζεύγη κι έπειτα από κλήρωση ο ένας έπαιρνε το ρόλο του «δασκάλου» ενώ ο άλλος του «μαθητή». Ο μαθητής, αφού του δινόταν να απομνημονεύσει 10 ζεύγη λέξεων, δενόταν σε μια ηλεκτρική καρέκλα. Ο δάσκαλος από την άλλη καθόταν μπροστά από μια κονσόλα που είχε τα κουμπάκια ελέγχου του χειρισμού της. Η κονσόλα είχε διακόπτες για 15,30,50, 100 κοκ … και τελικά για 450 volt. Μαζί με τον δάσκαλό έστεκε κι ο υπεύθυνος του πειράματος. Εκεί κάπου ξεκινούσε το πείραμα. Ο δάσκαλος έλεγε μία λέξη από αυτές που είχε απομνημονεύσει ο «μαθητευόμενος» και ζητούσε να την ταιριάξει με το ζεύγος της. Σε κάθε λάθος θα σηκωνόταν και ένας παραπάνω διακόπτης. Στην αρχή ο μαθητευόμενος απαντούσε σε κάποιες λέξεις σωστά. Έπειτα με το πρώτο λάθος ο πρώτος διακόπτης σηκωνόταν και είχαμε το πρώτο ηλεκτροσόκ. Λίγο μετά ο δεύτερος. Αργότερα ο τρίτος. Ο μαθητευόμενος αισθανόταν ήδη τεράστια δυσφορία και ζητούσε ή ακόμη φώναζε να φύγει. Πολλές φορές ο «δάσκαλος» ζητούσε συγκατάβαση από τον υπεύθυνο, ρώταγε «τι κάνω τώρα», ο δεύτερος έλεγε «το πείραμα συνεχίζει» και οι διακόπτες γυρνούσαν. Άλλες φορές ο υπεύθυνος παραινούσε ή πρόσταζε τον δάσκαλο να συνεχίσει. Όταν γύριζε ο διακόπτης των 350 volt o «μαθητευόμενος» έχανε τις αισθήσεις του. Τότε ο υπεύθυνος του πειράματος έλεγε στο «δάσκαλό» πως το πείραμα ήταν απολύτως ελεγχόμενο και ότι πρέπει να ολοκληρωθεί με τον τελευταίο διακόπτη των 450 volt.
Μόνο το 5% των δασκάλων δεν δέχτηκαν να συμμετέχουν από την αρχή στο πείραμα. Το 95% πήγε το ρεύμα πάνω από τα 150 volt. Το 65% γύρισε και τον τελευταίο διακόπτη των 450 volt. Ο «μαθητευόμενος» ήταν ηθοποιός που προσποιούταν. Δεν υπήρχε ρεύμα στην καρέκλα. Το πραγματικό πειραματόζωο ήταν ο «δάσκαλος».
Έχεις ελεύθερη βούληση;
Ο John Bargh διεξήγαγε από το 2010 ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα σε σχέση με το μηχανικό –σχεδόν ασυνείδητο- τρόπο που τείνει ο πολύς κόσμος να αποφασίζει για κάτι επηρεασμένος από παράγοντες που είναι εντός του ορίζοντα γεγονότων αλλά εκτός της «λογικής» του διαδικασίας. Σε δύο ομάδες μαθητών έδωσε δύο διαφορετικά σύνολα λέξεων. Στο πρώτο υπήρχαν λέξεις όπως «σεβασμός, υπομονή, ευγένεια, πολιτισμός» και στο δεύτερο λέξεις όπως «τολμηρός, επίθεση, εισβάλλω, απότομος». Έπειτα έλεγε στα πειραματόζωα του να πάνε να τον βρούνε στο γραφείο του. Εκεί όμως είχε επίτηδες στήσει ένα θέατρο όπου μιλούσε με έναν άλλο συνάδελφο επί δέκα λεπτά. Οι μαθητές του πρώτου γκρουπ λέξεων κατά 82% δεν διέκοπταν τη συζήτηση των δύο καθηγητών. Οι μαθητές του δεύτερου γκρουπ λέξεων στα πρώτα λεπτά -με μέγιστο τα 5- τους διέκοπταν.
Όταν ο Bargh ανακοίνωσε το πείραμα στους μαθητές εκείνοι αρνήθηκαν ότι επηρεάστηκαν ασυνείδητα από τις λέξεις.
Η κόλαση των προκαταλήψεων
Κάτι αντίστοιχο με το προηγούμενο πείραμα δείχνει και αυτό των Josh Aronson και Claude Steele το 1995 σχετικά με τα στερεότυπα. Στο πείραμα ζήτησαν μόνον από μαύρους φοιτητές να απαντήσουν σε ένα τεστ multiple choice. Στους μισούς στη φόρμα που έπρεπε να συμπληρώσουν τα στοιχεία τους υπήρχε πεδίο όπου έπρεπε να συμπληρωθεί και το αν ήταν λευκοί ή μαύροι. Μαντέψτε τι έγινε. Οι φοιτητές που ερωτήθηκαν για το χρώμα τους είχαν 50% χαμηλότερη απόδοση από τους άλλους μαύρους φοιτητές που δεν ρωτήθηκαν. Ήταν αρκετή δηλαδή μία νύξη σε ένα ευαίσθητο θέμα ώστε να διαταραχθεί η εσωτερική τους ευστάθεια.
Όταν ανακοινώθηκε το πείραμα στους φοιτητές δεν δέχτηκαν ότι επηρεάστηκαν από κάτι.
Πόση αλήθεια χωράει και πόση ελευθερία αντέχει ένα πνεύμα;
Τι θέλουμε να δείξουμε με όλα αυτά. Υπάρχουν αλήθειες και αλήθειες. Ψέματα και ψέματα. Ελευθερίες και ελευθερίες. Συνειδήσεις και συνειδήσεις. Ο τρόπος που παίρνουμε τις αποφάσεις για τη ζωή μας, ο τρόπος που επηρεαζόμαστε από το «κοινό όνειρο» - την κοινή γνώμη δλδ, ο τρόπος που υπό περιστάσεις και εντελώς αυθόρμητα ξεπηδά από μέσα μας κάποιο θεριό, ο τρόπος που μας χειραγωγούν ή συνηθίζουμε να συνταιριάζουμε τους εαυτούς με το περιβάλλον για να νιώθουμε ότι ανήκουμε, ο τρόπος που μια ευαισθησία επηρεάζει ασυνείδητα τη συμπεριφορά μας, όλα αυτά δείχνουν το πόσο παράλογα, ασυνείδητα, μηχανικά και τυχαία λειτουργούμε στη ζωή μας. Το πόσο δε γνωρίζουμε πραγματικά τον εαυτό μας.
Όταν δεν έχουμε ρίξει το φως της συνείδησης στη μηχανικότητα μας, όταν δεν περνάμε τις προθέσεις από κόσκινο μέχρι να βρούμε την τελική τους ρίζα, όταν δεν υπάρχει αυτοπαρατήρηση ώστε να αρθούν οι δεσμοί που μας παγιδεύουν σε μία ασυνείδητη, κοιμισμένη -σχεδόν ζόμπι- συμπεριφορά, τότε δε μπορούμε να μιλάμε για ελευθερία, ανεξαρτησία, αλήθεια, αυτό-συνείδηση.
Κοσμολογική παραδοχή
Για να το δούμε όλο αυτό το θέμα της αλήθειας και της ελευθερίας σε σχέση με το πνεύμα μας κάτω από ένα πιο εσωτερικό πρίσμα θα περιοριστούμε στο άρθρο αυτό σε μία κοσμολογική παραδοχή. Την κοσμολογική παραδοχή ότι είμαστε άνθρωποι. Άνθρωποι με κεφάλι, χέρια, πόδια και ένα σωρό μικρά και μεγάλα μέρη του σώματος. Δεν θα ξεφύγουμε σε αναφορές περί αοράτων, τι μπορεί να είμαστε πέρα από το σώμα, αν είμαστε μέρος ενός πολύ-οφθαλμικού όντος, πως ξεδιπλώνεται ο χρόνος και η ζωή, αν είναι ο χρόνος πραγματικός ή ψυχικός, αν υπάρχει ατομικότητα, τί υπάρχει και τί δεν υπάρχει τέλος πάντων ή ποιο είναι το όνειρο, ποιο είναι το όνειρο μέσα σε όνειρο, τι είναι η έκρηξη και τί η ένρηξη του ολικού όντος κλπ. Όχι, όχι. Θα περιοριστούμε στο εξής πλαίσιο: Είμαστε άνθρωποι με τρία μυαλά ή κέντρα –διανοητικό, συναισθηματικό, κίνηση-, ή 7 chakras ή 11-12 chakras ή τέλος πάντων διαλέξτε ένα σύστημα που σας βολεύει.
Οι αναφορές μας πλέον θα φύγουν από το κομμάτι της ψυχολογίας και της ψυχανάλυσης και θα μιλήσουν με πιο εσωτερικό τρόπο όπως πάνω κάτω θα τα βρείτε σε ένα πλήθος παραδόσεων.
Γνώση του εαυτού ίσον γνώση σώματος
Γιατί κάνουμε αναφορά στα κέντρα μας και στο σώμα μας; Γιατί για να μην είμαστε μηχανικοί, να μην είμαστε έρμαια του τυχαίου, να μην είμαστε ρομπότ που νομίζουν πως είναι ελεύθερα αλλά δεν είναι, πρέπει να γνωρίζουμε πως λειτουργεί το σώμα, τι ενέργειες το διαπερνούν, τι ενέργειες ελκύει κοκ. Είναι πολύ σημαντικό από τη σκοπιά της προσπάθειας βίωσης της ζωής με όσο πιο αυθεντικό τρόπο να γνωρίζουμε τη σημαντικότητα της σχέσης μεταξύ του σώματος και της πραγματικότητας που νομίζουμε ότι βιώνουμε.
Το σώμα μας είναι γεμάτο εντάσεις και παγιδευμένη ενέργεια που σχηματίζουν vertices-άγκυρες και αποστραγγίζουν τη ζωτικότητα μας. Αυτά όλα μπορούν να σχηματιστούν από εμμονικές σκέψεις που αποκρυσταλλώνονται πάνω στα όργανα μας, από συναισθηματικά σκουπίδια και πληγές που επιτρέπουμε να προσκολληθούν και να μείνουν πάνω μας ή και από κοινωνικούς προγραμματισμούς όπως είδαμε στα πειράματα. Όλα αυτά χαλάνε την υγιή φυσιολογική ροή της ζωτικής μας ενέργειας. Είναι σαν έχουμε διαστρεβλωτικά φίλτρα και κόμπους εγκατεστημένα στο σώμα μας και για αυτό τείνουμε να βιώνουμε την μηχανική τους επαναληπτική ανάκρουση παρά αυτό που συμβαίνει πραγματικά. Παγιδευόμαστε τουτέστιν σε μια προσωπική φυλακή αντί να ζούμε αυτό που γίνεται μπροστά μας.
Παραδείγματα
Ένα ολόκληρο σύμπαν πεποιθήσεων και προκαταλήψεων μπορεί να μη μας επιτρέπει να βλέπουμε την πραγματικότητα καθαρά ή να την βλέπουμε παραμορφωμένα. Ένα άλυτο πρόβλημα αυτό-αποδοχής μπορεί να μας εγκλωβίσει σε φαύλο κύκλο αρνητικών συναισθημάτων. Μία τραυματική εμπειρία μπορεί να αποτυπωθεί –αν δε λυθεί- σε έλλειψη διάθεσης ή ενοχή. Επηρεάζεται έτσι το πώς λειτουργεί το σώμα μας και το τί ποιότητα είναι οι ενέργειες που ελκύει από τον κόσμο. Σχηματίζονται κόμποι στη καρδιά, στο διάφραγμα, στο λαιμό, στο ηλιόπλεγμα, τυφλώνεται η ενόραση, μπερδεύεται η σεξουαλική ενέργεια, διαστρεβλώνεται το ένστικτο κοκ. Χτίζονται ρομποτικές τάσεις, γινόμαστε ζωντανοί-νεκροί, έρχονται αρρώστιες. Συνήθως όλοι μας κουβαλάμε ένα συνδυασμό προβλημάτων που επηρεάζουν το διανοητικό, το συναισθηματικό και το κινητικό μας κέντρο και αλλοιώνουν τον τρόπο που λειτουργεί το σώμα και αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Κι επειδή δεν έχουμε την γνώση και την εμπειρία να τα διακρίνουμε όλα αυτά, αλλά είμαστε βυθισμένοι στο δικό μας ιδεοληπτικό παραμύθι, άλλοτε τα εξιδανικεύουμε, άλλοτε τα παρερμηνεύουμε κι άλλοτε τα μεγεθύνουμε και τα αναπαράγουμε. Ένας φαύλος κύκλος.
Μία έλλειψη σεξουαλικής διάθεσης λόγου χάριν λόγω ενεργειακής βοράς ή εγκλωβισμένης ενέργειας μπορεί ενδεχομένως να εξιδανικευτεί σε κάποιο νοητικό σχήμα του τύπου «είμαι πνευματικός άνθρωπος εγώ». Μία συμπεριφορά με διακυμάνσεις λόγω παραδείγματος χάριν πεποιθήσεων-προκαταλήψεων, μη αυτό-παρατήρησης, κάποιας νευροψυχωσικής διαταραχής / ενεργειακών 4d παρασίτων, προσωπικών καταχωνιασμένων μοτίβων-δαιμόνων / ασυνειδησίας, μη γείωσης / υπερβολικής φαντασίας κλπ μπορεί να φτάνει να γίνει νοητικό σχήμα του στυλ «αυτή είναι η αλήθεια μου, έτσι λειτουργώ εγώ». Δεν είναι όμως έτσι. Μα καθόλου έτσι δεν είναι. Η άμεση επίδραση όλων των παραπάνω στο σώμα είναι τεράστια. Δεν είμαστε αυτοί που νομίζουμε ότι είμαστε. Δεν είμαστε αυτοί που συνηθίσαμε να είμαστε. Ποιοί είμαστε όμως;
Το δυναμικό
Αντί να κοιτάμε τον άλλον στα μάτια όταν μιλά και να νιώθουμε τους ενεργειακούς κραδασμούς του, αντί να δεχόμαστε εντυπώσεις τηλεπαθητικά, αντί να μιλάμε μέσα από όλα μας τα κέντρα –μυαλό, καρδιά, κίνηση-, αντί τέλος πάντων να χρησιμοποιούμε όλες τις γέφυρες αισθαντικότητας που έχουμε στη διάθεση μας και να είμαστε εμπαθικοί, αντί να καταλαβαίνουμε τον κόσμο και τους νόμους του λίγο πιο σωστά, έχουμε τα κανάλια μας κλειστά. Στη καλύτερη ακόμη κι όταν τα κανάλια μας είναι μισο-ανοιχτά παρεξηγούμε αυτά που ακούμε, δε μπορούμε να ξεχωρίσουμε τι είναι πραγματικά δικό μας και με τι συντονιστήκαμε από το περιβάλλον, φορτωνόμαστε άθελα συναισθηματικούς μπόγους άλλων, επιτρέπουμε να προσκολλάνε πάνω μας ξένες σκεπτομορφές.
Μην απορείτε. Οι ενέργειες στις οποίες μπορεί το ανθρώπινο σώμα να ανταποκριθεί είναι πολύ λεπτές. Πάρα πολύ λεπτές. Εκεί λοιπόν που θα καταφέρει να ρίξει το φως η προσοχή εκεί χτίζεται και η συνείδηση. Από την παρατήρηση του ποιο λεπτοφυούς και του ποιο μεγάλου χτίζεται η κατανόηση για τον κόσμο και τον άνθρωπο. Από την επαναλαμβανόμενη παρατήρηση χτίζεται το νόημα.
Συντριβή – Πίεση
Συνήθως ο μηχανικός τρόπος λειτουργίας δεν αλλάζει εκτός κι αν έρθει κάποιο τυχαίο γεγονός συντριβής που θα γκρεμίσει ένα μεγάλο κομμάτι των προκαταλήψεων και της προσωπικότητας. Συνήθως δλδ είμαστε ρομπότ. Είναι πολύ σημαντικό, αν και ο πολύς ο κόσμος δε μπορεί -λόγω των χονδροειδών του αισθητηρίων που δε τα έχει εκλεπτύνει- να το αντιληφθεί, να γνωρίζουμε ότι μετά από κάποια «συντριβή», μετά από ένα αφυπνιστικό –καλό ή κακό- γεγονός, αλλάζει και η νευροχημεία του σώματος. Αλλάζει ο τρόπος που ρέουν οι ενέργειες. Ανοίγουν κανάλια, εξοστρακίζονται προσωπικοί δαίμονες, λύνονται ενεργειακοί κόμποι, δημιουργούνται νέοι αλλού κοκ.
Οι εσωτερικές σχόλες από αρχαιοτάτων χρόνων, για να πετύχουν αυτή τη μεταστοιχείωση μέσα στους μαθητές, με τον έναν ή άλλο τρόπο τους ασκούσαν πλάγιες ή κάθετες ψυχολογικές πιέσεις ώστε να τους φέρουν σε εκείνο το μεταίχμιο παρατήρησης των πιο λεπτών πραγμάτων που βρίσκονται μέσα τους. Συμπλέγματα, κόμποι, ενέργειες κλπ. Αυτό το κατάφερναν με πολλούς τρόπους. Άλλοτε τάιζαν και ξανατάιζαν τις ψευδαισθήσεις των μαθητών μέχρι αυτοί να απορήσουν και να υποψιαστούν. Άλλοτε πάλι τους γκρέμιζαν με τρόπο κάποιες από τις ιδεοπληξίες τους. Άλλοτε τους έφερναν αντιμέτωπους με τους πιο μεγάλους τους φόβους. Το θέμα με όλα αυτά είναι ότι ποτέ κανείς δε ξέρει πραγματικά πως και πόσο θα επηρεάστεί ο άλλος, αν η επιρροή θα είναι συνειδητή ή αν μείνει ασυνείδητη και η αποκρυπτογράφηση έρθει αρκετά αργότερα. Σε αυτό η ζωή έχει τις δικιές της δικλείδες και την δικιά της ιερή λειτουργία: Ο καθένας προσωπικά –συνειδητά ή ασυνείδητα- επιλέγει το «βάρος» που θα σηκώσει εκείνη την ώρα και κάθε ώρα.
Η φαυλότητα της μυσταγωγίας
Ας γίνουμε λίγο αιχμηροί. Το πρόβλημα με την παραπάνω αναφορά (οι σχολές και τα ιερατεία ή «οι σέχτες γνώσης» έχουν κατά πολύ επηρεάσει την ιστορία γιατί τους παραχωρούμε την πνευματική κυριαρχία) είναι ότι πολύ συχνά, ή σχεδόν πάντα, μία μυσταγωγία, μία μυητική διαδικασία, αναπαράγει προβλήματα και μεγαλύτερους κόμπους σε υψηλότερο συλλογικό level (για αυτό και προσωπικά μου τη δίνουν όλα αυτά με τις ομάδες και τα μυσταγωγικά). Οι ιδεοπληξίες των μυητών σπέρνουν νοητικούς ιούς, κανονικά δαιμόνια και φαιοκόκκινους μπαμπούλες στο σύνολο. Πάρτε παράδειγμα τα παπαδαριά. Οι αδυναμίες και οι ατέλειες αυτών που αναλαμβάνουν το ρόλο του υποτίθεται “είμαι ψηλά στο rank της ιεραρχίας” (δεν υπάρχει rank στο μαγικό κύκλο της ζωής, αυτά είναι προγραμματισμοί της πατριαρχικής κοινωνίας μας) προβάλλονται στο συλλογικό και χτίζονται σχέσεις ανισομερούς εξάρτησης. Δυστυχώς ιστορικά χτίζουμε την συναινετική μας πραγματικότητα, το συλλογικό μας όνειρο δλδ, κάτω από την απατηλή εντύπωση ότι πρέπει να μεταφέρουμε «γνώση», να κρατάμε τη φλόγα της «συνείδησης» αναμμένη, είμαστε η κορωνίδα της δημιουργίας κοκ. Δυστυχώς έτσι ταΐζουμε σαν ανθρωπότητα τα δαιμονικά μας ματαιόδοξα εγώ.
Κατά βάθος η ζωή είναι ο απόλυτος μυσταγωγός και το απόλυτο μυστήριο κι εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τη ζούμε όσο πιο ανοιχτά αντέχουμε. Σε αυτό το ανοιχτό ερώτημα μπορούμε μόνον σκωπτικά να μιλήσουμε για ελευθερία πνεύματος και ανώτερη αυθεντικότητα της αλήθειας μας. Κλάσματα είμαστε. Δε τα χωράμε όλα. Δε θα τα καταλάβουμε ποτέ όλα. Άντε να πάρουμε κάποια ιδέα για το πολύ τοπικό κομμάτι του κόσμου μέσω κλιμάκων και σχετικότητας. Ο καθένας στο τέλος χωρά και αναλαμβάνει το μερίδιο εκείνο που αντέχει. Τα βαθειά οντολογικά, τα βαθειά βιωματικά είναι γελασμένος κανείς ότι μπορούν να μεταφερθούν σε μία αράδα λέξεις. Το μέρος δε μπορεί να ολοκληρώσει το όλον.
Εν κατακλείδι
Τελικά ίσως όλος αυτός ο φαύλος κύκλος που έχουμε μπλέξει τους εαυτούς μας να είναι και μέρος του εξελικτικού ταξιδιού της ανθρωπότητας. Δε το γνωρίζω. Αυτό που οφείλουμε πάντως είναι να αναγνώσουμε την ιστορία μας με ψυχαναλυτική σκοπιά και να επιτρέψουμε στον καθένα μας ύστερα από τις όποιες συντριβές ή τις όποιες κατά λάθος, ηθελημένες ή και ασυνείδητες πιέσεις που του ασκήθηκαν από τον κόσμο ή τον εαυτό του, να κάνει την δικιά του επιστρεπτική και τη δικιά του ξεχωριστή νοηματοδοσία. Να βρει τα δικά του όρια ελευθερίας και αλήθειας. Κάθε level και κάθε θέση, έχει και τα όρια της. Ας επιτρέψουμε να βρει ο καθένας τη δικιά του ατομική παρέκκλιση.
Ίσως μια τέτοια πλατφόρμα συμπεριφοράς και προσέγγισης της ζωής βοηθήσει να τη ζήσουμε πιο οργασμικά. Ίσως έτσι και να καταλάβουμε επιτέλους που βρίσκεται εκείνο το σημείο μεταξύ φαντασίας και απτής πραγματικότητας που κάνει την πιθανότητα δυνατότητα και τη δυνατότητα κόσμο. Ίσως και να ανακαλύψουμε την ελλοχεύουσα δημιουργική ικανότητα και τάση προς συνείδηση που κρύβει μέσα του κάθε κύτταρο αυτού που αντιλαμβανόμαστε ως ζωή. Και ίσως, για να κλείσω κάπου εδώ, το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε για να τα καταφέρουμε όλα αυτά και να ζήσουμε πιο αυθεντικά τη ζωή μας, είναι να ξεχάσουμε τους τρόπους που μας δίδαξαν και αυτούς που επιβάλαμε εμείς στους εαυτούς μας. kinisiideon.blogspot.com/
Η δύναμη της συναινετικής πραγματικότητας
Το 1951 ο αμερικάνος ψυχολόγος J.E.Asch διεξήγαγε ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα σχετικά με την αδυναμία των πιο πολλών ανθρώπων για πνευματική ανεξαρτησία. Ζωγράφισε μία γραμμή σε ένα χαρτί και σε κάποια απόσταση από αυτή άλλη μια τριάδα γραμμών. Η μία γραμμή από την τριάδα είχε ακριβώς το ίδιο μήκος με αυτήν που ήταν μόνη της, ενώ οι άλλες δύο ήταν καταφανέστατα πιο κοντές ή μακριές. Έπειτα λοιπόν ζήτησε από τον κόσμο που συμμετείχε στο πείραμα και που τον χώριζε σε εξάδες, να ταιριάξει την γραμμή που ήταν ξέχωρη με κάποια από τις γραμμές της τριάδας. Αυτό που δεν είπε στα πειραματόζωα του ήταν ότι οι πρώτοι πέντε κάθε εξάδας είχαν πάρει εντολή να επιλέξουν την εμφανώς πιο κοντή γραμμή από την τριάδα. Κάτι που φυσικά ήταν λάθος. Μαντέψτε τι έγινε. Τα πιο πολλά πειραματόζωα του ψυχολόγου, ο έκτος δλδ κάθε εξάδας, επέλεγαν συνήθως την ίδια λάθος γραμμή που έδειξαν οι πρώτοι πέντε συνεργάτες του ιατρού. Το ακόμη πιο άξιο αναφοράς είναι ότι μόλις λέγανε στα πειραματόζωα ποιο ήταν το πείραμα και ο στόχος του αυτά δεν δέχονταν ότι έκαναν τη λάθος επιλογή κάτω από την πίεση της συμπεριφοράς της μάζας και της κοινής γνώμης.
Το θηρίο εντός
Το 1961 ο Stanley Μilgram διεξάγει ένα από τα πιο αντιδεοντολογικά πειράματα της ιστορίας σχετικά με την δύναμη της υποβολής, την ασυνειδησία και την υπακοή σε αυτόν που έχουμε παραχωρήσει την πνευματική κυριαρχία. Οι συμμετέχοντες λοιπόν χωρίζονταν σε ζεύγη κι έπειτα από κλήρωση ο ένας έπαιρνε το ρόλο του «δασκάλου» ενώ ο άλλος του «μαθητή». Ο μαθητής, αφού του δινόταν να απομνημονεύσει 10 ζεύγη λέξεων, δενόταν σε μια ηλεκτρική καρέκλα. Ο δάσκαλος από την άλλη καθόταν μπροστά από μια κονσόλα που είχε τα κουμπάκια ελέγχου του χειρισμού της. Η κονσόλα είχε διακόπτες για 15,30,50, 100 κοκ … και τελικά για 450 volt. Μαζί με τον δάσκαλό έστεκε κι ο υπεύθυνος του πειράματος. Εκεί κάπου ξεκινούσε το πείραμα. Ο δάσκαλος έλεγε μία λέξη από αυτές που είχε απομνημονεύσει ο «μαθητευόμενος» και ζητούσε να την ταιριάξει με το ζεύγος της. Σε κάθε λάθος θα σηκωνόταν και ένας παραπάνω διακόπτης. Στην αρχή ο μαθητευόμενος απαντούσε σε κάποιες λέξεις σωστά. Έπειτα με το πρώτο λάθος ο πρώτος διακόπτης σηκωνόταν και είχαμε το πρώτο ηλεκτροσόκ. Λίγο μετά ο δεύτερος. Αργότερα ο τρίτος. Ο μαθητευόμενος αισθανόταν ήδη τεράστια δυσφορία και ζητούσε ή ακόμη φώναζε να φύγει. Πολλές φορές ο «δάσκαλος» ζητούσε συγκατάβαση από τον υπεύθυνο, ρώταγε «τι κάνω τώρα», ο δεύτερος έλεγε «το πείραμα συνεχίζει» και οι διακόπτες γυρνούσαν. Άλλες φορές ο υπεύθυνος παραινούσε ή πρόσταζε τον δάσκαλο να συνεχίσει. Όταν γύριζε ο διακόπτης των 350 volt o «μαθητευόμενος» έχανε τις αισθήσεις του. Τότε ο υπεύθυνος του πειράματος έλεγε στο «δάσκαλό» πως το πείραμα ήταν απολύτως ελεγχόμενο και ότι πρέπει να ολοκληρωθεί με τον τελευταίο διακόπτη των 450 volt.
Μόνο το 5% των δασκάλων δεν δέχτηκαν να συμμετέχουν από την αρχή στο πείραμα. Το 95% πήγε το ρεύμα πάνω από τα 150 volt. Το 65% γύρισε και τον τελευταίο διακόπτη των 450 volt. Ο «μαθητευόμενος» ήταν ηθοποιός που προσποιούταν. Δεν υπήρχε ρεύμα στην καρέκλα. Το πραγματικό πειραματόζωο ήταν ο «δάσκαλος».
Έχεις ελεύθερη βούληση;
Ο John Bargh διεξήγαγε από το 2010 ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα σε σχέση με το μηχανικό –σχεδόν ασυνείδητο- τρόπο που τείνει ο πολύς κόσμος να αποφασίζει για κάτι επηρεασμένος από παράγοντες που είναι εντός του ορίζοντα γεγονότων αλλά εκτός της «λογικής» του διαδικασίας. Σε δύο ομάδες μαθητών έδωσε δύο διαφορετικά σύνολα λέξεων. Στο πρώτο υπήρχαν λέξεις όπως «σεβασμός, υπομονή, ευγένεια, πολιτισμός» και στο δεύτερο λέξεις όπως «τολμηρός, επίθεση, εισβάλλω, απότομος». Έπειτα έλεγε στα πειραματόζωα του να πάνε να τον βρούνε στο γραφείο του. Εκεί όμως είχε επίτηδες στήσει ένα θέατρο όπου μιλούσε με έναν άλλο συνάδελφο επί δέκα λεπτά. Οι μαθητές του πρώτου γκρουπ λέξεων κατά 82% δεν διέκοπταν τη συζήτηση των δύο καθηγητών. Οι μαθητές του δεύτερου γκρουπ λέξεων στα πρώτα λεπτά -με μέγιστο τα 5- τους διέκοπταν.
Όταν ο Bargh ανακοίνωσε το πείραμα στους μαθητές εκείνοι αρνήθηκαν ότι επηρεάστηκαν ασυνείδητα από τις λέξεις.
Η κόλαση των προκαταλήψεων
Κάτι αντίστοιχο με το προηγούμενο πείραμα δείχνει και αυτό των Josh Aronson και Claude Steele το 1995 σχετικά με τα στερεότυπα. Στο πείραμα ζήτησαν μόνον από μαύρους φοιτητές να απαντήσουν σε ένα τεστ multiple choice. Στους μισούς στη φόρμα που έπρεπε να συμπληρώσουν τα στοιχεία τους υπήρχε πεδίο όπου έπρεπε να συμπληρωθεί και το αν ήταν λευκοί ή μαύροι. Μαντέψτε τι έγινε. Οι φοιτητές που ερωτήθηκαν για το χρώμα τους είχαν 50% χαμηλότερη απόδοση από τους άλλους μαύρους φοιτητές που δεν ρωτήθηκαν. Ήταν αρκετή δηλαδή μία νύξη σε ένα ευαίσθητο θέμα ώστε να διαταραχθεί η εσωτερική τους ευστάθεια.
Όταν ανακοινώθηκε το πείραμα στους φοιτητές δεν δέχτηκαν ότι επηρεάστηκαν από κάτι.
Πόση αλήθεια χωράει και πόση ελευθερία αντέχει ένα πνεύμα;
Τι θέλουμε να δείξουμε με όλα αυτά. Υπάρχουν αλήθειες και αλήθειες. Ψέματα και ψέματα. Ελευθερίες και ελευθερίες. Συνειδήσεις και συνειδήσεις. Ο τρόπος που παίρνουμε τις αποφάσεις για τη ζωή μας, ο τρόπος που επηρεαζόμαστε από το «κοινό όνειρο» - την κοινή γνώμη δλδ, ο τρόπος που υπό περιστάσεις και εντελώς αυθόρμητα ξεπηδά από μέσα μας κάποιο θεριό, ο τρόπος που μας χειραγωγούν ή συνηθίζουμε να συνταιριάζουμε τους εαυτούς με το περιβάλλον για να νιώθουμε ότι ανήκουμε, ο τρόπος που μια ευαισθησία επηρεάζει ασυνείδητα τη συμπεριφορά μας, όλα αυτά δείχνουν το πόσο παράλογα, ασυνείδητα, μηχανικά και τυχαία λειτουργούμε στη ζωή μας. Το πόσο δε γνωρίζουμε πραγματικά τον εαυτό μας.
Όταν δεν έχουμε ρίξει το φως της συνείδησης στη μηχανικότητα μας, όταν δεν περνάμε τις προθέσεις από κόσκινο μέχρι να βρούμε την τελική τους ρίζα, όταν δεν υπάρχει αυτοπαρατήρηση ώστε να αρθούν οι δεσμοί που μας παγιδεύουν σε μία ασυνείδητη, κοιμισμένη -σχεδόν ζόμπι- συμπεριφορά, τότε δε μπορούμε να μιλάμε για ελευθερία, ανεξαρτησία, αλήθεια, αυτό-συνείδηση.
Κοσμολογική παραδοχή
Για να το δούμε όλο αυτό το θέμα της αλήθειας και της ελευθερίας σε σχέση με το πνεύμα μας κάτω από ένα πιο εσωτερικό πρίσμα θα περιοριστούμε στο άρθρο αυτό σε μία κοσμολογική παραδοχή. Την κοσμολογική παραδοχή ότι είμαστε άνθρωποι. Άνθρωποι με κεφάλι, χέρια, πόδια και ένα σωρό μικρά και μεγάλα μέρη του σώματος. Δεν θα ξεφύγουμε σε αναφορές περί αοράτων, τι μπορεί να είμαστε πέρα από το σώμα, αν είμαστε μέρος ενός πολύ-οφθαλμικού όντος, πως ξεδιπλώνεται ο χρόνος και η ζωή, αν είναι ο χρόνος πραγματικός ή ψυχικός, αν υπάρχει ατομικότητα, τί υπάρχει και τί δεν υπάρχει τέλος πάντων ή ποιο είναι το όνειρο, ποιο είναι το όνειρο μέσα σε όνειρο, τι είναι η έκρηξη και τί η ένρηξη του ολικού όντος κλπ. Όχι, όχι. Θα περιοριστούμε στο εξής πλαίσιο: Είμαστε άνθρωποι με τρία μυαλά ή κέντρα –διανοητικό, συναισθηματικό, κίνηση-, ή 7 chakras ή 11-12 chakras ή τέλος πάντων διαλέξτε ένα σύστημα που σας βολεύει.
Οι αναφορές μας πλέον θα φύγουν από το κομμάτι της ψυχολογίας και της ψυχανάλυσης και θα μιλήσουν με πιο εσωτερικό τρόπο όπως πάνω κάτω θα τα βρείτε σε ένα πλήθος παραδόσεων.
Γνώση του εαυτού ίσον γνώση σώματος
Γιατί κάνουμε αναφορά στα κέντρα μας και στο σώμα μας; Γιατί για να μην είμαστε μηχανικοί, να μην είμαστε έρμαια του τυχαίου, να μην είμαστε ρομπότ που νομίζουν πως είναι ελεύθερα αλλά δεν είναι, πρέπει να γνωρίζουμε πως λειτουργεί το σώμα, τι ενέργειες το διαπερνούν, τι ενέργειες ελκύει κοκ. Είναι πολύ σημαντικό από τη σκοπιά της προσπάθειας βίωσης της ζωής με όσο πιο αυθεντικό τρόπο να γνωρίζουμε τη σημαντικότητα της σχέσης μεταξύ του σώματος και της πραγματικότητας που νομίζουμε ότι βιώνουμε.
Το σώμα μας είναι γεμάτο εντάσεις και παγιδευμένη ενέργεια που σχηματίζουν vertices-άγκυρες και αποστραγγίζουν τη ζωτικότητα μας. Αυτά όλα μπορούν να σχηματιστούν από εμμονικές σκέψεις που αποκρυσταλλώνονται πάνω στα όργανα μας, από συναισθηματικά σκουπίδια και πληγές που επιτρέπουμε να προσκολληθούν και να μείνουν πάνω μας ή και από κοινωνικούς προγραμματισμούς όπως είδαμε στα πειράματα. Όλα αυτά χαλάνε την υγιή φυσιολογική ροή της ζωτικής μας ενέργειας. Είναι σαν έχουμε διαστρεβλωτικά φίλτρα και κόμπους εγκατεστημένα στο σώμα μας και για αυτό τείνουμε να βιώνουμε την μηχανική τους επαναληπτική ανάκρουση παρά αυτό που συμβαίνει πραγματικά. Παγιδευόμαστε τουτέστιν σε μια προσωπική φυλακή αντί να ζούμε αυτό που γίνεται μπροστά μας.
Παραδείγματα
Ένα ολόκληρο σύμπαν πεποιθήσεων και προκαταλήψεων μπορεί να μη μας επιτρέπει να βλέπουμε την πραγματικότητα καθαρά ή να την βλέπουμε παραμορφωμένα. Ένα άλυτο πρόβλημα αυτό-αποδοχής μπορεί να μας εγκλωβίσει σε φαύλο κύκλο αρνητικών συναισθημάτων. Μία τραυματική εμπειρία μπορεί να αποτυπωθεί –αν δε λυθεί- σε έλλειψη διάθεσης ή ενοχή. Επηρεάζεται έτσι το πώς λειτουργεί το σώμα μας και το τί ποιότητα είναι οι ενέργειες που ελκύει από τον κόσμο. Σχηματίζονται κόμποι στη καρδιά, στο διάφραγμα, στο λαιμό, στο ηλιόπλεγμα, τυφλώνεται η ενόραση, μπερδεύεται η σεξουαλική ενέργεια, διαστρεβλώνεται το ένστικτο κοκ. Χτίζονται ρομποτικές τάσεις, γινόμαστε ζωντανοί-νεκροί, έρχονται αρρώστιες. Συνήθως όλοι μας κουβαλάμε ένα συνδυασμό προβλημάτων που επηρεάζουν το διανοητικό, το συναισθηματικό και το κινητικό μας κέντρο και αλλοιώνουν τον τρόπο που λειτουργεί το σώμα και αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Κι επειδή δεν έχουμε την γνώση και την εμπειρία να τα διακρίνουμε όλα αυτά, αλλά είμαστε βυθισμένοι στο δικό μας ιδεοληπτικό παραμύθι, άλλοτε τα εξιδανικεύουμε, άλλοτε τα παρερμηνεύουμε κι άλλοτε τα μεγεθύνουμε και τα αναπαράγουμε. Ένας φαύλος κύκλος.
Μία έλλειψη σεξουαλικής διάθεσης λόγου χάριν λόγω ενεργειακής βοράς ή εγκλωβισμένης ενέργειας μπορεί ενδεχομένως να εξιδανικευτεί σε κάποιο νοητικό σχήμα του τύπου «είμαι πνευματικός άνθρωπος εγώ». Μία συμπεριφορά με διακυμάνσεις λόγω παραδείγματος χάριν πεποιθήσεων-προκαταλήψεων, μη αυτό-παρατήρησης, κάποιας νευροψυχωσικής διαταραχής / ενεργειακών 4d παρασίτων, προσωπικών καταχωνιασμένων μοτίβων-δαιμόνων / ασυνειδησίας, μη γείωσης / υπερβολικής φαντασίας κλπ μπορεί να φτάνει να γίνει νοητικό σχήμα του στυλ «αυτή είναι η αλήθεια μου, έτσι λειτουργώ εγώ». Δεν είναι όμως έτσι. Μα καθόλου έτσι δεν είναι. Η άμεση επίδραση όλων των παραπάνω στο σώμα είναι τεράστια. Δεν είμαστε αυτοί που νομίζουμε ότι είμαστε. Δεν είμαστε αυτοί που συνηθίσαμε να είμαστε. Ποιοί είμαστε όμως;
Το δυναμικό
Αντί να κοιτάμε τον άλλον στα μάτια όταν μιλά και να νιώθουμε τους ενεργειακούς κραδασμούς του, αντί να δεχόμαστε εντυπώσεις τηλεπαθητικά, αντί να μιλάμε μέσα από όλα μας τα κέντρα –μυαλό, καρδιά, κίνηση-, αντί τέλος πάντων να χρησιμοποιούμε όλες τις γέφυρες αισθαντικότητας που έχουμε στη διάθεση μας και να είμαστε εμπαθικοί, αντί να καταλαβαίνουμε τον κόσμο και τους νόμους του λίγο πιο σωστά, έχουμε τα κανάλια μας κλειστά. Στη καλύτερη ακόμη κι όταν τα κανάλια μας είναι μισο-ανοιχτά παρεξηγούμε αυτά που ακούμε, δε μπορούμε να ξεχωρίσουμε τι είναι πραγματικά δικό μας και με τι συντονιστήκαμε από το περιβάλλον, φορτωνόμαστε άθελα συναισθηματικούς μπόγους άλλων, επιτρέπουμε να προσκολλάνε πάνω μας ξένες σκεπτομορφές.
Μην απορείτε. Οι ενέργειες στις οποίες μπορεί το ανθρώπινο σώμα να ανταποκριθεί είναι πολύ λεπτές. Πάρα πολύ λεπτές. Εκεί λοιπόν που θα καταφέρει να ρίξει το φως η προσοχή εκεί χτίζεται και η συνείδηση. Από την παρατήρηση του ποιο λεπτοφυούς και του ποιο μεγάλου χτίζεται η κατανόηση για τον κόσμο και τον άνθρωπο. Από την επαναλαμβανόμενη παρατήρηση χτίζεται το νόημα.
Συντριβή – Πίεση
Συνήθως ο μηχανικός τρόπος λειτουργίας δεν αλλάζει εκτός κι αν έρθει κάποιο τυχαίο γεγονός συντριβής που θα γκρεμίσει ένα μεγάλο κομμάτι των προκαταλήψεων και της προσωπικότητας. Συνήθως δλδ είμαστε ρομπότ. Είναι πολύ σημαντικό, αν και ο πολύς ο κόσμος δε μπορεί -λόγω των χονδροειδών του αισθητηρίων που δε τα έχει εκλεπτύνει- να το αντιληφθεί, να γνωρίζουμε ότι μετά από κάποια «συντριβή», μετά από ένα αφυπνιστικό –καλό ή κακό- γεγονός, αλλάζει και η νευροχημεία του σώματος. Αλλάζει ο τρόπος που ρέουν οι ενέργειες. Ανοίγουν κανάλια, εξοστρακίζονται προσωπικοί δαίμονες, λύνονται ενεργειακοί κόμποι, δημιουργούνται νέοι αλλού κοκ.
Οι εσωτερικές σχόλες από αρχαιοτάτων χρόνων, για να πετύχουν αυτή τη μεταστοιχείωση μέσα στους μαθητές, με τον έναν ή άλλο τρόπο τους ασκούσαν πλάγιες ή κάθετες ψυχολογικές πιέσεις ώστε να τους φέρουν σε εκείνο το μεταίχμιο παρατήρησης των πιο λεπτών πραγμάτων που βρίσκονται μέσα τους. Συμπλέγματα, κόμποι, ενέργειες κλπ. Αυτό το κατάφερναν με πολλούς τρόπους. Άλλοτε τάιζαν και ξανατάιζαν τις ψευδαισθήσεις των μαθητών μέχρι αυτοί να απορήσουν και να υποψιαστούν. Άλλοτε πάλι τους γκρέμιζαν με τρόπο κάποιες από τις ιδεοπληξίες τους. Άλλοτε τους έφερναν αντιμέτωπους με τους πιο μεγάλους τους φόβους. Το θέμα με όλα αυτά είναι ότι ποτέ κανείς δε ξέρει πραγματικά πως και πόσο θα επηρεάστεί ο άλλος, αν η επιρροή θα είναι συνειδητή ή αν μείνει ασυνείδητη και η αποκρυπτογράφηση έρθει αρκετά αργότερα. Σε αυτό η ζωή έχει τις δικιές της δικλείδες και την δικιά της ιερή λειτουργία: Ο καθένας προσωπικά –συνειδητά ή ασυνείδητα- επιλέγει το «βάρος» που θα σηκώσει εκείνη την ώρα και κάθε ώρα.
Η φαυλότητα της μυσταγωγίας
Ας γίνουμε λίγο αιχμηροί. Το πρόβλημα με την παραπάνω αναφορά (οι σχολές και τα ιερατεία ή «οι σέχτες γνώσης» έχουν κατά πολύ επηρεάσει την ιστορία γιατί τους παραχωρούμε την πνευματική κυριαρχία) είναι ότι πολύ συχνά, ή σχεδόν πάντα, μία μυσταγωγία, μία μυητική διαδικασία, αναπαράγει προβλήματα και μεγαλύτερους κόμπους σε υψηλότερο συλλογικό level (για αυτό και προσωπικά μου τη δίνουν όλα αυτά με τις ομάδες και τα μυσταγωγικά). Οι ιδεοπληξίες των μυητών σπέρνουν νοητικούς ιούς, κανονικά δαιμόνια και φαιοκόκκινους μπαμπούλες στο σύνολο. Πάρτε παράδειγμα τα παπαδαριά. Οι αδυναμίες και οι ατέλειες αυτών που αναλαμβάνουν το ρόλο του υποτίθεται “είμαι ψηλά στο rank της ιεραρχίας” (δεν υπάρχει rank στο μαγικό κύκλο της ζωής, αυτά είναι προγραμματισμοί της πατριαρχικής κοινωνίας μας) προβάλλονται στο συλλογικό και χτίζονται σχέσεις ανισομερούς εξάρτησης. Δυστυχώς ιστορικά χτίζουμε την συναινετική μας πραγματικότητα, το συλλογικό μας όνειρο δλδ, κάτω από την απατηλή εντύπωση ότι πρέπει να μεταφέρουμε «γνώση», να κρατάμε τη φλόγα της «συνείδησης» αναμμένη, είμαστε η κορωνίδα της δημιουργίας κοκ. Δυστυχώς έτσι ταΐζουμε σαν ανθρωπότητα τα δαιμονικά μας ματαιόδοξα εγώ.
Κατά βάθος η ζωή είναι ο απόλυτος μυσταγωγός και το απόλυτο μυστήριο κι εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τη ζούμε όσο πιο ανοιχτά αντέχουμε. Σε αυτό το ανοιχτό ερώτημα μπορούμε μόνον σκωπτικά να μιλήσουμε για ελευθερία πνεύματος και ανώτερη αυθεντικότητα της αλήθειας μας. Κλάσματα είμαστε. Δε τα χωράμε όλα. Δε θα τα καταλάβουμε ποτέ όλα. Άντε να πάρουμε κάποια ιδέα για το πολύ τοπικό κομμάτι του κόσμου μέσω κλιμάκων και σχετικότητας. Ο καθένας στο τέλος χωρά και αναλαμβάνει το μερίδιο εκείνο που αντέχει. Τα βαθειά οντολογικά, τα βαθειά βιωματικά είναι γελασμένος κανείς ότι μπορούν να μεταφερθούν σε μία αράδα λέξεις. Το μέρος δε μπορεί να ολοκληρώσει το όλον.
Εν κατακλείδι
Τελικά ίσως όλος αυτός ο φαύλος κύκλος που έχουμε μπλέξει τους εαυτούς μας να είναι και μέρος του εξελικτικού ταξιδιού της ανθρωπότητας. Δε το γνωρίζω. Αυτό που οφείλουμε πάντως είναι να αναγνώσουμε την ιστορία μας με ψυχαναλυτική σκοπιά και να επιτρέψουμε στον καθένα μας ύστερα από τις όποιες συντριβές ή τις όποιες κατά λάθος, ηθελημένες ή και ασυνείδητες πιέσεις που του ασκήθηκαν από τον κόσμο ή τον εαυτό του, να κάνει την δικιά του επιστρεπτική και τη δικιά του ξεχωριστή νοηματοδοσία. Να βρει τα δικά του όρια ελευθερίας και αλήθειας. Κάθε level και κάθε θέση, έχει και τα όρια της. Ας επιτρέψουμε να βρει ο καθένας τη δικιά του ατομική παρέκκλιση.
Ίσως μια τέτοια πλατφόρμα συμπεριφοράς και προσέγγισης της ζωής βοηθήσει να τη ζήσουμε πιο οργασμικά. Ίσως έτσι και να καταλάβουμε επιτέλους που βρίσκεται εκείνο το σημείο μεταξύ φαντασίας και απτής πραγματικότητας που κάνει την πιθανότητα δυνατότητα και τη δυνατότητα κόσμο. Ίσως και να ανακαλύψουμε την ελλοχεύουσα δημιουργική ικανότητα και τάση προς συνείδηση που κρύβει μέσα του κάθε κύτταρο αυτού που αντιλαμβανόμαστε ως ζωή. Και ίσως, για να κλείσω κάπου εδώ, το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε για να τα καταφέρουμε όλα αυτά και να ζήσουμε πιο αυθεντικά τη ζωή μας, είναι να ξεχάσουμε τους τρόπους που μας δίδαξαν και αυτούς που επιβάλαμε εμείς στους εαυτούς μας. kinisiideon.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου