Ο ΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΟΤΘΟΙ

Ο Ταύρος Και Οι Γότθοι

 

 

Η πολιτική ήταν πάντοτε (και είναι) μια έννοια υποδεέστερη του πολιτισμού. Για την ακρίβεια, η πολιτική είναι μια μερική έννοια στο ευρύτερο πλατό του πολιτισμού. Αλλά και μια έννοια περιορισμένης εμβέλειας. Ο πολιτισμός είναι το σύνολο των πράξεων, αλλά και η όλη πορεία ενός ή και περισσότερων πληθυσμιακών συνόλων, που έχουν κοινά χαρακτηριστικά, ενδιαφέροντα και δημιουργικές δραστηριότητες.

Δεν μου αρέσουν οι απόλυτοι ορισμοί, ειδικά όταν πρόκειται για την έννοια πολιτισμός. Γιατί ο πολιτισμός έχει χαρακτηριστικά αλλά δεν έχει καλούπια.

Ο Ταύρος, για παράδειγμα, ορίζει πλήρως, με ένα εμβληματικό τρόπο τον πολιτισμό της Μεσογείου. Είναι ο πολιτισμός απ’ όπου προέρχεται η Ευρώπη. Η Ευρώπη του Ταύρου. Και μόνο ο Μύθος της Ευρώπης είναι μια εκτυφλωτικής λάμψης υπέρβαση πραγμάτων, με ένα Ταύρο να έχει στη ράχη του μια θεϊκής ομορφιάς νεαρή γυναίκα (την Ευρώπη) και να πετάει πάνω από τη Μεσόγειο. Έτσι, πολλές πόλεις στη Μεσόγειο ή τοπωνύμια, όπως το Torino ή η Taormina, αλλά και γιορτές ή εκδηλώσεις αναφέρονται στον Ταύρο ή σχετίζονται με τον Ταύρο (ταυρομαχίες στην Ισπανία, αλλά και γιορτές).

Όμως, η Ευρώπη δεν είναι αμιγές δημιούργημα του πολιτισμού που χαρακτηρίζει τον Ταύρο της Μεσογείου, δηλαδή τον Ιερό Ταύρο της Φαραωνικής Αιγύπτου (τον Άπι) και τον Μινωικό Ταύρο (τον Ιερό Ταύρο της Μινωικής Κρήτης, τον Μινώ-Ταυρο, δηλαδή τον Ταύρο του Φεγγαριού). Αυτοί οι Ταύροι είναι σύμβολα πολιτισμικά, που χαρακτηρίζουν δυο από τους μεγαλύτερους και λαμπερότερους πολιτισμούς, που γεννήθηκαν και άνθισαν στη Μεσόγειο.

Ο Αιγυπτιακός Πολιτισμός των Φαραωνικών χρόνων, όπως και ο Μινωικός Πολιτισμός είναι οι δυο μεγάλοι μαστοί του Ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Αυτοί οι πολιτισμοί και όσα τους ακολούθησαν ή όσα γεννήθηκαν από αυτούς, προσδιορίζουν σήμερα τους Μεσογειακούς Λαούς της Ευρώπης, με όσα μπορεί να σημαίνει ένα τέτοιο γεγονός.

Απέναντι σ’ αυτούς τους Λαούς βρίσκεται ο πολιτισμός των Γότθων με τα υπάρχοντά του, δηλαδή όλα εκείνα τα τεκτονικά σταυροθόλια, με τα οποία είναι γεμάτα τα χαρτονομίσματα του Euro.

Δεν θέλω να κάνω σύγκριση ανάμεσα στους δυο πολιτισμούς που φαίνεται να διασταυρώνουν σήμερα τα ξίφη τους (τα υπάρχοντά τους) στην Ευρώπη.

Ωστόσο, οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Εδώ που φτάσαμε, πίσω από τις «πολιτικές» σοβεί ένας «εμφύλιος» πολιτισμών και αυτό δεν φαίνεται να το παίρνει κανείς υπ’ όψη του.

Οι Γότθοι προκαλούν το Μεσογειακό Ιερό Ταύρο και προσπαθούν με κάθε τρόπο να τον γονατίσουν.

Δεν είναι εύκολο.

Ίσως είναι ώρα για μια καινούρια «Αναγέννηση»!

Το Ρόδο του Dante διδάσκει περισυλλογή πριν από την Κόλαση και το Καθαρτήριο.

Το ίδιο και ένα ταξίδι στο Ναό του Φθα, στη Μέμφιδα της Αιγύπτου, όπως και ο Οσιρις στην Άβυδο, αλλά και ο Ώρος στο Endfu.

Μια Σφίγγα θα παραμονεύει στο πέρασμα των πολιτισμών για τα αινίγματα, αλλά και τα όνειρα των ανθρώπων.

Ποιο νόημα έχουν αλήθεια οι Γρύποι στην Αίθουσα του Θρόνου, στην Κνωσό;

Στο ιταλικό δίευρο απεικονίζεται ο Δάντης και στο ιταλικό μονόευρο «ο Άνθρωπος του Βιτρούβιου», του Leonardo Da Vinci. Στο ελληνικό δίευρο υπάρχει η παράσταση του Ταύρου, που έχει στη ράχη του την Ευρώπη. Στα κέρματα της Μάλτας κυριαρχεί ο Σταυρός των Ιπποτών, αλλά και μια προϊστορική αρχιτεκτονική κατασκευή. Στα κυπριακά κέρματα του Ευρώ κυριαρχεί το καταπληκτικό προϊστορικό ειδώλιο από τον Πωμό.

Είναι μια ώρα που η Ευρώπη κοιτάζει τον εαυτό της στον καθρέφτη, χωρίς παραμορφώσεις.

Το euro είναι απλά ένα νόμισμα. Η λέξη νόμισμα (εκ του νομίζω, δηλαδή έχω την εντύπωση) δεν μπορεί να είναι το ακριβές είδωλο στον καθρέφτη, χωρίς το πολιτισμικό του φόντο.

Η Γερμανία με το σύμβολο του αρπακτικού αετού στα κέρματα του ευρώ της, προδίδει, χωρίς να το θέλει (;) την αμετροεπή διάθεσή της απέναντι στους άλλους λαούς που συναπαρτίζουν την Ευρωζώνη.

Άφησα σκόπιμα τελευταίο ένα κέρμα του ευρώ, το κέρμα των 50 λεπτών της Ιταλίας. Απεικονίζεται το δάπεδο της πλατείας του Καπιτωλίου, όπως αναπλάστηκε από το Michelangelo, με τον έφιππο ανδριάντα του Μάρκου Αυρήλιου στο κέντρο, και γύρω τα δώδεκα αστέρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αναγραμματισμοί Εξουσίας.

Νομίζω πως ο Ελληνικός Λαός ψήφισε σωστά πριν από λίγο, βάζοντας γρίφους, όπως ο Δίσκος της Φαιστού.

Μ’ αρέσει πολύ το Δακτυλίδι από την Τίρυνθα, με τους Δαίμονες. Για ποιες χοές να ετοιμάζουν να αδειάσουν τις σπονδικές πρόχους τους;

Προϊστορικοί γρίφοι, όπως και τα αινίγματα του Dante στη Θεία Κωμωδία. Απλά, ιστορίες για Μυημένους. 

Ίσως είναι ανάγκη να μάθουμε να (ξανα)διαβάζουμε «ορθόγραφα» τους πολιτισμούς, πριν ακούσουμε τους παντοειδείς πολιτικάντες να περιφέρουν τις ουτοπίες και τις χίμαιρές τους στις «φούσκες» των «Αγορών», όντες οι ίδιοι «αγοραίοι» και στις «φούσκες» των χρηματιστηρίων με το φασιστικό ταμπεραμέντο.

Η Κλυταιμνήστρα περιμένει το φωτεινό μήνυμα που έρχεται με τις φρυκτωρίες από την Τροία, λίγο πριν σκοτώσει μαζί με τον Αίγισθο τον Αγαμέμνονα, για να δοκιμάσει και η ίδια ύστερα το μαχαίρι του γιου της, του Ορέστη.

Πόσο παράξενοι είναι οι μύθοι μέσα από την απλότητά τους. Από τον τελευταίο μύθο πέρασαν στρατιές αθώων ή ανυποψίαστων, με το Δελφικό Έψιλον επ’ ώμου.

Ωστόσο, σήμερα πια, κανείς άνθρωπος, σε κανένα Colosseo δεν φαίνεται διατεθειμένος να φωνάξει:

“Ave Caesar, i morituri Te salutant”

 

ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ
zervonikolakis.lastros.net/‎