ΦΕΜΙΝΟΘΕΙΣΜΟΣ![1. Η επανάσταση της Μεγάλης Θεάς. 2. Η μητριαρχία του Τριπιλίου και η πτώση της]ΜΕΡΟΣ Α΄

 

ΜΕΡΟΣ Α΄

Alexander Eliseev.

1. Στην αρχαιότητα, προέκυψε μια σκοτεινή αντι-μυητική, ανατρεπτική (από τη λατινική λέξη subversio - "ανατροπή") γραμμή, υποδηλώνοντας τη λατρεία της Μεγάλης Θεάς, της οποίας η προβολή ήταν (στην οπτική των μύστες) μια αρσενική θεότητα.
Και εδώ είναι απαραίτητο να κάνουμε μια κράτηση αμέσως ότι ολόκληρη η ανατροπή δεν πρέπει να μειωθεί σε αυτό. Υπάρχει μια άλλη υπερπατριαρχική γραμμή, η οποία έχει αναδειχθεί ως μια κατεξοχήν σκοτεινή, μηδενιστική αντίδραση στον φεμινοθεϊσμό και η οποία είναι ουσιαστικά εχθρική προς την ηλιακή πατριαρχική φύση του κόσμου της Παράδοσης.
Γράψαμε για αυτή τη δεύτερη γραμμή σε διαφορετικές χρονικές στιγμές.
 Αλλά εδώ θα επικεντρωθούμε στον φεμινοθεϊσμό.
Μαθαίνουμε για τις φεμινοθεϊστικές απόψεις από διάφορες «μυθολογικές» πηγές, συμπεριλαμβανομένων των ρωσικών παραμυθιών, για παράδειγμα, στην ιστορία της Marya Morevna (η παγανιστική θεότητα του θανάτου και του χειμώνα, Marena-Morena), αυτός ο χαρακτήρας εμφανίζεται ως σκληρός και τρομερός πολεμιστής - ο Ivan Tsarevich σκοντάφτει σε έναν ολόκληρο στρατό, τον οποίο έχει καταστρέψει. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι είναι ο Morevna που αιχμαλωτίζει τον Koshchei τον Αθάνατο, τον οποίο αντιλαμβανόμαστε ως αδιαμφισβήτητο κακό. Τι άλλο είναι αυτό, αν όχι μαρτυρία του παλαιότερου φεμινοθεϊσμού και της παλαιότερης φεμινοκρατίας;
Με βάση αυτές τις μυστικιστικές ιδέες, δημιουργήθηκαν επίσης πολιτιστικοί σχηματισμοί. Αυτή είναι η διαβόητη "μητριαρχία", για την οποία υπάρχουν πολύ ασαφείς ιδέες και η ύπαρξή της αμφισβητείται από πολλούς ερευνητές. Αυτές είναι οι μυστηριώδεις Αμαζόνες των ελληνικών θρύλων, για τις οποίες έχουμε μια ιδιαίτερη συζήτηση.
Ή εδώ είναι μια αρκετά ενδιαφέρουσα έκθεση: «Η θεοκρατία παρέμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα στην Κεντρική Ευρώπη. Και εδώ μια σημαντική θέση κατέλαβαν οι γυναίκες ιέρειες... Ο Κοσμάς της Πράγας, ο Αδάμ της Βρέμης και οι τσεχικοί θρύλοι είπαν ότι τον VIII αιώνα η χώρα κυβερνήθηκε από τη Libuša, μια σοφή βασίλισσα, ιέρεια και μάντη, και τα πριγκιπάτα ανήκαν στις αδελφές της Kazi και Teta. Μόνο το 722 πραγματοποιήθηκε η μετάβαση στην κοσμική εξουσία, στον πρίγκιπα Přemysl, για την οποία χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος μαντείας με τη βοήθεια ενός λευκού αλόγου, γνωστού σε πολλούς αρχαίους Άριους λαούς. Αυτοί, όπως και στη Μοραβία, είχαν μια ομάδα μάχης. Και η πρωθιέρεια της Βλαστάς άρχισε μια ανοιχτή αντιπαράθεση. Οι μπράβοι της έκαναν επιδρομές, αιχμαλώτισαν και θυσίασαν άνδρες. Και η "πέμπτη στήλη" της Vlasta αποδείχθηκε σχεδόν όλες οι σύζυγοι και οι κόρες των Τσέχων. Εξάλλου, λάτρευαν επίσης την ίδια λατρεία. Αλλά όταν οι «Αμαζόνες» πιάστηκαν και σκοτώθηκαν από τον βοεβόδα Tstirad, ελήφθησαν σοβαρά υπόψη. Ο «πόλεμος των κοριτσιών» ξεκίνησε, οι πολεμιστές του Přemysl κατέλαβαν το Devín και όλοι οι κάτοικοι εξοντώθηκαν. Είναι πιθανό ότι μια παρόμοια λατρεία και κοινότητες πολεμιστών έλαβε χώρα στη γειτονική Παννονία. Όπως έχει ήδη αναφερθεί, κατά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Αβάρους, τα σώματα των «Αμαζόνων» βρέθηκαν μεταξύ των Σλάβων της Παννονίας. Και ο Αδάμ της Βρέμης και οι Άραβες ιστορικοί Al-Qazwini και Al-Idrisi ανέφεραν κάποιες «Αμαζόνες» στη Βαλτική. (Valery Shambarov. "Οι μεγάλες αυτοκρατορίες της αρχαίας Ρωσίας". Μόσχα, Algoritm Publ., 2007)
Οι μεταφυσικές καταβολές του φεμινοθεϊσμού φαίνεται να είναι οι εξής. Υπάρχουν δύο «άυλες» περιοχές, το Πνεύμα και η Ψυχή. Ο πρώτος είναι ο αγγελικός Παράδεισος, ο οποίος συμβατικά μπορεί να ονομαστεί «αρσενική» περιοχή – δεν είναι τυχαίο ότι οι άγγελοι έχουν ανδρική εμφάνιση. Είναι ένα σύμβολο ενός είδους ηρεμίας – το Κέντρο, που προσελκύει αντί να απλώνεται.
Η δεύτερη περιοχή είναι η «θηλυκή», η ψυχοσυναισθηματική Ψυχή, όπου τα «συναισθήματα» συνυπάρχουν με τον «ορθολογισμό» (ενώ το πνεύμα είναι ένα). («Οι μεταφυσικές ρίζες του ορθολογισμού» 
Στην αρχαιότητα, κάποιο μέρος των μύστες, όπως λένε, «μπέρδεψε τις πόρτες» και κατεύθυνε τις φιλοδοξίες τους στον κόσμο της Ψυχής, μπερδεύοντάς τον με τον κόσμο του Πνεύματος. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι ένας από τους λόγους για αυτό ήταν η αυξανόμενη υποστροφή του κόσμου μας, πολλαπλασιασμένη με την αυτο-έπαρση, η οποία προήλθε από την εγγύτητα με τις ίδιες τις υψηλότερες πραγματικότητες. Οι μύστες δεν άντεξαν στη δοκιμασία των υψηλών δώρων και δεν έφτασαν στον «προορισμό», κολλημένοι κάπου στη μέση μεταξύ του παραδεισένιου-αγγελικού Ουρανού και της Γης. Η αποδυνάμωση της πνευματικής φύσης του κόσμου μας, που συνέβη μετά τη μετακοσμική καταστροφή της πτώσης, είχε επίσης αποτέλεσμα. Ενίσχυσε την αρχή της ψυχής, η οποία συνέβαλε στη «μεγάλη αντικατάσταση».
Παρεμπιπτόντως, στους μικρούς ρωσικούς θρύλους υπάρχει μια ιστορία για έναν συγκεκριμένο γίγαντα που σκόπευε να αναρριχηθεί στον "ατελείωτο ουρανό". Αλλά ο Κύριος δεν τον άφησε να μπει μέσα, και ο γίγαντας κόλλησε. Εδώ θυμόμαστε αμέσως τον René Guénon, ο οποίος έγραψε για τους "αγίους του Σατανά" - ανθρώπους που ασχολούνταν με μυητικές πρακτικές, ελπίζοντας να φτάσουν σε κάποια υπερβατικά ύψη. Ωστόσο, ο δρόμος εκεί ήταν κλειστός γι 'αυτούς, και προσπάθησαν να γυρίσουν πίσω. Αλλά δεν ήταν έτσι, γιατί κατά τη διάρκεια αυτών των πρακτικών υπήρξαν κάποιες ισχυρές αλλαγές. Οι ασκούμενοι έχουν αποκτήσει κάποιο είδος δύναμης, αλλά δεν είναι πνευματική, αλλά ψυχική ("ψυχική"). Εξ ου και η «εμμονή» στη «θηλυκή» περιοχή της Ψυχής, η οποία γέννησε την ιδέα μιας Μεγάλης Θεάς που διοικεί αρσενικές θεότητες ή είναι ίση με αυτές. Έτσι, υπήρξε ένα είδος μετακοινωνικής φεμινοθεϊστικής Επανάστασης της Μεγάλης Θεάς.
Στην περίπτωση του φεμινοθεϊσμού, παραβιάστηκε η «κανονικότητα» ακόμη και του παγανισμού, ο οποίος, στις περισσότερες εκδοχές του, τόνισε την πρωτοκαθεδρία του Ουρανού Πατέρα, του θεϊκού Συζύγου της Μητέρας Γης. Ωστόσο, υπήρξε επίσης μια ορισμένη αντιστροφή - για παράδειγμα, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ενσωμάτωσαν τον ουρανό από τη θεά Nut, ενώ η γη ενσωματώθηκε από τον θεό Geb. «Μεγάλη», «μεγάλη μητέρα των αστεριών», «γεννώντας θεούς» - η Nut απεικονίστηκε ως γυναίκα που εκτείνεται σε ολόκληρο τον ουρανό και αγγίζει το έδαφος με τις άκρες των δακτύλων των χεριών και των ποδιών της. Συχνά απεικονιζόταν σε αυτή τη μορφή με τον σύζυγό της και τον αδελφό της Geb, που βρίσκονται ακριβώς από κάτω.
Μέσα σε διαφορετικές παραδόσεις, υπήρξαν «ετερόδοξες» προσπάθειες να δοθεί πρωτοκαθεδρία στη Μεγάλη Θεά. Εδώ μπορούμε να θυμηθούμε τον Σκύθη σοφό Ανάχαρσις (αδελφό του βασιλιά Savliya), ο οποίος λάτρευε κρυφά τη Μητέρα των Θεών, της οποίας τη λατρεία κληρονόμησε από τους Έλληνες. (Κατά τα φαινόμενα, επρόκειτο για μια λατρεία που εξαπλώθηκε σε ένα μέρος των κατοίκων του ελληνικού κόσμου και υπονοούσε ακριβώς υπερτροφική λατρεία.) Της έκανε κρυφά μια θυσία, βάζοντάς την πρώτη. Με αυτόν τον τρόπο, ο «φεμινιστής» σοφός πρόδωσε τη Βασιλική Αρχή και δέχτηκε το θάνατο στα χέρια του Βασιλικού Αδελφού του. Όπως μπορούμε να δούμε, ήρθαν σε πολύ σοβαρές συγκρούσεις
Αυτό είναι ένα μακρινό παρελθόν, αλλά η λατρεία της Μεγάλης Θεάς εξακολουθεί να λαμβάνει χώρα σήμερα και είναι πολύ, πολύ μεγάλη. Το ενδιαφέρον, συμπεριλαμβανομένου του πρακτικού ενδιαφέροντος, για αυτόν τον φεμινοθεϊσμό αφυπνίστηκε τον περασμένο αιώνα χάρη στα έργα της ερευνήτριας Margaret Murray, η οποία είναι συγγραφέας του πιο δημοφιλούς βιβλίου "Η λατρεία των μαγισσών στη Δυτική Ευρώπη" (1921). Συμμετέχοντας ενεργά στο φεμινιστικό κίνημα, πρότεινε την ιδέα ότι η μαγεία, που διώχθηκε κατά τον Μεσαίωνα, ήταν συνέχεια μιας πολύ αρχαίας θρησκείας που χρονολογείται από αιώνες. Οι υποστηρικτές του λάτρευαν μια γυναικεία θεότητα, καθώς και έναν συγκεκριμένο κερασφόρο θεό, ο οποίος ήταν γνωστός στους Ρωμαίους ως Dianus (Ιανός). Αυτός ο θεός εξέφραζε τους κύκλους των εποχών και του θερισμού και του αποδιδόταν συνεχής θάνατος και ανάσταση. Για να υποστηρίξει την υπόθεσή της, η Murray ανέφερε ως παράδειγμα τις εικόνες του αρχαίου αιγυπτιακού Άμμωνα και της Αθώρ, του αρχαίου Έλληνα Πάνα και του Ζαγρέα και του Κρητικού Μινώταυρου («Αρχαίος «Ελληνισμός»: Μια διαστρέβλωση της παράδοσης. )Είναι πολύ σημαντικό εδώ ότι ο θεός Murray είναι ο Κερασφόρος. Ήταν τα κέρατα που θεωρήθηκαν από διαφορετικούς ερμηνευτές του φεμινοθεϊσμού ως συνδυασμός δύο αρχών - αρσενικού και θηλυκού. Δηλαδή, ο φεμινοθεϊσμός, ως επί το πλείστον, είναι αμφιφυλόφιλος, αν και συχνά το θηλυκό εδώ απορροφά το αρσενικό.
Από αυτή την άποψη, φυσικά, το θέμα της κόλασης είναι πολύ σημαντικό, ο "τομέας" του οποίου βρίσκεται στην περιοχή της Ψυχής. Οι άγγελοι που επαναστάτησαν εναντίον του Θεού έπεσαν από τα παραδεισένια ύψη του «αρσενικού» Πνεύματος. Ως άυλες οντότητες, βρέθηκαν στην περιοχή της «θηλυκής» Ψυχής. Και στη διαδικασία αυτής της μεταφυσικής πτώσης, η πρώην «αρσενική» πνευματικότητα συνδυάστηκε με τη «θηλυκή» ψυχή. Ένα είδος απόκοσμου ερμαφρόδιτου αναδύθηκε. Και, είναι σαφές ποιος, πρώτα απ 'όλα, ενδιαφέρεται για την προώθηση διαφόρων ιδεών και πρακτικών αμφιφυλοφιλίας.
Η ερευνήτρια Marija Gimbutas, συγγραφέας των βιβλίων Goddesses and Gods of Old Europe (1974), The Language of the Goddess (1989) και The Civilization of the Goddess (1991), υποστήριξε την ύπαρξη μιας «Παλαιάς Ευρώπης» της οποίας ο πληθυσμός ήταν προ-ινδοευρωπαϊκός. Αυτός ο πολιτισμός ήταν μητριαρχικός και ειρηνικός και ηττήθηκε από ινδοευρωπαίους νομάδες – ένα είδος «αρσενικών σωβινιστών». Υποστήριξε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των «αρχαίων ευρωπαϊκών» ειδωλίων ήταν γυναίκες. Και υπάρχουν πολλά περισσότερα από αυτά από τους άνδρες, τα οποία αποτελούν μόνο το 3%. Νεολιθικά ανδρικά ειδώλια απεικονίζουν ένα κερασφόρο πλάσμα. Έτσι, στον φεμινοθεϊστικό πολιτισμό της θεάς, το αρσενικό θεϊκό ήταν ένα είδος συμπληρώματος του θηλυκού ή, ακριβέστερα, ενεργούσε ως προβολή του.
Οι ιδέες του Murray ενέπνευσαν τον Robert Graves, ο οποίος έγραψε το The White Goddess. Σε αυτό, σκέφτηκε την ύπαρξη ενός μοναδικού «μυθολογήματος» της παντοδύναμης Θεάς – της τριαδικής Παρθένου, της Μητέρας και της Γριάς. Συνδέθηκε με τη Σελήνη (τις τρεις φάσεις της) και ήταν κάποτε αντικείμενο παγκόσμιας λατρείας. Αυτή η θεά ταυτίστηκε με τη ρωμαϊκή θεά του φεγγαριού, Diana. (Η Ρωμαία Ντιάνα αντιστοιχούσε στην Ελληνίδα Άρτεμη, η οποία διακρινόταν από αρκετή αιμοδιψία. Θύματα της ήταν
ο Άδωνις, ο Ακταίος, ο Αλωάδης, ο Αμφίων με τις κόρες του, ο Αλφειός, η Αριάδνη, η Αταλάντη και ο Ιππομένης, ο Βρώτεος, ο Βούφαγος, ο Χίππας, ο Γκρατίων, ο Δρυάντος, η Καλλιστώ, ο Κεγχρέας, ο Κορώνης, η Λαοδάμεια, η Λεμονιά, ο Μελάνιππος, ο Κομέφος, η Μέρα, ο Οινέας, ο Τίτιος, ο Πέλεγκ, ο Φιλώνης, ο Φοίτος, η Εφημία.)
Η Νταϊάνα είχε τα δικά της κέραταΤο 1999, οι Κάτω Χώρες ανακοίνωσαν ότι Οι Ρωμαίοι τον γνώριζαν επίσης ως Βάκχο. Είναι σημαντικό ότι οι υποστηρικτές των τελευταίων δημιούργησαν ειδικές μυστικιστικές ενώσεις. Και προφανώς η δραστηριότητά τους ήταν τόσο καταστροφική που η Ρωμαϊκή Σύγκλητος τον δεύτερο αιώνα π.Χ. αποφάσισε να απαγορεύσει τους Βάκχους. Ωστόσο, δεν διαλύθηκαν, αλλά πέρασαν στην παρανομία.
Είναι πολύ πιθανό ότι ο Dianus ήταν ο ίδιος Baphomet τον οποίο η Ιερά Εξέταση ισχυρίστηκε ότι λατρευόταν από τους μεταγενέστερους Ναΐτες, οι οποίοι είχαν προδώσει τον Χριστιανισμό. Το είδωλο του Baphomet είναι γνωστό ότι έχει κέρατα και απεικονίζεται ως αμφιφυλόφιλο ον.
Σύμφωνα με τον Murray, η αρχαία θρησκεία των μαγισσών επέζησε ακόμη και μετά την υιοθέτηση του Χριστιανισμού από τους ευρωπαϊκούς λαούς. Είχε μεγάλη επιρροή, αν και έπρεπε να μεταμφιεστεί. Στο βιβλίο "Ο θεϊκός βασιλιάς της Αγγλίας" (1954), ο ερευνητής παρουσίασε μια πολύ περίεργη ερμηνεία της ιστορίας της μεσαιωνικής Αγγλίας. Κατά τη γνώμη της, η αρχαία πεποίθηση ότι ο βασιλιάς ήταν η ενσάρκωση ενός ειδωλολατρικού θεού απαιτούσε να θυσιάζεται μία φορά κάθε επτά χρόνια. Ήταν τότε (σε αντίθεση με τώρα) να αλλάζουν αρχηγοί κρατών πολύ συχνά (σε αντίθεση με σήμερα), οπότε ένας βουλευτής επιλέχθηκε για θυσιαστικούς σκοπούς.
Αυτή η πρακτική έλαβε χώρα όχι μόνο στην Αγγλία, αλλά και σε άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Ως παράδειγμα, ο Murray αναφέρει την εκτέλεση της Joan of Arc. Κι εκείνη πίστευε ότι ήταν η ενσάρκωση ενός ειδωλολατρικού θεού. Οι Γάλλοι, λένε, δεν έκαναν τίποτα για να το σώσουν, επειδή πίστευαν ότι έπρεπε να γίνει θυσία. Αποδεικνύεται ότι η Joan επιλέχθηκε ως «θυσιαστικός αναπληρωτής» του μονάρχη. Ταυτόχρονα, ο ερευνητής επεσήμανε το έθιμο της Jeanne να ντύνεται με ανδρικά ρούχα, το οποίο μπορεί να θεωρηθεί ως ένδειξη αμφιφυλοφιλίας, που ανήκει σε μια διαλογική λατρεία.
Ο Murray ισχυρίζεται ότι αρχικά ο αναπληρωτής επιλέχθηκε άμεσα από τον βασιλιά και στη συνέχεια θεσπίστηκε ένα είδος τελετουργικής κωμωδίας, το οποίο συνοδεύτηκε από μια απροκάλυπτη, κατάφωρη παραβίαση όλων των κανόνων της ανθρώπινης δικαιοσύνης. Είναι σημαντικό ότι τα περιουσιακά στοιχεία που κατασχέθηκαν από τους εκτελεσθέντες σε σχέση με αυτές τις διαδικασίες επιστράφηκαν πολύ σύντομα από τους κληρονόμους τους. Αυτό, φυσικά, ερμηνεύτηκε ως αποδεικτικό στοιχείο υπέρ της τυπικότητας των κατηγοριών. Ως παράδειγμα μιας αποδεδειγμένα επίσημης κατηγορίας, ο Murray ανέφερε την εκτέλεση της Anne Boleyn, της δεύτερης συζύγου του Henry VII. (Είναι απαραίτητο να κάνουμε παραλληλισμούς εδώ με τη Βενετία, όπου, σύμφωνα με τους ερευνητές, οι εκτελεσμένοι εγκληματίες θυσιάστηκαν στη θεότητα της θάλασσας, τη σαύρα, που μοιάζει με κροκάδιλο. "Η λατρεία του χάους του νερού" - "Θαλασσοκρατικός αρραβώνας με τη θάλασσα: Βενετία και Πολωνία".)
Χαρακτηριστικά, η ίδια η Murray ενέκρινε αυτή την πρακτική, πιστεύοντας ότι αυτή η ενέργεια απελευθέρωσε τις ανθρώπινες δυνάμεις, συνέβαλε στη χειραφέτηση των γυναικών κ.λπ. (Δεν είναι αυτή η πρακτική, παρεμπιπτόντως, μία από τις απαρχές της δυτικής δημοκρατίας; Η ιδέα ότι ο ηγεμόνας είναι απλώς μια εικόνα της «θεϊκής φύσης» που πρέπει να επιστρέψει σε αυτήν μέσω των προσπαθειών των μύστεών της;)
Η έρευνα της Murray δίνεται μια ορισμένη πικάντικη από το γεγονός ότι ξεκίνησε με την Αιγυπτιολογία και έλαβε μέρος σε πολλές ανασκαφές. Η Murray ήταν η πρώτη γυναίκα που χρησιμοποίησε τη μούμια, ένα δυσοίωνο σημάδι σύνδεσης με τη χώρα των νεκρών, τη χώρα των σκιών.  Η αρχαία αιγυπτιακή παράδοση υπέστη μια ισχυρή αντιστροφή (ακόμη και από την πλευρά των υπολειμμάτων των Ατλάντων), εξ ου και η εμπλοκή της από διάφορα ανατρεπτικά, ανατρεπτικά ρεύματα.
Σήμερα, η αναβίωση του "πολιτισμού της θεάς" υποστηρίζεται από το διακλαδισμένο και πολυάριθμο κίνημα "Wicca" (από την παλιά αγγλική λέξη "wicca" - "μάγισσα"), που βασίζεται στην αρχή του δικτύου. Ο Wiccanism βασίζεται στην υπόθεση ότι υπάρχουν δύο πόλοι, αρσενικό και θηλυκό, και η αλληλεπίδρασή τους καθορίζει τα πάντα. Ταυτόχρονα, υπάρχουν εννοιολογικές διαφορές. Οι περισσότεροι Wiccans πιστεύουν ότι η αρσενική Κερασφόρος Θεότητα και η Τριαδική Θεά της Σελήνης είναι «ίσες» αρχές που πρέπει να συνδυαστούν. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που ισχυρίζονται ότι είναι η θηλυκή αρχή που περιέχει τα πάντα, και ιδιαίτερα το αρσενικό. Μερικοί Wiccans θεωρούν ότι η γυναικεία θεότητα είναι αυτάρκης, αρνούμενοι να τιμήσουν την αρσενική αρχή με οποιονδήποτε τρόπο. Και υπάρχουν εκείνοι που είναι κοντά στο «παραδοσιακό» παγανιστικό μοντέλο πολυθεϊσμού, το οποίο προϋποθέτει την παρουσία πολλών γυναικείων και αρσενικών θεοτήτων.
Ο Wiccanism ενώνει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Μερικοί ερευνητές τοποθετούν ακόμη και τον αριθμό σε δυόμισι εκατομμύρια ανθρώπους. Το ίδιο το κίνημα προήλθε, ή μάλλον νομιμοποιήθηκε, στη Μεγάλη Βρετανία (μετά την κατάργηση του νόμου περί μαγισσών το 1951). Γρήγορα έγινε δημοφιλές, χάρη σε μεγάλο βαθμό στα βιβλία του Βρετανού αξιωματούχου Gerald Gardner. Αυτός ο μύστης της Μεγάλης Θεάς ισχυρίστηκε ότι ο ίδιος είχε μυηθεί στην αρχαία θρησκεία της μαγείας.
Όπως μπορούμε να δούμε, δεν είναι μόνο οι γυναίκες που είναι υπέρ της θηλυκοκρατίας. Υπάρχουν πολλοί άνδρες σε αυτό το κίνημα. Εκτός από τον Gardner, μπορούμε επίσης να ονομάσουμε τον Αμερικανό Alexander Sanders, ο οποίος οργάνωσε περίπου εκατό κοινότητες Wiccan και δημιούργησε τη δική του, "Αλεξανδρινή" αίρεση στον Wiccanism.
Η Wicca στρέφεται στις αρχαίες λατρείες της Βόρειας Ευρώπης σε μια προσπάθεια να τις ανακατασκευάσει με τρόπο που να ταιριάζει στα φεμινιστικά τους σχέδια. Οι Wiccans ενδιαφέρονται κυρίως για τη θρησκεία των αρχαίων Κελτών. Πιστεύουν ότι οι Κέλτες ιερείς, οι Δρυίδες, λάτρευαν κυρίως τη Μεγάλη Θεά και τη σύζυγό της, τον θεό κυνηγό. Γενικά, στη σύγχρονη Δύση υπάρχει μια πολύ ισχυρή έλξη για τον κελτισμό. Για παράδειγμα, δεκάδες χιλιάδες μύστες είναι μέλη της Διεθνούς Εταιρείας Δρυίδων, η οποία ιδρύθηκε στο μοντέλο των μασονικών στοών. Περιέργως, τον 18ο αιώνα, ο σχηματισμός και η ενίσχυση του Ελευθεροτεκτονισμού πραγματοποιήθηκε ταυτόχρονα με την «αναβίωση» του Δρυιδισμού. Μαστόροι και «δρυίδες» συγκεντρώθηκαν σε ένα μέρος – την ταβέρνα Yabloko. Σε αυτό το σημείο, είναι απαραίτητο να θυμηθούμε τόσο το μήλο που πρόσφερε το φίδι στον Παράδεισο όσο και το μήλο της έριδος που προκάλεσε τον Τρωικό πόλεμο. Επιπλέον, οι Κέλτες και οι Ελευθεροτέκτονες είχαν κοινούς ηγέτες, τον J. S. Smith. Η ίδια η κελτική παράδοση είναι προσανατολισμένη αυστηρά προς τη δύση – την κατεύθυνση της βύθισης, τη δύση του Ήλιου. Στη δύση, οι αρχαίοι ειδωλολάτρες είχαν επίσης μια «γη των νεκρών», η οποία είναι το «βασίλειο των σκιών».)
Οι ΗΠΑ κατέχουν το προβάδισμα όσον αφορά τη θηλυκοκρατία. Πίσω στη δεκαετία του 2000, υπήρχαν περίπου 750.000 μύστες της Μεγάλης Μητέρας (οι περισσότεροι από αυτούς ήταν στη Μασαχουσέτη και τη Νότια Καλιφόρνια). Όσον αφορά τους αριθμούς, ήταν δεύτερη μόνο μετά τον Χριστιανισμό, το Ισλάμ, τον Ιουδαϊσμό και τον Ινδουισμό. Οι ίδιοι οι Wiccans είναι πολύ ένθερμοι στον αγώνα για τα δικαιώματά τους. Υπάρχει ένα αρκετά ισχυρό κίνημα Wiccan μεταξύ των στρατιωτικών. Όχι πολύ καιρό πριν, η πρακτική αυτής της λατρείας επιτράπηκε επίσημα στο στρατό. Τώρα Wiccans μέχριΜια δικαστική απόφαση που θα τους επέτρεπε να απεικονίσουν τα σύμβολά τους στις ταφόπλακες του στρατιωτικού προσωπικού διερευνάται.
Η American Wicca δεν μένει μακριά από την πολιτική. Οι υποστηρικτές του υποστηρίζουν τους Δημοκρατικούς, πιστεύοντας ότι ο φιλελευθερισμός τους είναι πιο κατάλληλος για τη διεκδίκηση των φεμινοκρατικών αξιών. Στις προεδρικές εκλογές του 2000, μάγισσες και μάγοι εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στον Αλ Γκορ. Παρεμπιπτόντως, στις Ηνωμένες Πολιτείες, κατά τη διάρκεια ιδεολογικών συζητήσεων, θα προκύψει το θέμα των αρχαίων λατρειών και τελετουργιών. Ως παράδειγμα, μπορούμε να αναφέρουμε τη θέση της Αμερικανίδας Anne Coulter, η οποία ονομάζεται «συντηρητική μανία». Στο βιβλίο της Αθεϊσμός, υποστηρίζει ότι οι φιλελεύθεροι είναι κρυφοί λάτρεις της θρησκείας των Δρυίδων. Υποτίθεται ότι δεν πιστεύουν στον ένα Θεό της Βίβλου, αλλά στη θεότητα της φύσης (στον σύγχρονο δυτικό νεοπαγανισμό, για παράδειγμα, Wiccany, η θεότητα ουσιαστικά ταυτίζεται με τον κόσμο). Υπάρχει μια εχθρότητα μεταξύ του εμφατικά υπερπατριαρχικού προτεσταντικού φονταμενταλισμού και του «θηλυκού» φιλελευθερισμού, ο οποίος έχει πανθεϊστικό χαρακτήρα.
Η Wicca δεν υπάρχει από μόνη της, αλλά αποτελεί μέρος ενός ακόμη πιο εκτεταμένου κινήματος δικτύου, της Νέας Εποχής. Ο νεοπαγανισμός της πανθεϊστικής και αποκρυφιστικής πειθούς, βασισμένος σε ένα μείγμα αρχαίων μυστικιστικών διδασκαλιών, καθώς και ο πνευματισμός, η ουφολογία, η θεοσοφία κ.λπ., επικρατεί επίσης εδώ. Για παράδειγμα, ο βασιλιάς Κάρολος Γ ́ της Αγγλίας (πρώην πρίγκιπας Κάρολος). Σε κάθε περίπτωση, οι απόψεις του πρώην πρίγκιπα είναι ακριβώς οι ίδιες με εκείνες της Νέας Εποχής. Εκτίθενται στο βιβλίο του «Αρμονία. A New View of the World", όπου συζητά την παγκόσμια αρμονία, την επιρροή του κόσμου στον άνθρωπο και την "ιερή φύση".
Παρεμπιπτόντως, εδώ δεν θα είναι περιττό να θυμηθούμε τη θλιβερή μοίρα της πριγκίπισσας Νταϊάνα, η οποία εξαπάτησε τον πρίγκιπα Κάρολο. Με αυτόν τον τρόπο, αρνήθηκε συμβολικά να γίνει η θεά Diana, της οποίας η προβολή είναι η αρσενική θεότητα Dianus. Ο Κάρολος δεν έγινε ποτέ Dianus.

2. Στα μέσα της 5ης χιλιετίας π.Χ., ο πολιτισμός των Τριπιλίων αναπτύχθηκε σε μια αρκετά ευρεία περιοχή. Κατέλαβε τα εδάφη της Μολδαβίας, καθώς και τη δασική στέπα και τις στέπες της Ουκρανίας - από την κοιλάδα του Δνείπερου και περαιτέρω προς τα δυτικά - στη νοτιοανατολική περιοχή των Καρπαθίων. Αυτός ο πολιτισμός είναι παρόμοιος με τον πολιτισμό Κουκουτένι, ο οποίος βρισκόταν στη δυτική Μολδαβία και τα γειτονικά εδάφη της Τρανσυλβανίας. Ως εκ τούτου, είναι δυνατόν να μιλήσουμε με πλήρη αιτιολόγηση για ένα ενιαίο σύμπλεγμα Trypillia-Cucuteni. (Τα ονόματα δίνονται από τα χωριά όπου ανακαλύφθηκαν τα πρώτα αντικείμενα.)
Ο πολιτισμός των Τριπιλίων ήταν ένας ιδιαίτερα ανεπτυγμένος πολιτισμός. Κρίνοντας από τα αρχαιολογικά ευρήματα, η λατρεία της Γυναίκας βρισκόταν στο κέντρο της. Στους βωμούς του σπιτιού υπάρχουν αποκλειστικά γυναικείες εικόνες. Εδώ, σε τεράστιους αριθμούς, βρίσκουν ειδώλια τόσο νεαρών κοριτσιών όσο και αξιοσέβαστων μητρονών, που κάθονται σε πολυθρόνες στυλιζαρισμένες ως κεφάλι ταύρου. Παρεμπιπτόντως, ο ταύρος είναι σεληνιακό ζώο.
Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο πολιτισμός των Τριπιλίων ήταν μητριαρχικός. Οι ρίζες του βρίσκονται στη Μέση Ανατολή, όπου οι προκάτοχοι των Τριπιλίων σχημάτισαν μια μητριαρχία. Συνέβη κάποια στιγμή γύρω στο 5800 π.Χ., όταν οι εικόνες ενός αρσενικού κυνηγού εξαφανίζονται. Μετά από λίγο, εμφανίζονται οι φιγούρες του κεφαλιού ενός ταύρου, στις οποίες κάθονται οι γυναίκες. Δηλαδή, ο φεμινιστικός συμβολισμός είναι αρκετά προφανής. Το θηλυκό κυριαρχεί αναμφίβολα στο αρσενικό, επειδή το κεφάλι του άνδρα γίνεται ο τόπος για τα γυναικεία καθίσματα - πού να ακολουθήσετε;
Οι ερευνητές έχουν σημειώσει έναΩ, αυτή είναι μια μάλλον μυστηριώδης περίσταση. Η ζωή του λαού Hajilar ήταν άνετη και σταθερή, οδήγησαν μια καλά τροφοδοτημένη ζωή. Και όμως, κάτι τους έκανε να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να κινηθούν βόρεια. Υπάρχει μια εκδοχή ότι ο λόγος ήταν εχθρικοί γείτονες, αλλά αυτή είναι μόνο μια έκδοση.
Και η περιβόητη γαλήνη των Τριπιλίων είναι πολύ υπερβολική, καθώς και, γενικά, η γαλήνη του «πολιτισμού της θεάς». «Μόνο ένα πράγμα χάλασε την περιγραφόμενη, σχεδόν ειδυλλιακή εικόνα μιας γυναικείας κοινωνίας», γράφει ο Viktor Yanovich. - Λάτρευαν τη θεά Κυβέλη (το πρωτότυπο της ινδικής Κάλι και της ελληνικής Εκάτης), προς τιμήν της οποίας γίνονταν αχαλίνωτες λατρείες και γίνονταν ανθρωποθυσίες, συμπεριλαμβανομένων και παιδικών. Οι αρχαιολόγοι βρίσκουν μερικές φορές παιδικές ταφές στις γωνίες των σπιτιών, που έγιναν όταν τοποθετήθηκαν. Αυτό το έθιμο έφεραν και αυτοί από τη Δυτική Ασία. Οι θρησκευτικές λατρείες τους διεξάγονταν από ιέρειες, οι οποίες, σε αντίθεση με τις κοσμικές κυρίες, ήταν πολύ σκληρές, ίσως επειδή δεν είχαν προσωπική ζωή. Στις λατρείες της Κυβέλης, ενθαρρύνονταν ο εκούσιος αυτοβασανισμός, ο ευνουχισμός, ακόμη και οι ανθρωποθυσίες». (Η Μεγάλη Σκυθία. – Μόσχα, Algoritm Publ., 2008) (Ως μεταγενέστερη αναλογία των Τριπιλίων, μπορούμε να αναφέρουμε τους Ταύρους ως παράδειγμα, θα ήταν σκόπιμο να επισημάνουμε τους Ταύρους, οι οποίοι έζησαν την 1η χιλιετία π.Χ. Το όνομά τους μεταφράζεται από την ελληνική ως ταύροι, αλλά το ίδιο το όνομα είναι άγνωστο. Και, φυσικά, το όνομα δόθηκε όχι μόνο έτσι, αλλά, πιθανότατα, λαμβάνοντας υπόψη ορισμένες θρησκευτικές και μυστικιστικές απόψεις που βασίζονται στη λατρεία του Ταύρου. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να σημειωθεί ότι ότι οι Ταύροι θυσίασαν σε κάποια Παρθένο όλους τους ξένους που είχαν αιχμαλωτιστεί.)
Και εδώ είναι μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση από τον ίδιο συγγραφέα, που σχετίζεται με την αμφιφυλοφιλία που ισχύει για τους άνδρες: "Στην Ουκρανία, οι ηχώ της μητριαρχίας (επιρροές Trypillian και Celtic) είναι πιο αισθητές στη δύση. Τα αγόρια Hutsul ντύνονται με πολύχρωμα κεντημένα ρούχα στις διακοπές, διακοσμούν καπέλα με λουλούδια, φορούν δαντελένια παντελόνια και επιδεικνύονται μπροστά σε κορίτσια.
Ο πολιτισμός της Trypillia-Cucuteni ήταν αστικός, ο πληθυσμός των πόλεων της εκτιμάται συχνά σε ένα εκατομμύριο ανθρώπους, κάτι που είναι ίσως υπερβολή. Αλλά εδώ είναι μια πολύ περίεργη στιγμή - οι Trypillians έκαψαν τους υπέροχους οικισμούς τους - τακτικά και σκόπιμα. Στην πραγματικότητα, αυτή η πρακτική ήταν κοινή στα εδάφη της Νοτιοανατολικής και Ανατολικής Ευρώπης μεταξύ 6500 π.Χ. και 2000 π.Χ. Οι οικισμοί της Trypillya έζησαν για 60-80 χρόνια και στη συνέχεια κάηκαν. Ταυτόχρονα, τα ερείπια των σωμάτων ανθρώπων και ζώων βρίσκονται στους καμένους οικισμούς. Υπάρχει μια άποψη ότι ήταν ήδη νεκροί, αλλά δεν πρέπει να αποκλειστεί ότι θυσιάστηκαν ζωντανοί στη θυσία φωτιάς. Εδώ θα πρέπει να λάβουμε υπόψη την προαναφερθείσα τάση των «ειρηνικών» ιερειών-ηγεμόνων να εκτελούν ανθρωποθυσίες.
Κατά τη γνώμη του συγγραφέα αυτών των γραμμών, υπάρχει ένα είδος καταστροφικής λατρείας εδώ. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι στόχευε στην τακτική αναπαραγωγή του αρχέγονου ανύπαρκτου χάους. Στην καταστροφική πυρκαγιά του, ο παλιός κόσμος καταστράφηκε και ο νέος αναπαράχθηκε. Δηλαδή, υπήρχε κάποιο είδος μαγικής λειτουργίας του τύπου chaosite. (Αυτό, παρεμπιπτόντως, μπορεί να συγκριθεί με την περιοδική θυσία του μονάρχη, η οποία ασκούνταν ως μέρος της αρχαίας θρησκείας των μαγισσών.) Και ορίστηκε από τη λατρεία της Μεγάλης Θεάς – της χαοτικής, σκοτεινής αρχέγονης Ύλης στην οποία όλα τα πράγματα «πρέπει να επιστρέψουν. Και οι σκοτεινές, ανύπαρκτες ενέργειες θεωρούνταν ότι έδιναν παντοδυναμία, βασισμένη σεΤο 1999, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και η Κάποιος ακούσια θυμάται: «Θα καταστρέψουμε ολόκληρο τον κόσμο της βίας, στα θεμέλια, και τότε, είμαστε δικοί μας, θα οικοδομήσουμε έναν νέο κόσμο, όποιος δεν ήταν τίποτα θα γίνει τα πάντα».
Τον περασμένο αιώνα, μια παρόμοια στάση απέναντι στην πραγματικότητα αποδείχθηκε από τον διάσημο χαολόγο και σατανιστή Aleister Crowley, ο οποίος αποκαλούσε τον εαυτό του "Maître Therion". Σύμφωνα με τον ίδιο, η ιστορία της ανθρωπότητας αποτελείται από διαφορετικούς «αιώνες» διάρκειας 2.000 ετών. Μεταξύ αυτών υπάρχουν ορισμένες μεταβατικές περίοδοι σοβαρού χάους, τις οποίες ονόμασε «ισημερινές καταιγίδες». Και κατά τη διάρκεια αυτών, οι δυνάμεις του χάους θριαμβεύουν. Σύμφωνα με τον "πλοίαρχο", αποδεικνύεται ότι τότε η "μαγεία του χάους" είναι κατάλληλη. (Ο Crowley πίστευε ότι ερχόταν ο «Αιώνας του Ώρου».) Στις περιοδικές αυτοπυρπολήσεις του Trypillya, μπορεί να παρατηρηθεί ένας παρόμοιος, χαοτικός, καταστροφικός κυκλισμός.
Μια σύγκριση με τους γαλλικούς θρύλους που λένε για τη νεράιδα Melusine (χαρακτήρα κελτικής προέλευσης) μας επιτρέπει επίσης να καταλάβουμε τι συνέβη. Είναι ένα θηλυκό φίδι που έλαβε το φίδι ως τιμωρία για τη φυλάκιση του πατέρα της, βασιλιά Ελίνα, σε ένα βράχο. Ήταν ο λόγος για τον οποίο πλήθη εργαζομένων ανέγειραν κάποιες μυστηριώδεις κατασκευές που εξαφανίστηκαν σχεδόν αμέσως μετά την ολοκλήρωση των εργασιών. Οι παραλληλισμοί, όπως λένε σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι προφανείς.
Παρεμπιπτόντως, οι νεράιδες είναι πολύ συγκεκριμένα πλάσματα, απεικονίστηκαν είτε ως γυναίκες που φέρουν φως, είτε ως κάτι τρολ: "... Αυτή η νεράιδα ήταν μια μικροσκοπική γυναίκα με αιχμηρό πρόσωπο, λαμπερά μάτια και σκούρο δέρμα φουντουκιού. Ζούσε σε ένα πράσινο, χορταριασμένο ανάχωμα όχι μακριά από το σπίτι του βοσκού» (The Fairy and the Cauldron, ένα σκωτσέζικο παραμύθι). Αντίθετα, η τελευταία ήταν η πραγματική εμφάνιση, αλλά τα «τρολ» ήταν μεταμφιεσμένα ως φωτεινά όντα (θυμάται κανείς τη χριστιανική ιδέα των δαιμόνων που αγαπούν να αποπλανούν εμφανιζόμενοι στο φως).
Υπάρχει ένα γεγονός που δεν μπορεί να αγνοηθεί εδώ. Ο πολιτισμός της Τριπιλίας εξυψώθηκε με κάθε δυνατό τρόπο από τις αρχές και την επιστήμη της «ανεξάρτητης» Ουκρανίας. Το Υπουργείο Παιδείας της Ουκρανίας συνέστησε έντονα υλικά σχετικά με την προέλευση των Ουκρανών από την Trypillya. Στην περιοχή του Κιέβου, υπάρχει ένα Μουσείο Πολιτισμού Trypillian. Πολυάριθμα και μεγάλης κλίμακας «επιστημονικά συνέδρια» αφιερώθηκαν στο θέμα του Τριπιλίου.
Και οι "ανεξάρτητοι" διακρίνονται από μια πολύ εξελιγμένη καταστροφικότητα, μία από τις εκδηλώσεις της οποίας είναι η "ψυχιατρικότητα". Στην πραγματικότητα, καταστρέφουν την ίδια τους τη χώρα, ελπίζοντας να δημιουργήσουν την Ευρώπη από αυτήν. Από αυτή την άποψη, είναι ιδιαίτερα ενδεικτικό του πώς οι Μάρτυρες κατέστρεψαν και λεηλάτησαν την πιο ισχυρή Ουκρανική ΣΣΔ, αντί να τη χρησιμοποιήσουν ως ατμομηχανή για τη δημιουργία της ουκρανικής κρατικής υπόστασης. Και, από αυτή την άποψη, κληρονομούν πλήρως τους αυτοκαταστροφικούς Trypillian chaosites.
Επιπλέον, η ουκρανική καταστροφικότητα έχει έναν αποκρυφιστικό, μαγικό χαρακτήρα. Αρκεί να αναφέρουμε τις τελετουργίες μάγισσας (και, γενικά, μαγείας) που κατευθύνονται κατά του ρωσικού στρατού. Μπορούμε επίσης να θυμηθούμε ένα τερατώδες βίντεο που γυρίστηκε το 2022, στο οποίο μια γυναίκα με κεντημένο πουκάμισο, εντελώς δαιμονική, σαν μάγισσα, κόβει το λαιμό ενός πεζοναύτη με δρεπάνι. Στα ουκρανικά (και για κάποιο λόγο με αγγλικούς υπότιτλους) υπάρχει ένα κείμενο για «κάποιο είδος αιματηρής συγκομιδής» που συγκεντρώνεται από έναν «αρχαίο ουκρανικό θεό».
Θυμάμαι επίσης τη Γιούλια Τιμοσένκο, μια γυναίκα με πλεξούδα «φεγγαριού», η οποία, όπως αναφέρθηκε, κατά τη διάρκεια του πρώτου Μαϊντάν, ζήτησε να κρεμαστούν οι υποστηρικτές του Βίκτορ Γιανουκόβιτς στα μπλε μαντήλια τους.
Και τότε έρχεται στο μυαλό η ελληνική θεά του σεληνόφωτος και της μαγείας, η Εκάτη. Και πάλι, παρεμπιπτόντως, σε nστις περιοχές του Δνείπερου ήταν η χώρα της Υλαίας, και υπήρχε το άλσος της Εκάτης. Και στην αρχαία Ελλάδα, η απόκτηση μαγικών δυνάμεων μέσω απαγχονισμού συνδέθηκε με την Εκάτη. (Η μαγεία θεωρούνταν γενικά γυναικείο επάγγελμα.)
Είναι αρκετά σημαντικό ότι κάποτε σύμβουλος της Τιμοσένκο ήταν ο Alexei Kovzhun, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι αγαπούσε τον Aleister Crowley, τον Θελεμισμό και τη μαγεία του χάους. (Η κόρη της Τιμοσένκο ήταν παντρεμένη με τον Άγγλο ροκ μουσικό Sean Carr, ιδρυτή του αγγλο-ουκρανικού συγκροτήματος με το διακριτικό όνομα Screamers of the Valley of Death.)
Ο μητριαρχικός και χαοτικός πολιτισμός της Τριπιλίας χάθηκε και η κατάρρευσή του εξακολουθεί να αποτελεί θέμα συζήτησης. Πιστεύεται ότι συντρίφτηκε από τους φορείς του ινδοευρωπαϊκού πολιτισμού Yamnaya, ο οποίος προέκυψε στα μέσα της 4ης χιλιετίας π.Χ., αν και αυτό αμφισβητείται.
Η έκδοση Yamtsy δεν πρέπει να μειωθεί, αλλά αξίζει να πούμε λίγα λόγια για το Yamtsy. Ο πολιτισμός Yamnaya της αρχαιότερης πολιτιστικής και ιστορικής κοινότητας, η οποία ήταν μέρος της ανατολικής γλωσσικής ινδοευρωπαϊκής ζώνης Satem, το όνομα της οποίας προήλθε από τον αριθμό "εκατό". Ταυτόχρονα, οι πρόγονοι των Γερμανών, των Ρωμαίων, των Ελλήνων και των Κελτών αποτελούσαν τη ζώνη Kentum, από το λατινικό kentum). Περιελάμβανε τους προγόνους των Σλάβων, των Ιρανών και των Ινδών, οι οποίοι εκείνη την εποχή (πριν από τη μετανάστευση των περισσότερων Ινδο-Αρίων) αποτελούσαν ένα ενιαίο πρωτο-έθνος, το οποίο μπορεί να ονομαστεί πρωτο-σκυθικό.
Οι Υαίοι ήταν Σκύθες πριν από τον Ηρόδοτο Σκυθία. Μπορεί δικαίως να υποστηριχθεί ότι η ίδια η Μεγάλη Σκυθία προέκυψε πριν από την περίφημη Σκυθία, που περιγράφεται από τον «πατέρα της ιστορίας» Ηρόδοτο (5ος αιώνας π.Χ.). Ο Ρωμαίος συγγραφέας Pompey Trogus (1ος αιώνας μ.Χ.) δήλωσε: «Η σκυθική φυλή θεωρούνταν πάντα η αρχαιότερη, αν και υπήρξε από καιρό μια διαμάχη μεταξύ των Σκυθών και των Αιγυπτίων σχετικά με την αρχαιότητα της προέλευσής τους... Οι Σκύθες επικράτησαν των Αιγυπτίων και πάντα φαίνονταν να είναι ένας λαός αρχαιότερης καταγωγής».
Φυσικά, δεν μιλάμε για τους Σκύθες της εποχής του Ηροδότου, αλλά για τους αρχαιότερους προκατόχους τους. Αυτός ο συγγραφέας έγραψε ότι οι Σκύθες κυβέρνησαν ολόκληρη την Ασία τρεις φορές. Η πρώτη περίοδος διήρκεσε 1.500 χρόνια και «ο Ασσύριος βασιλιάς Νίνος έβαλε τέλος στην πληρωμή». Ο ιστορικός Paul Orosius (5ος αιώνας) επιβεβαιώνει πραγματικά αυτά τα δεδομένα, λέγοντας για τα γεγονότα στην περιοχή της Βόρειας Μαύρης Θάλασσας: «1300 χρόνια πριν από την ίδρυση της Ρώμης, ο Ασσύριος βασιλιάς Νίνος ..., ανεβαίνοντας από το νότο της Ερυθράς Θάλασσας, κατέστρεψε και κατέκτησε τον Εύξεινο Πόντο στον ακραίο βορρά». Αν συγκρίνουμε τις ημερομηνίες, έχουμε 36ο-21ο αιώνα. - την εποχή του αρχαιότερου πολιτισμού Yamnaya. Κατέλαβε τα εδάφη από τα νότια Ουράλια μέχρι τον Δνείστερο και από την Κισαουκασία μέχρι τη μέση περιοχή του Βόλγα. Ονομάστηκε έτσι επειδή οι Yamtsy έθαβαν τους νεκρούς τους σε λάκκους - κάτω από τα αναχώματα. Οι Yamtsy ήταν, πρώτα απ 'όλα, κτηνοτρόφοι, ενώ ασχολούνταν επίσης με γεωργικές και βιοτεχνικές δραστηριότητες. Μελέτες δείχνουν ότι η επεξεργασία διοξειδίου του πυριτίου και των οστών είναι προηγμένη. Στην εργασία με πέτρα, χρησιμοποιήθηκε η τεχνική λείανσης και γεώτρησης. Κάλυψαν τις ταφές με επεξεργασμένες πέτρινες πλάκες. Οι Yamtsy είχαν αναπτύξει την υφαντική, την ύφανση και την αγγειοπλαστική.
Το Yamtsy δημιούργησε ισχυρούς πρωτο-σκυθικούς πολιτισμούς - την Κατακόμβη και τη Srubnaya. Στην πραγματικότητα, το βασίλειο των Σκυθών ιδρύθηκε στα εδάφη των πρωτο-Σκυθών, τα οποία υπό τον βασιλιά Athea (5ος-4ος αιώνας π.Χ.) κατέλαβαν το χώρο από τον Don έως τον Δούναβη. Αργότερα, η Αρχαία Ρωσία προέκυψε εδώ, και οι ίδιοι οι Σλάβοι-Ρώσοι ταυτίζονται σταθερά με τους Σκύθες (ή Tauroskiffs).

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.....