Ένα κοινό θέμα που θα βρείτε στα γραπτά του Philip K. Dick είναι η έννοια των ανθρώπων που δεν συμπεριφέρονται ανθρώπινα λόγω της συμπεριφοράς τους και του τρόπου με τον οποίο συμπεριφέρονται στους άλλους ανθρώπους.
Υποστήριξε ότι ένα άτομο που δεν έχει την ηθική, την ενσυναίσθηση και την ειλικρίνεια που θεωρούνται ότι καθορίζουν την ανθρωπότητα μπορεί να θεωρηθεί ανδροειδές, κάτι που λέει ότι είναι «μια μεταφορά για ανθρώπους που είναι φυσιολογικά ανθρώπινοι αλλά ψυχολογικά συμπεριφέρονται με μη ανθρώπινο τρόπο».
«Το android, εξ ορισμού, δεν είναι άνθρωπος», έγραψε ο Ντικ. «Είναι μια απομίμηση, ένα αντίγραφο ενός πρωτοτύπου. Και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοιος».
Η διαφορά μεταξύ των ανθρώπων και των ανδροειδών δεν έγκειται στα βιολογικά χαρακτηριστικά τους, αλλά μάλλον στις πράξεις και τις συμπεριφορές τους. Κάθε άτομο που είναι συμπονετικό με τους άλλους μπορεί να ονομαστεί άτομο. αυτοί που δεν έχουν ενσυναίσθηση δεν είναι άνθρωποι αλλά κάτι άλλο εντελώς.
Ο Ντικ λέει ότι αυτό ισχύει ιδιαίτερα εάν αυτό το άτομο έχει προγραμματιστεί από τους γονείς του ή την κοινωνία να ζει με τέτοιο τρόπο που δεν έχει ενσυναίσθηση προς τους άλλους.
Ονόμασε αυτούς τους ανθρώπους κατασκευασμένα ανθρώπινα όντα που έμοιαζαν πολύ με ανδροειδή. Μπορούν να θεωρηθούν ότι είναι «ανθρωπόμορφα» επειδή συχνά είναι φτιαγμένα κατά την εικόνα τους και μοιάζουν με ανθρώπινα όντα.
«Τα Android», έγραψε ο Ντικ, «είναι κατασκευασμένα όντα σχεδόν πανομοιότυπα με τα πραγματικά ανθρώπινα όντα.
Είπε ότι το android ήταν «ένα πράγμα που δημιουργήθηκε με κάποιο τρόπο για να μας εξαπατήσει με σκληρό τρόπο, για να μας κάνει να πιστεύουμε ότι είναι ένας από τους εαυτούς μας».
Ο Ντικ ήταν επίσης διαβόητος για τους ισχυρισμούς του ότι οι ζωές πολλών ανθρώπων ελέγχονταν από εξωτερικές δυνάμεις. Ότι ζούμε σε έναν τύπο προσομοίωσης υπολογιστή.
Ένα θέμα που χρησιμοποιούσε για να περιγράψει αυτόν τον κόσμο ήταν «Η Μαύρη Σιδερένια Φυλακή» της «Αυτοκρατορίας (Ρωμαϊκής) που δεν τελείωσε ποτέ».
Σε πολλά από τα βιβλία του, τα ανδροειδή μπορούν να έχουν βιολογικά και μηχανικά μέρη για να τα κάνουν να μην διακρίνονται από τους ανθρώπους. Μπορούν να είναι γενετικά τροποποιημένοι κλώνοι ανθρώπων (όπως στο Clans of the Alphane Moon).
«Ένα android», είπε ο Ντικ, «δεν ενδιαφέρεται για το τι θα συμβεί σε ένα άλλο Android. Αυτές είναι μερικές από τις ενδείξεις που αναζητούμε». (Dick 2007, 88).
Όταν ένα άτομο δεν νοιάζεται για το πώς νιώθουν οι άλλοι και κάνει ό,τι θέλει, λέγεται ότι του λείπει η ενσυναίσθηση και η συμπάθεια. Μπορούν ακόμη και να διαγνωστούν ως κοινωνιοπαθείς ή ακόμη και ψυχοπαθείς εάν η συμπεριφορά τους επιδεινωθεί.
Σύμφωνα με το Oxford Dictionary και το Oxford Advanced Learner's Dictionary, η ενσυναίσθηση προέρχεται από τον ελληνικό όρο «ενσυναίσθηση» και σημαίνει «η ικανότητα κατανόησης των συναισθημάτων, της εμπειρίας ενός άλλου ατόμου, κ.λπ.».
Οι άνθρωποι που δεν έχουν ενσυναίσθηση έχουν την αδυναμία να βάλουν τον εαυτό τους στη θέση κάποιου άλλου ή απλά δεν τους νοιάζει. Αυτό είναι το αντίθετο του χριστιανικού ήθους του να συμπεριφέρεσαι στους άλλους όπως θέλεις να σου φέρονται ή της Ελευθεροτεκτονικής έννοιας της Αδελφικής Αγάπης.
Ο Ντικ ενδιαφερόταν για την τεχνητή νοημοσύνη από νεαρή ηλικία: σπούδασε φιλοσοφία στο Μπέρκλεϋ και έγραψε το πρώτο του μυθιστόρημα - Solar Lottery - ενώ ήταν ακόμη στα 20 του.
Το βιβλίο περιλαμβάνει ένα ρομπότ που μοιάζει με τον Έλβις Πρίσλεϋ και μπορεί να τραγουδήσει κι αυτός - κάτι που καθιστά σαφές ότι ο Ντικ γνώριζε για την τεχνητή νοημοσύνη πολύ πριν οι υπολογιστές ήταν αρκετά ισχυροί για να δημιουργήσουν κάτι παρόμοιο (ή ακόμα και πριν κάποιος σκεφτεί να το φτιάξει). .
Μεταξύ των παραδειγμάτων των ανδροειδών στον σύγχρονο κόσμο, ο Ντικ βλέπει την ανήθικη και ανήθικη συμπεριφορά του γερμανικού ναζί και του αστυνομικού κράτους στο οποίο προβλέπει ένα μέλλον όπου όλοι θα ζούσαμε σε μια κοινωνία παρακολούθησης.
Ο Ντικ είχε ερευνήσει τη συμπεριφορά των Ναζί και τις προδοτικές εκστρατείες δολοφονίας εκατομμυρίων ανθρώπων. Διάβασε πόσο συχνά πολλοί από αυτούς τους Γερμανούς που έγιναν Ναζί ήταν ιδιαίτερα ευφυείς αλλά συναισθηματικά «τόσο ελαττωματικοί που η λέξη άνθρωπος δεν μπορούσε να εφαρμοστεί σωστά» σε αυτούς.
Αυτό οδήγησε τον Ντικ σε μια μελέτη για το «πρόβλημα της διαφοροποίησης του αυθεντικού ανθρώπου από τη μηχανή αντανακλαστικών που αποκαλώ Android».
Η ιστορία του Dick του 1956 "The Android and the Human" είναι μια κλασική ιστορία που αφηγείται την ιστορία ενός android που είναι προγραμματισμένο να συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος, αλλά δεν μπορεί να αισθάνεται ενσυναίσθηση ή συμπόνια για τους άλλους ανθρώπους. Αυτή η συμπεριφορά οδηγεί τους επιστήμονες που δημιούργησαν τα ανδροειδή να αναρωτηθούν τι μας κάνει ανθρώπους.
Σε μια διάλεξη με θέμα «The Android and the Human» το 1972, ο Dick συζήτησε τη διαφορά μεταξύ ενός android και ενός ανθρώπου. Αυτός είπε;
«Υποψιάζομαι έντονα ότι θα ανακαλύψουμε στον 21ο αιώνα ότι αυτό που μας κάνει ανθρώπους δεν είναι τα φυσικά μας σώματα ή οι βιολογικές μας διεργασίες αλλά μάλλον το μυαλό μας – το μυαλό μας σε όποια μορφή πάρει – και αν μπορούμε να βρούμε τρόπους να επικοινωνήσουμε με άλλες νοημοσύνη μπορεί να διαπιστώσουμε ότι δεν είναι όλα σωματικά».
Ο Ντικ είπε, «…ένα android σημαίνει, όπως είπα, να επιτρέψεις στον εαυτό σου να γίνει μέσο, ή να σε χτυπήσει, να χειραγωγηθεί, να γίνει μέσο χωρίς τη συγκατάθεσή του—τα αποτελέσματα είναι τα ίδια. Αλλά δεν μπορείς να μετατρέψεις έναν άνθρωπο σε Android αν αυτός ο άνθρωπος πρόκειται να παραβεί νόμους κάθε ευκαιρία που του δίνεται».
Το Androidization απαιτεί υπακοή.
Και, κυρίως, προβλεψιμότητα. Είναι ακριβώς όταν μπορεί να προβλεφθεί με επιστημονική ακρίβεια η ανταπόκριση ενός συγκεκριμένου ατόμου σε οποιαδήποτε δεδομένη κατάσταση, οι πύλες είναι ανοιχτές για τη χονδρική παραγωγή της μορφής ζωής Android», λέει.
Ο Ντικ λέει, «Υπάρχει κάποια ουσιαστική σύγκριση μεταξύ ανθρώπινης και μηχανικής συμπεριφοράς καθώς ο εξωτερικός κόσμος γίνεται πιο ζωντανός, μπορεί να διαπιστώσουμε ότι εμείς - οι λεγόμενοι άνθρωποι - γινόμαστε... άψυχοι με την έννοια ότι οδηγούμαστε, κατευθυνόμαστε από χτισμένο -σε τροπισμούς, παρά να οδηγεί. Έτσι, εμείς και οι περίτεχνα εξελισσόμενοι υπολογιστές μας μπορεί να συναντηθούμε στη μέση».
Στο μυθιστόρημά του «Do Androids Dream of Electric Sheep;», διερευνά τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος μέσα από τα μάτια του Rick Deckard (του κύριου χαρακτήρα) που κυνηγάει αδίστακτα ανδροειδή που προσπαθούν να ενσωματωθούν στην κοινωνία χωρίς να εντοπιστούν.
Στο μυθιστόρημά του «A Scanner Darkly», προχωρά αυτή την ιδέα περαιτέρω διερευνώντας πώς οι άνθρωποι μπορούν να εθιστούν στα ναρκωτικά και πώς χάνουν την ανθρωπιά τους καθώς συνεχίζουν να τα χρησιμοποιούν με την πάροδο του χρόνου.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΝΔΡΟΕΙΔΩΝ
Ο όρος android χρησιμοποιήθηκε πριν από τον Ντικ για να περιγράψει ένα ρομπότ που μοιάζει με άνθρωπο.
Η λέξη επινοήθηκε για πρώτη φορά από τον John Stuart Mill (1806-1873) στο βιβλίο του «A System of Logic» (1843). Αυτός είπε:
«Ας συλλάβουμε μια μηχανή που μοιάζει σχεδόν με έναν άνθρωπο σε σχήμα και κίνηση προς τα έξω, αλλά κατασκευασμένη από μέταλλο και δεν διαθέτει άλλες ικανότητες εκτός από αυτές που θα της επέτρεπαν να περπατά, να χειρίζεται υλικά και να εκτελεί συγκεκριμένες λειτουργίες».
Αργότερα χρησιμοποιήθηκε από τον θεατρικό συγγραφέα Karel Capek (1890-1938) στον οποίο αποδίδεται η επινόηση της λέξης «ρομπότ» στο έργο του «RUR» (1920).
Οι Αρχαίοι Έλληνες μάς έδωσαν την πρώτη ιδέα ενός ανδροειδούς ή ενός πλάσματος που ονόμαζαν Τέρας (thēríon) και «αὐτῷ (autō),» που σημαίνει «αυτός, αυτή, αυτό, αυτοί, αυτοί» και χρήση του «τρίτου προσώπου, και των άλλων προσώπων.»
Έτσι, όταν διαβάζουμε Τέρας, καταλαβαίνουμε ότι αυτό αντιπροσωπεύει ένα άτομο, και ισχυρίζομαι ότι προέρχεται από την ελληνική λέξη «αὐτῷ (αυτό), όπου παίρνουμε τη λέξη αυτόματη και το επίθετο για να περιγράψουμε ένα άτομο που λειτουργεί σαν ρομπότ ως « αυτόματο.”
Η λέξη «αυτόματο» είναι η λατινοποίηση του ελληνικού αὐτόματον, automaton, που σημαίνει «πράττοντας τη θέλησή του». Τα αυτόματα του ελληνιστικού κόσμου προορίζονταν ως εργαλεία, παιχνίδια, θρησκευτικά θεάματα ή πρωτότυπα για την επίδειξη βασικών επιστημονικών αρχών.
Ένα άτομο που είναι αυτόματο ενεργεί σαν κτήνος επειδή θα ήταν παρόμοιο με το νόημα, το οποίο είναι «μια κινούμενη μηχανική συσκευή κατασκευασμένη κατά μίμηση ανθρώπου».
Αυτές οι φιλοσοφικές διδασκαλίες των Ελλήνων έγιναν μέρος των Βίβλων μας. Για παράδειγμα, στην Καινή Διαθήκη, το ελληνικό θηρίο (thēríon) και «αὐτῷ (autō) προέρχονται από την εβραϊκή λέξη behamah, που σημαίνει «άνθρωπος-ζώο» ή, πιο κατάλληλα, «ανόητος ή αδαής».
Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΕΧΕΙ ΜΕΤΑΛΛΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
Αυτοί οι άνθρωποι που ονόμασε ανδροειδή θα ενεργούσαν ψεύτικοι και θα φαινόταν ότι είναι καλοί άνθρωποι. Αλλά φορούσαν αυτό που αποκαλούσε «μάσκα του διαβόλου».
Ο Ντικ έγραψε.
«Το θέμα μου εδώ και χρόνια στα γραπτά μου ήταν «Ο διάβολος έχει μεταλλικό πρόσωπο». Ίσως αυτό θα έπρεπε να τροποποιηθεί τώρα.
Αυτό που είδα και μετά έγραψα δεν ήταν στην πραγματικότητα ένα πρόσωπο. ήταν μια μάσκα πάνω από ένα πρόσωπο. Και το αληθινό πρόσωπο είναι το πίσω μέρος της μάσκας.
Φυσικά και θα ήταν. Δεν τοποθετείτε άγριο κρύο μέταλλο πάνω από άγριο κρύο μέταλλο. Το τοποθετείτε πάνω από μαλακή σάρκα, καθώς ο ακίνδυνος σκόρος στολίζεται έντεχνα για να τρομοκρατεί τους άλλους με κελιά.
Αυτό είναι ένα αμυντικό μέτρο, και αν λειτουργήσει, το αρπακτικό επιστρέφει στη φωλιά του γκρινιάζοντας, «Είδα το πιο τρομακτικό πλάσμα στον ουρανό — άγριους μορφασμούς και χτυπήματα, τσιμπήματα και δηλητήρια».
Οι συγγενείς του είναι εντυπωσιασμένοι. Η μαγεία λειτουργεί.
Είχα υποθέσει ότι μόνο οι κακοί άνθρωποι φορούσαν τρομακτικές μάσκες, αλλά μπορείτε να δείτε τώρα ότι έπεσα στη μαγεία της μάσκας, την τρομερή τρομακτική της μαγεία, την ψευδαίσθησή της. Έφερα την απάτη και τράπηκα σε φυγή.
Θα ήθελα να ξέρω να ζητήσω συγγνώμη που σας κήρυξα αυτή την εξαπάτηση ως κάτι γνήσιο: Σας είχα όλους να καθίσετε γύρω από τη φωτιά με τα μάτια μας ανοιχτά με ανησυχία καθώς λέω ιστορίες για τα απαίσια τέρατα που συνάντησα. Το ταξίδι της ανακάλυψης μου κατέληξε σε τρομακτικά οράματα τα οποία με υπευθυνότητα κουβαλούσα σπίτι μαζί μου καθώς έφευγα πίσω στην ασφάλεια.
Ασφάλεια από τι; Από κάτι που, όταν έφυγε η ανάγκη για απόκρυψη, χαμογέλασε και αποκάλυψε την αβλαβή του.
Τώρα δεν σκοπεύω να εγκαταλείψω τη διχοτόμησή μου μεταξύ αυτού που αποκαλώ "άνθρωπος" και αυτού που αποκαλώ "android", καθώς το δεύτερο είναι μια σκληρή και φτηνή κοροϊδία του πρώτου για βασικούς σκοπούς. Αλλά είχα κάνει εμφανίσεις στην επιφάνεια. για να ξεχωρίσεις τις κατηγορίες απαιτείται περισσότερη πονηριά.
Διότι αν μια ευγενική, ακίνδυνη ζωή κρύβεται πίσω από μια τρομακτική πολεμική μάσκα, τότε είναι πιθανό ότι πίσω από ευγενικές και στοργικές μάσκες μπορεί να κρυφτεί ένας μοχθηρός δολοφόνος των ψυχών των ανθρώπων.
Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να προχωρήσουμε στην εμφάνιση της επιφάνειας. πρέπει να διεισδύσουμε στην καρδιά του καθενός, στην καρδιά του θέματος.
Πιθανώς τα πάντα στο σύμπαν εξυπηρετούν ένα καλό τέλος — εννοώ, εξυπηρετούν τους στόχους του σύμπαντος.
Αλλά εγγενή τμήματα ή υποσυστήματα μπορεί να είναι κτήτορες της ζωής. Πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε ως τέτοια, χωρίς αναφορά στον ρόλο τους στη συνολική δομή.
ΓΝΩΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Την εποχή που έζησε ο Philip K. Dick, επικρατούσε εκτεταμένος πανικός στις ΗΠΑ σχετικά με την τεχνητή νοημοσύνη και τους υπολογιστές να κυριαρχούν στις ζωές μας και στον κόσμο.
Τα βιβλία και οι ιστορίες του που έγιναν επίσης ταινίες όπως το Total Recall φαινόταν να τροφοδοτούν τον φόβο αντί να τον μετριάζουν.
Ο Ντικ συχνά περιέγραφε τον εαυτό του ως παρανοϊκό.
Το Sepher Yezirah, ένα καμπαλιστικό κείμενο, «The Book of Creation», το οποίο είναι σχεδόν 2.000 ετών, μας λέει:
«Ο Θεός έθεσε επίσης το ένα έναντι του άλλου. το καλό ενάντια στο κακό, και το κακό ενάντια στο καλό. Το καλό προέρχεται από το καλό, και το κακό από το κακό. Το καλό καθαρίζει το κακό, και το κακό το καλό. το καλό διατηρείται για το καλό και το κακό για το κακό».
Κάτω από τους δύο παίκτες των παιχνιδιών υπάρχει ο Θεός, ο οποίος δεν είναι κανένα και τα δύο.
Το αποτέλεσμα του παιχνιδιού είναι ότι και οι δύο παίκτες εξαγνίζονται. Έτσι, ο αρχαίος εβραϊκός μονοθεϊσμός, τόσο ανώτερος από τη δική μας άποψη.
Είμαστε πλάσματα σε ένα παιχνίδι με τις συγγένειες και τις αποστροφές μας προκαθορισμένες για εμάς — όχι από τυφλή τύχη αλλά από υπομονετικά, διορατικά συστήματα γραμματισμού που βλέπουμε αμυδρά.
Αν τους βλέπαμε καθαρά, θα καταργούσαμε το παιχνίδι. Προφανώς αυτό δεν θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα κανενός.
Πρέπει να εμπιστευτούμε αυτούς τους τροπισμούς, και ούτως ή άλλως δεν έχουμε άλλη επιλογή — όχι μέχρι να άρουν οι τροπισμοί. Και υπό ορισμένες συνθήκες μπορούν και το κάνουν.
Και σε εκείνο το σημείο, πολλά είναι ξεκάθαρα που προηγουμένως αποκλείστηκαν από εμάς, σκόπιμα».
Μεταξύ των παραδειγμάτων των ανδροειδών στον σύγχρονο κόσμο, ο Ντικ βλέπει την ανήθικη και ανήθικη συμπεριφορά του γερμανικού ναζί και του αστυνομικού κράτους στο οποίο προβλέπει ένα μέλλον όπου όλοι θα ζούσαμε σε μια κοινωνία παρακολούθησης.
Ένα μέλλον που σήμερα πολλοί από εμάς ζούμε ως γεγονός
3 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου