Μιά πόρτα [ το κείμενο αφορά μονάχα ένα συγκεκριμένο άτομο – καί ίσως μερικά ακόμη. Γιά το υπόλοιπο αγαπητό αναγνωστικό κοινόν, μάλλον είναι χάσιμο χρόνου. (Όχι σοβαρό, ελπίζω.) ]
ολλά ήταν υποψήφια τα θέματα προς ανάπτυξη σήμερα, αλλά ένα αναπάντεχο γεγονός τα υπερέβη όλα.
Μιά πόρτα.
Μιά πόρτα που άνοιξε – όπως ανοίγει, όταν είναι κατάλληλες οι συνθήκες.
Την πόρτα αυτή την ξέρετε, διότι ήδη σας την έχω παρουσιάσει.
Πολύ πρόσφατα, λοιπόν, ξανάνοιξε. Όχι αυτή ακριβώς, αλλά η αιθερική αντίστοιχή της.
Οι πόρτες ανοίγουν γιά δύο λόγους: είτε γιά να βγούν έξω οι από μέσα, είτε γιά να μπουν μέσα οι απέξω.
Τελικά, γιά να συναντηθούν δύο ομάδες, που χωρίζονται από την πόρτα. Αλλά μετά, εννοείται πως θα προχωρήσουν μαζί προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Ουδείς κάθεται κάτω από άνοιγμα πόρτας επί μακρόν.
Ήταν, λοιπόν, ο καιρός να ξανανοίξει.
Όταν συναντιένται άνθρωποι, ευρισκόμενοι εκατέρωθεν μιάς πύλης, τότε πρόκειται γι’ ανθρώπους με την επιθυμία να βρεθούν μαζί. Μπορεί, όμως, να πρόκειται καί γι’ αποφυλάκιση.
Σκέφτηκα, λοιπόν – καί σκέφτηκα πολύ… ποιοί μπορεί να είναι αυτοί που αποφυλακίζονται κι έρχονται κατά ‘δώ.
Το συμπέρασμα είναι πως πρόκειται γιά ομάδα πάλαι ποτέ Ατλάντων. Άτομα καλών προθέσεων, που δεν συμφωνούσαν μεν με τα βδελυρά έργα της -αμέσως προ Κατακλυσμού- απόκρυφης ηγεσίας τους, αλλά τη βοήθησαν άθελά τους. (Διότι, η πατρίδα πάνω απ’ όλα.)
Η ποινή που τους επιβλήθηκε «άνωθεν», ήταν επί τόσες χιλιάδες χρόνια να ΜΗ θυμούνται. (Γιά να μην ξαναβοηθήσουν – ασυνείδητα, ή, ακόμη χειρότερα, συνειδητά.) Τώρα, όμως, που άνοιξε η πόρτα της φυλακής τους, κατευθύνονται ενστικτωδώς (σαν τα ψάρια προς τις πηγές των ποταμών) προς κάποια συγκεκριμένα άτομα, που -θεωρούν ότι- θα τα βοηθήσουν στην ενθύμηση.
Κατ’ αρχήν, καλόδεχτοι. Αλλά θα τους θυμίσω ότι, όπως ο (έστω κι άδικα) φυλακισμένος πρέπει να κάνει αγώνα γιά να του φύγει η ρετσινιά καί να επανενταχθεί στην κοινωνία, έτσι ακριβώς καί ο πάλαι ποτέ (έστω κι άθελά του) αντίπαλος πρέπει να κάνει αγώνα, ώστε ν’ αποδείξει πως πλέον είναι καθαρός καί θα εργαστεί γιά το καλό όλης της ανθρωπότητας. Χωρίς υστεροβουλίες καί σκοτεινά σημεία.
Εάν, λοιπόν, κάποια συγκεκριμένα μάτια διαβάζουν αυτές τις γραμμές, τότε γνώρισαν. Επομένως, δεν έχουν πλέον δικαιολογία να μην παραιτηθούν απ’ αυτό που είναι τώρα. Κι αυτό είναι όρος sine qua non.
Αλλοιώς, η πόρτα θα ξανακλείσει, καί θα εγκλωβιστούν πίσω της οριστικά.
Υγ 1: Αφιερωμένο στην επί τόσες ζωές μητέρα μου.
Υγ 2: Ζητώ συγνώμη από τους αναγνώστες, διότι το κείμενο αφορά μονάχα ένα συγκεκριμένο άτομο – καί ίσως μερικά ακόμη. Γιά το υπόλοιπο αγαπητό αναγνωστικό κοινόν, μάλλον είναι χάσιμο χρόνου. (Όχι σοβαρό, ελπίζω.)
Υγ 3: Το άρθρο γιά την Αμφίπολη θα το συνεχίσω κάποια στιγμή. Δεν το αφήνω μισοτελειωμένο.
Υγ 4: Αφιερωμένο:
ολλά ήταν υποψήφια τα θέματα προς ανάπτυξη σήμερα, αλλά ένα αναπάντεχο γεγονός τα υπερέβη όλα.Μιά πόρτα.
Μιά πόρτα που άνοιξε – όπως ανοίγει, όταν είναι κατάλληλες οι συνθήκες.
Την πόρτα αυτή την ξέρετε, διότι ήδη σας την έχω παρουσιάσει.
Πολύ πρόσφατα, λοιπόν, ξανάνοιξε. Όχι αυτή ακριβώς, αλλά η αιθερική αντίστοιχή της.
Οι πόρτες ανοίγουν γιά δύο λόγους: είτε γιά να βγούν έξω οι από μέσα, είτε γιά να μπουν μέσα οι απέξω.
Τελικά, γιά να συναντηθούν δύο ομάδες, που χωρίζονται από την πόρτα. Αλλά μετά, εννοείται πως θα προχωρήσουν μαζί προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Ουδείς κάθεται κάτω από άνοιγμα πόρτας επί μακρόν.
Ήταν, λοιπόν, ο καιρός να ξανανοίξει.
Όταν συναντιένται άνθρωποι, ευρισκόμενοι εκατέρωθεν μιάς πύλης, τότε πρόκειται γι’ ανθρώπους με την επιθυμία να βρεθούν μαζί. Μπορεί, όμως, να πρόκειται καί γι’ αποφυλάκιση.
Σκέφτηκα, λοιπόν – καί σκέφτηκα πολύ… ποιοί μπορεί να είναι αυτοί που αποφυλακίζονται κι έρχονται κατά ‘δώ.
Το συμπέρασμα είναι πως πρόκειται γιά ομάδα πάλαι ποτέ Ατλάντων. Άτομα καλών προθέσεων, που δεν συμφωνούσαν μεν με τα βδελυρά έργα της -αμέσως προ Κατακλυσμού- απόκρυφης ηγεσίας τους, αλλά τη βοήθησαν άθελά τους. (Διότι, η πατρίδα πάνω απ’ όλα.)
Η ποινή που τους επιβλήθηκε «άνωθεν», ήταν επί τόσες χιλιάδες χρόνια να ΜΗ θυμούνται. (Γιά να μην ξαναβοηθήσουν – ασυνείδητα, ή, ακόμη χειρότερα, συνειδητά.) Τώρα, όμως, που άνοιξε η πόρτα της φυλακής τους, κατευθύνονται ενστικτωδώς (σαν τα ψάρια προς τις πηγές των ποταμών) προς κάποια συγκεκριμένα άτομα, που -θεωρούν ότι- θα τα βοηθήσουν στην ενθύμηση.
Κατ’ αρχήν, καλόδεχτοι. Αλλά θα τους θυμίσω ότι, όπως ο (έστω κι άδικα) φυλακισμένος πρέπει να κάνει αγώνα γιά να του φύγει η ρετσινιά καί να επανενταχθεί στην κοινωνία, έτσι ακριβώς καί ο πάλαι ποτέ (έστω κι άθελά του) αντίπαλος πρέπει να κάνει αγώνα, ώστε ν’ αποδείξει πως πλέον είναι καθαρός καί θα εργαστεί γιά το καλό όλης της ανθρωπότητας. Χωρίς υστεροβουλίες καί σκοτεινά σημεία.
Εάν, λοιπόν, κάποια συγκεκριμένα μάτια διαβάζουν αυτές τις γραμμές, τότε γνώρισαν. Επομένως, δεν έχουν πλέον δικαιολογία να μην παραιτηθούν απ’ αυτό που είναι τώρα. Κι αυτό είναι όρος sine qua non.
Αλλοιώς, η πόρτα θα ξανακλείσει, καί θα εγκλωβιστούν πίσω της οριστικά.
Υγ 1: Αφιερωμένο στην επί τόσες ζωές μητέρα μου.
Υγ 2: Ζητώ συγνώμη από τους αναγνώστες, διότι το κείμενο αφορά μονάχα ένα συγκεκριμένο άτομο – καί ίσως μερικά ακόμη. Γιά το υπόλοιπο αγαπητό αναγνωστικό κοινόν, μάλλον είναι χάσιμο χρόνου. (Όχι σοβαρό, ελπίζω.)
Υγ 3: Το άρθρο γιά την Αμφίπολη θα το συνεχίσω κάποια στιγμή. Δεν το αφήνω μισοτελειωμένο.
Υγ 4: Αφιερωμένο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου