Η ΣΦΡΑΓΙΔΕΣ...

Η Σφραγίδα του ζώντος Θεού

Από ένα βιβλίο σφραγισμένο με επτά σφραγίδες – το Βιβλίο της Ζωής  Η αρχική προέλευση της σφραγίδας ήταν ένα μυστήριο  που δεν είχε λυθεί επί δύο χιλιάδες χρόνια περίπου

Η Σφραγίδα του ζώντος Θεού: με μεταφορική έννοια – ο σφραγιδόλιθος σε δαχτυλίδι (Εσθ. 8:8) – επιγραφή χαραγμένη σε πέτρα – σφραγίδα τυπωμένη σε κομμάτι πηλού πάνω σε πάπυρο – έμβλημα εξουσίας ή, όπως στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, η επισφράγιση και δημόσια απόδειξη μίας επίσημης συμφωνίας ή εντολής: Μην εργάζεστε για τη τροφή που χάνεται, αλλά για εκείνη τη τροφή που θα διαρκέσει έως την αιώνια ζωή, την οποία θα σας χαρίσει ο Υιός του ανθρώπου: διότι ο Θεός ο Πατέρας έχει σφραγίσει Αυτόν.  - Ιωάννης 6: 27.

Έως τον 19^ο αιώνα δεν είχε ακόμα διαλευκανθεί το ζήτημα της Σφραγίδας του Θεού, όταν το 1884 σε ένα τάφο στο Αχμίμ της Αιγύπτου ανακαλύφθηκε ένα απόσπασμα από ένα Ευαγγέλιο του Πέτρου από το 150 μ.Χ. τουλάχιστον. Αυτό το κείμενο αναφέρει ότι λίγο μετά τη Σταύρωση του Ιησού Χριστού οι Πρεσβύτεροι και οι Γραμματείς ζήτησαν από τον Πιλάτο να τοποθετήσει στρατιώτες για να φρουρούν τον τάφο.

Και ο Πιλάτος τους έδωσε τον εκατόνταρχο Πετρώνιο με στρατιώτες για να προσέχουν το μνήμ: και οι Πρεσβύτεροι και οι Γραμματείς πήγαν μαζί τους μέχρι τον τάφο και αφού κύλησαν μία μεγάλη πέτρα για να εμποδίζει [ενν. όλοι μαζί με] τον εκατόνταρχο και τους στρατιώτες, ύστερα όλοι μαζί όσοι ήταν εκεί, την έστησαν στην είσοδο του τάφου: και κόλλησαν επάνω της επτά σφραγίδες: και έστησαν εκεί ένα αντίσκηνο και έμειναν να φυλάνε σκοπιά.

Αυτοί οι στίχοι δίνουν μία πιο αναλυτική περιγραφή του Κατά Ματθαίον “και έτσι πήγαν και ασφάλισαν το μνήμα, σφραγίζοντας την πέτρα και τοποθετώντας φρουρά” (Ματθ. 27: 66). Οι επτά σφραγίδες (πιθανώς μεταλλικά αντικείμενα) ήσαν μηχανισμοί ασφαλείας συνδεδεμένοι με κάποιου είδους κονίαμα στην πόρτα του τάφου του Χριστού. Οι πλούσιοι Εβραίοι που κατασκεύαζαν τους τάφους τους εκ των προτέρων, μερικές φορές έστηναν κίονες ή πυραμίδες σαν σημάδι αναγνώρισης μπροστά στα μνημεία, και συχνά κλείδωναν τις πόρτες τους “με ασυνήθιστα και περίπλοκα συστήματα ασφαλείας”. Αυτό το περίπλοκο σύστημα, που είναι σχεδόν αποκλειστικό χαρακτηριστικό των Εβραϊκών τάφων, αποτελείται από πολλές μικρές κοιλότητες (loculi) ανοιγμένες γύρω από το εσωτερικό της εισόδου του ταφικού διαμερίσματος.

Τα loculi ήσαν σκαμμένα σε βάθος, αλλά είχαν σωληνωτά στόμια που προεξείχαν αρκετά από την επιφάνεια των τοιχωμάτων, και αυτές οι προεξοχές στήριζαν το βάρος της λίθινης θύρας του τάφου που ήταν λαξευμένη ακριβώς στις διαστάσεις της εισόδου. Αφού έστηναν την πέτρα μέσα σε ένα αυλάκι που είχαν σκάψει από πριν στο έδαφος της εισόδου, την στερέωναν με αμμοκονίαμα και στη συνέχεια την σφράγιζαν χρησιμοποιώντας ειδικούς μηχανισμούς ασφαλείας των οποίων τα μέλη έμπαιναν και κλείδωναν μέσα στα σωληνωτά loculi που υπήρχαν στα τοιχώματα από την εσωτερική πλευρά της λίθινης θύρας.

Το άνοιγμα των επτά σφραγίδων συμβολίζει την Ανάσταση και την Αιώνια Ζωή. Όμως, όταν άνοιξε η πόρτα του τάφου του Χριστού, τι απόγιναν, άραγε, οι επτά σφραγίδες που την ασφάλιζαν; Σύμφωνα με διάφορες διηγήσεις από τις γραφές, όπως η Επιστολή Παύλου “Προς Τιμόθεον”, μετά την Ανάσταση οι Απόστολοι φύλαξαν τις σφραγίδες καθώς και ο,τιδήποτε άλλο σχετικό με αυτές και τελικά ενσωμάτωσαν την Σφραγίδα του Θεού στις τελετουργίες τους.

Παρά ταύτα, ό,τι δημιούργησε ο Θεός θα είναι ασφαλές εφόσον έχει τη σφραγίδα. Διότι έτσι ο Κύριος θα τα αναγνωρίζει ότι είναι δικά του. Επιπλέον, με αυτόν τον τρόπο όποιος επικαλείται το όνομα του Χριστού, θα εγκαταλείπει την ανομία. (2 Τιμοθ. 2: 19)

Άλλες πηγές αναφέρουν:

“Δώσε μου τη σφραγίδα του Ιησού Χριστού.”

“ώστε και εγώ να μπορέσω να δεχθώ τη σφραγίδα και να γίνω ιερός ναός και Αυτός να έλθει να κατοικήσει μέσα μου.”

Ένα άλλο χειρόγραφο περιγράφει μία ομιλία του Παύλου, λίγο πριν τον αποκεφαλισμό του, όπου αυτός απευθύνεται σε δύο μαθητές, τον Λόγκο και τον Σέστο:

“Νωρίς το πρωί να έλθετε γρήγορα στον τάφο μου και εκεί θα βρείτε δύο ανθρώπους να προσεύχονται, τον Τίτο και το Λουκά. Αυτοί θα σας δώσουν τη σφραγίδα του Κυρίου”.

 

Τι απόγιναν οι επτά σφραγίδες από τον τάφο του Χριστού;

Όπως αναφέρει μία αφήγηση, αφού ο Παύλος οραματίστηκε τη Νέα Ιερουσαλήμ, μεταφέρεται στα δυτικά της Ιερουσαλήμ, σε μία θάλασσα ή κάποια άλλη μεγάλη έκταση με νερά. Τελικά από εκεί μεταφέρεται από έναν Άγγελο σε κάποιο νησί ή άλλο τόπο πέρα από τον Ωκεανό:

Και με πήγε από τη βορινή πλευρά ("προς τη δύση," in Syrian text) και με έβαλε πάνω από ένα πηγάδι και το βρήκα ότι ήταν σφραγισμένο με επτά σφραγίδες. Και ο Άγγελος που ήταν μαζί μου αποκρίθηκε και είπε στον Άγγελο εκείνου του τόπου: άνοιξε το στόμιο του πηγαδιού, για να κοιτάξει μέσα ο Παύλος, ο πολυαγαπημένος του Θεού: διότι του έχει δοθεί η εξουσία να δει όλα τα μαρτύρια της Κόλασης.

Τώρα λοιπόν οι επτά σφραγίδες από τον τάφο του Χριστού βρίσκονται επάνω σε ένα πηγάδι που συμβολίζει την Άβυσσο, το απύθμενο βάραθρο όπου βασανίζονται οι ψυχές ή την Κόλαση ή την Ύστατη Κρίση. Αυτές δεν βρίσκονται πλέον στην Ιερουσαλήμ, αλλά κάπου προς τα δυτικά (“στην κατεύθυνση που δύει ο ήλιος”) και έχουν μεταφερθεί σε ένα τόπο ή νησί πέρα από “τον ωκεανό στον οποίο είναι θεμελιωμένο το ουράνιο στερέωμα” (με άλλα λόγια, τα κλειδιά της Βασιλείας θα δοθούν σε ένα άλλο έθνος). Οι σφραγίδες έχουν προσαρμοστεί σε ένα πηγάδι – σύμβολο του ασυνειδήτου - και η Σφραγίδα του Θεού σχετίζεται με τις τελετές μύησης του βαπτίσματος ή της χρήσης αγιασμένου νερού από κάποιο ιερό πηγάδι:

Τώρα λοιπόν, αυτός που έφερε όλους εμάς κοντά σε σένα μέσα από το Χριστό, αυτός που μας έχει χρίσει με άλειμμα είναι ο Θεός: ο οποίος επίσης μας σφράγισε, και έβαλε τη θέρμη και τη σταθερότητα του Πνεύματος μέσα στις καρδιές μας. – 2 Κορινθ. 1: 21-22.

Άλλες αφηγήσεις αναφέρουν:

Διότι αλήθεια σας λεω: όποιος σας ακούσει και πιστέψει σ’ Εμένα, θα δεχθεί από εσάς το φως της σφραγίδας μέσα από Εμένα και το βάπτισμα μέσα από Εμένα.

Και αυτός είπε: Εσύ ο άριστος και μόνος Άγιος, Εσύ είσαι αυτός που παρουσιάστηκε σε εμάς. Ω Θεέ Ιησού Χριστέ, και στο όνομά σου τώρα αυτός ο άνθρωπος έχει καθαριστεί και σφραγιστεί με την άγια σφραγίδα σου.

Μία αφήγηση περιγράφει τον Πέτρο να βαπτίζει τη Θεώνη με τη σφραγίδα του Κυρίου:

Και όταν αυτή βαπτίστηκε και φόρεσε τα ρούχα της, αυτός έκοψε ψωμί και πήρε ένα κύπελλο με νερό και της έδωσε για να μεταλάβει από το σώμα του Χριστού και από το κύπελλο του Υιού του Θεού και είπε: ¨Έχεις παραλάβει τη σφραγίδα σου, τώρα πάρε αιώνια ζωή για σένα.

 

Όμως η σφραγίδα δεν συμβολίζει μόνο το βάπτισμα, αλλά και ένα σημάδι στο μέτωπο.

Σε ένα χειρόγραφο ο Απόστολος Ανδρέας βρίσκεται μόνος στη φυλακή με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα, ενώ ο διάβολος παροτρύνει τους οπαδούς του να τον σκοτώσουν:

Και είπε: παιδιά μου, σκοτώστε τον τώρα. Όμως αυτοί είδαν τη σφραγίδα στο μέτωπό του και φοβήθηκαν και είπαν: ‘Δεν τον σκοτώνεις εσύ, γιατί εμείς δεν μπορούμε’. Και ένας από αυτούς είπε: ‘Αν δεν μπορούμε να τον σκοτώσουμε, ας τον γελοιοποιήσουμε’: και στάθηκαν μπροστά του και τον περιγελούσαν που ήταν τόσο ανήμπορος και εκείνος έκλαιγε με λυγμούς.

Αυτή η σκηνή μοιάζει με το χωρίο της Αποκάλυψης, όπου μέσα από ένα πηγάδι βγαίνει ένα σύννεφο ακρίδες που το κεντρί τους πονάει σαν του σκορπιού:

Και είχαν εντολή να μην πειράξουν το χορτάρι της γης, ούτε άλλη πρασινάδα ή δέντρο, παρά μόνο εκείνους τους ανθρώπους που δεν είχαν τη σφραγίδα του Θεού στα μέτωπά τους. – Αποκ. 9: 4.

 

Η λατρεία του μετώπου: ένας εσωτερικός οφθαλμός.

Από το Πρωτευαγγέλιο, ένα “βιβλίο του Ιωακείμ”, που η ηλικία του ανάγεται στον 2^ο αιώνα:

Και την επόμενη ημέρα πρόσφερε τα δώρα του, λέγοντας στον εαυτό του: αν Κύριος ο Θεός συμφιλιωθεί μαζί μου, ο δίσκος που είναι στο μέτωπο του ιερέα, θα μου το φανερώσει. Και ο Ιωακείμ πρόσφερε τα δώρα του και κοίταξε με προσδοκία τον δίσκο του ιερέα, καθώς αυτός ανέβαινε στον βωμό του Κυρίου, και δεν είδε να υπάρχει αμάρτημα στο όνομά του.

Η Σφραγίδα του Θεού μοιάζει με “φυλακτήριο”, δηλαδή ένα δίσκο που ο ιερέας φοράει στο μέτωπό του. Με τον ίδιο τρόπο, επτά δίσκοι χρησίμευαν για να σφραγίζουν ένα πηγάδι, το απύθμενο βάραθρο του ασυνείδητου.

Από ένα γραπτό που αποδίδεται στον Βαρθολομαίο και περιέχει αρχαίες πληροφορίες, σώζονται δύο χειρόγραφα - ένα στη Βιέννη και ένα στην Ιερουσαλήμ - του αρχικού Ελληνικού κειμένου πιθανώς του 5^ο αιώνα, καθώς και λατινικά αποσπάσματα των “Ερωτήσεων του Βαρθολομαίου” από τον 6^ο αιώνα. Στα ελληνικά χειρόγραφα βλέπουμε τον Απόστολο Βαρθολομαίο να τρέχει να γλιτώσει από μία τερατόμορφη εμφάνιση του Αντίχριστου. Όμως ευθύς ανάμεσά τους παρεμβάλλεται ο Ιησούς σε όραμα, και συμβουλεύει τον Βαρθολομαίο να μην φοβάται τον Αντίχριστο, αλλά “να τον πατήσει στον λαιμό και να τον ρωτήσει ποια είναι η εξουσία του”.

Και κτύπησε τα δόντια αναμεταξύ τους έως που έτριξαν και τότε από το απύθμενο πηγάδι βγήκε ένας τροχός που είχε επάνω του ένα ξίφος που πετούσε φωτιές και μέσα στο ξίφος υπήρχαν σωλήνες. Και εγώ (ο Βαρθολομαίος) ρώτησα, λέγοντας: τι είναι αυτό το ξίφος; Και εκείνος είπε: αυτό το ξίφος είναι το ξίφος της λαιμαργίας: διότι μέσα σε αυτόν τον σωλήνα ρίχνονται όλοι όσοι από τη λαιμαργία τους διαπράττουν κάθε λογής αμαρτήματα : μέσα στον δεύτερο σωλήνα πέφτουν οι κουτσομπόληδες, αυτοί που κακολογούν κρυφά τους γείτονές τους πίσω από τη πλάτη τους: μέσα στον τρίτο σωλήνα ρίχνονται οι υποκριτές και οι υπόλοιποι τους οποίους θέλω να καταστρέφω με αυτόν τον τρόπο. (στα Λατινικά αποσπάσματα: Και ο Αντίχριστος είπε: θα σου πω. Και ένας τροχός βγήκε από την άβυσσο και είχε επτά φλογισμένα ξίφη. Το πρώτο ξίφος είχε δώδεκα σωλήνες (στο πρωτ. canales)… Ο Αντίχριστος αποκρίθηκε: ο σωλήνας της φωτιάς στο πρώτο ξίφος, μέσα σε αυτόν ρίχνονται αυτοί που παίζουν τυχερά παιχνίδια, οι μάντεις και οι γητευτές, καθώς και όσοι τους πιστεύουν ή αναζητούν τη βοήθεια τους, επειδή η ανομία που έχουν μέσα στις καρδιές τους κάνει να επινοούν ψεύτικες προφητείες. Στον δεύτερο σωλήνα της φωτιάς πρώτα είναι οι βλάσφημοι… οι αυτόχειρες… οι ειδωλολάτρες. Στους υπόλοιπους σωλήνες πρώτοι είναι οι ψεύδορκοι… (ακολουθεί μακρά απαρίθμηση).

Στην Καινή Διαθήκη ένας άγγελος αρπάζει τον Σατανά και “τον ρίχνει σ’ ένα απύθμενο πηγάδι, και αφού τον κλείνει εκεί μέσα, βάζει μία σφραγίδα επάνω του” (Αποκ. 20: 3). Από διάφορες πηγές μαθαίνουμε ότι οι υδραυλικοί σωλήνες (canales) σχετίζονται με το πηγάδι που είναι σφραγισμένο με επτά σφραγίδες. Η Σφραγίδα του Θεού έχει διαμορφωθεί σύμφωνα με τον δίσκο που ο ιερέας φοράει στο μέτωπό του. Οι επτά σφραγίδες είναι σαν επτά δίσκοι: τα πώματα των υδραυλικών σωλήνων που ήσαν συνδεδεμένοι σε ένα πανάρχαιο συγκρότημα πηγαδιών που βρισκόταν κάπου δυτικά της Ιερουσαλήμ, πέρα από τη θάλασσα. Η μεταφορά των σφραγίδων από τον τάφο του Χριστού σε ένα πηγάδι, αν και φαίνεται ίσως σαν μία παράδοξη διανοητική σύλληψη, αντικατοπτρίζει μία πραγματικότητα. Οι κούφιες κοιλότητες των εβραϊκών τάφων έμοιαζαν με λίθινους αγωγούς νερού, άρα, όταν σφράγιζε κάποιος έναν τάφο ήταν σαν να έφραζε υδραυλικούς σωλήνες.

 Η παραμονή του Χριστού στον τάφο συμβόλιζε την κάθοδο του στην Κόλαση, ή όπως την φαντάστηκαν οι μεταγενέστεροι, η κάθοδος μέσα από βαθύ πηγάδι. 

 

Σφραγίδες και σωλήνες

Οι Ρωμαίοι κατόρθωσαν να μεταφέρουν νερό σε όλη την Αυτοκρατορία τους με την βοήθεια ενός περίπλοκου συστήματος υδραγωγείων, από την άλλη όμως ο πολιτισμός τους ήταν ο πρώτος που υπόφερε τις οδυνηρές επιπτώσεις από τη χρήση τοξικών βαρέων μέταλλων: σήμερα οι επιστήμονες υποψιάζονται ότι το νερό που περνούσε μέσα από μολύβδινους σωλήνες δηλητηρίαζε σιγά-σιγά τους κατοίκους της Ρώμης και ότι αυτό ήταν μία από τις αιτίες που προκαλούσαν τις γνωστές εκκεντρικές διαταραχές στη συμπεριφορά των Καισάρων.

“Αν σήμερα τα κράτη είναι πάντα έτοιμα για πόλεμο για το πετρέλαιο, ο καταλύτης για τις μελλοντικές ένοπλες συγκρούσεις θα είναι το νερό. Για παράδειγμα, ο βασιλιάς Χουσεϊν της Ιορδανίας θεωρεί πιθανό ότι μία διαμάχη για το νερό θα μπορούσε να προκαλέσει τη χώρα του να αρχίσει πάλι τις εχθροπραξίες με το Ισραήλ. Η Αίγυπτος και η Αιθιοπία, όπως η Ινδία και το Μπαγκλαντές έχουν επίσης σοβαρές διαφωνίες σχετικά με τα αποθέματα του νερού, ενώ το νερό μπορεί ακόμα να προβάλλει και ως όπλο στα χέρια των αντιπάλων στην κρίσιμη κατάσταση στον Περσικό Κόλπο. Η Τουρκία έχει την δυνατότητα να αποκόψει τον ρου των ποταμών Τίγρη και του Ευφράτη και έτσι να εμποδίσει την εισροή νερού στο Ιράκ”.

“Οι Τελευταίες Πολύτιμες Σταγόνες”, Περιοδικό Time, 5 Νοεμβρίου 1990.

Και ο έκτος άγγελος άδειασε τη φιάλη του πάνω από τον μεγάλο ποταμό Ευφράτη: και με το που έγινε αυτό, τα νερά του ξεράθηκαν, ώστε έτσι να προετοιμαστεί η οδός των βασιλέων της Ανατολής. – Αποκ. 16:12.

 

Οι θρύλοι για το Δισκοπότηρο: το αίμα του Ιησού που ρέει μέσα σε ένα κύπελλο.

Σύμφωνα με μία παλιά προφορική παράδοση, γνωστή στον Τερτυλλιανό και άλλους Λατίνους συγγραφείς, “ούτε ο Δομιτιανός στη Ρώμη, ούτε ο Ανθύπατος στην Έφεσο, όταν έριξαν τον Ιωάννη μέσα σε ένα καζάνι με βραστό λάδι, δεν του έκαναν κανένα κακό”. Το πηγάδι της τιμωρίας παρομοιάζεται επίσης με λάκκο ή καζάνι που βρίσκεται κάτω από τον σταυρό του Ιησού Χριστού. Πράγματι, κάτω από τους σταυρούς οι Ρωμαίοι τοποθετούσαν πολύ μεγάλες λεκάνες τις οποίες μετέφεραν επάνω σε τροχούς για να στραγγίζει το αίμα και οι άλλες εκκρίσεις που κυλούσαν από τα σώματα των σταυρωμένων. Η “Παραβολή της Χύτρας που Βράζει” από τον Ιεζεκιήλ πρόσφερε, άλλωστε, ένα επιπλέον υπόβαθρο για την αποδοχή ρομαντικών ιδεών που αναφέρονται σε κάποιο ιερό “κύπελλο” ή Άγιο Δισκοπότηρο”.

“Πατέρα, αν εσύ θέλεις, ας φύγει αυτό το κύπελλο από μπροστά μου: όμως, ας μη γίνει το δικό μου, αλλά το δικό σου θέλημα”. – Λουκάς 22: 42.

Σύμφωνα με αποσπάσματα γραφών του 5^ου αιώνα στην Κοπτική (Σαχιδική) γλώσσα:

“Οι Εβραίοι αναφέρουν στον Πιλάτο ότι μέσα σ’ ένα πηγάδι βρίσκεται το πτώμα ενός σταυρωμένου”. 

Μέσα στο πηγάδι “το πτώμα που βρίσκεται εκεί είναι του ληστή που σταυρώθηκε μαζί μ’ αυτόν. Οι Εβραίοι έχουν οργιστεί και θέλουν να ρίξουν επίσης εκεί μέσα τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο... ”

Το σφραγισμένο πηγάδι συμβολίζει τον Σεώλ ή βάραθρο του Άδη, που νικήθηκε από τον Χριστό.

“Δώσε μου να φορέσω το ένδοξο φόρεμά σου και τη φωτεινή σφραγίδα που λάμπει στον αιώνα, έως ότου περάσω απ’ όλους τους ισχυρούς του κόσμου και απ’ τον κακόβουλο δράκοντα που μας αντιστέκεται”.

Οι σωλήνες χρησιμοποιούνται για να μεταφέρουν υγρά ή αέρια (όπως οι αρτηρίες). Πριν χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος κατασκεύασε σωλήνες από κούφια καλάμια μπαμπού ή κορμούς δέντρων για να μεταφέρει νερό και αέρια. Εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια οι Κινέζοι χρησιμοποίησαν κούφια μπαμπού ως αγωγούς φυσικού αερίου και νερού. Το ίδιο και στα περίχωρα της Ιερουσαλήμ, ένας πέτρινος αγωγός έφερνε νερό στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ, ενώ στην Πομπηία οι αρχαιολογικές ανασκαφές αποκάλυψαν μολύβδινους υδραυλικούς σωλήνες που μετέφεραν νερό στα σπίτια της πόλης.

Χιλιάδες χρόνια πριν την εποχή μας οι άνθρωποι κατασκεύαζαν αγωγούς νερού από ψημένο πηλό. Οι Ρωμαίοι προτιμούσαν τον μόλυβδο και με σωλήνες από αυτό το μέταλλο έφερναν τα νερά των υδραγωγείων στις δημόσιες κρήνες. Οι πρωτοπόροι της Αμερικής κατασκεύαζαν συστήματα διανομής νερού με κορμούς δέντρων στους οποίους άνοιγαν σωληνωτές τρύπες στο κέντρο, έως ότου αργότερα κατασκεύασαν αγωγούς από σιδερένια στεφάνια και σανίδες με τον ίδιο τρόπο περίπου που φτιάχνονται τα βαρέλια. Στην Ρωμαϊκή περίοδο για να φτάσει το νερό στα σπίτια, περνούσε μέσα από μολύβδινους σωλήνες.

Η Λατινική λέξη για τον μόλυβδο είναι plumbum και από αυτήν παράγεται η αγγλική λέξη plumbing για την τέχνη του υδραυλικού. Το επάγγελμα του υδραυλικού είναι πανάρχαιο. Οι ιστορικοί αποδίδουν τις πρώτες στοιχειώδεις μολύβδινες σωλήνες στους αρχαίους Αιγυπτίους οι οποίοι τους χρησιμοποιούσαν για να μεταφέρουν νερό και απόβλητα. Όμως οι πρώτοι που κατασκεύασαν αποχετευτικά δίκτυα ήταν οι Ρωμαίοι υδραυλικοί. Γι’ αυτό τον σκοπό χρησιμοποίησαν κάθε μέσο, όπως κεραμικά, τούβλα, πέτρες και μολύβδινους αγωγούς, για να οδηγούν τα απόβλητα από τα σπίτια και τα δημόσια κτίρια σε τρεις κύριους οχετούς λυμάτων κατασκευασμένους από πέτρα οι οποίοι περνούσαν κάτω από τους δρόμους της πόλης και άδειαζαν το περιεχόμενό τους στον ποταμό Τίβερη, ενώ παράλληλα, είχαν φροντίσει ώστε ένα μέρος από το νερό των υδραγωγείων να κυλά μέσα στους οχετούς και να τους καθαρίζει.

Επιπλέον, οι υδραυλικοί της Ρώμης ήταν επιφορτισμένοι με τη αδιάκοπη συντήρηση των δημόσιων λουτρών, αλλά ακόμα και με το σκάλισμα των περίτεχνων διακοσμήσεων στις πέτρινες κρήνες των σιντριβανιών και των λουτήρων. Αργότερα στον Μεσαίωνα, όταν το ενδιαφέρον για την υγιεινή και την καθαριότητα του σώματος υποχώρησε, μόνο οι πύργοι, τα μοναστήρια και τα σπίτια των πλουσίων διέθεταν αποχετευτικά και αποστραγγιστικά συστήματα. Οι ένοικοί τους μπορούσαν να προσλαμβάνουν υδραυλικούς για τους φτιάξουν νιπτήρες και μπανιέρες με πλούσια διακόσμηση ή να σκαλίσουν κρήνες με περίτεχνες μορφές ψαριών και δαιμόνων. Ήδη από τις απαρχές της ιστορίας, οι άνθρωποι προσπάθησαν να βρουν αποτελεσματικούς τρόπους να αποθηκεύουν μεγάλες ποσότητες νερού.

Γύρω στο 2000 π.Χ., στην Ινδία κάποιοι περνούσαν το νερό μέσα σε φίλτρα από ξυλοκάρβουνα, το έβαζαν μέσα σε χάλκινα δοχεία και ύστερα το άφηναν εκτεθειμένο στο φως του ήλιου. Οι Μεσογειακοί λαοί ήσαν ειδικοί να σκάβουν πηγάδια και να συλλέγουν νερό σε στέρνες, ενώ γνώριζαν επίσης τεχνικές για να βελτιώνουν τη γεύση του πόσιμου νερού και να αφαιρούν από αυτό τυχόν βλαβερές ουσίες. Όμως η πρώτη πόλη που είχε σχετικά επαρκή αποθέματα νερού ήταν αρχαία Ρώμη, που χρωστούσε αυτό το πλεονέκτημα στα εννέα υδραγωγεία της που απλώνονταν σε μήκος από 15 μέχρι 75 χιλιομέτρων.

Οι ιστορικοί πιστεύουν ότι ο πρώτος τροχός που περιστρεφόταν με τη δύναμη του νερού, κατασκευάστηκε την περίοδο των τελευταίων εκατό χρόνων πριν τον Χριστό. Ο βασικός προορισμός των υδατοτροχών ήταν να γυρίζει τις μυλόπετρες που άλεθαν σιτηρά, αλλά αργότερα προσαρμόστηκαν και σε άλλες πολλές μηχανικές χρήσεις, καθιερώνοντας το νερό ως μία από τις πιο βασικές πηγές ενέργειας έως την εμφάνιση του ατμού τη δεκαετία του 1770. Παρ’ όλα αυτά, οι υδατοτροχοί είναι τόσο παλαιοί ώστε κανείς δεν μπορεί να ξέρει από ποιους ακριβώς εφευρέθηκαν. Οι αρχαίοι Έλληνες, οι Αιγύπτιοι και άλλοι Μεσογειακοί λαοί είναι γνωστό ότι χρησιμοποιούσαν τη δύναμη του νερού για να αλέθουν σιτηρά, αλλά και για να αρδεύουν τους αγρούς τους. Άλλωστε, ήδη το 120 π.Χ. ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς περιέγραψε τον πρώτο γνωστό ατμοστρόβιλο. Ο ατμός ξεπηδούσε με ορμή από δύο αυλούς προσαρμοσμένους διαμετρικά στις πλευρές μίας μεταλλικής σφαίρας που περιείχε νερό που έβραζε, και την έκανε να περιστρέφεται.

Στη σημερινή εποχή τα δίκτυα των αγωγών πετρελαίου έχουν πολλά κοινά γνωρίσματα με τα σιδηροδρομικά δίκτυα. Η βιομηχανία κατασκευής αγωγών πετρελαίου αναπτύχθηκε ιδιαίτερα στην Αμερική στα τέλη της δεκαετίας του ’20, όταν εμφανίστηκε η τεχνική της ηλεκτροσυγκόλλησης χαλύβδινων σωλήνων χωρίς ραφές, ενώ ήδη πριν από αυτό, η εφεύρεση του ουραίου κλείστρου στα πυροβόλα όπλα μεταμόρφωσε τις απλές σωλήνες σε κανόνια, ρουκέτες και πυραύλους (μέσα στο ξίφος υπήρχαν σωλήνες). Έτσι, το μεγάλο κανόνι του Σαντάμ, αυτό που τέθηκε εκτός μάχης στον Πόλεμο του Κόλπου, ήταν καμουφλαρισμένο για να μοιάζει με αγωγό πετρελαίου.

Οι πυρηνικοί αντιδραστήρες που παράγουν ηλεκτρικό ρεύμα, αποτελούνται επίσης από σωλήνες σε διάφορα μεγέθη και υλικά, από τις οποίες οι περισσότερες είναι θαμμένες κάτω από τη γη – “ένα τεράστιο δίκτυο, μία μάζα από σωλήνες”.

Οι σφραγίδες κλείνουν βαλβίδες ή φρεάτια. Οι βαλβίδες επιτρέπουν να κλείσει κάποιος το νερό σε ένα σημείο, χωρίς να εμποδίσει τη ροή του σε άλλα μέρη του δικτύου, ενώ τα φρεάτια ανοίγουν, όταν ο αγωγός χρειάζεται καθάρισμα.

 

Η μορφή της σφραγίδας είναι πολύ χαρακτηριστική.

Όπως θα δούμε σε λίγο, παρόμοιες σφραγίδες έχουν βρεθεί σε παλαιά μεταλλικά λουκέτα στα νησιά του Αιγαίου Πελάγους. Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι το σχέδιο της κατασκευής τους θυμίζει τις εικόνες των δακτυλίων γύρω από τον πλανήτη Κρόνο – χαρακτηριστική εικονική απόδοση μίας περιοχής όπου ασκείται μία δύναμη (π.χ. ένα πεδίο βαρύτητας). Παράλληλα, η σφραγίδα αποτελεί μία εξαιρετικά πιστή αναπαράσταση του δευτερίου (ατόμου του βαρέως υδρογόνου) που παίζει σημαντικό ρόλο στην θεωρία του “Μπίγκ-Μπάνγκ” της μεγάλης έκρηξης κατά την γέννηση του Σύμπαντος.

 

Επιπλέον, πρόκειται για μία εξαιρετικά ακριβή μικρογραφία ενός γαλαξία, ενώ μπορεί να θεωρηθεί επίσης πολύ καλή απεικόνιση του Ενοποιημένου Πεδίου, ή της πυρηνικής δομής του χωροχρόνου κατά τάξη μεγέθους – από τα άτομα μέσα στα ζωντανά κύτταρα έως τα άστρα και τους πλανήτες.

 

Όπως το γνωστό σφυρήλατο ("γύφτικο") κλειδί του οποίου το σχέδιο ανάγεται στους Ρωμαϊκούς χρόνους, έτσι και ο χειροποίητος μηχανισμός της σφραγίδας ίσως ήταν γνωστός από πολλούς αιώνες – ήδη από τις πρώτες μέρες της υδραυλικής τέχνης. Το μυστικό της κατασκευής του περνούσε από γενιά σε γενιά σωληνοποιών και υδραυλικών, ώσπου έφτασε έως εμάς απ’ ευθείας μέσω των σφραγίδων του τάφου του Χριστού.

Η συνήθεια να τοποθετούνται πλακέτες ή μεταλλικοί δίσκοι που φέρουν διάφορα εμβλήματα ως σφραγίδες στα στόμια των σωλήνων, παραδόθηκε στους μεταγενέστερους από μία ομάδα μοναχών που ήλθαν από τους Αγίους Τόπους και εγκαταστάθηκαν στο Αιγαίο, όπου έκτισαν εκκλησίες στις οποίες ενσωμάτωσαν πολλά στοιχεία από την αρχαία τέχνη με την οποία οι Εβραίοι κατασκεύαζαν και σφράγιζαν τα πηγάδια τους.

 Εκεί αργότερα, όταν οι Μουσουλμάνοι επικράτησαν σε όλη την Εγγύς Ανατολή, οι πιστοί συνήθιζαν να αποκαλούν τον Μωάμεθ "Σφραγίδα των Προφητών". Ίσως είναι σύμπτωση, όμως λίγο πιο νότια, στην Αίγυπτο των Φαραώ, οι αστρονόμοι είχαν καταφέρει να σχεδιάσουν τους δακτυλίους του Κρόνου, προκαλώντας την εύλογη απορία των σύγχρονων συναδέλφων τους, αφού αυτό έγινε χιλιάδες χρόνια πριν την εφεύρεση του τηλεσκοπίου.

Από ένα Αιγυπτιακό βιβλίο που χρονολογείται τον 4^ο αιώνα:

“Προσευχήθηκα στον Πατέρα μου με ουράνιες δεήσεις που έγραψα με τα ίδια μου τα δάκτυλα στους πίνακες του ουρανού, πριν ενσαρκωθώ στην Αγία Παρθένο Μαρία.”

Ωστόσο, η πιο εντυπωσιακή ιδιότητα της σφραγίδας του Αιγαίου είναι ότι απεικονίζει το πεδίο της ανθρώπινης συνείδησης που αφορά τις αισθήσεις (όπως η όραση κ.ά.). Υπό αυτήν την έννοια, η έβδομη σφραγίδα είναι το μυαλό σας, το οποίο Αυτός μόνος μπορεί να ανοίξει.

Η πέτρα που περιφρόνησαν οι οικοδόμοι, έγινε ακρογωνιαίος λίθος. Ψαλμ. 118. 22. 20.

Ο κ. Κυριαζόπουλος, ιδρυτής του Λαογραφικού Μουσείου της Μυκόνου, ο οποίος όσο ζούσε, είχε ερευνήσει τα πηγάδια της Μυκόνου, διατύπωσε τη θεωρία ότι οι επτά σφραγίδες από τον τάφο του Χριστού ίσως είχαν μεταφερθεί για να κλείσουν επτά πηγάδια που κατασκευάστηκαν από τα λείψανα του Γολγοθά, σύμφωνα με αρχαίες Κορινθιακές παραδόσεις που αναφέρονται στον Απόστολο Παύλο   ΠΗΓΗ.http://www.blackraiser.com/mib/mib01.htm