ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ ΜΩΡΕ,ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ!!!!!

Ενας άντρας μωρέ, ένας άντρας! Δεν υπάρχει ένας άντρας σ' αυτή τη χώρα;

Και απορώ εγώ τώρα:

Δεν υπάρχει ένας άντρας σ' αυτή τη χώρα; 

Δεν μιλώ για ήρωα.
Για άντρα μιλώ, απλό και συνηθισμένο. Καθημερινή φιγούρα από κείνους που έλεγαν κάποτε "δεν τα σηκώνω εγώ αυτά" και το εννοούσαν.
 

Τόσο πολύ έχει πλήξει το είδος ο εθνικός ερμαφροδιτισμός και η δήθεν προοδευτικότητα;

Παλιότερα οι άντρες έπαιρναν φωτιά (και κακώς) για την λεγόμενη "τιμή" της αδελφής και τώρα δεν ψυλλιάζονται τίποτε για την τιμή της πατρίδας;

Ένας άντρας μωρέ να μπει μπροστά και ν' ακολουθήσουμε και να τους πάρουμε φαλάγγι τους ξένους και τους δικούς μας τους προσκυνημένους.

Τα πούλησαν όλα, τροφοδοτούν τους τραπεζίτες (η Λαγκάρντ θέλει να δώσει προκαταβολή δανείου για να μην κινδυνεύσουν οι γαλλογερμανικές Τράπεζες...), παίζουν το παιχνίδι της διάσωσης των συντάξεων (τελειώνει κι' αυτό),  απείραχτα τα δικά τους μισθολογικά και άλλα προνόμια, κλείδωσαν τις χειροπέδες στα χέρια μας και πετούν τα κλειδιά στη θάλασσα.

 

Και μεις αποσβολωμένοι, αμήχανοι, τρομαγμένοι, μαζεμένοι αναρωτιόμαστε τί άλλο μας περιμένει.Μόνο ο θάνατος. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο.

Πηγαινοέρχονται οι λιμουζίνες στου Μαξίμου, τις κοιτάζω και
μου έρχεται εμετός. Σίγουρα δεν κουβαλούν άντρες!

Μα να μην υπάρχει ούτε ένας;Κάποιος που να μην έχει κόμμα αλλά να έχει πατρίδα και

νά 'ναι η Ελλάδα;

Κάποιος που να πει "Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων", να κάνει τον σταυρό του και να τραβήξει μπροστά;

Σπύρος Σπυρομήλος, ο αετός της Χειμάρας

Τελικά ποιός ευνούχισε τους άντρες μας;

 Και πώς θα πορευτούν οι έρωτες, δίχως την αψάδα του αρσενικού;

 

Μπροστά στο μνημείο του Ηλιάκη.Η φωτογραφία από εδώ

Και πώς να ζήσει πατρίδα δίχως έρωτα, χωρίς στιβαρότητα, δίχως την λεβεντιά ενός χεριού που να μυρίζει θερισμό χωραφιού και γράσο συνεργείου και δίχως φωνές αγριεμένες που να μπορούν να ουρλιάξουν (πια) "ως εδώ και μη παρέκει" ή "ως πότε παλληκάρια" ;

Πηγήhttp://anazhthseis-elena.blogspot.gr/2014/05/blog-post_18.html

ΗΓΕΜΟΝΕΣ

Ηγεμόνες

Ποιον απειλείτε, ρε μορμολύκεια της πολιτικής; Ποιος σάς έδωσε το δικαίωμα να χρησιμοποιείτε το μόνο όπλο που έχετε αφήσει στον λαό, που δεν είναι τίποτε άλλο από την ψήφο, για να κάνετε το στημένο σας παιχνίδι; 

Από πού πήρε το δικαίωμα ο Σαμαράς και προεκλογικά τάζει εκτός των άλλων και 550,000 θέσεις εργασίας, όταν ο ίδιος ήταν αυτός που απαγόρευσε στους Έλληνες να εργάζονται για να κάνει τα χατίρια των δανειστών; Από τη μια έχει καταφέρει να στήσει στις ουρές του ΟΑΕΔ όλο το εργατικό δυναμικό της χώρας για 400 ευρώ επίδομα και ξαφνικά ο κουβαρντάς θα ανοίξει την πόρτα εργασίας με το που θα ανοίξουν οι κάλπες! Ποιον απειλείς, πρωθυπουργέ, ότι δεν θα του δώσεις δουλειά αν δεν πάρεις την ψήφο του; Τι σε κάνει να θεωρείς ότι είσαι ο Λουδοβίκος αυτής της χώρας που ορίζεις τις θέσεις εργασίας και τις έχεις κιόλας τακτοποιήσει αρκεί να σε πληρώσουν σαν να ήσουν μπράβος κωλόμπαρου που με ψήφους θα δώσεις εργασία ξευτελίζοντας και τον άνεργο αλλά και την ίδια την εργασία; 

Ποιον απειλεί ο Βενιζέλος ότι θα έχουμε «βία και έκφραση ναζισμού» αν δεν συσπειρωθεί το παλιό ΠΑΣΟΚ και δώσει ώθηση στην Ελιά να συγκυβερνήσει με άνεση; Πόσο καλά ξέρει τον ναζισμό και την προκατασκευασμένη βία ο Βενιζέλος για να είναι τόσο σίγουρος προεκλογικά ότι αν δεν πάρει τα ποσοστά που γουστάρει, η Ελλάδα την επόμενη ημέρα θα γίνει πεδίο μάχης; Και στο κάτω-κάτω από πού πήραν το δικαίωμα οι Πασοκτσήδες να θεωρούν ότι μόνο αυτοί δεν είναι ναζιστές και βίαιοι αλλά εκφραστές «της δημοκρατίας και της ανάπτυξης» όπως δήλωσε ο πρόεδρος τους; 

 Το ξύλο που έδωσαν, τόσο το σωματικό όσο και το ψυχολογικό, τα όργανα της εξουσίας σε όλες τις διακυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ συγκρίνονται μόνο με τα ΕΑΤ-ΕΣΑ της Χούντας. Οι Πασόκοι είχαν φθάσει να δίνουν εντολές στα ΜΑΤ να βαράνε ανελέητα γερόντια που ζητούσαν τα δεδουλευμένα τους και τώρα μιλούν για τη βία και το ναζισμό των άλλων; Έχει να μάς πει κάτι ο σοβαρός συνταγματολόγος Βενιζέλος, που πριν έξι μήνες ήταν υπέρ της φυλάκισης των βουλευτών της Χ.Α εκτοξεύοντας της δημοφιλία τους και ξαφνικά προεκλογικά το κόμμα της Χ.Α όχι μόνο δεν είναι «συμμορία εγκληματιών» αλλά έχουν και δημοκρατικά εκλεγμένους εκπροσώπους στις 12 από τις 13 Περιφέρειες της χώρας; Τι είναι το σύνταγμα τελικά , Βενιζέλε, κιλότα; 

Απειλές και από τον Τσίπρα αλλά με αριστερίστικο, διανοουμενίστικο, προοδευτικο τρόπο. Ο Αλέξης είναι κατά της έντονης διαμάχης αλλά να απειλεί προεκλογικά ξέρει. Από το Μιλάνο το παιδί έβαλε το δίλημμα. «Ή Μακιαβέλι ή Γκράμσι», πιάνοντας τους δύο Ιταλούς φιλοσόφους για να πείσει τους Ιταλούς ψηφοφόρους του. Δηλαδή Αλέξη, εσύ πήρες από μόνος σου το δικαίωμα να μάς πεις ότι ζούμε υπό Μακιαβελική Ευρώπη και θα έρθεις εσύ ως κομουνιστής Γκράμσι και θα ανατρέψεις την κατάσταση. Μας τρομάζεις Αλέξη, διότι μπορεί ο Γκράμσι να τράβηξε των παθών του τον τάραχο μην καταφέρνοντας να αλλάξει τον κόσμο με τις ιδέες του, αλλά από τον ίδιο χώρο πέρασε και ο Μουσολίνι το 1914 και μετά έγινε όχι απλά Μακιαβέλι αλλά Μακιαβελάρα. Εσύ λοιπόν, ποιον ρόλο θα παίξεις στην νέα Ε.Ε που σχεδιάζεις; Του Γκράμσι στην φυλακή ή του πρώην αριστερού Μουσολίνι κολλητού του Χίτλερ; 

Βρε Αλέξη μου, μη νομίζεις πως ό,τι σερβίρεις είναι εγγυημένο σαν την πεσκανδρίτσα του σεφ Λαζάρου! Η «Ανατροπή» σου ήρθε τριτοτεταρτοπέμπτη στις αυτοδιοικητικές κι εσύ συνεχίζοντας την πενθήμερη μάς πετάς μπαρούφες από την Ιταλία ως γνήσιος απόγονος της λαμογιάς του «Ιστορικού Συμβιβασμού» που οδήγησε ακόμη και την Ιταλία του Γκράμσι στον Μπερλουσκονισμό. Οι «Ανατροπές», Αλέξη μου, δεν γίνονται με φανφάρες και πομπώδεις αναφορές να τσιμπάει το πόπολο γιατί ενώ καίγεται το χωριό μας, εσύ περί άλλων τυρβάζεις αφήνοντας τις νοητές απειλές να πλανώνται στον αέρα. (Απορία: Ο Μακιαβέλι τι διαφορετικό έκανε;) 

Κύριοι πολιτικάντηδες, δεν χρειάζονται απειλές διότι πάνω από το 50% των ψηφισάντων στις αυτοδιοικητικές επικρότησε την πολιτική σας. Το μπέρδεμα είναι αν μάς δουλεύετε εσείς ή ο ίδιος ο λαός. Την επόμενη Κυριακή που θα κερδίσει ο Αλέξης ο Ανατροπέας και θα ζητάει εθνικές εκλογές θα του απαντάνε με το ποσοστό που πήραν την προηγούμενη Κυριακή. Φαύλος κύκλος και απόλυτη κυριαρχία του Μακιαβελισμού με απόλυτη υποταγή στον «Ηγεμόνα» που όλοι οι πολιτικάντηδες υπηρετείτε χρησιμοποιώντας την απειλή ως ηγεμονικό όπλο αφού έχετε αποδεχθεί ότι «οι άνθρωποι κάνουν το καλό μόνο από ανάγκη» και για να φθάσουν στην ανάγκη έχετε δώσει μάχες δεκαετιών. 

Έτσι λοιπόν, ως νέοι Κόπερφιλντ μέσα σε έξι μέρες θα μεταμορφώσετε το περίπου 60% που ψήφισαν γαλαζοπράσινα σε ροζ ανατροπή. Ο ίδιος ο θεός εφτά ημέρες χρειάστηκε να κατασκευάσει τους Ηγεμόνες. Ακόμα κι αυτόν, ως γνήσια Μακιαβελικά τέκνα, τον νικάτε κατά κράτος! 

Αποδείξατε  περίτρανα πως "Ανάγκας και Λαοί πείθονται".-
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΑΖΑΡΟΥ http://lazarouyiannis.blogspot.gr/2014/05/blog-post_20.html

ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ[Μέρος Β΄]

Μερικοί από τούς πιο ένθερμούς υποστηρικτές του ΟΗΕ έθεταν συχνά όρούς σε αυτή την υποστήριξη. Επειδή θεωρούσαν ότι ο ΟΗΕ αποτελούσε μέσο για την επίτεύξη ενός ανώτερού ηθικού στόχου, υπήρχε πάντα η δυνατότητα να στραφούν αλλού για να διαφυλάξουν το πνεύμα του διεθνισμού εάν ο διεθνής οργανισμός θα αποτύγχανε... Όταν η νέα γενιά των Αμερικανών υποστηρικτών του διεθνούς ρόλου των ΗΠΑ απογοήτευτηκε από τον ΟΗΕ, υιοθέτησε αυτήν τη συλλογιστική και άρχισε να σκέφτεται για μια «συμμαχία των δημοκρατιών» ως συσπείρωση είτε εντός είτε εκτός τον ΟΗΕ, αν αυτό ήταν αναγκαίο. Ήδη το 1980 μέλη του Συνασπισμού για τη Δημοκρατική Πλειοψηφία, φυτώριο των μελλοντικών νεοσυντηρητικών, πίεζε τον Κάρτερ προς αυτή την κατεύθυνση. Είκοσι χρόνια αργότερα η Μαντλήν Ώλμπραίτ εγκαινίασε στη Βαρσοβία την Κοινότητα των Δημοκρατιών, η οποία τέσσερα χρόνια αργότερα συγκροτήθηκε ως ομάδα εντός τον ΟΗΕ. (Υπάρχει ακόμα, και κατά τη συγγραφή αυτού του βιβλίού την προεδρία της είχε η Μογγολία.) Όμως μολονότι ο Κόφι Ανάν εγκωμίασε τη συγκρότηση της Κοινότητας των Δημοκρατιών και δήλωσε πως προσβλέπει στην ημέρα πού «τα Ηνωμένα Έθνη θα μπορούν πραγματικά να αποκαλούνται κοινότητα δημοκρατιών», στην πραγματικότητα η εξέλιξη ήταν δίκοπο μαχαίρι, επειδή εμπεριείχε την απειλή δημιουργίας ενός εναλλακτικού συνασπισμού εκτός του ΟΗΕ. Τα επόμενα χρόνια Αμερικανοί σχολιαστές, τόσο νεοσυντηρητικοί όσο και φιλελεύθεροι διεθνιστές, πρότειναν σχέδια για μια Συμφωνία των Δημοκρατιών που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως πόλος της αμερικανικής δύναμης και επιρροής' τέτοια σχέδια περιλαμβάνονταν στην πολιτική πλατφόρμα των δύο κύριων υποψηφίων στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2008.

Για να αποκρούσούν αυτές τις εκκλήσεις, κυρίως από τούς Αμερικανούς, οι οποίες ήταν δυνητικά πολύ επιβλαβείς για το κύρος του ΟΗΕ, δυτικές δυνάμεις μεσαίας δύναμης όπως ο Καναδάς και η Αυστραλία διερεύνησαν αν υπήρχε τρόπος να καθιερωθεί εντός του ΟΗΕ μια νέα αντίληψη για την κυριαρχία. Σύμφωνα με την αρχική αντίληψη του 20ου αιώνα η κυριαρχία ήταν δικαίωμα πού αναγνωρίζεται ντε γιούρε. Εναλλακτικά σημασία δεν είχε τόσο η νομική αναγνώριση όσο η απόδειξη της ικανότητας της κυβέρνησης να φροντίζει τους πολίτες της. Το 1996 στο βιβλίο του Η κυριαρχία ως ευθύνη ο Σουδανός διπλίωμάτης Φράνσις Ντενγκ και οι συνεργάτες του υποστήριξαν πως δεν μπορούσε πια να θεωρείται ότι στην Αφρική η κυριαρχία προστάτευε απόλυτα από τις εξωτερικές επεμβάσεις, αλλά συνιστούσε μάλλον ευθύνη που θα μπορουσε να αφαιρείται σε περιπτώσεις τεράστιας παραμέλησης των πολιτών ή αδιαμφησβήτητης εγκληματικότητας. Ο έλεγχος μιας επικράτειας, το παραδοσιακό κριτήριο της κυριαρχίας, είχε μικρότερη σημασία απο την εξασφαλιση των «ζωτικών λειτουργιων» για τους κατοίκους της. Έτσι όσα κράτη δεν φρόντιζαν τον λαό τούς μπορεί να έχαναν τη νομιμοποιησή τους. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο ΟΗΕ θα είχε το δικαίωμα και ίσως το καθήκον να παρέμβει.

Όταν η καναδική κυβέρνηση δημιούργησε μια επιτροπή υψηλού επιπέδού με στόχο να καθορίσει μια κανονιστική βάση για τη μελλοντική δράση του ΟΗΕ έτσι ώστε να αποφεύγονται τα νομικά προβλήματα που είχε θέσει η επέμβαση στο Κοσυφοπέδιο, τότε υιοθετήθηκε η πρόταση τον Ντενγκ. Ήδη στην ομιλία του το 1999 ο Μπλαιρ είχε υπονοήσει την ιδέα για την Ευθύνη Προστασίας (R2P στο ιδίωμα των επίσημων κύκλων). Το 2001 στην καναδική έκθεση προτεινόταν μια μέθοδος για τη νομιμοποίηση των μελλοντικών επεμβάσεων και μάλιστα η εγκατάλειψη οποιασδήποτε χρήσης της λέξης «επέμβαση». Όμως τα κριτήρια που έθετε ήταν ασαφή και η ιδέα έμοιαζε λιγότερο ελκυστική αφότού η αμερικανική εισβολή στο Ιράκ είχε εγκωμιαστεί ως πρακτικό παράδειγμα της Ευθύνης Προστασίας... Η Ευθύνη Προστασίας, αξιώνοντας το δικαίωμα του ΟΗΕ να αποφασίζει την άσκηση τέτοιας βίας στο όνομα μιας υψηλότερης ηθικής, συνηγορούσε υπέρ της διεθνούς ευθύνης για την προστασία των πληθυσμών που υφίστανται σοβαρές παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Ώστόσο, παρότι η Ευθύνη Προστασίας επανεπιβεβαίωνε τον κεντρικό ρόλο του ΟΗΕ, τα επακόλούθα των πρώτων επεμβάσεων στα Βαλκάνια έδειξαν πόσο απρόβλεπτες μπορούσαν να είναι οι συνέπειές τούς. Η ανατροπή δικτατόρων και η ήττα τυραννικών πολιτοφυλακών δεν συνεπάγονταν αυτομάτως τη μετάβαση σε μια δημοκρατική ειρήνη. Μερικές φορές βοηθούσαν άλλούς δικτάτορες να ανέβούν στην εξουσία ή ανοιγαν τον δρόμο για την ανάπτυξη καρτέλ ναρκωτικών.

Όπως συνέβη σε όλη την ιστορία των μεταπολεμικών στρατηγικών διεθνούς κοινωνικής αναμόρφωσης, πρώτα με την ανάπτυξη, κατόπιν με τον νεοφιλελευθερισμό και τώρα με τις ανθρωπιστικές επεμβάσεις, η πραγματικότητα ήταν πιο μπελαλίδικη από τη θεωρία και η «μετάβαση» -αγαπημένος όρος των πολιτικών επιστημόνων στα τέλη του 2Οου αιώνα— αποδείχθηκε μια διαδικασία πού μπορούσε να παρατείνεται επ' άπειρον χωρίς σαφή έκβαση. Έπειτα από μία δεκαετία οι διεθνείς διοικητές δεν είχαν καταφέρει στη Βοσνία να ενώσουν μια χώρα κατακερματισμένη από τον πόλεμο. Στο Κοσυφοπέδιο η πρώτη επιτυχία των υποστηρικτών της επέμβασης, η αποχώρηση του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, άφησε πίσω της χάος και εγκληματικότητα. Όταν ο νεοεκλεγμένος πρόεδρος Τζωρτζ Μπους επισκέφτηκε την τεράστια αμερικανική στρατιωτική βάση Μπόντστιλ στο Κοσυφοπέδιο, το Time έγραφε με φανερή έκπληξη: «Φαίνεται πως η ύπαρξη δημοκρατικών θεσμών δεν σημαίνει αναγκαστικά την κυριαρχία μιας δημοκρατικής και πολυεθνοτικής πολιτικής κουλτούρας. Και αυτό θα σήμαινε ότι το σχέδιο για την οικοδόμηση εθνών μπορεί να είναι τόσο μακροπρόθεσμο ώστε να καθιστά την παρουσία ειρηνευτικών στρατιωτικών δυνάμεων στα Βαλκάνια σχετικά μόνιμη υπόθεση». Και όλα αυτά γράφονταν πριν από την εισβολή και την κατοχή του Αφγανιστάν και τον Ιράκ.

Σε μια εποχή κατά την οποία η προώθηση της δημοκρατίας κέρδιζε νέους υποστηρικτές και ζητούνταν από τον ΟΗΕ να βοηθήσει να οικοδομηθούν κοινοβουλευτικές δημοκρατίες σε περιοχές του κόσμού όπού δεν είχαν υπάρξει ποτέ προηγουμένως, αυτές οι περιπτώσεις είχαν ανησυχητικές συνέπειες για εκείνούς πού τούς απασχολούσαν τα «αποτυχημένα κράτη»... Μέρος του προβλήματος ήταν το γεγονός ότι εξαιτίας της εμμονής της Δύσης με τις επεμβάσεις η συζήτηση περί κυριαρχίας, πού ήταν πίσω από την Ευθύνη Προστασίας, είχε προχωρήσει πολύ πέρα από τις αρχικές καταβολες της. Το αρχικό μέλημα του Φράνσις Ντένγκ δεν ήταν η στρατιωτική δράση, αλλά απλώς ο τρόπος να αποτραπεί εκείνο το είδος κατάρρευσης του κράτους που είχε οδηγήσει μερικά κεντροαφρικανικά κράτη σε υψηλά επίπεδα εσωτερικού εκτοπισμού. Ωστόσο μετά το Κοσυφοπέδιο [Σημ. Δ`~. του οποίου τη σημαντικότητα για τα διεθνή πράγματα δεν έχουν κατανοήσει οι κάτοικοι της Ελλάδας, μιας και ασχολούνται με την «Ευρώπη» και όχι με τα... «Βαλκάνια»] μεγάλο μέρος της συζήτησης περιστράφηκε γύρω από τον καθορισμό των λόγων που νομιμοποιούσαν τη διεθνή στρατιωτική δράση - και ο αμερικανικός παρεμβατισμός στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας θα επέτεινε αυτή την τάση... Για τους υποστηρικτές των ανθρωπιστικών επεμβάσεων, η Ευθύνη Προστασίας ήταν το ιδανικό ρητορικό σχήμα, επειδή μιλούσε τη γλώσσα μάλλον του οικουμενικού ανθρωπισμού και της διεθνούς κοινότητας παρά της βίας και του πολέμου. Αυτό την καθιστούσε ανεκτίμητη για τους Αμερικανούς φιλελεύθερους που επιδίωκαν να επαναφέρουν στην πολυμερή διαχείριση των παγκοσμίων υποθέσεων την κυβέρνηση Μπούς, η οποία ταλανιζόταν από την πρόκληση να διοικήσει το Ιράκ μετά την εισβολή.

ΙV
Δύο πρόσωπα, που απέκτησαν δημοσιότητα μετά την 11η Σεπτεμβρίου και στη συνέχεια βρέθηκαν στον Λευκό Οίκο επί Ομπάμα, εξέφραζαν τον εργαλειακό χαρακτήρα αυτού του τρόπου σκέψης. Η δημοσιογράφος Σαμάνθα Πάουερ είχε κερδίσει το βραβείο Πούλιτζερ για το έργο της, στο οποίο καταδίκαζε την ιστορική αποτυχία των Ηνωμένων Πολιτειών να εμποδίζουν γενοκτονίες. Ασκούσε κριτική στην εισβολή στο Ιράκ επιχειρηματολογώντας ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν αποτύχει να εξασφαλίσουν την υποστήριξη του ΟΗΕ και ήλπιζε πως η ισχυρή ηγεσία του γραφείου του γενικού γραμματέα του θα επέτρεπε τελικά στον οργανισμό να παίξει τον δραστήριο ρόλο πού η ίδια θεωρούσε ότι θα εμπόδιζε γενοκτονίες και θα προλάμβανε σοβαρές παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Όμως όταν η υπόθεση ήταν δίκαιη, η Πάουερ πίστευε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε να ηγούνται, ακόμη και αν ο ΟΗΕ δεν ακολουθούσε. Φοβούμενη το «κενό ηγεσίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα» μετά το φιάσκο στο Ιράκ, η Πάουερ υποστήριζε έναν «συνασπισμό των ενδιαφερομένων» για να κρατήσει αναμμένη τη φλόγα αν ο ΟΗΕ τούς απογοήτευε.

Η Αν-Μαρί Σλώτερ, πολιτική επιστήμονας στο Πρίνστον, προχώρησε αυτή την εργαλειακή αντίληψη ένα στάδιο παραπέρα. Σε αντίθεση με την Πάουερ, το κύριο μέλημα της Σλώτερ δεν ήταν αυτή καθαυτή η παρεμπόδιση των γενοκτονιών, αλλά η αποτελεσματικότερη ανάπτύξη της αμερικανικής δύναμης. Κατά την άποψή της, κινήσεις όπως ο επίμαχος διορισμός από τον Μπους του Τζον Μπόλτον στη θέση του πρεσβευτή τον ΟΗΕ έδειχναν τι δεν έπρεπε να κάνούν οι Ηνωμένες Πολιτείες σε έναν δικτυωμένο κόσμο. Όμως η Ευθύνη Προστασίας πρόσφερε έναν δρόμο πού θα επέτρεπε στις Ηνωμένες Πολιτείες να τοποθετηθούν εκ νέου σε υψηλή ηθική θέση διεθνώς. Μάλιστα η Σλώτερ πρότεινε να δοκιμάσούν ένα νέο «συλλογικό "καθήκον παρεμπόδισης" όσων εθνών κυβερνιούνται από δικτάτορες να αποκτήσούν ή να χρησιμοποιήσούν όπλα μαζικής καταστροφής». Αυτή η πρόταση έδειχνε ότι στα σωστά χέρια μπορούσε να δοθεί στη γλώσσα της ηθικής υποχρέωσης τέτοια διασταλτική ερμηνεία πού να βολεύει ουσιαστικά οποιαδήποτε ανάγκη της εθνικής ασφάλειας των Ηνωμένων Πολιτειών.

Προεδρία Μπους

Επί προεδρίας Μπους η Σλώτερ συνδιηύθυνε στο Πρίνστον ένα υψηλού επιπέδού δικομματικό Πρόγραμμα για την Εθνική Ασφάλεια, το οποίο στόχεύε να επεξεργαστεί έναν νέο μακροπρόθεσμο σχεδιασμό για τις εξωτερικές υποθέσεις. Το εντυπωσιακό με τα συμπεράσματα αυτού του Προγράμματος το 2006 ήταν ο τρόπος με τον οποίο συνένωναν τα ενδιαφέροντα εθνικής ασφαλειας της εποχής του Μπους με τη γλώσσα της ηθικής ευθύνης. Το Πρόγραμμα του Πρίνστον, στο οποίο συμμετείχαν πολλά σπουδαία πρόσωπα, έδειξε ότι έξι δεκαετίες μετά την ανάληψη διεθνούς ρόλού από τις Ηνωμένες Πολιτείες οι ευσεβείς πόθοι κυριαρχούσαν στον τρόπο σκέψης της αμερικανικής ελίτ για θέματα εξωτερικής πολιτικής. Οι συντάκτες του επικαλούνταν το φάντασμα του Τζώρτζ Κέναν, ο οποίος είχε πεθάνει σε ηλικία 101 ετών μια χρονια πριν απο τη δημοσιοποίηση του Προγράμματος... Εντούτοις, οι απόψεις τούς δεν είχαν καμιά σχέση με του Κέναν. Ο Κέναν δεν είχε υποστηρίξει ποτέ ότι οι αμερικανικές αξίες ήταν παγκόσμιες' η προσέγγισή του βασιζόταν απλώς στο εθνικό συμφέρον και ο ίδιος θεωρούσε προφανές ότι τα διάφορα κράτη θα όριζαν τα συμφέροντά τους με διαφορετικούς τρόπούς. Αντίθετα η έκθεση του Πρίνστον θεωρούσε ότι «ένας κόσμος της ελευθερίας με βάση το δίκαιο» (χωρίς να διευκρινίζει πουθενά τι είδούς ελευθερία και ποια αντίληψη δικαίού εννοούσε) ήταν οικουμενική απαίτηση. «Τι επιδιώκούν οι Ηνωμένες Πολιτείες για όλούς τούς Αμερικανούς και όλούς τούς ανθρώπούς;» ήταν η αποκαλυπτική διατύπωση της έκθεσης. Ο Κέναν ασκούσε σταθερά κριτική στούς υπερβολικά εύρείς ορισμούς του εθνικού συμφέροντος [Περί εθνικής ή διεθνούς προπαγάνδας - εθνικού συμφέροντος και οικουμενικού καλού] και, επειδή δεν πίστεύε ότι η αμερικανική ασφάλεια κινδύνεύε σε περιοχές όπως η Ασία και η Αφρική, διαφωνούσε έντονα με τον πολλαπλασιασμό των δεσμεύσεων τις οποίες είχε αναλάβει η Ουάσινγκτον σε όλο τον κόσμο μετά το 1949. Αντίθετα η έκθεση τον Πρίνστον εξέφραζε απόλύτα τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και το περιβάλλον της βλέποντας παντού ζωτικά αμερικανικά συμφέροντα και θεωρώντας ότι έπρεπε να δοθούν επειγόντως μάχες σε πολλαπλά μέτωπα, από την υπεθέρμανση του πλανήτη και την τρομοκρατία μέχρι την προώθηση της δημοκρατίας και την επέκταση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Όμως ταυτοχρόνως περιέγραφε ως «διαλυμένο» το μεταπολεμικό σύστημα των διεθνών οργανισμών. Η έκθεση πρότεινε από τη μια να εξαναγκαστούν τα κράτη-μέλη του ΟΗΕ να αποδεχθούν την Ευθύνη Προστασίας και από την άλλη να αναπτυχθεί μια παγκόσμια «Συμφωνία Δημοκρατιών» εφόσον αποδεικνυόταν ότι ο ΟΗΕ δεν μπορούσε να μεταρρυθμιστεί. Μιλούσε για ηγεσία στη βάση της ελπίδας και όχι του φόβου, αλλά κατόπιν επέμενε ότι χρειαζόταν η χρήση βίας για να στηρίζει τόσο την ελευθερία όσο και το δίκαιο. Έκανε λόγο για συνεργασία με άλλα έθνη, αλλά και για τον «καθορισμό της προστασίας των συνόρων μας πολύ πέρα από τα φυσικά σύνορά μας».

Προεδρία Ομπάμα

Επί προεδρίας Ομπάμα γνώρισαν άνοδο οι ηθικολόγοι-ρεαλιστές, υπερασπιστές αυτής της νέας εκδοχής. Η Σαμάνθα Πάουερ έγινε βοηθός του Ομπάμα και μέλος του Συμβουλίού Εθνικής Ασφάλειας, υπεύθυνη για την πρόληψη γενοκτονιών. Διορίστηκε στην παλιά θέση του Τζωρτζ Κέναν, επικεφαλής τον Προσωπικού για τον Σχεδιασμό της Πολιτικής, ενώ και τέσσερις άλλοι πού συμμετείχαν στο Πρόγραμμα της στο Πρίνστον τοποθετήθηκαν σε κυβερνητικές θέσεις. Ήταν φυσικό η Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας του Ομπάμα το 2010 να αντανακλά την επιρροή τούς. Μιλούσαν λιγότερο περί στρατιωτικής υπεροχής από ό,τι επί προκατόχού του Ομπάμα και πολύ περισσότερο περί αξιών που είναι (όπως πάντα) όχι μόνο αμερικανικές αλλά και οικουμενικές. Σταθερά προσηλωμένος (σε εμφανή αντίθεση με τον προκάτοχό του) στην υποστήριξη «μιας διεθνούς αρχιτεκτονικής νόμων και θεσμών», ο Ομπάμα υπενθύμιζε στούς Αμερικανούς ότι «τα έθνη ακμάζουν όταν ανταποκρίνονται στις ευθύνες τούς και αντιμετωπίζουν τις συνέπειες όταν δεν το κάνουν». Το «έθνος που βοηθησε να, πραγματοποιηθεί η παγκοσμιοποίηση» πρέπει να παλέψει για τα δικαιώματα που έκαναν σπουδαία χώρα τις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλοι τα «υιοθέτησαν ως δικά τους». Αυτή ήταν μια σαφής υποστήριξη της εφαρμογής της Ευθύνης Προστασίας και δεν εξεταζόταν καθόλού η πιθανότητα ότι άλλα έθνη μπορεί να επέλεγαν εντελώς διαφορετικά σύνολα δικαιωμάτων και ενθυνών.

Τώρα το χάσμα που είχε δημιουργηθεί το 2003 ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον ΟΗΕ γεφυρώθηκε και πάλι, τουλάχιστον όσον αφορά το γραφείο του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ. Το πόσο σύγκλιναν οι απόψεις της κυβέρνησης Ομπάμα και του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ, Μπαν Κι-μουν, φάνηκε καθαρά στη διάρκεια της κρίσης στη Λιβύη τον Μάρτιο του 2011. Αφού το Συμβούλιο Ασφαλείας στήριξε την επέμβαση του ΝΑΤΟ για την προστασία των αμάχων, οι δύο άνδρες χαιρέτισαν αυτή την ενέργεια ως τη στιγμή κατά την οποία η Ευθύνη Προστασίας αποτέλεσε έναν νέο κανόνα στην παγκόσμια πολιτική. Όμως άλλοι στο Συμβούλιο Ασφαλείας διαφώνησαν. Μολονότι η Ρωσία και η Κίνα απείχαν και δεν χρησιμοποίησαν το δικαίωμα βέτο για την επέμβαση στη Λιβύη, και οι δύο χώρες αποδοκίμασαν έντονα την ενέργεια και εξέφρασαν την ανησυχία τούς για το πού μπορεί να οδηγούσε η περιφρόνηση απέναντι στην κυριαρχία της Λιβύης. Η Κίνα, το Πακιστάν και η Ινδία τάχθηκαν ανοιχτά εναντίον της χρησιμοποίησης της νέας αρχής ως δικαιολογίας για την επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις κάποιου κράτούς. Εντούτοις αυτό ακριβώς έγινε, με το επιχείρημα ότι έπρεπε να αποτραπεί η σφαγή αμάχων στη Βεγγάζη.

Έτσι η στενή συνεργασία ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον ΟΗΕ για την εφαρμογή μιας προληπτικής πολιτικής χάριν των ανθρώπινων δικαιωμάτων (ή, πιο ευγενικά, για την αποτροπή γενοκτονίας) κινδύνεύε να διαβρωσει ακόμη περισσότερο την εμπιστοσύνη άλλων ισχυρών μελών του ΟΗΕ, εμπιστοσύνη που είχε πληγεί ήδη εξαιτίας της αμερικανικής πολιτικής στο Κοσυφοπέδιο και το Ιράκ. Υπήρχαν πολλές εμφανείς διαφορές ανάμεσα στην επίκληση της Ευθύνης Προστασίας από τον Ομπάμα και στη Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας του προέδρου Τζώρτζ Μπους το 2002. Ωστόσο είχαν ένα κοινό στοιχείο: και οι δύο θεωρούσαν πως ένα μόνο ζήτημα -η γενοκτονία στη μια περίπτωση, τα όπλα μαζικής καταστροφής στην άλλη- συνιστούσε απειλή με τέτοιες συνέπειες ώστε απαιτούνταν προληπτική δράση για το ξερίζωμα της. Και στις δύο περιπτώσεις οι πολιτικές συνέπειες δεν συγκεκριμενοποιούνταν, αλλά υπονοούνταν. Ακριβώς όπως η έρευνα για την ανεύρεση όπλων μαζικής καταστροφής δεν περιλάμβανε την εκτέλεση του Σαντάμ Χουσείν έτσι και η Ευθύνη Προστασίας δεν εξουσιοδοτούσε για την απομάκρυνση του συνταγματάρχη Μουαμάρ Καντάφι, όπως παραδέχθηκε ο Ομπάμα.

V
Η ιστορία μας προειδοποιεί. Η Ευθύνη Προστασίας μοιάζει παρά πολύ με την επάνοδο της εκπολιτιστικής αποστολής και των «ανθρωπιστικών» επεμβάσεων των προηγούμενων αιώνων -όπως η χρήση από τη Βρετανία της κατάργησης της δουλείας ως μέσον για να νομιμοποιήσει την επιθετική πολιτική των ανοιχτών θαλασσών ή ο κυνικός εξορθολογισμός από τη φασιστική Ιταλία της εισβολής της στην Αιθιοπία το 1935- παρουσιάζοντάς την ως επέμβαση στο όνομα του πολιτισμού για την κατάργηση του δουλεμπορίου. Πριν από το 1914 οι εξεγερμένοι στα Βαλκάνια επικαλούνταν τακτικά τις ανθρωπιστικές ευαισθησίες της Δύσης για να αποτινάξούν τον ζυγό των Οθωμανών, σε μεγάλο βαθμό όπως ο Απελευθερωτικός Στρατός τον Κοσυφοπεδίου (UCK) εξασφάλισε τη βοήθεια και τη στήριξη του ΝΑΤΟ για να απαλλαγεί από την εξουσία του Βελιγραδίού. Όμως τα προβληματικά ιστορικά προηγούμενα των δικών τούς επεμβάσεων δεν ήταν ένα ζήτημα πού απασχόλησε τούς πολιτικούς. Ελάχιστοι -ή ίσως και κανένας- από όσούς υποστήριζαν τον από αέρος πόλεμο του ΝΑΤΟ στη Λιβύη το 2011 θυμήθηκαν την ιταλική εισβολή σε αυτήν τη χώρα ακριβώς έναν αιώνα νωρίτερα, εισβολή με την οποία εγκαινιάστηκαν η θεωρία και η πρακτική των μαζικών βομβαρδισμών. Αυτή η αμνησία της Δύσης ήταν από μόνη της πρόβλημα. Οι αντιρρήσεις άλλων κρατών για την Ευθύνη Προστασίας θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι δεν εξέφραζε αγάπη προς την απολυταρχία και τη δικτατορία ή αδιαφορία απέναντι στα ατομικά δικαιώματα, αλλά μάλλον φανέρωνε το γεγονός ότι, όπως έλεγε το 1989 ο Τενγκ Σιάο-πινγκ στον Αμερικανό σύμβούλο Εθνικής Ασφάλειας Μπρεντ Σκόου-κροφτ για τούς Κινέζους, είχαν παλιές και πικρές αναμνήσεις από προγενέστερες παρεμβάσεις της Δύσης στις εσωτερικές υποθέσεις τούς και πίστεύαν πως η χρήση βίας για ανθρωπιστικούς σκοπούς είναι εγγενώς ανεξέλεγκτη και προσαρμόσιμη στις κάθε φορά ανάγκες. Με λίγα λόγια, έβλεπαν αυτό πού είχε διαφύγει εμφανώς από τους Ευρωπαίούς και τούς Αμερικανούς διαμορφωτες της πολιτικής:

ότι το παλιό φάντασμα του κριτηρίού του πολιτισμού,
πού το είχε εξορκίσει μετά το 1945 ο ΟΗΕ είχε βγει από τον τάφο του.

Απομένει να δούμε αν αυτό δήλωνε τον επιθανάτιο ρόγχο των ευρωπαϊκών πολιτιστικών βεβαιοτήτων του 19ου αιώνα ή την απαρχή για μια νέα παράταση της ζωής μιας άλλοτε δυσφημισμένης έννοιας.

Mark Mazower

Κυβερνώντας τον Κόσμο. Η Ιστορία μιας Ιδέας
Εκδ. Αλεξάνδρεια

*
Τη δεκαετία του 1880 ο σκοτσέζος νομικός του φυσικού δικαίου James Lorimer εξέφρασε το ορθόδοξο δόγμα της εποχής, όταν έγραψε ότι η ανθρωπότητα διαιρείτο στην πολιτισμένη ανθρωπότητα, στη βάρβαρη ανθρωπότητα και στην πρωτόγονη ανθρωπότητα. Η πολιτισμένη ανθρωπότητα περιελάμβανε τα έθνη της Ευρώπης και της Αμερικής, που είχαν το δικαίωμα πλήρους αναγνώρισης τους ως μέλη της διεθνούς κοινωνίας. Η βάρβαρη ανθρωπότητα περιελάμβανε τα ανεξάρτητα κράτη της Ασίας -την Τουρκία, την Περσία, το Σιάμ, την Κίνα και την Ιαπωνία-, που είχαν δικαίωμα σε μερική αναγνώριση. Και η πρωτόγονη ανθρωπότητα ήταν η υπόλοιπη, που ήταν απόβλητη από την κοινωνία των κρατών, αν και είχε δικαίωμα «φυσικής και ανθρώπινης αναγνώρισης».

Παρεπιμπτόντως αξίζει να σημειώσουμε ότι η διάκριση του Lorimer είναι στην πραγματικότητα η ίδια με εκείνη που κάνουν οι κοινωνικοί επιστήμονες σήμερα, όταν κάνουν διάκριση ανάμεσα στις σύγχρονες κοινωνίες, στις παραδοσιακές και στις πρωτόγονες.

Hedley Bull

Αυτό που ο 19ος αιώνας ονόμαζε Ανθρωπότητα (έτσι οι Δυτικοευρωπαίοι ονόμαζαν τον εαυτό τους) ξύπνησε ξαφνικά από το ρόδινο όνειρο της Προόδου και βρέθηκε σε μια εποχή μες στην οποία η πιο μοντέρνα τεχνική του κεραυνοβόλου βιομηχανικού πολέμου και της αστραπιαίας βιομηχανοποίησης συνδυάστηκε με την πανάρχαιη ασσυριακή τακτική των μαζικών εκτοπισμών και η πιο μοντέρνα τεχνική της ''μεταμόρφωσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο'' και αντίστοιχα της μεταμόρφωσης του εμφύλιου πολέμου σε παγκόσμιο, ξανάφερε στην επιφάνεια τις πανάρχαιες μεθόδους των μαζικών προγραφών του Μάριου και του Σύλλα.

Κώστας Παπαϊωάννου
http://cosmoidioglossia.blogspot.gr/

ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ[ΜΕΡΟΣ Α']

Το δίκαιο της ανθρωπότητας

.~`~.
Ι

Η εξουσία να αποφασίζούν οι άνθρωποι ποιος είναι κυρίαρχος υποδηλώνει μια νέα κυριαρχία.

ΚΑΡΛ ΣΜΙΤ, 1923

Η κρατική κυριαρχία, στην πιο βασική έννοιά της, επανακαθορίζεται - κυρίως από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης και της διεθνούς συνεργασίας. Σήμερα θεωρείται ευρέως ότι τα κράτη είναι εργαλεία στην υπηρεσία τον λαού τους και όχι το αντίστροφο. Ταυτοχρόνως η ανανέωση της έννοιας των ατομικών δικαιωμάτων και η διάδοσή της ενίσχύσαν την ατομική κυριαρχία, νοούμενη ως τη θεμελιώδη ελευθερία του κάθε ατόμού, την οποία προστατεύούν ο Καταστατικός Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών και οι μεταγενέστερες διεθνείς συνθήκες. Όταν διαβάζούμε σήμερα τον Καταστατικό Χάρτη, αντιλαμβανόμαστε περισσότερο από ποτέ ότι στόχος του είναι να προστατεύει τα άτομα και όχι εκείνούς που παραβιάζούν τα δικαιώματά τούς.

ΚΟΦΙ ΑΝΑΝ, «Δυο αντιλήψεις για την κυριαρχία» , 1999

«Ο Θεός σου έδωσε τη χώρα σου για λίκνο και την ανθρωπότητα για μητέρα», έγραφε ο Ματσίνι. «Δεν μπορείς να αγαπάς όπως πρέπει τα αδέλφια από το ίδιο λίκνο αν δεν αγαπάς την κοινή μητέρα σας». Όπως είδαμε ήδη, η άποψη ότι το εθνικό και το διεθνές είναι στην ουσία συμπληρωματικά έδωσε το έναυσμα για τη δημιουργία μιας κοινωνίας των εθνών. Αρχικά η Κοινωνία των Εθνών και κατόπιν τα Ηνωμένα 'Εθνη στόχευαν να οδηγήσουν σε έναν κόσμο στον οποίο δημοκρατικά πολιτεύματα θα εγγυούνταν στο εσωτερικό τα δικαιώματα των πολιτών τούς, ενώ ο διεθνής οργανισμός θα επόπτευε τη συνεργασία τούς σε διεθνές επίπεδο. Αυτή η ιδέα επιβίωσε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Όμως φυσικά η δημοκρατία δεν έγινε ποτέ κριτήριο για την ένταξη κάποιου κράτους στον ΟΗΕ και ο ίδιος ο Καταστατικός Χάρτης του, παρά τα όσα δηλώνει ο Κόφι Ανάν παραπάνω, είναι ένα εξαιρετικά ασαφές κείμενο που δεσμεύει τους υπογράφοντες να σέβονται τόσο τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες όσο και την ισότητα των «εθνών μεγάλων και μικρών» και την αρχή της ειρηνικής συμβίωσης των κρατών ως «καλών γειτόνων».

Το 1945 υπερίσχυε η αρχή της κυριαρχίας των κρατών. Ωστόσο με το τέλος του Ψυχρού Πολέμού έγινε φανερό πως η άποψη ότι ο εθνικισμός και ο διεθνισμός αλληλοσυμπληρώνονταν ήταν συχνά λανθασμένη. Τα κράτη-μέλη μπορούσαν να επιβάλλούν τυραννικό καθεστώς στον λαό τούς, να συνθλίβούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και να προκαλούν ανθρωπιστικές καταστροφές απειλώντας τη διεθνή ειρήνη. Τώρα εντός του ΟΗΕ αναπτύσσονταν νέες αντιλήψεις για τον σεβασμό της κυριαρχίας των κρατών υπό όρούς, οι οποίες ήταν φανερές ήδη στην επανάσταση για τα ανθρώπινα δικαιώματα τη δεκαετία του 1970. Επίσης ο ΟΗΕ έγινε το εργαλείο μιας νέας εκπολιτιστικής αποστολής, η οποία, σε μεγάλο βαθμό όπως η παλιά από την οποία ξεπήδησε, στηριζόταν κυρίως στη γλώσσα του διεθνούς δικαίού και στην επίκληση οικουμενικών ηθικών αξιών για τη νομιμοποίησή της. Έτσι το αρχικό χαρακτηριστικό της «νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων» που αναδύθηκε μετά τον Ψυχρό Πόλεμο δεν ήταν η δημιουργία μεγάλων στρατιωτικών συνασπισμών —από αυτή την άποψη ο Πόλεμος στον Περσικό Κόλπο ήταν εξαίρεση—, αλλά η πρωτοφανής επέκταση των ευθυνών και των εξουσιών του ΟΗΕ στο ανθρωπιστικό πεδίο. Οι αξιωματούχοι του ΟΗΕ, οι οποίοι είχαν ασυλία, έκαναν κουμάντο σε μέρη όπως το Κοσυφοπέδιο, το νότιο Σουδάν και το ανατολικό Τιμόρ. Δεν ήταν πια απλώς ειρηνευτική δύναμη με την αρχική της σημασία -για τη φροντίδα των προσφύγων ή για τον ανεφοδιασμό-, αλλά όλο και περισσότερο επωμίζονταν πολιτικές εξουσίες, μπορούσαν να συλλαμβάνουν άτομα και να ακυρώνουν εκλογές ή να δίνουν εντολή για τη διενέργεια εκλογών. Πάνω από όλα, οικοδομούσαν έθνη.

Μετά το 1989 το Συμβούλιο Ασφαλείας έστειλε αποστολές σε δώδεκα τουλάχιστον κράτη για να βοηθήσούν στη σύνταξη νέων συνταγμάτων' άλλα δεκαπέντε κράτη δέχθηκαν παρόμοιες προτάσεις για βοήθεια.

Σε αυτήν τη διαδικασία μερικές θεμελιώδεις αντιλήψεις του παγκόσμιου οργανισμού μετασχηματίστηκαν σε τέτοιο βαθμό ώστε έγιναν αγνώριστες. Η κυριαρχία των κρατών δεν θεωρείται πια απόλύτη. Αντιστράφηκε η τάση που ήταν εμφανής από το 1945 έως το 1970 να δίνεται μεγαλύτερη βαρύτητα στα κυριαρχικά δικαιώματα και λιγότερη στις ελευθερίες και στα δικαιώματα του ατόμου. Όμως αυτή η αντιστροφή προχώρησε πολύ πέρα από τον έλεγχο της παραβίασης των ατομικών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Τώρα το διακύβευμα ήταν τα δικαιώματα ολόκληρων λαών. Δημιουργώντας τη λεγόμενη Ευθύνη Προστασίας και κατόπιν αποκτώντας πρόσβαση στις υπηρεσίες του νεοσυσταθέντος Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίού, ο ΟΗΕ προσέγγισε την υλοποίηση του οράματος του Χάμαρσελντ προκειμένου να μετατραπεί σε διεθνή εκτελεστικό οργανισμό παγκοσμίως.

Η διάβρωση της κυριαρχίας των κρατών συνοδεύτηκε επίσης από την επάνοδο της παλιότερης ρητορικής περί οικουμενικής ηθικής. Η επίκληση μιας «διεθνούς κοινότητας» ενάρετων δικαιολογούσε τις νέες επεμβάσεις του ΟΗΕ. Αν και προσεκτικά διατυπωμένη στη γλώσσα της αυτονόητης ηθικής αλήθειας και των παλιών χριστιανικών δογμάτων περί δίκαιού πολέμού, η άποψη ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα υπερτερούσαν των δικαιωμάτων των κρατών συγκάλύπτε πολύπλοκα πολιτικά ζητήματα. Η ανθρωπιστική επέμβαση —άλλη ονομασία για τον πόλεμο— διακήρύσσε ότι η κυριαρχία των εθνών ίσχυε υπό όρούς και επομένως υποβάθμιζε την ισχύ των νόμων του πολέμου δίνοντας στα στρατεύματα τον ΟΗΕ —και ακόμη περισσότερο στις δυνάμεις άλλων συμμαχιών, όπως το ΝΑΤΟ, οι οποίες δρούσαν μερικές φορές εντελώς έξω από το πλαίσιο του ΟΗΕ— πολύ μεγαλύτερη δυνατότητα από ό,τι προηγουμένως να δρουν εκτός διεθνούς δικαίού. Για τούς επικριτές της, η Ευθύνη Προστασίας, δόγμα πού αναπτύχθηκε κυρίως σε σχέση με τις συγκρούσεις στην Αφρική, έμοιαζε με ανάσταση της παλιάς άποψης του 19ου αιώνα ότι θα έπρεπε να υπάρχούν δύο κριτήρια κυριαρχίας, ένα για τον πολιτισμένο κόσμο και ένα άλλο για τον απολίτιστο. Ιδίως η επίκληση της ηθικής δεν αναγνώριζε τον έντονα πολιτικό χαρακτήρα στην πράξη τόσο της Ευθύνης Προστασίας όσο και του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίού. Η νέα αντίληψη περί ανθρώπινων δικαιωμάτων αποτελούσε την πλέον φιλόδοξη προσπάθεια μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο να επανέλθει η γλώσσα της ηθικής στις διεθνείς σχέσεις. Όμως για αυτόν ακριβώς τον λόγο έδειξε τα πραγματικά όρια και τους κινδύνους -ηθικούς, πολιτικούς και πρακτικούς- ενός τέτοιου εγχειρήματος.

.~`~.
ΙΙ

Είμαστε το απαραίτητο έθνος ΜΑΝΤΛΗΝ ΟΛΜΠΡΑΙΤ

 

Οι τραγωδίες στη Γιουγκοσλαβία και τη Ρουάντα, με περίπου διακόσιους πενήντα χιλιάδες νεκρούς αμάχους στην πρώτη και πάνω από οκτακόσιους χιλιάδες στη δεύτερη, ανέδειξαν τις περιορισμένες δυνατότητες του ΟΗΕ όταν απουσίαζε ισχυρή αμερικανική στήριξη. Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Μπούτρος Μπούτρος-Γκάλι, επιθυμούσε να διαφυλάξει την αμεροληψία του ΟΗΕ -σύνθημα που συνόδευσε τις ειρηνικές επιχειρήσεις- και να μην εμπλακεί σε άλλους εμφύλιους πολέμους... Το καλοκαίρι του 1995 παραστρατιωτικές δυνάμεις Σερβοβόσνιων σκότωσαν περίπου οκτώ χιλιάδες Βόσνιους μουσουλμάνους στον θύλακα της Σρεμπρένιτσα, όπου υποτίθεται ότι βρισκόταν υπό την προστασία ενός ολλανδικού τάγματος του ΟΗΕ. Την επαύριον της σφαγής ο διοικητής των Δυνάμεων Προστασίας των Ηνωμένων Εθνών (UNPROFOR) στη Βοσνία, μαζί με τον αξιωματούχο του ΟΗΕ που ήταν υπεύθυνος για τη διατήρηση της ειρήνης, κάποιον Κόφι Ανάν, κατάφεραν τελικά να πάρουν άδεια για τη χρήση στρατιωτικής βίας εναντίον των Σερβοβόσνιων. Ο Μπούτρος-Γκάλι, που προηγουμένως εμπόδιζε αυτή την άδεια, απουσίαζε, ενώ ο Ανάν ήταν υπέρ της επέμβασης. Οι Αμερικανοί, οι Βρετανοί και οι Γάλλοι πείστηκαν να υποστηρίξουν τη χρήση βίας, επειδή θεώρησαν ότι τώρα η σερβική πρόκληση απειλούσε το κύρος των δικών τους στρατευμάτων...

Οργισμένη με την προηγούμενη δυστροπία του Μπούτρος-Γκάλι για τη Βοσνία, η δυναμική Αμερικανίδα πρέσβειρα Μαντλήν Ώλμπράϊτ, ζήτησε την κεφαλή του επί πίνακι. Επειδή ήταν πρωτοφανές να αρνηθούν δεύτερη θητεία σε γενικό γραμματέα που την επιδίωκε, η κυβέρνηση Κλίντον εξύφανε την αποκαλούμενη επιχείρηση Orient Express για την εκδίωξη του Μπούτρος-Γκάλι. Όταν η επιχείρηση απέτυχε, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν αποφασίσει να χρησιμοποιήσουν δημοσίως εναντίον του Μπούτρος-Γκάλι το δικαίωμα βέτο, το μόνο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας που το έκανε. Όμως οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν αποφασίσει ήδη ότι ο διάδοχος του Μπούτρος-Γκάλι θα ήταν ο Κόφι Ανάν.

Ενώ η Βοσνία κατέστρεψε τη φήμη του Μπούτρος-Γκάλι, επιβεβαίωσε ότι ο Ανάν ήταν πρόθυμος να στηρίζει τη χρήση βίας και πιθανότατα να λαμβάνει υπόψη του τις προτιμήσεις της Ουάσινγκτον. Υπό τον Κόφι Ανάν δημιουργήθηκε μια πιο στενή σχέση ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο γραφείο του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ, βασική προϋπόθεση για τον νέο ανθρωπισμό που θα ακολουθούσε...

«Είμαστε υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούμε βία επειδή είμαστε η Αμερική», ήταν το διάσημο σχόλιο της Μαντλήν Ώλμπράϊτ. «Στεκόμαστε ψηλά και βλέπουμε πιο μακριά στο μέλλον από ό,τι άλλες χώρες». Η Ωλμπραϊτ επέκρινε τον στρατηγό Κόλιν Πάουελ για την απροθυμία του να εμπλακεί και βρήκε έναν πιστό σύμμαχο στον Βρετανό πρωθυπουργό Τόνυ Μπλαίρ, του οποίου ο ενθουσιασμός για να δώσει τη μάχη του καλού εναντίον του κακού ερχόταν σε αντίθεση με τη σύνεση του προκατόχου του, Τζον Μέιτζορ [Σημ. Δ`~. Μάλιστα, σε άλλο σημείο του κειμένου διαβάζουμε πως, ο νεαρός πολιτικός του εργατικού κόμματος Τόνυ Μπλαίρ υποστήριζε ότι η ταινία του Στήβεν Σπήλμπεργκ για το Ολοκάυτωμα, Η λίστα του Σίντλερ, ατσάλωσε την αποφασιστικότητα του να κάνει κάτι στις εξωτερικές υποθέσεις]. Τον Απρίλιο του 1999 ο Μπλαίρ πραγματοποίησε μια ομιλία στο Σικάγο. «Τώρα είμαστε όλοι διεθνιστές», ισχυρίστηκε.

Υποστήριξε οτι η παγκοσμιοποίηση μετασχημάτισε την πολιτική και την ασφάλεια έτσι όπως μετασχημάτισε την οικονομία και ότι η υπεράσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων στο εξωτερικό ήταν σημαντική για την ασφάλεια στο εσωτερικό και απαιτούσε θεσμική μεταρρύθμιση και νέους κανόνες στη διεθνή συμπεριφορά. «Παρακολουθούμε τις απαρχές ενός νέου δόγματος για τη διεθνή κοινότητα», υποστήριξε. Για τον Μπλαιρ, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε να ηγηθούν των δημοκρατιών στον κόσμο για να διαδώσούν τις φιλελεύθερες ιδέες, επειδή αν ηττούνταν το κακό, οι πάντες θα ήταν ασφαλέστεροι.

---------------------------------------------------------------

Σημ. Δ`~. Στην ανάρτηση Περί ολιγαρχίας -με όμορφο περιτύλιγμα- ή περί «δημοκρατίας», μια ιστοριούλα και ορισμένες ρήσεις... και στο τέταρτο βίντεο που εμπεριέχεται σε αυτήν, μπορείτε να παρακολουθήσετε πως: "οι «αριστεροί» πολιτικοί τόσο στην Βρετανία όσο και στην Αμερική στράφηκαν στις τεχνικές που ανέπτυξαν οι εταιρείες για την ικανοποίηση του εσωτερικού εαυτού και τις επιθυμίες του. Τόσο οι «Εργατικοί» του Τονι Μπλερ όσο και οι «Δημοκρατικοί» του Μπιλ Κλιντον χρησιμοποίησαν τα ίδια φοκους γκρουπ που ανακαλύφτηκαν από τους ψυχαναλυτές για την ανάληψη εξουσίας. Ξεκίνησαν να προσκολλούν τις «πολιτικές» στις βαθιές επιθυμίες και συναισθήματα των ανθρώπων με τον τρόπο που ο καπιταλισμός είχε μάθει να τους προσκολλά τα προϊόντα. Μέσα από αυτή τη διαδικασία μία νέα κουλτούρα μάρκετινγκ και πολιτικής αναδύθηκε η οποία επέτρεπε στους πολιτικούς να πιστεύουν ότι δημιουργούν μία νέα και βελτιωμένη μορφή της «δημοκρατίας»".

Αυτές είναι μέθοδοι, τεχνικές και τρόποι που εφαρμόζονται στο εσωτερικό, ενδοκρατικό ή εθνικό πεδίο (μιας και πλησιάζουν εκλογές). Στο εξωτερικό, διακρατικό ή διεθνές είναι όσα διαβάζεται, δηλαδή η διαμάχη για το δίκαιο. Επιπλέον η διεθνής «κοινή γνώμη», η προπαγάνδα, η δημόσια διπλωματία κ.λπ. Για περισσότερα 1) η ισχύς της πειθούς και ο έλεγχος της κοινής γνώμης, 2) Περί εθνικής ή διεθνούς προπαγάνδας - εθνικού συμφέροντος και οικουμενικού καλού, 3) Καντιανισμός, δημοσιότητα, διπλωματία και η μεταστροφή του προσηλυτισμού σε καταδίκη.

Ο Bentham ήταν ο πρώτος φιλόσοφος που επεξεργάστηκε «το δόγμα της σωτηρίας δια της κοινής γνώμης». Τα μέλη της κοινότητας «μπορούν με τη συλλογική τους ιδιότητα να θεωρηθεί ότι συνιστούν ένα είδος δικαστηρίου ή επιτροπή κρίσης -ας το ονομάσουμε... Το δικαστήριο της κοινής γνώμης»...

---------------------------------------------------------------

Όσο για την Ώλμπραϊτ, ήταν αποφασισμένη να μην επιτρέψει κατά τη θητεία της μια επανάληψη της Βοσνίας και να εμποδίσει ενεργά, με ή χωρίς τη στήριξη τον Συμβουλίου Ασφαλείας, τούς Σέρβούς να διαπράξούν νέες εθνοτικές εκκαθαρίσεις. Ήξερε ότι στο εσωτερικό του Συμβουλίου Ασφαλείας η αντίσταση στο νέο δόγμα ήταν ισχυρή. Ο Ανάν υπερασπιζόταν το νέο δόγμα (σε μια ομιλία του γραμμένη από τον Άγγλο κύριο συγγραφέα των ομιλιών του υποστήριξε αποφασιστικά τις επεμβάσεις, ενώ αρνήθηκε να καταδικάσει τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ όταν έγιναν), αλλά στο Συμβούλιο Ασφαλείας υπήρχε αδιέξοδο. Αυτό δεν ένοιαζε και πολύ την Ώλμπραϊτ ή στη συγκεκριμένη περίπτωση τον Μπλαιρ. Και οι δύο θεωρούσαν ότι, αν ο ΟΗΕ δεν έδινε το πράσινο φως, οι υποστηρικτές της επέμβασης Θα έπρεπε να τον παρακάμψούν. Παρά την ισχυρή αντίθεση των Ρώσων και των Κινέζων —ο Κινέζος πρεσβευτής χαρακτήρισε την επιχείρηση «σοβαρή παραβίαση τον Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ και των καθιερωμένων αρχών του διεθνούς δικαίού»—, το ΝΑΤΟ άρχισε να βομβαρδίζει τούς Σέρβούς χωρίς εξουσιοδότηση του Συμβουλίου Ασφαλείας [Σημ. Δ`~. Στις 7 Μαίου 1999, βομβαρδίστηκε η κινεζική πρεσβεία στο Βελιγράδι]. Με αυτόν τον τρόπο μια ομάδα δυτικών δυνάμεων υιοθέτησε μια αντίληψη για τον κόσμο σύμφωνα με την οποία η υπεράσπιση της ανθρωπότητας υπερίσχυε όχι μόνο της ιερότητας της κυριαρχίας των κρατών αλλά υπό ορισμένες συνθήκες ακόμη και της εξουσίας του ίδιου του ΟΗΕ, εκτός αν κατάφερνε να τον κάνει να ασπαστεί αυτούς τούς νέούς κανόνες.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

 

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ΄.(ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΦΘΟΡΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑς)

Αριστοτέλης: τι σημαίνει φθορά της δημοκρατίας;

             

                       Η φθορά της δημοκρατίας

                               χτες και σήμερα

     §1

Ως γνωστόν, το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου, του πιο φονικού εμφυλίου πολέμου ανάμεσα στους Έλληνες, σήμανε και την αρχή μιας τάχιστης κατάρρευσης της πόλεως-κράτους. Ένα τέτοιο φαινόμενο εντάσσεται στη λογική των ιστορικών και συναφώς κοινωνικο-πολιτικών αλλαγών –αρνητικών ή θετικών. Αυτές τείνουν βασικά να γίνονται αισθητές από τα ορατά συντρίμμια ή τις αποσυνθέσεις που τις προκαλούν ή που οι ίδιες (οι αλλαγές) αφήνουν πίσω τους. Κάτι παρόμοιο, για παράδειγμα, συμβαίνει και τώρα με την εθνο-κρατική υπόσταση των Νεοελλήνων: οδεύει προς κατάρρευση ή αποσύνθεση, ανεξάρτητα αν οι αμπελοφιλόσοφοι των ποικίλων καθεστωτικών σχηματισμών, δρώντων είτε με τη μάσκα της «δημοκρατίας» ή και με εκείνη του «σοσιαλισμού» κ.λπ., δεν μπορούν ή δεν θέλουν να εννοήσουν το κακό που απεργάζονται. Μελετώντας ο Αριστοτέλης τη συγκεκριμένη τότε ιστορική πραγματικότητα επιχείρησε να ερμηνεύσει ρεαλιστικά, αλλά με διεισδυτικό φιλοσοφικό μάτι την πολύπλοκη πολιτική κατάσταση. Στο έργο του Πολιτικά διερευνά λόγους και αιτίες, που σώζουν και φθείρουν τα  πολιτεύματα. Η όλη έρευνά του δεν είναι μια ευθύγραμμη πορεία, αλλά περιέχει όχι και λίγες διαφορετικές έως και αντι-θετικές πτυχές, ανάλογα με το προς  διερεύνηση σημείο ή στοιχείο.
 §2

Αναγνωρίζοντας ο φιλόσοφος την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στη δημιουργία ή στην κατάργηση διαφόρων πολιτικών συστημάτων ορίζει το πολίτευμα ως εξής:

«είναι η εύτακτη οργάνωση των εξουσιών και αυτές τις διαμοιράζονται όλοι οι πολίτες ή με βάση την πολιτική δύναμη όσων μετέχουν είτε με κάποια κοινή αρχή ισότητας» (Πολιτικά 1290a, 7-10).

Τι μας λέει εδώ ο Αριστοτέλης; Πως το σώμα των πολιτών παίζει καθοριστικό ρόλο στη συγκρότηση ενός πολιτεύματος. Αλλά αυτό το σώμα δεν διέπεται από ενιαίες αρχές: μπορεί να λειτουργεί είτε με βάση την αρχή του ισχυρότερου είτε με την αρχή της ισότητας, σχετικής ή απόλυτης, και με δικαιοκρισία. Επομένως, πέραν του ως άνω θεμελιώδους οντολογικά ορισμού, κάθε πολίτευμα ευδοκιμεί ή παρακμάζει ανάλογα με συγκεκριμένες ποιοτικές και ποσοτικές αρχές ή στοιχεία, όπως επίσης ανάλογα με τις διακρίσεις που υφίστανται ή καλλιεργούν οι διάφορες εν εξουσία μερίδες των πολιτών. Σημειωτέον ότι ο Αριστοτέλης δεν παραλείπει να διαβαθμίζει τα διάφορα στρώματα ή μερίδες των πολιτών κοινωνικά, με σημερινή ορολογία κοινωνικο-ταξικά: διακρίνει βασικά την «τάξη» των φτωχών και εκείνη των πλούσιων με αντίστοιχες υποδιαιρέσεις, διαστρωματώσεις.  Αυτές οι δυο «τάξεις», δηλαδή τα μέρη της πόλεως, είναι αντίπαλες/α μεταξύ τους και ανάλογα με το ποιο μέρος έχει την υπεροχή προκύπτουν δυο κύρια πολιτεύματα: η δημοκρατία και η ολιγαρχία (ο.π., 1291b, 10-13).
  §3

Αλλά και αυτά τα πολιτεύματα έχουν πολλούς επί μέρους τύπους ή είδη. Ως προς τη δημοκρατία, πιο ειδικά, το κάθε είδος δημοκρατικής διακυβέρνησης εξαρτάται από τις κοινωνικές κατηγορίες των ανθρώπων, ήτοι στρώματα, που στηρίζεται, από την οργάνωση των δομών εξουσίας, καθώς επίσης και από τον τρόπο αντιπροσώπευσης των πολιτών. Αλλά το δημοκρατικό πολίτευμα αυτό καθεαυτό διαφέρει από το ολιγαρχικό σε όλες τις παραλλαγές του, δυνάμει του γεγονότος ότι πρεσβεύει, θεωρητικά τουλάχιστον, την ισότητα για όλους, ενώ το ολιγαρχικό πρεσβεύει την ισότητα για τον εαυτό του και την ανισότητα για τους πολλούς. Στην πράξη ωστόσο, τονίζει με έμφαση ο Αριστοτέλης (βλ Πολιτικά IV και V), τα πράγματα δεν είναι και τόσο ρόδινα. Μια εγγενής φθορά για όλα τα πολιτεύματα, μηδέ εξαιρουμένης και της δημοκρατίας, προκύπτει από τη  διάσταση λόγων και έργων. Ενώ διατείνονται ότι μάχονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για την εφαρμογή της αρχής της ισότητας σε όλους τους πολίτες, στην πραγματικότητα υπερασπίζονται τα ιδιοτελή συμφέροντα της δικής τους κομματικής-πολιτικής φατρίας και εφαρμόζουν τα εν λόγω δικαιώματα και την ισότητα μόνο για τον εαυτό τους. Ερώτημα: μήπως δεν συμβαίνει το ίδιο ακριβώς και στη σημερινή Ελλάδα;  Επομένως, η φθορά ενός δημοκρατικού πολιτεύματος επέρχεται από τα έργα και τις ημέρες των κυβερνώντων (ό.π. 1300 κ.εξ.)

  §4

Περαιτέρω, η φθορά του δημοκρατικού πολιτεύματος προκύπτει από την αντιπαλότητα συμφερόντων τόσο ανάμεσα στις διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και τα αντίστοιχα κοινωνικά στρώματα όσο και στους κόλπους της ίδιας της τάξης, δηλαδή της φατρίας που κυβερνά. Επίσης, μια από τις κύριες αιτίες φθοράς του δημοκρατικού πολιτεύματος, κατά τον Αριστοτέλη, είναι η δημαγωγία: οι κυβερνώντες δημαγωγούν σε βάρος των πολιτικών τους αντιπάλων, τους δυσφημούν, τους εξορίζουν, τους διώκουν πολιτικά, τους απαλλοτριώνουν πολιτικά δικαιώματα, αλλά και την περιουσία τους, ελπίζοντας έτσι να κερδίσουν την εύνοια του λαού (ό.π., 1304 κ.εξ). Μια τέτοια δημαγωγική πολιτική διαφθείρει τα δημόσια ήθη και καταλύει πρακτικά τη δημοκρατία, μετατρέποντάς την σε ολιγαρχία. Άλλη αιτία φθοράς της δημοκρατίας είναι η συγκέντρωση πολλών εξουσιών σε ένα πρόσωπο, με αποτέλεσμα να υπάρχει στα λόγια δημοκρατία, στην ουσία όμως τυραννία τους ενός ανδρός (ό.π. 1305). Με περισσή σαφήνεια παρατηρεί ο μεγάλος έλληνας φιλόσοφος πως όσοι συγκεντρώνουν όλες τις εξουσίες στα χέρια τους δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της εξουσίας, χωρίς να διαφθείρονται (όπ., 1308b). Συνοψίζει λοιπόν λέγοντας πως μια γενική, καθολική φθορά της δημοκρατίας, σε στενή συνάφεια με όλες τις άλλες αιτίες της φθοράς της, είναι η στρεβλή αντίληψη και εφαρμογή της ελευθερίας: αντί να εφαρμόζονται οι νόμοι επί ίσοις όροις από όλους, ορισμένοι πιστεύουν πως μπορούν να τίθενται υπεράνω των νόμων (ό.π., 1310). Και όλα αυτά έχουν έναν κοινό παρανομαστή: την απουσία μέτρου. Με όλα τα παραπάνω, ο Αριστοτέλης απαντά και στο ερώτημα, που μας επιτρέπει να σκεφτόμαστε καλύτερα το δικό μας σήμερα και το οποίο επανέρχεται δριμύτερο: ποιοι είναι οι εχθροί της δημοκρατίας; Απάντηση: οι ίδιοι οι φανατικοί «υπερασπιστές» της, δηλαδή εκείνοι οι κυβερνώντες που με τις πράξεις τους καθιστούν τη δημοκρατία: κράτος χωρίς το δήμο, άρα βία ενάντια στο δήμο.

Δημήτρης Τζωρτζόπουλος http://hegel-platon.blogspot.gr/

Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΜΑΓΙΚΟΣ ΙΔΑΙΟΣ ΔΑΚΤΥΛΟΣ

ΑΡΧΑΙΟΣ ΜΑΓΙΚΟΣ «ΙΔΑΙΟΣ ΔΑΚΤΥΛΟΣ»;

Το όρος Ίδη της Φρυγίας – κατά μια παράδοση – επήρε το όνομά του από τον υιό του Δαρδάνου και της Χρύσης, τον Ιδαίο, ο οποίος έφθασε στην Τρωάδα από την Σαμοθράκη, με τον πατέρα του. Αυτός ίδρυσε επί του όρους την λατρεία της Μεγάλης Μητέρας των Θεών, της «Ιδαίας Μητρός», Ρέας. Άλλωστε «ίδη» στα αρχαία ελληνικά εσήμαινε οιαδήποτε δενδρώδης έκτασις.

Η Ίδη της Φρυγίας εθεωρείτο μέρος ιερόν, γιατί εδώ διατριβούσε η μητέρα των θεών, Ρέα. Είχε ιδιαίτερο ναό επί του όρους, γι’ αυτό και εκαλείτο και Ιδαία. Αλλά και άλλα πολλά «μαγικά» συνέβησαν στο ιερό των Ελλήνων αυτό όρος της Φρυγίας.

Στην Ίδη, οι τοπικοί δαίμονες ονομάσθηκαν Ιδηίδες ή Ιδαίοι Δάκτυλοι. Τι σημαίνει όμως «Δάκτυλοι»; Σημαίνει αυτοί που δρουν (εκ του «δράκτυλοι», «από του δράσαι»), αυτοί που είναι δεκτικοί (< δέκτιλοι, «δεκτικοί των διδομένων») και αυτοί που δεικνύουν, δηλ. οι πρωτοπόροι (< δείκτυλοι «από του δι’ αυτών γίνεσθαι την δείξιν» – βλ. σχ. Ετυμολ. Ωρίων Γραμμ.).Οι Ιδαίοι Δάκτυλοι ήσαν γίγαντες και έγιναν ακόλουθοι της Ρέας (και κατόπιν της Κυβέλης). Άλλωστε ήταν μαγικός ο τρόπος που γεννήθηκαν: Κατά μια παράδοση, η Ρέα ή ο Ζευς εκέλευσε τις ίδιες τις τροφούς τους, να πάρουν και να ρίξουν πίσω από το νεογέννητο σκόνη, από το ιερό χώμα, όπου θα γεννούσε η Μεγάλη Θεά. Από την σκόνη αυτή γεννήθηκαν οι Ιδαίοι Δάκτυλοι (βλ. σχ. Απολλ. «Αργοναυτικά»).Η Κυβέλη τους εδίδαξε την εξόρυξη των μετάλλων, αλλά και την τήξη και κατεργασία του σιδήρου, δια του πυρός. Έτσι, έκτοτε ησχολούντο με την μεταλλουργία και την μαγεία. Στην μαγεία ανάγεται και η εφεύρεσις της μουσικής της λύρας, η οποία απεδίδετο σε αυτούς – επειδή τότε στην μαγεία συμπεριλαμβάνετο και η μουσική με την δύναμή της. (Η μουσική εθεωρείτο μαγεία έως και τον Μεσαίωνα). Αλλά και του δακτυλικού ρυθμού, που φέρει τ’ όνομά τους (στην μουσική, την ποίηση και τον χορό), αλλά και των «μαγικών τύπων της Εφέσου». Ησχολούντο επίσης και με την δακτυλιομαντεία, ένα είδος μαντείας με όργανο ένα μαγικό δακτυλίδι. Ο μάντης κρατούσε ένα δακτυλίδι, δεμένο από μια κλωστή και το άφηνε να κάνει κυκλική κίνηση πάνω από έναν κυκλικό πίνακα, όπου ήσαν σημειωμένα τα γράμματα του αλφαβήτου. Το δακτυλίδι σταματούσε πάνω από ένα γράμμα κάθε φορά φυσικά. Ο μάντης συνέθετε αυτά τα γράμματα και έδινε απάντηση σ’ εκείνον που ρωτούσε.Οι Ιδαίοι Δάκτυλοι επέρασαν με τον Μύγδονα στην Ευρώπη. Επανήλθαν στην Σαμοθράκη – την γη τους πατρός τους. Οι γόητες και επιτήδειοι στις επωδούς, τις τελετές και τα μυστήρια Ιδαίοι Δάκτυλοι διέτριψαν στην Σαμοθράκη, όπου εξέπληξαν – όχι μετρίως – τους εγχωρίους κατοίκους και κάποιο χρονικό διάστημα και τον Ορφέα – φύσει διάφορος προς την ποίησή τους και την μελωδία τους, έγινε μαθητής τους και έπειτα πρώτος αυτός στους Έλληνες εδίδαξε τις τελετές και τα μυστήρια» – βλ. σχ Διόδωρος Σικ. V,64,4, Έφορος (FGrHist. 70 F 104 II 68), Ορφικά (“Testimonia” Fragm.15). Άλλωστε έως τα πρόσφατα χρόνια, οι γυναίκες της Σαμοθράκης εφημίζοντο ότι ξέρουν μαγεία και μαντεία, κληρονομικά από τον Ορφέα και τους Ιδαίους.Από Φρυγία-Σαμοθράκη οι Ιδαίοι «επήγαν» στο όρος Ίδη της Κρήτης, του οποίου έγιναν οι πρώτοι κάτοικοι. Εκεί έσμιξαν με τους Κουρήτες και τους Κορύβαντες, κυρίως λόγω της κοινής λατρείας τους, της Ρέας, και ανέθρεψαν τον Δία. Ιδαίοι και Κορύβαντες ήσαν «πεπτωκότα πνεύματα» (άγγελοι), «καταδικασθέντα και φυλακισθέντα σε κορμιά ανθρώπων» (βλ. σχ. Πλούταρχος).

Ο «ιδαίος δάκτυλος»

Ας δούμε όμως τι ήταν ο αρχαίος μαγικός «ιδαίος δάκτυλος». Δεν ήταν τίποτ’ άλλο, από ένα σίδερο, ένα δακτυλίδι, ισχυρά μαγνητισμένο, το οποίο χρησιμοποιείτο στους ναούς τους, από ειδικούς ιερείς-ιατρούς, τους «ιδαίους ιατρούς», για θεραπευτικούς σκοπούς. Η Μεγάλη Μητέρα άλλωστε ελατρεύετο σε συγκεκριμένους βράχους (προφανώς μαγνήτες ή μαγνητισμένους), οι οποίοι είχαν προξενήσει το ενδιαφέρον των αρχαίων και επ’ αυτών μαγνήτιζαν διάφορα σιδερά ιερά αντικείμενα. (Παλαιά έλεγαν ότι ίσως για πρώτη φορά ο μαγνήτης να εμφανίσθηκε στην Σαμοθράκη). Επειδή η θεραπεία αυτή έκανε… θαύματα (θα τα έλεγαν οι χριστιανοί), έλεγαν πως ο «ιδαίος δάκτυλος» κατέχει μαγικές δυνάμεις. Μαγνητισμένα δακτυλίδια φορούσαν οι μεγάλοι μύστες, σε ορισμένες τελετές. Τέλος, από τα αρχαία χρόνια ήσαν γνωστοί οι σιδηροί κρίκοι της Σαμοθράκης (samothracia ferrea), προϊόν της αρχαίας σαμοθρακίτικης μεταλλοβιοτεχνίας, οι οποίοι εκοσμούντο με χρυσό εν είδει κοσμημάτων. Τέτοια δακτυλίδια ευρέθησαν στις ανασκαφές της Σαμοθράκης. Στην μαγική δύναμη του δακτυλιδιού επίστευαν έως τον Μεσαίωνα.Έκτοτε, η Ιατρική αναπτύχθηκε, πέρασε από την μαγεία στην επιστήμη, και οι αρχαίοι μας πρόγονοι, ως σοφοί που ήταν, χρησιμοποίησαν τις γνώσεις των παλαιοτέρων. Έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για τον μαγνητισμό. Τον χρησιμοποίησαν και στην Ιατρική. Με αυτόν θεράπευαν παθήσεις των ματιών, εγκαύματα, πόνους αρθρίτιδος, πόνους τραυμάτων, φλεγμονές οστών, του μυικού́ συστήματος, οσφυαλγίες, κατάγματα, διαστρέμματα, δερματοπάθειες, ενώ με μαγνήτες πετύχαιναν μετατραυματικές και μετεγχειρητικές αποθεραπείες, κ.ά. Χαρακτηριστικά, η Ελληνίδα βασίλισσα της Αιγύπτου, η μακεδονικής καταγωγής όμορφη Kλεοπάτρα φορούσε στο μέτωπό της ένα κόσμημα από φυσικό μαγνήτη, για να καταπολεμά τους πονοκεφάλους και τα συμπτώματα της γήρανσης.Ο σοφός Μ. Ψελλός (11ος αι., έργον «Περί λίθων δυνάμεων») γράφει πως «ο ιδαίος δάκτυλος θεωρείται ως ο δικαιότερος λίθος γιατί τελειοποιεί τις δίκαιες μίξεις, ενώ φθείρει όσες είναι παράνομες και αθέμιτες». Και πως ο μαγνήτης εάν αναλυθεί στο γάλα «οξυδορκίαν ποιεί και μελαγχολίαν ιάται». (Ακόμη σήμερα, η «διακρανιακή μαγνητική διέγερση» – TMS – χρησιμοποιείται σήμερα πειραματικά για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης!).

Για περισσότερα: Γ. Λεκάκη «Σαμοθράκη- Ιερά Νήσος», εκδ. «Ερωδιός», 2006.

 Ο μαγνητισμός στην αρχαία Ελλάδα
Ένας βοσκός, ο Μάγνης, παρατήρησε, εκεί που έβοσκε τα πρόβατά του, πως τα καρφιά των υποδημάτων του και της βακτηρίας του, έλκονταν από την φύση, από βράχους και μέταλλα κάτω απ’ τα πόδια του. Αυτά τα μέταλλα ονομάσθηκαν εξ αυτού «μαγνήτες» και ο τόπος «Μαγνησία» (Μ. Ασίας) – βλ. σχ. Νίκανδρος ο Κολοφώνιος (2ος αι. μ.Χ. ο οποίος ήταν Έλληνας ποιητής, θεραπευτής και γραμματικός, από την Κλάρο, η οικογένειά του οποίου ήταν υπεύθυνη κληρονομικά για το ιερατείο του Απόλλωνος!), Πλίνιος, κ.ά. Άλλοι αναφέρουν πως ο μαγνήτης ευρέθη πρώτα στον Πόντο, άλλοι – όπως είπαμε – στην Σαμοθράκη.Οι αρχαίοι συγγραφείς αναφέρουν πολλάκις τον μαγνήτη, που τον έέγαν και «σιδηρίτη» και «ηράκλεια λίθο» (για την ισχυρή δύναμη και ολκή της ή γιατί πίστευαν πως πρώτα περί την πόλη Ηράκλεια ευρέθη) και «λυδία λίθο». Όλοι οι μεγάλοι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι κι επιστήμονες ασχολήθηκαν εκτεταμένα με τον μαγνητισμό.Ο Πλάτων μας ενημερώνει ότι αυτή η πέτρα (μαγνήτης) δεν έλκει μόνο σιδερένια δακτυλίδια, αλλά δίνει αυτήν την ιδιότητα σε αυτά να έλκουν και αυτά με την σειρά τους τρίτα δακτυλίδια (αυτό που σήμερα λέγεται «μαγνητική επαγωγή»).Σύμφωνα με τους Επικούριους, ο σχηματισμός ενός άδειου διαστήματος ανάμεσα στον μαγνήτη και το αντικείμενο, το οποίο είναι υπό την επιρροή του, ήταν η αιτία μιας μικρής κίνησης των ατόμων από το σίδερο προς τον μαγνήτη, με σκοπό «να γεμίσουν το κενό». Συνέπεια αυτού του ατομικού φαινομένου, είναι, δίδασκαν, ολόκληρο το αντικείμενο κινείται προς το κενό και να πέφτει επάνω στον μαγνήτη.Ο ∆ιογένης εξήγησε την μαγνητική έλξη μ’ έναν περίεργο τρόπο. Είπε ότι «η υγρασία του σιδήρου προκαλεί την ξηρασία του μαγνήτη».Ο Αριστοτέλης είπε πως ο μαγνήτης δεν είναι φυσικά ικανός να προσελκύσει σίδηρο, αλλά μπορεί να προκαλέσει μια «μαγνητική αρετή» μέσα στο σιδερένιο αντικείμενο. Αυτή η «μαγνητική αρετή» είναι υπεύθυνη για την πραγματική κίνηση. Ο Αριστοτέλης αποδίδει την πρώτη επιστημονική θεωρία του μαγνητισμού στον Θαλη

Μαγνήτες κατά του καρκίνου σήμερα

Ο διάσημος αλχημιστής, ερμητικός φιλόσοφος, ιατρός και χημικός, πλην όμως αινιγματική φυσιογνωμία του 16ου αι. Φίλ. Αυρ. Θεόφρ. Μπομπάστους φον Χοχενχάϊμ, που προτιμούσε να τον λένε… Παρέκελσο, 300 περίπου χρόνια προ του Μεσμέρ, εγνώριζε πολύ καλώς και χρησιμοποιούσε σε διάφορες ασθένειες την μαγνητοθεραπεία.Κι ενώ όλα αυτά ήταν γνωστά στην αρχαία Ελλάδα, ο σκοταδισμός του Μεσαίωνα, που επέφερε κυρίως η χριστιανοληψία, τα σκέπασε, τα έθαψε και χαρακτηρίζοντάς τα μαγείες και σατανικά πράγματα, τα καταχώνιασε στα βάθη της Ιστορίας και της Επιστήμης. Μετά, οι χριστιανοί έκλεισαν και τα αρχαία ελληνικά πανεπιστήμια, και έκλεισαν την πόρτα της Ανθρωπότητας στην Γνώση.Παρ’ όλ’ αυτά, στην Νότιο Κορέα, μόλις πρόσφατα, ανακοινώθηκε ότι οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν ένα μαγνητικό πεδίο για να φθάσουν τα καρκινικά κύτταρα πραγματικά σε αυτοκαταστροφή. Έτσι, το σώμα, μέσω της διαδικασίας του προγραμματισμένου κυτταρικού θανάτου (PCD), ή της αποπτώσεως, αφαιρεί τα παλαιά, ελαττωματικά, και μολυσμένα κύτταρα. Στην απόπτωση, το απορριφθέν κύτταρο ανταποκρίνεται σε ορισμένα σήματα που πέμπονται από το σώμα με τον θρυμματισμό. Τα άνοσα κύτταρα καταναλώνουν έπειτα αυτά τα θραύσματα. Οι μαγνήτες είναι αυτοί που βοηθούν να προκληθεί αυτή η απόπτωση, λένε οι επιστήμονες. Οι επιστήμονες πραγματοποίησαν τα πειράματα στα  καρκινικά κύτταρα του εντέρου με την χρήση μαγνητικών πεδίων για να επάγει απόπτωση. Συνέδεσαν  νανοσωματίδια σιδήρου σε αντισώματα, τα οποία δεσμεύουν τα μόρια «δεκτών» σε καρκινικά κύτταρα. Αυτά τα μόρια συγκεντρώνονται όταν εφαρμόζεται το μαγνητικό πεδίο, προκαλώντας το σήμα «αυτοκαταστροφής» και μ’ αυτόν τον τρόπο την απόπτωση. Στο συγκεκριμένο πείραμα, πάνω από το ήμισυ των κυττάρων καρκίνου του εντέρου κατεστράφησαν όταν το σήμα για την ομαδοποίηση απόπτωσης ετέθη σε ισχύ! Τα ανεπεξέργαστα κύτταρα παρέμειναν ανεπηρέαστα και αβλαβή (βλ. σχ. έρευνα του καθηγητού Jinwoo Cheon, του Πανεπ. Yonsei της Σεούλ).Κορεάτες επιστήμονες, επίσης, ανακοίνωσαν μέθοδο αποτοξίνωσης του αίματος από τον μόλυβδο (και άλλων βαρέων μετάλλων), η οποία βασίζεται σε μικροσκοπικούς μαγνήτες. Με μαγνήτες κατάφεραν να απομακρύνουν το 96% των ιόντων μολύβδου από δείγματα αίματος! (βλ. σχ. έρευνα του Ζονγκ Χουα Γιουνγκ, του Εθν. Πανεπ. Γκιεονγκσάνγκ, 2009).Είναι δε από παλαιότερες έρευνες γνωστό ότι τα μαγνητικά πεδία διεγείρουν τον εγκέφαλο. Επίσης, έχει αποδειχθεί πως η εφαρμογή μαγνητικών πεδίων, σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου, μπορεί να προκαλέσει παροδική εξασθένιση των μαθηματικών ικανοτήτων. Και είναι λογικό, αφού το 30% των κυττάρων της επίφυσης έχουν μαγνητική ευαισθησία, ενώ και οργανικοί ιστοί περιέχουν μαγνητίτη!●  Μάθετε σχετικά για την συσκευή papimi του Έλληνα φυσικού Παναγιώτη Παππά, η οποία εφαρμόζει σύντομους παλμούς μαγνητικού πεδίου, με πολύ καλά αποτελέσματα για πολλές παθήσεις.

 του  ΓιώργουΛεκάκη

mythagogia.blogspot.com/

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΡΧΑΙΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Διδάγματα από τον «Μεγάλο Αρχαίο Εμφύλιο Πόλεμο» α. -εισαγωγή.

Η Αθήνα και η Σπάρτη ήταν δυο υπερδυνάμεις, όπως οι Η.Π.Α και η Ε.Σ.Σ.Δ, που πολέμησαν μέρχις εσχάτων; Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ήταν ένα προανάκρουσμα των μακροχρόνιων και ατελέσφορων συρράξεων στο Βιετνάμ και τη Βόρεια Ιρλανδία, και πιο πρόσφατα στη Μέση Ανατολή; Ή, ήταν όπως ο Αμερικάνικος Εμφύλιος Πόλεμος, μια βιαίη σύγκρουση που διέρρηξε τον κοινωνικό ιστό; Ή, μήπως, ένα σχίσμα ανάμεσα σε φιλελεύθερους και συντηρητικούς (*), όπως αυτό που ζούμε σήμερα, μια πολιτισμική αντιπαράθεση που καθορίζει τις πολιτικές για τον πόλεμο;

.~`~.
I.Τον Απρίλιο του 404 π.Χ. ο Σπαρτιάτης ναύαρχος Λύσανδρος οδήγησε τελικά τον τεράστιο στόλο των πλοίων του, στα οποία στριμώχνονταν 30.000 ενθουσιώδεις ναυτικοί, στο μισητό λιμάνι της Αθήνας, τον Πειραιά, δίνοντας τέλος στον Πελοποννησιακό Πόλεμο.

Ύστερα από την καταστροφή τον προηγούμενο Σεπτέμβριο του επιβλητικού στόλου της στη ναυμαχία στους Αίγος Ποταμούς, στα νερά της Μικράς Ασίας, η κάποτε μεγαλοπρεπής πόλη της Αθήνας ήταν τώρα εντελώς ανυπεράσπιστή...

Δεν υπήρχε πλέον η παλιά ζωτική γραμμή επικοινωνιών που, μέσω ξηράς και θάλασσας, επέτρεπε τη ροή των φόρων υποτέλειας. Για να δοθεί τέλος στο λιμό που μάστιζε την πόλη, η Αθήνα τελικά παραδόθηκε και συμφώνησε να διαλύσει, ό,τι είχε απομείνει από τον κάποτε φημισμένο στόλο της, να κατεδαφίσει τα περίφημα τείχη της και να καταργήσει την ονομαστή δημοκρατία της. Χιλιάδες πολίτες βρίσκονταν πια στο έλεος της επιείκειας των Σπαρτιατών και ίσως 100.000 κάτοικοι της να είχαν συγκεντρωθεί στους δρόμους της πόλης, τρομοκρατημένοι από το ενδεχόμενο ότι θα υποστούν την ίδια μοίρα με αυτή που είχαν επιφυλάξει σε τόσους άλλους Έλληνες σε όλο το Αιγαίο.

«Οι Πελοποννήσιοι βάλθηκαν με πολλήν όρεξη να γκρεμίζουν τα Τείχη, στους ήχους του αυλού που έπαιζαν κορίτσια - νομίζοντας πως εκείνη τη μέρα απελευθερωνόνταν η Ελλάδα».

Όταν πρίν από πολλά χρόνια είχε ξεκινήσει ο πόλεμος, οι Σπαρτιάτες είχαν υποσχεθεί στους Έλληνες ότι θα τους απελευθέρωναν και είχαν προειδοποιήσει τους Αθηναίους, όπως λέει ο Θουκυδίδης, να αποδώσουν «στους Έλληνες την ελευθερία τους» (I).

Η Σπαρτιάτικη κατοχή της Αθήνας έδωσε, λοιπόν, τέλος σε εικοσι εφτά χρόνια εχθροπραξιών, που οδήγησαν στην τελική ήττα και στην ταπείνωση της Αθήνας του Περικλή.

Πως συνέβη αυτό το αδιανόητο γεγονός;

II.Ποιός, άραγε, μπορεί να φανταστεί ότι ο ασυνήθιστος προσδιορισμός «Πελοποννησιακός Πόλεμος» υποδηλώνει μια αιματηρή εμφύλια διαμάχη; Οι περισσότεροι, αντίθετα, θεωρούν ότι πρόκειται για έναν πόλεμο παρόμοιο με τους «Περσικούς Πολέμους», τους «Μακεδονικούς Πολέμους» ή τους «Δακικούς Πολέμους», που όλοι τους υπήρξαν κατά την αρχαιότητα σκληρές συρράξεις εναντίον ξένων λαών.

Όμως η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που σκοτώθηκαν από το 431 π.Χ. έως το 404 π.Χ. ήταν Έλληνες. Τα χρήματα που δαπανήθηκαν, οι πόλεις που λαφυραγωγήθηκαν, οι αγροί που λεηλατήθηκαν, όλα αυτά τα δεινά τα υπέστησαν κυρίως Έλληνες.

Αυτός ο αρχαίος εμφύλιος πόλεμος αποκαλείται σήμερα «Πελοποννησιακός Πόλεμος», επειδή οι Δυτικοί είναι από αρκετές απόψεις αθηνοκεντρικοί.

Όλοι εξισώνουν την Αθήνα με την Ελλάδα.

Και παρόλο που οι σύγχρονοι είναι εξοικειωμένοι με την Σπάρτη, δε γνωρίζουν σχεδόν τίποτα για πόλεις-κράτη όπως η Κόρινθος, οι Συρακούσες ή η Θήβα' αυτοί ήταν οι άλλοι φοβεροί εχθροί της Αθήνας, η δε τριαντάχρονη σύρραξη ήταν γνωστή σε αυτούς με την εντελώς διαφορετική ονομασία «Αθηναϊκός Πόλεμος», καθώς αποσκοπούσε στην καταστροφή της δημοκρατίας και της ηγεμονίας της Αθήνας.

Οι περισσότεροι μεταγενέστεροι συγγραφείς, τόσο αρχαίοι και νεότεροι, έχουν υιοθετήσει την άποψη του Περικλή ότι επρόκειτο για έναν «πόλεμο εναντίων των Πελοποννησίων», την ιστορία του οποίου κατέγραψε ο Αθηναίος Θουκυδίδης. Ωστόσο, σε ό,τι αφορά τη πραγματική φύση της σύρραξης, ο Πελοποννησιακός Πόλεμος δεν ήταν στη πραγματικότητα μόνο μια ανοιχτή σύγκρουση εναντίον των Πελοποννησίων, αλλά ενεπλάκησαν σε αυτόν σχεδόν όλοι όσοι ζούσαν στον ελληνόφωνο κόσμο - αλλά και αρκετοί πέρα από αυτόν, από τη Θράκη μέχρι την Περσία. Η διαπάλη έμοιαζε πολύ περισσότερο με τη διαφαινόμενη δίχως τέλος σφαγή στη Βόρεια Ιρλανδία, με την αποτελμάτωση τόσο των Γάλλων όσο και των Αμερικανών στο Βιετνάμ, με το χάος στη Μέση Ανατολή ή με τις κρίσεις τις δεκαετίες του '90 στα Βαλκάνια, παρά με τις περισσότερο συμβατικές μάχες του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, όπου υπήρχαν ξεκάθαροι εχθροί, θέατρα πολεμικών επιχειρήσεων, μέτωπα και εκβάσεις.

Ένα καλύτερο όνομα για το θέμα μας θα ήταν ίσως ο

«Μεγάλος Αρχαίος Εμφύλιος Πόλεμος»

Η Αθήνα, η Σπάρτη και οι αντίστοιχοι σύμμαχοι τους -με εξαίρεση την ανάμειξη των Περσών ως χρηματοδοτών στην τελευταία φάση του πολέμου- άνηκαν στον ελληνόφωνο κόσμο, λάτρευαν τους ίδιους θεούς, καλλιεργούσαν τη γη και πολεμούσαν με τον ίδιο τρόπο. Παρόλο που δεν υπήρξε ποτέ ένα πανελλήνιο έθνος, οι Έλληνες των διαφόρων πόλεων-κρατών θεωρούσαν ότι αποτελούν έναν ενιαίο λαό.

Η εικοσιεφτάχρονη σύγκρουση τους υπήρξε, από την άποψη του ποσοστού ανθρώπων που πολέμησαν και σκοτώθηκαν, ένας από τους πιο τρομακτικούς εμφύλιους πολέμους στα πρώτα χρόνια της γραπτής Ιστορίας - συμβατικές μάχες, τρομοκρατία, επαναστάσεις, δολοφονίες και μαζικοί φόνοι εκτυλίσσονταν ταυτόχρονα μέσα σε ένα πλαίσιο σύγχυσης εξαιτίας της εναλλαγής συμμάχων και εχθρών...

Καμία άλλη σύγκρουση δεν μπορεί να μας προσφέρει τόσο πολλά... διδάγματα για τη σημερινή εποχή όσο ο Πελοποννησιακός Πόλεμος... ήταν μια σύρραξη στην οποία αναμείχθηκαν δυο μεγάλες υπερδυνάμεις, ένας πόλεμος τρομοκρατίας, ένας βρόμικος πόλεμος στον οποίο ενεπλάκησαν οι «αδέσμευτες» πόλεις-κράτη της Ελλάδας, μια προσπάθεια να επιβληθεί δια της βίας η δημοκρατία σε κράτη που ήταν απρόθυμα να τη δεχτούν (II), καθώς και ένα σύνολο εσωτερικών και πολιτισμικών αναταράξεων που οφείλονταν στις απογοητεύσεις από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των Η.Π.Α Τζόρτζ Μάρσαλ, οι επικριτές του πολέμου του Βιετνάμ, αλλά και οι σημερινοί αντίπαλοι και υποστηρικτές του λεγόμενου πόλεμου εναντίον της τρομοκρατίας (II) έστρεψαν και στρέφουν το βλέμμα τους πίσω στο παρελθόν για να ερμηνεύσουν με το δικό τους τρόπο τον Θουκυδίδη και για να αντλήσουν διδάγματα από τους ανθρώπους που πολέμησαν σε αυτό το φριχτό πόλεμο πριν τόσα χρόνια...

Ο Θουκυδίδης ασφαλώς δεν ήταν ο στυγνός ρεαλιστής και ο συγγραφέας εξαντλητικών λεπτομερειών, όπως μερικές φορές πιστεύεται, αλλά μάλλον ένα ανθρωπιστής και ένας αφηγητής που ποτέ δεν λησμονούσε ότι οι άνθρωποι, και όχι οι άψυχες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις, αποτελούσαν το πραγματικό υλικό της Ιστορίας του...

...σε τελική ανάλυση, οι άντρες και οι γυναίκες του παρελθόντος, δε διέφεραν από εμάς. Υπάρχουν κοινά στοιχεία στον πόλεμο, όπως ο απόλυτα ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας του, που υπερβαίνουν το χρόνο και το χώρο.

Victor Davis Hanson

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Ο Θουκυδίδης δεν ήταν ηθικά αδιάφορος' παρόλο που αναγνωρίζει σαν παράγοντες της ιστορίας την απροσχημάτιστη βία και το δίκαιο του δυνατώτερου δεν φαίνεται να τα εγκρίνει. Είχε τη συναίσθηση ότι ζούσε σ' έναν κόσμο όπου η ηθική ευαισθησία ήταν μια πολυτέλεια κι η επιβίωση των πολιτειών εξαρτιόταν από την επιδέξια χρήση της δύναμης και μόνο. Έργο του ιστορικού είναι να προσφέρει στους αναγνώστες του πολιτική πείρα, όχι ηθικό κώδικα, ή θρησκευτικούς ή φιλοσοφικούς κανόνες. Στον σπαραγμό εκείνον και τις μανιασμένες συγκρούσεις, όπου τα πάθη κορυφώνονται, ο Θουκυδίδης μένει ήρεμος, νηφάλιος κι ο τόνος του αυτός που πρέπει.
Όποιος μελετά το έργο του μαθαίνει να λογαριάζει πολύ την πατρίδα και την ελευθερία, πάνω όμως απ' όλα την αλήθεια.
Αναστάσιος Γεωργοπαπαδάκος
Είναι η ιστορία και μόνο η ιστορία, η οποία, δίχως να μας εμπλέκει σε κίνδυνο, θα ωριμάσει τη κρίση μας και θα επιτρέψει να έχουμε ορθές αποφάσεις σε οποιαδήποτε κρίση ή περίσταση.

Πολύβιος

-------------------------------------------------------------------------------------------------

.~`~.(*) Η διχοτόμηση του φάσματος σε φιλελεύθερους και συντηρητικούς, πάντα φανερώνει πως βρισκόμαστε στο πεδίο των Η.Π.Α (και σε μικρότερο βαθμό της Αγγλίας) καθώς εκεί, δεν υπάρχει τριχοτόμηση του φάσματος όπως στην Ευρώπη.

(I) Ο Θουκυδίδης μας υπενθυμίζει ότι, αρχικά, οι Σπαρτιάτες είχαν ισχυρισθεί ότι «αγωνίζονται για την απελευθέρωση της Ελλάδας», ένα σύνθημα το οποίο, παρά τη μόνιμη σπαρτιατική βαναυσότητα, φαίνεται ότι συνάσπισε τους περισσότερους Έλληνες προς το τέλος της σύρραξης. Ωστόσο, σε άλλα χωρία ο Θουκυδίδης υπαινίσσεται ότι τα κίνητρα πολλών πόλεων-κρατών δεν ήταν ιδεολογικά. Πολύ απλά ήθελαν να αποφασίζουν μόνες τους («Δεν θα προτιμούσαν να είναι δούλοι... είτε με ολιγαρχία, είτε με δημοκρατία, αλλά ελεύθεροι») και, επομένως, πρόσφεραν την υποστήριξη τους στους Σπαρτιάτες πιστεύοντας ότι θα νικήσουν, αλλά παρά τη νίκη τους δε θα μπορούσαν να εγκαθιδρύσουν μια νέα καταπιεστική ηγεμονία.

(II) Για μια κριτική εναντίον των νεοσυντηρητικών και την εσκεμμένη χρησιμοποίηση του Θουκυδίδη για να ενισχύσουν με επιχειρήματα την προσπάθεια τους να οδηγήσουν την Αμερική, σε έναν πόλεμο με τρόπους ανάλογους της επεκτατικής πολιτικής του Περικλή, βλ. το άρθρο του Gary North, «It Usually Begins With Thucydides» και την κριτική από μια διαφορετική οπτική γωνία του D. Mendelsohn, «THEATRES OF WAR: Why the battles over ancient Athens still rage».

Το έργο του Θουκυδίδη αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια ένα από τα υποχρεωτικά αναγνώσματα στη Σχολή Πολέμου του Στρατού των Η.Π.Α, ενώ μια σειρά πολιτικών, όπως ο Γούντροου Γουίλσον, ο Ζορζ Κλεμανσό και ο Ελευθέριος Βενιζέλος, έχουν μιλήσει ή γράψει για την ελληνική Ιστορία, αναφερόμενοι εκτενώς στον πόλεμο που περιγράφει ο Θουκυδίδης. Για την αναφορά στον Κλεμανσό και στον Βενιζέλο, βλ. Lebow και Strauss, Hegemonic Rivalry: From Thucydides To The Nuclear Age.

Πιο πρόσφατα, οι αμφιλεγόμενοι στοχαστές που είναι γνωστοί ως νεοσυντηρητικοί ασκούσαν για μια περίοδο σημαντική επιρροή στην αμερικάνικη στρατηγική σκέψη και το κείμενο που συχνά συμβουλεύονταν ήταν η Ιστορία του Θουκυδίδη.πηγη cosmoidioglossia.blogspot.com/‎

.