ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΪΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΒΕΛ
> Καὶ ἐγένετο Ἅβελ ποιμὴν προβάτων· Κάιν δὲ ἦν ἐργαζόμενος τὴν γῆν.
Κάιν — Εβραϊκό: קַיִן (Qayin)
«Κτήμα», «απόκτημα»
Συνδέεται με την έννοια της κατοχής και της διεκδίκησης.
Άβελ — Ἄβελ
Εβραϊκό: הֶבֶל (Hevel)
«Πνοή».
> καὶ ἐγένετο μεθ᾽ ἡμέρας ἤνεγκεν Κάιν ἀπὸ τῶν καρπῶν τῆς γῆς θυσίαν τῷ Κυρίῳ· καὶ Ἅβελ ἤνεγκεν καὶ αὐτὸς ἀπὸ τῶν πρωτοτόκων τῶν προβάτων αὐτοῦ καὶ ἀπὸ τῶν στεάτων αὐτῶν. καὶ ἐπῖδεν ὁ Θεὸς ἐπὶ Ἅβελ καὶ ἐπὶ τοῖς δώροις αὐτοῦ· ἐπὶ δὲ Κάιν καὶ ἐπὶ ταῖς θυσίαις αὐτοῦ οὐ προσέσχεν.
Βεβαίως, η αλληγορία αυτή του Κάιν και του Άβελ αναφέρεται και στον ίδιο μας τον εαυτό. Ο υλικός και γήινος άνθρωπος σκοτώνει τον πνευματικό· εκείνον του οποίου η θυσία γίνεται αποδεκτή από τον Θεό.
Η διάκριση αυτή των χοϊκών ανθρώπων της ύλης και των ανθρώπων του πνεύματος υπάρχει σε όλες τις κοινωνίες της Γης.
Στην Πολιτεία του Πλάτωνα, η ίδια οντολογική σύγκρουση αποδίδεται με φιλοσοφικούς όρους: οι άνθρωποι της σπηλιάς, δεμένοι στον κόσμο των σκιών και της ύλης, δεν αντέχουν εκείνον που εξέρχεται στο φως της αλήθειας και επιστρέφει για να τους ελευθερώσει· αντί να τον ακούσουν, είναι έτοιμοι να τον σκοτώσουν ή να τον εξορίσουν. Ο πνευματικός άνθρωπος, φορέας του φωτός και της γνώσης, καθίσταται επικίνδυνος για την πόλη της ύλης και της συνήθειας, η οποία τον απορρίπτει όπως ο Κάιν τον Άβελ.
Στον Ιουδαϊσμό τη συναντάμε και αργότερα:
1. Στον Ησαύ, τον χονδροειδή άνθρωπο που πούλησε τα πρωτοτόκιά του για ένα πιάτο φακές.
2. Στα έντεκα αδέλφια του Ιωσήφ, που τον πούλησαν για είκοσι σίκλους ἀργυρίου στους Ισμαηλίτες.
3. Στην προδοσία του Ιούδα, επίσης με χρηματική αμοιβή (με το αζημίωτο), έναντι τριάντα σίκλων ἀργύρου.
4. Στη σταύρωση του Χριστού, υπέρ του Βαραββά.
Από εκεί και μετά, ο Ιουδαϊσμός είτε ακολουθεί το Πνεύμα του Χριστού είτε την ύλη, όπως ο Κάιν. Δηλαδή ένα γήινο βασίλειο με επίκεντρο την ύλη, με τη διαχείρισή της στο θησαυροφυλάκιο του Σολομώντα, των εξακοσίων εξήντα έξι σίκλων ετησίως. Καμία αναφορά στη Σοφία του.
Ακόμη και η αθεϊστική εκδοχή των απογόνων του Κάιν, οι «σοσιαλιστές», έχει ως όραμα μια παγκόσμια απολυταρχία, στην οποία οι ίδιοι και οι υποτακτικοί τους θα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Η εσχατολογία τους καταλήγει στον θλιβερό θάνατο της ανθρώπινης ύπαρξης και τελειώνει εκεί.
________________
Αν και άσχετες με το θέμα, δεν μπορώ να μην κάνω δύο επισημάνσεις.
Η πρώτη είναι η αναφορά στη θυσία των πρωτότοκων προβάτων του Άβελ (την οποία συναντούμε και αργότερα στη θυσία του Αβραάμ), που σαφώς παραπέμπει στη θυσία του Χριστού ως Αμνού.
Η δεύτερη είναι η πρόσφατη άδικη σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων αμνών από τα ευρισκόμενα στην εξουσία τέκνα του Κάιν, τα οποία αυτές τις ημέρες διαγκωνίζονται στο ποιος θα ανάψει τη Μενόρα και ποιος θα καταθέσει διαπιστευτήρια στο σάπιο, παγανιστικό βασίλειο της Ιεζάβελ.
Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΦΑΤΝΗ ΚΑΙ Η ΠΟΛΗ
Τον δρόμο σε άλλους τον δείχνουν τα άστρα, σε άλλους οι γραφές και σε άλλους αγγελικες δυνάμεις.
Άλλοι πάλι, δεν διαθέτουν χώρο για μια γέννα στο πανδοχείο που ενδύονται προσωρινά και άλλοι, ακόμα χειρότερα, αναζητούν το βρέφος για να το σφάξουν, όπως και κάθε φωνή συνείδησης που θεωρούν πως απειλεί τον θρόνο τους.
Δεν τρέφω αυταπάτες πώς ο κόσμος μπορεί να αλλάξει μαγικά. Εξάλλου η φατνη βρίσκεται εκτός πόλης. Έξω από την πολύ συνάφεια -που λέει και ο Καβάφης. Για να συναντήσεις το βρέφος που υπάρχει σαν σπέρμα μέσα σου πρέπει να βγεις από την πόλη και να πάρεις τον δρόμο για την φατνη Εκ-κλησία.
Εύχομαι όσοι μπορούν και θέλουν να βρούμε το δρόμο.
Καλά Χριστούγεννα!
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων
1 σχόλιο:
Τι δουλειά έχουν τωρα εδω οι Κάιν και Αβελ...
Καμια σχεση
Δημοσίευση σχολίου