Στον Πύρινο Λόγιο!

(Να με συμπαθάει, που μπαίνω στα χωράφια του!)

Στις 15 Δεκεμβρίου 2025 συμπληρώνονται ακριβώς 1000 (χίλια) χρόνια από τον θάνατο του Βασιλείου Β’ «Βουλγαροκτόνου», του μεγίστου των Βυζαντινών αυτοκρατόρων… ίσως καί του μακροβιότερου στο αξίωμα (976-1025, σχεδόν 49 χρόνια παρά έναν μήνα περίπου)· μετά τον οποίο η αυτοκρατορία έπεσε σε παρακμή. Έπεσε στα χέρια του σκατόσογου των (κατά πάσα πιθανότητα «κρύπτο-«) Δουκών, με τους διαφόρους Φελλούς καί Παραπινάκηδες, πανάξια τέκνα των σκατιάδων αυτών… γιά να φτάσουμε (με σπασμένα τα φρένα στον κατήφορο) στο Ματζικέρτ, στο Μυριοκέφαλον, στους αξιόπτυστους Αγγέλους, στο 1204, στο -κατά μέγιστο ποσοστό ντίπ γιά γιούργια- σόϊ των Παλαιολόγων, στο 1453, καί στα σημερινά χάλια της Ελλάδας.

. . . . . . . . . . .

[Όμως, μυαλό δεν βάζουμε· έχουμε καί σήμερα σκατόσογο ανεβασμένο στην καμπούρα μας. Τί, μόνον οι αρχαίοι Αθηναίοι θα είχαν τους (κρυπτο-Άτλαντες) Αλκμαιωνίδες, κι οι Βυζαντινοί τους (πιθανώτατα κρυπτο-ιουδαίους) Δούκες; Να μην υστερήσουμε εμείς σε μαλακίες, δηλαδή;

Τουλάχιστον οι αρχαίοι Αθηναίοι εξόρισαν 4,500 (αριθμητικώς: τεσσεράμιση χιλιάδες) μέλη του δικού τους σκατόσογου «πακέτο», άσχετο αν τελικώς τους έκανε ώπα! ο -γόνος αυτού- τελειωμένος κίναιδος Αλκιβιάδης. (‘Ντάξ’… έκανε ώπα! καί τους Σπαρτιάτες, καί παρ’ ολίγον καί τους Πέρσες… αλλά δεν θα έλεγα ότι πρέπει να σας/μας παρηγορεί αυτό.) Οι δέ Βυζαντινοί άλλαζαν αυτοκρατορικές δυναστείες πότε-πότε, όποτε έκριναν αυτό αναγκαίο, διότι τουλάχιστον μέχρις εκεί τους έκοβε.

Αλλά εμείς εδώ, σταθεροίοιοι!!!… Ψηφίζουμε σκατόσογο επί έναν αιώνα καί πλέον, μή καί χάσουμε τα τζιβαέρια.]

. . . . . . . . . . .

Ένα πρώτο βιογραφικό του Βασιλείου Β’ εδώ, αξιόλογη μυθιστορηματική βιογραφία εδώ.

. . . . . . . . . . .

Είναι κρίμα που αυτός ο άνθρωπος έμεινε στην Ιστορία με τον χαρακτηρισμό «Βουλγαροκτόνος»… λες καί δεν έκανε τίποτε άλλο, παρά συνεχώς να κυνηγάει καί να φονεύει Βουλγάρους.

Εν πάσει περιπτώσει, δεν θα αφηγηθούμε εδώ την ιστορική του πορεία (καί δή, με λεπτομέρειες)· όλα τα σχετικά μπορείτε να τα βρήτε με εκτεταμένο διάβασμα. (Ξέρω, αναχρονιστική συνήθεια, αλλά θα ωφεληθήτε! Πιστέψτε με.) Εδώ θα κάνουμε κάτι άλλο: θα βγάλουμε κάποια διδάγματα από την όλη του παρουσία καί δράση.

. . . . . . . . . . .

i. Βούλγαροι

Ο Βασίλειος δεν είχε μόνο με τους Βουλγάρους κόντρα. Είχε δώσει κι άλλους πολέμους, είτε με εξωτερικούς εχθρούς, είτε με Βυζαντινούς σφετεριστές της εξουσίας, τους δύο Βάρδες (τον Σκληρό καί τον Φωκά). Βγήκε μέν νικητής απ’ όλες αυτές τις διαμάχες…

…Ωστόσο, πρίν ο Βασίλειος γίνει «Βουλγαροκτόνος», κόντεψαν οι Βούλγαροι να γίνουν «Βασιλειοκτόνοι»!

Πράγματι, κατά την πρώτη του εκστρατεία εναντίον τους είτε (δεν θυμάμαι ακριβώς – αλλά διαβάστε καί τίποτε!) δεν έλαβε υπ’ όψη του τους προπορευόμενους ανιχνευτές του («εξπλοράτορες», κατά τη Βυζαντινή στρατιωτική ορολογία), είτε αυτοί τον πρόδωσαν, είτε αυτοί δεν πήραν χαμπάρι την παγίδα, που είχαν στήσει οι Βούλγαροι – δίκην Κολοκοτρώνη στα Δερβενάκια: σ’ ένα στενό πέρασμα (στις «Πύλες του Τραϊανού»), οι Βούλγαροι άφησαν να περάσουν οι ανιχνευτές, άφησαν να εισέλθει το κύριο σώμα του αυτοκρατορικού στρατού, καί τους την έπεσαν από τα πλαϊνά υψώματα. Ο Βασίλειος γλύτωσε μόλις καί μετά βίας, κι ένα μέρος του στρατού του επέζησε κακήν κακώς της επιθέσεως καί επέστρεψε στημΜπόλιν.

Τί σημασία έχουν αυτά, τώρα, γιά μας;

Έ, λοιπόν, ο υπερβολικός (άρα ανόητος – άνευ νοήματος, παναπεί) οίκτος είναι ελάττωμα της φυλής μας… από το οποίο δέ λέμε ν’ απαλλαγούμε καμιά φορά. Τίποτε απ’ όλ’ αυτά με τους Βουλγάρους δεν θα συνέβαινε… κι όχι μόνον στον καιρό του Βουλγαροκτόνου, αλλά καί πολύ αργότερα, που μετά τον 17ο-18ο αιώνες (απαρχή εθνικών κρατών) «καπέλλωσαν» τους δικούς μας όμαιμους αρχαίους Θρακιώτες, δημιουργώντας το τεχνητό «έθνος» των από Βορρά γειτόνων μας, καί κατά τα 1904-1908, 1912-1913, 1925 (επί Παγκάλου, που τους κάναμε χρυσούς, κατ’ εντολήν των «μεγάλων δυνάμεων»), 1941-1944… καί σήμερα, που δέ λένε να μας δώσουν τις πολεμικές αποζημιώσεις που μας χρωστάνε…

[…Αλλά καί που κανείς ημεδαπός κυβερνών κοπρίτης δεν τις ζήτησε ποτέ…]

…Αν ο (υποτιθέμενος) πρόγονος του Βασιλείου Β’, ο Βασίλειος Α’ Μακεδών, δεν λυπόταν κάτι κατσαπλιάδες από τον ποταμό Βόλγα (Βόλγαροι –> Βούλγαροι), που είχαν τσακωθεί με άλλες ορδές της περιοχής καί τους κυνηγούσαν, καί δεν τους έδινε άσυλο στα εδάφη της αυτοκρατορίας.

Σας θυμίζει τίποτε σημερινές καταστάσεις αυτό με κάτι «κατατρεγμένους πρόσφυγες», που μπουκάρουν παρανόμως καί σωρηδόν στη χώρα μας; Έ; Βάστα, λοιπόν, να δείς τί πρόκειται να κάνουν εις βάρος μας οι «κατατρεγμένοι» στο ορατό μέλλον!… Τί να δείς, δηλαδή, που θα κάνουν ακριβώς τα ίδια με τους Βουλγάρους! Είναι τερματική κατάσταση ηλιθιότητας να έχεις ανοιχτό το βιβλίο της Ιστορίας, να βλέπεις τί γράφει μέσα… αλλά να εξακολουθείς ν’ αναρωτιέσαι γιά το τί πρόκειται να συμβεί στο μέλλον.

. . . . . . . . . . .

[Ειρήσθω ότι τα ίδια με τον Βασίλειο Α’ έκαναν καί κάτι αυτοκράτορες κατά τον 13ο αιώνα καί εντεύθεν, που επέτρεψαν την «ειρηνική διέλευση» των γύφτων, καί την εν τέλει εγκατάστασή τους στα εδάφη της αυτοκρατορίας. Βέβαια, δεν πρόβλεψαν ότι οι τζίπσυζ θα φτάνανε να γίνουν οι ηγέτες της βαρειάς εγκληματικότητας στην Ελλάδα κατά τον 21ο αιώνα μΧ. Ωστόσο, άλλες –σοβαρές– ευθύνες ζητάς από νοήμονες ανθρώπους, καί δή όταν τα πράγματα πάνε σχετικώς καλά, κι άλλες, αλαφρές (άν τις ζητάς κι αυτές – καί δέν λές «άφες αυτοίς, κάτσε να δούμε τώρα πώς θα καθαρίσουμε τα σκατά»), από ασήμαντα ανθρωπάκια της παρακμής.

Αλλά το αποτέλεσμα, δυστυχώς, παραμένει το ίδιο: βάζεις το φίδι στον κόρφο σου καί το ζεσταίνεις.

Εδώ, να προλάβουμε καί μερικούς καλοθελητάδες, που θα πεταχτούν να πούν ότι το Βυζάντιο, εκτός από «χριστιανικό σκοταδισμό», μας έφερε καί τα προειρηθέντα φίδια στον κόρφο μας: κύριοι, εάν τρώμε στη μάπα «αβρααμικές» καταστάσεις τύπου «ΠΔ», αυτό οφείλεται στο ότι προηγήθηκε ο Πτολεμαίος ο Α’, που είχε κάτι φέσια κατά τζιούζ μεριά, καί «ξεχρέωσε» με διαφήμιση του πορνογραφήματος των κορών του Λώτ.

Προφανώς είχαν παρόμοια φέσια καί οι λοιποί «Επίγονοι», ειδικά της Μακεδονίας –Κάσσανδρος καί λοιποί (δεν γνωρίζω αν υπάρχει ιστορική αναφορά από πηγές, μιά λογική υπόθεση κάνω)-, διότι φαίνεται πως η τρομερή ποσότητα Περσικού χρυσού τελικώς απέκτησε φτερά από τον Άρπαλο, καί πέταξε μακρυά! 🙂 , καί δεν έφταναν τα όβολα γιά εκστρατείες κι εμφύλιο αλληλοφάγωμα· ώστε, τελικώς, οι λεβέντες κατέφυγαν σε δανεισμό από τους γνωστούς μυτόγκες σαράφηδες. Καί, πάλι προφανώς, αυτοί οι «Επίγονοι» «ξεχρέωσαν», με το ν’ αφήσουν να γεμίσει η Ελλάδα συναγωγές – μέχρι καί στη Δήλο.

Είπαμε! Οι μαλακίες του έθνους μας είναι διαχρονική αξία.]

. . . . . . . . . . .

ii. Σαμουήλ

Ο κύριος αντίπαλος του Βασιλείου Β’, ο τσάρος των Βουλγάρων, ήταν ο Σαμουήλ – που ήταν… Αρμένης!!!

Τί μας νοιάζει εμάς αυτή η ιστορική λεπτομέρεια;

Μας αφορά στο εξής: εάν τελικώς η Ελλάδα επεκταθεί ξανά σε αυτοκρατορία (αφού ξαναπάρουμε τημΜπόλιν), πρέπει ν’ αποφασίσουμε με ποιούς θα συμπορευτούμε, καί με ποιούς όχι. Εάν ονειρευόμαστε την παλιά έκταση της αυτοκρατορίας, από (περίπου) σύνορα με Περσία μέχρι Γιβραλτάρ, καί περίκλειστη τη Μεσόγειο, τότε αναγκαστικά θα συμπεριλάβουμε κι άλλα έθνη· παρεκτός αν τα αναγκάσουμε σε φυγή. Επίσης, είναι πιθανόν αλλοεθνείς να καταλάβουν τις ηγετικές θέσεις κατ’ αποκλειστικότητα.

Το θέλουμε αυτό;

Καί τί θα γίνει, όμως, τελικώς;

Αυτά τα λέω, επειδή, ακόμη καί γιά τα ακραιφνή «εθνίκια», τα πάντα (όσον αφορά τις εθνικές βλέψεις της Ελλάδας) ξεκινάνε καί σταματάνε στην επανάκτηση της μΠόλης. Όμως, το μετά δεν το σκέφτηκε κανείς! (Αντιθέτως, πολύ φοβάμαι πως σκέφτηκαν ότι, ξαναπαίρνοντας τημΜπόλιν, οι εθνικές μας υποθέσεις μπαίνουν υπό την καθοδήγηση ενός είδους αυτόματου πιλότου.)

. . . . . . . . . . .

Παρεμπιπτόντως: οι Βυζαντινοί αποκαλούσαν το σόϊ του Σαμουήλ «Κομητόπουλους» (μάλιστα, οι Κομητόπουλοι είχαν οικόσημο έναν παπαγάλο!), ο δέ τάφος του Σαμουήλ ανακαλύφθηκε σ’ ένα νησάκι στις Πρέσπες, το 1961.

. . . . . . . . . . .

iii. «Πεφωτισμένος» μονάρχης, ναί ή ού;

Η περίπτωση του Βασιλείου Β’ δείχνει πως, σε περίπτωση όπου επικεφαλής ενός κράτους είναι ένας ικανός μονάρχης, τα πάντα πάνε ρολόϊ. Ωστόσο, αν στη θέση αυτή βρεθεί ένας βλάξ, ή γενικώς άνθρωπος με ελαττώματα, τότε κλάφ’ τα!

Προς σκέψιν καί συζήτησιν, γιά το τί πρέπει να γίνει – καί δή, σε περίπτωση που ξαναξεκινήσουμε γιά ανασύσταση αυτοκρατορίας. Βλέπετε, οι ίδιες συνθήκες δημιουργούν τα ίδια αποτελέσματα… άρα οι συνθήκες σφαλμάτων του παρελθόντος θα δημιουργήσουν τα ίδια σφάλματα καί στο μέλλον.

. . . . . . . . . . .

[…Πώς μού ‘ρθε τώρα κι αυτό: τις παραμονές του 1204, οι τότε -τρομάρα τους!- άρχοντες είχαν αφήσει να σαπίσουν ασυντήρητα τα πολεμικά καράβια, καί δεν υπήρχε πιά «πλώϊμον». Αλλά δεν τους ένοιαζε, διότι σε τυχόντα πόλεμο θα «καθάριζαν» οι Βενετοί με τα δικά τους καράβια – με το αζημίωτον, φυσικά. Το να κρατάει πολεμικό στόλο η Κωνσταντινούπολη, εθεωρείτο οικονομικώς ασύμφορο!… Ο δέ αρχιναύαρχος πουλούσε μπίρ παρά όσα εξαρτήματα των Βυζαντινών πολεμικών πλοίων -κατάρτια, καραβόπανα, κτλ- είχαν ξεμείνει στις αυτοκρατορικές αποθήκες!

Σας θυμίζει τίποτε αυτό, που σήμερα χαρίζουμε τα όπλα μας στην Ουκρανία, αλλά στην τυχόν κρίσιμη περίσταση περιμένουμε να πολεμήσουν …οι Γάλλοι γιά μας; Σας θυμίζει, μήπως, το ότι οι πωλητικοί πουλάνε κρατική περιουσία, διότι είναι «ασύμφορο» να κατέχουμε -ως κράτος- δημόσια κτίρια, αλλά συμφέρει να τα …νοικιάζουμε από ιδιώτες;

Κι ερώτημα – περιττό: τί περιμένετε να (ξανα)συμβεί στο ψευδοκράτος μας μ’ αυτά τα καμώματα;

Διαχρονική πανεθνική αξία ο αχαλίνωτος αυνανισμός, λέμε.]

. . . . . . . . . . .

iv. Το προσκύνημα στον Παρθενώνα

Αν θεωρώ προσωπικώς τον Βασίλειο Β’ σπουδαία μορφή, είναι γι’ αυτό ακριβώς το περιστατικό: που, «ξαφνικά», ένας (καί μοναδικός!) αυτοκράτωρ του Βυζαντίου, καί δή, ο κορυφαίος, αποφασίζει να πάει γιά προσκύνημα στην Παναγιά την Αθηνιώτισσα, στον Παρθενώνα… λες καί η μΠόλις δεν είχε εκκλησίες αφιερωμένες στη Θεοτόκο!

Το «προσκύνημα» αυτό δείχνει ότι ο Βασίλειος Β’ ήξερε πολύ καλά τί έκανε: τιμούσε τις ρίζες μας. Σε αντίθεση με κάτι μισελληνικά φιλομυτόγκικα ανθρωπάκια, είτε προγενέστερα, είτε μεταγενέστερα αυτού.

Τώρα, αν βαθειά μέσα στο μυαλό του είχε σκοπό κάποια μέρα να δώσει άλλη «στροφή» στην Ορθοδοξία, περισσότερο ελληνότροπη, αυτό μας είναι άγνωστο. Όμως, δυστυχώς, ουδείς ζή επ’ άπειρον, ώστε να πραγματοποιήσει στο 100% τα όποια μεγαλεπήβολα σχέδιά του· ακόμη καί οι πεφωτισμένοι ηγέτες σαν αυτόν.

. . . . . . . . . . .

Εν κατακλείδι

Αυτά από μένα γιά τον Βασίλειο Β’, επάνω στην χιλιετία της επετείου του θανάτου του! Το αισθανόμουν σχεδόν ως υποχρέωση, να γράψω δυό λόγια.

Η μνήμη του έστω αιωνία.

ΤΕΛΟΣ

. . . . . . . . . . .

Υγ: «- Καλά, ρέ σύ Εργοδότη, έκανες τόσο καιρό να γράψεις κάτι, κι όταν έγραψες, το γύρισες στη μνημοσυνογραφία;» (Καταπώς έλεγε κι ο μακαρίτης Λεωνίδας Χρηστάκης.)

Όχι, αλλά κοιτάχτε τί περίεργα παιχνίδια παίζει η μοίρα: έχω θυμηθεί επετείους, που κανονικά θα έπρεπε να ξεσηκώσουν τον κόσμο (αν ήμασταν σοβαρό κράτος), αλλά δεν τις θυμήθηκε κανείς άλλος· ούτε κάν οι -τρομάρα τους!- «αρμόδιοι» προς τούτο!… Καί δεν κουνήθηκε φύλλο!

Μου ξέφυγαν (το 2010) τα 2500 χρόνια από τη μάχη του Μαραθώνα, αλλά τότε ακόμη το παρόν ιστολόγιο μπουσουλούσε.

Θυμήθηκα, όμως (το 2020), τα 2,500 χρόνια από την μάχη των Θερμοπουλών καί τη ναυμαχία της Σαλαμίνας… μόνο που δεν τα θυμήθηκε κανείς άλλος. ‘Ντάξ’, τα θυμήθηκαν μερικοί κατόπιν εορτής, με κάτι κειμενάκια – ίσως καί καμιά ομιλία. Τη στιγμή που θα έπρεπε με γιγαντοθόνες καί ΤΝ να γίνει Ο χαμός!… να βλέπουν όλοι τη ναυμαχία με τους ελιγμούς καί τις επιθέσεις των τριήρων μας, σα να τη ζούσαν! (Μπά, ούτε κι αυτό.)

Θυμήθηκα (το 2022) τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Μ. Βέντρις. Περίμενα, που λέτε, μήπως καί τον θυμηθούν οι εγχώριες φιλοσοφικές σχολές, αλλά μπάαα… Προφανώς, έχουν σημαντικώτερες ασχολίες. (Μή ζορίζεστε τόσο πολύ, ρέ παιδιά! Το ρήμα «λύω» συνεχίζει να έχει παρατατικό «έλυον»· δεν άλλαξε κάτι στο μεταξύ, να σας κάνει να τρέχετε! 🙂 )

Καί τώρα σπάω πλάκα, περιμένοντας να δω ποιοί καί πόσοι θα θυμηθούν τον Βασίλειο Β’, καί τί θα πούν / γράψουν γι’ αυτόν!

. . . . . . . . . . .

Το πιό γελοίο, βεβαίως-βεβαίως, απ’ όλα τα επετειακά, είναι που το τότε γκουβέρνο ανέθεσε στο γνωστό ξυλάγγουρο του Άθενζ 2004 να υλοποιήσει τις γιορτές γιά τα 200 χρόνια της Παλιγγενεσίας!… Σά να πρόκειται να γράψω εγώ βιβλίο με τα κουτσομπολιά του Κολωνακίου καί της Μυκόνου!

Ας είναι, όμως… Γιά τα σημαντικά, ας υπάρχουν έστω καί μόνο τα πρόχειρα κειμενάκια μου, με τα όποια τυχόν λαθάκια τους. Αλλά, πολύ χαίρομαι, όταν οι αναγνώστες μου ξεκινούν τη δική τους έρευνα. («- Καλά τα λέει αυτός, ή ξέχασε τίποτε; γιά να δούμε!») Αυτό είναι καί η αμοιβή μου.