Συνοψίζουμε: «αυτοί» ξέρουν. Ξέρουν πώς να μετακινήσουν έναν αστεροειδή με τη μέθοδο ιονισμού καί η/μ έλξεως, ή απώσεως, καί τό ‘χουν ήδη δοκιμάσει.

Πώς, όμως;

Αφού είπαμε ότι χρειάζεται τρομερή ισχύς, γιά να παράγεις ιονιστικό πεδίο τόσο μακριά.

Καί ποιός σας είπε ότι οπωσδήποτε το παρήγαγαν από μακριά;

. . . . . . . . . . .

γ. Ο ανώνυμος τενεκές

Ήδη καταλάβατε, λοιπόν, ότι η αλλαγή της πορείας ενός αστεροειδούς στην πράξη μπορεί να επιτευχθεί μ’ ένα διαστημόπλοιο, εφοδιασμένο με συσκευή ιονισμού καί με συσκευή με ελκτικό / απωστικό πεδίο. (Έχοντας κατά νούν ότι η πηγή έλξεως / απώσεως πρέπει να βρίσκεται παραπέρα.) Μόνον ένα τέτοιο κατασκεύασμα μπορεί να πλησιάσει αστεροειδή, καί να τον εκτρέψει με -σχετική- ευκολία.

Γιατί, όμως, πρέπει να πάμε δίπλα στον αστεροειδή;

. . . . . . . . . . .

i. Όχι από τη Γή

Από τη Γή, χρειάζεται τεράστια ισχύς γι’ αυτή τη δουλειά· άρα, στην πράξη είναι απαγορευτικό το να επιχειρήσει κανείς να εκτρέψει αστεροειδή από επίγειο σταθμό. Επιπλέον, υπάρχουν ακόμη:

  • το μειονέκτημα της διαρκούς σκοπεύσεως, διότι ο αστεροειδής μετακινείται,
  • καί το μειονέκτημα του ότι το παραμικρό σφάλμα στην αλλαγή γωνίας του σκοπευτικού, ακόμη κι ενός δευτερολέπτου της μοίρας, χάνει τελείως τον στόχο.

Βλέπετε, οι αστεροειδείς (το μέγιστο πλήθος τους, δηλαδή) περιστρέφονται περί μέση ακτίνα 2.8 αστρονομικών μονάδων από τον Ήλιο, ήτοι 149,597,870,700 * 2.8 μέτρων. Εάν, τώρα, το σκοπευτικό στρίψει μόλις ένα δευτερόλεπτο της μοίρας, τότε αυτό αντιστοιχεί σε απόκλιση περίπου 2,030,758.64 μέτρων επάνω στην τροχιά του αστεροειδούς! Δεν τα λες καί λίγα… καί κάτσε εσύ, τώρα, να κάνεις μικρομετρικές αλλαγές της γωνίας σκοπεύσεως, μπας καί πετύχεις τον αστεροειδή!

Ο μεγαλύτερος απ’ αυτούς, η Δήμητρα, έχει διάμετρο 950 km. Άρα, στην επιτρόχια απόσταση που υπολογίσαμε, χωράει 2.14 φορές περίπου.

Άρα, απόκλιση ακόμη κι ενός δευτερολέπτου της μοίρας στο σκοπευτικό από τη Γή, μπορεί να πετύχει τη Δήμητρα με πιθανότητα μικρότερη του 50%! Καί φυσικά, ουδείς θα δοκιμάσει να ρίξει τη Δήμητρα επάνω στη Γή. Πολύ μικρότερον αστεροειδή θα χρησιμοποιήσουν (άν…) ως βλήμα, οπότε η δυσκολία στοχεύσεως από τη Γή καθίσταται μεγαλύτερη.

Συνεπώς, μόνον από κοντά. Καί μόνο με διαστημόπλοιο, καταλλήλως εφοδιασμένο.

. . . . . . . . . . .

Υπάρχει ακόμη ένα μειονέκτημα στη σκόπευση: ότι η Γή καί μετακινείται η ίδια στο διάστημα, καί γυρίζει. Εάν ξεπεράσουμε το πρόβλημα της μεταβαλλόμενης απόστασης Γής-αστεροειδούς, τότε η περιστροφή της Γής επιβάλλει «νεκρά» χρονικά διαστήματα γιά τη σκόπευση – τουλάχιστον 12ωρα. Πώς θα σημαδέψεις τον αστεροειδή, όταν αυτός βρίσκεται προς την άλλη μεριά του πλανήτη μας, καί δεν είναι εφικτή η οπτική επαφή μ’ αυτόν;

Καί, μιά που είπαμε «οπτική επαφή», υφίσταται ακόμη ένα μειονέκτημα: όταν βλέπεις ένα ουράνιο σώμα, αυτό …δεν βρίσκεται εκεί που το βλέπεις!!!

Γιατί;

Διότι το φώς ταξιδεύει με συγκεκριμένη πεπερασμένη ταχύτητα. Άρα, όταν εμείς βλέπουμε ένα ουράνιο σώμα, ουσιαστικά βλέπουμε την εικόνα του εκεί που ήταν πρίν κάμποσο χρόνο. Στο μεταξύ, αυτό έχει μετακινηθεί.

Πόσο χρόνο; πόσο έχει μετακινηθεί;

Εάν η Γή καί ο αστεροειδής μας βρίσκονται στην ίδια πλευρά του Ήλιου, δηλαδή εάν σ’ έναν υποθετικό παρατηρητή επάνω στον αστεροειδή θα φαίνεται πως κάνουν «κατώτερη σύνοδο» (θυμάστε που τα λέγαμε γιά την Αφροδίτη;), τότε ο χρόνος ενός η/μ (ή καί φωτεινού) σήματος από τη Γή στον αστεροειδή είναι: (2.8 – 1) * 8.3 = 14.94 λεπτά… σχεδόν ένα τέταρτο της ώρας. (Το φώς κάνει να φτάσει από τον Ήλιο στη Γή σε 8.3 λεπτά της ώρας, καί η Γή απέχει από τον Ήλιο εξ ορισμού 1 αστρονομική μονάδα.)

Εάν, τώρα, Γή καί αστεροειδής βρίσκονται σε αντίθετες πλευρές του Ήλιου («ανώτερη σύνοδος»), τότε το φώς από τη Γή στον αστεροειδή κάνει: (1 + 2.8) * 8.3 = 31.54 λεπτά της ώρας.

[Κι εννοείται, στην «ανώτερη σύνοδο» η Γή πρέπει να βγεί λιγάκι από το «σκρηνάρισμα» του Ήλιου, γιά να ξαναποκτήσει οπτική επαφή με τον αστεροειδή. Μ’ άλλα λόγια, γιά να τον βλέπει, δεν μπορεί να είναι τελείως συνευθειακή με Ήλιο καί αστεροειδή, επειδή θα την κρύβει ο Ήλιος.

Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι: επειδή η πίσω από τον Ήλιο «έκλειψη» της Γής -γιά τον αστεροειδή- μπορεί να κρατήσει κάμποσες μέρες, πάλι θα είναι ανέφικτη η σκόπευση του αστεροειδούς κατά τη διάρκειά τους.]

Με τέτοιους χρόνους, ο αστεροειδής θα έχει διανύσει (περίπου) 16,679,745 μέτρα μακριά από την φαινόμενη θέση του στην πρώτη περίπτωση , καί (περίπου) 35,583,456 μέτρα στη δεύτερη. (Χώρια η μετατόπιση της ίδιας της Γής!) Καθιστώντας σχεδόν ανέφικτη κάθε προσπάθεια ακριβούς σκοπεύσεώς του από τη Γή, ακόμη κι αν είχαμε τόση διαθέσιμη ισχύ, ώστε να του πετάξουμε απάνω του ικανής εντάσεως ιονιστικό πεδίο.

[Η αλήθεια είναι πως αυτό το «σχεδόν» ξεπερνιέται, αλλά θεωρείται -καί, στο υποθετικό σενάριό μας, είναι– περιττός μπελάς.]

. . . . . . . . . . .

ii. Κι αν πλησιάσουμε, πώς;

Είναι γνωστό πως τα σημερινά διαστημόπλοια δεν είναι μονοκόμματα. Έχουν τη δυνατότητα να βγάλουν συσκευές στο διάστημα· είτε αυτόνομες, είτε συνδεδεμένες με καλώδιο. Η δέ τεχνολογία μακρών καλωδίων (χωρίς να μπλέκονται!), καί ταυτόχρονα ανθεκτικών καί ελαφρών, υπάρχει από δεκαετίες.

Το «ανθεκτικών», το καταλαβαίνετε. Αλλά, γιατί «ελαφρών»; διότι στις εκτοξεύσεις μετράει ακόμη καί το ένα περιττό κιλό βάρους φορτίου, διότι συνεπάγεται επιβάρυνση στο καύσιμο καί στο κόστος. Εάν μπορούσαν, στις επανδρωμένες πτήσεις θα διάλεγαν γιά αστροναύτες νάνους καί …γυμνιστές! Στις μή επανδρωμένες, απλά κοιτάζουν να ελαχιστοποιήσουν το βάρος των φορτίων με κάθε τρόπο· πχ ρομποτικά εργαλεία όχι από ατσάλι, αλλά από ανθρακονήματα. (Δεν ξέρω αν ισχύει κάτι τέτοιο, το έφερα ως παράδειγμα.)

Τώρα, μία συσκευή αυτόνομη στο διάστημα (δηλαδή, χωρίς «ομφάλιο λώρο» με το διαστημόπλοιο), συνεπάγεται καί μέριμνα να την ξαναμαζέψουν. Που, με τη σειρά της, σημαίνει πιό πολύπλοκο κομπιούτερ στο διαστημόπλοιο, σαφώς κάποιο κομπιουτερικό σύστημα επάνω στην ίδια τη συσκευή (η οποία θα βγεί γιά βόλτα στο διάστημα), συν φροντίδα γιά φόρτιση των μπαταριών αμφοτέρων, κτλ κτλ. Πώς είναι να φορτίζεις το κινητό σου, αλλά καί τα ασύρματα ακουστικά μπλού τούθ; Έ, τρίς χειρότερα! :-)

Το καλώδιο «ομφάλιος λώρος», όμως, γλυτώνει από έγνοιες μήπως καί ξεφύγει η συσκευή στο διάστημα, καί δεν ξαναμαζεύεται μετά. Ελαχιστοποιεί, δέ, κάπως τα απαραίτητα κομπιουτερικά συστήματα. (Είπαμε: μετράει το βάρος στην εκτόξευση. Όσο χαμηλώτερο, τόσο καλύτερα.)

Επίσης, τα σημερινά διαστημόπλοια μπορούν ν’ «ανοίξουν φτερά» στην κυριολεξία! Υπάρχει τεχνολογία, που, όταν φτάνουν μακριά στο διάστημα, μπορούν ν’ ανοίξουν (διπλωμένα κατά το ταξίδι) ευλύγιστα φωτοβολταϊκά πάνελς, που καταλαμβάνουν μεγάλη έκταση πλήρως ανοιγμένα. Κυριολεκτικά σαν φτερά μιάς γιγάντιας πεταλούδας, ή σαν πανιά ιστιοφόρου.

Συνεπώς, θα μπορούσαν με τον ένα, ή τον άλλο τρόπο, αφού ιονίσουν τον αστεροειδή, να βάλουν μπροστά του ένα ελκτικό «καρότο», γιά να τον κατευθύνουν εκεί που θέλουν. Πιστεύω ότι αυτό γίνεται ευκολώτερα με συσκευή καλωδιωμένη· ήδη σας είπα ότι υπάρχει από δεκαετίες τεχνολογία γιά καλώδια χιλιομέτρων, που δεν θα μπλέκονται. Κι έτσι καί πάρει τροχιά σύγκρουσης με τη Γή ο αστεροειδής, τον αφήνουν μετά να τον καθοδηγήσει η αδράνεια. Άλλως τε, στο διάστημα υπάρχει κενό, άρα δεν θα τον σταματήσει τίποτε.

Κάπως έτσι… υποθέτω.

(Το σκίτσο, τόσο του αστεροειδούς, όσο καί του διαστημόπλοιου, μαζί με τη «βολίδα» του, τα έφτιαξε η ΤΝ Craiyon, την οποία καί ευχαριστώ, με τις λέξεις asteroid καί unmanned spaceship. Μετά, βέβαια, έπεσε καί λίγη επεξεργασία στο σκίτσο.)

. . . . . . . . . . .

iii. Υπολογισμοί βαθέως Διαστήματος

Όπως μάλλον έχετε ήδη καταλάβει, δεν είναι καί πολύ πρακτικό να στέλνεις ένα σήμα, να περιμένεις τουλάχιστον 15′ να φτάσει, καί μετά άλλα 15′ γιά την απάντηση. Ειδικά, δέ, εάν προκύψουν βλάβες, τότε είναι που τους υπευθύνους των διαστημικών κέντρων τους κλαίνε οι ρέγγες! :-)

Γιατί;

Διότι, όταν πάρεις εσύ χαμπάρι τη βλάβη, αυτή έχει προχωρήσει (τουλάχιστον) δεκαπέντε λεπτά στο καταστροφικό της έργο. Καί καλά οι βλάβες που αποκαθίστανται, πχ μιά μαγκωμένη κάμερα: κάποια στιγμή, με τα σήματα από τη Γή θα ξεμπλοκάρει. Εάν, όμως, το διαστημόπλοιο πχ το χτυπήσει μετεωρίτης καί του ανοίξει τρύπα, τότε τί να προλάβεις να διορθώσεις!…

Εν πάσει περιπτώσει, γιά τις βλάβες που διορθώνονται, υπάρχει τεχνική (ειδικά τώρα, με τα κομπιούτερς) να μαντέψεις με ακρίβεια μέχρι πού έφτασαν τη ζημιά, ώστε, όταν φτάσει το σήμα σου, να τις επαναφέρει ακριβώς από εκείνο το σημείο που βρίσκονται. Κομπιούτερς στο διαστημικό κέντρο κάτω στη Γή, κομπιούτερς καί στο διαστημόπλοιο, οκ, κολάζεται η δουλειά. Αρκεί να δουλεύουν αυτοί οι τελευταίοι! Κι επειδή δεν μπορείς να κάνεις πολλά από τόσο μακριά, τα διαστημόπλοια πάντα είναι εφοδιασμένα με εφεδρικά κομπιουτερικά συστήματα… καί με την δεκτικότητα της μαγικής εντολής του reset.

Όπως ακριβώς τα κομπιούτερς αναλαμβάνουν τη φροντίδα του διαστημοπλοίου, έτσι αναλαμβάνουν καί τους υπολογισμούς τροχιάς: ρύθμιση ταχύτητας, γωνίας εκπομπής-λήψης, υπολογισμούς σχετικών θέσεων με τη Γή, κτλ. Τα ίδια, βέβαια, συμβαίνουν καί στο διαστημικό κέντρο της αποστολής, και συνολικώς έχει περιοριστεί το ποσοστό ανεπανορθώτων βλαβών σε διαστημόπλοια βαθέως διαστήματος, όπως στις δεκαετίες του 1960 και 1970, όταν καί τα κομπιουτερικά συστήματα ήταν πρωτόγονα, καί πολλά στοιχεία της τροχιάς ήταν αναγκαστικώς υπολογισμένα από πρίν. (Διότι δεν γινόταν να τα υπολογίσουν «στο φτερό».)

Γιατί σας τα είπα όλ’ αυτά, όμως; Μήπως θα εκτοξεύσετε κι εσείς τίποτε διαστημόπλοια, καί πρέπει να σας κάνω φροντιστήριο; :-)

Ήταν απαραίτητο να τα γνωρίζετε, επειδή στηρίζουν απόλυτα τον ισχυρισμό του ηλικιωμένου της συνέντευξης, ότι το συμβάν αυτό έλαβε χώραν περίπου 20 χρόνια πρίν. Πράγματι, τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα υπήρχαν ήδη καί αρκετά ισχυρά κομπιούτερς, καί η τεχνολογία των μικρών πυρηνικών αντιδραστήρων στα διαστημόπλοια, καί η τεχνολογία των λέηζερς, καί η τεχνολογία της ελεγχόμενης επαφής διαστημοπλοίου με άλλο διαστημόπλοιο, ή με ουράνιο σώμα…

…καί μην ξεχνάτε πως η τεχνολογία «αυτών» πάντα βρίσκεται μπροστά από τη γνωστή μας κατά δεκαετίες!

. . . . . . . . . . .

iv. Λέηζερς

Επαναλαμβάνω κάτι, που έγραψα στην πρώτη συνέχεια, στην ενότητα γιά τα τείχη της προϊστορικής Θήβας – αλλά ίσως πέρασε απαρατήρητο:

Όταν θέλεις να εκτοπίσεις ηλεκτρόνια, τότε το μήκος κύματος της ακτινοβολίας σου πρέπει -ιδανικά- να είναι περίπου ίσο με το ηλεκτρόνιο. Που σημαίνει, πολύ υψηλή συχνότητα – αφού το ηλεκτρόνιο είναι μικρούλι. Που σημαίνει, ότι φτάνουμε ακόμη καί στις οπτικές συχνότητες (ή και παραπάνω) γιά την ακτινοβολία μας.

Έτσι, το λέηζερ («τακτοποιημένο» φώς) είναι ιδανικό γιά να «κλωτσάει» ηλεκτρόνια εκτός θέσεως. (Δεν αρκούν οι υπέρηχοι γιά ιονισμό ογκολίθων, όπως σχολίασε ένας αναγνώστης. Πρέπει ν’ ανέβουμε πιό πάνω σε συχνότητα – νομίζω, δηλαδή, διότι η λογική εκεί οδηγεί.) Ταυτόχρονα, με το λέηζερ κάνουμε απόλυτη στόχευση της ισχύος μας επάνω στον στόχο, χωρίς να τη σπαταλάμε εδώ κι εκεί.

Αυτά ακριβώς τα δεδομένα επιβάλλουν την ύπαρξη «κανονιού» λέηζερ επάνω σε διαστημόπλοιο, που θέλει να εκτρέψει αστεροειδή διά του ιονισμού του πετρώματος του αστεροειδούς.

. . . . . . . . . . .

v. Το ονοματάκι σας, παρακαλώ;

Μή γελάτε, τα πλοία (καί τα αεροπλάνα, καί τα διαστημόπλοια) στην Αγγλική γλώσσα είναι γένους θηλυκού, άρα στο …φλέρτ πρέπει να δείξουμε ευγένεια! :-)

Λοιπόν, το περιγράψαμε μιά χαρά… αλλά, ποιό διαστημόπλοιο ήταν αυτό;

Οι εκτοξεύσεις πάντα καταγράφονται, ακόμη καί σε ιστοτόπους έξω από τις κατασκευάστριες εταιρείες των πυραύλων (παράδειγμα, εδώ)· δεν είναι κάτι το μυστικό. Κι όχι μόνον! Φίλος μου (Έλληνας, μόνιμος κάτοικος ΗΠΑ) έλεγε κάποτε, επάνω στο ίδιο θέμα της μυστικότητας των διαστημικών φορτίων, ότι δεν μπορείς να κρυφτείς, διότι κάθε, μα κάθε εκτόξευση μαζεύει πλήθη περιέργων. Δεν διαφωνώ καθόλου· πλην όμως, το μυστικό (μπορεί να) βρίσκεται στο τί εκτοξεύεται… ακόμη κι αν το γνωρίζεις!

Εκπληκτικό; όχι. Εάν πχ «επισήμως» ένας δορυφόρος είναι μετεωρολογικός, αλλά στην πράξη είναι καί κατασκοπευτικός, εσύ πώς θα το ξέρεις;

[Θυμίζω πως, το «στρατιωτικό-βιομηχανικό πλέγμα», που λέγαμε, τηρεί απόλυτη μυστικότητα, περισσότερο κι από μυστικότητα ανωτάτου στρατιωτικού επιπέδου. Ως παράδειγμα, ο συνεντευξιαζόμενος λέει καθαρά σε κάποιο σημείο, ότι πολλά δήθεν εξωγήϊνα ufo είναι κατασκευάσματα πχ της Ραίυθέον. (Μόνο, πώς να το μάθει αυτό ο «καθημερινός» άνθρωπος;)

Απ’ αυτόν τον κανόνα, δεν εξαιρούνται οι κατασκευάστριες δορυφόρων.]

Απ’ την άλλη, πάλι, διαστημόπλοια δεν εκτοξεύουν μονάχα οι ΗΠΑ. Υπάρχουν κι άλλες χώρες, που κάνουν το ίδιο: Ρωσσία, Γαλλία, Κίνα, Ιαπωνία… κι εσχάτως καί Ινδία. Καί συγνώμη, αν ξέχασα κάποια.

[Σιγά τα επιτεύγματα! Φτιάξαμε κι εμείς διαστημική υπηρεσία λίγα χρόνια πρίν, τα δέ διαστημόπλοια των Έλ είναι τρομερά προηγμένα, δεν πάνε στο Διάστημα με χημικές αντιδράσεις! Καρα-lol!!!

Έ, δεν άντεξα! :- ) ]

Πάντως, Ρωσσία καί Κίνα κρατάνε μυστικότητα καί στις εκτοξεύσεις, όχι μόνο στα φορτία, αν καί αυτά τα γεγονότα δεν ξεφεύγουν από τους Αμερικανούς.

. . . . . . . . . . .

Λοιπόν… εάν οι Αμερικανοί εκτόξευσαν ποτέ ένα τέτοιο διαστημόπλοιο, υποψιάζομαι ότι ξεπέρασαν τον σκόπελο της μυστικότητας ίσως καί συνεργαζόμενοι με την Κίνα! (Μπορεί καί με τη Ρωσσία, δεν το αποκλείω, αλλά το θεωρώ κάπως απίθανο.) Καί γιατί όχι, άλλως τε; Η ιστορία με τον κοροϊδοϊό δείχνει ακριβώς αυτό… ότι οι Κινέζοι πήραν έτοιμη στρατιωτική βιοτεχνολογία απ’ τους ηπαπαραίους· καί τη βγάλανε οι Κινέζοι στην πιάτσα, γιά να μη φανούν οι πραγματικοί ένοχοι. (Οι πονηροί Κινέζοι, βέβαια, κράτησαν τα σχέδια γιά δικό τους επιστημονικό καί τεχνολογικό όφελος. Γι’ αυτό δέχτηκαν.) Εάν παρακολουθείτε ειδήσεις, θα είδατε ότι εσχάτως κατηγορείται μέχρι καί η …Θεία, πως έδωσε στους Κινέζους τα έτοιμα σχέδια του κοροϊδοϊού (έστω, ένα μέρος τους), καί τώρα καλείται στο δικαστήριο να δικαιολογήσει τ’ άπλυτά της.

[Μου κάνει εντύπωση, πώς τόσα χρόνια κανείς «συνομωσιολόγος» δεν υποπτεύθηκε ότι το εμβόλιο, ως βιολογική ωρολογιακή βόμβα, έχει ομοιότητες με το διαβόητο «σκονάκι της μάγισσας», με το οποίο η …Θεία ξαπόστελνε όσους ηγέτες δεν γούσταρε! Κι αυτό ήταν επίσης βιολογική ωρολογιακή βόμβα.

Έλεγε κάτι ο ηγέτης της -ξέρω ‘γώ- Αουγκαντούγκα μή αρεστό στις ηπαπάρα; τσούπ! έτρωγε / έπινε το «σκονάκι» (που του το ρίχνανε στο φαγητό, ή στο ποτό του), καί κατέληγε στο φέρετρο!… αλλά σε 2-3 χρόνια, ώστε να μην υποπτευθεί κανείς τον ένοχο… κι ενώι ήταν άριστα στην υγεία του.]

Θα μου πείς, είχαν ξανοιχτεί τόσο πολύ οι ηπαπαραίοι στους Κινέζους μιά εικοσαετία πρίν; Ειλικρινά, δεν ξέρω. Αλλά, από παλιανθρώπους, όλα τα περιμένω. Εδώ, τους έδωσαν πακέτο όλη την προχωρημένη τεχνολογία ημιαγωγών καί πλακετών, χωρίς λόγο. (Ποιά «φτηνά εργατικά στην Άπω Ανατολή»; στα ηλεκτρονικά, τα πάντα γίνονται με ρομπότ. Όχι ανθρώπινα χέρια.) Θα διστάσουν μπροστά στο να παραδώσουν ο,τιδήποτε άλλο;

. . . . . . . . . . .

Γιά να κλείσουμε το θέμα, ένα τέτοιο διαστημόπλοιο, ακόμη κι αν υπήρξε, μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ ποιό ήτανε.

Παρεκτός αν μας το σφυρίξει «άνθρωπας» «από μέσα». Αλλά, χλωμό το κόβω! :-)

(συνεχίζεται)