ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ!!ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ!!!

 

[*Φ.Η ανάρτηση περιλαμβάνει σχόλια του ΔΙΟΝΥΣΗ ΚΛΑΔΑ σε σχετικό θέμα που αναπτύχθηκε στόν ΔΙΟΔΟΤΟ https://diodotos-k-t.blogspot.com/2023/03/blog-post_52.html

Γράφει ο Διονύσης Κλαδάς[http://bostopel.blogspot.com/]

Διακατεχόμαστε από σύνδρομα και εμμένουμε, υποταγμένοι σε αυτά, να μην διδασκόμαστε από την ιστορία. Πληθώρα πολύ σημαντικών πολιτικών ζυμώσεων τού παρελθόντως δεν έχουν καταγραφεί επαρκώς στην κοινωνική συνείδηση με ρεαλιστικό τρόπο, με αποτέλεσμα οι ψυχολογισμοί που επικρατούν, να χαρακτηρίζουν την πλειοψηφία των λεγόμενων πολιτών από ανωριμότητα. Οπότε, οι μέσοι πολιτικοί προσανατολισμοί διέπονται από στερεότυπα και κλισσέ, που αναπαράγουν ιδεολογικές αγκυλώσεις, επιτρέποντας στο σύστημα να κυριαρχεί στις συνειδήσεις μέσω των εκάστοτε αφηγημάτων, που ως μέσα χειραγώγησης επιβάλουν αδιέξοδα.

Η περίοδος τής στρατιωτικής δικτατορίας 1967 - 1974, ως συγκεκριμένο στάδιο τής σύγχρονης ιστορίας τού Ελλαδικού κράτους, δεν μπόρεσε δυστυχώς μέχρι σήμερα να αποτελέσει ζήτημα ιστορικών προσεγγίσεων, με διάθεση αντικειμενικότητας και πραότητας (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) όπως αρμόζει γενικά στον χειρισμό τής ιστορίας.

Τόσο οι ακραιφνείς αντίπαλοι τής δικτατορίας, όσο και οι μάλλον περιορισμένου αριθμού αποφασισμένοι υποστηρικτές της, έκαναν μονίμως χρήση ενός ακραίου λόγου, που περιορίστηκε στην συνθηματολογία, στούς εμπαθείς χαρακτηρισμούς εκατέρωθεν και στην αποσπασματική αναφορά σε εξελίξεις και πεπραγμένα, χωρίς διάθεση εμβάθυνσης στις ουσιαστικές αιτιάσεις και αλληλουχίες των αντικειμενικών δεδομένων και τής δυναμικής που τα χαρακτήρισαν, τόσο κατά την περίοδο πριν την δικτατορία, όσο στην διάρκειά της, όσο και μετά την πτώση της.

Αυτό που ενδιαφέρει το σύνολο τού κομματικού κατεστημένου στην Ελλάδα, είναι αποκλειστικά η εναπόκτηση κοινοβουλευτικών εδρών, με στόχο την νομή τής διαχείρισης των υποθέσεων μέσω τού κράτους (δεδομένου, ότι την εξουσία στην χώρα εξασκούν ανέκαθεν ξένα κέντρα αποφάσεων). Κατ' ακολουθία η ο τρόπος τής πολιτικής αντιπαράθεσης προσανατολίστηκε στον παραταξιακό διχασμό με την εμφύσηση τής παραταξιακής εμπάθειας. Επειδή όμως η εμπάθεια σε βάθος χρόνου καταπονεί, φθάσαμε πλέον σε συνδυασμό με τις συνεχείς κατακόρυφες απογοητεύσεις, που επενέργησαν στο κοινωνικό σώμα τόσο οι εκάστοτε κυβερνήσεις, όσο και αυτοί που αναλαμβάνουν τον ρόλο μιας δοτής αντιπολίτευσης, που περιορίζεται αποκλειστικά σε φραστικά πυροτεχνήματα χωρίς πρακτικές συνέπειες, ΣΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΑΠΑΘΕΙΑ. Η αντιμετώπιση των καταστάσεων από την μεγάλη πλειοψηφία στην βάση τής μοιρολατρίας, έχει ως κύρια επιλογή για την έκφραση τής δυσαρέσκειας μέσω τής οργάνωσης μαζικών διαμαρτυριών, οι οποίες εκπνέουν, χωρίς να μπορούν να επενεργήσουν εμπράκτως κάποια ανατροπή στα δεδομένα. Έτσι έχουμε καταλήξει σε μια κοινωνία, που κατά τα 2/3 εμβολιάστηκε με άκρως επιβλαβή δηλητήρια, η επικινδυνότητα των οποίων κατέστη εκ των προτέρων πολύ αντιληπτή, ένεκα τού κοινωνικού αντίλογου που αναπτύχθηκε. Οι εσωτερικές ζυμώσεις τού Ελλαδικού χώρου, όσο αφορά την δυνατότητά του να δρα και να επενεργεί, τείνουν προς την κατεύθυνση, που ονομάστηκε στην θερμοδυναμική “πλήρης επικράτηση τής εντροπίας”. Όταν ένα σύστημα απολέσει το σύνολο τής ενέργειας που διαθέτει, είναι καταδικασμένο να διαλυθούν οι δομές που το συγκροτούν και να παραδοθεί στο ολοκληρωτικό χάος. Στο επίπεδο των κοινωνιών, αυτό σημαίνει την πλήρη επικράτηση ενός ακραιφνούς δυστοπικού μοντέλου τής όποια μορφής.

Γι αυτό τον λόγο, είναι σήμερα η στροφή προς μια πολύ συνειδητή, μεθοδική και αποφασιστική ενδοσκόπηση άκρως ζωτικής σημασίας. Διαπιστώνοντας αυτήν τήν αναγκαιότητα, ενώ δεν είναι δυνατή στα πλαίσια ενός σύντομου κειμένου η ιστορική προσέγγιση μιας επταετίας, επιθυμώ να καταγράψω κάποια βασικά δεδομένα, ως άξονες μιας τέτοιας προσέγγισης

Το ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟ ΜΥΘΕΥΜΑ, που επικράτησε σχετικά με την πτώση τής δικτατορίας, αφορά την τελείως ψευδή αντίληψη, ότι αιτία για την πτώση της και την επαναλειτουργία τού κοινοβουλευτικού καθεστώτος ήταν η διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια σε βάρος της και οι αναπτυσσόμενες λαϊκές κινητοποιήσεις, αρχής γενομένης από το φοιτητικό κίνημα, που κορυφώθηκαν με την κατάληψη τού Πολυτεχνείου. Κατά την γνώμη μου, έχοντας ζήσει αυτήν την περίοδο σε ηλικία από το 13ο μέχρι το 20ο έτος τής ηλικίας μου, έχοντας δηλαδή την ηλικιακή ωριμότητα να προσλαμβάνω επαρκώς τα καθέκαστα, η δικτατορία και οι ιθύνοντες που ηγούντο υπήρξαν εμφανώς αντιπαθείς στην μεγάλη πλειοψηφία. Ακόμη και ανήκοντες στην δεξιά παράταξη διχάστηκαν ως προς την αποδοχή, ή απόρριψή της. Πλην όμως, εφαρμόζοντας ένα σκληρό καθεστώς, η δικτατορία είχε επιλέξει εκ προοιμίου την οδό τής επιβολής και όχι τής καλλιέργειας αποδοχής. Το “αποφασίζομεν και διατάσσομεν” τού Γεωργίου Παπαδόπουλου υπήρξε το κλασσικό σλόγκαν αυτής τής στρατηγικής επιβολής. Στην συγκεκριμένη φάση η επιβολή και η επικράτηση δικτατορικών καθεστώτων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη τής υφηλίου ήταν ο κανόνας, Στην Λατινική Αμερική, που στάθηκε επί δεκαετίες το “μαλακό υπογάστριο των ΗΠΑ” κυριαρχούσαν οι στρατιωτικές χούντες κάθε μορφής. Η παροιμιώδης ερώτηση τού Μεξικάνου αργόσχολου, που ακούγοντας βηματισμό στρατιωτικού αγήματος, σήκωσε λίγο το σομπρέρο και ρώτησε “Σήμερα τι έχουμε, παρέλαση ή επανάσταση;”, στάθηκε χαρακτηριστική για την περίοδο. Στην Αφρική, χοντροκομμένοι φύλαρχοι με στολές γεμάτες τενεκεδάκια και κορδέλες, αποτελούσαν τον κανόνα τής αποικιακής επιτήρησης. Στην Ασία οι δικτατορίες όργωναν, ενώ η κυριαρχία τους δέσποζε ακόμη και στον Ευρωπαϊκό νότο (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία). Τα κοινοβουλευτικά καθεστώτα έμοιαζαν να είναι αποκλειστικό προνόμιο για τις ανεπτυγμένες βιομηχανικές χώρες τής δύσης, ενώ η μοίρα των “υποανάπτυκτων” και “υπό ανάπτυξη” χωρών ήταν, να υποκύπτουν στην μπότα των κάθε είδους γαλονάδων.

Μοναδικό αντίπαλο δέος, πέρα από τα κροκοδείλια δάκρυα κάποιων “φιλάνθρωπων” δυτικών παραγόντων, που χυνόντουσαν για δήθεν καταγγελίες των δικτατορικών καθεστώτων, ήταν ο κομμουνισμός. Είτε με την μορφή κρατών με κομμουνιστικά καθεστώτα, είτε με την μορφή κομμουνιστικών επαναστάσεων. Όσο αφορά τα πρώτα, οι άνθρωποι στην Ελλάδα έβλεπαν τις καταστάσεις στην Αλβανία και την Βουλγαρία και εκράυγαζαν εν χορώ “χίλιες φορές ομοφυλόφιλοι με την χούντα, παρά κουνίστρες με τον Χότζα, για να μην έχουμε ούτε λάδι στα ραδίκια και να αρμέγουμε την συμπεθέρα για να πιούμε γάλα”. Όσο αφορά δε τις κομμουνιστικές επαναστάσεις, βλέποντας τα Β 52 των ΗΠΑ να μετατρέπουν σε στάχτη τις καλύβες τού κοσμάκη στο Βιετνάμ, κλειδαμπάρωναν τις πόρτες στα δυάρια διαμερίσματα την νύχτα, μην τούς την πέσει μπαμπέσικα κανένας Πολ Ποτ, που αφού τούς αδειάσει το ψυγείο, θα τούς έκανε και ευνουχισμό, για να πάρει μαζί του κρέας για την επαύριο.

ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΔΙΕΤΡΕΞΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ ΛΟΓΩ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΥΣΑΡΕΣΚΕΙΑΣ.

Το αντιδικτατορικό κίνημα στηρίχθηκε στην ενθουσιώδη νεολαία και κάποιους υπέργηρους παραδοσιακούς αριστερούς, ΕΝΩ ΑΠΟΥΣΙΑΖΕ ΒΑΣΙΚΑ Η ΜΕΣΗ ΓΕΝΙΑ. Όσο αφορά τούς εργάτες, οι εξεγέρσεις και οι στοχεύσεις τους αφορούσαν πάντοτε μονομερώς τα ταξικά τους συμφέροντα σε τρεϊντγιουνιονιστική βάση. Γι αυτό, όποτε η εργοδοσία τούς έριχνε το κόκαλο, ηρεμούσαν τα πνεύματα. Την αριστερά στήριξαν στην Ελλάδα πάντοτε μόνον οι μικροαστοί και μεσοαστοί, σε ιδεολογική βάση (με εξαίρεση τις σύγχρονες μαϊμούδες, που το παίζουν αριστεροί). Γι αυτό τούς εκτιμώ, χωρίς περιστροφές. Όχι για λόγους ευφυίας, αλλά για λόγους συνέπειας και ευαισθησίας.Το ΔΕΥΤΕΡΟ ΕΠΙΣΗΣ ΜΟΙΡΑΙΟ ΜΥΘΕΥΜΑ αφορά, ότι η πτώση τής δικτατορίας έλαβε χώρα λόγω τής προδοσίας τής Κύπρου από το κύκλωμα τού Ιωαννίδη. Κατ' αρχήν, επί Ιωαννίδη έγινε ο Αττίλας 1, ενώ ο Αττίλας 2 έγινε στην φάση τής μεταπολίτευσης, επί πρωθυπουργίας αλητόγεορου Καραμανλή τού “η Κύπρος κείται μακράν” και με υπουργό εξωτερικών τον Γεώργιο Μαύρο, μέσω τού οποίου ο τουρκικός στρατός εισβολής κατέλαβε πολύ μεγαλύτερο μέρος από αυτό με τον Αττίλα 1. Ενδιαμέσως όμως δεν ακούστηκε ούτε “κιχ” ενάντια στον καραμάν αλή, ή τον Γεώργιο Μαύρο. Μέχρι “εθνάρχη” τον αποκαλούσαν τα μόμολα, ενώ το πιο χοντρό δούλεμα τής μεταπολίτευσης παραμένει η λεγόμενος “φάκελος τής Κύπρου”. Πάρ΄το αυγό και κούρευτο, αγαπητές φίλες και φίλοι. Δεν πέφτουν με τέτοια οι δικτατορίες. Ο Φράνκο κατσικώθηκε στην Ισπανία 40 χρόνια. Και έπεσε μόνο όταν αποφάσισαν οι τα μεγάλα κεφάλια, ότι έπρεπε αυτός να πέσει, για να περάσουν στο επόμενο στάδιο. ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ.

Διότι, για να αποδοθούν στον καθ' ένα τα προσήκοντα, μπορεί μεν ο Ιωννίδης με το πραξικόπημα τής εόκα β να άνοιξε τις θύρες στην τουρκική εισβολή, ΟΜΩΣ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΑΡΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΗΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ. Ο Παπαδόπουλος ήταν αυτός, που επέσυρε την ελλαδική μεραρχία από την Κύπρο, όχι για την αποδυναμώσει στρατιωτικά (όπως ισχυρίζοντε πληθώρα ανιστόρητοι) αλλά για να αποτρέψει παρόμοιο πραξικόπημα με αυτό τής εόκα β, που προωθούσαν οι ΗΠΑ σε βάρος τού αγγλόδουλου Μακάριου, με στόχο να αποκτήσουν και αυτοί βάσεις στο νησί. Είχαν φαγωθεί οι ΗΠΑ το 1963 με το σχέδιο “Άτσεσον”, για να δωθεί η χερσόνησος τής Καρπασίας στην τουρκία, με δόλωμα την ένωση τής υπόλοιπης Κύπρου με την Ελλάδα. Και είχαν απειλήσει τότε τον “κωλόγερο τής δημοκρατίας” γιώργο παπανδρέου, ότι εάν δεν συνεναίσει, θα βάλουν τον Τίτο να ανοίξει το μακεδονικό (Ορίστε λοιπόν εν παρόδω, ποια σκυλιά υπηρετούσε ο τίτο και το αποπαίδι του μιλόσεβιτς, που ως υποτιθέμενος αντίπαλος τού νάτο, πρόσφερε όλα τα εχέγγυα σαν πρακτοράτζα των δυτικών, μαζί με τα καθίκια κάρατζις και μλάντιτζ, για τον διαμελισμό τής Γιουγκοσλαβίας. Να δω μόνον, πότε θα αξιωθώ να καταγράψω αναλυτικά γι αυτήν την μεγάλη προδοσία διεξοδικά, που παραμένει σε αφάνεια).

Εξ άλλου πραξικόπημα ενάντια στον Μακάριο προς όφελος των ΗΠΑ στην Κύπρο μέσω τής ελλαδικής μεραρχίας προωθούσε πριν το πραξικόπημα των απριλιανών και ο ανδρέας παπανδρέου, όπως είχε καταδειχθεί στο πανελλήνιο με την υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ. ΑΛΛΑ ΕΚΤΟΣ ΑΥΤΟΥ ΣΧΕΔΙΑΖΕ Ο ΠΑΠΑΝΤΡΕΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΥ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΙΩΑΝΝΙΔΗ. Δεν ήταν μόνον η υπό δρομολόγηση “χούντα των στρατηγών”, που προωθούσαν τα ανάκτορα και που πρόλαβαν οι απριλιανοί. Η Ελλάδα ήταν μεταπολεμικά ξέφραγο αμπέλι στο έλεος των κάθε είδους μυστικών υπηρεσιών τής δύσης. Και τα “στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας”, που είχε πει ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος στον νεοαφιχθέντα τοποτηρητή τής πρεσβείας των ΗΠΑ Πιουριφόυ, πριν ξεκινήσει αυτός τις σεξουαλικές ανωμαλίες με την βασίλισσα φρειδερίκη και τον καραμάν αλή, όπως πιστοποιεί ο γνωστότατος δημοσιογράφος Γιάννης Κάτρης στο βιβλίο του η “Η Γέννηση τού Νεοφασισμού στην Ελλάδα”, είχαν μετατρέψει τούς βαθμοφόρους τού στρατού σε διεκπεραιωτές κάθε είδους παράνομων εντολών.

Και δεν ήταν μόνο το τράβηγμα τής μεραρχίας από την Κύπρο, που έκανε το ισραήλ και τις ΗΠΑ να σκυλιάσουν ενάντια στον Γεώργιο Παπαδόπουλο. Αυτός είχε κλείσει τον εναέριο χώρο τής Ελλάδας για την αεροπορία των ΗΠΑ κατά την διάρκεια τού πολέμου των έξι ημερών. ΓΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΗΤΑΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΧΕΡΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΗΠΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΙΟΝΙΣΤΙΚΟ ΛΟΜΠΥ. Ο Παπαδόπουλος σαν πρώην στέλεχος τού ΙΔΕΑ, μπορεί να υπάκουε στα κελεύσματα τής ιντέλιτζενς σέρβις, σαν αχθοφόρος συμφερόντων τής αγγλίας. ΟΜΩΣ ΑΠΕΔΕΙΞΕ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ, ΟΤΙ ΗΤΑΝ Ο ΜΟΝΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΩΣΙΑ ΠΟΥ ΔΙΕΘΕΤΕ ΤΣΑΓΑΝΟ. Αλλά γύρω από τον βίο και την πολιτεία του θα αναφερθώ και στην συνέχεια. Με επιχειρήματα απτά και ιστορικά που τον τιμούν εξ αντικειμένου και όχι με σλόγκαν τού τύπου “την περίοδο τής δικτατορίας περνάγαμε καλά”.ν ολίγοις και για να μην μακρηγορώ: ΕΑΝ ΔΕΝ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΣΑΝ ΟΙ ΡΕΦΟΡΜΙΣΤΕΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΗΡΙΤΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΛΕΣΧΗ ΜΠΙΛΝΤΕΡΜΠΕΡΓΚ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ '70 ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΧΑΜΕ ΑΚΟΜΗ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ, όπως περιγράφει στα πολύτιμα βιβλία του και ο Αθανάσιος Στριγάς, που ήταν μέλος τής εκτελεστικής επιτροπής αυτής τής Λέσχης.

Την δικτατορία απέσυραν οι επικυρίαρχοι, όχι κάτω από την οποιαδήποτε λαϊκή πίεση, η φόβο για λαϊκές κινητοποιήσεις. Ανήκα τότε οργανικά στο λεγόμενο “αντιδικτατορικό κίνημα” και γνωρίζω από πρώτο χέρι, τι είδους κολοκύθι ήταν αυτό (Νόμιζαν οι λεγάμενοι τότε, ότι ευνουχίζοντας την νεανική ορμή μας, θα μας παθητικοποιούσαν στην συνέχεια. Όποιος όμως γελάει τελευταίος, γελάει καλύτερα). Έριξαν την δικτατορία τότε, για να περάσουν οι λεγάμενοι στο ακόμη ρυπαρότερο σχέδιό τους, που έφερε τον τίτλο “μεταπολίτευση”.

Ερώτηση από Κ-Τ

--Φίλε Διονύση, ο σχωρεμένος αγαπητός μας στρατηγός Γ.Αϋφαντής, είχε πει πως πάνω που είχαν ετοιμαστεί δύο απόπειρες δικτατορίας να ξεκινήσουν στην Ελλάδα, η μία από την Αγγλία και η άλλη από τις ΗΠΑ, η δικτατορία των συνταγματαρχών με τον Παπαδόπουλο τούς ήρθε από εκεί που δεν το περίμεναν. Ισχύει τελικά αυτό;

-- Σκοπός,αυτών των σχολιασμών μου είναι να εξάρω κάποιους άξονες μελέτης και αξιολόγησης σχετικά με περίοδο τής δικτατορίας, που στηρίζονται σε κάποια επί μέρους δεδομένα και που αφορούν την προσωπικότητα τού Γεωργίου Παπαδόπουλου, τα οποία είναι σε ελάχιστο βαθμό γνωστά και δεν έχουν αποτιμηθεί μέχρι σήμερα διόλου σε συνδυαστική βάση. Έχει διαφύγει τελείως από την ιστορική έρευνα το δεδομένο, ότι ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε πολύ στενή σχέση, υπό την μορφή ενός ιδιαίτερου τύπου οικογενειακής συγγένειας, με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Αντίστοιχες “παράξενες” σχέσεις έχουν υπάρξει και με άλλα πρόσωπα μεγάλου ιστορικού εύρους, όπως συνέβη στην περίπτωση των Βλαδίμηρου Ίλιτς (Λένιν) και τού Αλεξάνδρου Κερέσκυ, που ανατράπηκε ως πρωθυπουργός από τον πρώτο (Σχέση, στην οποία σκοπεύω να αναφερθώ αναλυτικά στο μέλλον, αφού μελετήσω σε βάθος τις δυο αυτές προσωπικότητες). Θεωρώ σημαντικό στην μελέτη και αξιολόγηση τού ρόλου ιστορικών προσώπων να ενσωματώνονται διαδικασίες καρμικού χαρακτήρα, όπως αυτές προκύπτων σε πλαίσια μετενσαρκώσεων.

Οπότε στους παρόντες σχολιασμούς δεν είχα σκοπό να αναφερθώ στην διαδικασία τής διεξαγωγής τού πραξικοπήματος τού 1967. Επειδή έτυχε να ενέχομαι προσωπικά κατά κάποιο τρόπο στις ζυμώσεις, που έλαβαν χώρα κατά τα δυο τελευταία έτη τής δικτατορίας και στα πρώτα έτη τής μεταπολίτευσης, θεώρησα, ότι η ενασχόλησή μου σε ιστορική βάση με αυτά έγινε κάτω από συνθήκες συναισθηματικής φόρτισης και μετέθεσα μια εκ νέου μελέτη τους, σε χρόνους που θα έχω επιτύχει μια σχετική αποστασιοποίηση από αυτά. Βεβαίως ενδιάμεσα έχει επέλθει αυτή η αποστασιοποίηση, αλλά δεν έχω μελετήσει εκ νέου.

Στο ερώτημα που έθεσες, θεωρώ, ότι όσα καταθέτει ο Στρατηγός Αϋφαντής προφανώς ισχύουν, επειδή αυτός διαθέτει πολύ καλή εσωτερική εικόνα, εξαιρετική κρίση, ικανότητα διείσδυσης σε συμβάντα και αναμφισβήτητη εντιμότητα. Όμως προσωπικά δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μου η δράση μιας τρίτης ομάδας, που σχεδίαζε πραξικοπηματική ανατροπή τού κοινοβουλευτισμού. Αυτό που είναι γνωστό, είναι ότι οι πρόθυμοι για ανάπτυξη έκνομων δραστηριοτήτων ανήκαν σε τρεις διαφορετικές ομοταξίες. Η πρώτη ήταν αυτή των επηρεαζόμενων από αγγλικά συμφέροντα, μέλη τής πρώην οργάνωσης ΙΔΕΑ, που πρόσκειντο στα ανάκτορα, ενώ στην δεύτερη ομοταξία έπαιρναν εντολές από την CIA. Την τρίτη γκρούπα αποτελούσαν οι λεγόμενοι “κανταφικοί”, οι οποίοι ήταν συνασπισμένοι γύρω από τα στενά συμφέροντα των στρατιωτικών και την μιλιταριστική νοοτροπία. Εδώ αξίζει να λάβουμε υπ' όψει τις διαφορετικές απόψεις τακτικής, που κυριαρχούσαν στις ΗΠΑ, μεταξύ αρκετών κυβερνητικών κέντρων και των μυστικών υπηρεσιών, δεδομένου ότι ένα τμήμα των μονοπωλίων τού βορρά, των γραφειοκρατών “χαρτογιακάδων” και των “επτά αδελφών” πολυεθνικών εταιριών πετρελαίου, είχαν άτυπη συμμαχία με το λεγόμενο “αγγλοολανδικό σενάριο “(Mobil, BP) και βρίσκονταν σε ανταγωνισμό με τούς πετρελαιάδες τής εγχώριας παραγωγής πετρελαίου στον νότο. Συνήθως, όταν η μία ομάδα συμφερόντων ρύθμιζε τον διορισμό τού προέδρου των ΗΠΑ, η άλλη καθόριζε τον αντιπρόεδρο. Γι αυτό και η πολιτική αυτών των δυο ήταν συχνά αντιφατική στα πλαίσια τής ίδιας διοίκησης.

Όμως, εάν εξετάσουμε τα μείζονα γεωπολιτικά συμφέροντα τής δύσης εκείνη την περίοδο, εύκολα εξάγεται το συμπέρασμα, που φάνηκε εξ άλλου ξεκάθαρα και στην πορεία των γεγονότων, ότι οι τρεις αυτές ομοταξίες συμμετείχαν σε όλες τις συνωμοτικές συμφύσεις, οι οποίες ήσαν ετερόκλητες. Για παράδειγμα, ο αντιστράτηγος Γεώργιος Ζωιτάκης, διοικητής τού Γ΄ σώματος στρατού, που ανήκε στην χούντα των στρατηγών, ήταν αυτός που άναψε το πράσινο φως για το πραξικόπημα στον Παπαδόπουλο και ανταμείφθηκε γι αυτό στην συνέχεια με το πόστο τού αντιβασιλέα.

Είναι ευρέως γνωστό, ότι τόσο η χούντα των στρατηγών, όσο και τα ανάκτορα, αγνοούσαν την ύπαρξη και τα σχέδια των συνταγματαρχών. Όμως, κατά την εκτίμηση μου, και οι δυο εξυπηρετούσαν γενικότερα τα ίδια συμφέροντα με παρόμοιες στοχεύσεις. Υπό αυτήν την έννοια, η χούντα των συνταγματαρχών δεν “πρόλαβε” την χούντα των στρατηγών, αλλά την “προτεκατέλαβε”, έδρασε δηλαδή ταχύτερα από ότι η πρώτη, βάσει των αναγκών που υπήρχαν για το κατεστημένο, επειδή η δεύτερη έδειχνε αναβλητικότητα. Στην αναβλητικότητα αυτή αξίζει κάποια αναφορά. Όμως προέχει μια σύντομη αναφορά στις αιτίες τού πραξικοπήματος σε συνδυασμό με την γεωπολιτική κατάσταση, που επικρατούσε τότε.

Κύρια στόχευση των ΗΠΑ στα μέσα τής δεκαετίας τού 60 ήταν η πλήρης πρόσδεση των διεθνών συναλλαγών στο δολάριο μέσω τής επιβολής τού πετρελαίου ως βασικής ενεργειακής πηγής στην παγκόσμια οικονομία, αφού προηγουμένως είχαν έντεχνα επιβάλλει στην τότε ατμομηχανή τής ευρωπαϊκής οικονομίας Γερμανίας την εγκατάλειψη και τον μαρασμό τής παραγωγής και αξιοποίησης τού άνθρακα. Για να επιτύχουν αυτήν την μονομερή ενεργειακή και κατ' ακολουθίαν νομισματική εξάρτηση σε παγκόσμιο επίπεδο, ήταν αυτονόητη η εξασφάλιση τής κυριαρχίας τού ισραήλ, το οποίον ήταν περικυκλωμένο από εχθρικές πετρελαιοπαραγωγές χώρες. Η ισχυρή επιρροή των ΗΠΑ στην Τουρκία αποσκοπούσε κυρίως στην δόμηση ενός επιθετικού αναχώματος νοτίως τής ΣΕ. Στην Τουρκία δεν ήταν δυνατόν να ανατεθεί μια έντονη υπεράσπιση τού Ισραήλ μέσω των βάσεων των ΗΠΑ εκεί, διότι αυτή είναι μια σουνιτική χώρα, όπως είναι και η πλειοψηφία των αντίπαλων αραβικών χωρών έναντι τού Ισραήλ. Αυτός ο ρόλος ήταν αναγκαίος να ανατεθεί πλήρως στην Ελλάδα. Κατά την πρώιμη φάση τής δικτατορίας, έλαβε χώρα ένα όργιο τού στρατού των ΗΠΑ με αφετηρία την Ελλάδα στην διάρκεια τής πρώτης αραβοϊσραηλινής σύγκρουσης.

Ενδιαμέσως είχε λάβει χώρα η διανομή των πετρελαιοπηγών τής Μέσης Ανατολής μεταξύ των ΗΠΑ και των Αγγλοολανδών σε πολύ ειρηνική και ήρεμη βάση συνεννόησης. Οπότε δεν υπήρχε λόγος για την προάσπιση των συμφερόντων τους να επιβάλουν αυτοί κομματικές συγκρούσεις, ή συγκρούσεις μεταξύ διαφορετικών ομάδων, που δρούσαν εντός τού στρατού στην Ελλάδα. Αυτό είχε καταγραφεί έντονα και στην συμφωνία μεταξύ τού Παναγιώτη Κανελλόπουλου και τού Γεωργίου παπανδρέου να συμπράξουν η ΕΡΕ και η Ένωση Κέντρου σε κοινή κυβέρνηση μετά τις εκλογές, που είχαν κηρυχθεί στις 28 Μαΐου τού 1967. Για τον ίδιο λόγο συμμετείχαν τελείως ειρηνικά οι ομάδες εκπροσώπησης διαφορετικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, που δρούσαν στον στρατό, από κοινού τόσο στην χούντα των στρατηγών, όσο και στην χούντα των συνταγματαρχών. Μπορεί μεν η χούντα τού Παπαδόπουλου να αποτελείτο από στενά συνδεδεμένους συνταγματάρχες μεταξύ τους, πού αποφοίτησαν όλοι από την ίδια τάξη τού 1937. Όμως οι κινούντες όπισθεν τα νήματα, ήσαν τα ίδια κυκλώματα με αυτά τής χούντας των στρατηγών.

Το πρόβλημα δεν αφορούσε τότε μια σύγκρουση των κομμάτων, ως προς τα συμφέροντα, που καλούντο να διεκπεραιωθούν. Και τα πολιτικά κόμματα είχαν πλήρη σύμπνοια, ως προς αυτά που κλήθηκαν να διεκπεραιώσουν οι πραξικοπηματίες. Το πρόβλημα βρισκόταν αλλού και αφορούσε την ανάγκη για σταθερότητα, εν όψει των γεωπολιτικών προκλήσεων. Η δημοσκοπήσεις για τις εκλογές τού Μαΐου έδειχναν ένα ποσοστό 63% για την ΕΚ. και την ΕΔΑ. Αυτή η κατάσταση δεν αφορούσε διόλου τις προθέσεις ούτε τής ΕΚ., ούτε τού αχυρανθρώπου τής CIA Ανδρέα Παπανδρέου, ούτε τής ΕΔΑ, που είχε μετεξελιχθεί σε φιλήσυχο αρνάκι. ΑΛΛΑ ΕΔΕΙΧΝΕ ΤΗΝ ΕΝΤΟΝΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣΕΙ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ. Γι αυτόν τον λόγο είχε σχεδιαστεί η χούντα των στρατηγών να επιβληθεί για διάστημα 9 μόνον μηνών, ώστε να “συμμαζευτεί” η κοινωνία.

Η αναβλητικότητα που επιδείκνυαν τα μέλη τής χούντας των στρατηγών, ήταν απόρροια τού βαθμού και τού ρόλου τους, αλλά είχε άμεση σχέση και με αυτόν που θεωρούσαν ότι βρισκόταν στην κεφαλή τής διαδικασίας. Οι στρατηγοί επρόσκειντο στα ανάκτορα και όπως αποδείχθηκε στην πορεία, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος αποδείχθηκε ένας μειλίχιος θεσμικός παράγων, προσεκτικός και αποστασιοποιημένος από βεβιασμένες επιλογές τού παρελθόντος, που οδήγησαν σε εκτροπές. Αυτή η πρακτική τού συχνά στάθηκε κατάφωρα ενάντια στα συμφέροντά του και δεν κατέστη κατανοητή από την πλειοψηφία τής Ελλαδικής κοινωνίας, η οποία είναι ανέκαθεν παραδομένη στα παραταξιακά πάθη και γοητεύεται από τις κενόδοξες μεγαλοστομίες επίδοξων ηγετίσκων, αγόμενη και φερόμενη από το ένα αδιέξοδο στο επόμενο. Η μετριοπάθεια τού Κωνσταντίνου Β΄ τον οδήγησε σε αποχή από την δρομολόγηση ανώμαλων καταστάσεων και στην συνέχεια, μετά την εκθρόνηση του, σε πλήρη αποστασιοποίηση απέναντι στα Ελλαδικά πολιτικά δρώμενα. Αυτή η πρακτική οδήγησε πληθώρα επιπόλαιων ανθρώπων, να αποδώσουν στον Κωνσταντίνο το προσονύμιο “κοκός”, ενώ κατά την γνώμη μου, αυτοί θα άρμοζε να ψάχνουν για τούς κοκούς ευφυίας (εφόσον διαθέτουν κάποιους) εντός τού κρανίου τους. Ο Κωνσταντίνος είχε όμως ως ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία κατανοήσει το βασικότερο άλλων. Ότι δηλαδή, ο κάτοχος τής όποιας καρέκλας με κυβερνητικές αρμοδιότητες έχει μια και μόνη επιλογή: Να υπηρετήσει χωρίς αντιρρήσεις τούς πραγματικούς αφεντάδες τού κόσμου, ή να περάσει στην αφάνεια. Ουδέποτε υπήρξα οπαδός τού θεσμού τής βασιλείας. Όμως δεν θα είχα τον παραμικρό ενδοιασμό να υποστηρίξω τον Κωνσταντίνο Β΄, ο οποίος, κατά την εκτίμησή μου, ωφέλησε την χώρα, εάν ο θεσμός τής βασιλείας δεν ήταν κληρονομικός. Διότι, ως ορθά λέγεται, “από ρόδο μπορεί να βγει αγκάθι”. 

Στον αντίποδα τής ιδιοσυγκρασίας τού Κωνσταντίνου Β΄ βρέθηκαν δυο εξέχουσας επιρροής πρόσωπα, που κυριάρχησαν στην συνέχεια στην διακυβέρνηση τής Ελλάδας, που αμφότεροι σε ήσαν σε ψυχοπαθολογικό βαθμό πωρωμένοι με τον ρόλο υποτιθέμενου μεσσία, που πίστευαν, ότι τούς έχει αναθέσει το πεπρωμένο, προφανώς μετά από πλύση εγκεφάλου, που τούς επιβλήθηκε σε νεαρή ηλικία. Αυτοί οι δύο ήταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος και ο Ανδρέας Παπανδρέου. ΛΑΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΥΠ' ΟΨΕΙ ΤΗΝ ΑΤΥΠΗ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥΣ, ΤΗΝ ΠΟΛΥ ΣΤΕΝΗ ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝΤΟΝΗ ΚΟΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΤΑΞΗ ΚΑΙ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΞΕΝΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ, ΠΟΥ ΑΝΑΒΛΥΖΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥΣ, ΣΥΝΑΓΩ ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ, ΟΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟΙ ΕΠΩΑΣΘΗΚΑΝ ΣΕ ΝΕΑΡΗ ΗΛΙΚΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑΚΟ ΚΥΚΛΩΜΑ, ΜΕ ΜΟΧΛΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ – ΑΝΘΡΩΠΟΚΗΠΟΥΡΟΥΣ.

Όπως παρουσιάζει ο κάτωθι σύνδεσμος ο πατέρας τού Παπανδρέου και ο Πατέρας τού Παπαδόπουλου ήσαν κοντοχωριανοί (ο ένας από το Καλέτζι και ο άλλος από το Ελαιοχώρι, που απέχουν κάτι τσιγάρα δρόμο). Ήσαν κολλητοί και συνανταμωνόντουσαν για να πάνε στο σχολέίο. Η πληροφορία αυτή έτυχε μεγάλης δημοσιότητας στη μεταπολίτευση, όταν ο πρώην Υπουργός Άμυνας Πέτρος Γαρουφαλιάς (!!!!!!!!!!) αρθρογράφησε στην εφημερίδα «Ακρόπολις» υποστηρίζοντας ότι ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, πριν από τη χούντα, ήταν προστατευόμενος του Γεωργίου και του Ανδρέα Παπανδρέου....

https://www.mixanitouxronou.com.cy/categories/politiki/georgios-papadopoylos-fanatikos-antikommoynistis-kai-epimonos-synomotis-poia-itan-i-schesi-toy-me-tin-oikogeneia-papandreoy-oi-paralirimatikoi-logoi-kai-ta-tsekoyria-vinteo/Ο γέρος παπαντρέας ήταν ο βασικότερος διεκπεραιωτής των Αγγλικών συμφερόντων στην Ελλάδα μετά τον Β΄ΠΠ. Αυτός προΐστατο στον αφοπλισμό των μαχητών τού ΕΑΜ με τις συμφωνίες τής Γκαζέρτας και τού Λιβάνου. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν την αντίστοιχη περίοδο “τροτσκιστής” (παρ' το αυγό και κούρευτο). Ο “τροτσκισμός” προωθείτο τότε ως υποκατάστημα τής ιντέλιτζενς σέρβις, με στόχο να μειωθεί η επιρροή τής Ρωσίας στην Ελλάδα από το ΚΚΕ, που είχε τότε πολύ μεγάλη ανάπτυξη. Όταν πήγε στις ΗΠΑ, που τον στόλισαν με τιε κορδέλες τού καθηγητή – ανεγκέφαλου, άλλαξε στρατόπεδο και πέρασε από την ιντέλιτζενς στην CIA.

Αλλά και ο Γιωργάρας εξυπηρέτησε τους Άγγλους εντολοδότες, όπως καταθέτει σημαντικές πληροφορίες σχετικά ο Νίκος Βεργίδης στο άκρως πολύτιμο βιβλίο του “Οι Μιγάδες τής Ελληνικής Ιστορίας” (σύνδεσμο για δωρεάν κατέβασμα τού βιβλίου αυτού αυτού έχω καταθέσει σε παλαιότερη ανάρτηση εδώ). Μεταξύ Άγγλων και Σοβιετικών είχε γίνει μια μυστική συμφωνία στα τέλη τής δεκαετίας τού 40, με στόχο να περιορίσουν την καλπάζουσα αύξηση τής επιρροής των ΗΠΑ στην Ελλάδα, δεδομένου ότι διεκδικούσαν και αυτοί κάποιο μερίδιο σύμφωνα με την συμφωνία τής Γιάλτας. Οι Σοβιετικοί έστειλαν τότε στην Ελλάδα ένα κλιμάκιο τής ηγεσίας τού ΚΚΕ, σε συνεννόηση με τούς Άγγλους, για να συμμαζέψει λίγο την κατάσταση μετά τον εμφύλιο. Σε αυτό συμμετείχαν οι Νίκος Μπελογιάννης, Δημήτρης Μπάτσης και Νίκος Βαβούδης. Ο Δημήτρης Μπάτσης ήταν γιος τού ναυάρχου Μπάτση, που ήταν τότε αρχηγός ΓΕΝ (Το βασιλικό ναυτικό και η βασιλική αεροπορία ήσαν ανέκαθεν προσδεδεμένα στα ανάκτορα και ως εκ τούτου στην εξωτερική πολιτική τής Αγγλίας). Το κλιμάκιο αυτό συνελήφθη και τα μέλη του καταδικάστηκαν από τα μπουλντόγκ τής αμερικανοκρατίας σε θάνατο. Από τούς πέντε στρατοδίκες, τρεις έδωσαν καταδικαστική και δύο αθωωτική ψήφο. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ψήφισε τότε υπέρ τής αθώωσης. Ένα ενδιαφέρον άρθρο για τον Δημήτρη Μπάτση έχει αναρτήσει η Φωτεινή στον κάτωθι σύνδεσμο:

http://enaasteri.blogspot.com/2023/03/cooper.html

 Παρόλο που τα σχετικά δεδομένα μού ήταν από παλιά γνωστά, σχημάτισα την εντύπωση μόλις σήμερα, ότι παπαδόπουλος και παπανδρέου επωάστηκαν στην βάση πλύσης εγκεφάλου από τα ίδια πρόσωπα τού ιερατείου. Σαλταρισμένοι και οι δυο με τον υποτιθέμενο μεσσιανικό τους ρόλο, έδωσαν κατά την εκτίμησή μου, ρεσιτάλ απέραντης τρέλας. Ο Παπαδόπουλος έφτασε τα τρία πρώτα χρόνια τής δικτατορίας να απαγορεύσει τα βιβλία τού Αριστοτέλη και των τριών Τραγικών Ποιητών, Σοφοκλή, Αισχύλου και Ευριπίδη ως ανατρεπτικά για το πολίτευμα. Το μόνο βιβλίο, που επιτρεπόταν στον στρατό, ήταν η Βίβλος. Με στόχο να διαβάζουν οι άνθρωποι το δίτομο φληνάφημα απείρου κάλλους, που είχε βγάλει, με τίτλο “Το Πιστεύω μας”. Το είχα αγοράσει και το διάβαζα τότε, για να γελάω ασταμάτητα. Επίσης ξυλοκόπησαν βάναυσα ένα καθηγητή πανεπιστημίου, διότι δίδαξε στους φοιτητές τήν Έξοδο τού Μεσολλογγίου τού Διονυσίου Σολωμού.

Αρκετά είναι αυτά, που θεωρώ σημαντικό να τύχουν ακόμη επεξεργασμένης παρουσίασης, όπως το μύθευμα, ότι την δικτατορία οργάνωσε δήθεν η μασονία (σε συνδυασμό με ρεαλιστική εκτίμηση τού ρόλου τού Παττακού ως μέλους τής στοάς “Σπύρος Νάγος” και την τεκτονική ιδιότητα των Παπαδόπουλου και Μακαρέζου), τον βίο και την πολιτεία τής κεντρικής ομάδας των 14 πραξικοπηματιών κατά την διάρκεια τού Β΄ΠΠ. κοντά στο Τελ Αβίβ τής Παλαιστίνης, την “ανάπτυξη” και η “σταθερότητα” που είχε η χώρα κατά την διάρκεια τής δικτατορίας και άλλα.

Επειδή όμως έχω κάνει σήμερα τον εντοπισμό που προανέφερα, ο οποίος θεωρώ ότι έχει αξιόλογο ενδιαφέρον από την πλευρά τής ανάπτυξης τής Συνομωσιολογίας και επειδή αυτά απαιτούν τον ανάλογο χώρο, σταματάω τα σχόλιά μου σε αυτό σημείο, με προοπτική την εκπόνηση ενός κειμένου μελλοντικά, αφού προχωρήσω  την διερεύνηση με περαιτέρω μελετη........Συμπληρωματικά αναφέρω, ότι θεωρώ αισχρό και χυδαίο τον τρόπο με τον οποίον ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιμετώπισε με άκρατο μίσος τον βαφτισιμιό τού πατέρα του. Από το 2009, εκτιμώντας την τρέλα τού Παπαδόπουλου ως έκφραση υγείας, διότι αυτός είχε το τσαγανό και την εντιμότητα να μην προσαρμοστεί στα κελεύσματα των αληταμπουράδων πατρόνων του, σε κάποια ζητήματα κρατικής κυριαρχίας και προάσπισης τής ανεξαρτησίας τής Κύπρου από επιβολές, απαίτησα επανειλημμένα εγγράφως στο διαδίκτυο την αποφυλάκισή του. Η τρέλα είναι μια μορφή υγείας, την οποίαν διεκδικώ και εγώ για τον εαυτό μου, δεδομένου ότι ουδέποτε ισχυρίστηκα, ότι είμαι γνωστικός. Πλην όμως, ενώ η τρέλα είναι μορφή ιδιότυπης υγείας, για όσους τολμούν να έρχονται σε σύγκρουση με τον ισχύοντα κοινωνικό μύθο, ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν νευρωτικός. Και η νεύρωση είναι μια σχεδόν αθεράπευτη στρέβλωση τού χαρακτήρα. Οι παπανδρέου (πατέρας, γιος και εγγόνι) ήσαν ΟΛΟΙ επωασμένοι από ιερατεία παλιάνθρωποι. Ο Γιωργάρας τούς ξέφυγε κάπου, γι αυτό καρατομήθηκε.

Επιπρόσθετα αξίζει να αναφερθεί, ότι τα εκρηκτικά που χρησιμοποίησε ο Αλέξανδρος Παναγούλης στην απόπειρα ενάντια στον Παπαδόπουλο, τού προμήθευσε ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης, που ήταν την περίοδο τού Μακαρίου υπουργός εσωτερικών στην Κύπρο, με εντολή τής CIA. Παρ' όλη την τεράστια σύγκρουση μεταξύ τους, θεωρώ και τούς δυο Γενναίους Άνδρες, που το κατεστημένο εξόντωσε. Τον ένα με ισόβια κάθειρξη και τον άλλον με δολοφονία. Ο τρίτος, που θεωρώ γενναίο, είναι ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος Β΄. Και οι τρεις αυτοί αποτελούν την εξαίρεση των Γενναίων μέσα σε ένα σάπιο πολιτικό κατεστημένο.