ΤΑ ΝΕΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ-Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ...

 

Old Boy

Η αναγνώριση

 

Xθες, και δεύτερος πατέρας είπε ότι αναγνώρισε το αγνοούμενο παιδί του σε κάποια από τις φωτογραφίες εκείνης της μοιραίας βραδιάς. Μια φιγούρα ενός παιδιού ανάμεσα σε άλλους επιζώντες, σε μια από τις παραλίες όπου κατέφυγε ο κόσμος να σωθεί. Ίσως όλα τα παιδιά μοιάζουν μεταξύ τους. Ίσως οι άνθρωποι γίνονται αδιαμφισβήτητα διαφορετικοί μεταξύ τους, τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά, μόνο όταν εγκαταλείπουν την ιδιότητα του παιδιού. Ίσως η παιδική ηλικία είναι μια ομπρέλα κάτω από την οποία κάθε παιδί, όσο κι αν είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος, είναι ταυτόχρονα και κύρια παιδί. Ίσως εκεί που σταματάει ο νους, ταυτόχρονα να αρχίζει: ναι, κάθε παιδί δεν θα μπορούσε απλώς να είναι, είναι και δικό μας παιδί. Ίσως στα χαρακτηριστικά του προσώπου του αναγνωρίζουμε τα χαρακτηριστικά μιας βαθύτερης αλήθειας: το ότι το κάθε θαύμα που λέγεται παιδί δεν είναι ένα θαύμα που το κάναμε εμείς οι γονείς του. Εμείς οι γονείς του απλά διαμεσολαβήσαμε. Το κάθε ένα παιδί είναι ένα αυτοτελές θαύμα. Και υπό μια έννοια είμαστε όλοι μας περισσότερο ισότιμοι μάρτυρες αυτού του θαύματος, παρά ιδιοκτήτες του. Και στη φιγούρα του, στο πρόσωπό του, στο βλέμμα του, στη φωνή του, υπάρχει κάτι που μας ραγίζει όχι μόνο στις τραγωδίες. Στη φιγούρα του, στο πρόσωπό του, στο βλέμμα του, στη φωνή του, υπάρχει κάτι που μας ραγίζει κάθε ζωντανή του στιγμή.https://www.thegreekcloud.com/author/oldboy/
====
ΤΑ ΝΕΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί =
...

Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας δεν είναι πια απ’ τη στέρηση
μα από την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Σχήμα της απουσίας, ΙΙ,1958