Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ..

Το τέλος του Ελληνικού Κόσμου;

Γράφει η κ.Μαριάννα Ανδρούτσου 

Μια φορά κι έναν καιρό, ο Βιργίλιος ήταν πολύ λυπημένος. Ο ποιητής της πλεξούδας της Βερενίκης, αισθανόταν πως τίποτα δεν μπορούσε να αλλάξει στη διεφθαρμένη πολιτικά εποχή του, και, αν κάτι τοχε σίγουρο, ήταν πως δεν άντεχε άλλο τη σκληρότητα του κόσμου. Αποφάσισε λοιπόν
το et in Arcadia ego και γύρισε στη χώρα του Πεσλαγού, την Αρκαδία, να συναντήσει τον Πάνα με τη μουσική σύριγγα και τους βοσκούς. Δεν ήλπιζε να βρει ένα κράτος Δικαίου, μα μια χώρα με ειδυλλιακή γαλήνη, όπου το “λιοντάρι με το πρόβατο θα συζούσαν ειρηνικά, σε μια χρυσή εποχή και σε μια οικογενειακή ατμόσφαιρα”, για να θυμηθώ και τον αξεπέραστο Bruno Snell.
Είναι η επιστροφή στην Αρκαδία μας η λύση στην απώλεια του ανθρώπινου Προσώπου που τόσο  αδυσώπητα αποκάλυψε η “οικονομική κρίση”; Είναι η αποστροφή στην πολιτική και η αηδία για το “σάπιο πολιτικό σύστημα” η απάντηση στο εσωτερικό αδιέξοδο του Ελληνα; Ισως ο Βιργίλιος να μην λέει ακριβώς αυτό.
Στην Αινειάδα του επί παραδείγματι, η πολιτική περιπέτεια είναι υπαρκτή έως  κυρίαρχη. Με μια διαφορά: Η τάξη και η  γαλήνη στον καταταλαιπωρημένο Αινεία, θα προέλθει από τη Θεία Πρόνοια, και όχι από τους ανθρώπους. Οκ, το αναγνωρίζω: Ο Δίας, είναι πράγματι, αυτός που κατευθύνει τον Αινεία, αλλά στο τέλος συμβαίνει ο Αινείας να φτάσει ως την Ιταλία, κι απο κει στην ακμή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Και κει δηλαδή, ακόμα και μέσα στη θεϊκή παρέμβαση, το ανθρώπινο θέλημα γίνεται σεβαστό… Αλλιώς: ο άνθρωπος δε αντέχει τη διάψευση, το θέλημα του εγώ αντιτάσσεται στο θέλημα των πολλών και καταφεύγει στη Θεία Πρόνοια μόνο όταν εκείνη συντάσσεται με τις επιθυμίες του…
Στη σημερινή αντίληψη του Ελληνα, η θεία πρόνοια είναι “ο Θεός της Ελλάδας” λοιπόν,  που ποτέ δεν πεθαίνει (γιατί σ Αυτόν πιστεύουμε(;) και γιατί ετσι επιθυμούμε, να μην πεθάνει ούτε Αυτός ούτε εμείς…
Ο Πλάτωνας βιώνει αλλιώς τη διεφθαρμένη πολιτική. Αποσύρεται μεν στη δική του Αρκαδία, στο νησί των μακάρων, αλλά αναζητά την αιτία της παρεμπόδισης ίδρυσης μιας ιδανικής πολιτείας κι όχι απελπισμένα να δει θαυματουργικά λιοντάρι με αρνί να ζουν μαζί αρμονικά για να ανακουφιστεί ο ίδιος. Η αντιπνευματική στάση είναι η αιτία της πολιτικής διαφθοράς, όλα τα υπόλοιπα είναι αφορμές ή αναπόφευκτα “συμπαραμαρτούντα”. Η φιλοσοφία του πάνω στην αντιπνευματικότητα της εποχής του, καθίσταται έτσι η πιο ουσιώδης και ΠΡΑΚΤΙΚΗ συνεισφορά του στους συμπολίτες του και στην ανθρωπότητα: Τί είναι δίκαιο; Τί είναι γνώση του αγαθού; Αν δεν στοχαστείτε ΑΚΡΙΒΩΣ πανω σ αυτά , ιδανική πολιτεία δεν θα χετε, συμπεραίνει.
Να αφήσουμε και τον Πλάτωνα και να πάμε στον Προμηθέα του Αισχύλου αναζητώντας έναν τραγικό ήρωα για να σώσει την Ελλάδα; Δύσκολο…
Δύσκολο , όχι γιατί δεν υπάρχουν προμηθείς και προμηθευτές κλεμμένης φωτιάς και μάλιστα πρόθυμοι να σταυρωθούν, μα δύσκολο γιατί ο Ελληνας της πνευματικής σκέψης , μόνο το Χριστό παραδεχθηκε μέσα του ως Εσταυρωμένο, όλους τους υπόλοιπους εσταυρωμένους τους αντιπάθησε ως εγωκεντρικούς και φιλόδοξους που ζητούσαν δίκην αντιτίμου για την κλεμμένη φωτιά που προσέφεραν στον παγωμένο λαό την ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ : “δοξάστε με! Εγώ σταυρώθηκα για σας”!  Εγώ! Εγώ!
Στην πατρίδα μου σήμερα δεν υπάρχει φιλοσοφία(τη σκότωσαν συκοφαντώντας τη πως διαφέρει από την πρακτική σκέψη και από την πολιτική δράση). Δεν υπάρχει ποίηση γιατί αντικαταστάθηκε από την ποίηση(δημιουργια) της “καινοτόμου επιχειρηματικότητας” που αντιπροτάθηκε ως νέα Μούσα (που με τη σειρά της βρήκε τη θέση της στο κοιμητήριο των Μουσών  του Ελικώνα και ησύχασε). Υπαρχει πνευματική έν-Ταση κάπου κρυμμένη τέλος πάντων ή όχι;
Αν υπάρχει κάπου συνείδηση, τότε ναι, υπάρχει. Προϋποθέτει βέβαια την ανάμνηση(του Θείου, της Παράδοσης, της κοινής μνήμης) και πάνω απ όλα, προϋποθέτει τη βασική παραδοχή: Η επανάκτηση  του σεβασμού στο ανθρώπινο Πρόσωπο -το οποίο αυτό και μόνο αυτό  θα αναλάβει ξανά πολιτική δράση- θα έρθει μόνο μέσα από την ταπείνωση και την απόρριψη της αλαζονείας. [Ο εχθρός είναι εσωτερικός, είπε πολύ ορθά, παραδεχθείτε το, ο Γιώργος…]
Ακόμα η Ελλάδα ζει την Υβρι της. Οταν αποφασίσει να ζ’ήσει και την εξιλέωσή της(με μεταΧριστιανική μετάνοια και όχι προΧριστιανική Τύψη κι Ενοχή), θα μεγαλουργήσει ξανά.
Ναι.Συμφωνώ πως αρχαίοι και νέοι, οι Ελληνες δεν πολυσυμπάθησαν ποτέ το εργαλείο της  Βούλησης.Πολλοί δε  Ελληνιστές, συμφώνησαν πως η “Αρκαδία’ ανακαλύφθηκε μόνο όταν ο ελληνικός κόσμος εγραφε το τέλος του. Συγχωρέστε μου τον όψιμο  σωβινισμό όχι για το σωβινισμό του, μα για την οψιμότητά του: Είναι   οι ίδιοι (οι ελληνιστές)από την άλλη που παραδέχθηκαν, πως , ΠΑΡ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, η πατρίδα του ΠΡΩΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ήταν αυτή του Πελασγού, στην Αρκαδία. Αν οι Ελληνες τελειώσουν, ποιος ανθρωπος απομένει ζωντανός στον πλανήτη κι όχι καταδικασμένος στην ειρκτή μιας τεχνητής νοημοσύνης; Η υπόθεση του Πνεύματος, ακόμα και του μολέματός του, ακόμα και της κηδείας ή της ανάστασης- του, μια φορά, είναι αποκλειστικά Ελληνική ευθύνη προς όφελος όλης της ανθρωπότητας. Υπεραπλουστευμένα και δι-εστραμμένα από το κοντόφθαλμο, μυωπικό πολιτικό προτεσταντισμό μιας Δύσης σε απόλυτη παρακμή, αυτο το “ελληνικό Πνεύμα”, εκτιμάται και κατα-νοείται ως “τα λαμπρά μυαλά κάποιων  νέων φοιτητών  που εκμεταλλεύονται ξένες κυβερνήσεις”. Εστω κι έτσι. Εστω κι έτσι: Η υπεροχή ενός εθνους, παρήγγελνε ο Εμερσον στους συμπατριώτες του Αμερικανούς, είναι διανοητική(πνεύμα) και ηθική. Στη χώρα μου, το (ελληνικό) πνεύμα υποτιμήθηκε συνειδητά, δεν πέθανε όμως.
πηγήandroutsou.wordpress.com