Οι Γλώσσες της Ανατολίας (Γλώσσες της Μικράς Ασίας) είναι μια ομάδα εξαφανισμένων ινδοευρωπαϊκών γλωσσών που ομιλούνταν στη Μικρά Ασία. Η καλύτερα μαρτυρημένη από αυτές είναι η Χεττιτική.
Κατάλογος γλωσσών της Ανατολίας:
Η Παλαϊκή γλώσσα είναι μία από τις γλώσσες της Εποχής του Χαλκού της Β. Ανατολίας και ομιλείτο στην ΒΔ ζώνη της πολιτισμικής επικράτειας των Χιττιτών1. Ομοιάζει με την Χιττιτική γλώσσα και έγινε γνωστή χάρη σε λιγοστές πινακίδες της 2ης χιλιετίας Π.Κ.Ε., που ανακαλύφθηκαν στo Μπογιάζκιοϊ (Bogazköy), την αρχαία Χαττούσα το 1905. Η ακαδημαϊκή έρευνα υποδεικνύει ότι η γλώσσα ήταν ήδη εξαφανισμένη την περίοδο που γραφτηκαν οι πινακίδες. Το όνομα της γλώσσας προέρχεται από την πολή Παλά (Palā), στην περιοχή της Παφλαγονίας των κλασικών χρόνων και φαίνεται πως χρησιμοποιείτο σε λειτουργίες του θεού Ζιμπάρβα (Zibarwa)2. Υποδείχθηκε ως ανεξάρτητη Ινδοευρωπαϊκή γλώσσα από τον Εμί Φορρέ (Emil Forrer)3
Η παλαϊκή -όπως και η Χιττιτική- γραφόταν με σφηνοειδή γραφή και οι Παλαΐτες συγκαταλέγονταν στους Χιττιτικούς πληθυσμούς. H Χεττιτική η Λουβική και η Παλαϊκή μοιράζονται ορισμένα γραμματικά χαρακτηριστικά, ανάμεσα στα οποία περιλαμβάνονται τα δύο γένη, το ένα από τα οποία συνδυάζει αρσενικό και θηλυκό γένος ως κοινό, ενώ το άλλο είναι ουδέτερο. Οι γραμματικές τους, επίσης, μοιράζονταν μια ενεργητική και μια μέση φωνή.
Η Χιττική και η Παλαϊκή φαίνεται πως επηρεάστηκαν από το κοινό υπόστρωμα της Χαττικής κατά την εποχή του αρχαίου χιττικού βασιλείου, όταν η Παλά, η Λουβίγια (Luwiya) και η Χαττούσα διαμόρφωναν τις τρεις μείζονες επαρχίες της χιττιτικής αυτοκρατορίας στην Ανατολία
===
Η ΧΙΤΤΙΤΙΚΗ
Με τον όρο Χιττιτική γλώσσα (ή χεττιτική) εννοούμε την νεκρή πλέον γλώσσα των Χιττιτών, ή Χετταίων, του λαού της χιττιτικής αυτοκρατορίας με επίκεντρο την αρχαία Χαττούσα (σύγχρονο Μπογιαζκιόι) της Ανατολίας (σημερινής Τουρκίας). Η γλώσσα χρησιμοποιείτο από το 1600 περ. Π.Κ.Ε. και προγενέστερα, έως το 1100 Π.Κ.Ε. Νεότερα ευρήματα υποδεικνύουν ότι οι Χιττιτική και οι συνδεόμενες γλώσσες συνέχισαν να ομιλούνται λίγους αιώνες μετά το 1100.
Η Χιττιτική είναι μία από τις πρωιμότερες επιβεβαιωμένες Ινδοευρωπαϊκές γλώσσες. Οι πρώτοι φιλόλογοι που την μελέτησαν, κυρίως ο Γουόρεν Κάουγκιλ (Warren Cowgill), έκφρασαν την άποψη ότι θα έπρεπε να ταξινομηθεί ως αδελφή των Ινδοευρωπαϊκών γλωσσών και όχι ως θυγατρική γλώσσα. Ωστόσο, σήμερα οι περισσότεροι ερευνητές θεωρούν την Χιττιτική ως παραδοσιακή θυγατρική γλώσσα της Πρωτοϊνδοευρωπαϊκής, ενώ περαιτέρω μελέτες έδειξαν ότι τα ασυνήθη χαρακτηριστικά της οφείλονται κυρίως σε μεταγενέστερες ανανεώσεις.
==
Η ΚΑΡΙΚΗ
Η Καρική ήταν η μητρική γλώσσα του λαού της Καρίας. Ανήκει στην Ινδοευρωπαϊκή οικογένεια γλωσσών της Ανατολίας και έχει στενή συγγένεια με την γλώσσα της Λυκίας[1]. Έγινε γνωστή το 1982 με την αποκρυπτογράφηση του καρικού αλφάβητου από τον αιγυπτιολόγο J.D Ray. Ο Ray θεώρησε ότι τα γράμματα στο ελληνόμορφο Καρικό αλφάβητο προφέρονταν τελείως διαφορετικά από αυτά στο Ελληνικό[2].
šrquq | qtblemś | ybt | snn | orkn | ntro | pjdl
Ο Σρκυκ | (υιός) του Κυτβελημιου | προσέφερε | τούτο | το κύπελλο | στον Απόλλωνα | (ως) χάρισμα
πηγή Βικιπαιδεια
==
=====
Η ΛΟΥΒΙΚΗ
Η Λουβική ηταν μία γλώσσα που μιλούσαν πληθυσμιακές ομάδες που κατοικούσαν νοτια και νοτιοδυτικά στην περιοχή τών Χετταίων..πιθανόν να ειναι πρόγονος τής Λυκικής,και μία από τίς γλώσσες πού εχουν προταθεί,από τους επιστήμονες ειδικούς, πώς μιλούσαν οι Τρώες...πάντως οι εν λόγω πληθυσμοί καί η γλώσσα εξαφανίστηκαν το 600 π.χ.Οι ιδιοι επιστήμονες κάνουν διάφορες υποθέσεις και συνδέουν τά Λουβικά με Πελασγικά τοπωνύμια που υπάρχουν στην Ελλάδα..ας πούμε στοιχεία οπως σσ,ττ,νθ και λέξεις οπως Παρνασσός,Λάρισσα,Ζάκυνθος κ.λ.π.χάνονται στα βάθη του χρόνου και η ετυμολογία τους ειναι δύσκολη[πάντα κατά τούς ειδικούς επιστήμονες],ενω συγχρόνως συναντώνται στα Λουβικά..παράδειγμα η λεξη Λάρισσα στήν Λουβικη σημαίνει τείχος,η ρίζα παρνα- σημαινει οικος κ.λ.π....τό παρακάτω κειμενο από ξενόγλωσση ιστοσελίδα..στην εικόνα φαίνονται οι περιοχες που μιλούσαν την Λουβική
Literacy appeared during the Bronze Age in Anatolia (which corresponds to modern-day Turkey) in two very different ways. On one hand, the Cuneiform writing system of Mesopotamia was adopted to write the Hittite language. On the other hand, an indigenous writing system was invented to write the ancient Luwian language.
This script was originally mislabeled as Hieroglyphic Hittite, because it was discovered in the archives of the Hittitle capital of Hattusa (modern Boğazköy), but its decipherment eventually led to the conclusion that the language recorded was not Hittite, but a related language called Luwian. Hittite and Luwian both belonged to Anatolian subgroup of the Indo-European language family. According to Hittite sources, the Luwians were their neighbors, and they formed a kingdom called Arzawa in western and southern Anatolia where Luwian hieroglyphs likely originated. The Hittites adopted both the Luwian language and script for their own use. >[?
Hieroglyphic Luwian was used in the Hittite Empire between 1400 and 1200 BCE in addition to their cuneiform script. After the fall of the Empire, no evidence of Luwian existed for two hundred years. Then, at around 1000 BCE, new "Neo-Hittite" city-states appeared in Southern Anatolia and Northern Syria, and they left many Hieroglyphic Luwian inscriptions between 1000 and 700 BCE as the rulers of these cities were in fact ethnic Luwians but were related by blood to the Hittite aristocracy. Ultimately, the Assyrian Empire destroyed these city states and the Hieroglyphic Luwian tradition came to an end. However, the Luwian language endured, and possibly evolved into Lycian (although it is also possible that Hittite gave rise to Lycian).
The signs of Hieroglyphic Luwian can be divided into two categories: syllabograms which represent sounds, and logograms which represent words and morphemes. Some of the syllabograms are illustrated in the following chart:
Note that /z/ most likely stands for the affricate sound [ts].
As you can see, the script has a lot of homophonous signs, that is, signs with different appearance but sharing the same phonetic value. To distinguish homophonous signs while transcribing Hieroglyphic Luwian, diacritical marks and numeric subscripts are used. Hence, the acute and grave accents do not represent stress of any kind, but instead represent the second and third homophonous signs for a particular syllable. Subscripts start at 4 and represent the fourth and subsequent homophonous signs.
For example, sa, sá, sà, sa4, sa5 and sa6 all represent the same sound.
In addition to syllabograms, the Luwian script also used a set of logograms to represent words rather than sounds. These logograms are highly pictographic in that they resemble the words they represent.
One peculiarity of the system that scholars invented to represent Luwian logograms is to transcribe a logogram using the Latin word of the same meaning. Therefore, for example, the word /wawis/, which means "cow" in Luwian, is transcribed in scientific papers as BOS, the Latin word meaning "cow". Three logograms are transcribed with their actual Luwian phonetic value because they have no Latin correspondence.
The following is the list of Luwian logograms. Red text is the Latin transliteration, blue text is English meaning.
Very often a logogram is written with a phonetic complement, which is one or more syllabograms following the logogram elucidating the pronuncation of the logogram. Also, Luwian is an inflected language like Latin and Sanskrit, where different endings attached to the "stem" or basic form of a word modifies the meaning of the "stem". Hence, the logogram represents the "stem", and phonetic complements are used to spell out inflectional endings.
Some examples of phonetic complementation:
But it is also perfectly possible to spell these same words without logograms but instead completely with syllabograms:
The previous examples also illustrate a few spelling rules. As a syllabary, Luwian has no single-consonant signs to write consonants at the end of words or syllables. To write a single consonant, ancient Luwian scribes would use a syllabogram with the proper consonant, and by convention the vowel of the syllabogram is not "read". In transcription, parentheses are placed around the vowel to indicate that it is silent. In general, consonants not immediately preceding a vowel is written using syllabograms with muted vowels. This applies even for long sequences of consonants, such as istris above. The one exception is the consonant /n/, which is not written at all, such as the word "boundaries" which is spelled i-r(a/i)-hi-zi which should correspond to irhitsi but in reality is pronounced as in irhintsi.
Luwian was also written in a cuneiform script, and sometimes in side-by-side inscriptions with its close relative, Related Links
Κατάλογος γλωσσών της Ανατολίας:
- Χεττιτική (nesili), μαρτυρείται από το 1900 π.Χ. ως το 1100 π.Χ., επίσημη γλώσσα της Χεττιτικής Αυτοκρατορίας.
- Λουβική (luwili), στενά συγγενική με τη χεττιτική, μιλιόταν σε γειτονικές περιοχές, κάποιες φορές κάτω από χεττιτικό έλεγχο.
- Σφηνοειδής Λουβική, γλώσσες και παραθέματα σε χεττιτικά κείμενα.
- Ιερογλυφική Λουβική σε σφραγίδες και επιγραφές σε βράχους.
- Παλαϊκή, μιλιόταν στην βορειοκεντρική Μικρά Ασία, εξαφανίστηκε περίπου τον 13ο αιώνα π.Χ., γνωστή μόνο αποσπασματικά από παραθέματα προσευχών σε χεττιτικά κείμενα.
- Καρική, μιλιόταν στην Καρία, αποσπασματικά μαρτυρημένη απο γκράφιτι από Κάρες μισθοφόρους στην Αίγυπτο περίπου από τον 7ο αιώνα π.Χ., εξαφανίστηκε περίπου τον 3ος αιώνας π.Χ..
- Λικυκή, που μιλιόταν στην Λυκία, και Λυδική, που μιλιόταν στη Λυδία, προεχόμενες από τη χεττιτική της Εποχής του Σιδήρου ή Λουβικές διάλεκτοι, εξαφανίστηκαν και οι δύο περίπου την 1ο αιώνα π.Χ., αποσπασματικά μαρτυρημένες.
- Πισιδική και Σιδητική (Παμφυλιανή), αποσπασματικά μαρτυρημένες.
Η Παλαϊκή γλώσσα είναι μία από τις γλώσσες της Εποχής του Χαλκού της Β. Ανατολίας και ομιλείτο στην ΒΔ ζώνη της πολιτισμικής επικράτειας των Χιττιτών1. Ομοιάζει με την Χιττιτική γλώσσα και έγινε γνωστή χάρη σε λιγοστές πινακίδες της 2ης χιλιετίας Π.Κ.Ε., που ανακαλύφθηκαν στo Μπογιάζκιοϊ (Bogazköy), την αρχαία Χαττούσα το 1905. Η ακαδημαϊκή έρευνα υποδεικνύει ότι η γλώσσα ήταν ήδη εξαφανισμένη την περίοδο που γραφτηκαν οι πινακίδες. Το όνομα της γλώσσας προέρχεται από την πολή Παλά (Palā), στην περιοχή της Παφλαγονίας των κλασικών χρόνων και φαίνεται πως χρησιμοποιείτο σε λειτουργίες του θεού Ζιμπάρβα (Zibarwa)2. Υποδείχθηκε ως ανεξάρτητη Ινδοευρωπαϊκή γλώσσα από τον Εμί Φορρέ (Emil Forrer)3
Η Χιττική και η Παλαϊκή φαίνεται πως επηρεάστηκαν από το κοινό υπόστρωμα της Χαττικής κατά την εποχή του αρχαίου χιττικού βασιλείου, όταν η Παλά, η Λουβίγια (Luwiya) και η Χαττούσα διαμόρφωναν τις τρεις μείζονες επαρχίες της χιττιτικής αυτοκρατορίας στην Ανατολία
===
Η ΧΙΤΤΙΤΙΚΗ
Με τον όρο Χιττιτική γλώσσα (ή χεττιτική) εννοούμε την νεκρή πλέον γλώσσα των Χιττιτών, ή Χετταίων, του λαού της χιττιτικής αυτοκρατορίας με επίκεντρο την αρχαία Χαττούσα (σύγχρονο Μπογιαζκιόι) της Ανατολίας (σημερινής Τουρκίας). Η γλώσσα χρησιμοποιείτο από το 1600 περ. Π.Κ.Ε. και προγενέστερα, έως το 1100 Π.Κ.Ε. Νεότερα ευρήματα υποδεικνύουν ότι οι Χιττιτική και οι συνδεόμενες γλώσσες συνέχισαν να ομιλούνται λίγους αιώνες μετά το 1100.
Η Χιττιτική είναι μία από τις πρωιμότερες επιβεβαιωμένες Ινδοευρωπαϊκές γλώσσες. Οι πρώτοι φιλόλογοι που την μελέτησαν, κυρίως ο Γουόρεν Κάουγκιλ (Warren Cowgill), έκφρασαν την άποψη ότι θα έπρεπε να ταξινομηθεί ως αδελφή των Ινδοευρωπαϊκών γλωσσών και όχι ως θυγατρική γλώσσα. Ωστόσο, σήμερα οι περισσότεροι ερευνητές θεωρούν την Χιττιτική ως παραδοσιακή θυγατρική γλώσσα της Πρωτοϊνδοευρωπαϊκής, ενώ περαιτέρω μελέτες έδειξαν ότι τα ασυνήθη χαρακτηριστικά της οφείλονται κυρίως σε μεταγενέστερες ανανεώσεις.
Η λέξη "Χιττίτης" είναι σύγχρονη, και επιλέχθηκε μετά την (αμφισβητούμενη ακόμη) ταύτιση του βασιλείου της Χαττούσας με τους Χιττίτες που αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη.
Σε πολύγλωσσα κείμενα επιγραφών που ανασκάφθηκαν σε αρχαιολογικούς τόπους χιττιτικής προέλευσης, τα εδάφια που είναι γραμμένα στην Χιττιτική ακολουθούν το επίρρημα νεζίλι (ή ναζίλι), "(λόγος) της Νεζά", της δεύτερης πρωτεύουσας της αυτοκρατορίας. Σε μία περίπτωση, η επιγραφή είναι Κανισουμνίλι, δηλ. "αυτό που ομιλείται στην Κανές", εναλλακτικό όνομα της ίδιας πόλης. Αν και η Χιττιτική αυτοκρατορία συγκροτείτο από ένα συνοθύλευμα εθνικών ομάδων με γλωσσικές ιδιαιτερότητες, φαίνεται πως η χιττιτική γλώσσα χρησιμοποιείτο στα περισσότερα κοσμικά κείμενα. Αν και οι ακαδημαϊκοί θεωρούν ότι ο όρος Χιττίτες δεν είναι ορθός, αναγνωρίζουν ότι είναι αργά και εν πολλοίς ανώφελο να αλλάξει ο προσδιορισμός σε "Νεζίτες". Σε μία από τις εκδόσεις της Wikipedia, την Ιταλική, ο όρος Χιττίτες έχει αντικατασταθεί από τον όρο Νεζίτες που κρίθηκε καταλληλότερο==
Η ΚΑΡΙΚΗ
Η Καρική ήταν η μητρική γλώσσα του λαού της Καρίας. Ανήκει στην Ινδοευρωπαϊκή οικογένεια γλωσσών της Ανατολίας και έχει στενή συγγένεια με την γλώσσα της Λυκίας[1]. Έγινε γνωστή το 1982 με την αποκρυπτογράφηση του καρικού αλφάβητου από τον αιγυπτιολόγο J.D Ray. Ο Ray θεώρησε ότι τα γράμματα στο ελληνόμορφο Καρικό αλφάβητο προφέρονταν τελείως διαφορετικά από αυτά στο Ελληνικό[2].
Το Καρικό αλφάβητο
Το Καρικό αλφάβητο[3] μοιάζει πολύ στο Ελληνικό αλλά οι αντιστοιχίες των γραμμάτων είναι πολύ διαφορετικές. Μόνο τα Α, Ο, Χ και Ϙ έχουν άμεση σχέση με τα αντίστοιχα Ελληνικά.Ενδεικτικό λεξιλόγιο
| Καρική λέξη | Ελληνική μετάφραση |
|---|---|
| ala | ίππος, άλογο |
| en | μητέρα |
| esa | με |
| para | παρά |
| qan | κύων, σκύλος |
| san | αυτό, τούτο |
| sb | και |
| ted | πατέρας |
| tussulloi | νάνοι, μικρόσωμοι |
| tumnia | ράβδος |
šrquq | qtblemś | ybt | snn | orkn | ntro | pjdl
Ο Σρκυκ | (υιός) του Κυτβελημιου | προσέφερε | τούτο | το κύπελλο | στον Απόλλωνα | (ως) χάρισμα
πηγή Βικιπαιδεια
==
=====
Η ΛΟΥΒΙΚΗ
Η Λουβική ηταν μία γλώσσα που μιλούσαν πληθυσμιακές ομάδες που κατοικούσαν νοτια και νοτιοδυτικά στην περιοχή τών Χετταίων..πιθανόν να ειναι πρόγονος τής Λυκικής,και μία από τίς γλώσσες πού εχουν προταθεί,από τους επιστήμονες ειδικούς, πώς μιλούσαν οι Τρώες...πάντως οι εν λόγω πληθυσμοί καί η γλώσσα εξαφανίστηκαν το 600 π.χ.Οι ιδιοι επιστήμονες κάνουν διάφορες υποθέσεις και συνδέουν τά Λουβικά με Πελασγικά τοπωνύμια που υπάρχουν στην Ελλάδα..ας πούμε στοιχεία οπως σσ,ττ,νθ και λέξεις οπως Παρνασσός,Λάρισσα,Ζάκυνθος κ.λ.π.χάνονται στα βάθη του χρόνου και η ετυμολογία τους ειναι δύσκολη[πάντα κατά τούς ειδικούς επιστήμονες],ενω συγχρόνως συναντώνται στα Λουβικά..παράδειγμα η λεξη Λάρισσα στήν Λουβικη σημαίνει τείχος,η ρίζα παρνα- σημαινει οικος κ.λ.π....τό παρακάτω κειμενο από ξενόγλωσση ιστοσελίδα..στην εικόνα φαίνονται οι περιοχες που μιλούσαν την Λουβική
Literacy appeared during the Bronze Age in Anatolia (which corresponds to modern-day Turkey) in two very different ways. On one hand, the Cuneiform writing system of Mesopotamia was adopted to write the Hittite language. On the other hand, an indigenous writing system was invented to write the ancient Luwian language. This script was originally mislabeled as Hieroglyphic Hittite, because it was discovered in the archives of the Hittitle capital of Hattusa (modern Boğazköy), but its decipherment eventually led to the conclusion that the language recorded was not Hittite, but a related language called Luwian. Hittite and Luwian both belonged to Anatolian subgroup of the Indo-European language family. According to Hittite sources, the Luwians were their neighbors, and they formed a kingdom called Arzawa in western and southern Anatolia where Luwian hieroglyphs likely originated. The Hittites adopted both the Luwian language and script for their own use. >[?
Hieroglyphic Luwian was used in the Hittite Empire between 1400 and 1200 BCE in addition to their cuneiform script. After the fall of the Empire, no evidence of Luwian existed for two hundred years. Then, at around 1000 BCE, new "Neo-Hittite" city-states appeared in Southern Anatolia and Northern Syria, and they left many Hieroglyphic Luwian inscriptions between 1000 and 700 BCE as the rulers of these cities were in fact ethnic Luwians but were related by blood to the Hittite aristocracy. Ultimately, the Assyrian Empire destroyed these city states and the Hieroglyphic Luwian tradition came to an end. However, the Luwian language endured, and possibly evolved into Lycian (although it is also possible that Hittite gave rise to Lycian).
The signs of Hieroglyphic Luwian can be divided into two categories: syllabograms which represent sounds, and logograms which represent words and morphemes. Some of the syllabograms are illustrated in the following chart:
Note that /z/ most likely stands for the affricate sound [ts].
As you can see, the script has a lot of homophonous signs, that is, signs with different appearance but sharing the same phonetic value. To distinguish homophonous signs while transcribing Hieroglyphic Luwian, diacritical marks and numeric subscripts are used. Hence, the acute and grave accents do not represent stress of any kind, but instead represent the second and third homophonous signs for a particular syllable. Subscripts start at 4 and represent the fourth and subsequent homophonous signs.
For example, sa, sá, sà, sa4, sa5 and sa6 all represent the same sound.
In addition to syllabograms, the Luwian script also used a set of logograms to represent words rather than sounds. These logograms are highly pictographic in that they resemble the words they represent.
One peculiarity of the system that scholars invented to represent Luwian logograms is to transcribe a logogram using the Latin word of the same meaning. Therefore, for example, the word /wawis/, which means "cow" in Luwian, is transcribed in scientific papers as BOS, the Latin word meaning "cow". Three logograms are transcribed with their actual Luwian phonetic value because they have no Latin correspondence.
The following is the list of Luwian logograms. Red text is the Latin transliteration, blue text is English meaning.
Very often a logogram is written with a phonetic complement, which is one or more syllabograms following the logogram elucidating the pronuncation of the logogram. Also, Luwian is an inflected language like Latin and Sanskrit, where different endings attached to the "stem" or basic form of a word modifies the meaning of the "stem". Hence, the logogram represents the "stem", and phonetic complements are used to spell out inflectional endings.
Some examples of phonetic complementation:
But it is also perfectly possible to spell these same words without logograms but instead completely with syllabograms:
The previous examples also illustrate a few spelling rules. As a syllabary, Luwian has no single-consonant signs to write consonants at the end of words or syllables. To write a single consonant, ancient Luwian scribes would use a syllabogram with the proper consonant, and by convention the vowel of the syllabogram is not "read". In transcription, parentheses are placed around the vowel to indicate that it is silent. In general, consonants not immediately preceding a vowel is written using syllabograms with muted vowels. This applies even for long sequences of consonants, such as istris above. The one exception is the consonant /n/, which is not written at all, such as the word "boundaries" which is spelled i-r(a/i)-hi-zi which should correspond to irhitsi but in reality is pronounced as in irhintsi.
Luwian was also written in a cuneiform script, and sometimes in side-by-side inscriptions with its close relative, Related Links
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου