Γεωπολιτική: Ο κόσμος χωρίζεται στα δύο
γράφει ο Alasdair Macleod στο Goldmoney - Mετάφραση: Διόδοτος
Ενώ αποσπάται η προσοχή μας από την Ουκρανία, ο πρόεδρος Πούτιν έχει προωθήσει ουσιαστικά τους γεωπολιτικούς του στόχους. Με τη βοήθεια του προέδρου Σι, ο Πούτιν θέτει υπό τον έλεγχό του την ασιατική ήπειρο. Αυτή η αποστολή βρίσκεται σε καλό δρόμο προς την υλοποίησή της. Τώρα περιμένει τους χειμερινούς μήνες για να αναγκάσει επιτέλους την ΕΕ να απορρίψει την αμερικανική ηγεμονία. Μόνο τότε, το δυτικό άκρο της ευρασιατικής ηπείρου θα είναι πραγματικά απαλλαγμένο από την αμερικανική παρέμβαση. Αυτό το άρθρο εξηγεί πώς επιτυγχάνει τους στρατηγικούς του στόχους. Εξετάζει τη γεωπολιτική της ασιατικής ξηράς και τα έθνη που συνδέονται με αυτήν, τα οποία στρέφουν εμπορικά και οικονομικά την πλάτη τους στη δυτική συμμαχία υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.
Εξετάζω τη γεωπολιτική από τη σκοπιά του Προέδρου Πούτιν της Ρωσίας, καθώς είναι ο μόνος εθνικός ηγέτης που φαίνεται να έχει σαφή αντίληψη των μακροπρόθεσμων στόχων του. Η ενεργός στρατηγική του συμμορφώνεται στενά με την προγνωστική ανάλυση του Halford Mackinder πριν από σχεδόν 120 χρόνια. Ο Mackinder θεωρείται από πολλούς ειδικούς ως ο ιδρυτής της γεωπολιτικής.
Ο Πούτιν είναι αποφασισμένος να απομακρύνει την αμερικανική απειλή στα δυτικά σύνορά του, συμπιέζοντας την ΕΕ για τον σκοπό αυτό. Αλλά οικοδομεί επίσης πολιτικές σχέσεις που βασίζονται στον έλεγχο των παγκόσμιων προμηθειών ορυκτών καυσίμων - έναν δρόμο που του άνοιξαν οι αμερικανικές και ευρωπαϊκές εμμονές για την κλιματική αλλαγή. Σε συνεργασία με την Κίνα, η εδραίωση της εξουσίας του επί της ευρασιατικής χερσαίας ζώνης έχει προχωρήσει με ταχείς ρυθμούς τις τελευταίες εβδομάδες.
Για τη Δυτική Συμμαχία, σε οικονομικό και χρηματοπιστωτικό επίπεδο, η χρονική στιγμή του είναι ιδιαίτερα ακατάλληλη, καθώς συμπίπτει με το τέλος μιας 40ετούς περιόδου μειωμένων επιτοκίων, αυξανόμενου πληθωρισμού των τιμών καταναλωτή και μιας βαθύτερης ύφεσης που οφείλεται στη συρρίκνωση των τραπεζικών πιστώσεων.
Πρόκειται για τη συνέχιση ενός οικονομικού πολέμου με άλλα μέσα, και φαίνεται ότι ο Πούτιν έχει ανίκητο χέρι. Βρίσκεται σε πορεία να σπρώξει το εύθραυστο χρηματοπιστωτικό μας σύστημα που βασίζεται στο πλαστό νόμισμα στο χείλος του γκρεμού.
Η κληρονομιά του Mackinder
Σε μια εργασία που παρουσίασε στη Βασιλική Γεωγραφική Εταιρεία το 1904, ο πατέρας της γεωπολιτικής, ο Halford Mackinder, προέβλεψε ουσιαστικά αυτό που συμβαίνει σήμερα. Στην εισήγησή του, αναρωτήθηκε:
"Δεν είναι η περιοχή άξονας της παγκόσμιας πολιτικής αυτή η τεράστια περιοχή της Ευρασίας, η οποία είναι απρόσιτη στα πλοία, αλλά στην αρχαιότητα ήταν ανοιχτή στους ιππείς νομάδες και σήμερα πρόκειται να καλυφθεί με ένα δίκτυο σιδηροδρόμων;".
"Έξω από την περιοχή του άξονα, σε ένα μεγάλο εσωτερικό μισοφέγγαρο, βρίσκονται η Γερμανία, η Αυστρία, η Τουρκία, η Ινδία και η Κίνα. Και σε ένα εξωτερικό μισοφέγγαρο, η Βρετανία, η Νότια Αφρική, η Αυστραλία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο Καναδάς και η Ιαπωνία".
Αυτό φαίνεται στο Σχήμα 1, το οποίο προέρχεται από την αρχική εργασία που παρουσιάστηκε στην Εταιρεία.
Το 1919, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, στο έργο του "Δημοκρατικά ιδεώδη και πραγματικότητα" συνόψισε τη θεωρία του με ελαφρώς διαφορετική γλώσσα ως εξής:
"Όποιος κυβερνά την Ανατολική Ευρώπη, διοικεί την καρδιά,
Όποιος κυβερνά την Καρδιά διοικεί την Παγκόσμια Νήσο,
Αυτός που κυβερνά την Παγκόσμια Νήσο διοικεί τον κόσμο".
Αυτό είναι το πεπρωμένο του Πούτιν. Σε συνδυασμό με την Κίνα (και όχι με μια ενωμένη Γερμανία, κάτι που ανησυχούσαν πολιτικοί όπως ο Μπάλφουρ πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο), η Ρωσία φαίνεται να επιδιώκει με επιτυχία τον στόχο της για τον έλεγχο του Παγκόσμιου Νησιού του Μακίντερ. Σήμερα, μπορούμε να επεκτείνουμε την έννοια της εσωτερικής ημισελήνου για να συμπεριλάβουμε το Ιράν, τη Μέση Ανατολή, καθώς και τα νέα έθνη που ξεπήδησαν από την παλιά Σοβιετική Ένωση. Από την αρχική εσωτερική ημισέληνο του Mackinder, μόνο η Γερμανία και η Αυστρία παραλείπονται σήμερα. Η Αυστρία ήταν το κέντρο της αυτοκρατορίας των Αψβούργων εκείνη την εποχή και έτσι δεν είναι πλέον γεωπολιτικά σημαντική.
Από τον εξωτερικό κύκλο, μπορούμε τώρα να συμπεριλάβουμε το μεγαλύτερο μέρος της Αφρικής και μέρος της Νότιας Αμερικής, οι οποίες εξαρτώνται όλο και περισσότερο από την Παγκόσμια Νήσο για τη ζήτηση των εμπορευμάτων τους. Χωρίς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και το κοινό της Δύσης να φαίνεται να το συνειδητοποιούν, υπήρξε και συνεχίζει να υπάρχει μια επέκταση της ρωσικής ισχύος μέσω ασιατικών συνεργασιών, η οποία τώρα επισκιάζει την αμερικανική όσον αφορά τον παγκόσμιο πληθυσμό που καλύπτεται. Και αν προσθέσουμε και τη διασπορά της Κίνας στη Νοτιοανατολική Ασία, η Αμερική και οι σύμμαχοί της στο ΝΑΤΟ μοιάζουν με μια κάπως απομονωμένη μειονότητα.
Εκτός από την πολιτική δύναμη που απομακρύνεται από τη Δύση, απομακρύνεται και η οικονομική δύναμη. Εμποδισμένες από τον όλο και πιο ακριβό και αντικαπιταλιστικό δημοκρατικό σοσιαλισμό, οι οικονομίες τους παλεύουν κάτω από το βάρος των κυβερνήσεών τους. Και καθώς η Δύση παρακμάζει, η Παγκόσμια Νήσος απολαμβάνει τη δική της βιομηχανική επανάσταση. Το δίκτυο σιδηροδρόμων, στο οποίο αναφερόταν ο Mackinder το 1904, έχει επεκταθεί από τον υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο μέχρι τους νέους χερσαίους δρόμους του μεταξιού της Κίνας, συνδέοντας την Κίνα με τη Δυτική Ευρώπη και τα μεγάλα έθνη νότια του αρχικού δρόμου του μεταξιού.
Η Ρωσία και οι πρώην σοβιετικοί δορυφόροι της καταλαμβάνουν τη μισή ευρασιατική ήπειρο. Η ευρασιατική ήπειρος έχει έκταση 21 εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια, δηλαδή πάνω από τρεις φορές το μέγεθος ολόκληρης της Βόρειας Αμερικής. Η Κεντρική και η Βόρεια Αμερική μαζί έχουν έκταση περίπου 9 εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια, δηλαδή υπερδιπλάσια από την έκταση της Ευρώπης. Ακόμη και χωρίς τους πρώην σοβιετικούς δορυφόρους της, η Ρωσία εξακολουθεί να είναι μακράν το μεγαλύτερο έθνος σε έκταση. Και μαζί με την Κίνα, η Ρωσία έχει σχεδόν τριπλάσιο μέγεθος από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η Ρωσία είναι η μεγαλύτερη ενιαία πηγή ενέργειας, εμπορευμάτων και πρώτων υλών στον κόσμο και όπως βλέπουμε τώρα μπορεί να ελέγχει τις τιμές που πληρώνει η Δύση γι' αυτά. Ως συνέπεια των πρόσφατων κυρώσεων, η Δύση πληρώνει κορυφαίο ρούβλι, ενώ οι Ασιάτες σύμμαχοι της Ρωσίας έχουν ενέργεια και πρώτες ύλες που προσφέρονται με έκπτωση και πληρώνονται στα δικά τους νομίσματα, υπονομεύοντας ακόμη περισσότερο τη σχετική οικονομική θέση της Δύσης.
Όσον αφορά το αν ο Πούτιν έχει μελετήσει τον Μακίντερ, αυτό πρέπει να αποτελεί υπόθεση. Αλλά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι, αν δεν έχει καθοδηγηθεί έτσι, ο Πούτιν ακολουθεί την ίδια προβλεπόμενη πορεία. Ως αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Ρωσίας, έχει παίξει το γεωπολιτικό παιχνίδι αριστοτεχνικά. Δεν πέφτει στις παγίδες που ταλαιπωρούν τον δυτικό σοσιαλισμό. Ακολουθεί εξωτερικές κατευθυντήριες γραμμές στο πρότυπο των Βρετανών την εποχή της πρωθυπουργίας του Λόρδου Λίβερπουλ πριν από διακόσια χρόνια, όταν η πολιτική ήταν να μην παρεμβαίνει κανείς στις εσωτερικές υποθέσεις ξένων εθνών, εκτός αν αυτές επηρέαζαν τα βρετανικά συμφέροντα.
Είναι γεγονός για τον Πούτιν ότι οι σύμμαχοί του περιλαμβάνουν ορισμένα πολύ δυσάρεστα καθεστώτα. Αλλά αυτό δεν τον αφορά - οι εσωτερικές τους υποθέσεις δεν τον αφορούν. Η δουλειά του είναι τα συμφέροντα της Ρωσίας, και όπως οι Βρετανοί στη δεκαετία του 1820, τα επιδιώκει με μοναδικό γνώμονα.
Η λογική πίσω από την Ουκρανία
Η Ουκρανία ήταν μια ασυνήθιστη περίπτωση ανάληψης πρωτοβουλίας από τον Πούτιν για δράση κατά της συμμαχίας του ΝΑΤΟ υπό αμερικανική ηγεσία. Όμως, στην πορεία προς την Ουκρανία, είχε δει τη Βρετανία να εγκαταλείπει την ΕΕ. Η Βρετανία ήταν ο εφημέριος της Αμερικής στη γη της ΕΕ, οπότε το Brexit αντιπροσώπευε μια σημαντική μείωση της ικανότητας των ΗΠΑ να επηρεάζουν τις Βρυξέλλες. Μετά το Brexit, ο πρόεδρος Μπάιντεν αποχώρησε βιαστικά από το Αφγανιστάν, παίρνοντας μαζί του και το υπόλοιπο ΝΑΤΟ. Ως εκ τούτου, η Αμερική βρισκόταν σε φυγή από την Heartland. Ο δρόμος ήταν ανοιχτός για τον Πούτιν να πιέσει περαιτέρω και να εκδιώξει την Αμερική από τα δυτικά σύνορα της Ρωσίας.
Για να το κάνει αυτό, έπρεπε να αντιμετωπίσει το ΝΑΤΟ. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό είχε στο μυαλό του ο Πούτιν όταν κλιμάκωσε την "ειδική στρατιωτική επιχείρηση" εναντίον της Ουκρανίας. Πρέπει να είχε προβλέψει την αντίδραση του ΝΑΤΟ να επιβάλει κυρώσεις, από τις οποίες η Ρωσία έχει επωφεληθεί σε μεγάλο βαθμό. Ταυτόχρονα, είναι η ΕΕ που έχει συντριβεί άσχημα, μια συμπίεση την οποία μπορεί να εντείνει κατά βούληση.
Το δράμα εξακολουθεί να διαδραματίζεται. Πρέπει να συνεχίσει να ασκεί κάποια πίεση στην Ουκρανία για να συνεχίσει τη συμπίεση. Δεν είναι έτοιμος να συμβιβαστεί. Ο χειμώνας στην ΕΕ θα είναι ακόμα πιο δύσκολος, με την έλλειψη ενέργειας και τροφίμων να είναι πιθανό να οδηγήσει σε αυξανόμενες εξεγέρσεις των πολιτών της ΕΕ. Ο Πούτιν θα σταματήσει μόνο όταν οι Ευρωπαίοι συνειδητοποιήσουν ότι η Αμερική τούς θυσιάζει στην επιδίωξη της ηγεμονίας της. Ο Ζελένσκι είναι κάτι περισσότερο από μια μαριονέτα σε αυτό το δράμα.
Όσον αφορά τον πόλεμο στο έδαφος, η Ρωσία έχει ήδη εξασφαλίσει την πρόσβασή της από τη Μαύρη Θάλασσα καλλιεργώντας τη σχέση της με την Τουρκία. Ως μέλος του ΝΑΤΟ, η Τουρκία διασφαλίζει τα στοιχήματά της. Η Μαύρη Θάλασσα είναι ζωτικής σημασίας για τα οικονομικά της συμφέροντα. Για το λόγο αυτό, η Τουρκία διατηρεί τη σχέση της με τη Ρωσία, ενώ παράλληλα ψυχραίνει την αντιπάθειά της προς το Ισραήλ (ο πρόεδρος Χέρτσογκ επισκέφθηκε την Άγκυρα τον Μάρτιο) και επιδιορθώνει τους φράχτες της με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα - όλα είναι μέρος της συνάντησης της Παγκόσμιας Νήσου.
Για τις ΗΠΑ, ο Ερντογάν είναι ένας αναξιόπιστος εταίρος στο ΝΑΤΟ. Υποτίθεται ότι οι ΗΠΑ προσπάθησαν να τον απομακρύνουν υποκινώντας μια αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος το 2016, όταν πληροφορήθηκε από τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες και το πραξικόπημα απέτυχε. Παρόλο που οφείλει χάρη στον Πούτιν, η ένταξη της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ τον οδηγεί να είναι προσεκτικός. Και ως αναγεννημένος σουνίτης, εμφανίζεται πρόθυμος να επεκτείνει την τουρκική επιρροή στα μουσουλμανικά έθνη της Κεντρικής Ασίας, ονειρευόμενος ίσως τις ένδοξες ημέρες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Για να προωθήσει τη δύναμη της Ρωσίας επί των ενεργειακών πηγών από τις οποίες εξαρτώνται οι δυτικοί εμπόλεμοι, ο Πούτιν έχει καλλιεργήσει το Ιράν και έχει επίσης κάνει φιλόξενα ανοίγματα προς τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Ο Σεργκέι Λαβρόφ, υπουργός Εξωτερικών του Πούτιν, φρόντισε να ενημερώσει πλήρως τα μέλη του Αραβικού Συνδέσμου για την ενεργειακή πολιτική της Ρωσίας στο Κάιρο τον περασμένο μήνα. Το επιχείρημα είναι απλό: η Δύση έχει γυρίσει την πλάτη της στα ορυκτά καύσιμα, σχεδιάζοντας να τα καταργήσει εντελώς σε μια δεκαετία περίπου. Ως παραγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου, το μέλλον τους είναι να κολλήσουν μαζί με το Παγκόσμιο Νησί του Mackinder και την Εσωτερική Ημισέληνο. Αυτό είναι τόσο προφανές, ώστε ακόμη και η Σαουδική Αραβία λέγεται ότι επιδιώκει να συνδεθεί μέσω της ομάδας BRICS.
Όποια και αν είναι τα πλεονεκτήματα των πολιτικών με γνώμονα την κλιματική αλλαγή, όσον αφορά την ενέργεια, η Δύση φαίνεται να είναι αποφασισμένη για μια αποστολή αυτοκτονίας. Αλλά το μήνυμα της Ρωσίας προς τους εταίρους της είναι ότι "μπορείτε να έχετε πετρέλαιο και φυσικό αέριο με έκπτωση σε σχέση με αυτό που πρέπει να πληρώσει η Ευρώπη". Ο Πούτιν προσφέρεται να τους απελευθερώσει πλήρως από την ιδεολογία της Δύσης για την κλιματική αλλαγή.
Με την πίεση που ασκεί στη Δυτική Ευρώπη, ο Πούτιν υποθέτει σχεδόν σίγουρα ότι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί θα οδηγηθούν από την υποστήριξη των αμερικανικών κυρώσεων σε μια πιο ουδέτερη στάση. Και η Ρωσία πιθανότατα αναμένει ότι οι αδέσμευτες χώρες που υποφέρουν από ελλείψεις σιτηρών θα πιέσουν επίσης τη Δύση να τερματίσει τις κυρώσεις. Αλλά πριν ο Πούτιν παραιτηθεί από την πίεση στα κράτη της ΕΕ, είναι πιθανό να επιμείνει ακόμη στην απόσυρση της αμερικανικής επιρροής από τη Δυτική Ευρώπη ή τουλάχιστον στην απομάκρυνσή της από τα δυτικά σύνορα της Ρωσίας.
Η φάση 1 έχει ολοκληρωθεί. Ας αρχίσει η φάση 2
Πρέπει τώρα να στραφούμε από την υποτιθέμενη μεγαλομανία του Πούτιν στις συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι δυτικοί εχθροί του, ιδίως τα έθνη της Ευρώπης και της Ευρωζώνης. Το διάγραμμα 2, το οποίο αφορά ένα καλάθι εμπορευμάτων και πρώτων υλών που τιμολογούνται σε ευρώ, δείχνει ότι μετά από μια σημαντική άνοδο, για την Ευρώπη οι τιμές έχουν υποχωρήσει τους τελευταίους μήνες.
Για τους ταλαιπωρημένους Ευρωπαίους, η παύση της σημαντικής ανόδου των τιμών των εμπορευμάτων μετά την εισαγωγή μηδενικών επιτοκίων από τη Fed τον Μάρτιο του 2020 τους έδωσε προσωρινή και μικρή ανακούφιση από τον κλιμακούμενο πονοκέφαλο του πληθωρισμού. Ίσως είναι πρόωρο, αλλά οι επενδυτές στις δυτικές αγορές εκλαμβάνουν την υποχώρηση των τιμών των εμπορευμάτων ως ένδειξη ότι η συμπίεση των εμπορευμάτων μάλλον τελείωσε και ότι μαζί με αυτήν θα μειωθεί και το πρόβλημα του πληθωρισμού των τιμών καταναλωτή.
Πράγματι, στην έκθεσή του της 1ης Αυγούστου για την Credit Suisse, ο Zoltan Pozsar ανέφερε ότι επισκέφθηκε πρόσφατα 150 διαχειριστές επενδύσεων σε οκτώ ευρωπαϊκές πόλεις και η συναίνεση ήταν ακριβώς αυτή: πιστεύουν ότι ο πληθωρισμός έχει ξεπεραστεί, ότι αναμένεται ύφεση και, ως εκ τούτου, τα επιτόκια θα μειωθούν σύντομα.
Αλλά όσο κρατάει τα ηνία της τιμολόγησης της ενέργειας, ο Πούτιν μπορεί να παίζει με το ευρώ κατά το δοκούν. Χειραγωγώντας το οιονεί μονοπώλιό του στην ενέργεια, τα σιτηρά και τα λιπάσματα μπορεί να αυξήσει την πίεση στους ηγέτες της ΕΕ να απορρίψουν την ηγεμονία των ΗΠΑ. Και για να εκτιμήσουμε πλήρως τη δύναμη που βρίσκεται στα χέρια του Πούτιν, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε την πραγματική σχέση μεταξύ των πλαστών νομισμάτων και των εμπορευμάτων.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι η μεταβλητότητα των τιμών των εμπορευμάτων έγκειται στο fiat currency στο οποίο τιμολογούνται και όχι στα ίδια τα εμπορεύματα. Το Σχήμα 3 δείχνει αυτή τη σχέση, συγκρίνοντας την τιμή του πετρελαίου μετρούμενη σε νόμιμο χρήμα (χρυσό) και στο νόμισμα fiat ευρώ.
Η μεγαλύτερη μεταβολή της τιμής του πετρελαίου σε χρυσό προς τα πάνω είναι το διπλάσιο την εποχή της χρεοκοπίας της Lehman, ενώ σε ευρώ εκείνη την εποχή ήταν δεκαέξι φορές. Μέχρι στιγμής φέτος, ήταν ακόμη πιο ευμετάβλητη, όταν η τιμή σε χρυσό έπεσε στο 70% της τιμής του 1950, ενώ σε ευρώ έφτασε τις 15 - δηλαδή 21 φορές πιο ευμετάβλητη.
Η διαπίστωση αυτή ανατρέπει όλες τις υποθέσεις τιμολόγησης της ενέργειας. Το διάγραμμα δείχνει ότι αυτό που ίσχυε πριν από τη λήξη του Bretton Woods δεν ίσχυε πλέον μετά το 1971. [Το ευρώ ξεκίνησε μόλις το 2000, το νόμισμα που λαμβανόταν πριν από αυτό ήταν το γερμανικό μάρκο]. Δεδομένου ότι οι τιμές του πετρελαίου καθορίζονται εξ ολοκλήρου σε αγορές των οποίων όλοι οι συμμετέχοντες υποθέτουν ότι η μεταβλητότητα των τιμών είναι στο εμπόρευμα, ολόκληρη η βάση της πρόβλεψης των τιμών υπονομεύεται. Τούτου δοθέντος, αν ένας αναλυτής κάνει μια πρόβλεψη κατά το ήμισυ σωστή, είναι περισσότερο από τύχη παρά από κρίση.
Αυτό είναι το νόημα πίσω από το υγιές χρήμα. Με υγιές χρήμα, οι έμποροι εμπορευμάτων και όλων των άλλων αγαθών δικαιολογημένα υποθέτουν ότι το μέσο διαμεσολάβησης είναι μια σταθερά. Υποθέτουν ότι όταν λαμβάνουν πληρωμή, η χρησιμότητά της είναι αμετάβλητη. Αλλά με τα μη εξασφαλισμένα πλαστά χρήματα είναι διαφορετικά. Για μεμονωμένες συναλλαγές, ενώ εξακολουθούμε να υποθέτουμε ότι ένα δολάριο είναι ένα δολάριο και ένα ευρώ είναι ένα ευρώ, όλοι γνωρίζουμε ότι η χρησιμότητα ενός νομίσματος μεταβάλλεται. Γιατί, λοιπόν, για αναλυτικούς σκοπούς οι προβλέψεις υποθέτουν πάντα ότι δεν αλλάζει; Γιατί οι αναλυτές δεν το λαμβάνουν ποτέ υπόψη στις προβλέψεις τους;
Το παραπάνω σχήμα 3 αποδεικνύει ότι οι συμβατικές προσεγγίσεις στην τιμολόγηση και οι οικονομικές προβλέψεις που τις περιλαμβάνουν είναι παράλογες. Το ίδιο ισχύει αποδεδειγμένα και για όλα τα άλλα εμπορεύματα, όχι μόνο για το πετρέλαιο. Στις σημερινές συνθήκες, η βάση μιας λανθασμένης ανάλυσης χρησιμοποιείται για να στηρίξει τις προσδοκίες ότι οι τιμές αρχίζουν να αντανακλούν μια αυξανόμενη προοπτική ύφεσης, η οποία για ένα κεϋνσιανό ή μονεταριστικό μυαλό σημαίνει ότι η μείωση της ζήτησης για εμπορεύματα και ενέργεια οδηγεί σε χαμηλότερες τιμές. Αλλά το γεγονός παραμένει ότι εν μία νυκτί, ο Πούτιν μπορεί να πιέσει και πάλι την ΕΕ. Και οπλισμένος με τη γνώση ότι η μεταβλητότητα των τιμών βρίσκεται στο νόμισμα, ξέρουμε ότι η πτώση του ευρώ θα κάνει το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του γι' αυτόν.
Καθώς πλησιάζει ο χειμώνας στην Ευρώπη, δεν θα χρειαστούν πολλά για να οδηγηθούν οι τιμές της ενέργειας σε ευρώ σημαντικά υψηλότερα. Ο Πούτιν είναι απίθανο να κάνει το λάθος να φανεί ότι το κάνει σκόπιμα. Αλλά κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα χρειαστεί να προβεί σε καμία απολύτως σημαντική ενέργεια για να δει τις τιμές της ενέργειας και των τροφίμων σε δυτικό νόμισμα να αυξάνονται και πάλι καθώς πλησιάζει ο χειμώνας.
Υπάρχει μια ακόμη λανθασμένη εκτίμηση που είναι κοινή στις δυτικές κεφαλαιαγορές: αυτή τη φορά σχετικά με τα επιτόκια. Σχεδόν σε κάθε ανάλυση που προβλέπει ύφεση, η βασική παραδοχή είναι ότι με την ύφεση των οικονομιών η ζήτηση για αγαθά, υπηρεσίες και πιστώσεις θα μειωθεί. Για τους λόγους αυτούς, οι πιέσεις των επιτοκίων αναμένεται να μειωθούν.
Αυτό παρανοεί τη φύση της πίστωσης. Σχεδόν όλα τα μέσα που κυκλοφορούν είναι πίστωση των εμπορικών τραπεζών. Κατά συνέπεια, το ΑΕΠ είναι απλώς το άθροισμα όλων των τραπεζικών πιστώσεων που χρησιμοποιούνται για συναλλαγές που πληρούν τις προϋποθέσεις. Επομένως, το ονομαστικό ΑΕΠ καθορίζεται από τη διαθεσιμότητα της τραπεζικής πίστωσης και όχι, όπως συνήθως υποτίθεται, από την επιβράδυνση της οικονομικής δραστηριότητας. Όταν η τραπεζική συνομοταξία συρρικνώνει τον συλλογικό ισολογισμό της, τα επιτόκια αρχικά αυξάνονται λόγω της έλλειψης πιστώσεων.
Αυτές τις συνθήκες αντιμετωπίζουν τώρα οι χρηματοπιστωτικές αγορές. Οι εμπορικές τράπεζες είναι υποχρεωμένες να αναζητήσουν τρόπους για να προστατευθούν σε αβέβαιους καιρούς. Ήδη επιδιώκουν να μειώσουν την αναλογία του ενεργητικού τους προς τα ίδια κεφάλαιά τους, προτού κλιμακωθούν πραγματικά τα επισφαλή χρέη. Οι τράπεζες της Ευρωζώνης δεν είναι οι μόνες με αυτή την αλλαγή στις προοπτικές. Η λεγόμενη παγκόσμια ύφεση δεν οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε άλλους οικονομικούς παράγοντες, αλλά κυρίως στην τάση απόσυρσης των τραπεζικών πιστώσεων τόσο από τους χρηματοπιστωτικούς όσο και από τους μη χρηματοπιστωτικούς οικονομικούς τομείς.
Πρόκειται για ένα πρόβλημα ελάχιστα κατανοητό και δεν αναφέρεται ποτέ από τους αναλυτές στις οικονομικές τους προβλέψεις. Όμως, στο σημερινό οικονομικό και χρηματοπιστωτικό περιβάλλον, οι συνέπειές του οδηγούν σε ένα συμπέρασμα για τα επιτόκια αντίθετο από αυτό που συνήθως υποτίθεται.
Από τα παραπάνω διαπιστώνουμε ότι, σε αντίθεση με τις προσδοκίες που εκφράζονται παντού από τις δυτικές κυβερνήσεις και τις κεντρικές τους τράπεζες, καθώς και από όλο το επενδυτικό κατεστημένο, το πρόβλημα του πληθωρισμού και των επιτοκίων δεν πρόκειται να εξαφανιστεί. Επειδή τα επιτόκια είχαν κατασταλεί και δεν μπορούσαν να πάνε χαμηλότερα και για περισσότερο, υπήρξε μια θεμελιώδης μετατόπιση από μια μακροχρόνια πτώση τους, σε αυτό που είναι όλο και πιο σίγουρο ότι θα αποδειχθεί μια μακροχρόνια τάση αύξησης των επιτοκίων. Όπως συμβαίνει και αλλού, το περιβάλλον τραπεζικού δανεισμού στην Ευρώπη επιδεινώνεται για προφανείς λόγους. Επιπλέον, αυτό συμβαίνει σε μια περίοδο κατά την οποία η μόχλευση των τραπεζικών ισολογισμών βρίσκεται σε επίπεδα ρεκόρ, αφήνοντας τις τράπεζες άσχημα εκτεθειμένες στην αλλαγή.
Η σοβαρή συρρίκνωση των τραπεζικών πιστώσεων βρίσκεται μόλις στα αρχικά της στάδια. Σύντομα θα εμφανιστεί μια δεύτερη φάση στον οικονομικό και χρηματοπιστωτικό πόλεμο κατά της Ρωσίας του Πούτιν. Επί του παρόντος, φαίνεται ότι βρισκόμαστε σε μια καλοκαιρινή παύση μετά την πρώτη, που υποδεικνύεται από την παγίωση των τιμών των εμπορευμάτων. Οι αποδόσεις των κρατικών ομολόγων έχουν μειωθεί από τα προηγούμενα υψηλά επίπεδα. Οι χρηματιστηριακές αγορές έχουν σημειώσει άνοδο. Το Bitcoin έχει κάνει ράλι. Ο χρυσός, ο οποίος είναι το μόνο νόμιμο χρήμα από το οποίο μπορεί κανείς να ξεφύγει από όλα αυτά, έχει μειωθεί. Όλα αυτά υποδηλώνουν μια ψευδή αισιοδοξία, ευάλωτη στους πιο αγενείς κραδασμούς.
Η Κίνα μπορεί να είναι ο μοναδικός μπαλαντέρ του Πούτιν
Με την οικονομία της να βασίζεται σε εμπορεύματα των οποίων οι αξίες είναι ευθυγραμμισμένες με τον χρυσό και εφόσον η τρέχουσα γεωπολιτική κατάσταση δεν κλιμακωθεί σε μια ευρύτερη στρατιωτική σύγκρουση, η Ρωσία φαίνεται να βρίσκεται σε ενισχυμένη οικονομική θέση, ενώ οι αντίπαλοί της βρίσκονται σε πτώση. Αν υπάρχει απειλή για τη θέση της, αυτή προέρχεται μάλλον από τη συμμαχία της με την Κίνα, η οποία είναι εκτεθειμένη στις ανοησίες της Δύσης μέσω του εμπορίου. Η Κίνα έχει κάποια προβλήματα μπαλαντέρ.
Από τον θάνατο του Μάο, στην ταχεία ανάπτυξή της η Κίνα στηρίχθηκε στην επέκταση της πίστωσης μέσω κρατικών τραπεζών. Τα στελέχη των τραπεζών είναι κρατικοί λειτουργοί, αντί για διαχειριστές για λογαριασμό των μετόχων που επιδιώκουν το κέρδος. Αυτή η διαφορά είναι που έχει απομονώσει την εγχώρια οικονομία από τους κύκλους της τραπεζικής πίστωσης που έχουν ταλαιπωρήσει το οικονομικό μοντέλο της Δύσης με επαναλαμβανόμενες πιστωτικές κρίσεις.
Αν και αυτή η έλλειψη καταστροφικής κυκλικότητας μπορεί να θεωρηθεί καλό, επέτρεψε στις κακές επενδύσεις να συσσωρευτούν αδιάκοπα τις τελευταίες δεκαετίες. Έτσι, ενώ οι κινεζικές αρχές εξακολουθούν να ασκούν σημαντικό έλεγχο στον δανεισμό, ο βαθμός της οικονομικής στρέβλωσης έχει καταστεί απειλή για την περαιτέρω πρόοδο.
Αυτό εκδηλώνεται σε μια αυξανόμενη κρίση ακινήτων, με τους εργολάβους να πηγαίνουν μαζικά στον τοίχο. Δεν είναι ότι δεν είναι απίθανο να υπάρξει ζήτηση για εμπορικά και οικιστικά ακίνητα στο μέλλον: οι αποταμιευτές είναι εκεί για να αγοράσουν, η μεσαία τάξη αυξάνεται σε αριθμό και η οικονομία έχει αρκετό δρόμο να διανύσει στην ανάπτυξή της. Το πρόβλημα είναι ότι η αγορά ακινήτων έχει ξεφύγει από τον εαυτό της.
Ως τομέας, η ακίνητη περιουσία και οι συναφείς δραστηριότητες αποτελούν περίπου το ένα τρίτο της οικονομικής δραστηριότητας της Κίνας. Οι εργολάβοι έχουν αναστείλει την ολοκλήρωση των προπωλημένων ακινήτων, τα οποία οι πολίτες έχουν αγοράσει με προπληρωμή. Κατά συνέπεια, οι πληρωμές των υποθηκών αναστέλλονται από εξαγριωμένους αγοραστές. Οι ιδιωτικές τράπεζες έχουν επηρεαστεί, με τραπεζικές φυγές εναντίον ορισμένων από αυτές. Περίπου τριάντα εταιρείες ακινήτων έχουν χάσει πληρωμές εξωτερικού χρέους, με την Evergrande να είναι ο πιο προβεβλημένος κακοπληρωτής χρέους 300 δισ. δολαρίων.
Τα προβλήματα στον τομέα των ακινήτων επιδεινώθηκαν και εξακολουθούν να επιδεινώνονται από την πολιτική μηδενικής ανοχής του Πεκίνου για την αγοραπωλησία. Περισσότερο από ό,τι σε άλλες χώρες, οι αυστηρά επιβαλλόμενες απαγορεύσεις έχουν πλήξει την παραγωγή και υπονομεύσει την εφοδιαστική, παράγοντες που αναπόφευκτα υπονόμευσαν τις οικονομικές επιδόσεις. Ενώ οι εξαγωγές προς άλλα έθνη άντεξαν καλά - κυρίως λόγω της κλιμάκωσης των ελλειμμάτων δαπανών των ξένων κυβερνήσεων που δεν συνοδεύονται από αυξημένες προσωπικές αποταμιεύσεις - τα κέρδη των εξαγωγέων της Κίνας είναι βέβαιο ότι θα συμπιεστούν από την εντεινόμενη ύφεση της Δύσης. Εκτός, δηλαδή, αν η συναλλαγματική πολιτική της Κίνας είναι να αποδυναμώνει σκόπιμα το γουάν έναντι των δυτικών νομισμάτων. Αλλά αυτό θα καταλήξει μόνο σε αποσταθεροποίηση της εγχώριας οικονομίας, καθώς η αύξηση των τιμών καταναλωτή θα επιταχυνθεί.
Και τέλος, αν το Πεκίνο ακολουθήσει τις απειλές του να προσαρτήσει την Ταϊβάν - έστω και μόνο για να αποσπάσει την προσοχή από τις εγχώριες οικονομικές αποτυχίες - είναι πιθανό να τεθεί σε κίνηση μια σειρά γεγονότων που θα μπορούσαν να κλιμακώσουν τις εντάσεις με την Αμερική και τους αμυντικούς της συμμάχους σε βάρος όλων.
Αλλά παρά τα πρωτοσέλιδα από την κρίση των ακινήτων της Κίνας, είναι πολύ νωρίς για να υποθέσουμε ότι η Κίνα βυθίζεται σε πολύ βαθύτερα προβλήματα. Πρέπει να εγκαταλείψει τις μακροοικονομικές πολιτικές που καθοδηγούνται αποκλειστικά από τις στατιστικές και να διασφαλίσει ότι οι πολίτες της και οι επιχειρήσεις τους έχουν ένα σταθερό νόμισμα. Δεν είναι σαφές αν αυτό έχει γίνει κατανοητό στο Πεκίνο.
Η θεμελιώδης διαφορά από τον Ρώσο εταίρο της είναι η μεγαλύτερη οικονομική της εξάρτηση από την κατανάλωση εμπορευμάτων σε αντίθεση με την παραγωγή τους. Οι συνέπειες των δυτικών οικονομικών πολιτικών που έχουν ως στόχο την υπονόμευση της αγοραστικής δύναμης των δικών τους νομισμάτων θα γίνουν περισσότερο αισθητές στην Κίνα παρά στη Ρωσία. Ωστόσο, μια όλο και πιο πιθανή τραπεζική και νομισματική κρίση στη Δύση μπορεί να αντιμετωπιστεί από την Κίνα με τη σωστή οικονομική προσέγγιση.
Η εποχή του δολαρίου τελειώνει
Ενώ ο Πούτιν φαίνεται να κερδίζει τον έλεγχο του Παγκόσμιου Νησιού, αφήνοντας μερικά έθνη στις παρυφές του να προσκολλώνται στις ΗΠΑ και στην ηγεμονία του νομίσματός τους, πολλά από αυτά που έχει επιτύχει οφείλονται στην παταγώδη αποτυχία της Δύσης να παίξει αυτό το μεγαλύτερο από τα μεγάλα γεωπολιτικά παιχνίδια. Ένα αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό της παρακμής της Δύσης είναι ο εναγκαλισμός της με αντικαπιταλιστικές και αφυπνιστικές κουλτούρες. Σε αυτό το άρθρο, θα χάναμε την εστίασή μας αν διολισθαίναμε στη συζήτηση για την κλιματική αλλαγή, εκτός από το να επισημάνουμε ότι επιδιώκοντας να εξαλείψει τα ορυκτά καύσιμα μέσα στην επόμενη δεκαετία περίπου, η Δύση βρίσκεται σε πορεία οικονομικής αυτοκαταστροφής σε σχέση με τους εταίρους της Ρωσίας, στους οποίους προσφέρεται πετρέλαιο, φυσικό αέριο και άνθρακας με έκπτωση για το ορατό μέλλον.
Όταν ο πρόεδρος Νίξον μετέτρεψε το δολάριο σε ένα εξ ολοκλήρου πλαστό νόμισμα τον Αύγουστο του 1971, πυροδότησε μια σειρά γεγονότων που τώρα τελειώνει. Από την καθιέρωση του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος και τη συμφωνία του με τη Σαουδική Αραβία, η οποία οδήγησε στη δημιουργία του πετροδολλαρίου, άρχισε η παγκόσμια αστάθεια των πλαστών νομισμάτων, όπως φαίνεται στο Σχήμα 3 του παρόντος άρθρου. Αλλά το fiat δολάριο έδωσε τόσο στην αμερικανική κυβέρνηση όσο και στο αμερικανικό τραπεζικό σύστημα τεράστια δύναμη. Αυτή ασκήθηκε αποτελεσματικά, εξαναγκάζοντας τα απείθαρχα έθνη να υποκλιθούν στο πανίσχυρο δολάριο.
Η δύναμη αυτή δεν χρησιμοποιήθηκε με σύνεση, οδηγώντας σε μια συμμαχία μεταξύ της Ρωσίας και της Κίνας για να προστατευτούν από τις ενέργειες των ΗΠΑ. Τα μαθήματα που πήραν από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό δεν χάθηκαν. Παρά τις προηγούμενες υποσχέσεις προς τη Ρωσία να μην το πράξει, ο στρατός των ΗΠΑ απείλησε άμεσα τα δυτικά της σύνορα. Για την Κίνα, αν και η οικονομική και βιομηχανική της επανάσταση είχε αρχικά επαινεθεί, άρχισε να θεωρείται απειλή για τα αμερικανικά συμφέροντα.
Αυτός ο ιμπεριαλισμός κατέστησε την Αμερική ελάχιστα φιλική και περισσότερο ως λανθάνοντα εχθρό. Με τις επανειλημμένες αποτυχίες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική, την Ουκρανία και πιο πρόσφατα στο Αφγανιστάν, οι ΗΠΑ μπορούν πλέον να υπολογίζουν σε έθνη που αντιπροσωπεύουν μόνο το 19% περίπου του παγκόσμιου πληθυσμού των 8 δισεκατομμυρίων ανθρώπων, σε σύγκριση με το 54% που συμμαχεί με το Παγκόσμιο Νησί. Αυτό φαίνεται στο Σχήμα 4.
Αν και η κατανομή των εθνών σε αυτές τις κατηγορίες είναι κάπως υποκειμενική, δίνει μια προσέγγιση της σχετικής ισχύος της παγκόσμιας νησιωτικής εταιρικής σχέσης σε σύγκριση με εκείνη των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ. Καθώς ο εναγκαλισμός της εταιρικής σχέσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ χαλαρώνει, τα συμφέροντα είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσουν τα ανένταχτα έθνη προς το στρατόπεδο των Παγκόσμιων Νησιών, ιδίως όταν έχουν εμπορεύματα να πουλήσουν.
Πριν από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τις κυρώσεις που ακολούθησαν, κανένα από τα 170 έθνη του πίνακα δεν μπορούσε να κάνει χωρίς το δολάριο. Η Ρωσία αναγκάστηκε να βρει εναλλακτικά νομίσματα διακανονισμού και οι στενοί της σύμμαχοι στην Ευρασιατική Οικονομική Ένωση σχεδιάζουν ένα νέο νόμισμα διακανονισμού του εμπορίου για να κόψουν το δολάριο. Αλλά η διεθνής τιμολόγηση των εμπορευμάτων και των πρώτων υλών σε δολάρια είναι αδύνατο να ξεπεραστεί, ακόμη και για τη Ρωσία.
Το Παγκόσμιο Νησί δεν μπορεί να παραγκωνίσει εντελώς το δολάριο - είναι πολύ παγιωμένο. Ενώ η ισχύς του δολαρίου μειώνεται, η καταστροφή του εικονικού μονοπωλίου του στο διεθνές εμπόριο θα πρέπει να προέλθει από την ίδια τη νομισματική πολιτική των ΗΠΑ, μια διαδικασία που αναμφισβήτητα βρίσκεται σε εξέλιξη.
Από τη χρηματιστικοποίηση των δυτικών οικονομιών στα μέσα της δεκαετίας του '80, το δολάριο διατήρησε την αξιοπιστία του ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα. Αυτό επιτεύχθηκε με την εξασφάλιση μιας έτοιμης προσφοράς για διεθνή χρήση, όπως προέβλεψε ο Robert Triffin με την περιγραφή του διλήμματος του δολαρίου στα τέλη της δεκαετίας του '50. Η πλευρά της ζήτησης ενισχύθηκε από την ανάπτυξη ρυθμιζόμενων και μη ρυθμιζόμενων αγορών παραγώγων, οι οποίες ανάγκασαν τους ξένους να αγοράζουν δολάρια προκειμένου να αγοράσουν παράγωγα. Ουσιαστικά, επρόκειτο για συνθετική ζήτηση δολαρίων που δημιουργήθηκε για να ικανοποιήσει τη ζήτηση των κερδοσκόπων για εμπορεύματα, συμπεριλαμβανομένων των πολύτιμων μετάλλων, δημιουργώντας συνθετική προσφορά.
Όταν γίνει αντιληπτή αυτή η έννοια, γίνεται καλύτερα κατανοητή η σημασία του τερματισμού της μακροπρόθεσμης τάσης καταστολής των επιτοκίων. Η καταστολή των τιμών των εμπορευμάτων με την αύξηση της συνθετικής προσφοράς έγινε αναπόσπαστο μέρος της μείωσης των επιτοκίων. Τα επιτόκια δεν μειώνονται πλέον, αλλά αυξάνονται. Θα υπάρξουν απροσδόκητες συνέπειες για τις τιμές των εμπορευμάτων, στις οποίες θα αναφερθούμε σε λίγο.
Υπάρχουν δύο άμεσες συνέπειες για τον τραπεζικό δανεισμό: τα περιθώρια δανεισμού τους βελτιώνονται και τα περιστατικά επισφαλών και αμφίβολων χρεών αυξάνονται. Κατά συνέπεια, οι υπερδανεισμένοι τραπεζικοί ισολογισμοί περιορίζονται, καθώς οι τράπεζες δεν χρειάζεται πλέον να τους δουλεύουν τόσο σκληρά για να διατηρήσουν τα κέρδη της κατώτατης γραμμής. Και με τον κίνδυνο δανεισμού να κλιμακώνεται, αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για τη συνολική συρρίκνωση των τραπεζικών πιστώσεων. Η πίστωση θα γίνεται όλο και πιο σπάνια.
Θα πρέπει επίσης να ληφθούν υπόψη οι συνέπειες για τις χρηματοπιστωτικές αγορές, συμπεριλαμβανομένης της προσφοράς συνθετικών εμπορευμάτων. Σύμφωνα με τους νέους κανονισμούς της Βασιλείας 3 που εισήχθησαν πρόσφατα, οι συναλλαγές και η δημιουργία αγορών σε παράγωγα αποτελούν αναποτελεσματική χρήση του δυναμικού του ισολογισμού, οπότε οι δραστηριότητες αυτές είναι βέβαιο ότι θα μειωθούν με την πάροδο του χρόνου υπό την πίεση των οικονομικών υπηρεσιών των τραπεζών. Στην πραγματικότητα, οι συνθήκες που επέτρεψαν στις τράπεζες να επεκτείνουν τις πιστώσεις για να χρηματοδοτήσουν την αύξηση των δραστηριοτήτων διαπραγμάτευσης παραγώγων μεταξύ 1985 και 2021 αντιστρέφονται.
Σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, η ονομαστική αξία των παγκόσμιων ρυθμιζόμενων συμβολαίων μελλοντικής εκπλήρωσης ανήλθε σε 40 δολάρια. 7 τρισεκατομμύρια δολάρια τον περασμένο Μάρτιο, και στα δικαιώματα προαίρεσης ανήλθε σε άλλα 54 τρισεκατομμύρια δολάρια. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν πάνω από 610 τρισεκατομμύρια δολάρια σε εξωχρηματιστηριακά παράγωγα. Προς το παρόν, οι διακυμάνσεις αυτής της συνθετικής προσφοράς είναι αυτές που καθορίζουν τις σχέσεις τιμολόγησης μεταξύ νομισμάτων και εμπορευμάτων. Αλλά ο αντίκτυπος της συρρίκνωσης των τραπεζικών πιστώσεων θα οδηγήσει σχεδόν σίγουρα σε υψηλότερες τιμές των βασικών εμπορευμάτων, καθώς αυτή η συνθετική προσφορά στερεύει και αποσύρεται όλο και περισσότερο.
Επιπλέον, η συρρίκνωση της τραπεζικής πίστης οδηγεί πάντοτε σε τραπεζικές χρεοκοπίες. Και με τις παγκόσμιες συστημικά σημαντικές τράπεζες της Ευρωζώνης και της Ιαπωνίας να έχουν μόχλευση πάνω από 20 φορές κατά μέσο όρο, η κλίμακα των τραπεζικών χρεοκοπιών είναι πιθανό να είναι σημαντικά μεγαλύτερη από εκείνη της Lehman όταν χρεοκόπησε πριν από δεκατέσσερα χρόνια τον επόμενο μήνα.
Και τέλος, ως ασφάλιση έναντι μιας εκτεταμένης καταστροφής του πλαστικού νομίσματος, τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα έχουν αποθηκεύσει φυσικούς ράβδους χρυσού. Η Ρωσία είναι γνωστό ότι διαθέτει περίπου 12.000 τόνους, εκ των οποίων οι 2.300 τόνοι κατέχονται ως νομισματικά αποθέματα. Εξορύσσει 330 τόνους ετησίως, τους οποίους τώρα προσθέτει στο απόθεμά της. Έχοντας συσσωρεύσει το μεγαλύτερο μέρος του αποθέματός του πριν επιτρέψει στο κινεζικό κοινό να αγοράσει χρυσό, το κινεζικό κράτος διαθέτει πιθανώς πάνω από 30.000 τόνους, εκ των οποίων μόνο 1.776 τόνοι έχουν δηλωθεί ως επίσημα αποθέματα. Από την ίδρυσή του το 2002, οι πολίτες της Κίνας έχουν παραλάβει επιπλέον 20.000 τόνους από το Χρηματιστήριο Χρυσού της Σαγκάης, κάποιοι από τους οποίους θα έχουν επιστρέψει ως παλιοσίδερα.
Επομένως, το ρωσικό και το κινεζικό κράτος διαθέτουν μεταξύ τους πάνω από 40.000 τόνους, γεγονός που συγκρίνεται με τα αποθέματα της Αμερικής, τα οποία επισήμως αναφέρονται σε 8.133 τόνους. Ως έθνη, είναι επίσης οι δύο μεγαλύτεροι μεταλλωρύχοι χρυσού με βάση την παραγωγή.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τόσο η Κίνα όσο και η Ρωσία κατανοούν καλύτερα από τις δυτικές κεντρικές τράπεζες τη σχέση μεταξύ του χρήματος, το οποίο νομικά και στην πραγματικότητα είναι ο χρυσός, και της πίστωσης. Δεν μπορεί παρά να έχουν δημιουργήσει τα αποθέματά τους και την εξορυκτική τους ικανότητα εν αναμονή του γεγονότος ότι τα νομίσματά τους θα χρειαστούν, μια μέρα, προστασία από μια κρίση του πλαστικού νομίσματος. Πρώτα ήταν η Κίνα, η οποία συσσώρευσε το μεγαλύτερο μέρος των αποθεμάτων της κατά τη διάρκεια της πτωτικής αγοράς 1980-2002 σε τιμές τόσο χαμηλές όσο τα 275 δολάρια, πριν επιτρέψει στους πολίτες της να αγοράσουν χρυσό. Με τη Ρωσία, η συσσώρευση ήταν πιο πρόσφατη, αναμφίβολα θεωρούμενη από τον Πούτιν ως ουσιαστικό μέρος των γεωπολιτικών φιλοδοξιών του. Και οι δύο χώρες έχουν αποκρύψει την πραγματική τους θέση σε χρυσό, προφανώς για να μην απειλήσουν άμεσα την ηγεμονία του δολαρίου και για να μπορέσουν να αυξήσουν κρυφά τις αποθήκες τους.
Σε περίπτωση κρίσης του δολαρίου σε νόμισμα fiat, τόσο το ρούβλι όσο και το γουάν έχουν περισσότερη νομισματική προβολή που τα στηρίζει από ό,τι σε οποιοδήποτε νόμισμα των αντιπάλων τους. Και ενώ οι ένορκοι μπορεί να είναι έξω σε σχέση με τη γεωπολιτική νοημοσύνη του προέδρου Σι, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Πούτιν θα κάνει ό,τι χρειαστεί για να προστατεύσει τη Ρωσία, το ρούβλι και τα γεωστρατηγικά του σχέδια από οποιαδήποτε κρίση που μπορεί να περιβάλλει τη Δύση.
goldmoney.com https://diodotos-k-t.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου