Κράτη και εμβολιασμοί εναντίον λογικής και Καντιανής ηθικής!

 Άρθρο του Patrick Barron, που δημοσιεύτηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 2022 από το Mises Institute. 

Οι υποχρεωτικοί ή εκβιαστικοί εμβολιασμοί που επιβάλλονται από τις κυβερνήσεις, παραβιάζουν τα ατομικά δικαιώματα και προάγουν τις καταναγκαστικές εξουσίες του κράτους. Παραβιάζουν επίσης τους Καντιανούς ηθικούς κανόνες, μετατρέποντας τους ανθρώπους σε εργαλεία, για να επιτύχουν τους σκοπούς τους οι κρατικές ελίτ

Η ετυμηγορία υπέρ των υποχρεωτικών εμβολιασμών βασίζεται σε εσφαλμένη λογική και παραβιάζει τις ηθικές αρχές. Ένα εμβολιασμένο άτομο προστατεύει τον εαυτό του στο βαθμό της αποτελεσματικότητας του εμβολίου, που μπορεί να είναι κοντά στο 100%, όπως στην περίπτωση των εμβολίων κατά της πολιομυελίτιδας και της ευλογιάς, ή πολύ λιγότερο, όπως στην περίπτωση των εμβολίων Covid-19. Κάποιος μπορεί να κάνει το εμβόλιο και να απολαύσει την πλήρη προστασία του ακόμα κι αν είναι το μόνο άτομο που έχει εμβολιαστεί. Εάν όλοι οι άλλοι κάνουν το εμβόλιο, η προστασία κάποιου ΔΕΝ αυξάνεται. Και αν όλοι οι άλλοι αρνηθούν να κάνουν το εμβόλιο, η προστασία κάποιου δεν μειώνεται.

Γιατί, λοιπόν, να επιμένουν κάποιοι ότι πρέπει να επιτραπεί στην «κοινωνία» να σας αναγκάσει να κάνετε το εμβόλιο; Εάν αρνηθείτε να το κάνετε, δεν είστε απειλή για κανέναν που το κάνει. Και εκείνοι που - όπως κι εσείς - αρνούνται να το κάνουν, αναλαμβάνουν τον κίνδυνο.

Ένα επιχείρημα είναι ότι όσο περισσότεροι άνθρωποι κάνουν το εμβόλιο, τόσο λιγότερες πιθανότητες έχει η ασθένεια να εξαπλωθεί και, ευελπιστούν κάποιοι, θα ξεθωριάσει προτού να έχει την ευκαιρία να μεταλλαχθεί σε κάτι άλλο - έναντι του οποίου το τρέχον εμβόλιο δεν θα παρέχει προστασία. Αυτό είναι που οι επιδημιολόγοι αποκαλούν «ανοσία αγέλης».

Η Αρχή του ανθρωπισμού του Καντ

Το πρόβλημα με αυτό το επιχείρημα είναι ότι παραβιάζει την «αρχή του ανθρωπισμού» του Emmanuel Kant . Δηλαδή, ότι ο άνθρωπος είναι αυτοσκοπός και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά ως το μέσο για κάποιον άλλο σκοπό. Οι υποστηρικτές του υποχρεωτικού εμβολιασμού θέλουν να αναγκάσουν τα άτομα, παρά τη θέλησή τους, να κάνουν ένα εμβόλιο για να προστατεύσουν άγνωστους και ίσως ανύπαρκτους άλλους ανθρώπους, από κάτι που μπορεί να συμβεί ή να μην συμβεί. Δεν πρόκειται μόνο για μια ισχνή δικαιολόγηση, που μυρίζει ολοκληρωτισμό, αλλά είναι μια ξεκάθαρη παραβίαση της καντιανής ηθικής.

Λοιπόν, τι είναι τόσο σημαντικό στην καντιανή ηθική; Εντάξει, βλέπουμε το πρόβλημα παντού γύρω μας. Είναι τόσο διαδεδομένο που το θεωρούμε δεδομένο. Το κράτος έχει επεκταθεί, από ένας οργανισμός για την προστασία της ζωής, της ελευθερίας και της περιουσίας, σε ένα σύστημα εξαναγκασμού για την επίτευξη μιας «κοινωνικής μηχανικής» τόσο σε εγχώρια όσο και σε διεθνή κλίμακα. Αναφέρομαι στο στρατιωτικό/προνοιακό κράτος (warfare/welfare state).

Με το πιο ισχνό των προσχημάτων ο άνθρωπος γίνεται τροφή για τα κανόνια για αδιάκοπους πολέμους, όχι για να προστατεύσουμε τη ζωή, την ελευθερία και την περιουσία μας στο παρόν, αλλά για να σταματήσουμε κάποια υποτιθέμενη επίθεση στο μέλλον. Οι πολεμοκάπηλοι μας λένε ότι «αν δεν σταματήσουμε αυτούς τους απαίσιους ... (συμπληρώστε το κενό) εκεί πέρα, θα τους βρούμε στο κατώφλι μας τόσο σίγουρα, όσο η νύχτα ακολουθεί τη μέρα».

Στο εσωτερικό έχουμε συνηθίσει να επιζητούμε ένα θεωρητικό ιδεώδες που ονομάζεται κράτος πρόνοιας, όπου η περιουσία μας δημεύεται κατά ολοένα και μεγαλύτερα ποσά, για να βελτιώσει την ζωή των άλλων. Τις περισσότερες φορές η αποτυχία αυτών των προγραμμάτων μετατρέπεται σε αιτία για να τα επεκτείνουμε, να μην τα τερματίσουμε ποτέ.

Το κράτος πρόνοιας έχει παραμερίσει τις εθελοντικές, ιδιωτικές, φιλανθρωπικές οργανώσεις και τις φιλανθρωπικές ενώσεις, οι οποίες πρέπει συνεχώς να αποδεικνύουν στους οικονομικούς υποστηρικτές τους ότι είναι αποτελεσματικοί και αποδοτικοί, ώστε να διατηρήσουν την εθελοντική τους χρηματοδότηση. Τέτοιες οργανώσεις δεν παραβιάζουν την καντιανή ηθική. Δεν συμβαίνει το ίδιο με την κρατική πρόνοια, όπου ο πληθυσμός χρησιμοποιείται ως μέσο και όχι ως σκοπός.

Οι υποχρεωτικοί εμβολιασμοί είναι τόσο παράλογοι όσο και ηθικά αποτυχημένοι. Αλλά δεν είναι παρά μόνο μια εκδήλωση ενός ευρύτερου προβλήματος, που είναι η επέκταση της κρατικής εξουσίας σε βάρος της ατομικής ελευθερίας.

***

Ο Patrick Barron είναι ιδιωτικός σύμβουλος στον τραπεζικό κλάδο. Έχει διδάξει ένα εισαγωγικό μάθημα στα αυστριακά οικονομικά για αρκετά χρόνια στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβα. Έχει επίσης διδάξει στο Graduate School of Banking του Πανεπιστημίου του Wisconsin για περισσότερα από είκοσι πέντε χρόνια και έχει παρουσιάσει πολλές παρουσιάσεις στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.