ΜΙΑ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΗ ΕΜΜΟΝΗ!!!

 

Του Θανάση Κ.

 Η συζήτηση για την εξωτερική Πολιτική και τα ελληνοτουρκικά, δείχνει μια δραματική “αναπηρία” στο δημόσιο λόγο. Τουλάχιστον σε σύγκριση με ό,τι συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές δυτικές δημοκρατίες. Σαν να βρισκόμαστε σε άλλο πλανήτη…

Σε άλλες χώρες η σχετική συζήτηση διεξάγεται με βάση όρους και έννοιες όπως: το εθνικό συμφέρον, η εθνική ασφάλεια, η κίνδυνοι που υπάρχουν και οι ευκαιρίες που αναδεικνύονται στο διεθνές περιβάλλον: Γεωπολιτικό, αλλά και ευρύτεροι (με αναφορά σε διεθνείς οικονομικές τάσεις, σε ενεργειακές προοπτικές, τεχνολογικές εξελίξεις, ή πολιτιστικές συγγένειες κλπ.)

Εδώ η συζήτηση διεξάγεται με βάση έννοιες όπως το… Διεθνές Δίκαιο (έναντι αντιπάλου που κατάφωρα – και ατιμώρητα – το παραβιάζει!

-το blame game (έναντι αντιπάλου που ήδη τον έχουν ήδη καταγγείλει οι περισσότερες χώρες για τις προκλήσεις του και την αναθεωρητική συμπεριφορά του εναντίον μας – και όχι μόνο!)

– η “κινητικότητα” που – υποτίθεται ότι – πρέπει να υπάρχει πάντα! (Γιατί, άραγε;)

– η “λύση” στα ανοικτά προβλήματα που – υποτίθεται ότι – πρέπει να βρεθεί οπωσδήποτε (ακόμα κι αν εγκυμονεί ακόμα χειρότερα προβλήματα στο μέλλον).

– η “κακή λύση” που είναι – υποτίθεται – πάντα “καλύτερη από καθόλου λύση”. (Μόνο στην Ελλάδα συζητούνται τέτοια πράγματα…)

Σε σοβαρές χώρες (ακόμα και σε πολλές όχι ιδιαίτερα “σοβαρές”) όλα θεωρούνται ακατανόητα…

Η Ελλάδα είναι μια χώρα που αντιμετωπίζει σοβαρότατες – και διαρκώς εντεινόμενες – γεωπολιτικές απειλές!

Αλλά κάποιοι τις αντιμετωπίζουν με παιδαριώδη αφέλεια.

Ή όπως αντιμετωπίζουν… κοινωνικοί λειτουργοί τα “παραβατικά άτομα”.

Χωρίς καμία αναφορά στο γεωπολιτικό περιβάλλον…

Χωρίς κανένα μακροχρόνιο σχέδιο για το πώς μπορούν οι απειλές να αντιμετωπιστούν, δηλαδή να εξουδετερωθούν.

Κυριολεκτικά εκτός τόπου και χρόνου…

–Άλλη Τουρκία είχαμε απέναντί μας όταν σπαρασσόταν από εσωτερική βία (δεκαετία του ’70), άλλη όταν βρέθηκε επί τριάντα χρόνια περίπου υπό την εποπτεία του ΔΝΤ (από τη δεκαετία του 80), κι άλλη σήμερα που συμπεριλαμβάνεται στους G-20, αν και καταρρέουν τα συναλλαγματικά της αποθέματα και κινδυνεύει να ξαναβρεθεί στον έλεγχο του ΔΝΤ.

–Άλλη Τουρκία είχαμε απέναντί μας όταν υπήρχε ο Ψυχρός Πόλεμος (και η σημασία της για το ΝΑΤΟ ήταν σημαντική έναντι της γειτονικής Σοβιετικής υπερδύναμης τότε), άλλη όταν έπεσε η ΕΣΣΔ, όμως αναδείχθηκε τότε παράλληλα ο κίνδυνος του ισλαμικού φονταμενταλισμού, άλλη πριν την Αραβική Άνοιξη κι άλλη μετά!

Σήμερα η Τουρκία έχει μόνη της ακυρώσει όλους τους λόγους που συνιστούσαν τη “μεγάλη γεωπολιτική της σημασία” στο παρελθόν:

Συνεργάζεται με τη Ρωσία, στηρίζει τους σουνίτες τζιχαντιστές παντού, στηρίζει το Σιιτικό Ιράν και στέλνει χιλιάδες παράνομους μετανάστες στην Ευρώπη.

[Και με την Ουκρανική κρίση σήμερα, δεν “επανήλθε”, γιατί στο μεταξύ έχει τόσο συνδεθεί στρατηγικά με την Ρωσία κι είναι τόσο “εκτεθειμένη” σε μέτωπα όπου έχει παρουσία η Ρωσία, που αν σήμερα τα έσπαγε ο Ερντογάν με τον Πούτιν, θα κινδύνευε ο ίδιος άμεσα παντού και το ΝΑΤΟ δεν είναι σε θέση να τον βοηθήσει πουθενά…]

—Άλλη Τουρκία είχαμε απέναντί μας. όταν η ίδια πρόβαλλε τον εαυτό της στη Δύση ως πρότυπο μουσουλμανικής χώρας με κοσμικό καθεστώς. κι άλλη σήμερα όταν ο Ερντογάν στήνει Ισλαμική Δημοκρατία που θεωρείται αποσταθεροποιητική για όλα τα κοσμικά καθεστώτα των αραβικών χωρών.

—Άλλη Τουρκία είχαμε απέναντί μας όταν διατηρούσε στενές σχέσεις και με το Ισραήλ και με τα αραβικά καθεστώτα κι άλλη σήμερα όταν τα έχει σπάσει και με το Ισραήλ και με τα περισσότερα αραβικά καθεστώτα και με μια σειρά από ευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία, Αυστρίας κλπ.)

Κι όμως, πολλοί δικοί μας σαν να μην παίρνουν χαμπάρι απ’ όλα αυτά. Σαν να μη τους αφορούν. Μονίμως λένε το ίδιο “τροπάρι”:

–Πρέπει να συμβιβαστούμε, για να μην συγκρουστούμε! Ακόμα κι αν ο “συμβιβασμός” που μας ζητάνε δεν αφορά κάποια “αμφισβητούμενη περιοχή” ανάμεσά μας. Ακόμα κι αν αφορά δική μας κυριαρχία (όπως τα Ίμια ή το… μισό Αιγαίο που το έχουν “γκριζάρει”) ακόμα κι αν αφορά κυριαρχικά μας δικαιώματα που σαφώς μας αναγνωρίζει το Διεθνές Δίκαιο (που, όμως, δεν τα έχουμε διακηρύξει εμείς), ακόμα κι αν αφορά κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου, που τα έχει διακηρύξει η Κύπρος και τα έχουν αναγνωρίσει άλλες γειτονικές χώρες όπως η Αίγυπτος και το Ισραήλ, αλλά η Τουρκία πηγαίνει εκεί και κάνει… γεωτρήσεις!

Δεν μας ζητάνε ένα “ουδέτερο συμβιβασμό”! Μας ζητάνε μια συνθηκολόγηση με επεκτατιστή γείτονα, με την ελπίδα ότι ίσως καταφέρουμε να διασώσουμε κάτι.

Αλλά κι αυτό το “κάτι” μόνο προσωρινά. Γιατί αν η Τουρκία επιτύχει τη συνθηκολόγηση της Ελλάδας στα… μισά απ’ όσα ζητάει, είναι βέβαιο ότι αμέσως μετά, με τις ίδιες μεθόδους προκλήσεων και απειλής χρήσης βίας, θα προσπαθήσει να αρπάξει και τα άλλα μισά. Κι ακόμα περισσότερα.

Ο Τουρκικός “αναθεωρητισμός” δεν είναι κάτι που μπορούμε να ξεγελάσουμε ή να κατευνάσουμε. Είναι κάτι που οφείλουμε να εξουδετερώσουμε!

Όχι να βαυκαλιζόμαστε. Ή να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας…

–Μετά το τουρκικό casus belli, του 1995, μας έλεγαν ότι είναι “παράνομο” – που είναι – κι ότι σε τίποτε δεν αλλάζει το status quo στο Αιγαίο…

Αλλά τρία χρόνια αργότερα, το 1998, στη Μαδρίτη, η Ελλάδα αποδέχθηκε να απόσχει από μονομερείς ενέργειες στο Αιγαίο που θα έθιγαν “ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα” της Τουρκίας. Άρα, αποδέχθηκε εμμέσως, αλλαγή του status quo…

— Μετά την κρίση των Ιμίων, του 1996, μας έλεγαν ότι επιστρέψαμε στην προτέρα κατάσταση (status quo ante). Αλλά λίγο αργότερα, η Τουρκία γκρίζαρε πέρα από την περιοχή των Ιμίων και άλλες 100 περίπου (και διπλάσιες αργότερα) νησίδες και βραχονησίδες στο Ανατολικό Αιγαίο, μέχρι και νοτίως της Κρήτης) Δηλαδή αμφισβήτησε πλέον ανοικτά, την – δεδομένη από ένα αιώνα περίπου –  κυριαρχία της Ελλάδας!

–Κι ύστερα η Ελλάδα στο Ελσίνκι (1999) δέχθηκε να συζητήσει “εδαφικές και άλλες συναφείς διαφορές της” με την Τουρκία. Δηλαδή το γκριζάρισμα του μισού Αιγαίου…

Ενώ ως τότε διακηρύσσαμε ότι μόνη διαφορά μας ήταν η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας….

–Όταν εμφανίστηκε το Σχέδιο Ανάν, 2004, οι ίδιοι άνθρωποι σε Ελλάδα και Κύπρο μας προειδοποιούσαν πως, αν δεν γινόταν αποδεκτό το έκτρωμα αυτό η Κύπρος ΔΕΝ θα έμπαινε στην ΕΕ. Κι αποδείχθηκε ότι έλεγαν ψέματα. Η Κύπρος απέρριψε το Σχέδιο Ανάν κι αμέσως μετά μπήκε κανονικά στην ΕΕ….

–Όταν η Ελλάδα, επί κυβέρνησης Σαμαρά, προχώρησε στη δημιουργία στρατηγικού άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, για πρώτη φορά, μας έλεγαν ότι κάτι τέτοιο ήταν “επικίνδυνο”, γιατί θα προκαλούσε “αντίποινα” εκ μέρους των Αράβων σε βάρος της Κύπρου. Αλλά ούτε αυτό επαληθεύθηκε…

Αντίθετα μερικά χρόνια αργότερα, μια σειρά ισχυρές Αραβικές χώρες άρχισαν να συγκλίνουν κι εκείνες με το Ισραήλ και να απομακρύνονται από την Τουρκία.

–Όταν η Ελλάδα, πάλι επί κυβέρνησης Σαμαρά, προχώρησε σε δεύτερη “τριγωνική στρατηγική σχέση” στην περιοχή, αυτή τη φορά μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου και Αιγύπτου, μας έλεγαν ότι αυτό θα προκαλούσε τη “δυσφορία” των δυτικών χωρών, που θεωρούσαν τον νέο Πρόεδρο της Αιγύπτου, Σίσι, ως “δικτάτορα”. Κι όμως, η κίνηση τότε της Ελλάδας και της Κύπρου, να αγκαλιάσουν το Σίσι, βρήκε πολλούς μιμητές στις δυτικές πρωτεύουσες, που όλες τους θεωρούν πλέον τον Σίσι ως “αξιόπιστο συνομιλητή” και “μεγάλο ηγέτη του Αραβικού κόσμου”.

Κάθε προσπάθεια της Ελλάδας να αναζητεί και να βρίσκει νέους συμμάχους έναντι της Τουρκίας – δηλαδή να κάνει το αυτονόητο – θεωρήθηκε ως “επιζήμια” και “παρακινδυνευμένη κίνηση”, απ’ όσους θεωρούν ως μοναδική πολιτική τη συνθηκολόγηση με την Τουρκία…

–Ακόμα και πρόσφατα, όταν οι πρωτοφανείς τουρκικές προκλήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο βρίσκονταν στο αποκορύφωμα, και καταγγέλλονταν απ’ όλες σχεδόν τις ξένες κυβερνήσεις, υπήρχαν άνθρωποι μέσα στην Ελλάδα που δήλωναν δημόσια ότι οι Ελληνικές θέσεις είναι… “μαξιμαλιστικές”!

Οι Ελληνικές θέσεις! Έναντι της Τουρκίας, η οποία την ίδια στιγμή προχωρούσε στο Τουρκολιβυκό Σύμφωνο! Οι Τούρκοι καταπατούσαν τα πάντα και καταγγέλλονταν από τους πάντες, αλλά οι Έλληνες ήταν, λέει,  μαξιμαλιστές!

(Κι αυτά τα έλεγαν Έλληνες αξιωματούχοι!)

Δεν έχουμε λοιπόν, “δύο απόψεις” για την Εξωτερική Πολιτική.

Έχουμε από τη μια πλευρά μιαν “εμμονή σε  συμβιβασμό” (άνευ όρων στην ουσία), κι από την άλλη μια απόπειρα να οικοδομηθεί μια Πολιτική που θα εξουδετερώνει στις σημερινές συνθήκες των Τουρκικό κίνδυνο.

Η δεύτερη δεν είναι ολοκληρωμένη. Σίγουρα…

Αλλά η πρώτη δεν είναι “άποψη”. Είναι μια αρρωστημένη εμμονή…

ΥΓ. Το γεγονός ότι ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας δημόσια απάντησε χωρίς περιστροφές στον Τούρκο ομόλογο του Μελβουτ Τσαβούσογλου, αναμφίβολα είναι θετικό από μόνο του.

Αλλά δεν είναι “μόνο του”. Η Τουρκία δημόσια έθεσε την ατζέντα που η ίδια επιδιώκει – και που η Ελλάδα, σωστά, αποκρούει…

Εκεί που έφτασαν τα πράγματα, ο κ. Δένδιας σωστά απάντησε, αλλά δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς.

Το πρόβλημα είναι ωστόσο, πως όταν συζητάς με “Πειρατή” κάποια στιγμή είτε θα αμφισβητήσεις την “¨Πειρατεία”, δηλαδή τις συνεχείς προκλήσεις του, είτε θα αναγκαστείς να συνθηκολογήσεις μαζί του.

Οι “διερευνητικές επαφές” υπό συνθήκες συνεχών και κλιμακούμενων προκλήσεων, οδήγησαν σε ανακούφιση της ίδιας της Τουρκίας, που δεν αντιμετωπίζει πλέον απειλές για νέες διεθνείς κυρώσεις εναντίον της, και σε συνεχείς απόπειρες της Τουρκίας να διευρύνει την ατζέντα…

Μέχρι στιγμής, λοιπόν, η Τουρκία συνεχώς κλιμακώνει. Τη μία μέρα ο Ερντογάν κάνει πρωτοφανείς δηλώσεις κατά της Ελλάδας και την άλλη καλεί τον Έλληνας υπουργό να “συνομιλήσουν”…

Την Ελλάδα θα αρχίσουν να την παίρνουν στα σοβαρά οι δυνητικοί της σύμμαχοι στην περιοχή, όταν θα απορρίπτει τέτοιες υποτιμητικές συμπεριφορές σε βάρος της.

Αν θες συμμάχους, δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι ως “παρίας”.

Ούτε αρκεί να… “αντιμιλάς” πότε-πότε..

Αυτά όλα πρέπει να αλλάξουν επειγόντως…

https://www.dailypost.gr