Η 21η Απριλίου 1967 ουδέποτε υπήρξε επανάσταση.
Και δεν το γράφω αυτό υπό τη στενή έννοια, δηλαδή αν ήταν "επανάσταση" ή "πραξικόπημα"... ούτε επειδή (θα νομίζετε ότι...) πιστεύω ότι οι επαναστάσεις είναι μόνο "αριστερές".
Λάθος, υπήρξαν πολλές "δεξιές" επαναστάσεις στον Τρίτο Κόσμο ως το 1980 περίπου, οι οποίες όμως λόγω του ότι είχαν "εθνικοανεξαρτησιακό" πρόσημο, κατέληξαν να "αριστερίζουν", δηλαδή να είναι αντιαμερικάνικες και πολλές φορές φιλικές προς τη Σοβιετική Ένωση, με μεγαλύτερη ή μικρότερη επίδραση αυτού του γεγονότος και στην εσωτερική πολιτική των χωρών όπου έγιναν.
Αλλά η 21η Απριλίου δεν ήταν επανάσταση, διότι ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΕ ΤΙΠΟΤΑ - ουσιαστικά ήταν το προηγούμενο καθεστώς χωρίς βουλή και κόμματα και με άλλα πρόσωπα στις κυβερνητικές θέσεις!
Τα άλλα πρόσωπα ήταν οι συνταγματάρχες που ανέβηκαν στην εξουσία και οι δικοί τους άνθρωποι... στην ουσία ήταν "παιδιά" της "καθώς πρέπει" (λέμε τώρα...) Δεξιάς της εποχής, τα οποία ήταν δυσαρεστημένα με τη "μαμά τους", διότι δεν τα πρόσεχε όσο έπρεπε.
Με άλλα λόγια η σκέψη τους ήταν "γιατί να τρέχουμε εμείς στις Κοζάνες και στους Έβρους, να κάνουμε τη βρωμοδουλειά του επαγγελματικού αντικομμουνισμού για να τρωγοπίνουν και να καλοπερνάνε ο βασιλιάς, τα κοπρόσκυλά του και οι φαύλοι πολιτικοί; - ας πάρουμε εμείς την εξουσία καλύτερα"!
Την εξουσία την πήραν... αλλά η ουσία του μετεμφυλιακού καθεστώτος δεν άλλαξε καθόλου.
Η ατολμία τους, έστω και από τη δική τους σκοπιά, φάνηκε από την αρχή: έβαλαν ως πρώτο πρωθυπουργό τον... ορισμό της αντεπανάστασης, δηλαδή τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου - και ακόμα κι όταν ο πανύβλακας βασιλιάς Κωνσταντίνος προσπάθησε λίγους μήνες μετά να τους ανατρέψει και απέτυχε, δεν άδραξαν την ευκαιρία: τον διατήρησαν τυπικά στη θέση του και δημιούργησαν ένα νόθο καθεστώς, με έναν αντιβασιλιά της πλάκας, τον Ζωιτάκη, ως το 1972 και μετά με τον Παπαδόπουλο στο ρόλο του "αντιβασιλέως". Όταν αποφάσισαν να διώξουν τον βασιλιά μετά από το κίνημα του ναυτικού το 1973, ήταν πια αργά γι' αυτούς - και εκτός του ότι ήδη ήταν αργά, ο τρόπος με τον οποίο το έκανε αυτό ο Παπαδόπουλος (δείτε την επόμενη παράγραφο) ήταν αδύνατο να επιτύχει.
Μια επανάσταση γίνεται, υποτίθεται, για να αλλάξει το καθεστώς και να δημιουργήσει νέες πολιτικές δυνάμεις: τίποτα δεν έκαναν προς αυτή την κατεύθυνση, επί 6 χρόνια δεν είχαν "φτιάξει" το παραμικρό (ακόμα κι η χούντα της Τουρκίας "έφτιαξε" έναν Οζάλ και μια Τσιλέρ...) και όταν αποφάσισαν να κάνουν κάτι, αυτό ήταν... ό,τι πιο ανόητο μπορούσε να φανταστεί ο Παπαδόπουλος, δηλαδή να ρίξει τους συνεργάτες του, να φέρει πίσω ως κομπάρσους (όπως νόμιζε) τους παλιούς πολιτικούς και να είναι πάνω απ' αυτούς ως πρόεδρος της δημοκρατίας - έτσι δυσαρέστησε τους πάντες, απομονώθηκε και ανατράπηκε.
Ούτε στην οικονομική πολιτική άλλαξαν κάτι... ακολούθησαν την πεπατημένη των κυβερνήσεων πριν απ' αυτούς. Επωφελήθηκαν από τη γενική οικονομική άνοδο της Ευρώπης στο διάστημα 1950-1972 και ως το 1972 γενικά είχαν τη δυνατότητα να ακολουθήσουν μια "καταναλωτική" πολιτική και να κρατάνε ήσυχους τους "νοικοκυραίους"... όμως από το 1972 και έπειτα, όταν άρχισε η οικονομική κρίση έχασαν τη μπάλα (ωστόσο πρέπει να πούμε ότι και "δημοκρατική" κυβέρνηση να είχαμε, πάλι θα χανόταν η μπάλα, ήταν γενικότερο το πρόβλημα τότε).
Ο πιο "συστημικός" της χούντας ήταν ο ίδιος ο Παπαδόπουλος... γρήγορα φάνηκε ότι δεν ήθελε να αλλάξει το καθεστώς αλλά να αποτελέσει μέρος του και να γίνει "ηγέτης" του - όμως, αν και δεν του έλειπε ένας μέσος πολιτικός νους, δεν είχε τα ανάλογα προσόντα για να πετύχει αυτό που σχεδίαζε. Ο πιο "μοντέρνος" με σημερινά κριτήρια, ένας πρώιμος νεοφιλελεύθερος αλλά... γατάκι σε σχέση με τους σημερινούς ανθρωποφάγους νεοφιλελεύθερους, ήταν ο Μακαρέζος... ως υπεύθυνος για τα οικονομικά τα κατάφερε, όσο το γενικότερο κλίμα ήταν ευνοϊκό, όχι χειρότερα από τους "δημοκράτες" των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Είναι γεγονός ότι επειδή οι χουνταίοι ήταν οι περισσότεροι μικροαστικής κι αγροτικής καταγωγής, σε ορισμένες περιπτώσεις πρόσεξαν τον "απλό λαό" περισσότερο από τις προηγούμενες κυβερνήσεις - π.χ. χάρισαν τα αγροτικά χρέη, έβαλαν ηλεκτρικό ρεύμα σε πολλά χωριά της επαρχίας, έκαναν κάποια έργα κλπ. Φυσικά, παράλληλα, δεν ήταν καθόλου... αγέρωχοι απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο, αντίθετα κολακεύονταν όταν τους "χάιδευε" ο Ωνάσης ή... ο Τομ Πάπας!
Η χούντα σκότωσε κόσμο (και δεν εννοώ αποκλειστικά τους νεκρούς των ημερών του Πολυτεχνείου, που είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο), ίσως όχι με "κεντρική" τέτοια γραμμή αλλά με ενέργειες των πιο θερμοκέφαλων και εξτρεμιστικών εκτελεστικών οργάνων της... όταν ο καραβανάς και ο χωροφύλακας νοιώθουν ανεξέλεγκτοι, τότε κάποιοι απ' αυτούς θα φτάσουνε και στο έγκλημα. Χαρακτηριστικά τα παραδείγματα του Ελή, του Τσαρουχά, του Μανδηλαρά - και υπάρχουν κι άλλα θύματα που χάθηκαν από ανθρωπόμορφα τέρατα του στρατού ή της αστυνομίας και της χωροφυλακής. Και βασάνισε κόσμο - και σε αυτό σίγουρα υπήρξε "κεντρική" γραμμή κι ας έλεγε χωρίς να ντρέπεται ο Παπαδόπουλος ότι "θα αυτοκτονούσε" αν μάθαινε ότι γίνονταν βασανιστήρια. Και εξόρισε και φυλάκισε χιλιάδες κόσμο - την ιστορία του πατέρα μου σας την έχω ήδη γράψει.
Ωστόσο, σίγουρα δεν ήταν μια χούντα θηριώδης τύπου Λατινικής Αμερικής, Βιντέλα, Πινοσέτ, Στρέσνερ κλπ. Απείχε πάρα πολύ απ' αυτό. Βεβαίως πολύ δικαιολογημένα όποιος έχασε δικό του άνθρωπο και όποιος βασανίστηκε θα έχει ίσως άλλη γνώμη.
Κάποιοι από τους "από κάτω" της χούντας, οι λεγόμενοι "κανταφικοί", κυρίως λοχαγοί και ταγματάρχες, αν είχαν έναν ηγέτη της προκοπής ίσως θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε "τριτοκοσμικούς επαναστάτες" - αυτοί είχαν στο μυαλό τους μια σύγχυση - αχταρμά, δηλαδή μια "ιδεολογία" και αντικομμουνιστική και πατριωτική και "κοινωνική" και ούτε οι ίδιοι ήξεραν τι... χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του ιωαννιδικού ταγματάρχη Περδίκη, ο οποίος ως στρατιωτικός ακόλουθος της ελληνικής πρεσβείας στο Λονδίνο έμαθε τα σχέδια εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο το 1974 και ήρθε να ειδοποιήσει τον Ιωαννίδη - αυτός τον έδιωξε λέγοντάς του "φύγε από δω τρελέ Πορτογάλε". Τον αποκάλεσε έτσι, διότι ο Περδίκης ήταν θαυμαστής της αριστερής επανάστασης των γαρυφάλλων στην Πορτογαλία, η οποία είχε γίνει τον Απρίλη του 1974! Ο Ιωαννίδης παραμέρισε τους αρχικούς ηγέτες αυτής της "κανταφικής" τάσης και πήρε με το μέρους του τους υπόλοιπους, όπως κι όλους τους δυσαρεστημένους από τον Παπαδόπουλο - και έτσι τον ανέτρεψε. Μόνο που το μυαλό του ήταν χίλιες φορές πιο ανόητο από του Παπαδόπουλου και η συγκρότησή του ανύπαρκτη.
Μαζική αντίσταση κατά της χούντας δεν υπήρξε, παρά μόνο τις μέρες του Πολυτεχνείου (που και πάλι στο κέντρο της Αθήνας γινόταν χαμός και παραδίπλα ήταν σαν να μη συνέβαινε τίποτα). Όμως μπορεί κανείς να πει ότι ο λαός βρήκε άλλον τρόπο να πολεμήσει τη χούντα - και αυτός ήταν Η ΣΑΤΙΡΑ. Για σάτιρα άλλωστε οι χουντικοί, και ο Παπαδόπουλος και ο Παττακός έδιναν άφθονη τροφή (ο Παττακός ήταν ταλεντάρα της κωμωδίας χωρίς να το ξέρει). Δεν είναι υπερβολικό να πει κανείς ότι με τον τρόπο αυτό... άρχισαν και οι ίδιοι να παίρνουν όλο και λιγότερο τον εαυτό τους στα σοβαρά και να "φλωρεύουν", κάτι που άρχισε να φαίνεται καθαρά από το 1970-71 και ύστερα.
Το κυπριακό ήταν η "καυτή πατάτα" η οποία κατέστρεψε και τη χούντα και την Κύπρο... πολλοί λένε ότι η 21η Απριλίου έγινε με σκοπό να διχοτομηθεί η Κύπρος. Εκ του αποτελέσματος έτσι μοιάζει να συνέβη και σίγουρα η άνοδος της χούντας στην εξουσία διευκόλυνε τα σχετικά αμερικανονατοϊκά σχέδια... όμως ίσως και να φτάσαμε εκεί όχι επειδή οι ίδιοι οι χουνταίοι το σχεδίαζαν από την αρχή αλλά λόγω διαδοχικών αδέξιων και τυχοδιωκτικών - γκαγκστερικών χειρισμών τους (που ξεκίνησαν νωρίς - νωρίς, το 1967-68 με κατάληξη την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας), με αποκορύφωμα το απίστευτης ηλιθιότητας πραξικόπημα κατά του Μακαρίου το 1974.
Η χούντα δεν έπεσε από το Πολυτεχνείο... σε πρώτη φάση έπεσε διότι ο Παπαδόπουλος αφενός είχε όπως προανέφερα απομονωθεί απ' όλους και αφετέρου είχε χάσει τη στήριξη των Αμερικανών, διότι με αδέξιο τρόπο προσπαθούσε να δείξει τάσεις "ανεξαρτησίας"! - και σε δεύτερη φάση έπεσε οριστικά λόγω της απίστευτης ανοησίας/προδοσίας του Ιωαννίδη στην Κύπρο.
Όσο για τη μεταπολίτευση του Ιουλίου του 1974 δεν ήταν παρά ένα "ηρεμιστικό" στο λαό για να μην ξεσηκωθεί αγανακτισμένος για ό,τι είχε συμβεί στην Κύπρο και να επιβάλει πιο ριζοσπαστικές λύσεις... και το σχέδιο πέτυχε απόλυτα κάνοντας το λαό να δεχθεί τον Αττίλα 2 (που έγινε τον Αύγουστο του 1974) σαν κάτι το "αναπόφευκτο" και "αναβαπτίζοντας" σε "δημοκρατική" την αμαρτωλή Δεξιά (πρέπει όμως να πω εδώ ότι υπήρξαν δεξιοί και κεντρώοι που αντιστάθηκαν έντονα στη χούντα, κάτι το οποίο επέφερε ένα είδος "εθνικής ενότητας" αυτών με την ηττημένη στον εμφύλιο Αριστερά, ακριβώς αυτό που δεν είχε επιτευχθεί μέσα στην Κατοχή του 1941-44).
Η μεγάλη ΥΒΡΙΣ από το 1974 και ύστερα ήταν οι... δεξιώσεις για την "αποκατάσταση της δημοκρατίας" που γίνονταν κάθε χρόνο στο προεδρικό μέγαρο, ενώ η "δημοκρατία" οικοδομήθηκε πάνω στα ερείπια και τα αίματα της Κύπρου... ίσως, αν το δούμε μεταφυσικά, αυτή ακριβώς την ΥΒΡΙΝ πληρώνουμε τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου