Για την ερωμένη/ σύμβουλο προπαγάνδας του Φασιστικού Κόμματος του Μουσολίνι που κανένας δεν μας μίλησε ...για να μην πέσουμε και πάλι από τα σύννεφα.
>>>Η Margherita Sarfatti (née Grassini; 8 Απριλίου 1880 - 30 Οκτωβρίου 1961) ήταν Ιταλίδα δημοσιογράφος, κριτικός τέχνης, συλλέκτης, σοσιαλίστρια, διακεκριμένη σύμβουλος προπαγάνδας του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος. Ήταν η βιογράφος του Μπενίτο Μουσολίνι, καθώς και μία από τις ερωμένες του.
Η Sarfatti γεννήθηκε στη Βενετία, κόρη του Amedeo Grassini και της Emma Levi (των οποίων ο ξάδερφος Giuseppe Levi ήταν ο πατέρας της Natalia Ginzburg). Ο Amedeo ήταν πλούσιος Εβραίος δικηγόρος και επιχειρηματίας. Ήταν Φορολογικός Πληρεξούσιος (Σημείωση δική μου «Τι άλλο θα ήταν;» ) για την ενετική κυβέρνηση και στενός φίλος του Giuseppe Melchiorre Sarto, αργότερα του Πάπα Πίου X. Αργότερα θα γίνει ιππότης του Τάγματος του Στέμματος της Ιταλίας.
Η Sarfatti μεγάλωσε σε ένα παλάτσο που βρίσκεται στο Canal Grande της Βενετίας και εκπαιδεύτηκε από ιδιωτικούς δασκάλους. Ωστόσο, σύντομα προσελκύθηκε από σοσιαλιστικές ιδέες και δραπέτευσε από το σπίτι των γονιών της σε ηλικία 18 ετών για να παντρευτεί τον Τσέζαρε Σαρφάτι, έναν Εβραίο δικηγόρο από την Πάδοβα. Ήταν 13 χρόνια μεγαλύτερός της , αλλά μοιράστηκε τις σοσιαλιστικές της πεποιθήσεις. Το 1902, το ζευγάρι μετακόμισε στο Μιλάνο. Εκεί, έγιναν δημοφιλείς στην καλλιτεχνική ζωή της πόλης, φιλοξενώντας εβδομαδιαίες εκθέσεις που έγιναν το κέντρο των καλλιτεχνικών κινήσεων του φουτουριστικού και του Novecento Italiano. Είχαν αρκετά παιδιά. Ο μεγαλύτερος γιος τους, ο Ρόμπερτ, στρατολογήθηκε στον ιταλικό στρατό κατά τη διάρκεια του Α Παγκοσμίου Πολέμου, και σκοτώθηκε σε δράση στο Μόντε Μπάλντο τον Ιανουάριο του 1918, σε ηλικία 18 ετών.
Το 1911, η Margherita Sarfatti γνώρισε τον Benito Mussolini (τρία χρόνια νεώτερος) και ξεκίνησε μια σχέση μαζί του. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου εργαζόταν ως κριτικός τέχνης στην εφημερίδα Avanti! . Αφού έχασε το σύζυγό της το 1924, έγραψε μια βιογραφία του Μουσολίνι. Αυτή δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1925 στη Βρετανία με τον τίτλο «Η ζωή του Benito Mussolini». Δημοσιεύθηκε τον επόμενο χρόνο στην Ιταλία με τον τίτλο «Dux». Λόγω της φήμης του Μουσολίνι και της εξοικείωσης του συγγραφέα με τον δικτάτορα, το βιβλίο ήταν επιτυχημένο. Εκτυπώθηκαν δεκαεπτά εκδόσεις και μεταφράστηκε σε 18 γλώσσες.
Η Sarfatti έχει απεικονιστεί στις τοιχογραφίες του Guido Cadorin στο (τώρα αποκαλούμενο) Grand Hotel Palace, Via Veneto No. 70, Ρώμη. «Η Fiammetta και εγώ θέλαμε να περάσουμε στην αιωνιότητα στις τοιχογραφίες της έκθεσης», σχολίασε, αναφερόμενη στην κόρη της, η οποία απεικονίζεται μαζί της στις τοιχογραφίες.
Η Σαρφάτι είχε επιρροή στις πολιτικές του Μουσολίνι από το 1922 έως το 1938, όταν ο Μουσολίνι υπέκυψε στη γερμανική πίεση και με το «Μανιφέστο της Φυλής» θέσπισε φυλετική νομοθεσία . Η συγκεκριμένη πολιτική της φασιστικής κυβέρνησης δεν ήταν αντισημιτική και επιτρεπόταν κανονικά στους Εβραίους η ανάληψη ρόλων μέσα στο κόμμα του Μουσολίνι .
Πιθανώς ως αντίδραση στις μεταβαλλόμενες συνθήκες στην Ιταλία, η Sarfatti εγκατέλειψε την Ιταλία το 1938 για την Αργεντινή και την Ουρουγουάη · Εργάστηκε ως δημοσιογράφος για την εφημερίδα El Diario του Μοντεβιδέο. Μετά τον πόλεμο, το 1947, η Σαρφάτι επέστρεψε στην πατρίδα της και για άλλη μια φορά έγινε δύναμη επιρροής στην ιταλική τέχνη.<<<
>>>Ο Μουσολίνι, στις ομιλίες του εκείνης της εποχής, εξέφρασε γενικά απόψεις που απείχαν από τον αντισημιτισμό και είχε ως στόχο να καθησυχάσει τους Ιταλούς Εβραίους, αν και με κάποιες εξαιρέσεις. Για παράδειγμα, στις 4 Ιουνίου 1919, σε ένα άρθρο με τίτλο "I Complici", που δημοσιεύτηκε στο Popolo d'Italia, είχε δηλώσει:
"Στη Ρωσική Επανάσταση αναρωτιέμαι αν δεν ήταν η εκδίκηση του Ιουδαϊσμού ενάντια στον Χριστιανισμό, δεδομένου ότι ογδόντα τοις εκατό των ηγετών των Σοβιετικών είναι Εβραίοι ... Η χρηματοδότηση των λαών βρίσκεται στα χέρια των Εβραίων και όποιος κατέχει το χρηματοκιβώτια των λαών κατευθύνει την πολιτική τους. "
Τελειώνοντας με το σκεπτικό ότι τον μπολσεβικισμό τον υπερασπίστηκε η διεθνής πλουτοκρατία και ότι οι εβραίοι ηγούνται της ρωσικής αστικής τάξης (έτσι - πρόσθεσε -« Προλετάριοι μην πλανάσθε ).
Ωστόσο, το 1920, πάντα στις στήλες του Λαού της Ιταλίας, δήλωσε:
«Στην Ιταλία δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ Εβραίων και μη Εβραίων. σε όλους τους τομείς, από τη θρησκεία, στην πολιτική, στα όπλα, στην οικονομία ... Τη Νέα Σιών, οι Ιταλοί Εβραίοι, την έχουν εδώ, σε αυτήν την υπέροχη γη μας. "
Και το 1923 επαναλήφθηκε ότι:
"... ΑΥΤΟ. Δηλώνει επισήμως ότι η ιταλική κυβέρνηση και ο φασισμός δεν προτίμησαν ποτέ και δεν ακολουθούν μια αντισημιτική πολιτική, και πράγματι αποδοκιμάζει την επιθυμία να εκμεταλλευτεί τη γοητεία που ασκεί ο φασισμός στον κόσμο από ξένα αντισημιτικά κόμματα για τους δικούς τους σκοπούς. "
(από ένα δελτίο τύπο που κυκλοφόρησε ο Μουσολίνι μετά τη συνάντησή του το 1923 με τον ραβίνο της Ρώμης Angelo Sacerdoti).
Για 5 χρόνια, από το 1932 έως το 1935...Υπουργός Οικονομικών του Μουσολίνι ήταν ο εβραίος Guido Jung . Επανηλθε και πάλι ως Υπουργός το 1944 στην κυβέρνηση Badoglio ο οποίος αν και στρατιωτικός του Μουσολίνι ...επιβλήθηκε από τους Βρετανούς στην Ιταλική Κυβέρνηση ...μετά που οι Δυτικοί έπαθαν «Ψυχρό Πόλεμο» με τον Στάλιν.
1 στους 5 εβραίους της Ιταλίας ήταν εγγεγραμμένος στο Φασιστικό Κόμμα. Δηλαδή περίπου 10.000 εβραίοι από τους συνολικά 50.000 που ζούσαν στην Ιταλία ήταν μέλη του φασιστικού κόμματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου