Από τόν τοίχο τού Θοδωρής Μαραγκουδάκης
Ένα εκπληκτικό άρθρο του Κωνσταντίνου Καβάφη... για τους ζωόφιλους - μισάνθρωπους (προφανώς ΔΕΝ λέω ότι όλοι οι ζωόφιλοι είναι μισάνθρωποι ή το αντίστροφο)! Με αφορμή την υιοθεσία του αδέσποτου σκύλου από τον πρωθυπουργό "μας".
Η φωτογραφία από πάνω είναι ενός άλλου γνωστού ζωόφιλου...
.....................................................................
"Στοργή προς τα ζώα και στοργή προς τους ανθρώπους δεν συμπίπτουσι πάντοτε εν τοις αυτοίς ατόμοις ̇ το δε περιεργότερον είναι ότι πολλάκις συμβαίνει το εναντίον, ίσως διότι, ως λέγει ο Πλούταρχος, όταν η ψυχή του ανθρώπου είναι κενή πάσης ευγενούς αγάπης, αναγκάζεται να επιδαψιλεύη τα τρυφερά αισθήματα αυτού επί αναξίων και μηδαμινών όντων.
Ο Γεώργιος ∆υβάλ, ο συλλέξας πολλά ανέκδοτα περί της Γαλλικής Επαναστάσεως, διηγείται ότι εν εκ των κυριωτέρων χαρακτηριστικών των αιμοχαρών ηρώων αυτής ήτο η προς τα ζώα αγάπη. Ο Κούθων είχεν ιδιάζουσαν στοργήν διά μικρόν κύνα τον οποίον αείποτε εκράτει επί του στήθους αυτού, έτι και εντός αυτής της Βουλής.
Ο Σωνέτ κατά τας ώρας της αναπαύσεώς του εφρόντιζεν ορνιθώνα.
Ο σκληρόκαρδος Φουρνιέ έφερεν επί των ώμων αυτού μικρόν σκίουρον δεδεμένον υπό αργυράς αλύσου.
Ο Πάνις έτρεφεν υπερβολικήν αφοσίωσιν διά δύο χρυσούς φασιανούς και ο φοβερός Μαρά, όστις ουδέ κατά μίαν ηλάττου τον αριθμόν των 300.000 κεφαλών ας εζήτει, διήγεν ολοκλήρους ώρας εν τη αθώα ασχολία τού ανατρέφειν περιστεράς.
Ο Βιλλώδ, λέγει ο λόρδος Μακώλαι, διεσκέδαζε τον καιρόν αυτού εν τη εξορία, εις ην αγανακτούσα η Γαλλία τον έπεμψε, διδάσκων ψιττακούς να λαλώσιν.
Ο αιμοβόρος Σερζάντ ήτο φίλος των κυνών. Μίαν ημέραν κυρία τις ήλθε να επικαλεσθή την προστασίαν αυτού υπέρ συγγενούς φυλακισμένου εν Αββαίη. ∆άκρυα και παρακλήσεις δεν ηδυνήθησαν να μαλάξωσι την θηριώδη καρδίαν του Σερζάντ, όστις ουδέ καν απάντησιν κατεδέχθη να τη δώση. Η τάλαινα γυνή απελπισθείσα προετοιμάζετο να αναχωρήση ότε ακουσίως επάτησε τον πόδα μικρού κυνός κοιμωμένου πλησίον της θύρας. «Κυρία», εξεφώνησε παραφερόμενος υπό αγανακτήσεως ο Σερζάντ, «δεν έχετε λοιπόν ευσπλαχνίαν;».
Αι γαλαί ήσαν η αδυναμία του καρδιναλίου Ρισελιέ. Ο θάλαμός του ήτο πλήρης αυτών ̇ παίζων δε με τα ζώα ταύτα εδαπάνει ευφροσύνως ο τύραννος τας ώρας της αναπαύσεως.
Η κ. δε Ριέ αναφέρει το εξής παράδειγμα απανθρώπων και φιλοζώων -αν η λέξης μοι επιτρέπεται- αισθημάτων υπαρχόντων συνάμα εν τη καρδία γυναικός: «Υπάρχουσι γυναίκες αίτινες έχουσι καρδίαν μόνο διά τα ζώα. Ο πίθηξ της μαρκησίας δε… εδάγκασε τον βραχίονα μιας των υπηρετριών αυτής τόσον σοβαρώς ώστε επί τινα χρόνον και η ζωή της δυστυχούς εκινδύνευσε. Αν και η μαρκησία επέπληξε τον πίθηκά της εμποδίζουσα αυτόν να δαγκάνη τοιουτοτρόπως άλλοτε, ο βραχίων της υπηρετρίας ουχ ήττον απεκόπη. Ολίγας ημέρας έπειτα η μαρκησία βλέπουσα ότι η υπηρέτρια δεν ηδύνατο να εκτελή τας αυτάς ως πριν υπηρεσίας την απέπεμψε μετά της αορίστου υποσχέσεως ότι ήθελε φροντίσει δι’ αυτήν. Ονειδιζομένη δε ποτέ διά την απανθρωπίαν της πράξεώς της απήντησε “Τι ηθέλατε να κάμω με την υπηρέτριαν εκείνην; Είχε μόνον ένα βραχίονα”».
Περί των τοιούτων γυναικών ωμίλησε και ο Ιουβενάλης: «Η πρώτη θέσις εν τη καρδία γυναικός ήτις ουδέ τον εραστήν, ουδέ τον σύζυγόν της αγαπά, κατέχεται πάντοτε υπό ζώου. Και την ζωήν αυτής ήθελε προθύμως θυσιάσει εάν δι’ αυτής ηδύνατο να σώση την ύπαρξιν του κυνός, της γαλής ή του πτηνού αυτής".
Κ.ΚΑΒΑΦΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου