ΕΠΤΑ ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 21η ΑΠΡΙΛΙΟΥ
1. Η 21η Απριλίου ήταν η νομοτελειακή κατάληξη του πολιτικού καθεστώτος που εγκαθιδρύθηκε στην Ελλάδα μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Στο όνομα της διαφύλαξης των προνομίων του πιο παρασιτικού τμήματος της αστικής τάξης, που είχε υπαρξιακές σχέσεις με την ξένη εξάρτηση, φαινόταν αδιανόητη η προδιαγραφόμενη εκλογική νίκη της Ενώσεως Κέντρου και ενός πατριώτη αντικομμουνιστή ηγέτη όπως ο Γεώργιος Παπανδρέου. Για τούτο, το Παλάτι και η ηγεσία του στρατεύματος αλλά και ισχυροί κοινωνικοί και εκδοτικοί παράγοντες (π.χ. η κατόπιν αντιστασιακή Ελένη Βλάχου) οργάνωναν ποικίλα σχέδια εκτροπής.
2. Η επικράτηση της ομάδας των συνταγματαρχών ήταν δυνατή διότι υπήρξε ανοχή από το βαθύ μεταπολεμικό κράτος, με την προσδοκία ότι αυτό δεν θα φθείρονταν από μία πρόσκαιρη αυταρχική κορύφωση. Η προσδοκία φάνηκε να επαληθεύεται: το απεδείκνυαν η σχετικά εύκολη απομάκρυνση των χρήσιμων ηλιθίων και κυρίως τα εκλογικά αποτελέσματα του 1974, με τον θρίαμβο της κοινοβουλευτικής δεξιάς. Όμως κανείς δεν είχε εκτιμήσει πως οι πολιτικές και κυρίως οι ιδεολογικές και πολιτισμικές διεργασίες, μέσα σε λίγα χρόνια, θα ανέτρεπαν άρδην τον συσχετισμό δυνάμεων.
3. Αν στο οικονομικό πεδίο συνεχίστηκε η θεαματική ανάπτυξη που είχε ήδη θεμελιωθεί από τη δεκαετία του 1950, στο κοινωνικό πεδίο η δικτατορία δεν ήταν περίοδος ιστορικής ακινησίας, γύψου ή «ψυγείου». Ο χυδαίος λαϊκισμός, η διάλυση κάθε ιεραρχίας, ο άναρχος πλουτισμός, τα αρχιτεκτονικά και πολεοδομικά εγκλήματα που φανέρωναν την αξιακή υποκρισία, η τουριστική μονοκαλλιέργεια, ο χωρίς όρια καταναλωτισμός, γέννησαν ένα νέο τύπο ανθρώπου, τον μεταπολιτευτικό μαζάνθρωπο. Υπ’ αυτή την έννοια μεταξύ 1967- 1974 συντελέστηκε μια «επανάσταση». Μόνο που τα αποτελέσματά της ήταν τραγικά.
4. Ο λόγος για τον οποίο υπήρξε πάντοτε εύκολη η κοινωνική ώσμωση και η πολιτική κινητικότητα μεταξύ κοινοβουλευτικής και απριλιανής δεξιάς (καθ’ όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης, αλλά ιδιαιτέρως πρόσφατα, μετά τη χρεωκοπία, με την υπουργοποίηση θαυμαστών της 21ης Απριλίου), είναι αφενός οι κοινές ιστορικές ρίζες στην προπολεμική ή μεταπολεμική δεξιά (με τον ίδιο τρόπο που υπουργοί της 4ης Αυγούστου εντάχθηκαν στην ΕΡΕ) και αφετέρου η ιδεολογική ταύτιση στο πεδίο της οικονομικής πολιτικής που θεωρείται πλέον το αξιακό μείζον. Ξένη άλλωστε προς κάθε κορπορατιστική ιδέα, η δικτατορία υπήρξε ο «παράδεισος» της ιδιωτικής κοσμοαντίληψης.
5. Η στιγμή κατά την οποία η Ακαδημία Αθηνών χειροκροτεί τις ασυναρτησίες του ηγέτη του καθεστώτος αποτελεί απαρχή της ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς. Αν το επταετές καθεστώς ουδέποτε απέκτησε σοβαρά ιδεολογικά χαρακτηριστικά, πέρα από γραφικές απομιμήσεις που εκβάλλουν ως σήμερα, η μεταπολιτευτική δεξιά παραδόθηκε αμαχητί στις αξίες της αριστεράς, αναζητώντας μόνο τρόπους για να εξαγοράζει τους φορείς της. Πενήντα χρόνια μετά, είναι αποκαλυπτική η εικόνα ακόμη και σήμερα στην ΕΡΤ, στα υπουργεία Πολιτισμού και Παιδείας ή στις εφημερίδες της δεξιάς όπου, πλην σπανίων εξαιρέσεων, διεξάγεται απλώς ιδεολογική διαπάλη νεοφιλελεύθερων και φιλελεύθερων αριστερών, συνήθως στο κοινό πεδίο του εθνομηδενισμού.
6. Το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν επέτυχε την εθνική ολοκλήρωση και εθνική ανεξαρτησία της, αποτελεί την κύρια αιτία που ουδέποτε η άκρα δεξιά έλαβε εδώ, όπως στην Ευρώπη, εθνικιστικά χαρακτηριστικά. Οι πασιφιστικές ρίζες της στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο (όταν οι διαβόητοι Επίστρατοι αντιτάσσονταν στην είσοδο στον πόλεμο τη στιγμή που ο ελληνισμός της Μακεδονίας, της Θράκης και της Μικράς Ασίας γνώριζε την εξόντωση από Βουλγάρους και Τούρκους), η αναγκαστική είσοδος στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (λόγω των σχέσεων εξάρτησης του Παλατιού με την Αγγλία) και η αδράνεια που επέτρεψε στη συνέχεια να λάβει η αριστερά τα ηνία της εθνικής αντίστασης, ήταν επόμενο να κακοφορμίσουν και να οδηγήσουν (λόγω της εξάρτησης από τις ΗΠΑ) στην εγκατάλειψη της Κύπρου.
7. Η «ρύθμιση» του κυπριακού ζητήματος υπήρξε βασικός λόγος αν όχι της οργάνωσης του πραξικοπήματος, σίγουρα της ανοχής της δικτατορίας από τις ΗΠΑ. Τόσο η δεξιά πριν τη δικτατορία (βλέπε συμφωνίες Ζυρίχης- Λονδίνου) όσο και οι απριλιανοί, με την υπονόμευση του Μακαρίου κατά την πρώτη «παπαδοπουλική» φάση (από το παραδοσιακό διπλωματικό κατεστημένο που εξέφραζαν υπουργοί όπως οι Πιπινέλης και Ξανθόπουλος, με επιχειρήματα που δεν διαφέρουν από αυτά του σημερινού ΕΛΙΑΜΕΠ), ή με την ανοιχτή ανατροπή (κατά την «ιωαννιδική» φάση), υπηρέτησαν πιστά το αμερικανικής εμπνεύσεως σχέδιο συμβιβασμού με την Άγκυρα. Συμβιβασμού ο οποίος δεν φωτίζει μόνο την αντεθνική φύση της απριλιανής δεξιάς (που –σε αυτό το πεδίο– συγχωρήθηκε από τη μεταπολιτευτική δημοκρατία, καθώς η τελευταία ανέχθηκε τον Αττίλα-2 και λίγα χρόνια αργότερα αναγνώρισε και τις συνέπειές του συζητώντας πλέον για καθεστώς διζωνικής ομοσπονδίας στη Μεγαλόνησο) αλλά και τη βαθιά παρακμή όλων ημών που σταθήκαμε ανίκανοι να ματαιώσουμε αυτό το ιστορικό έγκλημα.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Το κάστρο της Κερύνειας, πρώτο και έσχατο επιχείρημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου