ΕΥΔΑΙΜΟΝ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ,ΤΟ Δ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΤΟ ΕΥΨΥΧΟΝ ΚΡΙΝΟΜΕΝ...…

[Το μπλόγκ δημιουργήθηκε εξ αρχής,γιά να εξυπηρετεί,την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και την ελευθερία του λόγου...υπό το κράτος αυτού επιλέγω με σεβασμό για τους αναγνώστες μου ,άρθρα που καλύπτουν κάθε διάθεση και τομέα έρευνας...άρθρα που κυκλοφορούν ελεύθερα στο διαδίκτυο κι αντιπροσωπεύουν κάθε άποψη και με τά οποία δεν συμφωνώ απαραίτητα.....Τά σχόλια είναι ελεύθερα...διαγράφονται μόνο τά υβριστικά και οσα υπερβαίνουν τά όρια κοσμιότητας και σεβασμού..Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές..]




Κυριακή 29 Ιουλίου 2018

ΤΑ ΝΕΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ-Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ...

 
Η αναγνώριση
 
Xθες, και δεύτερος πατέρας είπε ότι αναγνώρισε το αγνοούμενο παιδί του σε κάποια από τις φωτογραφίες εκείνης της μοιραίας βραδιάς. Μια φιγούρα ενός παιδιού ανάμεσα σε άλλους επιζώντες, σε μια από τις παραλίες όπου κατέφυγε ο κόσμος να σωθεί. Ίσως όλα τα παιδιά μοιάζουν μεταξύ τους. Ίσως οι άνθρωποι γίνονται αδιαμφισβήτητα διαφορετικοί μεταξύ τους, τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά, μόνο όταν εγκαταλείπουν την ιδιότητα του παιδιού. Ίσως η παιδική ηλικία είναι μια ομπρέλα κάτω από την οποία κάθε παιδί, όσο κι αν είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος, είναι ταυτόχρονα και κύρια παιδί. Ίσως εκεί που σταματάει ο νους, ταυτόχρονα να αρχίζει: ναι, κάθε παιδί δεν θα μπορούσε απλώς να είναι, είναι και δικό μας παιδί. Ίσως στα χαρακτηριστικά του προσώπου του αναγνωρίζουμε τα χαρακτηριστικά μιας βαθύτερης αλήθειας: το ότι το κάθε θαύμα που λέγεται παιδί δεν είναι ένα θαύμα που το κάναμε εμείς οι γονείς του. Εμείς οι γονείς του απλά διαμεσολαβήσαμε. Το κάθε ένα παιδί είναι ένα αυτοτελές θαύμα. Και υπό μια έννοια είμαστε όλοι μας περισσότερο ισότιμοι μάρτυρες αυτού του θαύματος, παρά ιδιοκτήτες του. Και στη φιγούρα του, στο πρόσωπό του, στο βλέμμα του, στη φωνή του, υπάρχει κάτι που μας ραγίζει όχι μόνο στις τραγωδίες. Στη φιγούρα του, στο πρόσωπό του, στο βλέμμα του, στη φωνή του, υπάρχει κάτι που μας ραγίζει κάθε ζωντανή του στιγμή.https://www.thegreekcloud.com/author/oldboy/
====
ΤΑ ΝΕΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ

Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο
που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας δεν είναι πια απ’ τη στέρηση
μα από την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Σχήμα της απουσίας, ΙΙ,1958

 
 

Δεν υπάρχουν σχόλια: