ΕΝΩ Ο ΣΥΡΙΖΑ,ΑΝΕΒΑΖΕΙ ΤΟ ΔΡΑΜΑ "Αλέξη αγάπη μου, έλα πάρε με από δω",Προετοιμάζουν έδαφος για συμφωνία στο Αιγαίο – Ο ρόλος Τσίπρα και η “συμμαχία των προθύμων”

 

Νίκος Μιχαήλ

Αλέξη αγάπη μου, έλα πάρε με από δω

Ο ΣΥΡΙΖΑ ζει ένα δράμα που ούτε τα πιο τολμηρά σενάρια του Netflix δεν θα τολμούσαν να γράψουν. Ο Αλέξης Τσίπρας έφυγε λέγοντας «αυτή η σχέση τελείωσε» και τώρα το κόμμα που άφησε πίσω του, βλέποντας τις δημοσκοπήσεις να το σπρώχνουν εκτός Βουλής, προσπαθεί να τον ξανακερδίσει. Όχι με επιχειρήματα, αλλά με παρακάλια. Αν είχε φωνή η Κουμουνδούρου, θα τραγουδούσε «Αλέξη, έλα πάρε με από δω».

Η συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας έμοιαζε με οικογενειακό καβγά σε σπίτι που έχει ήδη καεί. Ο Σωκράτης Φάμελλος, μέχρι χθες λάβαρο «σοβαρότητας», ξαφνικά μίλησε για «συμπόρευση» με τον πρώην αρχηγό. Ο Ραγκούσης μίλησε για «νέα δεδομένα», η Δούρου σωπαίνει όπως πάντα όταν τα πράγματα αγριεύουν, και όλοι μαζί ψάχνουν σωσίβιο μέσα στο ναυάγιο. Μόνο που το σωσίβιο γράφει πάνω «Αλέξης» και χάνει αέρα.

Κι ύστερα ήρθε ο Παύλος Πολάκης. Ο αιώνιος φωνακλάς της παρέας, που βλέπει παντού προδοσίες και «συστήματα». Με την άνεση εκείνου που πριν ένα χρόνο πήρε 43,6% στις εσωκομματικές, θυμήθηκε να φωνάξει «είναι διάσπαση!». Λες και δεν έχει περάσει ο ίδιος τα μισά του πολιτικού βίου χτίζοντας μισά κόμματα και ολόκληρες εντάσεις. Ο άνθρωπος που φωνάζει για τη διάλυση ενός κόμματος στο οποίο συνέβαλε προσωπικά με κάθε του ανάρτηση, κάθε του καυγά, κάθε του ύβρη. Ο Πολάκης είναι το πολιτικό αντίστοιχο του ανθρώπου που βάζει φωτιά στο σπίτι και μετά φωνάζει «φωτιά!». Και πάντα, μα πάντα, πιστεύει ότι φταίνε οι άλλοι.

Κι ο Τσίπρας; Παρακολουθεί από μακριά, απολαμβάνοντας τη σκηνή. Έφυγε για να αποδείξει ότι τίποτα δεν υπάρχει χωρίς αυτόν – και τώρα το βλέπει να επιβεβαιώνεται. Όχι γιατί είναι χαρισματικός και αναντικατάστατος, αλλά γιατί πίσω του έχει αφήσει μόνο σύγχυση.

Η αλήθεια είναι σκληρή: ο ΣΥΡΙΖΑ πνίγεται γιατί έχασε την ταυτότητά του, κι ο Τσίπρας πλανάται γιατί νομίζει πως είναι ακόμη ο σωτήρας. Ο ένας προσποιείται ότι αλλάζει, ο άλλος ότι δεν έχει ευθύνη.

Κι έτσι, ολόκληρη η Αριστερά έχει καταντήσει σαν παλιό ζευγάρι που τσακώνεται για το ποιος φταίει, ενώ το σπίτι έχει ήδη καεί.

Στο τέλος, κανείς δεν σώζεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά πίσω τον άνθρωπο που τον διέλυσε. Κι ο Αλέξης, σαν γνήσιος πρωταγωνιστής του δράματος, κοιτάζει αλλού. Γιατί το μόνο που τον ενδιαφέρει, είναι να τον φωνάζουν ακόμη με το μικρό του.https://tomanifesto.gr/

*******

Προετοιμάζουν έδαφος για συμφωνία στο Αιγαίο – Ο ρόλος Τσίπρα και η “συμμαχία των προθύμων”

Οι υποψίες πως ωριμάζει παρασκηνιακά μια νέα συμφωνία «τύπου Πρεσπών» στο Αιγαίο, μεθοδικά και υπό το πρόσχημα της «διπλωματικής πρωτοβουλίας», αρχίζουν πλέον να μετατρέπονται σε βεβαιότητες. Τα σημάδια πληθαίνουν, οι δηλώσεις πολλαπλασιάζονται και η «συμμαχία των προθύμων» αποκαλύπτει σταδιακά το πραγματικό της σχέδιο. Σε αυτή τη συμμαχία, που εδώ και μήνες καλλιεργεί το έδαφος για έναν επικίνδυνο συμβιβασμό στα εθνικά ζητήματα, φαίνεται να προστίθεται πλέον και ο Αλέξης Τσίπρας.

Ο πρώην πρωθυπουργός επέλεξε να αρθρογραφήσει στην εφημερίδα Καθημερινή, μια επιλογή που από μόνη της λειτουργεί ως πολιτικό μήνυμα. Το συγκεκριμένο μέσο, γνωστό για την «μετριοπαθή» γραμμή του στα εθνικά ζητήματα και για την υποστήριξή του σε λύσεις «διεθνιστικής συνεννόησης» (όπως στο Σχέδιο Ανάν ή στη Συμφωνία των Πρεσπών), αποτελεί προνομιακό βήμα για όσους επιχειρούν να παρουσιάσουν τις εθνικές υποχωρήσεις ως «πράξεις ωριμότητας». Έτσι, ο κ. Τσίπρας δεν διάλεξε απλώς ένα κανάλι επικοινωνίας — διάλεξε το ίδιο το μήνυμα, επιβεβαιώνοντας πλήρως τη ρήση του Καναδού θεωρητικού των μέσων, Χέρμπερτ Μάρσαλ ΜακΛούαν: «το μέσο είναι το μήνυμα».

Στο άρθρο του, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται να στηρίζει ευθέως την αμερικανική πρωτοβουλία για οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών στην Ανατολική Μεσόγειο. «Η πρωτοβουλία ή η παρότρυνση της αμερικανικής κυβέρνησης για οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών στην Ανατολική Μεσόγειο είναι υπό προϋποθέσεις αξιοποιήσιμη», γράφει, δίνοντας τον τόνο μιας επικίνδυνης ευθυγράμμισης με το αμερικανικό διπλωματικό σχέδιο, το οποίο, στην πράξη, συνεπάγεται την επιβολή ενός καθεστώτος «συνδιαχείρισης» στο Αιγαίο και τη μετατροπή της Ελλάδας σε συνδιαμορφωτή μιας περιοχής με μειωμένα κυριαρχικά δικαιώματα.

Η συνέχεια του άρθρου επιβεβαιώνει ότι η πρόθεση δεν είναι να υπερασπιστεί τα ελληνικά δίκαια, αλλά να «δικαιολογήσει» εκ των προτέρων τη μετατόπιση του πολιτικού λόγου προς μια νέα λογική υποχωρητικότητας. «Η Ιστορία έχει δείξει, άλλωστε, πόσο βαθιά επηρεάζεται η Ελλάδα από τις μεγάλες γεωπολιτικές αλλαγές, ειδικά όταν το πολιτικό της σύστημα δεν προλαμβάνει τις αρνητικές εξελίξεις και παρασύρεται από εθνικιστικές ιαχές ή βολεύεται στις ισορροπίες, στη στασιμότητα και την αναβλητικότητα», σημειώνει ο κ. Τσίπρας. Μόνο που δεν εξηγεί ποιοι είναι αυτοί που παρασύρονται από «εθνικιστικές ιαχές» ούτε τι ακριβώς εννοεί ως «στασιμότητα». Αν, δηλαδή, «στασιμότητα» θεωρείται η άρνηση της Ελλάδας να αποδεχθεί τετελεσμένα εις βάρος της κυριαρχίας της ή η επιμονή της στην εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου, τότε η ρητορική αυτή δεν διαφέρει σε τίποτα από εκείνην των ξένων κέντρων που προωθούν τη λογική του «έντιμου συμβιβασμού» με την Άγκυρα.

Η παρέμβαση Τσίπρα εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλέγμα δηλώσεων και πρωτοβουλιών που δείχνουν ότι το κλίμα ωριμάζει για μια νέα «λύση» στα ελληνοτουρκικά, η οποία θα παρουσιαστεί, όπως και το 2018 στις Πρέσπες, ως «αναγκαία για τη σταθερότητα» και «εγγύηση ειρήνης στην περιοχή». Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια συντονισμένη επιχείρηση εξοικείωσης της κοινής γνώμης με το ενδεχόμενο παραχωρήσεων, με όχημα την υποτιθέμενη «διπλωματική ωριμότητα» και με επίκληση των «συμμαχικών δεσμεύσεων».

Οι Έλληνες πολίτες, ωστόσο, δεν αγνοούν πια τις μεθοδεύσεις αυτές. Έχουν ζήσει ήδη μια φορά τη ρητορική του «αναγκαίου κακού» και της «διεθνούς πίεσης» με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Ξέρουν ότι πίσω από τις λέξεις «ευθύνη» και «ρεαλισμός» μπορεί να κρύβονται όροι που ακρωτηριάζουν την εθνική κυριαρχία. Και τώρα, η ιστορία δείχνει να επαναλαμβάνεται.

Πολιτικοί διαφόρων παρατάξεων, αναλυτές και διπλωματικοί κύκλοι που κινούνται γύρω από το κέντρο εξουσίας, επιχειρούν να λανσάρουν τη μειοδοσία ως «θάρρος» και την υποχώρηση ως «λογική». Μεθοδικά, προετοιμάζουν την κοινωνία να αποδεχθεί το αδιανόητο: μια συμφωνία που θα θίγει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο και θα θέτει υπό αμφισβήτηση τα 12 ναυτικά μίλια, την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ. Το αφήγημα είναι έτοιμο — «να κοιτάξουμε μπροστά», «να μην είμαστε αιχμάλωτοι του παρελθόντος», «να δώσουμε ευκαιρία στη συνεννόηση». Όλα τα γνωστά συνθήματα που συνοδεύουν κάθε υποχώρηση που επιχειρείται να βαφτιστεί «προοδευτική πράξη».

Η Ελλάδα, όμως, δεν έχει περιθώριο για άλλη μια τέτοια αυταπάτη. Οι δήθεν «υπεύθυνες φωνές» που προωθούν τη συνδιαχείριση του Αιγαίου με την Τουρκία δεν εκφράζουν ρεαλισμό αλλά κυνισμό. Δεν υπερασπίζονται την ειρήνη αλλά την απεμπόληση. Και όσο η πολιτική τάξη συνεχίζει να βλέπει την εθνική κυριαρχία ως διαπραγματεύσιμο όρο, τόσο θα βαθαίνει η εξάρτηση και θα υπονομεύεται το μέλλον της χώρας.

Η επιχείρηση προετοιμασίας για μια συμφωνία «τύπου Πρεσπών» στο Αιγαίο δεν είναι φαντασίωση, αλλά πραγματικότητα που σταδιακά αποκαλύπτεται. Και όπως τότε, έτσι και τώρα, οι πολίτες θα κληθούν να πληρώσουν το τίμημα μιας πολιτικής που μεταμφιέζει την υποχώρηση σε ειρήνη και τη σιωπή σε συναίνεση. https://primenews.press/

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων