(προηγούμενο)
άμε, τώρα, να κάνουμε πενηνταράκια μερικά σχετικά θέματα.
Επίτηδες άφησα να διαρρεύσει ένα χρονικό διάστημα από την πρώτη δημοσίευση, χωρίς να γράψω το απαραίτητο θεωρητικό μέρος του θέματος. Αυτό, επειδή ήθελα στο μεταξύ -σαν άσκηση, ας πούμε- να εντατικοποιήσετε την προσοχή σας. Δεν ξέρω αν το κάνατε, αλλά έχουμε ξαναπεί ότι πλέον περνάμε στην πράξη.
α. Επαναληπτικότητα των φαινομένων
Αυτή η έννοια τώρα τελευταία παίζει πολύ στους «ψαγμένους», αλλά κανείς τους δεν κάθησε να βρεί τα τί καί τα πώς. (Είπαμε, πολλοί οι εξυπνάκηδες κι οι «μυημένοι» ανά τα ιντερνέτια.) Τα δίνω, λοιπόν, έτοιμα.
i. Κοντράτυεφφ
Λοιπόν, ο πρώτος που στην εποχή μας ασχολήθηκε με την επαναληπτικότητα των φαινομένων, ήταν ο Ρώσσος
Νικολάϊ Κοντράτυεφφ. Αυτός, ως οικονομολόγος, παρατήρησε πως στις οικονομικές καμπύλες υπήρχαν μέγιστα καί ελάχιστα τιμών
με σταθερή χρονική απόσταση μεταξύ τους! (Δηλαδή, σταθερή περιοδικότητα.) Φερ’ ειπείν, η τιμή του σιδήρου στα διεθνή χρηματιστήρια φτάνει ένα μέγιστο κάθε πχ 10.6 χρόνια. (Δεν θυμάμαι την ακριβή τιμή, αλλά η περίοδος είναι σταθερή.)
Παρατηρημένο αυτό, καί καθόλου αμφισβητήσιμο· οι μαθηματικές -καί οικονομικές- καμπύλες παρατηρημένων φαινομένων δεν λένε ψέμματα.
Βέβαια, αμέσως αναρωτιέται κανείς γιατί συμβαίνει αυτό.
Σταθερή η μεσοπερίοδος μεγίστων-ελαχίστων τιμών; γιατί; πώς; Γίνεται-δεν γίνεται πόλεμος, απεργούν-δεν απεργούν οι βιομηχανίες, υπάρχει-δεν υπάρχει αφθονία του σιδηρομεταλλεύματος,
πάντα σταθερό το χρονικό διάστημα;… Πώς; Γιατί;
Εξήγηση του φαινομένου δεν υπήρξε τότε (τη δεκαετία του 1920), καί δεν υπάρχει ούτε σήμερα·
αλλά αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει.
Δυστυχώς, ενώι ο Κοντράτυεφφ έσπευσε περιχαρής ν’ ανακοινώσει την ανακάλυψή του, αντιμετώπισε διώξεις καί φυλακίσεις –
καί στο τέλος τον τουφεκίσανε. Χώρια τα βρισίδια, ότι είναι
«αντεπιστήμων», «τσαρλατάνος», κι
«εχθρός του λαού» (δηλαδή, μή συμβαδίζων με την ιδεολογική επιστημονική γραμμή της κομμουνιστικής ΕΣΣΔ). Η αλήθεια είναι πως ναί μέν, στην επιστήμη εντάσσεται κάτι, αφ’ ής στιγμής του δοθεί η πρώτη (επιστημονική) εξήγηση· μέχρι τότε είναι απλώς ένα παρατηρημένο φαινόμενο. Αλλά
«αντεπιστήμων»; πολύ χοντρό, βραδερφέ!
Όμως, ο
πραγματικός λόγος πίσω απ’ τη δίωξη (καί, τελικώς, τη
δολοφονία) Κοντράτυεφφ, ήταν ο εξής:
Το κρυφό ιερατείο των μπολσεβίκων (
όλοι τζιούζ, με ελάχιστες εξαιρέσεις),
που τα ήξερε αυτά, φοβήθηκε μήν τυχόν ο Κοντράτυεφφ κάνει το επόμενο λογικό βήμα,
κι αναρωτηθεί αν παρουσιάζουν τέτοια σταθερή περιοδικότητα τα κοινωνικά καί ιστορικά φαινόμενα.
Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα είναι ένα μεγαλοπρεπέστατο «ΝΑΙ».
Πάντως, η δολοφονία του Κοντράτυεφφ ήταν
ακόμη ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα της αποκρύψεως των παναρχαίων Ελληνικών Γνώσεων. (Μόνο που εμείς δεν μασάμε!… διότι
το κρύψιμο αυτό φτάνει στο τέλος του!) Βιομηχανία ολόκληρη η απόκρυψη αυτή! Κι όχι πάντα αναίμακτη!… Πλιάτσικο αρχαίων Ελληνικών βιβλίων (κι αμέσως μετά εμπρησμοί βιβλιοθηκών), απαγορεύσεις,
ψέμματα θεσμοθετημένα που η άρνησή τους τιμωρείται με κάψιμο στην πυρά (
«Η Γή είναι επίπεδη!»), κτλ κτλ κτλ.
Μόνο που πότε-πότε υπάρχουν μερικοί εκ των «αρχόντων» του πλανήτη, που τους πιάνει ένα περίεργο είδος τύψεων
καί ομολογούν το έγκλημα. Να, ας πούμε
ο Νεύτων… το είπε σχεδόν στα ίσα (αλλά ποιός να καταλάβει!)
ότι -γιά τα περί βαρύτητας- υπήρξε λογοκλόπος αγνώστου βιβλίου των αρχαίων ημών: διότι
το μήλο ίσον Αφροδίτη ίσον αρχαίες απόκρυφες γνώσεις!
Αλλά οι ηλίθιοι ψάχνουν να βρούν …τί είδους μήλα καλλιεργούσε τον 17ο αιώνα η αγγλίτσα!!! Ώστε να τεκμηριώσουν ιστορικώς (ως γεγονός) την παπαριά που πέταξε ο Νεύτων στη δεύτερη βιογραφία του, σε ηλικία 86 ετών – κι όταν έβλεπε τον Χάρο να πλησιάζει.
Τί να πείς…
Τελειώνοντας την ενότητα γιά τις καμπύλες του Κοντράτυεφφ, πρέπει να πούμε ότι τα μέγιστα καί τα ελάχιστα των καμπυλών είναι
τοπικά μέγιστα καί
τοπικά ελάχιστα, όπως ονομάζονται στα Μαθηματικά. Δηλαδή, η τιμή του ενός μεγίστου δεν είναι απαραίτητα η ίδια με την του προηγουμένου του, ή του επομένου του.
Μιά ιδέα γιά τις καμπύλες αυτές θα πάρετε
εδώ, αλλά τα γραφήματα που παρουσιάζει η Γουΐκι είναι παραπλανητικά. Τα μέγιστα / ελάχιστα δεν είναι πάντα ίσα μεταξύ τους.
Πάντα σταθερή καί με ίση αριθμητική τιμή, όμως, είναι η χρονική περίοδος που χωρίζει δύο γειτονικά απ’ αυτά.
ii. Επαναληπτικότητα
Τα προηγούμενα μας φέρνουν κατ’ ευθείαν στο μυαλό τη ρήση του
μεγίστου Ηρακλείτου, ότι
δεν μπορείς να μπείς δυό φορές στο ίδιο ποτάμι. Όθεν, ούτε τα μέγιστα των καμπυλών είναι ίσα, ούτε καί πχ οι προσωπικές σχέσεις μπορούν να είναι ακριβώς ίδιες σε τυχούσα επανάληψή τους. Το ίδιο είναι να συναντήσεις (ερωτευτείς, κτλ) μιά γκόμενα όταν είσαι πχ 25 κι αυτή πχ 20, το ίδιο είναι στα 45 σου καί στα 40 αυτηνής; ίδιες είναι οι συνθήκες καί οι προοπτικές γιά το -κάθε φορά- μέλλον;
Σαφώς όχι!
Ούτε καί τα κοινωνικά, ή ιστορικά φαινόμενα μπορούν να είναι ακριβώς ίδια σε τυχούσα επανάληψή τους. Ξέρω, ξέρω…
«Η Ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα!»… αλλά
δεν επαναλαμβάνεται μονάχα μία φορά, η ρημάδα! Καί
δεν είναι πάντα φάρσα η επανάληψη.
Μόνο οι αιτίες καί τα αποτελέσματα είναι ακριβώς ίδια: Αν τα κάνεις σκατά, ώ Έλληνα, χάθηκες από εχθρό που δεν τά ‘κανε. Σε ΚΑΘΕ περίπτωση επαναλήψεως του σκατώματος.
Κι όσο γιά την περιοδικότητα μεταξύ πχ των πολέμων, ή των εισβολών στην Ελλάδα, ή των γενοκτονιών που μας κάνουν…
ναί, αυτή υφίσταται. (Μόνο που αποτελεί αντικείμενο έρευνάς μου σε εξέλιξη, διότι δεν είναι τόσο εύκολο να ξετρυπώσεις χρονικά μοτίβα με τους τόμους της
«Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους» –
εδώ κι
εδώ– παραμάσχαλα. Οι χρονικές αποστάσεις μεταξύ παρομοίων ιστορικών φαινομένων δεν είναι πάντα ίσες μεταξύ τους. Δεν είναι τόσο απλό το θέμα.) Καί ναί,
φοβάμαι πως τις κατάλληλες χρονικές στιγμές γιά μέγιστη αποτελεσματικότητα χτυπήματος εναντίον των Ελλήνων τις (ψιλο)ξέρουν τα διάφορα ανθελληνικά ιερατεία – καί τις χρησιμοποιούν κατά κόρον. (Ευτυχώς, όμως, έχω διαπιστώσει πως δεν τις γνωρίζουν 100%.)
iii. Η μορφή της επαναληπτικότητας
Οι περισσότεροι διαδικτυακοί εξυπνάκηδες (
«μυημένοι», ντέ καί καλά) θα πεταχτούν εδώ, καί θα σου πουν ότι πρόκειται γιά
κύκλο. Όχι, δεν είναι κύκλος… δεν είναι τόσο απλή η μορφή. Εάν χρησιμοποιήσουμε τη λέξη «κύκλος» (όπως κάνει καμιά φορά ο γράφων), αυτή πρέπει να εκλαμβάνεται μονάχα ως λογοτεχνική / ποιητική περιγραφή του φαινομένου, καί όχι κυριολεκτική.
Οι κάπως πιό ψαγμένοι (πχ ο
Διηνέκης – κι
εδώ) μιλάνε γιά
σπείρα· μονάχα που δεν διευκρινίζουν αν πρόκειται γιά σπείρα σταθερού μεγέθους καί βήματος, όπως πχ στο τιρμπουσόν,…
…ή σπείρα μεταβλητού μεγέθους καί βήματος, όπως πχ στα σπειροειδή ελατήρια των παλιών ρολογιών;
Άλλως τε, η σπείρα προϋποθέτει -είναι μία από τις συνιστώσες της-
βηματισμό προς τα εμπρός… (όπως πχ κάνουν οι πλανήτες του Ηλιακού μας Συστήματος – προχωράνε, παράλληλα με την περιστροφή τους γύρω απ’ τον Ήλιο μας)
…ή
οπισθοχώρηση.
Αν, όμως, ο λαός μας ο κοιμισμένος επιμένει να παραμένει στα ίδια, γιά ποιόν βηματισμό μιλάμε; γιά ποιά σπείρα;
Γιά να κλείσουμε την ενότητα, οι αρχαίοι ημών μάλλον υπονοούσαν την μεταβλητή σπείρα… διότι
το σύμβολο του πρώτου βαθμού των αρχαίων μυστηρίων μας, του μύστη, είναι ακριβώς αυτή – όπως φαίνεται πχ στο ιωνικό κιονόκρανο, που την έχει καί με τις δύο φορές της (γιά τον άντρα μύστη καί τη γυναίκα μύστρια) :
«Λεπτομέρεια», βέβαια, το αν ξεκινάμε απ’ το κέντρο καί βγαίνουμε προς τα έξω, ή ανάποδα.
Τώρα, αν η σπείρα αυτή σας θυμίζει τον
δίσκο της Φαιστού, δεν έχετε άδικο! Σαφώς καί προοριζόταν μόνο γιά μυημένους.
iv. Βραχμάνοι καί Μάγιας
Μιά ακόμη εναλλακτική απάντηση (στη μορφή της επαναληπτικότητας των φαινομένων) έδωσαν οι
βραχμάνοι της Ινδίας. Αυτοί μιλάνε γιά χρονικές περιόδους από
τρομερά μικρές (κλάσματα του δευτερολέπτου), έως
τρομερά μεγάλες (μέχρι
τρισεκατομμύρια χρόνια, ίσως καί παραπάνω), τις οποίες χαρακτηρίζουν
«εισπνοή κι εκπνοή του Βράχμα». Κι όταν, λέει, τελειώσει ένας τέτοιος κύκλος εισπνοής-εκπνοής,
ο Θεός διαλύει το Σύμπαν… καί μετά το ξαναφτιάχνει απ’ την αρχή. (Κι επαναλαμβάνονται τα πάντα!!!)
Ειλικρινά, δεν γνωρίζω από πού πηγάζουν αυτές οι αντιλήψεις· βασίμως υποθέτω, όμως, ότι αγνοούν καί οι ίδιοι οι βραχμάνοι! Ναί, ωραία, αν τους ρωτήσεις, ίσως σου πούν ποιός ήταν ο πρώτος που τις διατύπωσε, καί πότε. Όμως, το από πού τις ήξερε ο ίδιος, δεν νομίζω πως το ξέρουν.
Τρομερά μεγάλες χρονικές περιόδους έχουν καί οι
Μάγιας, αν καί οι πιό μεγάλοι χρονικοί «κύκλοι» τους αμφισβητούνται προσφάτως, ως εφεύρημα των «Μαγιανολόγων». Τέλος πάντων, στους Μάγιας έχουμε κύκλους μέσα σε κύκλους μέσα σε κύκλους… που όμως σηματοδοτούν τομές του χρόνου, παρά επαναληπτικότητα φαινομένων. Νομίζω, δηλαδή.
v. Αστρολογία
Επαναληπτικότητα τρόπον τινά κυκλική, όμως, έχουμε καί στην Αστρολογία τη δική μας, με τον
«Μέγα Ενιαυτό». Όπου κάθε 25 χιλιάδες χρόνια (καί κάτι ψιλά) οι άνθρωποι στη Γή βλέπουν πάνω τους ακριβώς την ίδια εικόνα του ουρανού, όπως 25,000-κάτι χρόνια πρίν… κι όπως καί 25,000-κάτι χρόνια μετά.
Αυτή η κυκλική επαναληπτικότητα σαφώς υπονοεί πως -με την ίδια περιοδικότητα- επανέρχονται κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες. (Ευνοϊκές, ή εχθρικές γιά τους Έλληνες.) Μόνο που υπάρχει μία «ενοχλητική» λεπτομέρεια…
Βλέπετε, επειδή τίποτε στο Σύμπαν δεν είναι πραγματικά «απλανές», ακόμη κι οι «απλανείς» αστέρες μετακινούνται! Αλλάζουν θέση! Οπότε, οι (σχηματιζόμενοι από «απλανείς» αστέρες) ζωδιακοί αστερισμοί
δεν θα έχουν τη σημερινή μορφή τους μετά από καμιά 200αριά χιλιάδες χρόνια. Θα είναι αλλαγμένοι «πέραν αναγνωρίσεως». Όπως δεν είχαν τη σημερινή μορφή τους πάλι καμιά 200αριά χιλιάδες χρόνια πρίν την εποχή μας.
Άρα, οι όποιες αποκρυφιστικές διδασκαλίες καί παραβολές (πχ άθλοι του Ηρακλή – Λέων της Νεμέας) έχουν στηριχτεί επάνω στον ζωδιακό,
έχουν ζωή μονάχα (200,000 + 200,000) / 25,000 , δηλαδή κάπου 8 Μεγάλους Ενιαυτούς. Μετά, πρέπει να εφευρεθούν άλλες διδασκαλίες του είδους!
vi. Μάτριξ καί Κατακλυσμοί
Ο χρόνος, όμως, διαιρείται όχι μόνον με βάση αστρονομικά φαινόμενα, αλλά καί με κριτήρια «παλαβά». Σ’ αυτά, φυσικά, υπακούει καί η επαναληπτικότητα των γεγονότων. Μόνο που το όλο θέμα πάλι συναποτελεί έρευνα εν εξελίξει, οπότε δεν μπορώ να πω πολλά. Συνοπτικώς, όμως, θα σας δώσω ένα έτοιμο συμπέρασμα: ότι
κάθε 19,000 χρόνια συμβαίνει ένας Κατακλυσμός, που επαναφέρει το τεχνολογικό επίπεδο της ανθρωπότητας στα σπήλαια.
(Καί ναί, δεν υπήρξε μονάχα ένας κατακλυσμός καποιανού υποτιθέμενου εβραίου, ονόματι Νώε. Εμείς οι Έλληνες θυμόμαστε -τουλάχιστον- τρείς: του Δευκαλίωνος, του Φορωνέως, καί του Ωγύγου. Ας είναι καλά ο Μέγας Ναπολέων, που πήγε στο Βατικανό καί ξετρύπωσε γιά λίγο τα κρυμμένα κλεμμένα βιβλία των φλάρων. Κι ας είναι καλά ο
Αθανάσιος Σταγειρίτης, που έκατσε καί σημείωσε πέντε πράγματα… πριν τα βιβλία αυτά ξαναθαφτούν.)
Μ’ άλλα λόγια, ο ανθρώπινος τεχνολογικός πολιτισμός έχει
«πριονωτή» μορφή. Νά ‘τηνε!
Μόνο που στον άξονα του χρόνου, αντί γιά μονάδες σε κλάσματα δευτερολέπτων, βάλτε 19 χιλιάρικα χρόνια.
(Ο πολιτισμός, βεβαίως, ουδόλως ανεβαίνει με γραμμικό τρόπο, όπως στο σχήμα – αλλά με εκθετικό. Αλλά το παρέθεσα, απλώς γιά να πάρετε μιά ιδέα.)
Τα δε «παλαβά» κριτήρια διαιρετότητας του χρόνου τα επιβάλλει
το Μάτριξ, καί καμμία άλλη αιτία.
vii. Συμπεράσματα ενότητας
Εάν υπάρχει επαναληπτικότητα των ιστορικών καί κοινωνικών φαινομένων
(που υπάρχει!), τότε
μπορούμε να «προβλέψουμε» ένα ήδη γνωστό μέλλον!… Στο οποίο μέλλον καμμία προφητεία δεν είναι προφητεία! (Εδώ καλά-καλά
δεν θα είναι …μέλλον ένα τέτοιο «μέλλον»!!!)
Στην πράξη, εννοείται πως δεν μας νοιάζει τόσο η επαναληπτικότητα των φαινομένων, όσο
το να εκμεταλλευτούμε δεόντως τις όποιες «προβλέψεις» μπορούμε να κάνουμε.
Καί πάντα γιά το καλό του έθνους μας!
(συνεχίζεται)
