Ο Pepe Escobar
Η κλίκα ΝΑΤΟ-Ισραήλ που πανηγυρίζει για την πτώση της Δαμασκού θα πάρει περισσότερα από όσα διαπραγματεύτηκε. Αγώνες εξουσίας και εσωτερικές διαμάχες μεταξύ εξτρεμιστικών πολιτοφυλακών και της κοινωνίας των πολιτών, καθεμία από τις οποίες υποστηρίζεται από διαφορετικούς περιφερειακούς και ξένους παράγοντες που θέλουν ένα κομμάτι της πίτας.
Ο σύντομος τίτλος που ορίζει το απότομο, γρήγορο τέλος της Συρίας όπως γνωρίζαμε ότι θα ήταν: Το Eretz Israel συναντά τον νεο-οθωμανισμό. Ο υπότιτλος; Ένα win-win για τη Δύση και ένα θανατηφόρο χτύπημα ενάντια στον Άξονα της Αντίστασης.
Αλλά για να παραθέσω την ακόμα διαδεδομένη αμερικανική ποπ κουλτούρα, ίσως οι κουκουβάγιες δεν είναι αυτό που φαίνονται.
Ας ξεκινήσουμε με την παράδοση του πρώην προέδρου της Συρίας Μπασάρ αλ-Άσαντ. Διπλωμάτες του Κατάρ, off the record, υποστηρίζουν ότι ο Άσαντ προσπάθησε να διαπραγματευτεί μια μεταβίβαση εξουσίας με την ένοπλη αντιπολίτευση που είχε ξεκινήσει μια μεγάλη στρατιωτική επίθεση τις προηγούμενες ημέρες, ξεκινώντας από το Χαλέπι και στη συνέχεια κατευθύνθηκε γρήγορα νότια προς τη Χάμα της Χομς, στοχεύοντας στη Δαμασκό. Αυτό συζητήθηκε λεπτομερώς μεταξύ της Ρωσίας, του Ιράν και της Τουρκίας κεκλεισμένων των θυρών στη Ντόχα το περασμένο Σαββατοκύριακο, κατά τη διάρκεια του τελευταίου στεναγμού της ετοιμοθάνατης «διαδικασίας της Αστάνα» για την αποστρατιωτικοποίηση της Συρίας
Η διαπραγμάτευση μεταβίβασης εξουσίας απέτυχε. Ως εκ τούτου, στον Άσαντ προσφέρθηκε άσυλο από τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν στη Μόσχα. Αυτό εξηγεί γιατί τόσο το Ιράν όσο και η Ρωσία άλλαξαν αμέσως την ορολογία ενώ ήταν ακόμα στη Ντόχα και άρχισαν να αναφέρονται στη «νόμιμη αντιπολίτευση» σε μια προσπάθεια να διακρίνουν τους μη μαχητικούς μεταρρυθμιστές από τους ένοπλους εξτρεμιστές που κόβουν μια λωρίδα σε όλο το κράτος.
Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ – η γλώσσα του σώματός του λέει τα πάντα για τον θυμό του – είπε κυριολεκτικά: «Ο Άσαντ πρέπει να διαπραγματευτεί με τη νόμιμη αντιπολίτευση, η οποία βρίσκεται στον κατάλογο του ΟΗΕ».
Πολύ σημαντικό: Ο Λαβρόφ δεν εννοούσε τη Χαγιάτ Ταχρίρ αλ-Σαμ (HTS), τον σαλαφιστικό-τζιχαντιστικό ή όχλο Rent-a-Jihadi που χρηματοδοτείται από τον Τουρκικό Εθνικό Οργανισμό Πληροφοριών (MIT) με όπλα που χρηματοδοτούνται από το Κατάρ και υποστηρίζονται πλήρως από το ΝΑΤΟ και το Τελ Αβίβ.
Αυτό που συνέβη μετά την κηδεία στη Ντόχα ήταν αρκετά σκοτεινό, υποδηλώνοντας ένα δυτικό τηλεκατευθυνόμενο πραξικόπημα, που αναπτύχθηκε τόσο γρήγορα όσο αστραπή, με αναφορές για εγχώριες προδοσίες.
Η αρχική ιδέα της Αστάνα ήταν να κρατήσει τη Δαμασκό ασφαλή και να έχει την Άγκυρα να διαχειριστεί το HTS. Ωστόσο, ο Άσαντ είχε ήδη διαπράξει μια σοβαρή στρατηγική γκάφα, πιστεύοντας στις υψηλές υποσχέσεις του ΝΑΤΟ μέσω των νεοαποκτηθέντων Αράβων ηγετών φίλων του στα ΗΑΕ και τη Σαουδική Αραβία.
Προς έκπληξή του, σύμφωνα με Σύριους και περιφερειακούς αξιωματούχους, ο Άσαντ συνειδητοποίησε τελικά πόσο εύθραυστη ήταν η δική του θέση, έχοντας απορρίψει τη στρατιωτική βοήθεια από τους ισχυρούς περιφερειακούς συμμάχους του, το Ιράν και τη Χεζμπολάχ, πιστεύοντας ότι οι νέοι Άραβες σύμμαχοί του θα μπορούσαν να τον κρατήσουν ασφαλή.
Ο Συριακός Αραβικός Στρατός (SAA) ήταν σε χάος μετά από 13 χρόνια πολέμου και αδίστακτων κυρώσεων από τις ΗΠΑ. Η επιμελητεία ήταν έρμαιο της αξιοθρήνητης διαφθοράς. Η σήψη ήταν συστημική. Αλλά είναι σημαντικό, ενώ πολλοί ήταν έτοιμοι να πολεμήσουν τις υποστηριζόμενες από το εξωτερικό τρομοκρατικές ομάδες για άλλη μια φορά, οι γνώστες λένε ότι ο Άσαντ ποτέ δεν ανέπτυξε πλήρως τον στρατό του για να αντεπιτεθεί στην επίθεση.
Η Τεχεράνη και η Μόσχα δοκίμασαν τα πάντα – μέχρι την τελευταία στιγμή. Στην πραγματικότητα, ο Άσαντ ήταν ήδη σε βαθιά προβλήματα από την επίσκεψή του στη Μόσχα στις 29 Νοεμβρίου, η οποία δεν απέφερε απτά αποτελέσματα. Το κατεστημένο της Δαμασκού θεώρησε έτσι την επιμονή της Ρωσίας ότι ο Άσαντ πρέπει να εγκαταλείψει τις προηγούμενες κόκκινες γραμμές του για τη διαπραγμάτευση μιας πολιτικής διευθέτησης ως ένα de facto μήνυμα που δείχνει προς το τέλος.
Turkiye: «δεν έχουμε καμία σχέση με αυτό»
Εκτός από το ότι δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει την αυξανόμενη ατροφία και κατάρρευση του SAA, ο Άσαντ δεν έκανε τίποτα για να χαλιναγωγήσει το Ισραήλ, το οποίο βομβαρδίζει τη Συρία ασταμάτητα εδώ και χρόνια.
Μέχρι την τελευταία στιγμή, η Τεχεράνη ήταν πρόθυμη να βοηθήσει: δύο ταξιαρχίες ήταν έτοιμες να εισέλθουν στη Συρία, αλλά θα χρειάζονταν τουλάχιστον δύο εβδομάδες για να τις αναπτύξουν.
Το πρακτορείο ειδήσεων Fars εξήγησε λεπτομερώς τον μηχανισμό - από την αδυσώπητη έλλειψη κινήτρων της συριακής ηγεσίας για την καταπολέμηση των τρομοκρατικών ταξιαρχιών μέχρι τον Άσαντ που αγνόησε σοβαρές προειδοποιήσεις από τον Ιρανό ανώτατο ηγέτη Αλί Χαμενεΐ από τον Ιούνιο, μέχρι πριν από δύο μήνες, με άλλους Ιρανούς αξιωματούχους να προειδοποιούν ότι η HTS και οι ξένοι υποστηρικτές της ετοίμαζαν ένα blitzkrieg. Σύμφωνα με τους Ιρανούς:
"Μετά την πτώση του Χαλεπίου, κατέστη σαφές ότι ο Άσαντ δεν είχε πραγματικές προθέσεις να παραμείνει στην εξουσία, οπότε αρχίσαμε να συμμετέχουμε σε διπλωματικές συνομιλίες με την αντιπολίτευση και κανονίσαμε την ασφαλή έξοδο των στρατευμάτων μας από τη Συρία. Εάν ο SAA δεν πολεμήσει, ούτε θα διακινδυνεύσουμε τη ζωή των στρατιωτών μας. Η Ρωσία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα είχαν καταφέρει να τον πείσουν να παραιτηθεί, οπότε δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα».
Δεν υπάρχει ρωσική επιβεβαίωση ότι έπεισαν τον Άσαντ να παραιτηθεί: αρκεί να ερμηνεύσει κανείς εκείνη την αποτυχημένη συνάντηση στη Μόσχα στις 29 Νοεμβρίου. Ωστόσο, είναι σημαντικό ότι υπάρχει επιβεβαίωση, πριν από αυτό, ότι η Turkiye γνώριζε τα πάντα για την επίθεση του HTS ήδη πριν από έξι μήνες.
Η εκδοχή της Άγκυρας είναι προβλέψιμα σκοτεινή: η HTS τους το είπε και τους ζήτησε να μην παρέμβουν. Επιπλέον, το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών ανέφερε ότι ο πρόεδρος-χαλίφης Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προσπάθησε να προειδοποιήσει τον Άσαντ (καμία λέξη από τη Δαμασκό για αυτό). Η Άγκυρα, στα πρακτικά, μέσω του υπουργού Εξωτερικών Hakan Fidan, αρνείται κατηγορηματικά ότι ενορχήστρωσε ή ενέκρινε την επίθεση Rent-a-Jihadi. Μπορεί να το μετανιώσουν ακόμα, με όλους, από την Ουάσιγκτον μέχρι το Τελ Αβίβ, να σπεύδουν να πάρουν τα εύσημα για την πτώση της Δαμασκού.
Μόνο η μηχανή προπαγάνδας του ΝΑΤΟ πιστεύει αυτή την εκδοχή - καθώς η HTS έχει εδώ και χρόνια υποστηριχθεί πλήρως όχι μόνο από την Turkiye, αλλά επίσης, συγκεκαλυμμένα, από το Ισραήλ, το οποίο εκδιώχθηκε επειδή πλήρωσε μισθούς στους εξτρεμιστές κατά τη διάρκεια του πολέμου της Συρίας και βοήθησε περίφημα στην αποκατάσταση των μαχητών της Αλ Κάιντα που τραυματίστηκαν στη μάχη.
Όλα αυτά οδηγούν στο κυρίαρχο σενάριο μιας προσεκτικά υπολογισμένης ελεγχόμενης κατεδάφισης από τη CIA/MI6/Mossad, με μια ασταμάτητη ροή όπλων, ουκρανική εκπαίδευση τακφίρι στη χρήση drones καμικάζι FPV και Σαμσονίτες γεμάτους μετρητά δωροδοκώντας υψηλόβαθμους Σύριους αξιωματούχους.
Νέο μεγάλο παιχνίδι reloaded
Η κατάρρευση της Συρίας μπορεί να είναι μια κλασική περίπτωση «επέκτασης της Ρωσίας» - αλλά και του Ιράν, όταν πρόκειται για την πολύ κρίσιμη χερσαία γέφυρα που το συνδέει με τους συμμάχους του στη Μεσόγειο (τα κινήματα αντίστασης του Λιβάνου και της Παλαιστίνης). Για να μην αναφέρουμε την αποστολή ενός μηνύματος στην Κίνα, η οποία, παρά την υψηλή ρητορική της «κοινότητας ενός κοινού μέλλοντος», δεν είχε κάνει απολύτως τίποτα για να βοηθήσει στην ανοικοδόμηση της Συρίας.
Σε επίπεδο γεωενέργειας, τώρα δεν υπάρχουν πλέον εμπόδια στην επίλυση ενός επικού έπους του Pipelineistan - και ένας από τους βασικούς λόγους για τον πόλεμο στη Συρία, όπως τον ανέλυσα πριν από εννέα χρόνια: η κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου Κατάρ-Τουρκίας μέσω του συριακού εδάφους για να παράσχει στην Ευρώπη μια εναλλακτική λύση στο ρωσικό φυσικό αέριο. Ο Άσαντ είχε απορρίψει αυτό το σχέδιο, μετά το οποίο η Ντόχα βοήθησε στη χρηματοδότηση του συριακού πολέμου για να τον εκθρονίσει.
Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι βασικά κράτη του Περσικού Κόλπου, όπως η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, θα δεχτούν με χαρά το γεωοικονομικό αστέρι του Κατάρ εάν κατασκευαστεί ο αγωγός. Για αρχή, πρέπει να περάσει από το έδαφος της Σαουδικής Αραβίας και το Ριάντ μπορεί να μην είναι πλέον ανοιχτό σε αυτό.
Αυτό το φλέγον ερώτημα συνδέεται με μια συσσώρευση άλλων ερωτημάτων, συμπεριλαμβανομένης της συριακής πύλης: πώςθα λάβει η Χεζμπολάχ προμήθειες όπλων στο μέλλον και πώς θα αντιδράσει ο αραβικός κόσμος στην προσπάθεια της Τουρκίας να γίνει πλήρως νεο-οθωμανική;
Στη συνέχεια, υπάρχει η ακανθώδης περίπτωση του κράτους-εταίρου των BRICS Turkiye που συγκρούεται άμεσα με κορυφαία μέλη των BRICS τη Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν. Η νέα στροφή της Άγκυρας μπορεί ακόμη και να καταλήξει να προκαλέσει την απόρριψή της από τις BRICS και τη μη χορήγηση ευνοϊκού εμπορικού καθεστώτος από την Κίνα.
Ενώ μπορεί σίγουρα να υποστηριχθεί ότι η απώλεια της Συρίας μπορεί να είναι καταστροφική για τη Ρωσία και την παγκόσμια πλειοψηφία, κρατήστε αυτά τα άλογα - προς το παρόν. Σε περίπτωση απώλειας του λιμανιού της Ταρτούς που διαχειρίζεται η ΕΣΣΔ-Ρωσία από το 1971, παράλληλα με την αεροπορική βάση Hmeimim - και έτσι εκδιωχθεί από την Ανατολική Μεσόγειο - η Μόσχα θα έχει επιλογές αντικατάστασης, με διαφορετικούς βαθμούς σκοπιμότητας.
Έχουμε την Αλγερία (εταίρος των BRICS), την Αίγυπτο (μέλος των BRICS) και τη Λιβύη. Ακόμη και ο Περσικός Κόλπος: αυτό, παρεμπιπτόντως, θα μπορούσε να γίνει μέρος της συνολικής στρατηγικής εταιρικής σχέσης Ρωσίας-Ιράν, που θα υπογραφεί επίσημα στις 25 Ιανουαρίου στη Μόσχα από τον Πούτιν και τον Ιρανό ομόλογό του πρόεδρο Masoud Pezeshkian.
Είναι εξαιρετικά αφελές να υποθέσουμε ότι η Μόσχα αιφνιδιάστηκε από τη διοργάνωση ενός υποτιθέμενου Kursk 2.0. Λες και όλα τα ρωσικά πληροφοριακά μέσα – βάσεις, δορυφόροι, επίγειες πληροφορίες – δεν θα είχαν ελέγξει εξονυχιστικά μια ομάδα σαλαφιστών-τζιχαντιστών για μήνες συγκεντρώνοντας έναν στρατό δεκάδων χιλιάδων στην ευρύτερη περιοχή του Ιντλίμπ, με μια μεραρχία αρμάτων μάχης.
Έτσι, είναι αρκετά πιθανό ότι αυτό που παίζεται είναι η κλασική Ρωσία, σε συνδυασμό με την περσική πονηριά. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για την Τεχεράνη και τη Μόσχα να κάνουν τα μαθηματικά για το τι θα χάσουν - ειδικά όσον αφορά τους ανθρώπινους πόρους - πέφτοντας στην παγίδα της υποστήριξης ενός ήδη εξασθενημένου Άσαντ σε έναν ακόμη αιματηρό, παρατεταμένο χερσαίο πόλεμο. Παρόλα αυτά, η Τεχεράνη προσέφερε στρατιωτική υποστήριξη και η Μόσχα, αεροπορική υποστήριξη και σενάρια διαπραγματεύσεων μέχρι το τέλος.
Τώρα, ολόκληρη η συριακή τραγωδία - συμπεριλαμβανομένου ενός πιθανού χαλιφάτου όλων των Sham υπό την ηγεσία του μεταρρυθμιστή, τζιχαντιστή που αγκαλιάζει τις μειονότητες Abu Mohammad al-Julani - εμπίπτει στην πλήρη ευθύνη διαχείρισης του συνδυασμού ΝΑΤΟ / Τελ Αβίβ / Άγκυρας.
Απλώς δεν είναι προετοιμασμένοι να πλοηγηθούν στην εξαιρετικά περίπλοκη φυλετική, φατριανή, ενσωματωμένη στη διαφθορά συριακή μήτρα – για να μην αναφέρουμε το μάγμα των 37 τρομοκρατικών ομάδων που διατηρούνται μαζί, μέχρι στιγμής, μόνο από τη μικροσκοπική κόλλα της εκδίωξης του Άσαντ. Αυτό το ηφαίστειο σίγουρα θα εκραγεί στα συλλογικά τους πρόσωπα, ενδεχομένως με τη μορφή φρικτών εσωτερικών μαχών που μπορεί να διαρκέσουν τουλάχιστον μερικά χρόνια.
Τα βορειοανατολικά και ανατολικά της Συρίας είναι ήδη, αμέσως, βυθισμένα στην πλήρη αναρχία, με ένα πλήθος τοπικών φυλών αποφασισμένων να διατηρήσουν τα μαφιόζικα σχέδιά τους με κάθε κόστος, αρνούμενες να ελεγχθούν από μια σύνθεση ΗΠΑ-Κούρδων Rojava που είναι σε μεγάλο βαθμό κομμουνιστική και κοσμική. Ορισμένες από αυτές τις φυλές έχουν ήδη εξοικειωθεί με τους υποστηριζόμενους από τους Τούρκους σαλαφιστές-τζιχαντιστές. Άλλες αραβικές φυλές είχαν ενώσει φέτος τις δυνάμεις τους με τη Δαμασκό εναντίον τόσο των εξτρεμιστών όσο και των Κούρδων αποσχιστών.
Η Δυτική Συρία μπορεί επίσης να είναι έδαφος αναρχίας, όπως στο Ιντλίμπ: αιματηρή αντιπαλότητα μεταξύ τρομοκρατικών και δικτύων ληστών, μεταξύ φατριών, φυλών, εθνοτικών ομάδων και θρησκευτικών ομάδων που συγκροτούνται από τον Άσαντ, το πανόραμα ακόμη πιο περίπλοκο από ό, τι στη Λιβύη υπό τον πρώην πρόεδρο Μουαμάρ αλ-Καντάφι.
Όσο για τις γραμμές ανεφοδιασμού των Head-Choppers, αναπόφευκτα θα τεντωθούν – και τότε θα είναι εύκολο να αποκοπούν, όχι μόνο από το Ιράν, για παράδειγμα, αλλά και από την πτέρυγα του ΝΑΤΟ μέσω της Τουρκίας / Ισραήλ όταν στραφούν εναντίον του χαλιφάτου, όπως συμβαίνει πάντα εάν οι καταχρήσεις του τελευταίου γίνουν πολύ εμφανείς στα μέσα ενημέρωσης.
Κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει τι θα συμβεί με το κουφάρι της δυναστείας Άσαντ στη Συρία. Εκατομμύρια πρόσφυγες μπορεί να επιστρέψουν, ειδικά από την Τουρκία, την οποία η Ουάσιγκτον προσπαθεί εδώ και χρόνια να αποτρέψει για να προστατεύσει το σχέδιο «κουρδοποίησης» στο βορρά - αλλά την ίδια στιγμή, εκατομμύρια θα φύγουν, τρομοκρατημένοι από την προοπτική ενός νέου χαλιφάτου και ενός νέου εμφυλίου πολέμου.
Υπάρχει πιθανή ακτίνα φωτός μέσα σε τέτοια κατήφεια; Ο ηγέτης της μεταβατικής κυβέρνησης θα είναι ο Mohammad al-Bashir, ο οποίος ήταν, μέχρι πρόσφατα, ο πρωθυπουργός της λεγόμενης Συριακής Κυβέρνησης Σωτηρίας (SSG) στο κυβερνώμενο από το HTS Idlib. Ηλεκτρολόγος μηχανικός με εκπαίδευση, ο Μπασίρ πρόσθεσε ένα ακόμη πτυχίο στην εκπαίδευσή του το 2021: Σαρία και νόμος.
Η απώλεια της Συρίας δεν πρέπει να σημαίνει απώλεια της Παλαιστίνης
Η Παγκόσμια Πλειοψηφία μπορεί να θρηνεί αυτό που, επιφανειακά, μοιάζει με ένα σχεδόν θανατηφόρο χτύπημα εναντίον του Άξονα της Αντίστασης. Ωστόσο, δεν υπάρχει κανένας τρόπος η Ρωσία, το Ιράν, το Ιράκ - και ακόμη και η βροντερά σιωπηλή Κίνα - να αφήσουν έναν υποστηριζόμενο από το ΝΑΤΟ-Ισραήλ-Τουρκία στρατό μεσολάβησης σαλαφιστών-τζιχαντιστών να επικρατήσει. Σε αντίθεση με τη συλλογική Δύση, είναι πιο έξυπνοι, πιο σκληροί, απείρως πιο υπομονετικοί και εξετάζουν το περίγραμμα της Μεγάλης Εικόνας μπροστά. Είναι πολύ νωρίς. Αργά ή γρήγορα θα αρχίσουν να κινούνται για να αποτρέψουν την εξάπλωση του υποστηριζόμενου από τη Δύση τζιχαντισμού στο Πεκίνο, την Τεχεράνη και τη Μόσχα.
Η ρωσική υπηρεσία εξωτερικών πληροφοριών Sluzhba Vneshney Razvedki (SVR) πρέπει τώρα να παρακολουθεί 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα ποιος θα είναι ο επόμενος προορισμός της μεγάλης ταξιαρχίας σαλαφιστών-τζιχαντιστών στη Συρία, συντριπτικά Ουζμπέκων, Ουιγούρων, Τατζίκων και ενός πασπαλίσματος Τσετσένων. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα χρησιμοποιηθούν για να «επεκτείνουν» (ορολογία των αμερικανικών δεξαμενών σκέψης) όχι μόνο την Κεντρική Ασία αλλά και τη Ρωσική Ομοσπονδία.
Εν τω μεταξύ, το Ισραήλ θα πιεστεί υπερβολικά στο Γκολάν. Οι Αμερικανοί θα αισθάνονται προσωρινά ασφαλείς γύρω από τις πετρελαιοπηγές από τις οποίες θα συνεχίσουν να κλέβουν το συριακό πετρέλαιο. Αυτά είναι δύο ιδανικά γεωγραφικά πλάτη για την έναρξη αυτού που θα ήταν τα πρώτα συντονισμένα αντίποινα των BRICS εναντίον εκείνων που εξαπολύουν τον πρώτο πόλεμο των BRICS.
Έπειτα, υπάρχει η απόλυτη τραγωδία: η Παλαιστίνη. Μια τεράστια ανατροπή έλαβε χώρα ακριβώς μέσα στο σεβάσμιο τζαμί Umayyad στη Δαμασκό. Ο στρατός ΝΑΤΟ-Ισραήλ-Τουρκίας υπόσχεται τώρα στους Παλαιστίνιους ότι έρχονται να απελευθερώσουν τη Γάζα και την Ιερουσαλήμ.
Ωστόσο, μέχρι την περασμένη Κυριακή, όλα ήταν «Αγαπάμε το Ισραήλ». Ο MC αυτής της επιχείρησης δημοσίων σχέσεων - που σχεδιάστηκε για να ξεγελάσει τον μουσουλμανικό κόσμο και την παγκόσμια πλειοψηφία - δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον χαλίφη της al-Sham, Julani.
Ως έχει, το νέο καθεστώς στη Δαμασκό θα υποστηριχθεί, για όλους τους πρακτικούς σκοπούς, από εκείνους που υποστηρίζουν και μηχανεύονται το Eretz Israel και τη γενοκτονία της Παλαιστίνης. Είναι ήδη φανερό, προερχόμενο από τους ίδιους τους αξιωματούχους του ισραηλινού υπουργικού συμβουλίου: το Τελ Αβίβ ιδανικά θα ήθελε να εκδιώξει τον πληθυσμό της Γάζας και του Δυτικού Μπανκστη Συρία, αν και η Ιορδανία είναι ο προτιμώμενος προορισμός τους.
Αυτή είναι η μάχη στην οποία πρέπει να επικεντρωθούμε από εδώ και πέρα. Ο αείμνηστος γενικός γραμματέας της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα ήταν ανένδοτος όταν επέμεινε στο βαθύτερο νόημα της απώλειας της Συρίας: «Η Παλαιστίνη θα χαθεί». Περισσότερο από ποτέ, εναπόκειται σε μια Παγκόσμια Αντίσταση να μην το επιτρέψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου