Πόλεις κατάλοιπα του προκατακλυσμιαίου Πολιτισμού που άνθισε πριν το 10000 π.Χ.

Όλες οι αντιδράσεις:

Panagiotis Emmanuel

Ολες αυτές οι πόλεις είναι τα κατάλοιπα του προκατακλυσμιαίου Πολιτισμού που άνθισε πριν το 10000 π.Χ.

Ο Φοινικικός και Πελασγικός πολιτισμός είναι και οι δύο απόγονοι του ίδιου προκατακλυσμιαίου πολιτισμού και αυτό φαίνεται στις ομοιότητες στην αρχιτεκτονική ( ακριβώς τα ίδια μοτίβα), στην θεολογία ( οι ίδιες ανώτατες αρχές) και στο σύστημα εξουσίας που διατηρήθηκε όπως στις προκατακλυσμιαίες προγονικές τους εκδοχές , και ήταν αυτό του Θείου Ιερέα-Βασιλέα.

Βύβλος- Πανάρχαια Χαναανιτική Πόλη

Η Βύβλος ή Τζουμπάιλ (αραβικά: جبيل) είναι πόλη του Λιβάνου στις ακτές της Μεσογείου. Πιστεύεται ότι πρωτοκατοικήθηκε μεταξύ 8800 και 7000 π.Χ. και σύμφωνα με αποσπάσματα αποδιδώμενα στον ημιθρυλικό φοίνικα ιστορικό και Αρχιερέα Σαγχουνιάθων, χτίστηκε από τον Κρόνο ως η πρώτη πόλη στην Φοινίκη. Κατά τους φοινικικούς χρόνους ήταν μεγάλο ναυτιλιακό και εμπορικό κέντρο, κυρίως λόγω της εξαγωγής παπύρου. Σήμερα θεωρείται η παλαιότερη συνεχώς κατοικούμενη πόλη του κόσμου. Απότελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Η Βύβλος ήταν Χαναανίτικη πόλη κατά την εποχή του χαλκού με την ονομασία Gubal, ενώ την ίδια εποχή εμφανίζεται και ως Gubla στις επιστολές της Αμάρνα. Με τον τίτλο Επιστολές της Αμάρνα αναφέρεται ένα σύνολο 382 πήλινων πινακίδων σε βαβυλωνιακή σφηνοειδή γραφή, που πήραν το όνομά τους από την πεδιάδα της Τελ-ελ-Αμάρνα όπου βρέθηκαν, έναν σημαντικό αρχαιολογικό χώρο της Αιγύπτου στην ανατολική όχθη του Νείλου. Κατά την εποχή του σιδήρου η πόλη ονομάζεται Gebal στη φοινικική γλώσσα ( ) ενώ εμφανίζεται στην εβραϊκή βίβλο με το όνομα Geval (εβραϊκά :גבל). Πολύ αργότερα, κατά τις σταυροφορίες, η πόλη αναφέρεται Gibalet. Το χαναανικό /φοινικικό όνομα (GBL, ήτοι Gubal, Gebal κτλ) μπορεί να ετυμολογηθεί από το gb, που σημαίνει «πηγάδι» ή «πηγή/προέλευση», και El, το όνομα του ανώτατου θεού του πανθέου της Βύβλου , δηλαδή η πηγή του ανώτατου Θεού Ελ.

Ουγκαρίτ—Πανάρχαια Πόλη στη Σκιά των Φοινίκων

ΤΟ 1928, το αλέτρι κάποιου Σύριου αγρότη χτύπησε σε μια πέτρα που κάλυπτε έναν τάφο στον οποίο υπήρχαν αρχαία πήλινα αντικείμενα. Ο ίδιος ούτε που φανταζόταν τη σπουδαιότητα της ανακάλυψής του. Ακούγοντας για αυτό το τυχαίο εύρημα, μια γαλλική αρχαιολογική ομάδα με επικεφαλής τον Κλοντ Σαφέρ έφτασε στο χώρο την επόμενη χρονιά.

Λίγο καιρό αργότερα, ήρθε στο φως μια επιγραφή η οποία βοήθησε την ομάδα να προσδιορίσει τα ερείπια που αποκάλυπτε η αρχαιολογική τους σκαπάνη. Ήταν η Ουγκαρίτ, «μια από τις σημαντικότερες αρχαίες πόλεις της Εγγύς Ανατολής».

Χτισμένη σε έναν λόφο γνωστό ως Ρας Σάμρα, στη μεσογειακή ακτή της σημερινής βόρειας Συρίας, η Ουγκαρίτ ήταν μια ακμάζουσα κοσμοπολίτικη πόλη κατά τη τέταρτη χιλιετία π.χ. Πάνω από την πόλη και τη γύρω πεδιάδα δέσποζαν οι ναοί του Βάαλ και του Δαγόν. Αυτοί οι ναοί-πύργοι, ύψους πιθανώς 20 μέτρων, αποτελούνταν από έναν μικρό προθάλαμο που οδηγούσε σε ένα εσωτερικό δωμάτιο όπου στεγαζόταν μια αναπαράσταση του θεού. Η σκάλα που υπήρχε εκεί κατέληγε σε μια ταράτσα από όπου προΐστατο ο Βασιλεύς-Ιερεύς σε διάφορες μυστικιστικές τελετές. Τη νύχτα ή όταν είχε καταιγίδες, μπορεί να άναβαν πυρσούς στην κορυφή των ναών για να καθοδηγούνται τα πλοία στο λιμάνι με ασφάλεια.

Έχουν ανακαλυφτεί χιλιάδες πήλινες πινακίδες στα ερείπια της Ουγκαρίτ. Βρέθηκαν οικονομικά, νομικά, διπλωματικά και διοικητικά κείμενα σε οχτώ γλώσσες, γραμμένα σε πέντε συστήματα γραφής. Η ομάδα του Σαφέρ βρήκε επιγραφές σε μία μέχρι τότε άγνωστη γλώσσα—ονομάστηκε ουγκαριτική—που χρησιμοποιούσε 30 σφηνοειδή σύμβολα, τα οποία αποτελούσαν ένα από τα αρχαιότερα αλφάβητα που έχουν ανακαλυφτεί ποτέ.

Εκτός από την κάλυψη καθημερινών ζητημάτων, τα ουγκαριτικά έγγραφα περιλαμβάνουν και λογοτεχνικά κείμενα τα οποία έριξαν νέο φως στις θρησκευτικές αντιλήψεις και συνήθειες εκείνης της περιόδου. Η θρησκεία της Ουγκαρίτ φαίνεται να είχε μεγάλες ομοιότητες με αυτήν που ασκούσαν οι γειτονικοί Χαναναίοι. Σύμφωνα με τον Ρολάν ντε Βο, αυτά τα κείμενα «αποτελούν αρκετά ακριβή αντανάκλαση του πολιτισμού της γης Χαναάν λίγο πριν κατακτηθεί αυτή από τους Ισραηλίτες».

Περισσότεροι από 200 θεοί και θεές αναφέρονται στα κείμενα της Ρας Σάμρα. Η υπέρτατη θεότητα ήταν ο Ελ-Ελυόν, ο οποίος αποκαλούνταν πατέρας των θεών και των ανθρώπων . Ο δε θεός της καταιγίδας Βάαλ-αδάδ ήταν «αυτός που ίππευε στα σύννεφα» καθώς και «ο κύριος της γης». Ο Ελ αναπαριστάνεται ως σοφός γέροντας με λευκή γενειάδα απομακρυσμένος από τους ανθρώπους. Από την άλλη πλευρά, ο Βάαλ είναι μια ισχυρή και φιλόδοξη θεότητα που επιζητεί να κυβερνήσει τους θεούς και την ανθρωπότητα. Από τα κείμενα που ήρθαν στο φως είναι ολοφάνερη η εξαχρείωση της ουγκαριτικής θρησκείας. Το Εικονογραφημένο Λεξικό της Βίβλου (The Illustrated Bible Dictionary) σχολιάζει: «Τα κείμενα δείχνουν τα εκφυλιστικά αποτελέσματα της λατρείας αυτών των θεοτήτων—την έμφαση που έδιναν στον πόλεμο, στην ιεροδουλία, στον έρωτα, καθώς και το συνεπακόλουθο κοινωνικό εκφυλισμό»

Ορουκ—Πανάρχαια Ακκαδική-Σουμεριακή Πόλη

Η Ουρούκ (σουμεριακή Unug, βιβλική Erech, ελληνική Ορχόη ή Ωρύγεια και αραβική وركاء Warka), ήταν αρχαία πόλη των Σουμερίων κι αργότερα της Βαβυλωνίας ανατολικά του ποταμού Ευφράτη, περίπου 230 χλμ. νοτιοανατολικά της Βαγδάτης. Στην περίοδο ακμή της, η Ουρούκ είχε έκταση 6 τετρ. χιλιομέτρων, ήταν περιφραγμένη με μεγάλα τείχη κι είχε 80.000 κατοίκους, αποτελώντας τη μεγαλύτερη πόλη του τότε γνωστού κόσμου.

Η Ουρούκ ήταν μια από τις αρχαιότερες και σημαντικότερες πόλεις των Σουμερίων. Ήταν η πόλη του Γκιλγκαμές, ήρωα στο ομώνυμο έπος. Τα τείχη της πόλης, σύμφωνα με το μύθο, χτίστηκαν μετά από διαταγές του ίδιου του Γκιλγκαμές ή του προκατόχου του, Ενμερκάρ

Την ανέσκαψαν ο Koldewey το 1913, οι Noldeke και Jordan το 1928 - 1933.

Στο κέντρο τής πόλης δέσποζε ο ναός τού ιερού Εάννα. Ο ναός τού θεού Ανού (ναός D ) με διαστάσεις 50Χ80 μ., θεωρείται ως ο μεγαλύτερος ναός τών Σουμερίων, και ανήκει στον ίδιο τύπο με το ναό VII τής Εριντού. Συγκροτούσε μαζί με έναν άλλο μικρότερο, (Ναός C), ένα εντυπωσιακό σύνολο, που σχημάτιζε με τον ναό D γωνία 90ο. Δυτικά και σε αρκετή απόσταση , υψωνόταν ένας άλλος, επίσης μνημειακός ναός, γνωστός ως "Λευκός Ναός".

Ο Λευκός ναός τής Ουρούκ, χτίστηκε γύρω στο 4200 π.Χ, πάνω σε μία εξέδρα, που περιέχει τα λείψανα παλαιοτέρων διαδοχικών ναών τής ιδίας θέσεως, αφιερωμένη στο θεό τού ουρανού Ανού.

Βασιλείς τής Ουρούκ :

Μεσκιαγκασεϊρ Ιδρυτής τής δυναστείας Ουρούκ Ι, λίγο μετά τον καιρό που λεγόταν Ετάνα. Στον κατάλογο τών βασιλέων ονομάζεται: "γιος Ουτού". Αυτός και οι άμεσοι διάδοχοί του, είχαν τον τίτλο "Εν", που σημαίνει "Κύριος", δηλαδή κοσμικός αλλά και Ιερατικός λειτουργός με κοσμικές, και θρησκευτικές λειτουργίες. Ο κατάλογος τών βασιλέων λέει ότι : "εισήγαγε τις θάλασσες και ανύψωσε τα βουνά".

Ενμερκάρ. Γιος τού Μεσκιαγκασεϊρ. Ονομάζεται επίσης και αυτός "γιος Ουτού" δηλαδή Ιερεύς-Βασιλεύς. Ονομάζεται επίσης οικοδόμος τής πόλης, γιατί κατασκεύασε ένα τοίχο γύρω από τη πόλη.

O Λουγκαλμπάντα Ανάλογος στην ισχύ τού Ενμερκάρ. Ο κατάλογος βασιλέων τον αποκαλεί: "Θεό-Ποιμένα".

Ντουμούζι. Ο Ντουμούζι τού μύθου, αποκαλούμενος: "ψαράς, η πόλη τού οποίου ήταν η Κούα" από τον κατάλογο τών βασιλιάδων. Άλλος ένας θείος Βασιλεύς-Ιερεύς. Ο Ντουμούζι όταν πέθανε έγινε θεός του Κάτω Κόσμου και έτσι ονομάσθηκε : "θνήσκων θεός".

Στον λεγόμενο Ιερό Γάμο στον οποίο οι Σουμέριοι βασιλείς παντρεύονται με τελετουργικό-συμβολικό γάμο τη θεά Ινάνα, ο βασιλιάς ταυτίζεται με τον Ντουμούζι. Ο Ιερός Γάμος των Σουμερίων σχετίζεται γενικά με τη γονιμότητα της βλάστησης, των ζώων και των ανθρώπων. Ο βασιλιάς τελώντας ως Ντουμούζι αυτόν τον γάμο με τη θεά Ινάνα εξασφάλιζε την ευδαιμονία των υπηκόων του και λάμβανε τη θεϊκή έγκριση.

Γιλγαμές. Ήρωας τής μυθολογίας. Ο μεγαλύτερος ήρωας τής προϊστορίας. Ο κατάλογος βασιλιάδων λέει ότι ο πατέρας του ήταν νομάδας, ενώ ο μύθος λέει ότι είναι ο γιος της θεάς Νινσούν και υψηλόβαθμος ιερέας τής Ουρούκ. Νίκησε το Μεσκαγκνούνα (διάδοχο και γιο τού Μεσσανιπαδά), και απέσπασε τη Νιππούρ από την Ουρ, ελέγχοντας έτσι δικαιωματικά ως επικυρίαρχος βασιλιάς (Λουγκάλ) όλες τις πόλεις κράτη τής Σουμερίας. Φαίνεται να κατακτά τη Νιππούρ σε μεγάλη ηλικία.

ΚΝΩΣΟΣ Η Πελασγική πόλη του Ιερέα-Βασιλέα Μίνωα

Τo σημαντικότερο κέντρο του Μινωικού Πολιτισμού, η Κνωσός, αναπτύσσεται πάνω στο ύψωμα της Κεφάλας μέσα σε ελιές, αμπέλια και κυπαρίσσια και βρίσκεται 5 χιλ. νοτιοανατολικά του Ηρακλείου. Δίπλα της ρέει ο ποταμός Καίρατος (ο σημερινός Κατσαμπάς). Σύμφωνα με την παράδοση αποτέλεσε την έδρα του βασιλιά Μίνωα και πρωτεύουσα του κράτους του. Η πόλη της Kνωσού κατοικήθηκε συνεχώς από τα τέλη της 7ης χιλιετίας Στα τέλη της τρίτης χιλιετίας π.Χ μετά από μερική καταστροφή της Κνωσού, εγκαθίστανται στην πόλη Μυκηναίοι, χωρίς όμως να ξανακτίσουν τα ανάκτορα. Το πρώτο γνωστό δίκτυο ύδρευσης και αποχέτευσης για ολόκληρη πόλη το συναντάμε στην Κνωσό. Οι ανασκαφές του ‘Αρθουρ Έβανς στις αρχές του αιώνα έφεραν στο φως ένα εντυπωσιακό σύστημα ύδρευσης. Το νερό μεταφερόταν μέσα σε πήλινες σωλήνες από αρκετά μακριά απ’ τις περιοχές Κουναβων και Αρχανών στο υδραγωγείο της πόλης και από εκεί διανεμόταν στα σπίτια. Τα σπίτια ήταν ξύλινα, πέτρινα και μαρμάρινα και μερικά απ’ αυτά με τρεις, λιγότερα με τέσσερις αλλά και λίγα, όπως το παλάτι, με πέντε ορόφους. Κάποια δημόσια κτήρια, μάλλον αποθήκες τροφίμων, είχαν επενδυμένους τοίχους με κεραμικά πλακάκια παρόμοια με τα σημερινά. Οι ανασκαφές στα ανάκτορα της Κνωσού αποκάλυψαν ένα τέλειο αποχετευτικό σύστημα, λουτρά και εγκαταστάσεις για γεωργική εκμετάλλευση του νερού.

Στην Κνωσό συναντάμε για πρώτη φορά η χρήση σιφωνίου στην αποχέτευση. Η ποιότητα ζωής και προφανώς η γνώση κανόνων υγιεινής μέσα στο σπίτι δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με ανεπιθύμητες οσμές απ’ το δίκτυο αποχέτευσης. Το ξανασυναντάμε και στην Θήρα με οργανωμένο αποχετευτικό δίκτυο. Αλλο στοιχείο που αποδεικνύει την εξελικτική ανωτερότητα της Κνωσού σε σχέση με τα υπόλοιπα γνωστά κτίσματα της εποχής εκείνης είναι ο τρόπος θέρμανσης κάποιων δωματίων του παλατιού. Υπήρχαν κάτω από το δάπεδο σωλήνες μέσα από τις οποίες πέρναγε ζεστό νερό θερμαίνοντας όλο τον χώρο.

Ο Μίνωας ήταν ο πιο διάσημος Ιερέας-Βασιλιάς, απόλυτος Ηγεμόνας της Κρήτης μετά τον Ραδάμανθυ. Ο Μινωικός πολιτισμός της προελληνικής Κρήτης έχει πάρει το όνομά του. Ο Μίνωας ήταν ένας τίτλος, ήταν η κρητική λέξη για το τίτλο «βασιλιάς» - «απόλυτος άρχοντας», «αρχιερέας» , όπως ο τίτλος Φαραώ στην Αίγυπτο. Υπάρχουν μερικές ενδιαφέρουσες ομοιότητες μεταξύ του Μίνωα και των ονομάτων άλλων αρχαίων ιδρυτών-ιερέων-βασιλέων, όπως ο Μένες της Αιγύπτου, ο Μάνους της Γερμανίας, ο Μάνου της Ινδίας και ούτω καθεξής. Σύμφωνα με την Οδύσσεια ο Μίνωας μιλούσε με τον Δία κάθε εννέα χρόνια . Έπαιρνε τους νόμους για τη Πολιτεία του κατευθείαν από τον ίδιο τον Δία Κάθε εννέα χρόνια ο Μίνωας ανέβαινε στην κορυφή του βουνού Ίδη της γης του, για να λάβει του νόμους από τον ίδιο το Θεό ( όπως ο Μωυσής στο όρος Σινά) , ουσιαστικά για να ανανεώσει την κύρωση του εννιάχρονου θεοκρατικού αξιώματος του

ΠΥΛΟΣ Η Πελασγική πόλη του Ομηρικού Ιερέα-Βασιλέα Νέστορα

Η Αρχαία Πύλος Μεσσηνίας ή Νηλήιον ήταν η πρωτεύουσα πόλη του αρχαίου Κράτους της Πύλου ή Βασιλείου της Πύλου της Αρχαίας Μεσσηνίας, διερευνάται σε διάφορα σημεία της ευρύτερης περιοχής της Πυλίας. Δεν ταυτίζεται με την σύγχρονη πόλη της Πύλου. Μια πόλη χαμένη μες το ταξίδι των χρόνων. Μια ξεχασμένη, άγνωστη, παρά τη βαριά αρχαιολογική και θρησκευτική της κληρονομιά και όχι άδικα, αφού δεν την γνώρισε κανείς, όπως άλλες που κατά καιρούς βρέθηκαν πρόσωπα χαρισματικά . Το Ανάκτορο του Νέστορα, υιού του Νηλέα, ανακαλύφθηκε και ερευνήθηκε το 1939 απο τον Κωνσταντίνο Κουρουνιώτη και ανασκάφηκε από τον Αμερικανό Κάρλ Μπλέγκεν (Karl Blegen) και βρίσκεται στη θέση Εγκλιανός, 4 χλμ. νότια από το δήμο της Χώρας.

Σύμφωνα μέ τήν ἑλληνική μυθολογία ἡ Ἀρχαία Πύλος ἱδρύθηκε ἀπό τόν ἥρωα Πύλο ἤ τόν βασιλιά Νηλέα. Ἦταν ἡ πρωτεύουσα τοῦ μυκηναϊκοῦ βασιλείου τῆς Πύλου, γνωστοῦ καί ὡς βασιλείου τοῦ Νέστορος, ἐξαιρετικά σημαντικοῦ κέντρου τῆς ἐποχῆς, ὅπως ἀναφέρεται ἄλλωστε καί στὴν Ὁμήρου «Ὀδύσσεια»

Κτίστηκε από τη δυναστεία των Νηλείδων. Αποτελείται από πέντε κύρια κτίρια που καταλαμβάνουν αρκετά μεγάλη έκταση, ώστε να είναι σε μέγεθος και διαρρύθμιση συγκρίσιμο μόνο με τα ανάκτορα των Μυκηνών και της Τίρυνθας. Σε δυο μικρά δωμάτια του κεντρικού κτιρίου έχουν βρεθεί 1250 τεμάχια πινακίδων με επιγραφές στη γραμμική Β, παλαιότερο είδος ελληνικής γραφής που αποκρυπτογράφησε ο αρχιτέκτονας Μ. Βέντρις (Michael Ventris), ενώ στις αίθουσες του κυλικείου και στις αποθήκες έχουν βρεθεί κύπελλα και άλλα σκεύη.

Σε απόσταση 80 μ. βόρεια του ανακτόρου έχει βρεθεί θαυμάσιος θολωτός τάφος που αποδίδεται στο Νέστορα και το διάδοχό του Θρασυμήδη.

Τό ἀνάκτορο τοῦ Νέστορος ἦταν διώροφο, μέ μεγάλες αὐλές, πολλούς ἀποθηκευτικούς χώρους, ἰδιωτικά διαμερίσματα, ἐργαστήρια, λουτρά, κλιμακοστάσια, φωταγωγούς καθώς καί ἀποχετευτικό σύστημα. Τίς αἴθουσές του διακοσμοῦσαν ἐντυπωσιακές τοιχογραφίες καί στά δάπεδά του ὑπῆρχαν ζωγραφικές παραστάσεις. Οἱ περίπου 1000 πήλινες πινακίδες Γραμμικῆς Β' Γραφῆς, πού ἐντόπισαν οἱ ἀνασκαφεῖς, ἐπιβεβαιώνουν τή λειτουργία τοῦ χώρου ὡς οἰκονομικοῦ, διοικητικοῦ, πολιτικοῦ καί θρησκευτικοῦ κέντρου τῆς Μυκηναϊκῆς Μεσσηνίας