α ξεκαθαρίσω κάτι, που στη φούρια της γραφής παρέμεινε ασαφές.
Πρίν ακόμη η Πανδώρα αποκτήσει συνειδητοποίηση, είμαι σίγουρος ότι έβλεπε εφιάλτες, οφειλόμενους στις αναμνήσεις του «κανονικού» της σώματος. Αυτό, είπαμε ήδη πού οφείλεται: στη μνήμη του σώματος· καί είναι παρόμοιο με τα συναισθήματα καί τα όνειρα των διδύμων παιδιών, που ό,τι ζή σε αναμνήσεις το ένα, το ζή καί το άλλο – κι ας μή συμμετείχε στα γεγονότα.
Έβλεπε, λοιπόν, τρείς άντρες σχεδόν να την υπνωτίζουν με το βλέμμα τους, χωρίς κάν να το προσπαθούν… κι η ίδια να χάνει κάθε δύναμη θέλησης. Οι τρείς γινόταν ένας με εφιαλτική μορφή, ο ένας ξαναξεχώριζε σε τρείς… γενικά μιλώντας, εικόνες κόλασης. Γι’ αυτό ξέσπασε τόσο πολύ, όταν συνειδητοποίησε ότι ο ένας από τους τρείς ήταν αυτός, με τον οποίο ζούσε μαζί.

Το περίεργο, τώρα, είναι πως δεν ξέρουμε τίποτε γιά το τέλος της Πανδώρας! (Αν αυτό υπήρξε, καλά-καλά.) Διαβάζουμε εδώ, διαβάζουμε εκεί, διαβάζουμε παρακεί… τίποτε.
[Μπερδεγουέη, τα γραπτά του Ησιόδου (στο συγκεκριμένο κεφάλαιο, περί Πανδώρας) μάλλον πρέπει νά ‘χουν υποστεί παρεμβολή κειμένου από πονηρό χέρι. Διότι, σαφώς καί δεν ήταν η πρώτη γυναίκα, η Πανδώρα, σε στύλ Εύας! Τί, δηλαδή; ο ίδιος ο Προμηθέας δεν γεννήθηκε από μάνα; Μονάχα μιά ματιά εδώ να ρίξουμε (στο Προμηθοσόϊ), καί θα δούμε ένα σωρό γυναικεία ονόματα μητέρων καί θυγατέρων.
Καί όχι ρέ, δεν μοιάζουμε, δεν είμαστε ίδιοι, δεν έχουμε ίδια προέλευση, δεν έχουμε ίδια Μυθολογία, δεν έχουμε τον ίδιο Θεό!… Κι όσο κι αν σας ενοχλεί, ΔΕΝ μπορούμε να είμαστε ούτε σύμμαχοι! Ξέρετε εσείς, γιά ποιόν χτυπάει η καμπάνα, καί μην κάνετε το κορόϊδο! Σε σας τη λέω, τους απογόνους των αλλοιωτών των αρχαίων κειμένων μας!]

Τέλος πάντων, ας το υποθέσουμε εμείς το τέλος της Πανδώρας.
Επειδή η Μυθολογία μας δεν μας παραδίδει ότι ο Προμηθέας γούσταρε τον ποδόγυρο, υποθέτω πως ήτανε πιστός στην κλώνα του καί μείνανε μαζί με την Πανδώρα γιά χρόνια, αλλά η καταβύθιση της Ατλαντίδας βρήκε το ζευγάρι χωριστά. Κατά πάσα πιθανότητα, η Πανδώρα σκοτώθηκε κατά την καταβύθιση· αλλοιώς, όλο καί κάποια εμφάνιση (καί μάλλον απερίσκεπτες ενέργειες) θα έκανε, κι όλο καί κάτι θα κατέγραφε η Μυθολογία μας.
Γιά να μή λέει, μάλλον θεώρησε ότι ναί μέν, το τέλος της Πανδώρας ήταν αντάξιο γιά μία «Ύβριν»… αλλά, πάλι, η Μυθολογία μας δεν μπορεί να επιχαίρει γιά τον θάνατο ανθρώπων, έστω καί μή-κανονικών. Γι’ αυτό καί δεν λέει τίποτε.
[Τώρα, γιατί δεν κάναν κι άλλα παιδιά; ίσως επειδή η Πύρρα κι ο Δευκαλίων ήταν «ειδικά» άτομα -όπως πχ είναι σήμερα τα αυτιστικά-, καί τρόμαξαν να τα μεγαλώσουν. Καί δεύτερο «ίσως», επειδή ο Προμηθέας δεν είχε γίνει ακόμη τόσο γατόνι στα της Μοριακής Βιολογίας, ώστε να παρέμβει καί να προλάβει γέννηση κι άλλου «ειδικού» παιδιού.
Ίσως, πάλι, επειδή οι κλώνοι δεν έχουν τη ζωτική δύναμη των κανονικών ανθρώπων (εξακριβωμένο αυτό), μετά από δυό γέννες η Πανδώρα δεν μπορούσε να τεκνοποιήσει ξανά. Αυτή την εκδοχή τη θεωρώ την πιθανώτερη.]
Πάμε, όμως, παρακάτω.

iv-β. Πέλοπας
Εδώ ακριβώς αρχίζουν τ’ αναστενάρικα! 
Καθήστε καλά καί κρατηθήτε.
Ο Πέλοπας, γυιός του Ταντάλου, καί γενάρχης ο ίδιος ενός βρωμόσογου ανθρωποθυσιαστών (Ατρείδες), υπήρξε κλώνος, κι ας μην το λέει η Μυθολογία στα ίσα. Όμως, η Μυθολογία λέει άλλα, λίαν ενδιαφέροντα· οπότε, το συνάγουμε αυτό εμμέσως, πλήν σαφώς:
  • Ότι ο πατέρας του υπέκλεψε από τον Όλυμπο νέκταρ καί αμβροσία! (Την τροφή καί το ποτό των αθανάτων θεών!)
  • Ότι ήθελε να διαπιστώσει κατά πόσον οι Ολύμπιοι ξεγελιούνται· παναπεί, αν είναι πραγματικοί θεοί, ή γιαλαντζή.
  • Προς τούτο, σκότωσε καί τεμάχισε τον Πέλοπα, μαγείρεψε τα κομμάτια του, καί τα πρόσφερε στους θεούς σε γεύμα .(Όπως ακριβώς επανέλαβε το δράμα αυτό αργότερα ο απόγονός του, ο Ατρέας, που έσφαξε καί μαγείρεψε τα ανήψια του καί τά ‘δωσε στον ανυποψίαστο πατέρα τους, τον αδερφό του τον Θυέστη, να τα φάει.)
  • Μόνο που, γιά κακή του τύχη, οι θεοί (πλήν της Δήμητρας, που το μυαλό της ήταν στη χαμένη Κόρη της· η οποία Δήμητρα έφαγε τον ώμο του παιδιού) πήραν αμέσως χαμπάρι το ανόσιο έγκλημα.
Ανέστησαν ( = κλωνοποίησαν) το παιδί, αποκατέστησαν τον ώμο του με φίλντισι (ως λέγεται), καί καταδίκασαν τον Τάνταλο σε αιώνια τιμωρία.

Απ’ αυτόν τον μύθο, καταλαβαίνουμε πολλά. Φερ’ ειπείν, ότι το γένος αυτό του Ταντάλου ήταν γενίτσαροι Κρόνιοι Έλληνες, που σε προηγούμενες γενιές είχαν έλθει σε επιγαμίες με Ατλάντεια σόγια. («Πέλωψ» σημαίνει «πελιδνός στην όψη»· ασπρομούρης, «χλωμό πρόσωπο» στην κυριολεξία!  Παράβαλε καί «Πελίας» -ίδια ερμηνεία καί τα ίδια σκατά-, γιά τον οποίο Πελία η Μυθολογία λέει σαφώς ότι ήταν γυιός του Ποσειδώνα. Άρα…) Έτσι εξηγούνται αυτά τα ανθρωποθυσιαστικά που κάνανε, πλήν όμως εμείς θα σταθούμε σε δύο δεδομένα του συγκεκριμένου μύθου:
  • Αυτό, του οποίου η σημασία φαίνεται, ότι ο Τάνταλος έκλεψε από τον Όλυμπο ουσίες, απαραίτητες στους αθανάτους.
  • Κι αυτό, του οποίου η σημασία δεν φαίνεται (εκ πρώτης όψεως), το μέρος της καταγωγής Ταντάλου καί Πέλοπα. Η Φρυγία!
Εδώ, μέσα στο περιεχόμενο της κόκκινης γραμμής εστιάστε – να το θυμάστε γι’ αργότερα:


(Μπερδεγουέη, δεν ξέρω αν έχει κάποια σημασία, αλλά «Φρυγία» σημαίνει «Καβουρδισμένη».)
Καί λοιπόν; αυτοί καταγόντουσαν από ‘κεί, όπως άλλος κατάγεται από πχ τα Κάτω Σέκλανα.    Τί είναι ένας χάρτης, τώρα, έ;
Κι όμως, αυτό ακριβώς το δεδομένο του συγκεκριμένου μύθου μ’ έκανε ν’ ανατριχιάσω, όταν κατάλαβα πού πάει το πράγμα!
Αλλά, ας προχωρήσουμε.

iv-γ. Μήδεια
Δεν θα ξαναγράψουμε εδώ όλο τον μύθο της, λες καί μας έβαλε ο δάσκαλος τιμωρία! (Άλλως τε, οι περισσότεροι τα ξέρετε αυτά.) Όμως, θα σταθούμε σε δύο περιστατικά:
  • Στον φόνο του αδελφού της, του Άψυρτου,
  • καί το αρνάκι (άσπρο καί παχύ) που είδαν οι κόρες του Πελία να βγαίνει ζωντανό απ’ το καζάνι.
Πάμε να τα δούμε ξεχωριστά.

Η Μήδεια, όταν είδε ότι την Αργώ την κυνηγούσε όλος ο στόλος του πατέρα της, του Αιήτη, σκότωσε τον Άψυρτο, τεμάχιζε το πτώμα, καί πέταγε ένα-ένα τα κομμάτια του στη θάλασσα· τότε, οι διώκτες σταμάτησαν, μάζεψαν τα κομμάτια του παιδιού, καί γύρισαν πίσω. Όμως, όσο βάρβαρη κι αν φαίνεται αυτή η πράξη (που είναι), ωστόσο πρέπει την να ξαναδούμε με την ψύχραιμη ματιά του ερευνητή.
Βάλτε, λοιπόν, τον εαυτό σας στη θέση της Μήδειας, αλλά με τη νοοτροπία που έχετε τώρα: υποθέστε πως σας κυνηγάνε, κι έχετε στα χέρια σας έναν όμηρο, που τυχαίνει να είναι το αγαπημένο στερνοπαίδι του αρχηγού των διωκτών σας. Θέλετε να καθυστερήσετε τους διώκτες σας, οι οποίοι όμως επιμένουν στο κυνήγι. Τί θα κάνατε; αφού ένας τέτοιος όμηρος νεκρός δεν αποτελεί διαπραγματευτικό ατού.
Ο μέσος δυτικός, θά ‘λεγα, ότι θα ενεργούσε ως εξής: θα τραυμάτιζε άσχημα τον Άψυρτο, καί θα τον πέταγε στη θάλασσα ζωντανόν… με το σκεπτικό, ότι οι διώκτες έπρεπε οπωσδήποτε να σταματήσουν να τον μαζέψουν, ώστε να έχουν τον χρόνο να τον παραδώσουν στους γιατρούς, γιά να σωθεί. (Σε τέτοιες περιπτώσεις, παίζει κανείς με τα δευτερόλεπτα – αν θα προλάβει, ή όχι.)
Όμως, εδώ συνέβησαν αυτά που λέει ο μύθος· σύν κάτι ακόμη, που διαλανθάνει της προσοχής:
  • Καλά, πενηνταέξι μαντράχαλοι (πενηντατέσσερεις, μείον τους δύο που κατέβηκαν γιά κυνήγι στο νησάκι καί τους άφησαν εκεί), δεν μπορούσαν να σταματήσουν μιά γυναίκα;
  • Καί πες ότι δεν πήραν αμέσως χαμπάρι ότι η Μήδεια τον μαχαίρωσε τον μικρόν· δεν είχε γιατρούς η Αργώ, να τον κάνουν καλά;
Είχε καί παραείχε! Το πλοίο (εκτός των άλλων) ήταν κινητό εργαστήριο, ο ίδιος δέ ο Ιάσων είχε καλές γνώσεις Ιατρικής (Χείρων δάσκαλος, γάρ).
Κι όμως… βλέπουμε μιά αδράνεια εκ μέρους των Αργοναυτών, η οποία δεν δικαιολογείται,…
…παρεκτός κι αν τους διαβεβαίωσε η Μήδεια (με όρκους στη δική της τη ζωή), ότι ο πατέρας της με τους γιατρούς της Κολχίδας μπορούσαν να τον αναστήσουν τον Άψυρτο.
Λοιπόν, οι Αργοναύτες πρέπει να πείστηκαν απ’ τις διαβεβαιώσεις αυτές… αφού, μάλιστα, ήταν αυτόπτες μάρτυρες στη δημιουργία ανθρώπων από τη Γή, κατά την πρώτη δοκιμασία του Ιάσονα στην Κολχίδα. Άσε που, οπωσδήποτε η Μήδεια πρέπει να είχε πάρει μαζί της στο φευγιό καί μερικά κασελάκια με τέτοια απίθανα «γιατρικά». (Βλέπε το περιστατικό με το αρνί στην Ιωλκό.) Γι’ αυτό δεν μίλησε κανείς απ’ το πλήρωμα της Αργούς, γι’ αυτό δεν την εμπόδισαν.
Γιά όλ’ αυτά, λοιπόν, τη Μυθολογία πρέπει να τη διαβάζουμε προσεκτικά. Ιδίως, να προσπαθούμε να καταλαβαίνουμε τί κρύβει. Αυτά που φανερώνει, είναι τα εύκολα… αλλά εμείς είμαστε σκληροί άντρες! 
Βλέπετε, οι παύσεις είναι εξ’ ίσου σημαντικές με τις νότες.

Το αρνί σούπα, τώρα. (Χωρίς πατάτες. Δεν είχαν έρθει ακόμα στην Ευρώπη.)
Οι Αργοναύτες είχαν πάρει μιά πρώτη …γεύση της βιοτεχνολογίας του Αιήτη (μάλλον, αυτής που βρήκε έτοιμη ο Αιήτης από ακόμη παλιότερες εποχές) με τους πέντε σπαρτούς. Ο Ιάσων, όμως, μαζί με τις κόρες του Πελία, πήραν καί μιά δεύτερη!
Η Μήδεια, που ήταν καψουρεμένη με τον Ιάσονα, ανέλαβε να τιμωρήσει τον Πελία η ίδια. Καί πώς; με τον γυναικείο τρόπο, της στρατηγικής πονηριάς. (Να φοβάστε την τσατσιμένη γυναίκα, τά ‘παμε!    ) Μάζεψε, λοιπόν, τα βλήματα τις κόρες του, καί τους έκανε επίδειξη κλωνοποιήσεως: έσφαξε μιά παλιοπροβατίνα, την τεμάχισε, την έβαλε στην καζάνα να βράζει, όμως μαζί με τα βοτάνια της καί τα γιατρικά της. Καί σε λίγο, τσούπ! ξεπήδησε έξω απ’ το ζεματιστό νερό ένα αρνάκι!
«- Τα βλέπετε;», είπε η Μήδεια στις εκστασιασμένες Πελιάδες. «Εγώ μπορώ να ξανακάνω τον πατέρα σας τζόβενο… αλλά πρέπει πρώτα να πεθάνει καί να τον τεμαχίσει κάποιος!» Πράγμα που έσπευσαν να κάνουν τα ζά, οι θυγατέρες του Πελία (πλήν της Άλκηστης, νομίζω, που κάπως παραπάνω της έκοβε). Σκότωσαν τον κωλόγερο, τον κάνανε κομμάτια, τον ρίξανε στη χύτρα, καί είπαν στη Μήδεια: «- Σε περιμένουμε, να κάνεις τα μαγικά σου!»
Η Μήδεια τότε απάντησε κάτι σαν: «- Πάρτε το τέτοιο μου, τώρα, ζωντόβολα!», καί τα υπόλοιπα τα λέει χαρτί καί καλαμάρι η Μυθολογία. Ο γυιός του Πελία, ο Άκαστος, έδιωξε σε εξορία το ζευγάρι (δεν μπορούσε να σκοτώσει τον Ιάσονα, όσο κι αν το ήθελε, επειδή ήταν ακόμη παρόντες εκεί οι λοιποί Αργοναύτες, καί θα τον κάνανε τον Άκαστο τ’ αλατιού), το ζευγάρι πήγε στην Κόρινθο, κτλ κτλ.
[Η Μήδεια στην Κόρινθο σκότωσε με τα βότανά της έτερη κουφάλα, τον βασιλιά της πόλης, καί τη λυντσάρανε οι Κορίνθιοι. Έλα, όμως, που ο θρόνος της Κορίνθου ήταν δικαιωματικώς δικός της από τον πατέρα της, κι ο -προφανώς πραξικοπηματίας- Κρέων δεν ξεκόλλαγε απ’ την καρέκλα! Γι’ αυτό είπαμε, τη Μυθολογία τη διαβάζουμε πολύ προσεκτικά.]

iv-δ. Συμπέρασμα
Τί καταλαβαίνουμε από τα παραπάνω περιστατικά;
Ότι στο προϊστορικό παρελθόν καί σε διαφορετικές εποχές, απέχουσες μεταξύ τους αρκετά (9,700 πΧ καί 2,130 πΧ), κάποιοι διέθεταν προχωρημένη βιοτεχνολογία (κι όχι μόνο γιά κλωνοποιήσεις). Ειδικά, τώρα, στους δύο τελευταίους «μύθους» που αναφέραμε, με πρωταγωνιστές άτομα που καταγόντουσαν από -χοντρικά- τα παράλια του νότιου Ευξείνου Πόντου (καί δή, των δυό του άκρων, δυτικά καί ανατολικά), η τεχνολογία αυτή μπορούσε να εφαρμοστεί όχι ακατέβατα μέσα σε τίποτε προχωρημένα εργαστήρια (σαν τα σημερινά, με ηλεκτρονικά μικροσκόπια κτλ), αλλά σε καθημερινές συνθήκες, καί με μέσα (βότανα, κτλ) που μπορούσε να κουβαλάει κάποιος σε μιά τσάντα.
Τώρα, βέβαια, αν κάποιοι ισχυριστούν ότι όλ’ αυτά δεν είναι παρά σκέτοι μύθοι, που εκφράζανε τη σύμφυτη επιθυμία του ανθρώπου να γίνει σαν μικρός θεός, εντάξει… αλλά σταματάω τη συζήτηση. Εμείς εδώ ασχολούμαστε με υπαρκτές, εφικτές θεοειδείς καταστάσεις! 

v. Κλωνοποίηση γιά αθανασία
Ξεκινάμε, τώρα, ένα άλλο κεφάλαιο, όπου η κλωνοποίηση χρησιμοποιήθηκε γιά να επιτευχθεί η (έμμεση) αθανασία ενός ατόμου. Ποιοί, όμως, θα θέλανε κάτι τέτοιο, καί γιατί;
Θα σας δώσω παραδείγματα ατόμων, που το έκαναν αυτό καθαρά γιά εγωϊστικούς λόγους (γιά να γίνουν αιώνιοι εξουσιαστές της πλέμπας) · κι ακόμη ένα παράδειγμα ατόμου, που το έκανε αυτό προς όφελος ολόκληρης της Ελληνικής Φυλής.

v-α. Ατλάντεια Κακοτριάδα
Το ότι οι τρείς «αόρατοι» δικτάτορες της Ατλαντίδας, παρά το ότι ήταν γατόνια στη Μοριακή Βιολογία, εφήρμοσαν κλωνοποίηση στους εαυτούς τους (κι όχι παράταση της ζωής των ίδιων των σωμάτων που είχαν), μάλλον επιβεβαιώνει την παροιμία ότι το έξυπνο πουλί απ’ τη μύτη πιάνεται.

(συνεχίζεται)